Zondagmiddag

Het is heerlijk weer, bewolkt een ietsje pietsje wind. Daarom maar een stoeltje uitgeklapt op het balkonnetje. De schapen zijn net naar de tweede weide gebonjourd en vanuit mijn stoel zie ik dat ze alweer druk lopen te maaien. De voorste weide is behoorlijk glad gemaaid de afgelopen 3 weken. Goed gedaan dames! Zelfs achter de houtstapels is het helemaal glad. Zomaar gratis en voor niets. Het is stil, af en toe hoor je een auto voor het huis langsgaan, een overvliegend vliegtuig, boven alles uit hoor je de vogels kwetteren. In de verte kraait een haan. Onder de notenboom maakt Flash alweer avances richting een van de madammekes. Chippie is op jacht naar een najaars veldmuis, en ik trek een blikje cola open.
Dit zijn de mooiste momenten van de dag.

RECEPTEN

Jawel, de eerste interessante recepten zijn alweer gevonden. Hier een prettig leesbaar verhaal over het verschijnsel waarom Frankrijk tussen de middag 2 uur plat ligt.  Hier een paar leuke stukjes over de geschiedenis of het ontstaan van de Franse keuken. Ah, en ook nog de site van Michèle Barrière. De schrijfster met die culinaire detectives. Zie een eerder verhaal, zie je ook meteen een zeer tevreden knagende Wim. En hier een iets uitgebreider stukje over haar, van vorig jaar december. Nu is het niet mijn favoriete schrijfster, maar haar boekjes hebben mij wel op het spoor gezet van de oorsprong van de Europese keuken. Het begin van een heel nieuwe ontdekkingstocht voor mij.

Als ik het nu toch over eten heb, een opvallend favoriet onderwerp in deze blog, dan ook dit nog. Voortdurend ben je aan het speuren naar een redelijke restaurant waar je eventueel je gasten naar kunt verwijzen als ze buiten de deur willen eten.
Voordat Fannie weer terug ging naar NL hebben we de fooienpot beroofd en zijn gaan eten bij Remy in Saint-Loup-sur-Semouse, schuin tegenover het politie bureau. Het enige restaurant waar we nog niet hebben gegeten in St.Loup. Dat werd helaas een beetje een teleurstelling. Fannie kreeg iets opgediend dat totaal uit elkaar was gezakt, je kon het zelfs wel drabbig noemen. Dat hoorde in die staat toch echt niet meer opgediend te worden. Maar ja, je wilt niet meteen stennis schoppen, als buutttenlaander delf je toch het onderspit. Want dan krijg je een barrage aan argumenten over je heen, waar je ten eerste niks van verstaat, en daarna alsnog toegeeft. Een beetje gênant zou dat zijn geweest. De tafel naast ons had hetzelfde besteld, en dat zag er wel uit zoals het hoorde. Mijn eendenfilet was ook nog nèt niet verbrand. Nu houd ik wel van krokant, maar opnieuw, een zichzelf respecterende kok zou zoiets nooit op tafel durven te zetten. Of, hij heeft natuurlijk lak aan jou als klant. Dat kan natuurlijk ook weer. De rest van het menu was ook maar zo zo, niet een van de meest geïnspireerde koks zou ik zeggen.
Conclusie: restaurant Remy komt daarom absoluut niet op mijn lijstje van aan te bevelen eettenten uit de omgeving te staan.
In de Larousse Gastronomique toch maar ff opgezocht hoe zo`n Aumônière er dan eigenlijk uit moest zien. Nou, zo dus...

picture: femina.fr

Lijkt op een soort buideltje, een geldbuidel meer precies, vandaar Aumônière. Niet die uitgezakte zooi die Fannie kreeg opgediend. Van deze lekkerheid blijken talloze varianten te bestaan. Hartig, als entree, en zoet als dessert, met alles daar tussen in. Je kunt ze van crêpes maar ook van feuilletédeeg maken. Dat biedt nog mogelijkheden voor Le Mouton Qui Rit. Het ziet er nog leuk uit ook! En zo simpel te maken. Veruit mijn favoriete dingen om te koken: eenvoudig, zonder al te veel poespas, eerlijke smaken met verse producten.

En de schapies hebben zich over de weide verspreid, maaien maar dames!