We pretenderen helemaal geen haute cuisine, juist niet. Gewoon een simpele tafel met veel mensen er omheen maar vooral lekker eten. Geen exotische toestanden, maar gerechten waar de smaak van de hoofd ingredienten op hun best uitkomen. Als het even kan proberen we iets lokaals uit, de ingredienten sowieso. Maar zo'n choux-croute (soort extra gevulde zuurkool gestoofd in de oven) dat gaat er op koude dagen altijd wel in. Pot au feu is ook zo'n lokaal succesnummer en vanaf december zie je kant en klare pakketjes in de supermarkt liggen. Volstaat om daar nog een vlees pakket bij te zoeken, een stevige rode wijn, en het is weer feest. Voor en nagerecht hangt hier ook altijd van het seizoen af. Die peertjes met chocolade saus, daar wordt bijkans de bodem van het sauskommetje nog van uitgelikt. Ik bedoel maar, koken is een feest.
Wie had dat gedacht toen we hier begonnen met Table d'Hôtes.
Sinds kort plemp ik van tijd tot tijd recepten, die door ons zelf worden bedacht of verder ontwikkeld, in ons kookboek op de website (lemoutonquirit.eu/recepten.html). Daar heb ik zo mijn formaat voor bedacht, waar natuurlijk de dames specialisten geen goed woord voor over hadden. Uiteraard klopte er niets van mijn recepturen. Op mijn verzoek om ze dan om te schrijven naar een voor hen welgevallig formaat is tot nu toe geen reactie gekomen. Dus ga ik vrolijk verder.
Via Facebook heb ik een groep "vrienden" verzameld waar deze recepten dan over de tong gaan. En onze gasten likken hun vingers er bij af.
Gisteren voor voorlopig onze laatste gast zalm gekookt met botersaus, d'r oogjes begonnen zowaar te glimmen. Mooi hè? Dat sausje helemaal zelf bedacht aan de hand van een idee op het internet. Dan zit je wel weer te glimmen van trots, want wat weet ik nou van koken nietwaar.
Bij het opstaan feliciteerde ze me met de kookkunsten, en dan heb je het bij de fransjes wel gemaakt hoor! (denk ik dan)
Bij het afscheidnemen vanochtend beloofde ze de nodige publiciteit voor ons te gaan maken. Ook mooi.
Zo langzamerhand leer ik de fransjes wel inschatten of ze iets echt lekker vinden of niet. Dat meet je een beetje af aan: hun zwijgend verorberen van de hap, hun beleefdheidshalve gemaakte complimenten over het eten, en dan als klapper dat ze je vragen hoe je het gemaakt hebt. Want dan slaat het enthousiasme toe en vinden ze het echt lekker. En je hebt het helemaal gemaakt als ze je vragen of ze hetzelfde de volgende dag nog een keer mogen eten. Want dan ben je de keukenprins hè? Vaak zijn ze verbaasd over de eenvoud van de gerechten, dat dat dan zo lekker kan zijn vinden ze heel bijzonder. Want voor een gemiddeld fransje kan iets alleen maar erg lekker zijn als het gecompliceerd is, veel ingredienten heeft en moeilijk te maken. Maar als je dan verteld dat bijna iedere randdebiel het gerecht kan maken, kijken ze je ongelovig aan, en knikken dan eens wijs. Echt waar, ik kan lang niet zo goed koken als mijn schatje, heb zo af en toe echt de hulplijn nodig als ik iets nieuws aan het uitproberen ben. Natuurlijk gaat het me steeds beter af, krijg je handigheid erin en zijn het aantal miskleunen een stuk minder in getal aan het worden. Maar je blijft je een soort leerling kok voelen.
Goed, dat botersausje staat dus ook al op het kookboek.
HONINGBOER
Om de week af te maken belde vanavond de honingboer weer aan. En verrek zijn eerste vraag was of er dan toch niet een vrouwtje gescoord kon worden. En opnieuw keek hij naar boven. Ja zeg ben geen hoerenkast! En meteen verontschuldigde hij zich. Nee nee, zo was 't ook niet bedoeld, en wreef zich weer over zijn buik om te zeggen dat het zonder vrouwtje toch wel erg veel pijn deed daaronder. Je kunt je lachen op zo'n manier niet meer inhouden en vrolijk lachend verteld ik hem dan maar om toch vooral een advertentie te zetten. Nou dan zou ik hem eerdaags wel zien verschijnen. Wat krijgen we nou dacht ik. Toch nog een potje bos honing van hem gekocht en een euro afgedongen op de prijs. Ja ik kan het gewoon niet laten. Beiden weer tevreden. Begon ie weer te klagen dat ie naar het ziekenhuis moest om geopereerd te worden aan zijn been. Maar kwam het direct, daarom kan ik de liefde nog wel bedrijven hoor.
Gottogotogot, wat een vent.
Afijn handje schudden en meneer klom weer in zijn auto. Ik deed de deur snel dicht want het begint al leuk koud te worden hier. En begin maar eens aan de blog te typen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten