Moet je horen. Gisteren, donderdag, zou de vonkentrekker de handel komen rechttrekken. Nah, niet dus. Dus belde ik hem om 0930 eens op om zijn plannen voor die dag te horen. En verdomd "nee" klonk het, "ik ben nog niet klaar met mijn laatste klus". En na enige aarzeling, ja hoor, daar kwam die smoes. Die ultieme smoes van de gemiddelde franse ZZP-er: "bovendien heb ik vanmiddag een begrafenis, daarom kan ik pas morgen komen." Waaraan meestal nog een beleefdheids frase geknoopt wordt als: "indien u dat niet hindert..." met nog wat blahdiblah er aan vast plakkend om het een mooie volzin te laten worden.
Werd ik niet eens kwaad van, of was niet teleurgesteld. Nee meer een soort van geruststelling. Hij gaat komen! Dzjeesus verfrans ik dan toch?
Maar hoe moet je daarop nu reageren? Een paar jaar geleden had ik hem waarschijnlijk verteld dat mij dat een zorg zou zijn en dat ie maar aan zijn verplichtingen had te voldoen. Als ik dat al had gekund in het frans, drie jaar geleden. Nu doe ik dat een beetje anders. Je vat het gelaten op, wenst hem een goede begrafenis en maakt een nieuwe afspraak. Zo hoort het en dat is de franse manier.
Het is immers, buitengemeen ongemanierd om iemand het afscheid van een dierbare te onthouden. Ook al is het een achter-klein-nicht-van-de-aangetrouwde-familie-van-een-oomzegger, waarvan de band of binding met de overledene uiterst vragenswaardig is. Nee dat zou uitzonderlijk onbeschoft zijn om hem dat te weigeren. Ook al kun je met mathematische zekerheid aantonen dat dat overlijden een smoes van de bovenste plank is. Het gaat immers om wat tijd te winnen. Zoiets moet je hem gunnen. Morgen, zeg ik dan? Ja rond negenen ben ik bij u. Fannie zegt dan al snel: dat moeten we nog meemaken. Met een cynische vette grijns op haar gezicht.
De volgende morgen negen uur, uiteraard geen vonken trekker. Dat is toch iets teveel verwacht. Om 0920 bel ik, en: nee over een klein halfuurtje ben ik er hoor. Ik hoor wat achtergrond geluid als in een café. Die koffie moet de man toch kunnen drinken, niet waar, is beslist een eerste levensbehoefte. Effe lekker aan de balie hangen, een paar minuten slap ouwehoeren, en dan kun je er weer tegen. Verbazend genoeg stond ie iets voor tienen op de stoep. Hoera! Aan de slag dan maar.
Nu is het huis geen eenvoudige gelijkvloerse villa met alle kamers aan een gang of zo. Daarom loop ik met hem mee en leg de dingen uit. Na een uurtje had ie toch wel door hoe het ongeveer liep en begon de groepen uit elkaar te trekken. Dat ging zonder al te veel problemen en tegelijkertijd werden de loshangende touwtjes en slordig zittende dingen gefatsoeneerd. Prima, net Wim die aan het klussen is. In no time waren de fases uit elkaar gehaald. Nu nog een gat door de keukenmuur om ook naar de keuken drie fasen te trekken. Komt ie aanzeulen met een boor van een meter lang! Bleek ook, toch, al een krachtstroom kabel naar de nieuwe oven te lopen, een meevaller. Slechts een stopkontakt vervangen. Nu nog een pilot draadje voor de nachtstroom van de boiler, wat stopkontakten enzo hier en daar en het leed is weer geschied. Scheelt toch wel, een geroutineerde vonkentrekker, in plaats van zelf wat aan te klooien. Komt ie nog aan met een voorstel voor een lekschakelaar van 40 mA om die over de drie fasen heen te zetten. Dat gaat veel kosten waarschuwde hij, nou ja, dat moet maar zegt Fannie. In de eerste instantie kapte ik dat plan, maar de directie vond het wel een goed plan. Er maar ff achteraan bellen om het toch te laten doen.
Tegen vijven sta ik wat na te kletsen met Frerik en de vonken trekker. Hebben we het over de gemiddelde franse opdrachtgever dat die zo moeilijk doen met betalen. De vele bijna miljonairs in het dorp die de vijftig jaar oude bedrading niet lieten vervangen "want het deed 't nog" ook al is dat allemaal nog van die katoenen bekleding en porceleinen isolatoren en lichtschakelaars. De moeilijke wintermaanden van de ZZP-ers, er was bijna geen werk. En de buitenlanders waarmee het toch wel prettig zakendoen was. Tsja met die "buutenlaander toeslag" zou ik natuurlijk ook graag zaken doen. Zegt Frerik nog tegen me dat ik mazzel heb dat er geen bistro in het dorp is, want anders was ie daar niet uit weg te slaan geweest. De man heeft blijkbaar een bepaalde reputatie. Maar volgens Frerik is het wel een vakman. Dat had ik dan wel juist gezien.
Dinsdag of woensdag kwam ie het af maken.
LA BOUFFE
NAGELS
Vandaag was het weer manicuren van de schapies. En het ging veel beter nu. Fannie hield de dames en heer onder controle, zo goed mogelijk, en ik krijg er handigheid in de nagels te knippen. Dit keer zonder bloedvergieten. Met geconcentreerd bleekwater de hoeven schoonmaken, het vuil tussen de nagels uitkrabben, de handel fatsoeneren en met de bombe bleu ruimhartig de hoeven inspuiten. Bij eentje was de wanorde niet helemaal weg te krijgen die moet nog een keertje onder het mes, net zo lang tot madam weer OK is. Je moet het kunstje even onder de knie krijgen, zorgvuldig zijn, met een beetje overleg en geduld knippen. Het leek erop alsof de beesten op laatst in de gaten kregen dat er niets ernstigs zou gaan gebeuren. Want het laatste schaap bleef behoorlijk rustig liggen. Boer Cornelis weer in de bocht. Louise kwam langs, dus die kon mooi even en footootje maken. De hele familie was in aktie, ook LB was natuurlijk bloednieuwsgierig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten