Paspoort

Terugkomend uit Parijs om Fannie's paspoort te verlengen maakten we onder andere een stop over in de Chablis streek. Leuk stadje zeien we tegen elkaar en elkaar eens aankijkend parkeerden we ergens en doken een wijnproef lokaal in. Zowaar English spoken door de bedrijfsleidster in een heel acceptabel accent. Een en ander werd goed uitgelegd en met redelijk gulle hand werden de proefglazen ingeschonken. Zo heb je de:

petit Chablis
Chablis
Chablis 1re cru
Chablis grand cru

Die petit chablis kennen we eigenlijk niet in NL, dat is maar goed ook, echte kookwijn. De Chablis is niet geweldig zo onze smaak, maar die 1re cru was goed te doen, toch een beetje met een zuurtje zei mijn schatje. De grand cru werd het dan, een mooie ronde witte wijn, vol van smaak, maar gek genoeg niet zo karakteristiek als de 1re cru. Zelfs een beetje vlak. Toch deze maar gescoord, we leggen de fles op voor onze trouwdag spraken we af. Mooi stukje wit vlees met een romige saus en champignons was het advies. Kijk, dan weet je dat je in La Douce France bent als je van de slijter een eet advies er bij krijgt.

kijk mijn schat haar best doen!

Kom je in de avond thuis, bekaf na een niet zo geweldige ervaring in een airbnb logeer adres, blijkt het huis mooi op temperatuur gebleven te zijn. Onze volautomatische zonneverwarming draait als een tierelier.

AirBnB
In NL is daar veel over te doen, meestal negatieve berichten verschijnen in de media. Wij hebben als B&B goede ervaringen met deze organisatie. Een flink deel van de gasten krijgen we via AirBnB. Dus toen we naar Parijs moesten zochten we natuurlijk op hun site naar een aantrekkelijk adresje in de buurt van de ambassade. Na een paar keer klikken vonden we wat en boekten we voor een nacht. De avond voor het vertrek kondigde zich de eerste hobbels al aan. Of we niet wat eerder konden komen dan de afgesproken tijd. Helaas, we zouden mensen via BlaBla in Troyes oppikken dus onze tijden lagen vast. Mijn voorstel om dan maar eerst ons ding te doen en daarna in te checken werd na enige aarzelig geaccepteerd. Zo gezegd zo gedaan. Het werd toch nog een race tegen de klok door een serie stoplichten van heb ik jou daar. En telkens een geitebreier die z'n eerste versnelling niet kon vinden of naar rechts wilde maar toch besloot om linksaf te gaan. Moet je net hebben met een botte hollander die haast had om op tijd te komen. Moest je dus niet hebben haast. Dat half uurtje te laat weggaan heeft ons behoorlijk opgebroken. Een belletje gaf ons nog een beetje extra tijd, maar het bleek achteraf allemaal niet op de minuut nauwkeurig te lopen. Zolang we er maar voor 4 uur waren.
Daarna naar ons logeeradres. Bleek de gastheer er toch nog niet te zijn, ff een belletje, over 5 minuten. We maakten een ommetje want we stonden natuurlijk verkeerd geparkeerd. Na het rondje belden we maar weer eens en na een paar minuten kwamen twee zeer vermoeid uitziende mensen het huis uitzetten. Hoezo we gaan een parkeerplekje voor je reserveren? Het was duidelijk hun dag niet OK, maar als gastheer en vrouw kun je natuurlijk moeilijk van lamlendigheid aan elkaar hangen. Dat geeft echt een verkeerde indruk. Bleek van dat heerlijke maaltje wat ons beloofd was ook niets terecht gekomen te zijn. Maar juist dat kwam mooi uit. Onderweg had ik al wat leuke resto's gespot. Dus hop wij in de benen, beetje rondstruinen in de buurt. We verdeden wat tijd in een typisch Frans barretje. Flink glas Grimbergen ging er goed in en een Capucino was zowaar een echte Capucino. Ineens zag mijn schatje Lafayete aan het einde van de straat opduiken. Maar och jee, Lafayette is nog maar een schim van zijn vroegere verschijning, jammer. Zo tegen 7-nen schoten we een resto binnen en, mwah geen sterren voedsel maar voedzaam. Tot mijn stomme verbazing sprak de ober Engels en was ook nog eens vreselijk opgewekt en aardig. Nou dat maken we meestal héél anders mee! Zou die vermaning aan de obers in Parijs van Zarkozy nu echt geholpen hebben? Ik ken ze namelijk niet anders dan een stel horkig onbeleefde figuren die vinden dat je heel erg snel moet opkrassen uit hun restaurant. Helemaal verbouwereerd gaf ik de man nog een fooi ook!

inpakken en snel wegwezen

Teruggekomen bij het adres was de lamlendigheid van de gastgevers nog verre van verdwenen, dus na wat prietpraat gingen we snel de kamer opzoeken. Heel attent waren er wat boekjes klaargelegd over Paris par les Parisiennes, en een mooi werkje over de catacomben. Grappig, je hoorde in je bed het rommelen van de metro diep onder je. Och jee, liepen er aan de andere kant van de muur niet mensen met hun koffers te zeulen? Dat voorspelde niet veel goeds. Achteraf viel het allemaal reuze mee. Kijk en dan verwacht je de volgende morgen een ontbijtje te vinden. Meneer was natuurlijk allang naar zijn werk, maar mevrouw lag nog bewusteloos op haar bed. We besloten maar te gaan pakken en af te taaien. Dan maar geen leuk ochtend ritueel. Madam was intussen wakker geworden en zat half verdwaasd in haar bed in de huiskamer. Niet de moeite nemend om op te staan, we namen snel afscheid want dit was heel genant. Beneden in het keukentje zagen we twee halve baguettes op de tafel liggen en gokten we dat dat wellicht ons ontbijt had moeten zijn. Geen koffie, niks. Schielijk schoven we naar buiten zonder de baguettes aangeraakt te hebben. Kijk, als het zo moest dan zou ik geen kamer durven verhuren. OK, je zag aan alles dat die twee het geld hard nodig hadden. Bij AirBnB dan ook maar geen stennis gemaakt en een neutraal niemendalletje als beoordeling gegeven. Je hoeft elkaar ook het brood weer niet uit de mond te stoten. Maar toch, pep je zelf die paar minuten van het contact ff op en geef je service met een glimlach. Gedurende het begin van de terugreis waren we er wel van overstuur. Het leek zo mooi in de buurt te liggen, wat een gemak, op loop afstand alles. Mijn schatje mopperde nog: "het leek allemaal zo leuk en prima geregeld".

Lente

Eindelijk is het echt lente! Immers pas als er nieuwe lammeren zijn geboren is het lente, bij ons dan.

eerste lammeren 2016

Wat een avontuur om die kleintjes weer in de wei te zien rennen. Van de week moesten we  een schaap een beetje helpen bij het werpen. Een ander lag nogal lang erg stil vonden we, dus wij de wei in. Het lammetje draaide al om het schaap heen. Dus geen goed teken. Gelukkig kwam het schaap omhoog bij onze nadering. Een zucht van verlichting bij Fannie. Het gebeurd ook wel dat je een dood geboren lam uit de wei moet halen en dan is het een beetje triest zoiets in de grond te moeten stoppen. De moeder heeft wel 144 dagen het beessie moeten dragen zei Fannie, extra triest als je dan je lam 'uitpoept' en het is al dood voordat het goed en wel uit de baarmoeder is. Nou ja dat is het leven denk ik dan weer, dit soort onvermijdelijke dingen gebeuren nu eenmaal.

In het begin van die schapenfokkerij hier op Le Mouton Qui Rit wist ik natuurlijk van toetie noch blazie van schapen, nou ja, uit de boekjes. Van mijn vrienden kreeg ik een boek over allerlei mogelijke schapenziektes, dat was best wel heftig als je dat zo leest wat schapies allemaal kan overkomen. In de praktijk leer je echter het beste en snelste. Dus vroeg ik de veearts, die gelukkig een beetje engels sprak het hemd van het lijf. In beginsel dacht ie natuurlijk: heb je weer zo'n geflipte pensionado die in zijn vrije tijd mijn tijd opslokt, heb wel iets belangrijkers te doen. Bij een volgende gelegenheid vond ie blijkbaar dat ik er toch genoeg serieus mee bezig was en ontdooide de man. Daarna kostte me het niet zo veel moeite meer om informatie los te krijgen. Want wat in de boekjes staat komt toch nooit echt door, saaie en droge taal prikkelt je belangstelling natuurlijk niet geweldig. Als je het in de praktijk ziet is het écht totaal anders. Dan lig je in de vroege ochtend samen met het schaap op de grond een dood lam uit het van pijn kreunend schaap te trekken, weemoed. Of wrijf je met ingevette handen de schede in en dan floept ineens het lam levend en wel uit het schaap, euforie. Krijg je een ooi niet te pakken dan weet je dat het slecht gaat aflopen en blijft het kopje van het lam soms uren bekneld in de schede zitten. Waarmee het schaap gewoon blijft doortrippelen totdat de natuur overwint en de weeën opnieuw in gang zet of het schaap zelf krachtig het lam eruit begint te persen. De boreling uiteraard zo dood als een pier. Erg beknellend ook om te zien, je ziet het tongetje soms uit de bek hangen, droevenis. Als je een schaap hebt kunnen helpen voel je daarna altijd een soort blijdschap, een emotie die in geen enkel leerboek staat.

Tijdens de lammertijd leer je vanzelf dat je je schapies goed in de gaten moet houden. Let dan goed op, zei hij, dat de ooien de lammeren schoon beginnen te likken. Dan wordt het lam stevig gemasseerd en dat brengt het op gang. De bloedsomloop en het zenuwstelsel krijgen zo een boost en wordt het lam ook een beetje warm. Dat geeft lammeren een grotere kans om te overleven in het eerste kritische uur na de geboorte. Gebeurt dat niet dan is het foute boel. Het is lammertijd op Le Mouton Qui Rit. Nog twee ooien moeten werpen, daar is het wachten nog een beetje op. Een beetje laat, maar dat komt omdat we pas in september een ram bij de kudde hebben gebracht.

Het is altijd spannend hoeveel levende ooi lammeren het gaat opleveren. Hoeveel rammen er komen. Die mix bepaald welke ooien dit jaar de kleine kudde gaan verlaten. Bij een totaal van meer dan 12 schapen in een wei zo groot als de onze is dat een beetje teveel. Vorig jaar heb ik nog wel een poging gedaan om meer weide grond te kopen, maar die is erg schaars hier. Bovendien werkte mijn contact niet erg mee. Dat je land iets dichterbij huis zoekt maakt dat het er niet gemakkelijker op. Schapen worden veel gejat in de omgeving en zonder direct toezicht tegen dergelijke diefstallen loopt je hele fok programma dan snel in de war.

Slaapkamer
Het laatste project hier in Le Mouton loopt zo'n beetje op zijn einde. We zijn vorige herfst begonnen onze eigen slaapkamer te bouwen in huis. Het gaat allemaal heel erg langzaam. Gewoon omdat het klimmen en kruipen me niet zo makkelijk meer afgaat, heb ik daar wat hulp bij nodig. Maar goed. Nog een paar vlondertjes op het zoldetje van de douche van kamer 5 en dan is het timmerwerk af. Er resteren nog een paar vlakken om af te verven. Dan kan de definitieve verlichting er in, de bedden terug op hun plaats en kan het velux raam geplaatst worden. Ons avontuur om een mooi raam voor de balkon muur te vinden is gestrand op een nogal extreem hoge prijs voor een rond kiepraam. Inclusief plaatsing zou dat bijna 2000 euries moeten gaan kosten. Toen kwam Frank de aannemer met het idee om een Velux raam te plaatsen. Een dakraam leverde veel meer licht op tegen een muurraam dat daarvan maar 30% licht zou geven. Bovendien weinig breekwerk en in een dag zou dat klaar kunnen zijn. Kosten toch nog een kleine 1200 euries inclusief arbeidsloon. Eerst het raam, daarna kunnen we nog beslissen over een rolluik erover. Dat schijn je er achteraf zo op te kunnen monteren. Voordeel is, de spullen zijn altijd op voorraad en geen 3 maanden besteltijd zoals bij de gemiddelde ramenboer.

