BLOG SPAM

En, het moest er een keer van komen, SPAM! (linkje naar de geschiedenis van spam) Bestaat dat? Spam voor je blog? Ja dat bestaat. Die worden aangeleverd via mail -> comments, en je laat het zelf toe. Dat ook nog.
Nu komen kommentaren eerst in je email terecht en kun je OK klikken om ze door te laten. Uiteraard lees je even wat het eigenlijk is. Ja, het is spam, maar er wordt eigenlijk geen produkt verkocht, lijkt het. Nader onderzoek (ach je zoekt wat te doen in de kleine uurtjes nietwaar?) leerde dat het een slinkse wijze is om zoveel mogelijk links te krijgen. Ook al wordt dat door de huidige zoekmachines afgestraft. Wat de zin hiervan nu nog is? Een korte aanwezigheids explosie op het net is dat wat de houder van die "spam blog" zoekt? En het lijkt hem redelijk te lukken. De adds zijn bijna op een sublimale manier verstopt op de target site.
Voor de gelegenheids internauten onder ons valt zoiets niet op als spam, maar een doorgewinterde paranoide gebruiker als onderhavige, vond dit er net iets te dik op liggen. Te mechanisch deed het ook aan. Bien sûre (Yep), comments doorlaten doe je niet klakkeloos uit gemakzucht of gestreeld ego, het moet iets met de blog te maken hebben. Vind ik dan weer.
Deze had helemaal niets met de blog inhoud te maken, maar liet zulke mooie fotos zien dat ik dacht: 'Je m'en fou' (what the heck), laat maar, al is het alleen al om de foto's'. Nu blijken die foto's ook nog weer voor een groot deel "geleend" van een foto stock site blijkt dan weer bij een verder onderzoek. Maar dat deed er eigenlijk niets aan af vond ik. Maar tijdens de lunch dacht ik ineens, nee, het hele gebeuren doet veel te kunstmatig aan, weghalen die comment. Zwaar off topic en na een beetje googelen zie je dat de comments op andere blogs langzaam aan ook verdwijnen. Om precies dezelfde reden denk ik dan. En nòg een beetje graven leverde het definitieve bewijs. Teveel hits in Google die precies hetzelfde soort mededeling opleverde. Overigens is dit een prima manier om handmatig spam te detecteren: als je twijfelt, gewoon op googelen. Weg ermee, toch leuke foto's dat wel, en daar ben ik dan wel weer gevoelig voor.

Manhattan bij kaarslicht

Mooie plaat toch? Je ziet de twee torens er nog op staan. Curieus om daar je photoblog mee te openen. Nog verder gaan spitten? Vanavond maar weer. Dan ga ik ook ff de scripts achter de site doorneuzen om te zien wat de bedoeling is. Want die vraag blijft in je hoofd rond darren: waarom zoveel moeite doen? Kan toch veel eenvoudiger?

Nou neuh, ik ben niet nieuwschierig, wil gewoon alles weten. Een subtiel verschil.

Zondag

Onze gasten hebben een bedrijfje in zuid Frankrijk opgezet en verhuren appartementen en villa's aan de Côte d'Azur. En daar is het een stuk warmer, ook een heel stuk minder groen omdat water daar in de zomer echt een probleem is. Maar Oleanders en Rozemarijn fluiten de grond uit, net onkruid!

www.uitdedrup.nl

Tijdens het kletsen enorm veel ervaringen uitgewisseld. Over hoe gasten omgaan met je inventaris, dat dat meestal goed gaat en soms heb je pech.
Het gedoe met aannemers en dan die prijzen. Op de een of andere manier wordt je als buitenlander toch altijd weer een poot uitgetrokken. Ook al weet je dat, je kunt er geen zier aan doen. Onderhandelen gaat dan als volgt: dit is mijn prijs, neem het of laat het. Dan zakken ze iets met de prijs als er minder geleverd gaat worden. Aan de uurprijs daar kan niets aan gedaan worden. Opeens is er dan geen concurrentie meer, die leveranciers lijken een front te vormen. Een soort van syndicaat dus. Opvallend. En in het zuiden zijn afspraken over levertijden zo mogelijk nog lastiger te maken dan hier in het noord-oosten. Als je al een deal hebt, dan is het vaak ook nog maar afwachten wanneer ze komen. Ja.

Uiteraard liet ik het huis zien en vertelde de ontstaansgeschiedenis, het verhaal van hoe we hier(toe) gekomen waren en hoe het ging. Dat leverde de nodige komplimentjes op, die mij natuurlijk altijd in mijn trots doen groeien over het project dat Fannie en ik hier dan toch maar weer uit de klei trekken.

Vanochtend - zondag crêpes dag - lukten de crêpes weer beter. Krijg er ook steeds meer de slag van te pakken. Voor de gasten een paar in aluminium folie gerold voor onder weg. Kaartjes uitgewisseld, we gaan nog bellen in de toekomst over sites en uitwisselen van links. De idee werd geopperd dat we gasten op de mogelijkheid om hier halverwege te kunnen overnachten zouden gaan wijzen. Prima idee natuurlijk. Als je elkaar een beetje kunt helpen waarom niet.
Na een hartelijk afscheid reden ze de weg op. Het vriest dat het kraakt, de weg was stijf bevroren, voorzichtig met remmen dus. Ik heb maar niet de weg binnendoor uitgelegd want dat is iets te link met deze be-ijzelde wegen.
Vanochtend even op hun site (uitdedrup.nl) gekeken. Wow!  Dat zijn mooie optrekjes!.

KOOR
Van de week deed ik ff een bakkie bij de buurvrouw. Samen met de andere buur zouden ze op zondag met het dorpskoor gaan zingen bij de opening van de nieuwe school in Vauvillers. Belde ze de avond tevoren nog even de tijd door. Nou ik zou er op af gaan, folklore toch?

toespraak bourêtre

Afijn zet ik de sluikreklame met auto pal voor de deur, stap uit en sluip het schoolpleintje op. Wordt ik door een pipo aangehouden, zo van wie bent u en wat komt u doen. De druk doende man had zowaar een lijstje in zijn hand met namen erop enzo. Voor het openen van een dorps schooltje! Nou ja zeg. Na mijn stamelend van ik kom voor het koor mocht ik doorlopen. Dat frans laat me toch echt af en toe in de steek.
Natuurlijk het te verwachten langdradige gebral van de burgemeester van Vauvillers. Geweldig allemaal, lekker zichzelf profilerend dabahdabadah... Wat kunnen die fransjes dat allemaal mooi zeggen. Jawel frans is een geweldige taal om lekker dikdoenerig een verhaal af te steken. Ter meerdere glorie van voornamelijk jezelf natuurlijk. En oh ja, vive la Patrie (vader/moederland) die ook. Als een soort van achteraf gedachte, juist ja, de mensen waar het allemaal om begonnen is, de leerlingen, die dus, werden dan in een terloops gemompelde bijzin vermeld. Was daar dit niet onaardige gebouw dan voor neergezet? Tsjonge jonge.

koor zingt een ode

Een beetje chaotisch mocht dan ineens het koor samen met de leerlingen een lied afsteken. In NL zou dat aboluut anachronistisch zijn, niet meer uit deze tijd. Maar hier oefenen ze een hele maand om een liedje te mogen zingen voor de notabelen. Yeah zomaar een halve eeuw in de tijd terug, of niet dan. De arme buur stond een beetje te blauwbekken, en kreeg net effe te laat in de gaten dat men moest gaan zingen. Prachtig zo'n berookte alt te horen doorkomen bij al die kinderstemmetjes.
Ach wat moet je nu verwachten van een dorpskoortje. Gewoon gezellig zingen, dikke lol. Maar klinken deed het natuurlijk van geen kanten. Dat hoeft ook niet, daar gaat het ook niet om. Uit de maat, te laat inzetten, allemaal niet belangrijk. De ode werd met geweldige inzet gebracht. Arme mensen. Die stonden daar te kleumen om meneer de burgemeester toe te zingen. Althans zo speelde zich dat in mijn hoofd af. Een beetje ielig klinkt het dan bij die kou in die open ruimte.

waar is dat lint nou?

En of de genodigden hem maar wilden volgen om het naambord te onthullen. Opeens was het groepje dik ingepakte mensen onder het baldakijn om het hoekje verdwenen. De rest van de gasten bleven verbaasd staan, aarzelend van, wat gaan we doen. Klinkt het een beetje mompelend door de geluidsinstallatie: "en bij deze openen we..." Een gedempt geklap en daar kwam de kudde dignitarissen weer om het hoekje aanzetten. De bourmétre zou het lint door knippen, of zo. Maar dat was al doorgeknipt, zomaar, en je zag de hem verbouwereerd kijken. Zo van: as je me nou. Twee mensen hielden wazig kijkend de uiteinden in de hand, verward om zich heen kijkend. Je zag ze denken: OEPS! Lekker chaotisch dat, echt op zijn plattelands. En hij deed zo zijn best alles perfect te regelen ;=)) kwam uiteraard geen pit van terecht.
Abrupt kwam de burgemeester dan in beweging en nodigde de genodigden uit om binnen een kijkje te komen nemen. De rest, het koor en ouders en zo bleven, zich opnieuw verwonderend, buiten staan.

happen

Afijn het verre de l'amitié (vriendschaps glaasje) en hapjes stonden klaar en daar werd dan een run door de massa op genomen. Volgens de etikette zou de burgervader het startsein moeten geven, maar of dat nu gebeurd is of niet, dat heb ik niet meer meegekregen. Het leek er niet op. Moest hoognodig gaan shoppen voor het diner, dus die verre de l'amitié maar even overgeslagen.
Onderweg dacht ik, moesten daar de burgemeesters van de dorpen waar de schooltjes van opgeheven waren, en samengebundeld in dit schooltje, eigenlijk niet bijgeweest zijn? Maar later op de foto herkende ik onze eigen burgemeester, dus beter kijken voortaan.

DINER

Aw, weer niet alles kunnen vinden om het geplande diner te koken. Maar met een beetje improviseren ging het prima. Raak je aan de klets met de gasten, vergeet je je toostjes onder de gril. Bij de tweede poging ging het bijna goed. Nou ja nog net geen rook in de keuken. Geeft natuurlijk geen goede indruk. Het smaakte wel prima allemaal. Alhoewel ik vond dat op de lams-rack toch wel erg weinig vlees zat. Was al zo blij dat ik iets gevonden had dat op zijn minst op lams-rack leek. Had toch naar mijn schatje moeten luisteren en gewoon schapenbout moeten halen, had er iets meer vlees aan gezeten. Ook zeker een paar honderd gram aan vet eraf gesneden. Schapenvet is namelijk niet zo geweldig van smaak. Alle filmpjes op youtube over dit gerecht ten spijt was het niet toch zo spectaculair als ik gehoopt had. Toch gewoon lamsbout de volgende keer. Net zo lekker. Wel een ervaring rijker.

Mijn eigen gemaakte Tia Maria - koffie likeur - dat was van een geheel andere klasse. Verradelijk spul maar ozo lekker. Doordat de rum zelf een beetje scherp van smaak was dacht iedereen dat er een ernorme hoeveelheid aan alcohol inzat, maar het was slechts 25%. Heerlijk bij het toastje. Volgens Fannie beter als toetje dan als voorgerecht / amuse. Nou ja zij fronst wel vaker de wenkbrouwen bij de fratsen die ik uithaal. C'est la douce vie.

Oogstfeest

Frankrijk kent ook een soort Thank givings day zoals in de US of een soort oogstfeest zoals we dat in NL zouden noemen. Dat valt ook op dezelfde datum, gaat gepaard met een soort of optocht enzo. Dat heet hier jour of fête de  la Sainte Catharine. Er wordt dan een religieus sausje overheen gegoten, priesters in vol ornaat enzo etc. Dan is daar de foir. Een soort jaarmarkt achtig iets met wat randverschijnselen als oude beroepen, demo's, kleinvee schouw, houtsnijwerk, en meer van soort zaken. Het verhaal volgend in het lokale blaadje moest je beslist naar Langres om dat mee te maken. Zo gezegd zo gedaan. Maar voordat je dat ziet moet je je toch eerst  door een kilometer commercie heen werken, vol met schreeuwerige standwerkers.

he! geen foto's!

Nee geen foto's, klinkt het door de luidspreker. Telaat, denk ik dan... eikel!

water is gevaarlijk

Kijk bijna altijd staat er: eau non potable - water niet drinkbaar. Dit is de eerste fontein die ik zie met eau dangereuse a boir - water is gevaarlijk om te drinken. Dan moet het wel heftig zijn. Zal wel weer teveel antimoon of cyanide inzitten. Een plaatsje hier in de buurt (Bétancourt-Saint-Pancras) kampt daar ook mee. Er wordt daar een te hoge waarde van een of ander giftig metaal gemeten en daar gaat je watervoorziening. Ons water is tenminste prima drinkbaar, en het smaakt ook niet naar chloor of zo.

prijzig?

mjammie

Daar heb je ze, die heerlijke worsten, 20 soorten. Daar kun je wel een feestje mee bouwen zou'k zeggen.

Broden! Grappig: touché c'est acheté of wel aanraken is kopen. Goed gevonden want iedereen zit met zijn ongewassen tengels aan die broden te voelen, zie je altijd. Doe ik ook wel eens. En dat is vrij normaal hier dat je iets in je vingers neemt om te keuren. Maar ja na de vijftigste keuring is dat brood natuurlijk aan flarden gekeurd. 't Moet wat kosten. 

Kijk en dan een mega crêpe kookplaat, idee-tje? Die goser heeft alleen niet in de gaten dat zijn gas bevroren is. Kijk maar naar de gastankjes eronder, de rijp staat erop. Komt dus niet al te veel gas meer uit zo.

mega crepes

kastanjes

Geroosterde tamme kastanjes, is ook zo'n traditionele hap in dit seizoen. Alleen vind ik ze niet te pruimen, maar dat is mijn persoonlijke smaak. Heb je wel meer, gegrilde andouilles is ook iets waar ik vreselijk aan heb moeten wennen. Eigenlijk zit je gewoon ingewanden te eten. Maar met een kwak moutarde de lyon wordt echt àlles genietbaar. Die eet ik dan wel af en toe, als ze krokant zijn gebakken tenminste. Je moet je alleen ff letterlijk door de stank heenbijten ;=)
Van dat kleinvee, en ambachtelijk werk daar moet je echt naar speuren. Mis je snel. Totdat je ineens een mini-geit in een doos ziet scharrelen. Hier en daar wat verdwaald houtsnijwerk, en dat was het wel. Jammer. Plombiere-les-Bains is veel leuker wat dat betreft. Ook niet zo massaal.
Dan zie ik een slim ondernemersschap staaltje. Op de hele markt is een kebab 4 - 5 euries. Het restaurantje biedt ze dan ineens voor 3.5 aan. Kijk dat is nu de VOC mentaliteit. Krijg je toch nog klanten binnen. Vond dat dat beloond moest worden en had sowieso trek. Die ene crêpe van vanochtend was allang uit mijn maag. Dus hop een kebab gescoord, colaatje erbij en die erg late lunch was weer prima. Loop ik terug naar de parkeer plaats komt er ineens een dametje langszij. Begint te kakelen, waarvan ik eigenlijk alleen maar versta dat het voor een goed doel is en duwt een doosje met zuigsnoep achtig iets onder mijn ogen. Schudt er eentje uit het doosje en begint dan nogal opdringerig te mekkeren of ik niet een doosje wil kopen. Een meter verder zie ik een schoffie precies het zelfde doen. Dat je toch zo je brood moet verdienen. Beleefd maar resoluut weiger ik, kijkhier heb ik toch wat afgekeken van de fransjes. Hoe poeier je dergeljke schreeuwlijkerds af. Gooi tien meter verder geniepig het net opgedrongen snoepje in een afval bak. Ben niet zo op zuigdingen. Bij de auto aangekomen, shit, bon op de ruit denk ik dan. De illegaal geparkeerde auto heeft echter geen bon op de ruit maar reklame. Pfoeh!

TERUG
Terug van Langres naar MSP tik ik 'de kortste weg' in op de tomtom. Even bedenk ik me: hm zou dat niet te glad worden op die kleine paadjes? Maar ga het toch proberen. Als het te link wordt draai ik om en ga over de grote weg terug. Knarren over 2m brede laantjes is erg leuk en levert meestal leuke plaatjes op. Een collage.

ganzen

Sta je even wild te plassen komt meteen zo'n ganzentroep op je af. Die hebben natuurlijk honger. Als ik niet reageer druipen ze weer af. Kijk die vetvoorraad eens tussen die poten zitten!

ondergaande zon in Barge

Als je goed kijkt zie je een dubbele rij paaltjes in de grond steken. De wet zegt dat elke boer zijn grond moet afscheiden. Dat wordt dan letterlijk opgevat en zo krijg je een dubbele rij paaltjes. Dat is bij ons stukje land is dat ook zo. Wat een verspilling. Nou ja dat is dan weer te nederlands gedacht, 't zal wel.

Vauvillers

Brrrr. De kou straalt hier gewoon vanaf.

Sneeuw!

In het zuidoosten van Frankrijk en hoger in de bergen is al wat sneeuw gevallen. Maar vanochtend hadden we ook een kadootje.

Het is nog maar weinig,maar het blijft liggen. Het zit er dik in dat het een witte kerst wordt. De eerste sinds jaren. Alhoewel je maar nooit weet of er nog een soort opleving komt. Was de voorgaande jaren ook zo. En vannacht blijft het voor het eerst onder nul. Nou ja maar gewoon hout naar binnen blijven kruien, dan komt 't vanzelf goed.
Vandaag daarom ook voor het eerst de schapen weer bijgevoederd met hooi en brokkies. Hooi zetten ze de bek nog niet op, maar dat komt wel als er echt geen gras meer is te knauwen. Volgende week ff Frederique bellen voor een baal stro.

KOKEN
Morgen komen er weer mensen op doortocht vanuit het zuiden hier slapen. Zij werden door een eerdere gast uit het verre zuiden naar ons doorverwezen. Da's toch hardstikke mooi. Maar degene die hen naar ons doorverwees gaf ook hoog op over onze keuken, woow. Dan wil je ze niet teleurstellen toch. Nu zijn Fannie en ik op een menu uitgekomen, eenvoudig, niet al te bewerkelijk, maar hopelijk erg lekker.

schijfje geroosterd stokbrood met chocola en een paar korrels zeezout

-o0o-

pompoen soep van eigentuin 

-o0o-

lamsrack met pistache noten 

aardappels uit de oven met rozemarijn 

gesmoorde peen in botersaus met citroen 

-o0o-

banaan in gembersaus gesauteerd, mouse de café, chocolade

-o0o-

desert koffie en Tia Maria (zelf gemaakt)

wijn: Luberon of Corsica?

Althans dat is het plan. Vandaag zag ik geen lamsrack maar volgens de slager had ie morgen weer. Anders gaan we gewoon naar een traiteur nietwaar? Of kopen we lamsvlees zonder ribbetjes erin. Ook erg lekker. Volgens allerlei youtube flimpies moet je zoveel mogelijk van het vet wegsnijden, daar heb ik zo mijn gedachten over. Misschien is dat om de smaak neutraler te krijgen, nou ja gewoon maar doen.

Morgen dus weer uitgebreid koken! Heerlijk. Want voor jezelf doe je dat niet zo snel. En houd ik het eenvoudig, ben gek op eenpans gerechten.

DE HAP
Nu we het toch over eten hebben. Als iemand denkt dat ik hier elke dag de keukenprins uithang... Nee totaal niet. Dan zou ik in no-momento weer al die kilo's eraan vreten, nee dank u, liever niet.

Maar ik kan wel dagen achter elkaar spaghetti eten, heerrrrluk. Dan wordt er een grote wok vol met spaghetti saus gemaakt, en kook elke dag even wat pasta bij, net genoeg voor een pasta bord. Ook de saus weer even aan de kook brengen. Want die wordt eigenlijk nooit in de koelkast bewaard, laat ik gewoon op het formuis staan. Elke dag wordt het lekkerder, die kruiden trekken dan helemaal door de saus heen, mmmm... Maar ja zo'n wok doe je maar een dag of drie mee, hooguit 4. Dus dat feest is meestal snel voorbij.
Soms sla je een warme maaltijd maar over want dan is er al teveel gesnoept van een ovenvers stokbrood met camembert lait cru (kaas van rauwe melk). Merde denk je dan zomaar op, die baguette. De rest van de avond hou je dan een opgeblazen gevoel, vreetzak.
Dagenlang kan ik leven op een mengsel van 1/2 liter fromage blanc, muesli, bran vlokken een beetje rietsuiker en verder aangezoet met zoetstof (de calorietjes hè?) Kan er geen genoeg van krijgen. Echt mijn meest favoriete lunch en diner, hoezo verslaafd?
Ontbijten doe je dan met havermout + paar eetl. rozijnen + zakje vanille + flinke theelepel rietsuiker en zoetstof, Een halve liter melk in de kom, de zooi erin en drie minuten in de magnetron. Omroeren, een beetje koude melk erbij om het niet te dik te laten worden, en een klont roomboter. Weer twee minuten in de magnetron.  Op zoetheid afmaken met zoetstof. Daar hou je het wel tot een uur of twee in de middag mee vol.

Heel af en toe bak ik crêpes, op zondagen, helemaal als er gasten zijn. Die traditie heb ik van Fannie overgenomen. Ook mjammie, een beetje ouderwetse keukenstroop, honing of gerookt ontbijtspek, na twee of drie van die dingen heb je tot bijna het diner geen honger meer.

Nou ja heel af en toe ga je dan toch uit je bol, dek je de tafel voor je zelf, kook je iets wat je op youtube hebt bekeken of uit een van de kookboeken hier.

DINNERPARTIES
Fannie en ik zijn daar gek op, iets wat we in Trinidad and Tobago heel veel deden en in NL mee doorgegaan zijn. Tot een paar jaar geleden nodigde je dan regelmatig vrienden en kennissen uit om te komen eten. Nu ben ik niet zoveel meer in NL maar ook dan proberen we zoiets te regelen. Helemaal hier in la douce France. Met Dries en Els hadden we in NL ook een soort kookclubje. Hier nodigen we Marianne en Fred wel eens uit om te komen eten, altijd bere gezellig.
Misschien moet ik dat ook eens doen met de buurtjes, een soort van kookclubje opzetten wellicht. Een keer in de maand lijkt me dat wel leuk. Zal eens een balletje opgooien. Zo van de een maakt het entree, een ander het hoofdgerecht, en weer een ander het toetje, zoiets dus. Krijg je vaak heel erg verrassende combinaties mee. Ging met Dries en Els altijd geweldig. Maar ja die zitten weer in de lage landen.

BONAMI

De trend in het computeren is de laatste jaren sterk verschoven naar games. Dat merk je aan de activiteiten van verschillende clubs, en consumenten. Wereldwijd. In NL is het Bonami spelcomputermuseum die het voortrekkers touw heeft overgenomen van het ComputerMuseum. En deze laatste nu meetrekt in de vaart der volkeren. 

Bonami timmert heftig aan de weg en krijgt al doende steeds meer medestanders, en sponsoren spreekt dit zeer actieve clubje erg aan. Dat gaat dan toch nog goed komen. Tuurlijk is er in deze trieste tijd bijna niemand die een (door)startend museum een kans wil geven. Of verlaten het schip bij de eerste de beste onheilsboodschap. En zorgen juist door hun vertrek dat dat nog waar wordt ook! Nou ja. Maar er komen steeds opgewektere verhalen uit de Bonami hoek en dat is mooi. De ballen beginnen eindelijk te rollen. De twee verzamelingen van het ComputerMuseum en Bonami bij elkaar gezien, mag denk ik wel de grootste van Europa genoemd worden. Er bestaat in de USA het Computer History Museum dat nog veel meer heeft, maar dat is ver weg. Wat dichterbij is een bijzonder computermuseum in Paderborn.
In de hele wereld zijn misschien een tiental verzamelingen die belangrijk zijn te noemen maar dan heb je het wel gehad. Europa zijn heel wat grote verzamelaars maar, opnieuw, die tippen niet aan deze verzameling. Vaak is het een verzameling met een sterke specialisatie. In NL, en hoe kan dat ook anders, is meer dan voldoende materiaal om, op de een of andere manier samengebracht, de grootste verzameling ooit genoemd te mogen worden. Dat is ook de droom van de twee stichtingen dat dat er ooit nog eens van komt. Een soort verzameling van computer verzamelingen in een gebouw. Dat zou echt een internationale knaller kunnen worden. 

NOSTALGIE
In de jaren 1990 : milleneufcentquatrevingtdix ;=O)  ; was de hobby computerscène nog steeds bloeiend. Met de midnegentiger jaren als hoogtepunt. In NL bestond toen de Hobby Computer Club, en honderden andere computerclubjes. Van de HCC hebben we zelfs voor het computermuseum nog eens een jaartje sponsoring gehad. Die club scène is echter behoorlijk afgekalfd. Er zijn nog maar enkele van de oorspronkelijke computerclubjes over. De HCC eens een van de grootste computerclubjes ter wereld zag zijn ledental meer dan halveren. Er is goed de klad in gekomen. Die klub organiseerde ook de in NL en omliggende landen bekende HCC dagen. In de 90-er jaren een grootse happening. Computerspullen voor een habbekrats, veel echte aanbiedingen. En als je maar goed zocht in die tientallen kraampjes, rommelbakken, marktkoopmannen, die soms geen benul hadden wat ze aan het verkopen waren, dan vond je altijd wel wat van je gading. Voedingen, drives, geheugen, kabels, toetsenborden... En heel af en toe legale software die voor een spotprijs onder de toonbank vandaan kwam; geintje, ging meestal wel oficieel. Er waren jaren dat je je letterlijk door de mensenmassa heen moest persen. En er zijn jaren geweest dat je er zelfs twee keer heen ging om vooral de koopjes niet te missen, of wat je de eerste dag gekocht had weer terug te kunnen brengen omdat het ut niet deed. Soms moest je de organisatie erbij halen, maar in het algemeen ging het wel OK met dat omruilen of inleveren. Weemoed.
Helaas, ook in de fameuse HCC dagen kwam flink de klad. Vooral toen alles tot het absurdistische  duurder werd haakten heel veel exposanten af. De HCC organisatie hadden de rechten van de dagen verkocht aan een commerciele tent. De HCC dagen vervielen daarna tot een ordinaire koopdag.

In de hoogtijdagen kon je beter met de trein gaan dan met de auto want het was een grote verkeersprop tijdens dat weekeinde in en rondom Utrecht. Ik geloof zelfs dat de HCC dagen een paar jaar niet geweest zijn en er een soort of surrogaat voor kwam als GameWorld of zo. Veel te commercieel, en flopte ook. De HCC is weer begonnen op een veel kleinere schaal. En vriendenclub de Korst is daar weer eens heen gegaan.

Dan lees je in de krant dat een van de eerste commerciele apple computertjes geveild gaat worden de Apple 1. Sure, voor een belachelijk bedrag van 177K geloof ik, zoals alles van Apple voor veel te veel geld en te weinig waar wordt verkocht. De veilingmeesters blijven wel in stijl, dat moet ik ze toegeven.

