Ontzooien

Ontzooien

Zo’n B&B als de onze is heel erg leuk om te doen als je jong en willig bent. Al weer dertien seizoenen terug leek het op vakantie bij jezelf! OK, in de zomermaanden is het hard werken. De rest van het jaar betekende een beetje free-wheelen en op je gemak klussen. Echte vakanties zaten er tot nu toe niet in. Gewoon omdat de B&B steeds beter begon te lopen. Dan kun je niet tegen je gasten zeggen, sorry maar ik ben op vakantie. Op een moment bedachten we dat het leven wel wat rustiger aan kon gaan en zagen we in dat dit huis voor ons alleen veel te groot was. Dan ga je eens om je heen kijken wat je mee zou willen nemen naar je nieuwe stek. Persoonlijke dingen uiteraard, maar niet het inventaris van drie keukens, 7 slaapkamers en kasten vol linnengoed. Dan valt het muntje: het lijkt wel alsof we een bergings probleem hebben. Niet echt natuurlijk met een grange en de twee andere stallen die er zijn . Toch kwamen we om in de bullen, vonden we. Wat ons aan het denken zette. En dat we wilden downsizen en consuminderen, het moment dat we gaan verhuizen onvermijdelijk is.

We bedachten: we moeten ons gaan ontdoen van alle overbodige dingen die het en der in de rekken lagen en in kasten opgestapelt liggen. Dozen die, nog steeds gesloten, iedere keer weer mee gaan en ga zo maar door. Met andere woorden we moesten “declutteren” ontzooien dus.

Daar kwam bij. Ieder jaar vindt er in le Mouton Qui Rit wel een verhuizing plaats van materialen, spullen of gereedschappen. Dan ontstaat er in mijn brein weer een nieuw idee over hoe het een of ander op een betere plek is te leggen of hangen, of beter toegankelijk enzovoorts. Dan ging ik met onze klusjesman weer slepen totdat het allemaal weer in de rekken paste. Zelfs de rekken werden dan verplaatst. Die rekken raken uiteindelijk overvol, met restanten van spullen die je in grotere hoeveelheden koopt, altijd handig iets bij de hand te hebben. Verzin het en we hadden het wel in een rek liggen. Want, hoe ongelooflijk ook, wat er gesloopt kan worden wordt gesloopt in Le Mouton Qui Rit, tot aan WC potten toe. Dat merk je pas als de gasten weg zijn, hoe vaak je ook vraagt: “als er wat kapot is zeg het, dan kan ik dat meteen repareren”. Onze tot nu toe vaste aannemer kwam ook graag neuzen in de rekken. Tot voor een paar jaar bij de zoveelste landverhuizing de zoveelste doos voor de zoveelste keer in je handen komt en je je begint af te vragen wat voor zin het heeft om alles maar te bewaren! Weg ermee met al die losse dingen. Hup naar de déchet, sommige materialen zouden dan gerecycled worden en ander spul komt terecht in een diep gat ergens in de Haute Saone. 

Nadat Fannie een boekje over “decluttering” of zoals ik het noem “ontzooien” had gelezen gingen de sluizen echt open. Zo begin je heel kritisch te kijken naar wat je in je boekenkast hebt staan, kleren die je niet meer passen, prulletjes waar je nooit meer naar omkijkt, verzamelingen waar je al in geen jaren meer iets mee doet en als kers op de taart dozen die al meer dan 10 jaar dicht zaten. Allemaal kandidaten voor het “ontzooien”. Af en toe heb je iets in je handen waarbij je denkt oh ja toen en toen, van die herinneringen dus. In het boekje staat dan dat je dat object voorlopig weer opzij legt, tot een volgende ronde of een daarna. Wagens vol zijn er afgevoerd, dingen weggegeven of een tweede leven gekregen. Ik moet zeggen het helpt echt! Na een aantal van die oefeningen kwamen er hele gaten te vallen. De kado doos is weer prima gevuld en die bossen kabels en onderdelen zijn flink uitgedund. We krijgen weer plek op onze bureaus en kasten puilen niet meer uit met ongebruikte kleding en bullen die daar al jaren liggen niets te doen.

