Grayson Perry

Op de terugweg naar huis maakten we vorige week een stopover in Maastricht om een tentoonstelling van Grayson Perry te gaan zien. Eigenlijk hadden we niet zoveel puf meer over van de trip in NL en wilden we alleen nog maar naar huis. Gelukkig hebben we dóórgezet want wat we te zien kregen was die moeite echt wel waard. Het Bonnefantenmuseum is een modern museum met een pracht van een kamerbrede houtentrap die naar de bovenste verdiepingen leidt. Imposant. 

Het toegangskaartje is een sticker die je op je blouse moest plakken, dat werd zeer galant gevraagd. Die suppoosten hebben sowieso een pluim verdiend. Als je de voorkomendheid zag waarme ze met het publiek omgingen. Galant en attent voor de gasten. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Vaak dus zoiets als: "Je mocht blij wezen dat je überhaupt toegelaten werd in het museum, en pas op hè, we houden je in de gaten!". Hier krijg je echt het gevoel dat ze blij zijn je te mogen ontvangen, wát een verademing. Ook de tentoonstelling zelf. Ruim opgezet met een neiging niet álles te willen laten zien maar een goede mix van het werk van Perry. Opgesteld zo, dat je er ruim omheen kon lopen, kon gaan zitten en staan staren.

Zo dan.

Stel je een mix voor van Gaúdi, Salvador Dali en Andy Warhol. Verpak dat in een roze strik en verklaar het werk met een vette grijns: een spel tussen waanzin en genialiteit. Dan heb je het beeld wel te pakken. 

Een zichzelf geen keramist noemende beeldend kunstenaar met natuurlijk potten, grote jongens, maar ook wandtapijten, gietijzeren sculpturen en alles daartussen om de vrije loop te geven aan zijn waanzinnig kunstzinnige uitingen. Door zijn werk heen voel je die uitnodiging om te gaan nadenken over wat je ziet, doet en denkt. Dan weer werkt het provocerend en dan weer geniet je gewoon van wat je ziet. Of je nu naar een vaas of een tapijt of een beeld kijkt het is letterlijk en figuurlijk volgepropt met symboliek in een barokke overdaad.
Mooi? Sommige stukken wel en er zit, in mijn ogen, zeker ook bagger tussen. Een vaas waarvan je eigenlijk wel kon zien dat ie tijdens het draaien in elkaar aan het zakken was geweest maar met ruim voldoende teksten en versieringen dan toch in zijn lelijkheid weer iets kunstzinnigs kreeg. Anarchie in de kunst, dat trok me wel aan. Overigens zegt ie zelf dat zijn kunst niet altijd kunst is maar een aansporing voor of uitnodiging om... wat je er zelf van vind, voelt en denkt te onderzoeken.

The adoration of the cage fighters

Kijk die tapijten! Bijna een vorm van autobiografie in formaten van 3 x 4 meter en soms groter of langer. Je kent die plaatjes wel, waar je iedere keer weer iets nieuws in ontdekt, of meer detail of weer iets anders grappigs. Deze jongens zijn zoiets als een stripbook maar dan in één enkele pagina samengeperst. 

The vanity of small differences
klik voor veel groter

Dit uitstapje geeft weer nieuwe inspiratie. Zo is vorig jaar mijn potten maken op de achtergrond geraakt door verbouwingen en zo, dit jaar is er weer nieuwe impuls er iets van te bakken.

Luxeuil vreetmarkt

Nou dat van gisteravond, tja wat moet ik daar nou van zeggen. Rondom een rotonde stonden een 20 tal standjes gevuld met allerlei ambachteijk eten, met hier en daar een verdwaalde artiest. Waar frankrijk groot in kan zijn werd hier uitgestald: 40 soorten worsten, ambachtelijk brood, 14 soorten honing, ambachtelijk zoet en ze gaan er prat op geen machines daarvoor te gebruiken- dwazen wie interessert dat nu, een tiental merkwaardige wijnen van 20+ euries - in een stalletje met gecertificeerde biologische etenswaar - ervaring leert dat dat soort wijnen goed passen in een coq au vin, en wat stalletjes met prullaria. En jawel hoor ook een pottenbakster uit Besancon. OK mooi dun gedraaid maar het vakmanschap straalde er niet echt vanaf. Leuk gedecoreerd, deed een beetje biedemeier aan, maar er zat geen goede klank in het vaatwerk. Je weet wel er effe tegenaan tikken om de klank te horen. Ieder potje heeft zo zijn eigen geluid, een helder zuiver geluid - een soort pingggg - geeft aan dat de pot van goede draaikwaliteit is. Zegt niets over de artisticiteit of estethisch aantrekkelijk zijn. Een niet goed klinkende pot kan heel mooi zijn, en een hebbe hebbe ding worden waarbij kwaliteit van het werkvan ondergeschikt belang is natuurlijk. Alleen denk ik dat voor gebruiksgoed de ambachtelijke kwaliteit ervan bepalend is van hoe lang zoiets het in je huishouden volhoudt. een van die testjes is die ping test: zuivere klank goed werk. Een beetje doffe of gemengde - ik zeg dan gebarsten - toon: risico.

Er was zowaar ook nog een soort mongools volkdans ding, erg mooie pakjes. Een beetje europees aandoende dansstijl. De voorstelling werd gelardeerd met zang, en op het eind waarachtig dat originele diep uit de strot wegkomende gebrom wat je vaak uit dat soort landen beluistert. Dat klonk toevallig authentiek. Overigens waren de artiesten duidelijk inwoners van Frankrijk want hun frans was onberispelijk. Geinig toch om zo je identiteit te kunnen behouden, wat dans demos te geven en dan de volgende ochtend gewoon naar kantoor om burgertjes te pesten. Nou ja da's mijn fantasie die op hol slaat.

Volgende evenement: vide grenier aanstaande zondag in Vauvillers, zal er toch eens wat foto's van maken, van zoiets. En volgende week eerste zondag september dan is er een mega kunstmarkt ook weer in Luxeuil, iets waar ik dus volgend jaar ook wil staan als het tenminste wat is en ik mijn potjes op tijd gestookt krijg.