Oorspronkelijk koste het dingetje 666$ dat zou vertaald in de huidige valuta zo tegen de 6500 euries zijn. Zonder ook maar iets erbij he, geen printer, monitor of zo. Tel uit je winst, een goede investering geweest zou ik zeggen. En over niet al te veel tijd zal een Commodore 64 ook wel voor honderd keer de oorspronkelijk prijs geveild worden. Maar daar zijn er miljoenen van gemaakt, dat zal wel niet snel gebeuren.

Tsja, nostalgie als je met een ponsbandje je cariere bent begonnen.

picture: Royal Pindom 

Maar dat verhaal is ook al eens verteld. Vorige week nog liet ik onze gast wat voorbeelden uit die tijd zien, en die zat met grote verbaasde ogen te kijken. Iets uit een andere wereld. Dat je om 16Gb op je usb stikkie nog geen 50 jaar geleden 32 miljard van dit soort dingetjes in je kamercomputertje moest bouwen!!!

picture maximumpc.com

Daar kun je je bijna geen voorstelling van maken. Mijn schatting is dat dat ongeveer 320 kamertjes bij ons vol zou stouwen met dergelijke lampen. Of neem gewoon 5 ruime woontoren complexen uit de Bijlmer, tot aan de nok vol met dergelijke lampjes. Afgezien nog van alle randapparatuur die dat alles moet regelen, dus zet er maar een flatgebouw naast.  De energie die dat zou kosten daar kun je immers een middelgrote stad wel mee voeden. Denk, zo uit mijn hoofd, dat je dan een centrale van 128 MW nodig zou hebben om je huiskamer computertje aan de praat te houden. Het zal nooit meer vriezen in de Bijlmer!

Onwezenlijk zoiets toch?

UPDATE

De Apple 1 heeft bijna 160.000 euro opgebracht. Waaaaanzinnig!!! Er schijnen er nog circa vijftig van te bestaan.

Zo dan

Van tijd tot tijd verander ik de layout van de blog, pas iets aan of voeg een widget toe. Widgets zijn kleine programmaatjes of hulpmiddeltjes die bijna iets nuttigs in je blog doen. Kijk maar rechts van deze text. Zo vind je een oplossing om ook de Engels en Spaans sprekende vrinden te bedienen. Want ik heb er namelijk geen grote behoefte aan om ook nog mijn epistels in allerlei talen te vertalen. Gewoon Google translate gebruiken denk je dan. De eerste oplossing was een soort met de hand gebouwd dingetje, OK dat voldeed. Dan veeg je door wat andere blogs heen, en verrek: Google had daar ook al iets kant en klaars voor. Dus mijn code weggehaald en die van Google erin. Staat een stuk netter.
Blogspot heeft een ruime keuze aan layouts / widgets en ga zo maar door. En om de zoveel tijd dan jeuken de vingertjes weer en ga je pielen met de code, leer je veel van. Vervelend is dan dat al je wijzigingen die je in vorige template aangebracht hebt, ook pleite zijn. Na een kwartiertje prutsen zitten die er ook weer in. Zoals een bredere tekst kolom. Dan passen de wat grotere plaatjes ook netjes binnen het tekst-gedeelte. Alle niet door Blogspot bedachte rommel verdwijnt namelijk weer als je een nieuwe look kiest. Een heel gezoek soms. Zo vond ik ook een widget om "real-time" of in mooi frans "temps reële" te laten zien wie de laatste 6 of zo bezoekers zijn. Zinvol? Nee, maar wel grappig. Dus die staat er nu ook bij. Ach zo blijft je lekker bezig.

DOUCHE
Ideeën voor onze douche bij ons appartement hebben eindelijk vaste vorm aangenomen. Fannie wilde zo'n soort inloop douche hebben. En laat nu net mijn lijfblaadje "Maison & Traveaux" daar een artikel over hebben. Perfect.

Meteen aan mijn schatje gemaild, en inderdaad dat is precies wat ze wilde. Het voordeel van dit blaadje is ook dat ze een goede leveranciers index erbij doen. FF op die site gekeken, want je weet maar nooit. Natuurlijk klik je je weer drie keer in de rondte, maar met een beetje aanhouden vond ik de bedoelde materialen. Waar kun je die handel kopen? Na een gezoek vond ik dat ook weer: Castorama. Hm da's interessant, niet een van mijn meest bezochte winkeltjes. Er is er een in de buurt. Zegt de fabrikant, maar als je dan inzoomt op de kaart schijnt die winkel midden in de woestijn te staan. Typisch fransjes weer, er klopt vaak geen bal van die sites. Ook kunt je er bijna blind op gaan dat ze die elementen niet in voorraad hebben en moet het weer besteld worden. Gaat weer maanden duren. Net als met die zonnecollectoren, als je er niet zelf achter aan gaat gebeurd hier helemaal niets. In ieder geval dit is een niet onaardige oplossing.

ATELIER
Ook daar vandaag weer een aantal oplossingen voor bedacht. Het doorlaten van het daglicht kan ook door dat dubbelwandige polycarbonaat in de wand of het plafond te verwerken. Dan is er daglicht genoeg. Het heeft een R waarde van 2.3, met twee van die stukjes onder elkaar gemonteerd zou het afdoende moeten zijn. Je ziet dat spul vaak in gebogen oppervlakte zitten in een metalen frame. Ook vaak in kleine kassen.

Lijkt me een goede oplossing voor daglicht. Anders moet je weer met lichtschachten gaan klooien (solartubes) en dat kost een vermogen. In dit geval kan ik prima de glazen dakpannen verplaatsen zodat ze precies boven dat poly-spul zitten.  Dan bedenk je weer, er is altijd wat he? Als je nou verder gaat met de grange te verbouwen wat gaat er dan met die glazen dakpannen gebeuren? Nou ja het eerste jaar of zo is dat niet een probleem. Kan er altijd nog een velux inzetten.

INTERNET
En ook hier slaat dat spook van dis-informatie toe. Castorama heeft, met eigen ogen gezien  echt heus waar een winkel in Vesoul en of Epinal. Maar denk je dat dat op de site van die gasten vermeld wordt? Zou toch te mooi zijn. Volgens hun site is er in de hele Haute-Saône geen Castorama. Dat is toch merkwaardig te noemen. Nahja, als je andere nederlandstalige  sites leest over dit verschijnsel dan heeft een gemiddeld fransje niets op met het internet. Ja de jonkies wel, maar die komen pas over een jaar of tien aan de macht. De huidige winkeliers hebben totaal niets met een site. Mail wordt niet beantwoord en ga zo maar door. Echt een ontwikkelingsland wat dat betreft. Sta je toch verbijsterd van te kijken, is een perfect verkoop kanaal, vooral voor onderbevolkte gebieden als dit. Maar nee, je moet er altijd fysiek op af en je ding doen.

Koken

Nu zijn wij allebei gek op koken. En sinds we deze Chambres d'Hôtes zijn begonnen is mij niets liever dan dat de gasten ook nog blijven dineren. Of het nu voor een persoon is of voor 12 het koken blijft een genoegen.

We pretenderen helemaal geen haute cuisine, juist niet. Gewoon een simpele tafel met veel mensen er omheen maar vooral lekker eten. Geen exotische toestanden, maar gerechten waar de smaak van de hoofd ingredienten op hun best uitkomen. Als het even kan proberen we iets lokaals uit, de ingredienten sowieso. Maar zo'n choux-croute (soort extra gevulde zuurkool gestoofd in de oven) dat gaat er op koude dagen altijd wel in. Pot au feu is ook zo'n lokaal succesnummer en vanaf december zie je kant en klare pakketjes in de supermarkt liggen. Volstaat om daar nog een vlees pakket bij te zoeken, een stevige rode wijn, en het is weer feest. Voor en nagerecht hangt hier ook altijd van het seizoen af. Die peertjes met chocolade saus, daar wordt bijkans de bodem van het sauskommetje nog van uitgelikt. Ik bedoel maar, koken is een feest.

Wie had dat gedacht toen we hier begonnen met Table d'Hôtes.

Sinds kort plemp ik van tijd tot tijd recepten, die door ons zelf worden bedacht of verder ontwikkeld, in ons kookboek op de website (lemoutonquirit.eu/recepten.html). Daar heb ik zo mijn formaat voor bedacht, waar natuurlijk de dames specialisten geen goed woord voor over hadden. Uiteraard klopte er niets van mijn recepturen. Op mijn verzoek om ze dan om te schrijven naar een voor hen welgevallig formaat is tot nu toe geen reactie gekomen. Dus ga ik vrolijk verder.

Via Facebook heb ik een groep "vrienden" verzameld waar deze recepten dan over de tong gaan. En onze gasten likken hun vingers er bij af.
Gisteren voor voorlopig onze laatste gast zalm gekookt met botersaus, d'r oogjes begonnen zowaar te glimmen. Mooi hè? Dat sausje helemaal zelf bedacht aan de hand van een idee op het internet. Dan zit je wel weer te glimmen van trots, want wat weet ik nou van koken nietwaar.
Bij het opstaan feliciteerde ze me met de kookkunsten, en dan heb je het bij de fransjes wel gemaakt hoor! (denk ik dan)
Bij het afscheidnemen vanochtend beloofde ze de nodige publiciteit voor ons te gaan maken. Ook mooi.

Zo langzamerhand leer ik de fransjes wel inschatten of ze iets echt lekker vinden of niet. Dat meet je een beetje af aan: hun zwijgend verorberen van de hap, hun beleefdheidshalve gemaakte complimenten over het eten, en dan als klapper dat ze je vragen hoe je het gemaakt hebt. Want dan slaat het enthousiasme toe en vinden ze het echt lekker. En je hebt het helemaal gemaakt als ze je vragen of ze hetzelfde de volgende dag nog een keer mogen eten. Want dan ben je de keukenprins hè? Vaak zijn ze verbaasd over de eenvoud van de gerechten, dat dat dan zo lekker kan zijn vinden ze heel bijzonder. Want voor een gemiddeld fransje kan iets alleen maar erg lekker zijn als het gecompliceerd is, veel ingredienten heeft en moeilijk te maken. Maar als je dan verteld dat bijna iedere randdebiel het gerecht kan maken, kijken ze je ongelovig aan, en knikken dan eens wijs. Echt waar, ik kan lang niet zo goed koken als mijn schatje, heb zo af en toe echt de hulplijn nodig als ik iets nieuws aan het uitproberen ben. Natuurlijk gaat het me steeds beter af, krijg je handigheid erin en zijn het aantal miskleunen een stuk minder in getal aan het worden. Maar je blijft je een soort leerling kok voelen.
Goed, dat botersausje staat dus ook al op het kookboek.

HONINGBOER
Om de week af te maken belde vanavond de honingboer weer aan. En verrek zijn eerste vraag was of er dan toch niet een vrouwtje gescoord kon worden. En opnieuw keek hij naar boven. Ja zeg ben geen hoerenkast! En meteen verontschuldigde hij zich. Nee nee, zo was 't ook niet bedoeld, en wreef zich weer over zijn buik om te zeggen dat het zonder vrouwtje toch wel erg veel pijn deed daaronder. Je kunt je lachen op zo'n manier niet meer inhouden en vrolijk lachend verteld ik hem dan maar om toch vooral een advertentie te zetten. Nou dan zou ik hem eerdaags wel zien verschijnen. Wat krijgen we nou dacht ik. Toch nog een potje bos honing van hem gekocht en een euro afgedongen op de prijs. Ja ik kan het gewoon niet laten. Beiden weer tevreden. Begon ie weer te klagen dat ie naar het ziekenhuis moest om geopereerd te worden aan zijn been. Maar kwam het direct, daarom kan ik de liefde nog wel bedrijven hoor.

Gottogotogot, wat een vent.

Afijn handje schudden en meneer klom weer in zijn auto. Ik deed de deur snel dicht want het begint al leuk koud te worden hier. En begin maar eens aan de blog te typen.

Kat

Als een kat sterft denkt men vaak, niets aan de hand. Er zijn er nog veel meer waar dat vandaan kwam, wat zou het. Nou geloof me, sommige mensen binden zich erg sterk aan hun dier.

Onlangs heeft bij een lieve vriendin van ons ook de huiskat de grote oversteek gemaakt. En houdt nu Bios gezelschap. Ook daar is een heleboel emotie omheen geweest. Op welk moment moet je zo'n beessie nu laten inslapen, moeilijke zaken, maar vooral heel erg emotioneel.
Ook bij mij kwam die weemoed weer op bij het lezen van dat bericht. Bios heeft toch wel ff 13 jaar deel uitgemaakt van je huishouden of zeg maar familie. Je bent dan 13 jaar samen en deel je heel wat momenten met elkaar, mede daarom, vroeg of laat komt die binding. Bij mij duurde het meer dan 10 jaar voordat ik me dat toestond. Ben namelijk van mening dat beesten buiten in de natuur dienen te leven en niet zoals altijd gebeurd in je bed kruipen, over alles en nog wat met hun vuile poten heen lopen en alles maar aflikken. Ze likken ook hun reet schoon, lekker fris dus. Maar ja, als je de zorgplicht op je hebt genomen, een paar winters samen loopt te blauwbekken, achter de schapen aangaat, het beessie je overal volgt waar je ook maar heengaat. Dan ontstaat die binding tegen alles in, toch. En als je dan in bed ligt te computeren, tsja dan kruipt ie op je buik. Mep je hem voortdurend het bed af, en omdat ie maar bleef volhouden, ach, dan laat je het maar. Volgens mij kroop Bios bij je vanuit die ontzettende angst die er voor alles, echt ALLES, was. Bij elk geluidje zag je hem schrikken. Afijn midden in de nacht hoorde je hem dan snorren bij je hoofd, mepte je hem op de grond. Kroop ie toch weer dicht tegen je aan en was je toch bang om je om te draaien anders plette je hem misschien. Zo ontstond die binding bij mij tegen wil en dank ook dus. En nadat Bios de pijp uit was begreep je eindelijk wat mensen met hun huisdieren hebben, en de emoties die er zijn als je huisdier dan dood gaat.

Tegen deze tijd zal Bios nu wel schoongeknaagd zijn door de wormen en komt er volgend voorjaar een stupa over hem heen te staan als finishing touch.

Chippie is Bios'  opvolger en volgens Fannie heeft ie dezelfde streken als Bios. Nou ja het is natuurlijk wel een kat, en die heeft kattestreken. Maar wat Bios nooit gedaan heeft flikte deze kat wel. Op een gegeven moment zat ie aan de kippenbotjes te knauwen die aan Floppy worden gevoerd. Flop, een papagaai, is namelijk een kanibaal. Die vreet sinds heugenis kippenbotjes op voor het beenmerg dat er inzit. Maar Chippie zat IN de kooi van Flop. Wat krijgen we nou! Maar niets aan de hand, Flop en Chippie deelde gebroederlijk de kooi alsof er niets vreemds aan was dat een poes in de kooi van een vogel zit. Geen gekrijs van flop en geen uithalen van Chippie. Tegennatuurlijk vind ik zoiets... dat moet een zeer merkwaardig gezicht zijn geweest.
Als Chippie hierheen komt moet ie meteen een paar dingen afleren denk ik, we zien wel.

Lezer stats

Zo de dag zit er weer op en leeg ik mijn mail. Zitten er een paar mailtjes tussen van mensen die de blog regelmatig lezen en dat grappig, leuk, lekker lezen vinden.
Ben altijd blij als mensen de blog met plezier lezen. Probeer er ook een beetje een leesbaar verhaal van te maken, maar ja niet alles is natuurlijk even interessant voor iedereen. Grappig toch wel, ben ermee begonnen op verzoek van Fannie die bijna drie jaar geleden nogal vaak in het buitenland zat. Dan kon ze de zaken volgen, vooral die opstart fase.
Nu is de blog zo langzamerhand uitgegroeid tot een soort publiek dagboek. Altijd even een moment van: wat heb ik vandaag allemaal uitgevreten, meegemaakt etc. Meestal niets heftigs, maar amusant af en toe wel.

STATISTIEKEN
Als iemand deze pagina leest loopt er een tellertje mee, google analytics. Heb ik al eens eerder over geschreven. Een verrekt handig tooltje waar je veel uit kunt halen. Ook hoeveel regelmatige en wat minder regelmatige lezers er zijn. Op dit moment zijn er 107 regelmatige lezers/ressen die bijna elke dag, of als er iets nieuws op staat, de blog lezen. En een 50-tal die de blog af en toe lezen.

WIE

Dat kun je natuurlijk niet zien, maar wel uit welk land en welke streek, verder gaat deze gratis tool niet. Meer dan voldoende voor mij. 

Af en toe vraag je je wel af: wie leest die blog nu? En waarom relatief zoveel lezers/resssen?

Het gekke is, zoveel maak ik niet mee denk je dan. Maar als je de kleine dingen uit het leven hier beschrijft, wat je doet, leest, overdenkt wat je van plan bent, tripjes die je in de omgeving maakt, wordt het ineens weer een verhaaltje voor de blog. En dan denk je weer: zelf ben ik niet zo interessant dus verhaal je maar over wat er om je heen gebeurd. Af en toe om je te bescheuren en soms om je te ergeren. Maar bovenal waar je je soms over blijft verbazen. 

Toch, het is geweldig zoveel lezers te hebben die blijkbaar benieuwd zijn wat er allemaal hier in Mailleroncourt gebeurd of de stukjes lezen waaraan ze weer wat hebben. Zoals het stukje over de fraude met het reserveren van kamers voor een belachelijk bedrag,

Vond het ook helemaal geweldig toon die mevrouw nog speciaal belde om ons daarvoor te bedanken.

MIS JE NL
Mensen vragen/schrijven ook wel eens: mis je nederland niet? Nou, behalve mijn lief, is het de pindakaas dan nog wat rest. De rest valt prima mee te leven, en of zoek je een vervanger voor, dus eigenlijk absoluut niets. Sommige dingen die ik van mijn schatje mee krijg zijn dan wel weer handig, ook omdat je geen vervanger zo snel kunt vinden in deze streek. Bijvoorbeeld vloeicement-egalisator is hier niet in de goede vorm of samenstelling te krijgen. Maar meestal heb ik geen idee hoe je dat wat je nodig hebt moet noemen, laat staan dat er een winkel is of zo die het verkoopt. Tuurlijk in de professionele handel zal het er best wel zijn, maar dan moet je een of andere kaart hebben.

Maarre NL zelf heb ik geen moment gemist, in tegendeel. 

