We besloten op de terugweg in Vauvillers dan maar een bakkie te doen in het Bureau de Tabac. Dat is zoiets van een kroegje met een zinken toog uit de jaren 30 van de vorige eeuw. De koffie was zowaar nog te pruimen ook. Met een schuin oog keek ik eens over de toog heen, en zag een vieze drab in de spoelbak, en een werkblad dat in geen dagen een schone lap had gezien. Daar moet je dus niet iets gaan eten of zo, was het eerste dat bij me opkwam. Griezelend keerde ik me naar mijn gast toe om het over iets anders te hebben dan de Franse misère. Dacht ik nog, een flinke scheut bleekwater en een stevige haal met een schoonmaakborstel zou veel goeds doen. Wat een smeerboel daar achter die toog. Dat zag er een half jaar geleden toch wel heel anders uit daar. Het leek wel alsof je rechtstreeks in een soort Filme Noir beland was.
Afijn zoals het hoort leun je met een elleboog nonchalant op de toog, een expresso in de hand, een klots suiker erin en nippend laat je dan alle problemen van de wereld de revue passeren. Opvoeding, de verbouwing van diens antroposofische zoon die hier in de buurt een huis heeft gekocht, het onderwijs dat in LDF toch wel erg strikt is en dat als je een plan A hebt, je toch ook een plan B moet hebben. Da`s toch logisch vond ie. Overduidelijk was hij bepaald niet zo gelukkig met de koers die zijn zoon voer. Toevallig ken ik ook de andere kant van het verhaal, dat zoonlief zijn eigen keuzes gemaakt heeft en dingen op zijn eigen manier aan het oplossen is. Dat die manier niet die van pa is blijkt tijdens het ontbijt als ze met knalrode koppen tegenover elkaar zitten en er ineens een heftige discussie ontbrandt. Blijkbaar ontplofte er iets dat al dagen broeide. Een diepe stilte valt. Ik grijp daarop omstandig de koffiekan en begin maar koffie in te schenken. Gelukkig ontlaadde de sfeer zich snel en het gezellige gekeuvel keerde weer terug. Pfoe, dat was ff heftig.
BUSINESS
LDF is een merkwaardig land om zaken te doen. Je hebt niet alleen kennis nodig van de zaken zelf, maar ook van hoe de mensen zich in zakelijk opzicht gedragen. Dat op zich is natuurlijk niet verschillend met andere landen. Alhoewel, het is toch weer anders dan je zou verwachten. Als je gesprekspartner je kent, regelmatig contact met je heeft, en je ineens begint te tutoyeren, dan zit je behoorlijk goed. Ook dat is niets nieuws. Maar dat iemand je tegen sluitingstijd op de valreep nog helpt, dat is wel iets bijzonders. En die rapheid, geen tiental handtekeningen of parafen en justifications (bewijzen dat je ergens woont enzo). Al spoedig klonk het, "Komt u vrijdag om 1030 maar terug, dan ligt alles ter ondertekening klaar." Een beetje bedremmeld lopen we het kantoor uit naar buiten. Stomverbaasd kijkt Fannie me in de auto aan en merkt op: "Dingen die in het begin van ons avontuur dagen en soms weken of zelfs maanden duurden, kunnen nu ineens binnen 30 minuten geregeld worden". Dit is meer dan bizar.Als volbloed systeem-scepticus ben ik er niet echt gerust op. Wat wordt hier geritseld, welke adder zit zich hier in het gras een breuk te lachen? Wat, als ik dan vrijdag op het kantoor kom, zullen dan niet opnieuw de lijstjes met nog te leveren documenten op tafel komen? Werden we hier in de maling genomen? Je weet het maar nooit met die fransjes. Hun doen en laten is zò afhankelijk van hun stemmingen van het moment. Wat de ene dag totaal geen probleem is, blijkt een dag later een wereld probleem te zijn. Dingen zijn dan ineens onmogelijk, ook al is dat geen frans woord (c`est pas un mot français)
De mallemolen van de burocratie drijft je soms tot een zekere waanzin. Maar het help absoluut om je relaxed op te stellen, een beetje mee te geven om te overwinnen heet het. Begrip tonen voor de problemen die je voor de ambtenaar veroorzaakt en dat je dit heel erg spijt, is ook een goeie manier om de weerstand te breken. Je leert iedere keer weer bij. Geweldig zo die studie van een burocratie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten