Paspoort

Terugkomend uit Parijs om Fannie's paspoort te verlengen maakten we onder andere een stop over in de Chablis streek. Leuk stadje zeien we tegen elkaar en elkaar eens aankijkend parkeerden we ergens en doken een wijnproef lokaal in. Zowaar English spoken door de bedrijfsleidster in een heel acceptabel accent. Een en ander werd goed uitgelegd en met redelijk gulle hand werden de proefglazen ingeschonken. Zo heb je de:

petit Chablis
Chablis
Chablis 1re cru
Chablis grand cru

Die petit chablis kennen we eigenlijk niet in NL, dat is maar goed ook, echte kookwijn. De Chablis is niet geweldig zo onze smaak, maar die 1re cru was goed te doen, toch een beetje met een zuurtje zei mijn schatje. De grand cru werd het dan, een mooie ronde witte wijn, vol van smaak, maar gek genoeg niet zo karakteristiek als de 1re cru. Zelfs een beetje vlak. Toch deze maar gescoord, we leggen de fles op voor onze trouwdag spraken we af. Mooi stukje wit vlees met een romige saus en champignons was het advies. Kijk, dan weet je dat je in La Douce France bent als je van de slijter een eet advies er bij krijgt.

kijk mijn schat haar best doen!

Kom je in de avond thuis, bekaf na een niet zo geweldige ervaring in een airbnb logeer adres, blijkt het huis mooi op temperatuur gebleven te zijn. Onze volautomatische zonneverwarming draait als een tierelier.

AirBnB
In NL is daar veel over te doen, meestal negatieve berichten verschijnen in de media. Wij hebben als B&B goede ervaringen met deze organisatie. Een flink deel van de gasten krijgen we via AirBnB. Dus toen we naar Parijs moesten zochten we natuurlijk op hun site naar een aantrekkelijk adresje in de buurt van de ambassade. Na een paar keer klikken vonden we wat en boekten we voor een nacht. De avond voor het vertrek kondigde zich de eerste hobbels al aan. Of we niet wat eerder konden komen dan de afgesproken tijd. Helaas, we zouden mensen via BlaBla in Troyes oppikken dus onze tijden lagen vast. Mijn voorstel om dan maar eerst ons ding te doen en daarna in te checken werd na enige aarzelig geaccepteerd. Zo gezegd zo gedaan. Het werd toch nog een race tegen de klok door een serie stoplichten van heb ik jou daar. En telkens een geitebreier die z'n eerste versnelling niet kon vinden of naar rechts wilde maar toch besloot om linksaf te gaan. Moet je net hebben met een botte hollander die haast had om op tijd te komen. Moest je dus niet hebben haast. Dat half uurtje te laat weggaan heeft ons behoorlijk opgebroken. Een belletje gaf ons nog een beetje extra tijd, maar het bleek achteraf allemaal niet op de minuut nauwkeurig te lopen. Zolang we er maar voor 4 uur waren.
Daarna naar ons logeeradres. Bleek de gastheer er toch nog niet te zijn, ff een belletje, over 5 minuten. We maakten een ommetje want we stonden natuurlijk verkeerd geparkeerd. Na het rondje belden we maar weer eens en na een paar minuten kwamen twee zeer vermoeid uitziende mensen het huis uitzetten. Hoezo we gaan een parkeerplekje voor je reserveren? Het was duidelijk hun dag niet OK, maar als gastheer en vrouw kun je natuurlijk moeilijk van lamlendigheid aan elkaar hangen. Dat geeft echt een verkeerde indruk. Bleek van dat heerlijke maaltje wat ons beloofd was ook niets terecht gekomen te zijn. Maar juist dat kwam mooi uit. Onderweg had ik al wat leuke resto's gespot. Dus hop wij in de benen, beetje rondstruinen in de buurt. We verdeden wat tijd in een typisch Frans barretje. Flink glas Grimbergen ging er goed in en een Capucino was zowaar een echte Capucino. Ineens zag mijn schatje Lafayete aan het einde van de straat opduiken. Maar och jee, Lafayette is nog maar een schim van zijn vroegere verschijning, jammer. Zo tegen 7-nen schoten we een resto binnen en, mwah geen sterren voedsel maar voedzaam. Tot mijn stomme verbazing sprak de ober Engels en was ook nog eens vreselijk opgewekt en aardig. Nou dat maken we meestal héél anders mee! Zou die vermaning aan de obers in Parijs van Zarkozy nu echt geholpen hebben? Ik ken ze namelijk niet anders dan een stel horkig onbeleefde figuren die vinden dat je heel erg snel moet opkrassen uit hun restaurant. Helemaal verbouwereerd gaf ik de man nog een fooi ook!

inpakken en snel wegwezen

Teruggekomen bij het adres was de lamlendigheid van de gastgevers nog verre van verdwenen, dus na wat prietpraat gingen we snel de kamer opzoeken. Heel attent waren er wat boekjes klaargelegd over Paris par les Parisiennes, en een mooi werkje over de catacomben. Grappig, je hoorde in je bed het rommelen van de metro diep onder je. Och jee, liepen er aan de andere kant van de muur niet mensen met hun koffers te zeulen? Dat voorspelde niet veel goeds. Achteraf viel het allemaal reuze mee. Kijk en dan verwacht je de volgende morgen een ontbijtje te vinden. Meneer was natuurlijk allang naar zijn werk, maar mevrouw lag nog bewusteloos op haar bed. We besloten maar te gaan pakken en af te taaien. Dan maar geen leuk ochtend ritueel. Madam was intussen wakker geworden en zat half verdwaasd in haar bed in de huiskamer. Niet de moeite nemend om op te staan, we namen snel afscheid want dit was heel genant. Beneden in het keukentje zagen we twee halve baguettes op de tafel liggen en gokten we dat dat wellicht ons ontbijt had moeten zijn. Geen koffie, niks. Schielijk schoven we naar buiten zonder de baguettes aangeraakt te hebben. Kijk, als het zo moest dan zou ik geen kamer durven verhuren. OK, je zag aan alles dat die twee het geld hard nodig hadden. Bij AirBnB dan ook maar geen stennis gemaakt en een neutraal niemendalletje als beoordeling gegeven. Je hoeft elkaar ook het brood weer niet uit de mond te stoten. Maar toch, pep je zelf die paar minuten van het contact ff op en geef je service met een glimlach. Gedurende het begin van de terugreis waren we er wel van overstuur. Het leek zo mooi in de buurt te liggen, wat een gemak, op loop afstand alles. Mijn schatje mopperde nog: "het leek allemaal zo leuk en prima geregeld".