Clubsandwich

Wel eens een clubsandwich gegeten? Zoiets van een tiental lagen kleffe wittebroodplakjes met van alles ertussen. Van gebakken bacon, mayonaise, kaas, tot een gekookt ei, tomaten en alle andere variaties van gezonde dingen. En om het af te toppen komt daar ook nog een lekkere handvol patat bij, een slaatje bla, wat rauwkost en een verdwaalde radijs. Erg gezond, als het niet zo massief zou zijn. Om alles bij elkaar te houden steken ze er twee satestokken in. Als je je wanhopig mocht afvragen hoe dit in je maag te krijgen. Geen probleem. Met volle hand pers je de handel in elkaar en knijpt vervolgens het geval in je voedingsopening. Een slok koud bier erbij en je hebt voldoende energie naar binnen om een 12 uurs vlucht vol te houden. Hoe ik hier zo op kom.

Nu blijkt er in het nieuwe apartement een vloer onder de vloer onder de vloer te liggen. Ook zoiets als een clubsandwich maar deze ligt iets zwaarder op de maag. Bij het wegruimen van de gesloopte vloer kwam namelijk een tweede vloer van keien boven. Een mazzeltje juichte ik, want die keien kunnen we weer prima gebruiken om de randen van het nieuwe pad af te grenzen. De derde vloer laten we maar zitten, iets onduidelijks, cement, beton of iets anders, wat het ook moge zijn. Eigenlijk ook een mazzeltje, geeft een stevige ondergrond voor de nieuwe vloer. Maar goed, dachten de heren 20 cm puin weg te moeten scheppen, dat werd dan toch snel een halve meter. Grimlachte ik: hebben we in ieder geval meer dan genoeg voor het pad rondom de tuin. Ze konden de humor er niet van inzien. Maar aan het einde van de dag moet het klaar zijn.

ONZE PLANEET

Via een link die Fannie mailde van haar werk kwam ik op het volgende verhaal. OK een beetje hyper gebracht, maar het geeft wel redelijk weer, waar ik ook hier tegen aanloop: afval. En niet zomaar afval maar verpakkingen die gewoon een enorm volume innemen. Zo kopen we flessen water per dozijn, kartonnen van etenswaren, melkpakken, dozen waar apparaten in zitten, verpakkingen van bouwmateriaal, dozen, dozen, dozen. En dan niet te vergeten al die reklame die twee keer in de week in je brievendoos zit. Publi noemen ze dat hier.
En als je de hoop voor de dechetterie hier wekelijks ziet groeien moet je je toch wel afvragen: wat doe ik ermee. In mijn geval denk ik er over na of iets nog hergebruikt kan worden. Desnoods als aanmaakhout en papier voor in de winter. Dan blijft er een hoop karton over, plastic, bindbanden, resten tegels en ga zo maar door. Nu ben ik beslist geen miljeufreak, en vind ik de meeste maatregelen die de overheid neemt veel vaker verkapte belastingmaatregelen dan iets nuttigs. Maar toch. Kan het niet wat minder.
Een tijdje geleden verscheen er een artikel op de WRN site over wat je ecologische footprint dan zou zijn. Heb die test gedaan, en kwam net iets boven de gemiddelde footprint uit. Maar dacht tegelijk: als thuiswerker moet je toch een veel kleiner footprint hebben? Toen eens verder gaan spitten kon daarop mijn footprint bijstellen. Nu zit dit huishouden ver onder de norm. Laat te denken dat dit thuiswerken sowieso een enorme besparing betekent op het belasten van onze wereld.
Vorige week was er een uitzending over waar dat plastic allemaal heen verdween. Schijnt er een soort "Sargasso" zee aan plastic rond te drijven in de oceanen. Dat plastic breekt na veel jaren onder invloed van UV en andere pretigge stofjes af tot microskopisch kleine stukjes. En zo wordt het ook in onze voedselketen teruggevonden: mikrokopische stukjes plastic. En zit  dan ook in alles wat we eten, voornamelijk in producten uit de zee natuurlijk. Maar veevoeder wordt ook voor een deel uit visafval gemaakt. Dus het zit ook in je dagelijks melk. Best wel eng om te bedenken dat we over tien generaties wel eens een gen zou kunnen hebben die die rotzooi allemaal kan verteren. Of we slibben gewoon dicht met microskopisch kleine deeltjes plastic in onze haarvaten, hersenen, darmen en spieren.

Hieronder een verhaal ter overdenking.



EN NU?
Mijn vraag is altijd als iemand een probleem te berde brengt: "wat ga je er aan doen?" In het geval van LMQR gaan we kijken of er zaken niet te vervangen zijn zonder op confort en service hoeven in te boeten.
Zoals voortaan geen plastic flessen water meer op de kamers maar kruiken met gefiltert water uit de kraan. In je koopgedrag kan ook het een en ander gebeuren. Bijvoorbeeld: al jaren kopen we practisch geen kleding meer met plastic erin. Nee niet uit miljeu overwegingen maar vanuit ons komfort gedacht. Katoen neemt veel beter je zweet op en lichaamsgeurtjes. Maar het klinkt wel leuk als je dat zo zegt. ;=) Maar op plastic Crockies loop ik met mijn brede platpoten veel beter, dat zijn dan kompromissen die je dan gewoon sluit.
Ook hebben we sinds een paar maanden een drietal compostbakken. En al het bio en tuin afval verdwijnt daarin. De mest van de schapen gaat er ook deels in. Goed voor de tuin en onze toekomstige moestuin.
Om nu te zeggen, goh een biologisch bewuste Cornelis? Nee gewoon een praktische inslag. Als je voor je kartonnen doos betaald mag je dat toch zeker wel uitnutten? Als je toch extra moet gaan betalen aan de afvalheffing en dat komt neer op een kilo prijs, dan zorg je toch gewoon dat je onder de norm blijft door bioafval zelf te hergebruiken, en papier op te stoken of door het beton te mikken, en karton als isolatie te gebruiken? De verdere benutting van plastics is nog iets waarop gestudeerd wordt, maar daar komen we ook wel uit. De bakjes van de fromage blanc (soort kwark) dienen al een paar jaar allerlei andere doeleinden: verf, schroefjes, frutsels, en kweekbakjes.
Grofweg komt het erop neer dat zowel mijn ecologische als mijn financiele footprint van deze praktische dingen een voordeel heeft. Het kost maar erg weinig moeite meer en het scheelt een hoop afval minder. OK, ok, we hebben hier een luxe probleem. Teveel tijd om er over na te denken, en ook meer dan genoeg ruimte om zaken tijdelijk op te slaan. Maar toch, het geeft je te denken als iemand zegt dat met ons huidige consumptiepatroon we eigenlijk 5 planeten nodig hebben. Maar er is er maar een, en we kunnen geen kant op.

WAT GA JIJ ERAAN DOEN? Wordt zo langzamerhand een prangende vraag.