Gasten

Mooi ruim op tijd waren we klaar met, wat ik hier maar voorjaarsschoonmaak zal noemen. Er was nog ruim tijd om even te douchen, en een bakkie te doen. Je zou bijna zeggen dat de planning keurig klopte. Dit keer vond eens niet, met de poetslap eigenlijk nog in de handen, de begroeting van de gasten plaats. Of moest een vuiltje nog snel even onder het hout geveegd worden. Evengoed keihard werken geweest om het huis als gîte op te leveren. Het huis totaal opleveren betekent een keuken totaal te ontdoen van sporen van een seizoen kokkerellen, voorraad die zich ongemerkt toch weer in de keuken opbouwt, en lades of kasten waarin zich altijd het nodige kruimelwerk ophoopt. De koelkast die ik een maand geleden totaal spic en span gemaakt had, vertoonde natuurlijk de nodige spetters van vloeistoffen die ergens over geklotst waren en/of gelekt ga zo maar door. Sta je toch iedere keer weer van versteld hoe vuil een koelkast kan worden in zo'n korte tijd. Ondanks dat je er relatief regelmatig een doek doorheen haalt. Maar ja, aan Fannie's haviken ogen ontsnapt geen vlekje. Het appartement was al een keer eerder helemaal aan kant gemaakt dus was dat ook niet al te veel werk om het klaar te maken voor de gasten. Uiteraard ligt er altijd hier en daar wat stof, een paar spinnenwebben, als je er een paar weken niet geweest bent. Ah, nu meteen ff die kraan afstellen, kachels aan en de dekbedden op wintermodus brengen en ook dat is weer klaar voor de gasten.
Nog even checken of er hout genoeg ligt voor een heel weekeinde, de kachel staat al te loeien, vind ik een mooi geluid dat loeien. Laat de gasten maar komen.

Kinderen
Die kwamen rond 16.00 aan, mooi op tijd. Als een soort kolonne reden ze de straat in parkeerden de auto's als in formatie voor. Tot mijn verbazing hield het bijna niet op met kinderen die uit de auto's kwamen zetten. Dat wordt dikke pret, dacht ik nog. Ook een beetje denkende aan het frappante verschil tussen Franse en Nederlandse kids. Franse zijn een stuk minder uitgelaten dan de Nederlandse. De laatsten stuiteren vaak luidkeels schreeuwend door het gebouw heen, vinden andere gasten die nog op een oor liggen niet altijd even leuk. De Franse kids gaan zitten spelen, en hun geluidsniveau is aanmerkelijk lager.
Voordat ik met Le Mouton Qui Rit begon vond ik, net zoals vadertje Cats dat ergens in de 16e eeuw zo treffend uitdrukte: "kinderen hinderen". Gaandeweg, echter, haal ik net zoveel kattenkwaad met ze uit en heb hele watergevechten met ze in het zwembad. Bij het kleien in het atelier vind ik niets mooier dan om een kleintje een eerste werkstukje te zien maken. Daar doe ik extra speciaal veel moeite voor om het heel te houden tijdens het bak proces. Kortom, die kleine mensjes zijn me nu meer dan welkom en vind ik het prachtig zo'n roedel lawaaimachines in het huis te zien rondbanjeren. Ik mag een boon wezen, maar iedere keer als ik vraag: "Ga eens aan het einde van de straat kijken of ik er al aan kom" trapt er altijd wel eentje in. We amuseren ons samen prima.

Hond
De volwassenen smokkelden nog een kleine drommel van een hondje mee, zo eentje met veel te veel vel om zijn lijf. Dat zagen we pas de volgende dag, waarvan de eigenaar zich eigenlijk een beetje betrapt voelde, want ik heb graag dat men huisdieren aanmeld in verband met het aanwijzen van de kamers. Maar we lachten meer om de koddigheid waarmee het arme ding achter de kleintjes aanrende en door zijn met het overtollige vel verblinde ogen, kets tegen de bovenste traptrede aankwakte, dan over de ternauwernood verhulde "betrapt zijn" uitdrukking op het gezicht van de eigenaar. Dat brak het even kritieke "Oeps!" moment. Diezelfde avond kregen we een paar stukjes van het ovenverse baksel aangeboden, als dank voor ons sportief opvatten van de 'smokkelwaar' denkt Fannie. Hoe dan ook, zoiets vers uit de eigen oven is natuurlijk onverslaanbaar met wat je ook in de winkel koopt. Om het af te toppen knauwde Fannie ook nog op de Fève, en is daardoor de koningin van het feest geworden.

