2015

Een fantastisch 2015 toegewenst. 

(updated)
En nee, er is niets ernstigs aan de hand anders dan dat er erg veel te doen was in Le Mouton, geen blogjes daarom dan ook. We hebben het hele huis een aantal keren in december verhuurd en da's enorm veel (voorbereidend)werk. Ook op oudejaarsavond hebben we het huis vol voor een paar nachten. De renovatie werkzaamheden stoppen dan. Het huis helemaal schoonmaken is een Sisyphus klus. Vooral als dingetjes nog niet helemaal klaar zijn, en je toch moet opruimen. Adieu plannen en planning. Ook Marion heeft het retedruk en mede daarom veel minder tijd om mijn epistels van de grootste miskleunen te ontdoen. Eerlijkheid gebied ook te zeggen: we waren het ff niet met elkaar eens.

Komt daar bij, als in de avond de (spier)pijn door je lijf raast is er geen animo om een stukkie te schrijven. Bovendien gebeurd er momenteel ook weinig in Le Mouton. De schapies grazen, de Pot au Feu pruttelt op de kookplaat, de houtzaag giert snerpend door het brandhout heen en de vlammen loeien in de haard. Sinds vorige week ligt er een laag sneeuw en vriest het flink. Het is bepaald geen solarfarm weer, daar hebben we dan op het moment niet zo veel aan. Overmorgen vertrekken de gasten en dan is het weer schoonmaken, wassen, bedden opmaken voor de volgende invasie.

In de avond uurtjes zit ik stijf tegen de verwarming aan, neem een neutje, of een wijntje, babbel wat met mijn schatje en lees me drie keer in de rondte over de toestand in de wereld. Daarover meer in de nieuwjaarsconference. De zoveelste W.V.T.T.K.

Overigens, voor wie het vroeg: wvttk? Wat Verder Ter Tafel Komt. 

bron: onbekend

We gaan het jaar uit met vuurwerk afstekende gasten, daar komt heibel van, en een ape nieuwsgierige Qubit die met zijn koppie de staarten van het vuurwerk volgt. Zo meteen een glas champo en dan eens gaan dromen over wat te gaan doen met het volgende jaar.

Webberen

De wereld wordt erg klein zo langzamerhand. Dat merk je in zo'n gat als Mailleroncourt-Saint-Pancras waar Le Mouton Qui Rit staat. Hoe? Daar kom ik later op terug.

Nering 

In deze omgeving heb je in de wat grotere dorpen nog net een slager, buurtwinkeltje, bloemist en bakker. Bloemisten. Da's een rare eend in de bijt. Hier en daar een dorp met een bar, en/of restaurant. Dat is het. Oh ja, natuurlijk heeft elk gehucht wel diens eigen kerk, een salle de fêtes of salle polyvalente, een heus eigen stadhuis en tot voor een jaar ook nog een dorpsschooltje voor twaalf leerlingen. Geleidelijk aan zie je al dat soort faciliteiten verdwijnen. Want. De ontvolking op het platteland is volop aan de gang. De politiek onderkent het verschijnsel niet echt als een probleem, alleen als de werkeloosheid ter sprake komt. Dat is echter een ander verhaal. Het aantrekkelijk maken om daar te wonen komt in de meeste beleidsmakers niet op, want onvoldoende stemvee. Waar het op neer komt is dat er voor de provincie geen echt groot geld is. Een probleem? De meeste plattelanders zien dat niet zo. Het is er rustig, soms doodstil en bij tijd en wijle razen de trekkers over het land. Er is geen grootstedelijk kabaal, geringe luchtvervuiling en relatief weinig overheidsaanwezigheid. Traditioneel jongleert men wat met de myriaden aan regeltjes. Ook nog. De huizen zijn wat ruimer en er zijn geen vermaledijde stoplichten bij iedere hoek van een straat. Jawel, af en toe stinkt het hier de pan uit als de boeren mest aan het rijden zijn of stikt het ineens van de vliegen. Dat is het leven op het platteland in een gat van de aardbol.

Winkels

bron: omroep zeeland

Voor supermarkten, een paar bouwmarkten en dergelijke moet je naar een groot dorp 15 km verderop rijden. Daar zijn iets meer winkels met een grotere verscheidenheid aan bulletjes. Wil je wat uitgebreider shoppen of heb je iets formeels te regelen moet je toch al snel 45km rijden naar de hoofdstad van het département. Alles lijkt zich ook rond de wat uit de kluiten gewassen dorpen, cum steden... te concentreren. Typerend voor het centralistisch ingerichte LDF. Voor de dagelijkse kost en de woonbehoeften is in een straal van 50km bijna alles te krijgen. Niet echt verkeerd. Het dwingt je wel je boodschappen lijstjes voor elkaar te hebben en te weten waar je wat kunt krijgen. Zo heb ik zo mijn adresjes voor het een en ander aan heerlijkheden. Voor de rest ben je, en nu komt het, op het interwebz aangewezen.

Het Wereld Wijde Web voor de consument ging pas in 1994 uit de startblokken. Slechts twintig jaar later is het web niet meer weg te denken uit het dagelijkse leven. Die twee decennia deden de wereld krimpen tot het formaat van je beeldscherm. Er is een hoop gebeurd in die 20 jaar. Van kopen uit een catalogus en via een brief met heuse postzegel bestellen tot een klik van de muis.

Het verschil van vroeger en nu? Wil je dat écht weten?
Vóórdat je in elk huis een stopcontact vond, vroegâh dus, eigenlijk niet eens zo lang geleden, reisde je per diligence in drie hele dagen van Rotjeknor naar Amsterdam. Per trekschuit was je een week onderweg ;=)
Nu erger je je al dat als je skypende gesprekspartner in de yank zegt dat ie net op de knop heeft gedrukt, maar dat de mail er langer dan een paar seconden over doet. Een páár secónden!

Beeldscherm

bron: onbekend

Wat nog niet zo lang geleden via catalogi verkocht werd gaat nu via het web. Voor het kopen via catalogi daar hebben ze hier een uitdrukking voor: “par la Poste”. Voor een fransje is het via La Poste kopen heel normaal. Hun bloesjes, ondergoed, broeken, handschoenen, alpino pet, wijn soms.... Scheelt een hoop gedoe en door een catalogus bladeren is altijd weer een ervaring alsof je echt aan het shoppen bent. Heel af en toe zie je nog wel eens een paar van die oudjes op een bankje in de schaduw met zo'n papieren catalogus in de hand tegen elkaar aan wapperen. Die hebben internet nog niet ontdekt. Een uitstervend ras met, en een uitstervend verschijnsel van: de catalogi.

Kijk zeult er net een tot over de rand uitpuilende met mest gevulde kar voorbij! Dat worden weer grijsbruine straten ;=) Een uurtje later scheert de tweede volle bak langs de deur. Een geur feest.

Afijn.

Koopsites

Niet verbazend is dan ook dat de koopsites uit alle kieren en gaten kruipen en in alle landen ter wereld het web stormenderhand nemen. Op de spam na (90% van het verkeer) is het dé grootverbruiker met een nuttige lading. Het webshoppen explodeerd, vooral op het platte land hier. Een beetje winkel zonder web shop wordt tegenwoordig al niet meer als normaal gezien.

bron: yesthem.ccm

wiki: English entrepreneur Michael Aldrich invented online shopping in 1979

Wat doen Wim en ik dus voor spullen die we nodig denken te hebben voor Le Mouton Qui Rit? Juist, webshoppen! Het blijft niet alleen bij bullen voor de SolarFarm. Verf? Komt uit DE, net zo makkelijk als uit een winkel hier 20km verder op. Wordt ook nog aan huis afgeleverd. Zonder een meter te rijden en geen liter brandstof komt daar aan te pas. Bij de transportkosten zit dat er allemaal bij in. Niet zo vreemd is dat de concurrentie op het web móórdend, is. Althans als je ff zoekt vind je het begeerde ding beslist voor een lagere prijs. Al moet het uit China komen.

zomaar eens wat landen

China

Vooral de shops uit China hebben de laatste tijd een hoog aandeel in de web handel. Het schijnt dat die CN gasten een soort distributie centrum in LDF hebben opgezet waar alles met containers tegelijk binnenkomt waarvan uit de boodschappen worden gedistribueerd over de EU. Kijk daar kan de rest van de wereld nog een puntje aan zuigen.

Aan de andere kant, wil je een mooi voorbeeld van hoe je je de markt uit prijst? Dan moet je je spullen laten komen uit de US. Dat kost je een vermogen aan porto + belasting want anders dan met UPS willen ze vaak niet eens naar overzeese bestemmingen verzenden. UPS trekt je dan ook nog een poot uit voor de administratie kosten en int vaak onterecht belastingen, krijg dat maar eens terug. Dat maakt het bestellen in de yank daarom heel erg onaantrekkelijk. Soms is er geen alternatief, maar het gewone huis, tuin en keuken spul kan je daarom net zo goed uit die landen laten komen waar de prijs het laagst is. Ook al moet het 20.000 km verderop in een brievenbus gestopt worden.

Chauvinisme

bron: laplusnovelobs

Wil je in La Douce France eens chauvinistisch doen (kóóp d'origine France) en neem je je voor iets in een winkel te bestellen, kún je niet eens wat bestellen. Of met grote overtuigingskracht. (het moet niet gekker worden!) Vervolgens moet je ook nog iets vooruit betalen. Geen handelsgeest hebben noem ik dat. Kijk en dan is er een ander die daar geweldig gebruik maakt van dat gat in de markt. Zo van, joh, laten jullie dit liggen? Pakken wij wel op hoor, blijven jullie maar lekker achter je lege kassa staan met je praatjes. Dat zijn ondernemingen met miljarden omzetten geworden.

In een discussie hierover met een van de gasten van Le Mouton Qui Rit werd zuinigjes aangestipt dat het de economie van de EU ondergroef door niet uit het EU domein te kopen. Mijn repliek was dat wat wij deden volledig in de filosofie van de EU paste. Namelijk: daar te produceren waar dat het goedkoopste kan om het goedje voor de laagst mogelijke prijs aan te kunnen bieden. Alleen dat laatste is een beetje misgelopen door allerlei EU regeltjes. Met een X bedrag aan vrij besteedbaar inkomen, waarbij X zo langzamerhand nadert tot nul voor velen, ga je webshoppen voor de beste deal. Niemand kan je vertellen een dief van eigen portemonnaie te zijn. Bovendien al die chauffeurs van al die bestelautootjes die de hele dag pakketjes aan het afleveren zijn, zijn toch echt fransjes hoor. Helemaal geen blikken Chinezen, Afghanen of Ivorianen zijn daar voor opengetrokken. Dat is waarschijnlijk wel weer goed verdienen en ze liggen niet aan de tiet van de bijstand, dat telt dus dubbel. Las ik laatst dat de posterijen er een goed belegde boterham aan verdienden, dus wat klaagt men. Iedereen blij, precies zoals het bij de EU bedoeld was. Geheid zullen er weer zeurpieten komen die dit weer kapot maken. Maar vraag nu niet hoe het kan, profiteer ervan.

Pech

Bestellingen die niet kloppen zijn hier tot nu toe niet voorgekomen. Van vrienden begrijp ik dat er best wel eens dingen aankomen die het gewoon niet doen. Dus het gaat ook wel eens mis. Eerder komt het volgens mij voor dat het voor een habbekrats gekochte ding net niet precies is wat je zocht, maar dat overkomt iedereen die wel eens via het web koopt.
Nu Wim en ik bezig zijn de SolarFarm te voorzien van allerlei metertjes, ledjes en indicatoren komen er met regelmaat een pakketjes uit Hongkong, China, India, VS, UK, DE.... aan. Beetje solderen, programmaatje schrijven en hop weer een deel van de SolarFarm onder controle.

Nu nog een beetje veel zon en we zijn weer helemaal tevreden.

Hsin-Chuen Lin

Hsin-Chuen Lin is een meester pottenbakker en publiceert met regelmaat via Youtube over zijn technieken. En dat doet ie steeds beter, die publicaties in ieder geval dan. Er zijn maar een paar pottenbakkers (M/V) die hun kunde en kennis op die manier over de bühne kunnen brengen zoals hij. De kwaliteit van de filmpjes is gewoon state of the art en sinds de laatste maanden is hij ook begonnen meer toelichting te geven op wat hij doet tijdens het potten draaien en waarom. Voor mij als amateur is dat van onschatbare waarde. Dat is ook de reden waarom ik zijn filmpjes bijna altijd bekijk.



In het hierop volgende filmpje werkt hij de pot verder af. Ook fascinerend is om naar te kijken hoe hij de zaak onder controle houdt. Bij mij zou die pot alle kanten opgaan.
In nummer 46 van zijn video's daar snijd hij er een in de lengte door. Om de wand van zo'n pot gelijkmatig dik te krijgen, daar moet je wat voor kunnen. Erg leerzaam is dat. Doe ik ook als ik een pot of zo draai, die snij ik dan door midden om naar de wanddikte te kijken.
Onvermijdelijk zie je tussen zijn videootjes soms dingen zitten die al eens eerder qua vorm zijn gepasseerd, bijvoorbeeld #125, net met een iets andere techniek.
Hsin-Chuen Lin is van Koreaanse origine en gelukkig, maar dat is mijn smaak dan, komen de Koreaanse vormen in zijn kunst meer dan terug. Hij maakt uiteraard ook minder traditionele stukken, want er moet natuurlijk ook brood op de plank komen. Mensen die tegenwoordig keramiek kopen zoeken toch meer iets speciaals en vernieuwends. Althans mijn vermoeden is dat niet iedereen traditionele vormen kan waarderen. Tegelijkertijd is het erg knap dat hij moderne vormgeving weet te verweven met de traditionele vormen. Omdat ik hem al meer dan drie jaar volg merk ik wel dat hij steeds bekender wordt, ook buiten zijn keramiek wereldje, dat vind ik dan weer geweldig.
Als iemand deze pottenbakker aan het werk ziet roept deze al snel, “Hé dat gaat vrij soepel. Moet ik ook kunnen.” Niets is natuurlijk minder waar. Voor het gemak vergeet men dat dit het resultaat is van een leven lang op professioneel niveau met klei werken.
Zo'n smalle hals op een pot draaien als alles wat daaronder zit al min of meer is afgewerkt zou mij geheid het hart in de keel doen kloppen van de spanning. Dan gaat het werkstuk, très sûrement et totalement de mist in. Bij hem lijkt het alsof dat smalle halsje moeiteloos omhoog getrokken en afgewerkt wordt. Dat het voor hem ook niet zomaar gaat zie je aan zijn concentratie tijdens de laatste minuten.
Dat filmpje wordt zeker nog een tiental keren bekeken. Vaak probeer je de gebaren voor je PC-tje na te doen. Een soort droog oefenen zeg maar. Voor die “klauw” greep om het halsje is echt nogal wat techniek voor nodig, het lijkt makkelijk maar voor dat je het weet trek je die hals zo van de pot af.
Af en toe komen wat van zijn eindproducten in beeld na de glazuur brand, en daar blijkt vaak dat elke stap in het proces je eindresultaat kan beïnvloeden. Soms doe ik ugh, voor mij is minder mooier, ook dat is een smaak kwestie. Bekijk #115 maar eens voor wat van zijn gereed zijnde werk.
Mooi bij zijn videootjes vind ik dan ook weer dat achteraf praatje. In de bovenstaande zegt hij bijvoorbeeld dat je voor dit soort dunne hoge dingen beter wat zwaardere klei kunt nemen en de draaitafel een tikkie sneller moet laten draaien als je met het halsje begint. Nu zag ik aan het begin dat de klei wel heel erg soepel was dus die opmerking is denk ik meer voor ons amateurs bedoeld schat ik zo. Meer dan 20 duizend mensen volgen hem op de voet op youtube. Voor een pottenbakker is dat een astronomisch getal. Sommigen van zijn filmpies worden zelfs een paar honderdduizend keer bekeken!
Je zou kunnen zeggen dat er vast en zeker wel pottenbakkers zullen zijn die nog veel mooiere spullen maken dan hij. Er zijn er echter maar heel weinig die de techniek van draaien op een dergelijk duidelijke manier voor het voetlicht kunnen brengen.
Beïnvloed je zoiets? Zeker. Na meer dan drie jaar naar hem gekeken te hebben zie je technieken en vormen in mijn schaaltjes terugkomen die rechtstreeks naar hem toe wijzen. Dat is toch weer iets moois, zit je 10.000 km uit elkaar dan breng je nóg je kennis over.
Het is bijna winter en het wordt weer tijd om de klei uit de kist te halen en te gaan beginnen met mijn eigen potjes.

SolarFarm

De SolarFarm werkt behoorlijk soepel. Toch blijf je proberen de zaak steeds stabieler en efficiënter te maken. Dat was een van mijn vroegere, soms hinderlijke trekjes. Ik probeerde altijd het uiterste uit de software te halen. Zo ook nu weer. De programmeertaal die wordt gebruikt: Python. Nieuw voor mij. Sinds vorige herfst/winter ben ik daarmee begonnen. In de lente/zomer uiteraard lag dat stil. Deze herfst is het verhaal weer opgepakt en de handel draait nu eigenlijk vol-automatisch.

De momenten dat er geschakeld wordt of hout bijgeladen zie je duidelijk terug in de grafiek.
Omdat het kriebelt begin je uiteraard na te denken over beveiliging, de stabiliteit van software en hardware, de kinderziektes en de module die zelf de momenten van aan of uitzetten van de SolarFarm moet optimaliseren etc. Want als het fout gaat klapt de zaak uit elkaar, en dat wil je niet.
Aan de hand van de gegevens van eerdere dagen wordt berekend wat het beste moment is om de kleppen open te zetten zodat het water sneller in temperatuur stijgt. Dat moment leek zich te verplaatsen naar een later tijdstip dan eerder empirisch door mij was geobserveerd. Het maken van dit stukje programma gaat erg moeizaam. Temeer omdat er van alles tussendoor komt dat ook nodig opgelost moet worden. Zoals: waarom zie je een van de stukjes programmatuur wel draaien op je Raspi maar doet het verder weinig (grafiekje maken bijvoorbeeld). Of, waarom duurt het maken van een rapportje zolang. Want het zijn echt geen gigabytes aan meet gegevens.

2014-11-25 12:24:50 | drieweg klep in stand B

2014-11-25 14:23:11 | drieweg klep in stand A

2014-11-25 14:23:35 | kleppen 5 en 6 dicht

2014-11-25 14:23:42 | kleppen 7 en 8 dicht

2014-11-25 14:52:50 | kleppen 7 en 8 open

2014-11-25 14:52:55 | kleppen 5 en 6 open

2014-11-25 14:53:02 | drieweg klep in stand B

2014-11-25 15:54:49 | logfile SF getoond

2014-11-25 15:55:02 | drieweg klep in stand A

Sensor      Date /Time            Max   Min  Avg

-------------------------------|------|-----|-----|

SolarFarm                      |      |     |16.0 |

   SF max  2014-11-24|13:20:25 | 32.7 |     |     |

   SF min  2014-11-24|08:56:48 |      | 8.9 |     |

Outside                        |      |     |10.6 |

   OS max  2014-11-24|13:31:20 | 17.5 |     |     |

   OS min  2014-11-24|09:08:46 |      | 5.4 |     |

Kachel                         |      |     |27.6 |

   KA max  2014-11-24|19:58:20 | 59.9 |     |     |

   KA min  2014-11-25|08:59:57 |      |16.5 |     |

-------------------------------|------|-----|-----|

Gelukkig heb ik heel aardige vrienden die het geduld op kunnen brengen mij als nitwit de ontbrekende kennis bij te brengen.

PID

Huh PID? Dat is een regel proces dat oorspronkelijk uit de scheepvaart komt. Bijvoorbeeld hoeveel gas moet je geven om op een bepaalde snelheid te komen en wanneer moet je vaart minderen en gaan remmen om bij het volgende stoplicht op tijd stil te staan.

Zo'n module had ik ook nodig vond ik, maar dan anders.

Het stukje software wat ik nodig denk te hebben heeft iets te maken met de relatieve stijging per tijdseenheid en met verschillen in temperaturen ten opzichte van elkaar; temperatuur van het CV water en de temperatuur van het water uit de SolarFarm. Daar moest ik de differentiaal- en integraalrekening voor van stal halen. Oeps, kennis van meer dan 30 jaar terug. Ja, dat deed pijn in het hoofd. Niet gewanhoopt, ook hier kun je de ontbrekende of vergeten kennis gewoon weer van het internet plukken. Nog meer hoofdpijn. Er zijn zelfs complete cursussen voor op het interwebz. Verhip ook de goniometrie kwam weer aan bod. Iets van een uitdovende golf.

uit dovende golf - bron wikipedia

Hé, dát kan ik toevallig uitleggen: denk aan een echo die steeds zachter wordt.
Dat is een uitdovende (geluids)golf.

