Vanavond heb ik opnieuw zitten janken. En daarom wil ik het volgende kwijt.
Jaren geleden, en dat is erg lang voorbij, beklom me diezelfde emotie en barste ik ook in janken uit. Jawel, deze stoere jongen plempte een emmer vol op die avond. Dat was voordat de Berlijnse Muur viel, voordat de Islam aan een tweede kruistocht begon en voordat het 2e millennium begon met toenemende moord en doodslag uit naam van een of andere overtuiging.
Dat was ook voordat Fannie en ik een zeer bijzondere ervaring hadden in de Boedistische hoofdstad in Sri Lanka: Kandi.
En nee ik had op dat moment niet gerookt, gesnoven of gespoten. Ik zat slechts te mediteren, of misschien wel gewoon op mijn gemak voor me uit te staren en na te denken over wat ons als soort overkomt. Of overkomen is. Dat heb ik wel eens vaker, heel diep in jezelf wegzakken en de omgeving niet meer ervaren. Die keer was het anders en zakte als in een droom weg in een soort hallicunerende onwerkelijkheid die niets meer met het nu en realiteit te maken had. Langzaam bekroop me die avond het gevoel alsof ik aan het koppelen was aan het kollectief geheugen van ons, de mensen.
En geloof me of niet dat is een erg griezelige ervaring. Net alsof je je eigen IK voelt oplossen in een groot vat met gevoelens als weemoed, verdriet, haat, angst, verloren zijn, of gewoon dolend. En wat je dan doet "overleven" is het samenballen van je IK in een geisoleerde sfeer. Een soort bubbel van jouw eigen psyche. Zoals je dat hebt geleerd tijdens de trainingen uit een nog veel verder verleden.
En weer ervoer ik vanavond, zittend in het apartement naar buiten starend, precies hetzelfde. Eerst het warme gevoel, het gevoel van de herkenning. Het confortabele afzakken in je eigen zelf, een vertrouwde omgeving. En dan langzaam glij je dieper weg, genietend van de rust van Mailleroncourt, de vogels, het ruisen van de wind. De geur van de lente en de zon die in het apartement schijnt om deze tijd van de dag. Alles was prima.
Misschien triggerde me iets wat me zeer droevig maakte vandaag. Je leest in al die online kranten steeds maar over dat moorden, Wakko's die hun eigen families afmaken. Oorlogen waar gewoon geen eind aan komt, omdat politici die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, en industrieën die daar weer vet aan verdienen het zo willen. En verdwaalde geesten die zich door dit alles laten opfokken. T-shirts met opdrukken als "Ik, Mij en Mezelf".
Daar zit je dan en vraagt: waar glijden we naar af. Waar gaat dit heen. En waarom worden we zo veel voorgelogen, uitgemolken, en klaargestoomd voor een volgende oorlog? Waarom kunnen we niet eens gewoon vriendelijk tegen elkaar zijn zonder dat er meteen gedacht wordt: "wat mot ie vamme?" Wie doet dat, wat zet ons aan om zo te denken? Is dat doemdenken! Maakt het tijdsgewricht ons hier rijp voor? Wat is dat? Waarom voel ik dan zo'n groot verdriet? En weer stroomden de tranen langs mijn wangen.
Na een tijdje moedeloos voor me uit gestaard te hebben merk je ineens dat het donker is geworden. Ergens heel ver weg rinkelt de telefoon, dat zal Fannie zijn. En een warme emotie doet me ontwaken uit de trance en loop ik verkleumd naar beneden. Was m'n gezicht, inspecteer de werkzaamheden van Beaupere van vandaag, want die heb ik niet weg horen gaan. En ik ben weer terug in de reële wereld. Vervuld van weemoed en groot medelijden met de mens. Een nieuw hoofdstuk is begonnen.
Dit wilde ik even kwijt, even twijfel ik of ik dit wel op het net wil zetten. En dan druk ik op de knop "Publish Post"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten