Mailleroncourt

Van tijd tot tijd check ik de blog van Frans - prachtige foto`s en verhaaltjes. Zie ik een link staan die mij weer veel weetjes biedt over het dorp waar Le Mouton Qui Rit is gevestigd. Kijk HIER maar eens. Blijken de inwoners van Mailleroncourt-Saint-Pancras op de onderste plaats van het lijstje te staan met hun inkomen. Verklaart natuurlijk een hoop waarom we een straat hebben die in de volksmond Kosovo gedoopt is. Het verklaart ook waarom er in vergelijking met de omliggende dorpen, veel ruïnes in de dorpskern staan. Nu gaan er geruchten dat de gemeente eindelijk besloten heeft die krotten na meer dan 15 jaar plat te laten gooien. Maar goed, er moest natuurlijk eerst een kerk voor 1.000.000 euries verbouwd worden. Restauratie kun je het moeilijk noemen als je de hoopjes meel van de houtworm op de eiken kerkbanken ziet liggen, of de vochtplekken in de muren. Nou ja, riolering is er ook nog niet in het hele dorp. Een kerk is natuurlijk veel belangrijker. Ook al wordt er maar eens in de zes weken een dienst gehouden, een of twee keer per jaar een voorstelling van een niet om aan te horen band of hun uiterste best doend plattelandskoor. Maar aan die ruïnes kan niets gedaan worden, daar is dan weer geen geld voor hè. Logisch toch? Kwestie van prioriteiten, waar heb ik het met mijn grote mond dan ook over.

Als de burgemeester zich een beetje klagend afvraagd waarom het dorp zo achteruit holt, -93 op de nationale ranglijst , kan ik niets anders doen dan achter mijn hand een beetje sneerend lachen. Moet je natuurlijk niet al te opvallend doen, je bent per slot van rekening te gast in dit land, en dien je de beleefdheid altijd in acht te nemen. Een burgemeester in zijn gezicht uitlachen betekent zonder meer je sociale doodvonnis hier. Dat laat je daarom wel uit je hoofd. Dat er toch iets doorsijpelde kwam een beetje door mijn onhandigheid. En prompt werd een stortvloed van verklaringen over mijn hoofd uitgestort waarom het allemaal niet kon zoals het gemoeten had. Ja, je kunt dat recht praten wat krom is gerust aan onze bourmaitre overlaten. Dat deze vriendelijke man, naar mijn idee, niet helemaal van deze wereld is zal wel aan zijn politieke signatuur liggen.
Aankomende zaterdag is de door iedereen gevreesde nieuwjaarsreceptie weer. De burgemeester gaat dan zijn nieuwjaarstoespraak houden. Letterlijk een soort verlenging van diens kersttoespraak, door sommigen al als een draak van een voordracht geclassificeerd, maar het is goedbedoeld. De goegemeente krijgt dan opnieuw een slideshow voorgeschoteld waarop ieder mensje dat te zien is benoemd wordt. Ook al staan er 20 poppetjes op. Bij Bachus, de beste man heeft een retoriek als een straatwerker met het uithoudingsvermogen van Fidel Castro. Wat kan die ouwehoeren. Vorig jaar had ik om die reden overgeslagen. Deze keer zal ik maar weer een zere kont gaan halen op het keiharde houten stoeltje. Je gezicht laten zien is nogal belangrijk in een gemeenschap van 214 zielen. Maar verder is de burgervader een zeer aimabele man, altijd de tijd voor je en erg behulpzaam.
Dat elke ziel telt blijkt dan weer uit het verheugende feit van een nieuw geborene. Blijkens een papiertje op alle officiële aankondigingspalen in het dorp wordt de nieuwe wereldburger van harte welkom geheten op deze aardkloot. Vroeg ik me bij het lezen ervan zomaar af: wat voor toekomst heeft deze jongen nu in een van de armste dorpen van Frankrijk. Arme kleine, je zult het zwaar krijgen. Kansloos? Dat hoeft zo net nog niet, maar het zal wel moeilijker gaan dan in een grote stad.