Hieronder een stel heel bijzondere uitgaven van een Fève.
 

bron: wikipedia

Die dingetjes, van slechts een paar centimeter groot, worden driftig verzameld in LDF, er bestaan zelfs beurzen voor, en je kunt ze tegen de tijd van Driekoningen, want daar is die speciale taart "galette des Rois" voor bedoeld, in doosjes tegelijk kopen. Dat zijn meestal niet die bijzondere uitgaven als boven. Even naar een recept gezocht, kijk hier.

bron: rcv85.web44.net

Voor bij de koffie, heerlijk, en pas op voor de fève met je kiezen. Overigens volgens Wiki is deze traditie in meer landen dan alleen LDF in zwang.

Stroom
Afijn, dat terzijde. In no time was het huis vol van geluid, was de WII opgesteld met een gigantisch scherm. Kwam het eten binnen in cohorten van 'tig' aantal kratten. Er ging gekookt en gebakken worden. Uiteraard moest men even wennen om niet alle apparaten, oven en kookplaat in een keer aan te zetten. Dan slaan de stoppen door. Ondanks dat er 25 ampère op alle fasen staan in het huis. Toch moet ik dat (opnieuw) eens na laten kijken. Want toen er nog geen krachtstroom was aangelegd had ik daar eigenlijk totaal geen last van. Maar ja spreek maar eens af met een eigenlijk altijd in een café verblijvende vonkentrekker. Eens iemand anders gaan charteren. Vreemd genoeg fikt de keramische oven zonder ooit een enkele storing gehad te hebben. Het heeft iets te maken met het "balanceren' van de stroomvretende machines op verschillende (stroom) fases. Zoiets moet je door een erkende vonkentrekker laten doen schrijft de verzekering voor. Nou ja, een van de Nl-ers hier zal wel een mannetje kennen die dat, bij voorkeur vóór de zomer, voor elkaar maakt.

Michel Houellebecq
Als je het huis als gîte hebt verhuurd is het meestal wat rustiger voor ons. Je dreutelt nog wat met kleine klusjes en zo. Voordeel, zo kom je ook een beetje aan lezen toe. Een van de schrijvers waar ik hoog nodig aan moet (her)beginnen is Michel Houellebecq. Die staat in de top tien meest verkochte auteurs. Op zich zegt dat in mijn ogen alleen dat hij veel verkocht wordt in LDF. Het waarom moet ik nog ontdekken ;=)


Met veel moeite heb ik namelijk zijn boek La possibilité d'une île doorgeworsteld, niet echt vanwege het gebruikte idioom, en heb zelfs de verfilming ervan bekeken, nog steeds begrijp ik geen bal van dat boek. Het epistel stond echter wel in de top 5 een tijdje geleden. Verplichte kost vond ik dan weer. Onlangs kwam Houellebecq in het nieuws in verband met de emigrerende belastingontwijkers (o.a. Depardieu) voor de 73% extra inkomsten belasting van prez. Hollande over alles boven een miljoen. Houellebecq echter, na een exile van iets van tien jaar, verlangde hij terug naar LDF, want dan kon ie eindelijk weer eens gewoon elke dag Frans spreken (= pr complotje?). In het artikel werden ook zijn twee bekroonde boeken vermeld. En dat prikkelde dan weer mijn belangstelling. Via Amazon.fr 2e hands op de kop getikt voor een wel heel zacht prijsje en vol goede moed begonnen aan Les Particules Elementaires. Dat werd na een pagina of 50 door mij als té (letterlijk) fragmentarisch gevonden, en pakte ik, toch wel een beetje teleurgesteld, de tweede aanwinst. Het in 2010 met Prix Concourt bekroonde werk: La Carte et le Territoire. Kijk, nou komen we ergens. Dit keer wel een mooi lopende verhaallijn, nog steeds fragmenten waarbij je even goed moet nadenken over de connectie met eerdere stukken uit diens verhaal. Ik krijg zelfs de indruk dat dit boek wel eens een hoog autobiografisch gehalte zou kunnen hebben. In het boek etaleert H. een mooie stilistische beschrijving van de romances van de hoofdfiguur. Een beetje narcistisch schrijft hij ook zich zelf met naam en toenaam in de roman. Dat doet je wel ff uitroepen van: hé, maar dat is ie zelf, de schrijvert, brutaal, maar op zich toch wel hilarisch. Terecht met een prijs bekroond vind ik.

Toch maar een paar oliebollen bakken vinden we.