Natuurlijk sluipen er wat franse gewoontes in, zoals een glasje wijn drinken bij je middagmaal. En een stukje stokbrood erbij. En dat handje geven als je iemand in de ochtend begroet, en soms zelfs bij het naar bed gaan. Het immer luidende "bonjour" dat in alle toonaarden klinkt en dan weer een of ander soort sentiment of gelegenheid aangeeft. Of de vorm van bon (fin de) journée / soirée bij het verlaten van een winkel of iemand. Je neemt die dingen als vanzelf over. Zelfs nederlanders ga je een handje geven en wens je bonjour of zo toe. Dat je eerder naar het Franse dan NL journaal begint te kijken, is logisch. Toch volg je de Telegraaf - AD - Volkskrant - Geenstijl punt eN-eL dagelijks, af en toe klik je dan op uitzending gemist. Soms heeft Fannie iets waarvan ze vind dat ik er naar moet kijken. Maar het kijken naar uitzendingen uit NL is steeds meer een gewoonte dan behoefte aan het worden.

En ja, ik ben nog steeds volbloed NL-er sommige dingen weiger ik nog steeds om te pikken: het niet op komen draven van mensen, veel te laat komen, heronderhandelen over prijsafspraken halverwege een klus en vele andere kutsmoezen die ze soms hebben. Het eeuwige afhouden van keiharde afspraken is er ook zo eentje. Dat alles blijf ik me aan ergeren, en hoop dat dat ook zo blijft. Jawel je past je wel aan, maar zaken zijn zaken, en die worden op mijn manier gedaan...

En nu de winter er echt aan komt, begint alles een beetje stiller te worden, af en toe een gast, alles gaat een beetje trager lopen. De wegen zitten onder de modder van het winterklaar maken van de akkers, de blaadjes zijn zo langzamerhand wel van de bomen af en het is om zes uur al weer donker.

Ach het is somber weer, maar het is behaaglijk in de keuken, in de oven staat kip abricots en over een half uurtje kunnen de aardappels erbij. Een salade met kruiden en fettah en het (eenvoudige) maal is weer klaar.

Hout

De winter is in aantocht. En omdat de meesten zeggen dat het (alweer) een strenge winter wordt, daarom maar eens rigoreus hout in de corridoor opgestapelt. Dan kan het indrogen voor als het echt begint te vriezen en de kerstweken natuurlijk. Tot nu wordt alleen dat wat nodig is verwarmd, Het is nog maar herfst.

Hier ligt bijna 5 kuub hout, net voldoende voor een week of 4. Voor de hele winter heb je een kleine vier a vijf van dit soort stapels nodig als je de hele dag voluit zou stoken. Maar omdat ik toch het grootste deel van de dag bezig ben met klussen zal dat niet echt nodig zijn. In ieder geval ga ik de komende tijd zoveel mogelijk hout naar binnen slepen om ruimte te maken voor de volgende lading hout uit het bos.
Per jaar had de vorige bewoner minimaal 50 kuub nodig. Maar dankzij alle isolatie en andere maatregelen om het gebouw redelijk winterbestendig te maken is er een stuk minder warmte verlies, ruim 30%, gezien het houtverbruik van het voorgaande jaar. De verwachting is dat als het dak boven de slaapkamers ook nog geisoleerd wordt, daar nog eens 20% van afgaat. Er zal dan slechts rond de 30 kuub verstookt worden in een normale winter is mijn inschatting, of hoop. Daarmee spaar je toch ruim 600 euries per jaar aan houtkosten uit. De meerkosten van deze extra isolatie zijn dan in een jaar terugverdiend.

ZONNEWARMTE
Helemaal als we volgend jaar ook nog eens gebruik gaan maken van de zonnepanelen die in de winter nu eigenlijk niets staan te doen. Het plan is namelijk om volgende winter op zijn minst het winter atelier, zwembad en badhuisje op zonne energie te hebben lopen. We hebben nu 2 elementen van elk 18 vacuum buizen - voldoende voor het bad-, en wil je er echt iets mee in de winter kunnen doen dan zullen daar op zijn minst nog een 4 tal bij moeten komen. Van wat ik op het net heb gelezen en wat andere bronnen en mensen die het weten kunnen is het idee ontstaan om die zonnecollectoren op termijn aan te sluiten op de centrale verwarming. Volgens berekeningen zou je er op een bewolkte winterdag bij min 10 zo'n 10 van die elementen nodig hebben om het hele huis tussen de 5 en 10 graden te houden. Bijstoken zal altijd nodig blijven, al is het maar om de gezelligheid. Maar in de herfst en lente kun je wellicht helemaal zonder bijverwarmen van dit systeem genieten. Nog een lange weg te gaan. Met de nodige infrastructuur erbij is dat toch weer een investering van 10 tot 13K. Een beetje veel om in een keer neer te plempen, daarom kies ik voor organische groei van het systeem. Als je een kant en klaar systeem als warmtepomp, boilers, pompen en, en, en, gaat doorrekenen kom je twee en half tot drie keer zo hoog uit. Dan is dit nog niet eens zo'n gek projectje. Eerst maar eens in het klein voor het zwembad en badhuisje, met een jonction naar het atelier. En als dat blijkt te werken kun je altijd nog naadloos uitbreiden. Tijd genoeg nog om gegevens te verzamelen en materiaal kennis op te doen.

TRANSPORT
Het grappige van dit soort dingen is dat je het hier, hier dus in MSP, altijd in het klein kunt uitproberen en als je de effecten merkt of kan meten, zoals bij het zwembad, het dan doortrekt naar het hele project. En natuurlijk breng je al doende verbeteringen aan. Zodat er geen kostbare 'achteraf'  fouten ontstaan.
De interessantste opgave zal worden: hoe breng je de warmte van de collectoren naar het huis. En wel zonder al te groot verlies. Buiten dat dit het meest kostbare zal worden van dit deelproject, zal het ook een hoop gegraaf en breekwerk zijn. Voor het graven kunnen we een graafmasjientje huren, het betere sloopwerk ook. Maar dan. Leidingen. Hoe dik moet die isolatie zijn en van wat om alles een beetje binnen normale dimensies te houden. Een geul graven dwars door het land is niet zo'n probleem, hoe diep en breed... Vragen, vragen, vragen. Gelukkig komt de lange winter eraan en dat geeft me weer veel tijd om onderzoek te doen.

Telegraaf

Vanavond zijn een journalist en een projectontwikkelaar langsgeweest voor een interview voor de Telegraaf. Dat zou om half vier gaan gebeuren, maar het was al behoorlijk aan de late kant toen ze dat verplaatsten. Afijn tegen 7-nen kwamen ze naar binnen stiefelen. Tsja en dan sta je al te koken voor de gast, dus af en toe in de pan roeren tijdens het gesprek was onvermijdelijk.
Die projectontwikkelaar had banden met het VVV in Luxeuil les Bains en had gemerkt dat de Haute Saône nu niet echt op het netvlies van de gemiddelde NL-er zit. Daar wilde hij wat aan gaan doen en zocht daarom naar NL-ers die hier wonen en werken. De VVV had wat url's afgegeven, zo ook die van Dries: allegresse.eu en kwam via de daarop geplaatste link bij ons uit.
Heb in het kort uit de doeken kunnen doen hoe we hier het project opgezet hebben en uitvoeren. Ze waren ook nieuwschierig hoe die klantenwerving via het internet ging en wat voor soort klanten we nu kregen. Dat uit de doeken gedaan. Maar ze hadden eigenlijk weinig tijd omdat ze vreselijk achter liepen op hun schema. Erg uitgebreid kleppen kon dus niet. Ook jammer dat het al donker was want het huis konden ze dan niet meer echt zien. Maar goed een alinea is het wel weer waard. Toch gratis publiciteit maar weer. Fotootje achter het fornuis en hoppa dat ook weer geklaard.  Ergens in januari schijnt het in de krant te komen.

Onze gast moest ik tot twee keer toe vragen nog even te wachten. Later legde ik haar uit wat er aan de hand was, en daar had ze alle begrip voor. Uiteindelijk kwam dat de pasta ook niet echt ten goede. Die kleefde natuurlijk ietwat bij het opdienen. Een onbekend soort brood erbij: Sinesse. Wie weet wat dat nu weer is mag het zeggen. Maar het smaakte prima, bijna echt brood. Alle broodjes hebben hier een eigen naam. Niet zo als donker bruin, volkoren, tarwebrood, nee een naam. Zoals Sinesse, Miche, Brioche, Baguette Farinée, en ga zo maar door. Dat klinkt toch alweer veel poetischer in mijn oren. De prut ging er toch nog goed in en we maakten een afspraak voor het eten morgen.

