Grayson Perry

Op de terugweg naar huis maakten we vorige week een stopover in Maastricht om een tentoonstelling van Grayson Perry te gaan zien. Eigenlijk hadden we niet zoveel puf meer over van de trip in NL en wilden we alleen nog maar naar huis. Gelukkig hebben we dóórgezet want wat we te zien kregen was die moeite echt wel waard. Het Bonnefantenmuseum is een modern museum met een pracht van een kamerbrede houtentrap die naar de bovenste verdiepingen leidt. Imposant. 

Het toegangskaartje is een sticker die je op je blouse moest plakken, dat werd zeer galant gevraagd. Die suppoosten hebben sowieso een pluim verdiend. Als je de voorkomendheid zag waarme ze met het publiek omgingen. Galant en attent voor de gasten. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Vaak dus zoiets als: "Je mocht blij wezen dat je überhaupt toegelaten werd in het museum, en pas op hè, we houden je in de gaten!". Hier krijg je echt het gevoel dat ze blij zijn je te mogen ontvangen, wát een verademing. Ook de tentoonstelling zelf. Ruim opgezet met een neiging niet álles te willen laten zien maar een goede mix van het werk van Perry. Opgesteld zo, dat je er ruim omheen kon lopen, kon gaan zitten en staan staren.

Zo dan.

Stel je een mix voor van Gaúdi, Salvador Dali en Andy Warhol. Verpak dat in een roze strik en verklaar het werk met een vette grijns: een spel tussen waanzin en genialiteit. Dan heb je het beeld wel te pakken. 

Een zichzelf geen keramist noemende beeldend kunstenaar met natuurlijk potten, grote jongens, maar ook wandtapijten, gietijzeren sculpturen en alles daartussen om de vrije loop te geven aan zijn waanzinnig kunstzinnige uitingen. Door zijn werk heen voel je die uitnodiging om te gaan nadenken over wat je ziet, doet en denkt. Dan weer werkt het provocerend en dan weer geniet je gewoon van wat je ziet. Of je nu naar een vaas of een tapijt of een beeld kijkt het is letterlijk en figuurlijk volgepropt met symboliek in een barokke overdaad.
Mooi? Sommige stukken wel en er zit, in mijn ogen, zeker ook bagger tussen. Een vaas waarvan je eigenlijk wel kon zien dat ie tijdens het draaien in elkaar aan het zakken was geweest maar met ruim voldoende teksten en versieringen dan toch in zijn lelijkheid weer iets kunstzinnigs kreeg. Anarchie in de kunst, dat trok me wel aan. Overigens zegt ie zelf dat zijn kunst niet altijd kunst is maar een aansporing voor of uitnodiging om... wat je er zelf van vind, voelt en denkt te onderzoeken.

The adoration of the cage fighters

Kijk die tapijten! Bijna een vorm van autobiografie in formaten van 3 x 4 meter en soms groter of langer. Je kent die plaatjes wel, waar je iedere keer weer iets nieuws in ontdekt, of meer detail of weer iets anders grappigs. Deze jongens zijn zoiets als een stripbook maar dan in één enkele pagina samengeperst. 

The vanity of small differences
klik voor veel groter

Dit uitstapje geeft weer nieuwe inspiratie. Zo is vorig jaar mijn potten maken op de achtergrond geraakt door verbouwingen en zo, dit jaar is er weer nieuwe impuls er iets van te bakken.