Het probleem voor het regelen van de SolarFarm is dat je verschillende van die “echo's” moet combineren om het optimale moment van openen of sluiten van de kleppen te krijgen. Stel je voor dat drie personen op verschillende bergtoppen iets naar elkaar roepen. De geluidsgolven ontmoeten elkaar ergens. Als je ergens op een willekeurige plek tussen die drie bergtoppen staat kan het lijken alsof de ene lokroep die van de ander als het ware onderdrukt, sterker nog, uitdoofd. Het programma moet nu uitrekenen waar je je het beste kunt opstellen om alle drie de roeptoeters het beste te kunnen verstaan. Allerlei factoren spelen daarbij uiteraard een rol: de wind, relatieve vochtigheid, begroeiing, de hoogte, de vorm van het landschap, luchtdruk...

Roeptoeters - collage: CRT

Nou ja je zult wel denken, die gosert is een nerd. Hm, ja.

De afgelopen weken was het dus zweten achter mijn toetsenbordje om dat allemaal in een programmaatje te bakken, en nee het is nog verre van klaar. Denk nu niet dat hier een wiskunde bolleboos aan de gang is, verre van dat. Volhardend, dat ben ik dan wel. Alles is te leren. Gewoon stukje bij beetje uitvlooien hoe het precies in elkaar zit. Soms zit je dan op je kruintje te krabben, begrijp je er drie keer niets van om dan het zaakje maar weer even aan de kant te mikken. Dan ga je maar aan een ander deeltje werken, of gewoon een lollig filmpje bekijken in je luie stoel. De volgende avond kom je weer een stukje verder of las je even een pauze avond in en zo komt het uiteindelijk vanzelf af.

Ja, echt waar, dit is een typisch voorbeeld van het wiel opnieuw uitvinden.

Piep

Eerste

Je weet wel, dingen zoals: de eerste keer.... De eerste keer dat je vliegt, de eerste zoen, de eerste keer dat je in het buitenland woont en werkt. Je eerste tochtje op een motor, je eerste auto, je eerste eigen mederwerker in je business. Zulke dramatische eerste keren gebeurden deze week weliswaar niet maar toch brengt het je in de goede stemming bij dit trieste weer als dat soort kleine dingen gebeuren. Komt ie. De eerste boekingen voor volgend jaar zijn binnen, net zoals de eerste belastingaanslagen en de eerste keer dat je weer hout moet gaan zagen omdat het voorraadje van vorig jaar op is. En zo zijn er meer: de eerste keer dat de solarfarm helemaal op automatisch staat en het precies werkt zoals je bedoeld hebt. De eerste keer dat de stoeterij uit Fontenois-la-Ville gasten bij ons onder gaat brengen. En de eerste keer dit jaar dat ik al met een flinke bak Pot au Feu aan de ontbijttafel zit! En bovenop alles: de eerste liter zelfgemaakte chocolade ijs staat in de vriezer. Nu volgt de proef hoe lang dat goed blijft.

bron: borruquito2

De leukste eerste keer van deze week vind ik wel: de eerste muis die door onze kat Qubit is gevangen. Mijn aanvankelijke twijfels over zijn jagerstalent zijn dan ook helemaal verdwenen. Dat ging bepaald niet zachtzinnig. Het hele ding is uit elkaar gereten. Het klonk dan ook alsof er een kleine storm in die gangkast uitbrak. Muis (RIP) heeft zijn kaartje voor de grote overtocht niet zomaar gekregen. Qubit kwam toen het weer rustig werd aantrippelen met zijn aan gort gereten vangst. Legde die zo voor me neer als: kijk nou es baas wat ik heb gevangen. Uiteraard koerde ik waarderende geluidjes en het beest vervolgde zijn wervelend spel. Kat is helemaal door het dolle en laat muis alle hoeken van Le Mouton Qui Rit zien. Nu nog leren de buit op te eten zoals Chippie dat deed en de baas is echt tevreden. Zal dadelijk wel overal stukjes muis vinden. Nou ja, het heeft ff geduurd maar dan heb je ook wat. Dus hij mag blijven.

Regen

Ondertussen openen zich de sluizen van de hemel weer en druizelt de regen al sinds de vroege morgen neer. Ook al leek het bijna een dag met wat zon te worden. Jammer, weer geen zon voor de SF. Wel een mooie gelegenheid om het programma voor de SF verder te polijsten. Ondanks dat je bijna zeker weet, na alle testen, dat de SolarFarm volautomatisch zal gaan schakelen, zit je toch op het kritieke moment naar je schermpje te koekeloeren of het programma de door mij geprogrammeerde contouren van temperatuur stijging en daling gaat volgen. Voorlopig staan alle kleppen nog dicht. Gelukkig is het niet koud buiten dus dat is al weer mazzel. Overdag loop ik toch maar heen en weer met klussen en zo, dan blijf je automatisch warm. Bij deze buiten temperaturen blijft het huis toch op een mooie werktemperatuur hangen. In de avond zit je dan bij de kachel in de keuken weer aan het programmaatje te fröbelen. Al experimenterend en een beetje oude wiskunde kennis weer afstoffend kom je tot verrassende conclusies. Grappig ook dat je programmaatje aangeeft dat de uitgangspunten te ruim gekozen waren. Nou ja, dat geknoei met wiskunde en statistieken is veel spannender dan een paar uur filmpies kijken.

Voordeel van die regen is ook wel dat de wegen weer schoonspoelen. De modder die door het oogsten en landbouwmachines op de weg blijft liggen spoelt zo mooi weg.

Klussen

Deze week had ik gepland de vloer van kamer 1 kaal te schuren en daar een nieuw laklaag overheen te doen. Een beginnetje met het schuren van vorige week maakte me weer eens heel bewust dat die lakken uit de Brico echt waardeloos zijn. Het lijkt wel een soort gum dat ook nog eens in je schuurpapier blijft kleven. Uit NL heb ik echte lak gehaald die keihard wordt en ook iets slijtvaster is. De lak zooi die er nu opzit krijg ik er weliswaar met moeite af maar er is al een stukkie mooi kaal geworden. Had ik nog niet ergens nog een setje mondmaskers in het atelier staan? De twee dagen die ik voor het schuren uitgetrokken had zullen wel een hele week worden. Stofzooi! Nu snap ik ook waarom die parketboeren altijd zeggen dat de héle vloer altijd kompleet kaalgeschuurd moet worden. Het is me nu duidelijk dat je met een nieuwe laklaag anders altijd kleurverschillen blijft houden. Precies een van de redenen waarom deze vloer een schuurbeurt krijgt. Weer wat geleerd. Dan maar niet plaatselijk het ergste opschuren maar fundamenteel de vloer kaal maken.

update: Het is nu einde van de week en de vloer is nog niet kaal, wellicht was het beter geweest een schuurmachine te huren. Zwaar onderschat die klus.

Kamer 1, situatie vóór klussen, volgende week eentje van de kamer ná

Er is ook een ideetje opgekomen om de iets te hoog opgehangen wastafel van kamer 1 wat lager te krijgen. Niet door het hele blad omlaag te brengen zoals ik dacht, maar door de kom meer te laten zinken in het blad. Daar is nog wel wat ruimte voor. Zo gedacht zo gedaan. OK de idee was prima, de uitvoering laat nog even te wensen over. Met een vijl en een stuk schuurpapier vandaag of morgen de zaak wat beter passend maken en met wat houten strips de zaak verstevigen. Een schuurbeurtje en een nieuwe laag Wengé waarna een lik parketlak, en hop! Gaat ook deze wastafel weer prachtig worden. Een van die voordelen van een vast verfschema is dat je altijd de juiste verf op voorraad hebt staan. Is een bus op koop je een nieuwe, zo zit je nooit zonder.

Oh schrik! Gistermiddag meurde het geweldig in de kamer, bleek de plastic afdekking van de wastafel afvoer eraf gezakt te zijn. Pfioe! Nu maar met duct tape dicht gefietst. Ja ja, pur schuim, ty-raps, siliconenkit, duct tape en een schroeftol. De wondermiddelen die een beetje klusser altijd in zijn kist moet hebben zitten.

Winter

Zo heel langzaam zak je gezapig terug in je winter routine. Dagen gevuld met wat klussen in de kamers, voorbereidingen om wat keramiek huisjes erbij te maken, de in de zomer verzamelde boekjes tevoorschijn halen, hout aanslepen voor de verwarming, soep maken, en sinds vorig jaar, lekker fröbelen met de raspi's. Tot nu toe zijn er maar twee nachten met lichte nachtvorst geweest. Volgens de metéo wordt dit niet als vorig jaar een ultra zachte winter, dat betekent geregeld maar hout zagen dus.

Piep

In een van de hoekjes van het forum Nederlanders.nl laaien af en toe discussies op over recepten, het uit elkaar houden daarvan en zo meer. Dit keer ging het ook over de keukenapparaten die men nodig denkt te hebben. Toegegeven als je een boel brood bakt is een deegmolen een uitkomst als je het kneedwerk maar moeizaam afgaat. Ook als je elke dag wortelsap wilt drinken is een sapmachine wel nuttig. Lust je graag capucino of expresso dan heb je al snel ook daar een machientje voor in huis. En, en, en... Toen de mensen op het forum opsomden wat ze zoal in de keuken hadden staan viel mijn mond open van verbazing. Tja, toen durfde deze jongen te beweren dat het aantal apparaten in onze keuken echt minimaal waren, sûre ;=) Uiteraard werd dit meteen afgestraft door de praktijk. Op een merkwaardige manier want ik besefte daarna dat de huidige apparaten tegenwoordig allemaal een piepje geven, om om het even wat.

bron: barista

Zet je je koffie machine aan, piep. Is de koffie klaar, piep. Keuze maken voor de magnetron, piep. Klaar: keiharde bliep. Oven doet blieb, kookplaat stopt niet meer met die irritante piep. Alleen de snelkoker, die heeft geen piep. Die slaat gewoon af met een klik, net als eigenlijk de rijstkoker. De vaatwasser, wasmachine, stoom-dwijl-ding, broodmachine piep PIEP BLIEP... en-ga-zo-maar-door. Kom ik zo maar aan tien keuken apparaten, inclusief oven, magnetron en zo. Sinds kort ook een ijsmachine, maar die geeft gelukkig geen bliep af. 
Dat merkwaardige incident? Zit ik rustig deze blog te schrijven, begint er een vaag piepje dat irritant genoeg niet meer stopte. Wasmachine? Nee die stopt uiteindelijk. Dan maar eens een rondje maken. De frequentie was er een van maximale irritatie en dat gaf me een idee. Ik loop de kamers rond, nee geen brandmelder. Richting de garage klonk het steeds harder. Ha! Ligt er onder in een van de dozen tóch een brandmelder te mekkeren! Batterijtje bijna op, pfff. Daarmee had ik wel een apéro verdiend vond ik en werd het tijd om de warme hap te gaan doen. Opvallend trouwens hoe snel die batterijen op zijn van die brandmelders. Bijna vóórzienend was dat we, Wim en ik, afgelopen week hier al een uitgebreide discussie over hebben gehad om dat met een stelletje Raspi's te gaan managen. De lijst met projectjes wordt steeds langer!