MARSKRAMER
Vanmiddag werd ik weer eens overvallen door een straat koopman. Eentje die wat 'waar' achter in zijn auto heeft gemikt en dat huis aan huis probeert te slijten. Maar om nu 300 euries voor een koffer met gereedschap uit te geven, neuh dat is wel erg veel geld. Toen ie die koffer open deed flikkerde de helft op straat. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Bij het terugstoppen zag je overduidelijk dat ie niet wist wat zijn handel eigenlijk was. Dopsleutels duidelijk in een verkeerd gat in de houder proberen te  prutsen, andere stukjes die dan niet in een gaatje paste etc. Ik stond ernaar en gaapte van verbazing. Kijk wees ie op het etiket, echt origineel duits gereedschap, normaal 600 euries, van mij krijgt u dat voor 300. Op mijn vraag of het niet van de vrachtwagen was gevallen (déscendé d'un camion heet dat in mooi frans), werd met verontwaardiging gereageerd. Nee, maar het is goed dat u dat vraagt, we moeten daar eerlijk over zijn. En dan, na enige aarzeling, gaan ze altijd vragen wat ik daar dan voor over zou hebben. Kijk daar trappen we natuurlijk never nooit in, want dan zit je er nog aan vast ook. Nee zei ik we hebben al het gereedschap dat nodig is. Toch voorzichtig blijven.
Aan zijn accent te horen was dit een Roma, dat zijn zeer aggressieve verkopers meestal, die als ze de deal niet kunnen sluiten nogal grof uit de hoek komen. Deze was ook niet erg gelukkig. Liet me nog wat pannen zien, wel met geklonken stelen en hengsels, maar niet de goede vorm. En ook ditmaal: we hebben alle pannen die we nodig hebben. Wilde hij nog aan de messen beginnen maar daar had ik al geen trek meer in, we moesten aan het werk. Het wordt al vroeg donker, vooral bij het sombere weer van vandaag. Na enige moeite ging hij weer op weg, naar een volgend slachtoffer. Maar wie koopt er nu in vredesnaam gereedschap aan de kant van de weg, helemaal al niet van zo'n marskramer. Volgens BP trapten hier best wel mensen in. Nou die zijn dan niet goed bij hun hoofd. Als je alleen al denkt aan garantie en zo. En misschien is die shit wel gestolen, weet jij veel!

MAZZEL
Maar goed de journalist zou zo komen en ik wilde nog wel ff wandplaten halen bij BigMat. Als een speer naar BigMat. Want dan kunnen die door BP uitgeladen worden, en er ook tegenaan deze week. BP "huurt" een deel van een van de stallen om zijn spullen op te kunnen bergen, daarvoor levert hij weer arbeid, elke maand heeft ie dan een dag of twee werk. Daarom ben ik nu materialen aan het inslaan, kan ie ook mooi helpen bij het sjouwen.
Zo ook een pallet platen, die zijn loeizwaar. Pakketten isolatie die gewoon door hun grootte onhandelbaar zijn moet je ook al bijna met zijn tweeen sjouwen. Nu nog een bos demi-chevrons, planken en dan kan het bouwen beginnen.
Uitgerekend hoeveel platen er nodig waren, dat was dan bijna een pallet vol. Op de bon kwam een opvallend laag bedrag te staan. BigMat berekende voor een plaat iets meer dan 5 euries, en daar gaat ntabene nog een korting vanaf. Die vergat de kassa-madam er af te halen. Dus schreef de voorraadman op de achterkant van de rekening een tegoed voor 30 euries. Kijk dat zijn nog eens kortingen. Het plastic van vanochtend was ook al veel goedkoper dan de Brico en nog beter ook. Inclusief de korting kwam een plaat dan op nog geen 4 euries per stuk en zijn toch 90 x 207 cm groot. Hebben ze zich nu weer verpield of hoe zit dat. Ik zeg niets, weet niets, en denk niets. Maar volgens mij hebben ze opnieuw weer 1 plaat voor 1 m2 aangezien, want anders klopt dit niet. Nou ja, weer eens mazzel, toch? Net als vorige keer dat ze het aantal rollen isolatie voor de m2 aanzagen en 5 rollen a 40 euries voor een totaal van 30 euries meegaven. Ik zei niets, wist niets, en dacht niets. Hun probleem vind ik. Maar als je ziet welke kortingen ik de laatste tijd krijg dan vraag je je af of je de laatste 2 jaar niet enorm genept bent. Nu ja prima zo toch?

GEREEDSCHAP
Vanmiddag ook een nieuwe compressor gekocht. De buren hadden het drukverdeel blok naar de filistijnen geholpen en was de schroefdraad voor de snelkoppeling, en de koppeling zelf naar zijn klote. Een nieuw blok kost bijna hetzelfde als een nieuwe compressor, en dan is je keuze snel gemaakt. OK kun je het gat gaan uitruimen, nieuwe schroefdraad erin tappen en verloop nippel en klaar is uw ding weer. Prijs van tapijzer 30 euries, fitting 5. Een tapijzer wat je nooit meer gebruikt, en eigenlijk geen garantie dat het goed lukt. Dacht nog ff over staalpasta waar ze ook cilinders en zo mee kunnen repareren, maar dat was weer 12E extra. Liever iets nieuws dus dan weet je zeker dat't werkt. En de buren maar onschuldig kijken, toen ik vroeg of er problemen waren geweest met de slangaansluiting. Die krijgen dus never nooit meer iets van mij te leen.

ONTWERP
Het ontwerp voor het winter atelier is in grote lijnen klaar. Voor de details, hoe het een en ander aan elkaar te fietsen, daar heb ik dan nog een paar dagen voor. Die isolatie is 14 cm dik, dat wordt een behoorlijke afstand van de muur. Dat kan ik oplossen door brede planken als afstanhouders te gebruiken, krijg je een soort kastje om de pakketten isolatie heen. Want je moet wel in gedachten houden dat de isolatieplaten in de tijd toch inzakken. Daarom zorg je voor zoveel mogelijk steun. En 'prikkers' om door de isolatie heen te steken en de muur in te boren kennen ze hier niet. Zou iets met stalen pinnen kunnen doen, maar ja dan krijg je ook weer koude bruggen. Afijn denkwerk genoeg dus nog.

19

NEGENTIEN graden was het gisteren hier. Dat is toch niet meer normaal midden in november dacht je dan. Zowel de buiten thermometer als die in de auto wezen tussen de 18 en 19 graden aan. De motor staat ff ingebouwd tussen de isolatie, dus de auto maar gepakt en een nieuw ding met de navigator gedaan. Probeer nou eens op kompas te rijden dacht ik en besloot zo goed mogelijk richting zuid te gaan.
Begint de route achterlangs de kerk van MSP richting Melincourt. Dat smalle weggetje, perfect ook voor hardlopers, is altijd de moeite waard. Kijk nou es! In de verte zie ik drie herten als een speer over de akkers heen komen. Je ziet gewoon dat ze inschatten: zijn wij sneller over de weg of die auto die eraan komt. Na een fraktie van een aarzeling zie je ze de spurt er nog eens extra inzetten. Natuurlijk geef ik ook gas, gewoon om de sport. Maar uiteraard word ik verslagen. Eigenlijk had ik een fotootje moeten nemen, maar dit racen tegen elkaar was leuker, toch?

Puur zuid aanhouden lukt over gebaande wegen niet echt, en tuurlijk moest je ff de truuk door krijgen met het aflezen en reageren op de kompasnaald op je beeldscherm. Maar na een kwartiertje bochtjes nemen en besluiten om links of rechts te gaan net naar gelang het kompas aangaf ging het prima.

Wat opvalt is dat niet zover zuidelijker dan onze stek in MSP je steeds meer landbouw en minder bosbouw ziet. Ook de huizen veranderen van karakter en stijl. En dat slechts 80 km bij ons weg. De dorpen worden groter en lijkt het wel ietsjes welvarender. Gek nooit zo over nagedacht.

In onze streek strijken veel buitenlanders zoals wij neer. Die kopen een huisje, knappen het op en gaan er al of niet permanent wonen. Zo ontstaan die spookdorpen die in de winter soms totaal verlaten lijken. Voor veel Duitsers, Nederlanders, en Zwitsers is de rijafstand en de natuur hier doorslaggevend geweest om zich hier te vestigen. Logisch, de meesten willen toch niet al te ver van hun familie gaan wonen als dat kan. Engelsen zie je toch overwegend meer in het zuiden neerstrijken, en aan de kust. Toen we in 2009 door de conseil general uitgenodigd werden voor een pep-talk op initiatief van de toeristenraad bleek ik de enige buutenlaander te zijn die in 2008/9 een gite opende in de Haute Saône. De  concurrentie zat bijna zonder uitzondering in het zuidelijk deel van de Haute Saône, bleek ook weer. Dan vraag je je af of we hier wel goed zitten. En dat denk ik dan wel. Onze gasten komen voor de rust, wandelen, de bossen en een beetje rondknarren door de authentieke dorpen. Veel bezienswaardigheden heb je hier niet in de directe omgeving. Wel veel te doen, maar als je hier een week gewoon aan de rand van het zwembad wilt zitten, boekjes wil lezen, kleppen, gaat ook prima dan.
Uit de twee jaar dat we hier bezig zijn blijkt dat onze gasten dat ook zoeken. De rust en het onspannende van de omgeving. Geen Costa del Sol, Algarve of Mikonos dus.

Afijn zuidwaarts. Dan rijd je bijna onvermijdelijk tegen de Saône aan, volg je een stuk van de route Rives de Saône, vind je eindelijk die lange vaartunnel waar iedereen het over heeft.

Schijn je toch maar even bijna 700 meter door een smalle geul 50 km af te kunnen snijden van de vaarweg over de Saône! De tunnel zelf is misschien een 200 meter lang. Toch wel gaaf dat je zo onder een bergje door kunt varen. Op dit moment wordt de sluis gerenoveerd. En zo te zien is men daar al een behoorlijk tijdje mee bezig. Het tempo kennende waarmee dit soort werkzaamheden hier gaat zal dat nog wel een jaar of zo het geval zijn.

Bij Pont au Bois, een kilometer of 6 hiervandaan, zijn ze ook al meer dan een half jaar bezig een eenvoudige houten brug te maken over het canal de l'est.

Heeft me altijd wel getrokken water, rivieren in het bijzonder en zo. Misschien ons volgende huis in de buurt van water...

Dan kom je voorbij een enorm, maar dan ook een enorm klooster. Ligt een kilometer of drie voorbij Neuvelle lès la Charité op de D3. Althans, klooster, dat was het vroeger. Volgens de informatie op het net is dat verhaal al een paar keer gesloopt, met de grond gelijk gemaakt verkocht, verhernieuwbouwd et cetera. Het heet officieel Site ancien Abbay de la Charité. Klooster van liefdadigheid. Het is nu weer zo goed als gerestaureerd, is een nationaal monument geworden.

Als je dat gigantische komplex overziet dan ontkom je er niet aan om te denken dat de liefdadigheid voornamelijk de zakken van de monniken heeft gevuld. Maar indrukwekkend is het verhaal wel. En zo'n opritje is ook niet onaardig.

Sta je wel bij te koekeloeren, ontdek je een totaal vervallen wasplaats. Dat het complex in prive handen is en niet toegankelijk voor publiek, alle hekken zitten potdicht. Hier moet erg veel geld in gestopt zijn om het zover te krijgen. Zo aan de buitenkant te zien gebeurd het degelijk. Moet iemand zijn met veel geduld en tijd. Dat kunnen die fransjes dan weer wel: restaureren.

Dan houd ik de zondagmiddag tocht wel voor gezien en kies op de navigator de kortste weg terug.

Geeft altijd een verrassing, kortste weg terug. Dit keer viel het een beetje tegen, geen spectaculaire weggetjes, dorpjes of vergezichten. De weg naar Vesoul wordt snel gevonden en voorbij Vesoul is het niet zo spannend meer. De temperatuur is nog steeds 18.5 graden.

Bij thuiskomst zet ik alles tegen elkaar open en waait er een zwoele herfstwind door het huis.

Weekend

Zaterdag is meestal de dag dat er bouwmaterialen gehaald worden. Dit keer is het niet anders. Brico wordt met een bezoek vereerd en Lapeyre vandaag ook maar eens. In het nieuwe ZAC (zone d'activité commercial = soort industrie gebied) van Epinal liggen tegenwoordig al dat soort winkeltjes naast elkaar. Een uitkomst, niet meer van hot naar her knarren. Lapeyre is een stuk duurder dan Brico, maar heeft gemiddeld ook veel mooiere spullen. Echter om voor een gewone binnendeur ruim 350 euries te gaan betalen lijkt me toch ff iets te overdreven. Wel een deurtje gezien dat binnen het budget valt voor het atelier. Het zal wel een combo worden van leveranciers. Maandag maar ff shoppen bij de quincaillerie (ijzerhandel) om hout te bestellen. Nu lijkt een quincaillerie niet een van de meest logische plekken om hout te halen maar op het platteland is dat een zeer germengd verhaal. Bovendien heeft deze winkel een goed en compleet aanbod. Is ook wel wat duurder dan bijvoorbeeld de Brico. Maar heeft wel alles wat je in een gemiddeld huis verspijkeren kunt. Kortom, een professioneel assortiment waarmee je niet snel met lege handen thuiskomt. Toestanden als Brico waar je van de ene winkel naar de andere moet hobbelen om je project aan materialen bij elkaar te krijgen heb je niet.

Tuurlijk lonkt het herfstlandschap dan weer, zwaai je af van de doorgaande weg, en wandel je een klein stukkie door het bos heen. Goed om de laatste effecten van de jicht weg te werken bedacht ik me. En wat ruikt dat lekker, De versgevallen bladeren, de zuivere boslucht. Perfect voor wat yoga. Je hebt het hele bos voor je alleen, dus niets en niemand die je stoort. 

Na een kwartiertje, weer helemaal opgeladen, brom je verder. Knar je door Clerjus. Daar is ook een motor motel, waar we een paar jaar geleden tijdens onze marktverkenning zijn geweest. Via Clerjus kun je een steek binnendoor richting Epinal maken, zo gezegd zo gedaan.

Vanuit Xertigney richting Clerjus kom je langs een klein dal, daar staat een prachtig opgeknapt kasteeltje. Blijkt dan weer een hotel te zijn. Het meertje ernaast zorgt voor het aandrijven van het waterrad, dat kun je nog net zien onder de poort. Heeft wel wat zoiets.

Het is nogal bewolkt, de witbalans op de kamera maar aangepast. Geeft een wat gele tint aan je foto's merk ik. Nou ja kun je altijd met photoshop nog iets aan doen.  Stap af en toe uit om plaatjes te schieten. Volgens mij zit ik nu ruim over de 7000 plaatjes heen, waarvan natuurlijk meer dan 90% bagger is.

Bij het meertje even rustig zitten:

Overal hoor je water kabbelen. De gouden gloed van enkele weken is totaal verdwenen, en daarvoor in de plaats komen dan de winterkleuren: roestbruin, en bruingrijs.

Nou nog één laatste vergezicht dan, zo met die dorpjes in de verte...

Dan kom je weer op de bekende weg richting Epinal en is het feest weer voorbij.

GASTEN

Zondag. Onze gast wilde een beetje vroeg vertrekken. Sta je om zeven op voor het laatste ontbijt. In plaats van die eeuwige croissants heb ik hem nu maar eens crêpes gevoerd. Nou ja welke gek staat er nu om zeven uur 's morgens crêpes te bakken. De vette grijns en blije ogen van onze gast, die de zoete geur opsnuivend, de keuken binnenloopt is dan meer dan voldoende beloning. Een lekkere bak sterke koffie erbij en het was weer feest! Deze koffie is zijn opmerking, is lekker sterk zonder wrang te worden, prima. Koffie uit NL zeg ik dan met ongepaste bescheidenheid. Reden te meer om fors in te slaan voor het komende siezoen, denk ik opnieuw, de franse koffie is nogal scherp en bevalt mij niet geweldig. Tsja, over een paar jaar als de NL connecties minder frequent zijn, moet ik daar uiteindelijk toch maar eens aan gaan wennen. Ben dan ook de melk uit de koffie aan het schrappen, alles geleidelijk aan hè.

Wat zit die man toch vol met verhalen zeg, heerlijk!  Kwam ie met een van zijn vissers(latijn) verhalen aanzetten. Dat ie met een joekel van een nog bewegende vis aan kwam zetten bij zijn huisbaas. Een Cambodjaan en volbloed boedhist. Bij het zien van de spartelende vis brak meteen paniek uit, en werd de visser als een speer achter in de court weggesmokkeld. Want levende beesten mogen door echte boedhisten niet gedood worden. Met veel franje vertelde onze gast, wat is frans toch een bloemrijke taal, hoe de vis ergens buiten zicht doodgeplet moest worden en gefileerd. Anders aten ze het niet op. En dan de details. Hoe je die karper moest fileren, waaom het zo stonk als je niet alle velletjes meteen verwijderde, waar de graten zaten etc etc. Je ziet het zo voor je geestesoog gebeuren. 

Dan is het echt tijd om op weg te gaan.

Afijn, afgerekend werd per cheque, ik pakte nog een warme crêpe in voor onderweg, gast uitgezwaaid, en hop het huis is weer leeg. Dan liggen er nog een paar crêpes in de warme oven. Smul smul, toch nog maar een tweede achter de kiezen gewerkt. Een kop hete koffie om alles weg te spoelen en voldaan leun ik achterover. Heerlijk zo'n hele week kunnen kokkerellen, gast verwennen en dan dat praten tot laat in de avond onder het zachtgele licht van de tafel lamp. En kleppen hebben we gedaan! Normaal gesproken is etenstijd in Le Mouton Qui Rit eten om een uur of zeven. Dat lukt altijd aardig. En door de geanimeerde gesprekken wordt het snel een uur of 10 voor we van tafel gaan. Dat is bijna nooit anders. Ook de afgelopen week stonden we dan laat van tafel op, voldaan, een paar glazen wijn over de tong gespoeld, verhalen gehoord, weer veel geleerd. 

Begin ik toch aardig wat frans te brabbelen. Verstaan en lezen gaat tegenwoordig wel prima maar dat praten en die zinnen aan elkaar breien is nog steeds erg moeizaam. Hoe meer grammatica je leert des te meer ga je tijdens het praten er over nadenken en begin je opnieuw te hakkelen, moet je eigenlijk niet doen, gewoon gaan ratelen, maar die stomme fouten die wil je vermijden denk je dan. OK er zijn nu twee letergrepen voor nodig in plaats van een, om te horen dat ik een étrangèr ben, het gaat dan ook wel vooruit. En nee, verhalen over vissen, tuinieren, verbouwen, reizen, kunst en wat al niet, zullen nooit als een waterval uit mijn mond komen. Het blijft een moeilijke taal.

TOCHTJE