Toch gingen we, uit pure wanhoop, met zijn tweeen vanochtend los met de kleinere beukhamers. Maar een half uur later bleek dat we daar echt niet mee opschoten. Beaupere ging gewoon stug door. Aan het einde van de ochtend had ie zegge en schrijven een vierkante meter los gedrild. Petje af voor de persistentie van die man. Zelf toch nog een poging gedaan om het grote ding te repareren en zowat het hele elektrische deel uit elkaar geschroefd. Overal liep stroom door tot aan een condensatorblok. Merde! Heftig balend natuurlijk, zoveel geld down de drain!
Tegen beter weten in met Brico Depot gebeld. Ik moest het ding maar langsbrengen dan zou ie gerepareerd worden. Nou op dat moment knepen mijn vuisjes die telefoon bijna aan gort. Als ware het de keel van dat kreng aan de andere kant. Woest was ik. Zoveel onverschilligheid in die stem. En je kon wel vertellen dat we dit deel van het project vandaag af moesten hebben, maar je kon bijna horen dat ze haar schouders onverschillig ophaalde. Effe meedenken was er ook niet bij. Dus ik het ding maar weer in elkaar gefrommelt en ingepakt. Natuurijk er voor zorgend dat het ding alsnog per ongeluk never nooit aan de praat gemaakt kon worden in de winkel. Want hoe vaak overkomt je dat niet dat de verkoper een knoppie indrukt en verrekt het ding doet 't weer. Dat dus zeker gesteld. Beaupere flikkerde het ding in de auto en na de lunch gingen we eerst een soortgelijk beukijzer ergens huren. Dan kon hij in ieder geval verder. Dropte hem weer in de schuur en reed ik zelf door naar Epinal om de keurig gesaboteerde kango af te geven.
Onderweg had ik een paar prachtige volzinnen bedacht waarmee ik ze van de sokken wilde lullen. Hardop gerepeteerd en verrek de eerste zin kwam er dan ook vloeiend uit. De baliekluivert belde flux een van de gereedschaps piepeltjes op. Die kwam ook al redelijk snel. Hoe bestaat 't.
Mijn tweede zet, een prachtige volzin in onberispelijk frans deed het ook goed. Als je de tijd hebt dan kun je dat mooi oefenen in de auto, niemand lacht zich dan te barsten om je gebrabbel. En wie schetste mijn stomme verbazing. Zonder diskussie werd de stekker in het stopcontact gestoken. Nee die is dood, werd al snel geconstateerd. Nou dan gaan we u geld teruggeven. Ik kon mijn oren bijna niet geloven. Was dan ook ff helemaal uit het veld geslagen en hoefde niet eens mijn derde volzin in de strijd te werpen. In no time had ik geld terug. Er werd zowaar nog een poging gedaan of dezelfde beukhamer nog in een andere vestiging te krijgen was, maar nee. IJdele hoop.
Mijn sjachrijnigheid sloeg ter plekke om in een hoera stemming. Man dit was mazzel. Dat werd dan ook meteen gevierd met een lekker vette bak patat. Goed die, niet eens zo slechte, vette hap achter de kiezen hebbend toog ik terug naar MSP. Uiteraard eeerst nog even langs mijn favoriete bakkertje en een echt ambachtelijk stokbroodje gescoord. Traktatie nummer twee. Ach je bent niet voor niets in la douce France nietwaar?
Thuis trof ik Beaupere aan die dan toch weer een strekkende meter klein gemalen had. Dat ging eigenlijk heel goed. Niet zo snel als met de grote, maar het was te doen blijkens zijn soms onverstaanbare uitlatingen.
Bij de druif van Bachus wat praat die man plat! Af en toe is er echt geen touw aan vast te knopen. Wat is in nou vredesnaam een "perfo". En ieder keer weer dat woord. Na een uur kwam ik erachter wat die gast bedoelde: "perforateur" een drilboor dus. En die kon je bij brico krijgen hield hij maar vol.
HOUT
Er moest hout voor de bekisting van de vensterbanken komen en daar kon hij weer gratis aankomen. Dus wij knarren richting de zagerij. Natuurlijk moest ie ook nog iets voor zichzelf regelen maar dat kon er vandaag ook nog wel bij. We reden de caddy achterom en mikten de bak vol met ruwe planken, gratis en voor nop. Ook weer een meevaller. Bij de zagerij lag ook nog een berg zaagsel en haksel. Aha, goed onthouden. Zegt Beaupere, kost 3 eurie de kuub. En dat is twee keer niks. En planken kun je ook krijgen voor je tuin, kost ook praktisch niks hier, als je het maar via mij regelt. Kijk dat is nu fijne muziek voor mijn oren. Die blijft erin zal ik maar zeggen.Nog even via de brico in St. Loup gesjeesd. Daar bleek al snel dat ze geen professioneel sloopspul hadden. Maar dat wist ik natuurlijk al. En zo'n Makita kost toch snel 1800 euries. Dat is voor het weinige sloopwerk dat nog resteerd te gortig.
Nou het was me het dagje wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten