Kleppen

Het kan verkeren.
Maandag werd ik terug gebeld door een notaris die langdurig onderdak zocht voor een "jeune couple" (een jong stel). Na wat heen en weer bellen had hij ons gevonden en informeerde naar de mogelijkheden. Gelukkig had het stel al wat gevonden en loste zich het probleem vanzelf op; omdat we in de kerstweek de gite verhuurd hebben was er sowieso geen mogelijkheid. Maar altijd ff terugbellen is wel de manier hier om aan te geven dat je serieus met je business bezig bent. Dus toch maar ff kleppen met de notaris. Die had het er over dat dit in zijn praktijk wel vaker voorkwam en nu hij ons gevonden had... In ieder geval goed dat ik ff een teken van leven heb gegeven, dan blijft het hangen en misschien volgende keer beter.

In de middag zat ik toevallig in de keuken omdat er een vertegenwoordiger langs zou komen. Je weet wel: gratis spraakles. Komt er ineens iemand aan de serredeur sjorren, ik doe de deur open en kijk de man nieuwschierig aan. Komt er een warrig verhaal over een buurman die net een huis heeft gekocht, of gaat kopen, en voor een weekje onderdak zoekt of slechts voor een nacht. Een gemiddeld Fransje legt zich nooit ergens aan vast nietwaar?
Dan ga je even heel erg snel nadenken over prijzen en zo, een klant is een klant. Die 600 bedden zullen gehaald worden. En biedt je de groepskorting aan, en laat de kamer zien. Er zou over nagedacht worden. Achter in de middag kwamen ze aanzetten. Tsja zo'n ruime kamer was niet door de gast verwacht, prima de luxe.  Sjekkie wordt uitgeschreven, afspraken over maaltijden gemaakt, en iets geregeld met verwarming. Verteld welke resto's er in de omgeving zijn en in de avond zou ie met zijn tassen aankomen. Prima, tot zo dan.

Later dan verwacht kwam de vertegenwoordiger toch aankakken, ach, la douce France hè. Oh, het ging over ramen voor het nieuwe winter atelier, en de achterdeur voor de lobby. Maar gottogot, al die ramenboeren denken dat het geld op onze rug groeit. Prijzen in het absurdistische. Voor dit specifieke achterdeurtje moet je toch al snel 6000 tot 8000 euries neertellen.

Dan zei die vertegenwoordiger ook nog doodleuk: voor dit soort deuren nemen we een rekenfactor 2 t.o.v. de gewone ramen. OK dit noopt tot het opvragen van offertes in den buitenlande. Een tochtje naar LaPeyr en Brico is dan ook nog een idee.
Maar ja er moet wel iets gebeuren aan die achterdeur. Toevallig stond er een leuk artikel in het lokale krantje over precies dit soort dingen. Dan zou de oplossing ook kunnen zitten in een dubbel gordijn voor de deur. Beetje kit en of betere luiken voor de deur om het een en ander beter af te schermen tegen de wind en kou. Gordijn haal je dan in de zomer weg.

TIMMERMAN
En de zoektocht naar een menusier begint die iets aan die deuren en figuurzagen voor het plafond in ons appartement kan gaan doen.
De eerste timmer die ik te pakken had gekregen liet maar niets van zich merken, en na een belletje van mijn kant bleek dat ie het met zijn rug had. Pech dus. Jawel je moet overal zelf achteraan. Als een Fransje je niet nodig heeft dan blijft het altijd oorverdovend stil. En heeft ie je wel nodig dan blijkt er opeens een andere agenda dan de gebruikelijke te bestaan.

De volgende timmer bleek tot volgend jaar maart geen tijd te hebben. Nou ja zeg, je maakt mij niet wijs dat in deze krisistijd iemand volledig volgeboekt is met de enorme slop in de bouw die er toch echt wel is. Wat ze ook zeggen.
De derde reageert met: wat er zoal te gebeuren staat. Ik soms het ff voor hem op: de deuren moeten bijgesteld en opgehangen worden, en de plafondplaten van het appartement aansluiten op de balken. Dan wordt het ff stil en klinkt het: ik heb voorlopig geen tijd.
Je vraagt je zolangzamerhand af wat dit nu weer is. Is de klus te moeilijk of zo, geen recht toe recht aan werk. Moet het allemaal weer zonder al te veel moeite verdiend worden?
Dan komt er een timmer in het vizier die met een prijs komt waarvan de honden nog geen brood lusten. Voor dat geld kan ik vier deuren verprutsen, de ramen ingooien, en vijf keer de scharnieren kopen. Wazdat toch. Moet ik het toch maar zelf gaan doen, en inderdaad met het risico de zaak een paar keer over te moeten doen? Nu is het al eens twee keer voorgekomen dat er dan zo'n vakman kwam, mijn werk eens meewarig bekeek, vervolgens het kommentaar gaf: 'had je mij ook kunnen roepen'. Dan kun je mijn reactie wel voorstellen: ga nou gauw een haas vangen, als ik je bel geef je niet thuis. Opzouten man!
Via de badmuts heb ik nog een lead gekregen, ergens in Vauvillers schijnt er een gepensioneerde timmer te zijn. Die ga ik dan maar eens porren. En dan kunnen ze mij allemaal de rug op en ga het zelf maar doen. OK zal dan wel een weekje extra duren maar dan heb je ook wat.

GLASBOER
Komt de gast in de avond aan, ben ik nog met mijn taalles bezig en een pasta in elkaar aan het knoeien. Hoezo mannen kunnen niet multi-tasken...
Afijn de gast even de weg gewezen. Terwijl de offerte in elkaar geknutselt wordt praten we over de koetjes en kalfjes. Komt verbouwen aan bod, volgt een verhaal over een of ander terras dat bij haar thuis aangelegd moet worden en hoe duur dat wel niet is. We keuvelen daar wat over. En dan krijg ik een heel verhaal over de plattelandspolitiek om mijn oren van de ramenboer, over het dorp waar zij woont. Daar schijnt een gemeenteraad te zijn waarvan er 5 leden voor en vijf leden tegen de burgemeester zijn. En je raadt het al. Een impasse. Er gebeurd helemaal niets meer in het dorp. Er worden geen besluiten meer genomen, niets. Zegt ze en passant dat haar vrije tijd verwaarloosbaar is, ze iedereen slapend thuis aantreft en 'sochtends vroeg weer op pad moet. En om alles af te toppen: dat niemand van de gemeenteraad ook maar een vergadering kan missen, want stel je voor de tegenpartij zou dan ineens de overhand hebben. Op mijn vraag of zij dan ook deel uitmaakt van deze raad, wordt keihard enige betrokkenheid in deze ontkend. Maar je kunt aan haar gezicht zien dat ze zit te liegen dat ze barst. Als ik dan fijntjes opmerk dat politiek blijkbaar belangrijker is dan het belang van het dorp levert dat mij een wazige blik op en een onmiddellijke reactie van: "oh nee hoor, dit heeft allemaal niets met politiek te maken". Daar denk ik dan maar het mijne van. Dorpspolitiek, tsja, niet mijn ding dus.

GAST
Na het afgeven van de veel te hoge offertes wordt de taalles afgerond en dan is het tijd om te eten. Even later komt mijn gast nog de keuken in slenteren, drinken we nog wat. En raken we onvermijdbaar aan de praat, heerlijk dat kleppen!
Volgt een heel verhaal over zijn werk als wijnstruiksnoeier. Zijn kinderen, zijn scheiding, tuinieren, vis roken, en de rest van zijn leven dat hij hier in de buurt van zijn kinderen wil komen slijten. Een prachtige oude man die maar niet op pensioen wil gaan.
Enne, ik zit alleen maar de genieten van die verhalen, zijn levenswijsheid, en de levenslust die van hem uitstraalt. Ach da's toch heerlijk, zo lekker kleppen aan de keukentafel. Het zachtgele licht van de grote lamp, dat op zijn typische franse kop met pet en bijbehorende snor  schijnt. Da's echt smullen.
Blijkbaar is de elektro in het door hem gekochtte huisje totaal verrot en is er een elektroboer bezig de zaak in te schatten voor een offerte. Blijkt het huis de afgelopen paar jaar maar aan zijn lot overgelaten te zijn. Een boel schoonmaak werk, tuin werk, werk dus. Maar hij geniet met volle teugen zegt ie. Want wat is deze streek toch mooi. Waar hij vandaan komt, Aix en Provence, de natuur is kaal, droog, is het altijd druk, veel mensen, duur, en geen familie in de buurt. Blijkt ie in de Luberon als snoeiert te werken. Ah Luberon! Dat is prijsschieten. Want het is de meest populaire wijn op dit moment bij onze gasten. Corbiere wordt door hem als niet slecht gekenmerkt. Die Luberon ja, zegt ie, die is diep van kleur, fruitig, een prachtig boeket, en wat nog meer als poeha erom heen gewikkeld wordt om een prettig drinkbare wijn aan te duiden. Duidelijk zit ie op zijn praatstoel, en alles wat ie over deze wijn verteld wordt door mij als een spons opgezogen. Dan wordt het bedtijd, wensen we elkaar goede nacht, ruim ik de keuken verder op en sluit ik de zaak af.
Zet ik nog ff mijn compu aan om eens dieper in de Luberon te duiken. Razend interessante streek. Daar moeten we dan maar eens heen, voorraad inslaan, zal'k maar zeggen. En natuurlijk proeven we dan het nodige. Met dat doel ligt toch al een tire bouchon (kurkentrekker) in mijn bakkie. In het voorjaar met mijn schatje maar eens de caves daar gaan plunderen.