Terug van weg

Wat?

Wat is er gebeurd? Vragen ze me, terwijl de blogjes uitbleven. Wel, de afgelopen twee jaar zijn eigenlijk zonder al te veel gebeurtenissen voorbij gegleden. Bijna letterlijk. Natuurlijk zijn er wat oprispingen geweest en natuurlijk heeft er best wel wát plaatsgevonden. Al ware het maar dat Fannie vorig jaar door de ram onderuit was gebeukt en dat dat best heftig was in dit huishouden. Gelukkig kregen we van alle kanten hulp aangeboden en konden we zorg inkopen. En verder? Gasten, kennissen en vrienden die op bezoek kwamen. Groepjes technici die langdurig hier bleven logeren en de afgelopen winter hier verbleven.

Het leven kabbelde eigenlijk wel zo een beetje voort.

In deze streek wordt er veel op hout gestookt. Dus: hout inkopen, zagen, opslaan en drogen. Dat is veel werk. Daarna, in de winter elke dag hout halen voor de kachel, ben je ook weer druk mee. Frank had echter karretjes van steekwagentjes naar mijn idee veranderd in houtkarretjes, dat scheelde weer een hoop werk met het hout sjouwen vanuit de opslag. In 2018 heeft de kachel vanuit ons appartement luchtkanalen naar de garage gekregen en dat deed hem branden als nooit tevoren. Kwam de zuurstof ook niet meer uit de kamer. Het tochtte aanmerkelijk minder.
De SolarFarm werd verder geoptimaliseerd. Meer van: dingen er tussenuit halen, vereenvoudigen en de Python code uit elkaar getrokken. 's Winters heel veel gelezen, op afstand cursussen doen, dingen in elkaar prutsen, flimpies kijken en lekker cocoonen. Vorig jaar hebben we de isolatie van de lobby (eetkamer) laten uitvoeren. Dat scheelt toch behoorlijk in comfort.
Als kers op de taart: de 'ruine en face', dat is wel een project geworden. Het afbreken van de ruïne tegenover ons huis in 2019. Bijna tien jaar heb ik daar op zitten azen om dat in handen te krijgen.
De laatste jaren zijn we ook aan een project "ontzooien" begonnen. De idee kwam uit een boekje dat Fannie aan het lezen was. Daarover maar in een volgend stukje.
Tenslotte zijn we wat meer La Douce France gaan verkennen door wat meer tijd voor onszelf te reserveren.
Begin dit jaar kwam er een lelijke streep door alles en kwam het COVID virus in Frankrijk aan. Gasten die aan de pellet fabriek in Demangevelle werkten vertrokken in paniek naar hun landen van oorsprong want die avond zouden de grenzen dicht gaan. Bijna 3 maanden lang is het een hele rare tijd geweest. Eind mei kwamen de gasten weer terug en sinds begin juli komen er weer toeristische gasten. Het hakt er behoorlijk in, de stijgende lijn met aantallen gasten is veranderd in een afgrond. Soit! Het zij zo. Gaan we ook wel weer overleven.

Ruïne 

Ja, dat was wel een dingetje. Die ruïne was al jaren een doorn in mijn ogen, er zijn zelfs 3 eerdere pogingen gedaan om die hoop stenen dan maar te kopen. Na drie andere eigenaren, telkens strandde mijn pogingen. Tot eer vorig jaar opeens de gemeente mede door geklaag van de andere inwoners, mijzelf inclusief, actie nam en de ruïne annexeerde. Waarna het publiekelijk te koop werd aangeboden. Ik moest natuurlijk niet te happig lijken en heb mijn tijd afgewacht. Bovendien speelde  de eis van de gemeente in mijn voordeel: dat de ruïne opgeruimd diende te worden. Daar had eigenlijk niemand zin in of geld voor over. Om zo tijdens de nieuwjaars-receptie langs mijn neus weg te vragen of de ruïne al verkocht was. Dat was niet het geval, mopperde de burgemeester. Waarop ik hem zo ongeïnteresseerd mogelijk vroeg wat die stenenbrij dan moest opleveren. Nou wat wij ervoor betaald hebben: 2500 euries. Dat was 1500 lager dan de laatste vraagprijs. Dat was een goede prijs voor het opruimen van die zooi. Een geweldige gelegenheid om parkeerplek te maken in plaats van al die auto's hutje mutje voor de deur te hebben. Waarop ik aanbood dan maar de ruïne te kopen voor dat bedrag. Mochten we gedacht hebben van: handjeklap en gaan met die banaan. Nee, tussen de daadwerkelijke bieding en aankoop gaan minimaal 3 maanden voorbij. Na 5 maanden wachten en diverse telefonades werd in mei vorig jaar eindelijk alles beklonken en waren we de eigenaar van een ziljoen stenen. Frank zou de zaak wel even slopen en over de schoorsteen een soort afkapping bouwen van de materialen die we zouden behouden. De rest zou erruguns bij een boer worden gedumpt die verlegen zat om opvulpuin. Vervolgens een budget afgesproken en gaan! Na een paar weken leek het op een begin van een parkeerplaats. Toen kwam de klad erin. Frank gaf er halverwege de brui aan door ziekte en persoonlijke dingen. We zijn een jaar verder.  Frank beloofde een paar weken geleden dat het project weer opgepakt zou worden aan het einde van augustus dit jaar 2020 (deze dimensie, zonnestelsel en galaxy)  om maar even exact aan te duiden wanneer precies. Ik ben benieuwd.

Van dit:

 Naar dit

in een maand tijd.

Het afgelopen jaar is het restant dus verder afgebrokkeld terwijl daar vorig jaar een dak overheen gezet zou worden en we er dit jaar een BBQ plek van hadden willen maken. Afijn en hopelijk komt daar in augustus dan een eind aan en iets netters te staan. Het gaat niet altijd op een gewenst tempo.

Met de achtergehouden stenen doen we dan dit soort dingen, bouwen van een muurtje tussen oprit en wei:

of de vervanging van een schutting die nodig afgebroken moest worden:

Heel geleidelijk aan komt het verbouwplan toch aan het einde. Helemaal klaar zal het nooit worden, maar dat ligt een beetje aan mijzelf, met telkens nieuwe inzichten en ideeën.

Over ontzooien de volgende keer. Ik beloof niets maar ik wil wel een keer in de week weer verder gaan met deze blog. Want er zijn nieuwe plannen.