Organiseren is niet de sterkste kant van een gemiddeld fransje. Dus als er al eens iemand opstaat die dat verfoeilijke organiseren op zich neemt wordt ie al snel tot lokale held verheven. Zo ook degene die zich de eerste kunstmarkt (foire artisanale) als taak heeft gegeven. En zo geschiedde. Een typisch fransje, een druk gebarend, kort gebouwd iemand, gekleed in zo'n ook weer typisch vestje, geschoeid met instappers waarvan de tenen omhoog gekruld waren. Stuiterde in het rond. ADHD? Nou ja exemplarisch dus. Die werd dus geproclameerd tot held van de dag.
Maar wel iemand die alles en iedereen in de gemeente Aillevillers in beweging heeft gezet om deze markt mogelijk te maken. Verrek Allevillers heeft zelfs een facebook pagina!
Om vijf uur zou de vernissage beginnen, dat werden er zes ;=) Door BP en mij werden al gekscherende opmerkingen gemaakt waarom al die glazen daar maar leeg stonden te staan. En wie uit de menigte de burgemeester dan wel niet moest zijn.
Uiteraard wordt zo'n happening door de burgemeester geopend, dat soort figuren neemt elke gelegenheid te baat voor een microfoon te kunnen blaten. Zoals gezegd, zaten BP en ik zitten achterover geleund in de stoel te gokken wie dat in die kluwen mensen bij de ingang dan wel niet mocht zijn. We gokten allebei verkeerd. Het was die dame, met een fundamentele achtergevel, gekleed in een soort rok met ruches waardoor haar achtergevel nog meer geprononceerd werd. Een perfecte spotprent van het menselijk voorkomen. Arm in arm met haar entourage zwierde le maire door de zaal heen. Hier en daar handen schuddend, om uiteindelijk achter die microphone te belanden. Dwingend klonk het: "komt u allen naar voren, dichterbij, ja komt u maar." Toen dat eindelijk gelukt was en iedereen zo'n beetje richting le maire keek begon het bekende ritueel. Zoiets klinkt dan als:
Geachte gekozenen, (zoiets als de gemeenteraad) mijn collega's burgemeesters (die overigens schitterden in afwezigheid - en waarover nogal stuntelig gedaan werd) voorzitter van de (plaatselijke) feestcommissie, de organisator, dan ineens kwamen de artisans aan de beurt, en beste genodigden...
Waarvan er ook niemand aanwezig bleek te zijn. Maar er stonden en boel mensen.
Uitvoerig werd iedereen anders bedankt voor hun komst.
Tijdens dat voorspel wordt dus iedereen bij naam en toenaam genoemd hè. Dan ben je al snel weer 15 minuten verder. Die burgemeesters krijgen in dat gewauwel waarschijnlijk een opleiding. Opdat ook maar niemand vergeten wordt, die een vinger opgetild heeft, om deze blijde gebeurtenis mogelijk te maken.
Dan werd nog iemand naar voren gehaald, die oorspronkelijk bedenker van deze kunstmarkt bleek te zijn. Prompt tot eregast werd omgedoopt en daarna als een haantje rond liep te paraderen.
Eindelijk werd het woord aan de organisatie gegeven. Die gieten dan meestal een A4tje blurp over de goegemeente uit, en passeren de microfoon aan iemand, die ook belangrijk is. En hop, weer dat A4tje blurp. Er komen bij zo'n gelegenheid al snel 4 tot 5 mensen aan de beurt die hun ding doen. Zoiets kan makkelijk een uur duren, dat namen noemen, veren in konten steken, en zichzelf profileren voor een verzameling partycrashers die alleen maar voor de verre de l'amitié komen. De hapjes en drankjes dus.
Etiquette is, dat de hoofdpersoon het eerste glas heft. Dat is dan het startsein voor een run op de klaarstaande schalen met hapjes en flessen drank. Je hebt er altijd een of twee stofzuigerende gasten tussen zitten die schier onverzadigbaar lijken. Oei! Die champi was behoorlijk verraderlijk, tikte je zomaar omver. Zelfs BP had er al snel genoeg van, en die is verklaard alco! Kun je nagaan.
Zo claimde een of andere gnome een complete schotel pasteitjes voor zich zelf, keek me ff vuil aan toen ik over haar heen reikte en een hapje van haar schotel plukte. Zo klein als ze was, haar gulzigheid was groter. Afijn na een uur van het ene op het andere been te hebben staan wiebelen had ik het wel gezien. En klampte ik de organisator aan om te vragen wanneer dat diner nu was. Die gosert was totaal verward. "Diner?" mompelt ie. "Ja", zeg ik, "waarvoor ik al betaald had." "Oh maar dat is er niet hoor, ja, er is wel iets georganiseerd voor het middageten morgen en overmorgen. Maar geen diner." Krijg nou wat, dacht ik, en pissig geworden liep ik weer terug naar BP. Want daarmee had ik hem namelijk gelokt om me te helpen met sjouwen. We schoven nog wat shampi en hapjes naar binnen, en taaiden af.
DE-DAG-DAAR-OP
Te vroeg, naar later bleek. Want dat diner was er wel degelijk, alleen niet om acht uur of de volgende dag, maar veel later in de avond. Gewoonte getrouw uren later dan gepland, echt op z'n Frans, zoals het hoort. Maar ja, als kaaskop heb je dat natuurlijk niet door.
Dat hoorden we dus van de vrouw van de organisator de volgende dag. Die heel correct geld terug kwam geven. En plop, daar verscheen het organisator mannetje ook ineens. "Waar waren jullie gisteren", klonk het een beetje verwijtend. BP en ik keken elkaar verbouwereerd aan. "Ja maar", begon BP, "gisteren hebben we je nog gevraagd of en hoe laat dat zou zijn. En toen wist je van niks!" Een duidelijk gevalletje van zich er onder uit lullen werd nu opgevoerd. Zoals niet begrepen hebben, en al verbaasd zijnde waarom ik zei dat het al betaald was, en dat ie zich nu pas realiseerde waarom ik dat had gezegd etc. etc.
De etiquette gebiedt dan dat je nadrukkelijk verklaard dat allemaal als misverstand te accepteren, het niet erg te vinden en dat het volgend jaar wel weer goed zou komen. Waarop het ronde gezicht van het organisator mannetje begon te glunderen, en je op je conto weer een aantal kudo's kon bijschrijven. Gewoon aandoenlijk zoals die drukknop etiquette werkt hier in LDF, zo lekker voorspelbaar. Daarmee was de kous af, en stonden, hingen, zaten, BP en ik, vrolijk roddelend over dit mannetje, te wachten op de eerste klanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten