Hout

De hele dag ben je met hout bezig. Hout om te branden, hout om iets te maken, hout om te zagen, hout van de houtstapel naar binnen halen, hout op het vuur doen, brand het hout nog...
Eigenaardig is dat. Zoals dat je handelen gedurende de dag bepaald. Nu komt daarbij de zonnecollector waar je de hele dag mee loopt te pielen. En het maakt niet uit, tijd zat zo, als er geen of nauwelijks gasten zijn. Beetje loop je schoon te maken. Hier en daar een kwast verf. Daar weer iets repareren, en waarom ook niet, rondom de nieuwe verwarmingselementen ook nog een afwerklatje bevestigen. Opnieuw hout. Tussendoor doe je nog ff een bakkie, en staar je naar het haardvuur. Droom je een beetje weg. En ping, een mailtje, een interessant mailtje.

SITE
Wil iemand de THOCP site kopen voor 4000 dollar. Als het geen doorlopende hobby zou zijn, zou er geen haar op mijn hoofd over peinzen het niet te doen. Maar het blijft mijn interesse houden. Dus maar niet. Bovendien, de opbrengst zou dan toch verdeeld dienen te worden onder diegenen die er aan hebben meegewerkt. Dat zou niet meer dan eerlijk zijn. En dan blijft er per persoon maar een heel klein bedragje over. Ook in dat opzicht niet aantrekkelijk. Zonder dat met zoveel woorden te vragen weet ik dat het thuisfront het er mee eens zal zijn. De tijd is nog niet rijp. Later misschien.

PORTAAL
Voor de ingang bij de keuken is een soort erker van glas. Die is toe aan vervanging of upgrade, vindt Fannie. En hop. De volgende ronde van ramenboeren begint. Ga je eerst maar weer langs bij de oude adresjes, die natuurlijk allemaal te duur zullen zijn. In dit geval is het iets simpels. Gewoon de handel vervangen met dubbel glas. In plaats van aluminium willen we PVC hebben. De eerste is al langs geweest. Die wilde de opdracht niet hebben omdat er een schuin dakje op zit. Daarvan konden ze de waterdichtheid niet garanderen. Begon de ramenboer over dingen als: "het is de wet die ons hierin belemmert". Uit zijn verhaal kon ik opmaken dat juist door de strengere bepalingen in de wet het risico voor de leverancier te groot is geworden, vinden ze dan. Dus doen ze het liever niet, een erker met een schuin dak leveren. Mijn eerste opwelling is dan: stelletje prutsers. Ze kunnen niet eens een constructie afleveren die niet lekt. Of beter gezegd: niet gaat lekken.
Eigenlijk is dat te gek voor woorden, gewoon de omgekeerde wereld. Zodra de leveranciers op hun vakmanschap worden aangesproken laten ze het afweten. Dat moet wel een enorme puinhoop geweest zijn voordatdie consumentenwetten in werking traden. Ook al zijn veel wetten niet zo consument gericht, alleen het feit alleen al dat ze er zijn is al veelbetekenend.  In feite wordt, en wat is nieuw, de incompetentie van de leveranciers afgewenteld op de consument. De leverancier durft niet te garanderen dat zijn spullen goed zijn en de zaak goed wordt gemonteerd. Daar komt het eigenlijk toch op neer, denk ik dan met mijn simpele geest.
Zegt de tweede glasboer die langskomt: "Misschien kunt u het beter uit Duitsland halen, want ik begin er niet aan!" Op dat moment werd het ff grijs voor mijn ogen. Wat krijgen we nou! Ik vertelde hem dat ik precies zo'n erker heb gezien in Cuve, pal langs de weg, en dat is niet door een buitenlandse firma geplaatst. Willen jullie dan al jullie business door buitenlandse leveranciers over laten nemen?
Het wordt hier met de dag gekker. Zodra het geen recht-toe-recht-aan werk is laten de heren het afweten. Belachelijk. Sterker nog, bijna al het raamwerk komt of uit Duitsland of uit Polen. Op mijn vraag of er in Frankrijk dan geen producenten zijn, wordt doodleuk 'nee' geantwoord. Nu weet ik uit Maison&Traveaux  dat dat dan weer eens een keer niet waar is. Het transport binnen Frankrijk is ook nog eens veel duurder dan vanuit Duitsland. En de consumenten prijzen in Frankrijk liggen veel hoger.  Wat ook nog meespeelt is dat bovenop het prijskaartje ook nog eens de kosten komen van de montage. Dat laatste wordt bijna zonder uitzondering ook weer uitbesteed. Business doen in Frankrijk, althans in de Haut Saone, is het opzetten van een showroom en verder alles uit besteden. Zodat je lekker alle verantwoording als garantie kunt afschuiven op de onderaannemers. Dat het zo niet in elkaar zit weten ze allemaal. Ze gokken gewoon op de naïve consument die het allemaal toch niet zo precies weet. Een gemiddeld Fransje heeft geen zin in een confrontatie en laat het er dan ook meestal bij zitten. Buitenlanders zijn een uitzondering hierop, die willen hun recht halen. Leveranciers op hun beurt proberen dan die buitenlander eerst af te bluffen, en dat lukt hen ook vaak vanwege de taalbarière. De consumenten die wel mondig genoeg zijn krijgen dan ook meestal hun zin. En dat is de catch. Je bent de gelukkige koper van je droompaleisje in La Douce France, spreekt uiteraard de taal nog niet perfect - ok, gebrekkig dan - en hop je hangt. Je laat de ramen plaatsen, het huis moet immers op orde. Je kent de manier waarop die gasten onderhandelen niet, en dus nemen ze een loopje met je, voor de prijs, veel te hoog, over de voorwaarden, levertijden, en ga zo maar door. Als beginnende pensionado of expat krijg je dit soort zaken altijd voor je kiezen. Overigens gebeurt dit in elk land ter wereld.
Nadat je de klappen van de zweep kent wordt je dan ook steeds minder als onmondig behandeld en krijg je steeds vaker prijzen die dicht liggen in de buurt van wat de lokale bevolking er voor betaald. Voor die ramen is het dan al te laat. Je gaat immers niet een paar jaar in een tochtgat zitten, of je wilt niet  na vier jaar pas die keuken, of dat nieuwe dak enzo. Dat is ook waarom je in een nieuw land de eerste paar maanden ook veel te duur uit bent. Totdat je de kanalen kent en je de taal fatsoenlijk spreekt. Want dan kun je van je afbijten. Net zoals een Fransje dat doet. Ook al heb je dan nog steeds een vreselijk accent.

Daarom begrijp ik best wel dat veel Nederlanders met hun aanhangertje vol met materialen uit NL aan komen rijden. Zag onlangs nog iemand met een aanhangertje zand over de snelweg rijden, ja een NL-er! Ze doen dat, omdat  zij, net als iedereen, er de balen van hebben voortdurend een poot uit te worden getrokken.
Daarom vergelijk ik ook de prijzen in NL en LDF. In ons geval is het vaak de moeite niet waard, daarvoor is de frequentie tussen NL en LDF te klein. Gereedschappen zijn soms wel goedkoper in NL, maar materialen, met de transport kosten erbij, dan vaak weer niet. Kijk je naar prijs kwaliteit dan ligt NL vaak toch weer beter.