Fullhouse
Het is bijna een traditie geworden om te melden wanneer ons eerste full house een feit wordt. Eind deze maand is het zover. We zijn deze maand dus druk doende gegaan alle kamers een lik verf te geven, dingen fundamenteel schoon te maken en de tips van gasten na te lopen om die al of niet te honoreren. Zelfs met hulp blijkt het nog een behoorlijke klus te zijn kamers voor deze toch wel vroege full-house klaar te krijgen. Vrienden kwamen tijdens de pasen een dagje een handje helpen, elk klein beetje helpt. Nog meer hulp kwam een beetje uit onverwachte hoek dit keer. We zijn namelijk ook ingeschreven bij workaway.info via welk kanaal van tijd tot tijd mensen zich aanmelden om voor korte of langere tijd wat klusjes tegen kost en inwoning bij ons te komen doen. Dit keer hadden we iemand voor een week die aan het rondtrekken is door europa in haar caddy ingericht als een soort kampeerwagen. Ze heeft ons geweldig geholpen het appartement beneden een grondige schoonmaak te geven.

De tip voor workaway.info kwam van Wim en daar kregen we vorig jaar onze eerste werk-gast van. Dat bleek een mooie oplossing voor ons te zijn. De workaway-er bieden we een redelijk logies met tamelijk veel vrijetijd aan, dat is net dat ene extra handje hulp wat ons door de drukste tijd helpt. Voor dit jaar besloten we daar mee door te gaan en van tijd tot tijd komen er aanmeldingen binnen van mensen die hun rondreis aan het voorbereiden zijn. Wie en wanneer hier dan zullen logeren is afhankelijk van de uiteindelijke plannen van de workaway-er uiteraard.
Niettemin het full house is alle 5 kamers plus het appartement dit keer. Een flinke pluk mensen voor een lang weekeinde. Voor ons een prima test of we werkelijk klaar zijn voor het seizoen.
Voor het zwembad is het nog te vroeg in het jaar, maar een paar handen anti alg zal geen kwaad kunnen denk ik, al was het maar voor het oog. Wellicht dat de 'badmuts' hierin nog wat kan betekenen om een en ander te bespoedigen. De SolarFarm hebben we nu nog even té hard nodig om het huis op temperatuur te houden.

Tafeltje

Dat heeft iedereen weleens, ligt je potlood of notitieboekje net op dat andere tafeltje. Dan sta je, als je al uren zit te lezen een beetje stijf op, kreunt even tegen die ene verkrampte spier, hinkt naar die andere tafel en pakt het gewenste object. Dan zou het fijn zijn om het Jarvis systeem in de lucht te hebben en je aantekening mondeling door te geven. Gekoppeld aan wat deep-learning systemen, interwebs, je eigen e-biebje en de verrijking van de informatie waar je mee bezig bent loopt op volle toeren. Data wand van 3 bij 4 meter vóór je, achterover leunend in je automatisch instelbare stoel. Kortom, mijn natte droom in een notendop zeg maar.

een z.g. Zwerm robot; z,g, bron: robaid.com

Helaas is dat in LMQR nog niet zo ver. Daarom dacht ik aan een tafeltje op wieltjes die als je er naar wijst vanzelf naar je toe komt. Dat zou vet cool zijn. Of als je de tafel aan het dekken bent de caddy automatisch met het serviesgoed achter je aan rijdt. Dat soort dingen zouden het leven een beetje gemakkelijker maken. Het is overigens wel een project dat in de vorm van een "hout-haal-hak-kachel-vul" robotje in mijn gedachten permanent ronddoolt. Ooit begonnen als een gedachten experiment. De idee neemt steeds vastere en ook concretere vormen aan. De eerste kleine experimentjes zijn al begonnen. Mijn ongebreidelde fantasie is echter niet te temmen: zo zou je dat zelfde robotje ook automatisch de tafel kunnen laten dekken, zelfstandig stofzuigen in de kamers, schrobben, het terrein aanvegen... arbeid uit je handen nemen kortom. In geen tijd heb je het dan over verschillende vormen van robotjes cum karretjes aangestuurd door een centraal (bijna) intelligent-slim-achtig iets. Hier komt dan de zelf lerende machine om de hoek kijken; ook goed voor intruder alert.

Kan me dat zo voorstellen: een legertje kleine en grotere robotjes ronddolend op het terrein en in huis die dingen doen. Dat dit voor een pensionado gewoon niet te betalen is ligt voor de hand. Voor een beetje universeel robotje geef je toch al snel een paar honderd euries uit. Een mobiel chassis, camera's, de nodige sensoren, batterijen, oplaadpunten, Raspi-achtig computertje, extra dingetjes... Moet daar ook nog een armpje met de nodige extensies bijkomen zet er dan maar een nul achter. Dat zoiets dergelijks op weliswaar zeer kleine schaal er gaat komen, al was het maar voor (brand)alarm en de schapen in de gaten te houden, staat vast.

Vroegah, zeg maar 10-15 jaar geleden, zou dit allemaal bij een soort van lekkere warme droom gebleven zijn. Enter: de RaspberryPi met diens soortgenoten. Anno nu is bijna alles aan hardware en de tools (basis software) zo van de plank te krijgen. Heb je ook nog een 3D printer dan is er eigenlijk geen barriëre meer. Het nodige gereedschap aan software blijkt vrijwel totaal door opensource gedekt te kunnen worden. Honderden uren programmeer werk later, een paar honder euries armer, en je eerste autonome robotje staat klaar om de schapies in de gaten te houden. Hoe robuust zoiets zal zijn? Heb geen idee. Dat ligt een beetje aan je ontwerp specificaties denk ik: van redelijk kwetsbaar (3D print) voor iets binnenshuis tot iets onverwoestbaars (massief metalen chassis) als je de robot zelfstandig het bos in wil laten gaan om een boom te kappen.

Tijdens het gesprek dat ik onlangs hierover had merkte iemand op: "maar waarom iets centraals? Dat kan toch redelijk riskant zijn." Ja, als de centrale node plat gaat staat bijna alles na verloop van tijd stil, nl. geen opdrachten meer. Zie je wel eens in SF films. Zo dacht ik wel aan iets gedistribueerds: elke machine diens eigen programmatuur. Wel de coördinatie en updates centraal te houden met iets als een backup / no-break systeem. Wellicht als de zelflerende delen compacter gaan worden kun je dat op een nano computertje als een raspi installeren. Tot zolang dus maar centraal.

Idealiter zou de centrale cluster dan op een soort Gödel achtige manier pogingen kunnen doen voortdurend betere en efficiëntere manieren te vinden om de zaak aan te sturen en natuurlijk programmatuur te updaten voor de robot nodes. Een soort van evoltionair systeem dat steeds beter op zijn taken raakt ingericht. Nu ben ik al jaren op dit soort zelflerende dingen aan het studeren, in 1990 las ik mijn eerste boekje over genetische algoritmen, het zal nog wel ff duren voordat dit op een van mijn Raspi's draait. De hamvraag is: zou je een clustertje raspi's überhaupt kunstmatige intelligentie kunnen laten imiteren? Of ga je het dan hebben over distributed intelligence, iets wat in de basis op een mieren kolonie lijkt. Vrij basaal alleen, samen een ogenschijnlijk intelligent organisme. Het grappige is dat je met een programmeertaal als Python behoorlijk ver kunt komen in dit opzicht. Als snelheid niet een optie is tenminste. Anders zit je al snel aan C++ of zelfs machine taal vast. Sinds twee jaar ben ik mezelf een beetje Python aan het leren, terwijl C en C++ op zich prima gaat. Toevallig omdat Python de voorkeur op de Raspi's had ben ik me daar in gaan verdiepen. Hoe meer je daar van leert des te meer begin je deze programmeertaal te waarderen. Voor al met lijsten is de taal goed. Lijsten is ook typisch iets van Lisp, een taal die veel in AI (Artificial Intelligence - kunstmatige intelligentie) wordt gebruikt en begin negentiger jaren mijn intense belangstelling had. De link was daarom redelijk snel gelegd. Het heeft zo zijn voordelen om met pensioen te zijn, als je je dag goed verdeeld tussen huishoudelijke taken en dit soort dingen. Dan heb je veel vrije tijd.

Wat-zou-dat

Brussel lijkt wel op hol geslagen, of is het gewoon blinde paniek? Dan duid ik op de mannetjesmakers in de EU kringen. Die worden al bang als er in de Seychellen een Cola fles ontploft. DUS reagerend op de laatste bomgordels in Brussel kun je wel nagaan dat het nu alle kleuren van de regenboog regent in de gouden toiletten van de EU. Panisch beginnen ze zich af te vragen of hun beveiliging afdoende is, of er nóg meer gespioneerd moet worden op de burgers. Niet henzelf natuurlijk. En, hoppa, komt er een eigen spionage dienst uit de toverhoed van de 'talking heads'. Boven op het nodige dat al opgericht is: Europol, Eurojuris, euro leger... Je lacht je te barsten. Bij de voordeur van de kantoren van de 'talking heads' vlamde het ook even. Dat dat kon was het gevolg van de onderlinge chaos in het wereldje van lokale politie, veiligheids-diensten en onwilligheid op een efficiënte manier informatie door te geven en te delen. Ieder voor zich, zo als te doen gebruikelijk. In bijna alle westerse landen is het gewoon een zooitje wat dat betreft. Gewoon teveel koninkrijjes met aan het hoofd een politiek dier die zijn eigen turf met hand en tand verdedigd binnen de lokale politieke constellatie. Geen hond die eraan denkt dat dat nu net NIET in het belang van het volk is.
Had Turkije die bomgordel toerist naar Amsterdam geëxporteerd met nota bene een briefje erbij: "opletten deze jongen moet je in de gaten houden !". Uiteraard deed NL alsof de neus bloedde: niet strafbaar volgens NL wet want nog niets gedaan. Kopje thee, koekje erbij? Mijnheer wandelde als vrij man de poort uit. Een paar maanden of zo later liep hij de poort bij Zaventem weer binnen maar toen met een partij vuurwerk onder zijn jasje. Bij Patokkel! Hoe imbeciel moet je dan zijn om dat toe te laten? Een week later wrong zich een minjus in allerlei bochten om toch vooral maar te ontkennen dat het aan hem lag. Nee opstappen vanwege diens blatante incompetentie zat er niet in. Uiteindelijk konden ze de zwarte piet doorschuiven naar de Brusselse ambassade. Die had immers de daarvoor benodigde liaison officier wegbezuinigd? Hoe dik moet die betonnenplaat voor je hoofd zijn?!

Ondertussen
Nee, er moet maar weer een nieuwe administratieve laag over de nationale geheime diensten van de lidstaten worden gelegd. Immers er wachten nog een heleboel vriendjes in de coulissen die ook een baantje nodig hebben. De 'talking heads' blijven hardleers en zijn dus uit op het  verstevigen van het plutocratische establishment zetelend in Brussel en Strassbourg. Deze nieuwe kans moet wel een hoop dopamine in het bloed van die jongens gepompt hebben.