Gelukkig zijn er nog vele winters te gaan.

Kerstdiner

Een prelude

Van de week deed ik ff een bakkie bij Louise en Fred. Altijd gezellig om er even tussen uit te breken. Een van de vaste onderwerpen waar we het over hebben, hoe kan het ook anders, is koken. We kregen het zo over messen, apparatuur en ovens. Toen ik mijn bucketlist van dingen voor mijn keuken opsomde (vleeswaren en broodsnijder, grillplaat …) kwam Louise met een ijsmachine op de proppen. “Neem maar mee, en maak er wat van” zei ze. Nou dat hoef je tegen mij echt niet twee keer te zeggen. Een IJSMACHINE. Een van die bucketlist dingen. Na een paar klikken had ik én de handleiding én de recepten op het interwebz gevonden. “Toevallig” had ik alles in huis om ijs te gaan maken. Aan de slag dan maar. Ik moet zeggen het is een eitje van een klusje. Goed opletten bij het maken van het beslag dat het niet te ver kookt en de rest volgt vanzelf. Alles daarna in de koelkast resp. de vriezer, en de volgende middag kon de eigenlijke pret beginnen. Nog even het beslag een keer omroeren, hop in de ijsemmer ermee en het roer machientje aan. Na een halfuurtje was het ijs al redelijk stijf en toog ik met anderhalve liter ijs richting Louise en Fred. Wat een feestmaaltijd. In een halfuurtje hadden we per man een halve liter ijs in de maag zitten. Een bakkie koffie eroverheen om de ergste ijsbloemen te laten smelten en een algemeen waarderend gemompel steeg op. Niet geheel bevreemdend lag dit goedje heftig op de maag. Er zit namelijk bijna geen lucht in zoals bij die fabrieks-ijs-zooi. Geen kleur, geur en smaakstoffen. Geen bindmiddelen of stijfmakers, niets niks geen kunstmatigs. Kijk en dan proef je ambachtelijk ijs. Zei Louise dat je haar midden in de nacht wakker mocht maken voor een portie ijs, voor dit spul mag je mij daar ook wakker voor maken. Hoe mooi ze het ook verpakken in de fabriek, zelden smaakte dat zo als dit. IJs uit de supermarkt smaakt bovendien erg chemisch of zelfs naar papier. Vanille ijs in LDF is in de eerste plaats mierenzoet, stinkt je de pan uit van de chemicaliën, en is vaak nog okergeel van kleur ook, bah! Nee dan dit.
Onze gasten kunnen het komende seizoen dus zelfgemaakt ijs verwachten. Het is even de vraag of je dit ijs ook makkelijk in de vriezer kunt bewaren zonder dat het loeihard wordt. Wellicht kan ik me de volgende batch inhouden en bij wijze van proef een beetje ervan in de vriezer stoppen. Ideetje: zou je het beslag in een slagroomspuit kunnen doen en er gas doorheen jagen om het op te spuiten voordat je het gaat bevriezen? Wellicht dat het dan wel goed blijft in de vriezer. Of blijft het daardoor wel een beetje beter op je bord liggen voordat het een plasje wordt als je er luchtbelletjes in blaast.

Kerstdiner

De kerst komt er weer aan en dan gaan er afspraken gemaakt worden over het kerstdiner. Louise vond dat het nu maar een traditie moet worden nadat we het kerstdiner met de drie gezinnen al drie jaar op rij met elkaar houden. Net zo goed dat we dat de laatste paar jaar in het chique doen, met pak en in het lang. Goed idee. Met tradities is het zo dat je daar net iets meer moeite voor gaat doen om daar gevolg aan te geven, op zich niets verkeerds aan in deze tijd van het verwateren van allerlei dingen. Even een moment om je persoonlijke dingetjes bij een goed glas wijn of zo naar de achtergrond te verplaatsen. Gewoon iets leuks doen in de donkere dagen. Als je dat een traditie wilt noemen om er een beetje vastigheid mee te krijgen, dan vind ik dat prima en lekker ouderwets.

Gewoonte getrouw ontstaan er dan gesprekken over de menu's die we de afgelopen keren hebben gemaakt, wat we lekker of bijzonder vonden en dingen die wat minder waren. Daar heb ik wat ideetjes voor het hoofdgerecht. Bij toerbeurt neemt namelijk een van de drie gezinnen het voor-, hoofd- of nagerecht voor diens rekening. Fannie en ik doen dit jaar dus het hoofdgerecht. Iedereen sleept er wat te drinken bij aan en voilà een compleet diner zonder dat iemand zich een hele dag in de keuken moet staan afbeulen.

rouelle de porc + keurmerk

Het kerstdiner dus. Daarvoor wil ik een paar dingen uitproberen. Een van die dingen is een Rouelle de Porc. Toevalligerwijze is het ook nog de Foir du Porc, een soort van promotie, waarbij de winkels grote stukken varkensvlees aanbieden voor een weggeefprijs van nog geen 4 euro de kilo. Scoorde ik een 4 centimeter dikke plak beenham (jambon avec os) met een heerlijke vetrand er nog omheen. Het keur stempel zie je nog op de huid zitten. Geweldig toch dit soort oerdingen. Dat kom je in NL eigenlijk nog maar zelden tegen. Wim zegt wel eens, als we het Franse en NL eten met elkaar vergelijken, dat er teveel met het eten in NL wordt geknoeid. Om het mooi rood te krijgen smeren ze de handel in met sulfiet, voor meer gewicht wordt extra water of kippeneiwitten in het vlees gepompt. Of snijdt men al het vet eraf in plaats van het erin te kunnen bakken.

in een 32cm pan

daar blijft ook niet veel van over

Om de recepten te testen zijn er drie grote stukken varkensvlees gescoord: Rouelle de Porc. Om terug te gaan naar de basis wordt het eerste recept heel eenvoudig gehouden. Een ui, 3 knoflookjes, matig met zout en peper, en een wortel. Alles grof gesneden en het staat nu voor 4 uur in de oven bij 120 graden. Het tweede recept wil ik dan met tuinkruiden doen, meer zout, weinig peper, ook slow cooking. Het derde wordt gemarineerd zoals de spareribs met 5-spices poeder, extra gember, zoute sojasaus aanbraden en dan open in de oven bij 170 graden voor 2 uur. Niet sudderen zoals de twee bovenste. Eens kijken welke van de drie het beste bevalt.

Een ander gerecht voor het kerstdiner zou iets met filet van kalkoen kunnen zijn, ja heel traditioneel. Daar zijn ook al de nodige varianten op gemaakt. Eentje is erg lekker, namelijk die met gepureerde pruimen en me-chun. Ook een goede kandidaat voor de kerst.

Frans kerstdiner

Een tijdje geleden vroeg iemand mij wat fransjes doorgaans eten tijdens het kerstdiner.

In LDF viert men slechts een enkele kerstdag, zoals dat met eigenlijk met alle feestdagen is. Dan moet het diner wel een knaller zijn. Enig snuffelen en navraag bij kennissen leert dat de fransjes oerconservatief zijn met hun kerstdiner. In de burgerij valt het wel mee met dat knallen. Het klassieke kerstdiner brengt ook zelden of nooit een verassing. Bijna altijd het zelfde. Overigens heeft men na de mis voor de kerst ook een heel traditioneel diner, maar dan met alles zoveel mogelijk wit eten. Omdat wit de kleur van zuiverheid is, iets met de heilige maagd en zo.
De opbouw van een diner in LDF luistert naar strenge regels, daar heb ik het al eens over gehad. Ook over de algemene opbouw van een diner heb ik het al eens gehad, net zoals de oorsprong ervan. Een kerstdiner is toch iets anders en ook eigenlijk weer niet.
Vaak worden dergelijke diners voorafgegaan met een appéro. Hierbij horen kleine knabbel dingetjes en bijna altijd whisky. Een beetje afhankelijk hoe laat of vroeg men hieraan begint. Is de tijd tussen appéro en diner relatief klein dan is het meestal een drankje en wat zoutjes of nootjes. Is de tijd ertussen groter dan vult men de schaaltjes met kleine hapjes, stukjes worst iets hartigs of zoiets. Opnieuw, hoe uitgebreid een appéro is, hangt dat ook weer een beetje af van de manier waarop men je heeft uitgenodigd of wat de samenstelling van het diner is. Én of men van plan is een souper aan te bieden rond middernacht. Het kan net zo makkelijk zijn dat appéro, diner en souper naadloos in elkaar overvloeien. Met een kerstdiner is dat minder waarschijnlijk. Ook is dat alles weer afhankelijk van bijvoorbeeld of de familie wat groter is, of men mensen over heeft van veraf gelegen streken hoe de onderlinge verhoudingen liggen, afijn daar kunnen nog wel een paar blogs mee gevuld worden. Het luistert allemaal nauw. Sla je de plank een keer mis dan krijg je de volgende keer bij je appéro geen gasten. Je moet dan des te nadrukkelijker zeggen wat de bedoeling is.
Goed. Een standaard kerstdiner bestaat uit een: entrée, voor-, hoofd-, kaas en nagerecht. Plus eventuele entremets en/of amuses. Dat laatste is een beetje uit de mode aan het gaan. Niet bijzonder anders dus.

• Per traditie begint men de kerstmaaltijd met oesters. De winkels liggen er vlak voor de kerst dan ook flink mee gevuld. Bepaald niet mijn ding die glibberdingen. Je kunt ook met een andere hartigheid beginnen, bijvoorbeeld een plat charcuterie.
• Dan volgt er iets met vis, warm of koud. Ook niet mijn favoriet. Soms wordt dit een lichte soep of zo. Een salade César zou prima kunnen.
• Dan zijn er meestal warme dingen met eenden, ook flink voorhanden in de kerst. Lam, rollade en vaak wild gaan idem als warme broodjes over de toonbank. Wild is de absolute favoriet op het platteland of de kleine dorpen. Men knalt en stroopt wat af voorafgaand aan deze dagen. Je denkt iedere keer weer dat het vuurwerk al is begonnen.
• Kaas! LDF kent met gemak meer dan 1000 bekendere kaassoorten en duizenden lokale varianten op kaas. De een ruikt heerlijk en de ander is vaak pas lekker als je hem op de tong hebt liggen. Zonder kaas heb je geen kerstdiner gehad!
• Het nagerecht is veruit mijn favoriet. Dit is in de Franse menuleer het eigenlijke dessert. Meestal iets zoetigs als kleine gebakjes, ijs, soms gekonfijt fruit, een mouse of zoiets. Hier krijg je ook vaak die Bûche de Noël, een soort rollade van cake gevuld met een chocolade mousse of iets dergelijks.
• We toppen het af met koffie en bijbehorend een cognac – calvados – of zelfs whisky. Soms krijg je er bonbons bij. Ook lekker.

Bûche de Noël - bron: allrecipes.com

• Af en toe worden dingen gecombineerd en is het toetje iets om te snoepen met koffie o.i.d. erbij.
• Het is ongehoord dat men de kaas weglaat bij een klassiek diner.
• Een groente schotel wordt opgevat als een gerecht en aardappelen gelden hier als groenten. 

kijk! dat ene mes ligt faut - bron: marmiton

Bij de wat chiquere diners, zoals ze veelal bij de beter gesitueerden gehouden worden, komen er nog een paar gangen tussendoor, de z.g. entremets, letterlijk: tussengerecht. Vaak wordt dat gedaan om zoet en zuur of bitter en zout tussen de gerechten door als contrast of om iets anders te accentueren. Of gewoon puur uit verwennerij. Entremets vormen bijna altijd de signatuur van de kok, hoe subtiel breng je de overgang naar het volgende gerecht of contrasteer je met het vorige. Te veel van dit alles is ook weer niet goed. Een gebalanceerd diner houdt voor wat dat betreft ook rekening met de zwaarte van de overige gerechten en zeer zeker met de grootte van de porties. Die zijn in LDF sowieso wat kleiner. Met een opgeblazen gevoel van tafel op staan is niet de bedoeling.

Last but not least, ben je per ongeluk in een situatie terecht gekomen waar men werkelijk alles en alles er aan gedaan heeft het diner een luxueuze uitstraling te geven, sta er dan niet van te kijken als men tussen de gerechten door een redelijke wachttijd in last. Dat is enerzijds om het eten te laten zakken en/of om iets te drinken, en anderzijds omdat men geacht wordt om met je tafelgenoten een babbel op te zetten. Het is onbeschoft om met volle mond te praten! Heel af en toe loopt men zelfs wel eens het terras op of zelfs de tuin in, en praat men op zachte toon in groepjes met elkaar. Zoiets wordt altijd door de gastheer heel subtiel aangegeven. Meestal is dat tussen hoofdgerecht en de rest in en vrijwel altijd voorafgaand aan of met de koffie. Afgesloten wordt dan met een dessert wijn of een liqueur á la Cointreau, soms zelfs in een ander vertrek of op het terras als het weer dat toelaat. Zo'n diner heb ik een paar keer in mijn leven mogen meemaken, die duurden van 2 uur in de middag tot twee uur in de nacht. Dan vereist het een zekere vaardigheid om je niet te overeten en niet tipsy te worden. Wat mij de eerste keer dus niet bijzonder goed afging. Plotseling vond ik mij namelijk alleen aan die gigantische tafel zitten ;=). Wist ik veel als botte hollander.

Hervorming

Champs Elysée vanaf de Arc de Triomphe 19e eeuw, Félix Benois

Kijk, dat ik niks heb met de hedendaagse politici moge algemeen bekend zijn. Toch moet ik zeggen dat die eerste minister Valls een heftige poging doet om zijn land te hervormen, ook al gaat dat weer op zijn Frans. Ik moet hierbij wel erkennen dat je een zekere moed moet hebben om naar het hol van de leeuw te gaan en je zegje te doen. In een eerder verhaal had hij namelijk gesteld dat de provinciale staten van de departementen – de zogenoemde Conseil Géneral – op zouden gaan in die van de Regio Raden. Op zijn minst de politieke tak van sport dan. Je wordt er als zo'n iemand ook niet populairder op als je aankondigt het policorp apparaat en in het bijzonder bepaalde bestuurslagen, te gaan indikken of zelfs te laten verdwijnen. Dus ging Valls deze week moedig naar het congres van de departementen in Pau (vlakbij de Pyreneeën) om de onrust te dempen en wat snoepjes en petjes uit te delen. Een douceurtje hier en een toezegging daar. Maar vooral om aan te kondigen dat “we” het allemaal kalm aan gaan doen in kleine stapjes en het pas aan de nieuwe regering in 2017 gaan overlaten om in 2020 de bijl er in te zetten (halverwege de regeringstermijn hè). Iedereen weet dat dat natuurlijk nooit gaat gebeuren omdat de campagne dan meteen als hoofd thema krijgt: we gaan niet hervormen. Dus met dit snoepgoed in de zak was iedereen weer gerustgesteld en bleven al te hatelijke opmerkingen aan het adres van Valls achterwege. Voor de bühne werd er nog geroepen dat “men” vigilant bleef. Maar in de politieke krochten van de achterhoede kan men weer een jaar of 10 achterover leunen en op de spreekwoordelijke handen blijven zitten.

Ook wel weer slim gespeeld. Want als je gaat staan te beweren dat ook het ambtelijk apparaat ingedikt gaat worden dan breekt zogezeggelijk natuurlijk de vreselijkste malaise uit in dit land. Dan gaan in cohorten van 1000 de publieke dienaren de straat op en leggen het land plat. Dat kon Valls zich natuurlijk met een economie die toch al door het putje aan het lopen is, natuurlijk niet veroorloven. Maar politici, ach die ruimen het veld toch elke 6 jaar dus daar is niets mee aan de hand als ze ergens anders een stoel moeten vinden om op vast te kleven. Á propos, toch eens gaan uitvlooien hoe dat staat met wachtgelden in LDF. Als dat er al is. Deze maneuvre geeft wel aan hoe merkwaardig behendig deze Valls is. Met hele kleine stapjes die je gewoon vaker doet kom je er ook zal hij gedacht hebben. Hoezo, als je de grote klapper uitvoert bij de wisseling van de wacht dan kan niemand iemand de schuld geven omdat het dan altijd de schuld van die ander is. Geweldig! Je zou bijna zeggen dat deze politicus een slim mens is. Maar ja, politicus hè!

Bestuurslagen

Even een opfrissertje? Ja gaan we doen.

Het Franse bestuur is in een onnoemelijke hoeveelheid lagen opgebouwd. Het begint op het laagste niveau met:

• de Commune (+36000) gemeenteraad – vaak zijn hierbij ook de omliggende gehuchten (hameau – lieu) aangesloten, je hebt bij de wat grotere plaatsen ook nog deel raden
• Commune des Communes – samengesteld uit deelgemeenten en gehuchten, niet alle dorpen maken deel uit van een dergelijke CdC
• het beroemde Canton – bestaande uit een groepje van gemeenten resp. CdC's. Er waren tot 2013 zo'n beetje 4000 cantons.
• Département of wel de provinciale staten, 95 stuks daarvan met 6 overzeese departementen - elk departement heeft een nummer, dat zie je altijd op de nummerplaten van de auto's staan.
• De Régio's (23 + 4) – elk samengesteld uit een drie tot viertal départementen, zo bestaan ook nog stadsregio's, dwz en grote stad als Parijs die een regio op zich vormt samen met de daaromheen liggende cantons en of departementen. Het departement van de Haute-Saone, (le Mouton Qui Rit staat in het noordelijkste deeltje ervan) maakt deel uit van de regio Franche-Comté
• Assemblée nationale – de tweede kamer
• Senat – de eerste kamer
• De Regering - el Présidente (Hollande) & minister raad, waarvan dan M. Valls de eerste minister is.

Sta je toch weer van de kijken hè, in de gauwigheid tel je minimaal 8 bestuurslagen. Voor de duidelijkheid heb ik de supra nationale organen (EU, Nato etc.) maar even weggelaten. Uiteraard heeft elke laag diens eigen bestuur (conseil), raad of zelfs regering (regio's) met elk diens eigen legertje aan ondersteunende staf. Daar tussen door, overheen en rondom heb je nog allerlei niet gekozen of soms wel, aan regionale, intercommunale, féderale, nationale en supra regionale organen of stelsels die allemaal hun ding doen. Of juist niet maar wel hun handje in de kassa van het nationale budget steken. Daaromheen, over en door heb je talloze, uit die zelfde kassa betaalde, ambtelijke of zelfs nog extra politieke lagen.
Kijk, en dan komt er opeens iemand die zegt dat er een laag of wat tussenuit gegumd wordt, de wet hiervoor is op 17 mei 2013 ondertekend. Of op zijn minst werden er lagen of groepen samengevoegd. Zo wil Valls af van de departementen en wil zelfs een aantal regio's samenvoegen: van 23 naar 12 á 13.

regio's van LDF

 Cantons

Een gelijksoortige hervorming bij de cantons heeft al gedeeltelijk plaatsgevonden, uiteraard onder protest. Hier en daar niet helemaal onterecht, maar die operatie is redelijk aan het lukken. Het aantal cantons moet gaan slinken van ruim 4000 naar iets meer dan 2000, behalve het aantal raadsleden dat zal zelfs gaan groeien na 2014. Kijk dat bedoel ik, het helpt niet. Dat laatste heeft te maken met de verdeelsleutel, zoveel inwoners per raadslid. Nu iets positiefs toch wel. Als direct gevolg van deze herindeling kon men ook de piepkleine dorpsschooltjes bij elkaar vegen in het canton en grotere scholen stichten waardoor er meer leer materiaal ter beschikking kwam. Na ruim een jaar hoor je bijna niemand meer kreunen. Nee, mocht iemand dat bedenken, niet met minder ambtenaren, wel minder onderwijzers. In Mailleroncourt was er ook nog zo'n schooltje met zelfs wel 12 leerlingen. Twee klaslokalen gevuld met leerlingen van verschillende “klassen”, twee onderwijzers die daar op hun manier mee omgingen met nauwelijks of geen hulp middellen. Een educatieve nachtmerrie was dat.

Kluitje

Met dat samenvoegen van de régio's wil het niet echt lukken. Daarvoor staan de betrokkenen té dicht bij de assemblée. Waarom lukte dat met de cantons dan wél? De cantons en schoolbesturen moesten hun beklag doen bij de verschillende departementen die op hun beurt de bezwaren weer moesten indienen bij de regio raden welke dat dan weer voor zouden gaan leggen aan de her-structurering commissie van de regering. De assemblée national was kunstig buitengevecht gesteld in deze. Als dat onderweg naar die commissie bij de vele tussen stations in de kraam te pas kwam tenminste. Veelal werden de protesten als een soort muntgeld gebruikt voor andere doeleinden, welke het onderweg meestal niet hebben gered. Daarmee werden de bezwaren vakkundig onder het tapijt geveegd. Zo zijn er zelfs uit deze omgeving eervorig jaar een aantal burgervaders naar het départementale conseil géneral getogen om hun protest te laten horen over de herindeling van cantons. Met een kluitje in het riet kwamen de heren en dames bourmaîtres weer terug en werd dat breed uitgemeten tijdens de plaatselijke nieuwjaars receptie. “We nemen uw bezwaren mee” was de boodschap. Gezien de reactie van de dorpelingen was het ze allemaal worst. Nochthans, alles is op uiterst democratische manier gegaan, toch?

bron: finalfantasy.wikia

Monster

De fransjes zijn zich er maar al te bewust van dat zij met elkaar een bestuurlijk monster hebben laten groeien dat zijn weerga in de wereld niet kent. Bijgevolg gaan ze daar op de typerende Franse manier mee om. Men haalt de schouders op en laveert tussen de regeltjes en wetten door alsof ze niet zouden bestaan. Of zegt een zeldzame bestuurder tegen je: “Wat ik niet zie, gebeurt ook niet.” Gewoon om geen gedoe te krijgen met de onuitroeibare en repressieve regelzucht van het apparaat. Dat dan wel weer. Niet dat je kunt doen wat je wilt, maar met een beetje oppassen laveer je om het meest hinderlijke gedoe heen. Niemand die daar dan weer wat van zegt. Immers, heel La Douce France reilt en zeilt op die manier. Op een enkele fanaticus na dan die op iedereen de pik heeft en correcter dan correct wil zijn. Dat soort oelewappers heb je er altijd tussen zitten. Bijgevolg ben je je hele leven bezig een soort beschermende muur om je heen op te bouwen van vriendjes, contacten en verplichtingen van-tegen-door-aan jou, om je tegen de willekeur van het systeem te beschermen. Je graaft een soort van verdedigingsgracht om je heen om je tegen indringers te beveiligen dus. Bij de meeste fransjes is dat een tweede natuur, een vanzelfsprekendheid geworden. Namelijk dat je slijmt. Blijft slijmen met deze en gene. Niet brutaal bent of iemand tegen het hoofd stoot en beleefd blijft... dat wordt ze met de paplepel ingegoten.
Je weet maar nooit of het een of ander tegen je gebruikt kan gaan worden. Openhartigheid komt altijd als een boemerang naar je terug via een achterhoede gevecht van piepeltjes die er in hun eigenste politieke steekspel belang bij hebben. Of gewoon bij het vergroten van hun invloed of verdediging tegen dit allemaal. Het is een steekspel van gunsten en wederdiensten, een uiterst geraffineerd spel waar je als vreemdeling totaal geen weet van hebt. Dat heb ik weer eens ervaren de afgelopen maand. Over dat specifieke akkefietje zal ik in een andere blog verhalen want hierover is het laatste nog niet gedaan.

Al met al heeft die Valls wel een zaak. Een politicus zal ik niet snel, eigenlijk nooit, een complimentje geven. Maar dat hij deze hervorming, overigens door de vorige regering van Sarkozy ingeleid, heeft overgepakt staat hem alleen maar te prijzen. Hier, ik ben over mijn eigen schaduw heengestapt en hem een compliment gegeven. Het moet niet gekker worden.

Zo.

En nu ga ik pasta maken. Op zijn provençaals met verse slierten.

WVTTK 18

Deze week ben ik begonnen met het systematisch opknappen van de kamers. De komende paar weken zijn we namelijk gastenvrij. Dan kun je wat rommel maken en hoef je niet iedere keer heen en weer te sjouwen met je gereedschap en materialen.

Gewoon bij kamer 1 begonnen. Een kleine inventarisatie gemaakt en de meest in het oog lopende zaken eerst maar eens gedaan. Die wasbak zit ook al 6 jaar 15 cm te hoog. Dé gelegenheid om dat te corrigeren. De vloer wil ik ook te pakken nemen want die is in 2008 niet echt geweldig gelakt geworden. Was ook een haastklus die avond voordat de eerste gasten zouden komen, wat is nieuw ;=)

Wim gaf me zijn methode door: als je iedere dag een klusje pakt dan zijn volgend jaar voor het nieuwe seizoen alle kamers weer helemaal tip top.

Aangezien het toch pijpenstelen regent, het is de afgelopen drie dagen nog niet droog geweest, is de drang om in de tuin te gaan klussen ook niet zo groot. Die tuin, die moet hoognodig gemaaid worden!

Wat is wijs, eerst de vloer van kamer 1 doen en dan de muren of andersom. Of toch eerst die wastafel, dat lijkt me eigenlijk handiger. En waar ik me al een tijdje de tanden op heb stuk gebeten is het echt vastmaken van die WC bril, die beweegt alle kanten op. Dat moet ik nu eens fundamenteel op gaan lossen. Wie weet of het me nog lukt ook. Geen gasten de komende twee weken dus die kamer 1 gaat absoluut wel lukken deze maand. Knutselen terwijl er gasten komen, heeft zich wel bewezen, dat werkt echt niet. Wat me ook is gaan ergeren zijn die IKEA handdoek rekken. Dat was in het begin een pracht van een oplossing, maar in het gebruik worden ze steeds slechter. Ook daar eens iets stevigers voor zoeken. Hoewel, steviger is vaak ook meteen lomper. Ongemerkt ontstaat er zo best wel een hele waslijst aan dingen die opgeknapt, verbeterd of vervangen moeten worden. Zo, ben ik weer lekker aan het klussen en zo ga ik de winter prima doorkomen. Wie weet wordt de garage ook nog opnieuw ingericht om het allemaal iets netter te kunnen opbergen. Dat is iets voor het voorjaar.

Voorlopig is het nat, maar tegelijkertijd ook niet koud. Wel de derde dag op rij met triest weer. Gekker nog, de zon (die je niet kunt zien) is net onder en na drie dagen regen is het nog altijd 7.2 graden buiten! De eerste nachtvorst is er al geweest.

Het winter verblijf van de schapies is ook weer klaar. Nog even de voederton met de brokkies erheen rijden en wat extra stro vragen aan de boer. Dan kunnen ze er gebruik van gaan maken voor de komende winter. Dat is dan ook een mooi moment om ze de voorweide eens kaal te laten eten. Dan groeit dat weer net iets mooier aan volgende zomer. Ben benieuwd hoeveel lammeren we gaan krijgen. Een aantal ooien zien er al wat dikkig uit. Tijd ook om die webcam in de stal te gaan installeren. Daar ga ik veel lol van hebben als ik vanuit mijn stoel die meiden in de gaten kan houden. Staat er ook nog zoiets als een kapot raam op het lijstje van de stal.

Zonnewarmte

Het blijft me bezig houden.
Vandaag brak de zon zowaar weer door! Dus zit ik zo uit mijn ooghoek te koekeloeren naar de meetgegevens. De afgelopen weken heb ik zitten uitvlooien dat het al OK is om de kleppen open te zetten bij 25ºC watertemperatuur van de SolarFarm als alleen het atelier er op zou staan. Het moet echter minimaal 30 graden zijn als ik het hele huis er op wil zetten. Het hoe en wat bespaar ik jullie maar.

OK voor de techneuten onder ons dan, de rest sla dit maar over.

… we gaan verder ...

Nu nog uitvlooien bij welke temperaturen of voorwaarden de kleppen weer afgesloten zouden moeten worden. Daarbij dacht ik aan de dalende temperatuur van de CV en/of Atelier. Wordt het water uit de SF weer warmer dan de gestelde grenswaarden dan gaan de kleppen weer open. Ter plekke besluit ik het voorlopig maar hier op te houden en ga vanavond de software aanpassen. De regel zou nog aangevuld kunnen worden met een andere grenswaarde. Namelijk er moet minimaal 12 graden (ook empirisch vastgesteld) verschil zijn met de temperatuur tussen het atelier en de solarfarm, en 20º met de CV temperatuur. Wat blijkt: als de verschillen kleiner zijn dan koelt het water in de CV juist af. Hoe en waarom is nog een mooie puzzel. Als de zon er vol op schijnt dan zie je overigens een ander verschijnsel optreden. Het verschil in temperaturen van inkomende en terugkerend water ligt rond de 19 graden. Dan staat alles open en de temperatuur van het binnenkomend water ligt beduidend boven de 45. Ook voor dit soort dingen wil ik toch precies weten waarom dat nu weer is. Waarom neemt de uitgangs temperatuur (water dat naar de SF teruggaat) niet de temperatuur van de CV aan? Iets met warmte capaciteit – verblijfstijd – allerlei coëfficienten enzo denk ik dan.

Nu nog een slimme beslis-regel bedenken om de kleppen niet letterlijk te laten klepperen: snel achter elkaar open en dicht laten gaan.

Snel door de bocht zoiets van:

als de temperatuur van de SolarFarm groter is dan 25ºC

• open de kleppen naar het atelier
• draai de driewegklep om naar de stand op het huis (stand B)
• wacht een minuutje (anders zie je effect niet) meet de temperatuur van het atelier

als temperatuur atelier daalt

• draai drieweg klep weer om naar de stand richting de SolarFarm (stand A)
• sluit de klep naar het atelier

meet de temperatuur van de solarfarm

...

Herhaal dit tot in de eeuwigheid.

De kleppen blijven dus open staan zolang de water temperatuur boven de 25º blijft. Precies zoals een thermostaat werkt. Die schakelt de CV ketel pas aan als de temperatuur in de kamer lager komt dan de ingestelde temperatuur. Hier is de SolarFarm de CV ketel, met als verschil dat deze altijd aanstaat. Voor een teveel aan warmte in de winter hoeven we echt niet bang te zijn, daarvoor schijnt de zon gewoon te kort op de dag.

… einde techno ...

Le Mouton

De rust daalt weer in voor Le Mouton. De herfstvakanties zijn achter de rug en dan is er altijd een grote stilte naar de kerstvakantie toe. Af en toe boeken er nog gasten die of iets met feesten en gezangen in de buurt hebben of op doorreis zijn. Ook de boeren doen het wat rustiger aan. Er wordt geen mest gereden, de enige trekkers die nog voorbij schuiven zijn af en toe de houtwagens en er schuiven van tijd tot tijd wat manshoge hooibalen voorbij het raam.

BP is weer aan het scharrelen met uitbollende plastic afval zakken en gaat bij diverse huizen langs, onderwijl schichtig om zich heen kijkend. Een paar minuten later loopt hij dan weer, met het voor hem zo typisch schuifeltje, met lege handen naar huis. Het is jacht seizoen. Je hoeft dus geen Sherlock Holmes te zijn om te kunnen raden wat er in die afvalzakken zit. En waarom hij dan zo schichtig om zich heen kijkt laat alleen maar raden dat hij de inhoud niet aan iedereen wil laten zien. Waarom ie dat dan niet doet als het donker is... Afijn die gosert blijft een rare snoeshaan.

Eigenlijk zou je een kroniek over dit dorp vol kunnen schrijven.

Groen

Bijvoorbeeld. Louise is een aktie gestart om het dorp aan te kleden met groen. Prima initiatief. Een paar weken geleden viel er dus een papiertje in de brievenbus die vroeg of je dat wat je bij het tuinieren overhield, bij het stadhuis wilde dumpen zodat het elders in het dorp herplant zou kunnen worden. Reacties uit het dorp? Zilch, nièma nic, niènte, nul. Zelf heb ik niets van dat spul maar zei, ik toen ik dat hoorde, “Ik wil best wel wat geld in de clubkas storten ieder jaar.” Toch? Het is altijd een plezier voor het oog als je door dorpen rijdt waar de zaak wat aangekleed is. Vervolgens kreeg ik de reactie dat ik dat maar in het stadhuis moest regelen omdat het budget door de feestcommissies wordt beheerd. Kijk en dan gaat een van mijn alarmbelletjes af. Totaal niet van Louise maar vanwege “een van de feestcommissies”. Die hangen aan elkaar van schaduwachtige activiteiten waar niemand lucht van krijgt behalve de intimi. Totdat men een 65+ feest heeft. Dat gebeurd namelijk een keer in het jaar met de kerst. Er wordt dan een heus kerstdiner voor de 65+ ers georganiseerd. Voor het handjevol 65-ers uit het dorp zitten er dan wel ff +45 man sterk de families van de organisatoren en de gemeenteraadsleden om de dis heen. De oudjes aan de ene kant van de zaal en de rest aan de bestuurstafel. Zo hoort dat. Waarom moet ik toch telkens opnieuw denken aan die Don Camillo filmpies als ik dit soort dingen hoor en zie. Drie verschillende feestcommissies voor een dorp van zo'n 200 zielen en ze kunnen elkaar niet uitstaan.

Om je te begieren van de lach. Echt smullen.

WVTTK 17

De warmste maand-dag sinds het begin van de metingen lees ik uit het koude kikkerlandje. Op Le Mouton Qui Rit wordt ook al een paar jaren gemeten en ook hier meet het systeem een buitentemperatuur van 18.4 om 13:06. Dat is inderdaad hoger dan de voorgaande jaren op die dag. Hoewel, vorig weekeinde zat ik ook nog in mijn T-shirtje buiten uit te blazen van het werk in de tuin, lekker in het zonnetje uit te dampen. Wat zeg je dan! Kadootje dus. De SolarFarm tikte een paar dagen geleden ruim over de 50ºC aan. De temperatuur in de serre is +30 graden en warmt zo midden in de winter ook nog ff de keuken op.
Ieder jaar heb je het ritueel van hout hakken en op stapels leggen voor de winter. Wij zijn gezegend met grote schuren waar we met gemak voor een lange winter hout in kunnen opslaan. In de zomer stapel je het een jaar oude hout daarin op. Als het voldoende droog is dan zaag je de handel in stukken van 50cm en dan ligt het er verder te drogen tot de winter aanbreekt. Vanmiddag de eerste lading hout van het houthok naar de corridoor versleept. Gewoon iedere dag een uurtje kruien en zagen lijkt voldoende om de stapel op tijd tot aantrekkelijke hoogten te krijgen. Daarna de pallets in de garage volstapelen en dat is dan ruim voldoende om de winter door te komen.

De eerste keer dat dit jaar gestookt werd stond ik toch nog te kijken hoe relatief weinig hout er nodig was om het gebouw op temperatuur te krijgen. Met andere woorden, we zijn dik tevreden met hoe het systeem in combinatie met de SolarFarm nu loopt. Volgend jaar sowieso een of twee rekken erbij plaatsen, de slangen worden in de herfst toch aangepast dus waarom niet van de gelegenheid gebruik maken en het aantal rekken uitbreiden. Eigenlijk loopt het SolarFarm verhaal al net iets beter dan ik verwacht had.

Economiques

Manuel vals bron: librepenseur

Van de week las ik een verhaal over de Franse minister president Valls. Die ergerde zich dat hij door Europa op zijn vingers getikt werd over het slome tempo waarop de financiële huishouding van LDF op orde werd gesteld. Lees: bezuinigingen werden doorgevoerd. Ja dat is weer ten voeten uit van de fransjes. “We bepalen zelf wel hoe en wat we doen, daar hebben we geen roeptoeters van de EU bij nodig”. Dat doen ze al decennia lang, zich niets aantrekken van de rest van Europa. Maar wél zoveel mogelijk binnenharken aan subsidies. Moesten ze maar eens afschaffen dat rondpompen van geld, drijft alleen de prijzen maar op. En, zoals ieder andere lidstaat, wel een keel opzetten over de rest van Europa. Dat de Franse overheid al diverse malen formeel uitstel heeft gekregen het huishoudboekje op orde te brengen, daar wordt stilletjes aan voorbij gegaan. Dat ze met dat respijt niets anders gedaan hebben dan de belastingen verhogen, daarmee dachten andere landen het ook te redden, is natuurlijk een blunder van de hoogste orde. Gaf Valls zelf toe: “Het wordt nu tijd de uitgaven te verminderen in plaats van de belastingen te verhogen”. Daarbij kwam dat het verhogen achteraf gezien niet zo'n slimme zet was. Uiteraard worden zijn voorgangers daarmee te kakken gezet. Daar zijn mijn fransjes ook erg goed in.

Nou ja. Het zal wel net weer zo'n storm in een glas water worden als toen de provinciale verkiezingen dik verloren werden en Hollande begon te roepen: “En nu gaan we het écht anders doen!”. Het verwerd echter tot zoiets van een opschrikkend hert dat na twee snelle passen ontdekt dat het slechts een straaljager was die over kwam zeilen. Geen reden dus om te gaan rennen. Vervolgens dutte alles weer in. Dit zal niet anders zijn, de fransjes zijn zulke gewoontemensen, veranderingen zijn gewoon eng. Als er iets moet veranderen dan moeten anderen dat maar doen. Een herhaling van zetten zoals zo vaak voorheen.

Jaren geleden is er een soort volksraadpleging geweest. Iedereen mocht zijn zegje doen, bij de burgemeester, diens partijlid, de kamerleden, ja zelfs rechtstreeks aan de président. Kom maar op met die ideeën werd er gezegd. We gaan er echt iets mee doen. Ja, afdrukken en in ordners opbergen die voorzien waren van prachtige République Française etiketten. Wat dan wel voor de administratie pleit, ze gooien nooit iets weg. Dus het kan zomaar gebeuren dat ten tijde van de VI république (nu de V-e) iemand een kamertje ontdekt met in perfecte rangorde opgeslagen ordners gedecoreerd met die prachtige etiketten. Begint daar uit pure baldadigheid in te snuffelen en roept vervolgens: “EUREKA!”. Ssssst, niet te luid! Het kamertje gaat vervolgens schielijk op slot en wordt weg gemetseld achter een noodmuurtje. De eureka roeper wist al diens sporen en verkondigt het nieuwe evangelie met veel verve en drukke gebaren. Nadat die iemand voldoende puntjes in de politieke arena heeft gescoord gaat deze op diens lauweren rusten en blijft het verder oorverdovend stil. Totdat de VIIe république aantreedt en het oude nuffige gebouw met dat verstopte kamertje afgebroken gaat worden voor een serverpark van een Microsoft-Google-Oracle achtig iets. De inhoud van die ordners wordt uiteraard meteen door MGO gescanned en op het web gemikt. Nog geen seconde later zal La Douce France de rigueur voor de rest van de wereld worden.

Nee mijn fransjes willen eigenlijk helemaal geen veranderingen. Zoals het was blijft het goed. Waarom dan iets ver-her-nieuw-bouwen? En eigenlijk hebben ze nog gelijk ook. Het leven is hier goed, rustig, mooie herfsten, lekker eten en prettige gasten. Dus waarom veranderen, am-me-nooit-niet!

Galerie Le Mouton

Over veranderingen gesproken. Zoals was afgesproken kwam Freek, de kunstschilder, gisteren diens schilderijen ophalen. Het laat in de lobby lege kale muren achter. Sûre, we hebben zelf genoeg om een vijftal van die muren vol te hangen, het is iets heel bijzonders je lobby te hebben volhangen met kunstwerken van een en dezelfde kunstenaar. Tijdens de evaluatie kwam naar voren dat het materiaal ook in het Frans vertaald zou moeten gaan worden, en wel ruim van te voren. Is het een succes geweest? Ja en nee. Ja omdat er veel over gesproken werd door de gasten, die het zonder uitzondering iets bijzonders vonden dat we dat deden. De werken werden best wel gewaardeerd, vooral het thema van balletschoenen vond het heel apart. Nee, omdat er maar weinig mensen waren die de portemonnaie trokken. Daar gaat het toch ook een beetje om. Al was het maar om de kosten en zo er uit te krijgen.

Ja, we gaan zeker door met dit idee, ook al omdat het gewoon een beetje zijn tijd nodig heeft om ook hier weer een beetje bekendheid mee te krijgen. Eens kijken of er voor volgend seizoen iemand te vinden is die zijn kunst bij ons aan de muur wil hangen of opstellen. In ieder geval kan Freek op zijn CV zetten dat ie in LDF heeft geëxposeerd, dat was in ieder geval wat we dan samen weer voor elkaar hebben gemaakt.