Daarna keken we eens naar de boekenkast. Planken vol met boeken die we never nooit meer gingen lezen of gebruiken. Alles wat je weten wilt is tegenwoordig op het internet te vinden. Behalve dan wie JFK om zeep heeft geholpen. OK, een wand met boeken vinden we nog steeds een plezier om naar te kijken en af en toe pakken we er een boek uit. Soms herlezen we er een of bladeren een kook- of kijkbook door, is altijd een plezier voor het oog. Ja, heel erg old school! De verzameling kijk- en kookboeken heeft een prettige omvang gekregen, ook waar, die laten we voorlopig even met rust of geven boeken weg. Maar! Dan zie je rijen studieboeken of referentie materiaal, info die je veel eerder op het net vindt dan in je boekenkast. Dus weg ermee. Meters boeken, die ook nog eens dubbel geparkeerd stonden zijn zo naar de oudpapierbak gegaan. Want wie heeft er nu belangstelling voor een boek over database programmeren uit de jaren ‘90? Peperduur waren die boeken wel toen, nu vindt je ze bij de Slechte voor een duppie en dan is het meer materiaal voor historici dan serieuze studenten. 

De derde aanval ging los op de afdeling prullaria, man! Zakken vol rommel! Sta je toch van te kijken hoeveel pruttel je in je leven verzamelt. Bij iedere verhuizing sleep je dat weer mee en de volgende, de volgende. Dozen blijven ongeopend, keer op keer. Nu ben ik zover dat ik deze dozen ongeopend weggooi. Zoals gezegd klerenkasten zijn prima kandidaten om te ontzooien. Sta je van te kijken wat je allemaal niet meer past, eigenlijk versleten is, of gewoon te oud. T-shirts worden werkshirts, maat overhemden zijn na 12 LMQR ook niet meer nodig. Schoenen die in nog geen 12 jaar meer zijn gedragen. Die slag moet nog gedaan worden, Fannie is al bezig geweest. Tot voor een paar maanden werden alle stekertjes, computeronderdelen, schroefjes voor computers En ziet! Er ontstaat ineens ruimte in je huis. We hebben nog wel wat tijd voordat er een nieuwe gérant opduikt die de B&B over wil nemen, maar het is prettig dat een belangrijk deel van de zooi het huis al uit is. Hoeft dat in ieder geval niet meer opgepakt en verhuist te worden. Sinds begin dit jaar hebben we een vaste dag in de maand gekozen om te ontzooien. Het is bijna routine geworden als je ergens langs loopt om een beslissing te nemen over ontzooien. Je pakt het op en gooit het op de hoop bij een van de buitendeuren. Of je stopt het in een verzamelkrat die later dan weer geleegd op een van de twee verzamelplekken in het huis. Eens in de maand op de ontzooidag laden we de bestelwagen om die te legen op de déchetterie ( miljeustraat ). Zoals dat in het boekje beschreven wordt, langzaam beweegt zo je overtollige zooi richting de uitgang. Wij hebben dan de luxe dat we daar een speciale plek voor kunnen gebruiken, in kleinere huishoudens zal zoiets op kleinere schaal moeten gaan. We zijn er van overtuigd geraakt dat het wonen in een leger huis stukken prettiger aanvoelt. Maar dat is natuurlijk redelijk persoonlijk. Sommigen vinden het in een holltje wonen met een soort looppad naar de uitgang prettiger dan grote leefruimtes. Ieder vindt diens lol in het leven immers op een andere wijze? Wij willen gewoon een leger huis. Het ontzooien zal daarom nog wel even doorgaan.

Terug van weg

Wat?

Wat is er gebeurd? Vragen ze me, terwijl de blogjes uitbleven. Wel, de afgelopen twee jaar zijn eigenlijk zonder al te veel gebeurtenissen voorbij gegleden. Bijna letterlijk. Natuurlijk zijn er wat oprispingen geweest en natuurlijk heeft er best wel wát plaatsgevonden. Al ware het maar dat Fannie vorig jaar door de ram onderuit was gebeukt en dat dat best heftig was in dit huishouden. Gelukkig kregen we van alle kanten hulp aangeboden en konden we zorg inkopen. En verder? Gasten, kennissen en vrienden die op bezoek kwamen. Groepjes technici die langdurig hier bleven logeren en de afgelopen winter hier verbleven.

Het leven kabbelde eigenlijk wel zo een beetje voort.

In deze streek wordt er veel op hout gestookt. Dus: hout inkopen, zagen, opslaan en drogen. Dat is veel werk. Daarna, in de winter elke dag hout halen voor de kachel, ben je ook weer druk mee. Frank had echter karretjes van steekwagentjes naar mijn idee veranderd in houtkarretjes, dat scheelde weer een hoop werk met het hout sjouwen vanuit de opslag. In 2018 heeft de kachel vanuit ons appartement luchtkanalen naar de garage gekregen en dat deed hem branden als nooit tevoren. Kwam de zuurstof ook niet meer uit de kamer. Het tochtte aanmerkelijk minder.
De SolarFarm werd verder geoptimaliseerd. Meer van: dingen er tussenuit halen, vereenvoudigen en de Python code uit elkaar getrokken. 's Winters heel veel gelezen, op afstand cursussen doen, dingen in elkaar prutsen, flimpies kijken en lekker cocoonen. Vorig jaar hebben we de isolatie van de lobby (eetkamer) laten uitvoeren. Dat scheelt toch behoorlijk in comfort.
Als kers op de taart: de 'ruine en face', dat is wel een project geworden. Het afbreken van de ruïne tegenover ons huis in 2019. Bijna tien jaar heb ik daar op zitten azen om dat in handen te krijgen.
De laatste jaren zijn we ook aan een project "ontzooien" begonnen. De idee kwam uit een boekje dat Fannie aan het lezen was. Daarover maar in een volgend stukje.
Tenslotte zijn we wat meer La Douce France gaan verkennen door wat meer tijd voor onszelf te reserveren.
Begin dit jaar kwam er een lelijke streep door alles en kwam het COVID virus in Frankrijk aan. Gasten die aan de pellet fabriek in Demangevelle werkten vertrokken in paniek naar hun landen van oorsprong want die avond zouden de grenzen dicht gaan. Bijna 3 maanden lang is het een hele rare tijd geweest. Eind mei kwamen de gasten weer terug en sinds begin juli komen er weer toeristische gasten. Het hakt er behoorlijk in, de stijgende lijn met aantallen gasten is veranderd in een afgrond. Soit! Het zij zo. Gaan we ook wel weer overleven.

Ruïne 

Ja, dat was wel een dingetje. Die ruïne was al jaren een doorn in mijn ogen, er zijn zelfs 3 eerdere pogingen gedaan om die hoop stenen dan maar te kopen. Na drie andere eigenaren, telkens strandde mijn pogingen. Tot eer vorig jaar opeens de gemeente mede door geklaag van de andere inwoners, mijzelf inclusief, actie nam en de ruïne annexeerde. Waarna het publiekelijk te koop werd aangeboden. Ik moest natuurlijk niet te happig lijken en heb mijn tijd afgewacht. Bovendien speelde  de eis van de gemeente in mijn voordeel: dat de ruïne opgeruimd diende te worden. Daar had eigenlijk niemand zin in of geld voor over. Om zo tijdens de nieuwjaars-receptie langs mijn neus weg te vragen of de ruïne al verkocht was. Dat was niet het geval, mopperde de burgemeester. Waarop ik hem zo ongeïnteresseerd mogelijk vroeg wat die stenenbrij dan moest opleveren. Nou wat wij ervoor betaald hebben: 2500 euries. Dat was 1500 lager dan de laatste vraagprijs. Dat was een goede prijs voor het opruimen van die zooi. Een geweldige gelegenheid om parkeerplek te maken in plaats van al die auto's hutje mutje voor de deur te hebben. Waarop ik aanbood dan maar de ruïne te kopen voor dat bedrag. Mochten we gedacht hebben van: handjeklap en gaan met die banaan. Nee, tussen de daadwerkelijke bieding en aankoop gaan minimaal 3 maanden voorbij. Na 5 maanden wachten en diverse telefonades werd in mei vorig jaar eindelijk alles beklonken en waren we de eigenaar van een ziljoen stenen. Frank zou de zaak wel even slopen en over de schoorsteen een soort afkapping bouwen van de materialen die we zouden behouden. De rest zou erruguns bij een boer worden gedumpt die verlegen zat om opvulpuin. Vervolgens een budget afgesproken en gaan! Na een paar weken leek het op een begin van een parkeerplaats. Toen kwam de klad erin. Frank gaf er halverwege de brui aan door ziekte en persoonlijke dingen. We zijn een jaar verder.  Frank beloofde een paar weken geleden dat het project weer opgepakt zou worden aan het einde van augustus dit jaar 2020 (deze dimensie, zonnestelsel en galaxy)  om maar even exact aan te duiden wanneer precies. Ik ben benieuwd.

Van dit:

 Naar dit

in een maand tijd.

Het afgelopen jaar is het restant dus verder afgebrokkeld terwijl daar vorig jaar een dak overheen gezet zou worden en we er dit jaar een BBQ plek van hadden willen maken. Afijn en hopelijk komt daar in augustus dan een eind aan en iets netters te staan. Het gaat niet altijd op een gewenst tempo.

Met de achtergehouden stenen doen we dan dit soort dingen, bouwen van een muurtje tussen oprit en wei:

of de vervanging van een schutting die nodig afgebroken moest worden:

Heel geleidelijk aan komt het verbouwplan toch aan het einde. Helemaal klaar zal het nooit worden, maar dat ligt een beetje aan mijzelf, met telkens nieuwe inzichten en ideeën.

Over ontzooien de volgende keer. Ik beloof niets maar ik wil wel een keer in de week weer verder gaan met deze blog. Want er zijn nieuwe plannen.