Wat ze zouden móéten doen is niet een nieuwe dienst opzetten maar de bestaande verplichten de informatie te delen die al in hun bezit is of komt. Te beginnen alle info die relatie heeft, hoe vaag dan ook, met randdebielen die onschuldige burgers over de kling willen jagen. Kost niets meer, anders dan het afstemmen van netwerken op elkaar (zie hieronder over eS-Bus) en het beveiligen daarvan. Want als je er van buiten (de ene dienst bij de andere) bij kunt kan het ook gehacked worden. Overigens schijnen de Franse veiligheidsdiensten meer dan 30 verschillende systemen te hebben waarmee criminele activiteiten en spionage worden vastgelegd. Over koninkrijkjes gesproken. De enige functie die Brussel zou moeten hebben is de chaos inzichtelijk te krijgen.

Niettemin
Immers, het is toch Europa, de verenigde staten van Europa, waar we het hier over hebben? Nou, laat ze dan ook als zodanig acteren, en, oké ik verzoek de goden, laten ze dan naar manieren zoeken om het eenvoudig te houden. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn, al zou het in het begin neer komen op het doorgeven van een briefje. Niet door voor verschillende stadsdelen aparte politie organisaties op te zetten die van elkaars bestaan niet op de hoogte zijn of gewoon elkaar negeren, want, niet belangrijk een integrale samenwerking. Het is natuurlijk vloeken in de kerk, maar ik heb toch wel respect voor hoe slim die bomgordels dáár gebruik van hebben gemaakt. Puur tactisch gezien dan hè. Ze legden de vinger precies op de zere plek. Eigenlijk hebben die jongens ons, hoe onbedoeld ook, een dienst bewezen door dit bloot te leggen. Onze profeet Kruijff (R.I.P.) zei dat ook: bij elk nadeel is een voordeel. Wellicht wordt er van deze dodelijk harde les geleerd.

Er bestaat geen ideaal gerecht zonder dat er niet een korreltje chaos in zit om er die verrassende smaak aan te geven, maar teveel verpest het gerecht. (anoniem)

eS-Bus
Mooi gesproken jongen klinkt het, maar wat zou jij doen?
Toevellig heb ik een suggestie. Je moet de landen verplichten een soort van universele adapter aan te laten brengen in de informatie systemen van de individuele staten. Een soort van universeel stopcontact en stekker methode zodat je via een Spaans systeem zomaar een Frans zou kunnen ondervragen. De technologie is er, de kennis is aanwezig, de architectuur is er, het bestaat allemaal al! Nu alleen nog een triljard verslindend EU project optuigen dat alles in een zwart gat laat verdwijnen. Oh nee, dat was juist niet de bedoeling ;=) Het is daarom maar beter dat Brussel zich er niet mee bemoeit en alleen een vinger aan de pols gaat houden en boetes uitdeeld als het niet snel genoeg gaat, want dáár zijn ze wél goed in, boetes opleggen. Maar ja, dat werkt dan weer contra productief, ook dat dan maar niet. De prikkel om te presteren moet zijn te verhinderen dat er meetbaar geen dooien meer vallen. Houdt het roedel politieke uitvreters in Brussel er dus maar buiten, gaat het wel goed komen.

Ok, ik help ze ff. Binnen drie keer klikken in google vind ik zomaar een openbaar plaatje van het model:

bron: RTI

Beetje zoek en vervang door, het betere knip en plak werk, en hoppa! Zomaar binnen een paar maanden is de eerste bouwsteen te realiseren met een legertje ITC-ers die van wanten weet. Nee, niet alles in een keer maar gewoon in golfjes uitrollen. Dan groeit het mee met de opgedane kennis, ervaring en kinderziektes. Oh en dat gebouw in Strassbourg schijnt toch 3 weken per maand leeg te staan, meteen een gratis huisvesting met nietsdoende infrastructuur ook nog ;=)

Boekje
In het licht van dit alles zou je eens een boek moeten lezen: De beste de baas?: verdienste, respect en solidariteit in een meritocratie, edited by Tsjalling Swierstra, Evelien Tonkens.
Meritocratie is het antoniem voor plutocratie, zoals dat laatste nu in de EU heerst.
Maar schone schijn bedriegt zoals in alle andere vormen van gecontroleerde samenlevingen.