Morgon

In 2008 zijn we met Le Mouton Qui Rit begonnen te verbouwen en om te vormen tot een Chambre d'Hôtes. Om dat goed voor te bereiden zijn er allerlei cursussen gevolgd. Een daarvan was het werken met Franse bouwmaterialen. Deze werd gegeven in de Bourgondië. Daar heb ik toen de wijnen uit de Morgon leren kennen en werden onmiddellijk-dadelijk-direct tot mijn favoriet verklaard. Het is eigenlijk best wel een beetje lastig om goed drinkbare wijnen voor bij het apéro te vinden uit de Morgon, dat zonder meer. Het zijn namelujk van huis uit stevige wijnen die je graag bij een goed stuk vlees drinkt of een uitgesproken schotel van iets anders. Met de dieprode kleur staat ie prachtig in het glas (blabladiebla). Het is best wel een paar maanden geleden dat ik een fles uit de Morgon open trok. Met dat de kurk eruit plopte kringelde de sterke geur je neus in en kon ik de verleiding niet weerstaan om meteen een slokje te nemen. Ohhhhh! Deze was jong 2013, eigenlijk voor een Morgon veel te jong, maar toch héél goed drinkbaar voor het apéro! Stukje kaas erbij, sneetje stukbrood, nog een glaasje. Paar slokjes water en nog wat olijven geknabbeld. Pas op voor deze wijn zei ik nog tegen het bezoek. Ook al heeft ie keurig de 12,5% hij is behoorlijk koppig, het is een beetje een gniepert! Vol overgave dronk het bezoek de fles ad fundo. Ja hoor, na nog geen half uurtje zag je de eerste effecten al, beetje duffe oogjes. De eerste zware onderwerpen kwamen al aan de beurt. Beetje andere hapjes erbij, pindaatje meneer? Extra speciaal bronwater uit de kraan en het was weer erg gezellig. Dat is sowieso het geheim van lekker wijn drinken, af en toe een glaasje water er tussen door. Het maakt de mond weer “vrij” en een koppige wijn maakt niet zo veel kans je met de hamer aan te tikken. Juist omdat (oudere) Morgon wijn redelijk droog is en koppig wordt ie om goed te leren kennen eigenlijk net iets te weinig geschonken hier. De Médoc wijnen gaan er bij de gasten ook al goed in. Dat zijn toch twee van de wat zwaardere wijnen. Prima voor een prettig stuk rood vlees van de grill. Misschien minder voor het apéro. Deze (le Challier) is echter al prima te happen. Oh, en bij de Lidl gescoord. Kom ik wel vaker tegen zo, een paar dozen van het een of ander die dan nergens nooit meer te vinden zijn. Maar ja, je wilt graag eerst iets proberen voordat je toeslaat. Daar heb ik standaard een tire bouchon voor in de wagen liggen, nu even niet beseffend dat dit een voltreffer zou kunnen worden. Maandag maar eens meer van proberen te scoren, het zal wel niet meer lukken.

LMQR 4

Er wordt me nogal eens gevraagd waar ik me mee bezig houd in de winter als er vrijwel geen gasten zijn. Niet alleen vrienden en kennisen vragen dit, ook gasten zelf. Dan hang je een sappig verhaal op over de mooie herfst, de prachtige omgeving, je kokkerellen en de schat aan Franse literatuur. De vracht aan filmpies en muziek, ook niet verkeerd. En dat is het wel zo'n beetje. De volgende vraag die je meestal krijgt is of ik me dan niet eenzaam voel zo helemaal in dat grote huis bij weinig of geen gasten in de winter. Dan vertel je van je tiental projectjes: waaronder klussen in en aan het huis, je keramieken huisjes, lezen, flimpies en internet voornamelijk in de avond, je blog waar dan weer wat intensiever voor geschreven wordt, af en toe een tochtje in de omgeving of richting een wat grotere stad (ff window shoppen) en dingen die je met je raspi computertjes doet. Dat laatste heeft me de laatste twee jaar opnieuw gegrepen: dingen doen met computertjes.

herfst, onderweg bij Val d'Ajol

Dus nee, ook al komen de muren in dit grote huis echt wel af en toe op me af, vooral bij het trieste weer dat hier in de winter dagenlang kan aanhouden, ik heb geen last van heimwee of eenzaamheid.

Curry

In zo'n winter periode bedenken Fannie en ik ook weer een paar nieuwe gerechten voor de gasten. Daar experimenteer je dan een beetje mee om het geleidelijk aan zo te krijgen dat het iets anders dan de gewone stampot andijvie wordt. Zo doe ik nu iets met geconfijte heel fijn gesneden sinaasappelschillen. Eten moet hier een beleving zijn vinden we. Ja, over eten heb ik het veel en graag. Met onze Franse gasten kan ik zo maar een hele maaltijd lang over gerechten praten, de bereidingswijze, ingrediënten, en over hun eigen lievelingsgerechten. Een van de laatste dingen hier is de curry saus. Veel van die curry's zijn scherp of zeer uitgesproken en niet altijd even lekker bij iets als kalkoen. Een heel populair stukje vlees in deze streek overigens. Het heeft net iets meer smaak dan kip en is een wat steviger vlees. Wel heeft het de naam snel te droog te worden van het bakken. In combinatie met een curry saus is het best iets geworden dat redelijk te pruimen valt. Een paar keer heb ik het al aan mijn fransjes mogen voor zetten. Ze vinden het “exotisch”, mijn schatjes! Très parfumée heet het dan. Nu heb je honderden soorten curry, mijn voorkeur hebben de wat mildere curry's met veel cardamon erin. Met opzet doe ik geen zoete dingen als rozijnen of kokosvet bij de saus. Daarmee komt de currysmaak beter tot uiting, is mijn persoonlijke smaak dan. Waarmee je het zo zacht krijg is de room en crême fraîche.

Curry saus voor 4 – 6 personen

• 1 Uitje
• 2 knoflook
• 150 gr (1 bakje) gerookte Spekkies (allumettes fumée
• 2 a 3 flinke el Currie
• 250 ml Room ( of meer, naar gelang het aantal personen toeneemt)
• 4 ruime el Crême fraiche

Begin met een niet al te hoog vuur, 6 matige vlam, geen boter in de pan.

Spekkies langzaam half uitbakken totdat ze net niet bruin zijn en het vet voldoende is om de uien en zo in te bakken. Fijn gesnipperde ui toevoegen en glazig laten worden. Zeer fijn gesnipperde knoflook erbij, een minuutje laten garen en dan de curry erbij. Alles even laten doorbakken en blijven roeren zodat het niet aanbakt. Eventueel een beetje olijfolie erbij als het toch te droog is of wordt. Dan vuur op 3 of 4 zetten, rustig blijven roeren. Dit soort pasta's bakt namelijk gemakkelijk aan. Ik gebruik bij voorkeur géén pannen met anti aanbak laag. Als alles een klein beetje is afgekoeld de crême fraiche erbij en goed mengen met de pasta, daarna de room er door mengen en een halfuurtje op 2 of zelfs 1 laten nagaren. Af en toe omroeren. Iets indikken is prima. Ondertussen kun je dan het vlees bakken, in dit geval kalkoen filet. Niet veel verder dan dat het net bruin is aan de buitenkant. Laat het vlees 15-20 minuten op +/-75 graden in de oven nagaren. Ongeveer 10 minuten voor het opdienen doe je het vlees in de curry saus, inclusief het vleesnat. Even doorroeren en vlees goed onderdompelen. De bedoeling is dat de buitenkant de smaak van de curry krijgt en de binnenkant nog de eigensmaak houdt.

Serveren met Bismati rijst en als bijgerecht dungesneden tomaten salade.

Een wijn met een cépage met Shiraz zou prima gaan.

Oh ja, en curry vlekken gaan niet meer uit je kleren ;=)

Raspi's
Elk jaar komen er wel een paar RaspberryPi's bij hier in Le Mouton. (wist je dat er meer dan 1 miljoen per jaar van worden verkocht? En dat voor iets dat begonnen is als een educatief project en men niet meer dan een 20 duizend van die dingen dacht te verkopen.)
Bijkopen? Ja. Enerzijds om ze te sparen voor de LMQR raspi cluster en anderzijds om allerlei leuke dingen mee te doen. Zoals onder andere het managen van de SolarFarm en de CV kachel. Zo gaat er eentje deze winter de temperaturen en dergelijke laten zien in de keuken op een soort paneeltje volgestopt met ledjes. Andre heeft het verhaal leuk aan de praat gekregen tijdens zijn verblijf hier in de zomer. Daar kan dan op verder geborduurd worden. Moet alleen nog ff eindelijk de aannemer komen om dat gat door de muur heen te vergroten zodat de UTP kabeltjes erdoor kunnen richting de plek waar ik het paneel wil hebben.
Ook ben ik bezig met een ontwerp om boekingen voor onze B&B zoveel mogelijk te automatiseren. De meeste boekingen komen via de mail binnen. Dus waarom dan niet meteen die mail in de agenda zetten om sneller een vollediger overzicht van de nog beschikbare kamers te krijgen als iemand belt? Gewoon via een web pagina bekijken en wijzigen?
Een van de nadelen van die kleine dingen is het ontstaan van een kluwen aan trafo's gepaard gaand met meters netwerk kabels, snoeren en stekkerdozen. Dat moet toch anders kunnen. Dat ik daar niet de enige in ben en er veel meer mensen het niet bij een enkele raspi laten, bleek al snel toen ik op het web naar een oplossing ging zoeken. Overigens is dit nog een van die openstaande projectjes van Wim en mij.
Enkelen zijn zelfs begonnen iets met een cluster in elkaar te frutselen (een boel aaneengeschakelde raspi's die onderling de taken verdelen om gezamenlijk iets heel snel te kunnen doen). Dit laatste projectje is 100 duizend % puur hobbyisme, máár van oudsher ben ik daar namelijk altijd al in geïnteresseerd geweest, in parallel computing. Zoals dat dan heet. In het echie is zo'n parallel computer, of wat er voor door gaat, door een gewoon mens absoluut niet te betalen. Tot nu toe dan,. En toen, en toen, kwam in 2012 de Raspi op de markt die precies alles daarvoor in huis had! Voor een paar honderd euries heb ik nu mijn kans om er een in elkaar te prutsen en er mee te gaan spelen. Wat je er mee kunt doen? Wie interesseert dat nou, het is gewoon kicken om een berekening van het getal Pi in 42 ziljoen decimalen te zien voltooien in enkele seconden. Dat is dus redelijk snel. Bij een raspi cluster zal dat wel enkele minuten worden ;=) En waarom? Veel mensen doen aan puzzelen of sudoku om hun grijze cellen soepel te houden, ik doe dit. Spelen met computertjes, programmaatjes bouwen en er héél af en toe iets nuttigs mee doen is ook fijn. Heel misschien zou er dan ook nog eens iets aan computer intelligentie gedaan kunnen worden. Meer dan een uurtje of maximaal twee of zo per dag wil ik er nu ook niet meer aan gaan besteden, het moet wel een geintje blijven.

Verder houd ik me onledig met dagdromen en wolkenruiterij.