Eh dus vanochtend naar de vrienden van de belastingdienst. Van die TomTom klopte weer eens geen ruk, Was er al eerder geweest dus wist dat die straat uitgereden moest worden. En over de rotonde...
Afijn word meteen geholpen. Zit dat mens moeilijk te doen over de BTW. Want dat zocht ze op het NL kenteken bewijs. Nu staat er nooit de BTW op een kenteken bewijs maar dat drong niet tot haar door. Ja maar, voordat ik iets fout doe... De laatste keer hadden we ook al zoiets, zegt ze tegen haar collega. Net of die haar incompetent gebazel kon oplossen. En dat doe je uiteraard nooit bij een hogergeplaatst iemand in fransjes land. Ze bleef maar zeveren over dat het niet klopte. En vroeg aan mij of het me ontriefde om maandag terug te komen dan kon ze haar chef raadplegen. Maar zo makkelijk liet ik me niet afpoeieren. Die platen zou ik vandaag hebben basta! Vroeg ik wat het probleem was. Ja die BTW die zie ik nergens terug. Heeft u die echt betaald? Die staat op de factuur zeg ik, kijk daar. En dat totaalbedrag heb ik betaald. Wat die firma met de afdracht daarvan doet kan niet mijn probleem worden. Ja dat is wel zo maar toch klopt het niet. En maar blijven doorzeuren over die BTW. Kortom ze was bang een fout te maken en wilde dat natuurlijk een ander in de schoenen schuiven. Amme hoela. Die platen, en wel vandaag! Dus: wat is uw probleem, want dan kan ik in het weekeinde nog wat regelen. Natuurlijk keihard gelogen. Maar alles voor het doel van vandaag: die platen. Nee dat is het niet ik wil gewoon de mening van mijn collega hebben voordat ik het Quitus Fiscal afgeef. Zou het u echt niets uitmaken om maandag terug te komen? Voor franse begrippen behoorlijk bot, antwoordde ik dat me dat wel wat uitmaakte.
Waarop ze opstond om iemand te vinden waar het probleem op afgeschoven kon worden. En verdomd na een minuut of wat kwam ze terug en begon zowaar het formulier verder in te vullen! Nog wat geschutter met stempels en we waren er bijna. En dan het velletje uit het blok scheuren. Probleem! Was niet geperforeerd, moeilijk. Haar collega bood een schaar aan. Nee daarmee gaat 't vast niet. Trok een la open en, ah ja daarmee gaat het. Ook een schaar ;=) Een scene die ik niet meer vergeet. Ik bood haar nog mijn zwitsers mes aan, scherp als de nete, maar nee met die schaar moest beslist verder gemierd en gepield worden. Bij Bachus! Zo ken ik mijn vrienden helemaal niet. Dat gehannes. Afijn 10 minuten werden een stijf uur, maar dan heb je wel het papiertje in je handen.
Tot nu toe heeft nog niemand naar mijn ID gevraagd of de auto zelf willen zien.
PREFECTURE
We zijn er bijna. Op naar Vesoul. De TT gaf een omweg aan maar zo kwamen we er ook. Via een weg die ik eigenlijk nooit neem. Vesoul heeft eigenlijk best een mooi centrum. Daar tour je met genoegen door. Een vriendelijke dame legde me uit dat ik een nummer moest trekken en wachten tot mijn nummer op het bord verscheen. Ik had nog een dik uur. Moest gaan lukken voordat de loketten om 11:30 dicht gingen. En 7 minuten voor de deadline was ik aan de beurt. Natuurlijk Murphy's law: bij de tergend langzame dame. De heer van het andere loket ging bijna twee keer zo snel. Dat komt ervan als je met een vingertje tikt en de tekst nog met een vinger moet volgen, drie keer nalezen, vier keer twijfelen. Mijn engelen geduld batterij begon op te raken. Maar ja daar help je jezelf niet mee. Dus maar op reserve energie. Eindelijk moest ik een paspoort laten zien. Daarvan werd niets opgeschreven, alleen dat er een PP was getoond: "OK" stond er, heus waar. Die auto zelf was opnieuw niet interessant, alleen dat papiertje van de importeur. Vroeg ze naar een bewijs van mijn vestigingsadres. Nu is simpelweg een telefoonrekening goed genoeg, die notabene gewoon uit mijn compu rolde. Nadat er nog wat papierzooi heen en weer geschoven waren pakte ze het kenteken bewijs op en daar ging een niet door. Ho wacht ff dat moet terug naar NL anders kan de auto niet uitgeschreven worden. Keek ze me aan met iets wezenloos in haar blik en zei: die blijven hier. Ja maar... Ook de originele rekening werd ingenomen, geen kopietje getrokken. Fuck! Hoe moet dat nu. Gelukkig had ik van te voren kopietjes gemaakt van het kenteken, geen man over boord, hoop ik dan. Door de spleet onder het veiligheids glas door schoof ze een rekening van 300+ euries. Gelukkig had ik dat via de site van de belasting al gezien wat't koste, dus ik wist wat er kwam, maar toch een heftig bedrag om een autootje uit de klauwen van de NL belasting te krijgen.
Met die rekening moet u naar het loket hiernaast om te betalen en krijgt u uw CIP, een voorlopig kenteken bewijs. Het definitieve krijgt u over een paar dagen toegestuurd. Prompt daarna gingen de gordijntjes dicht van de twee afhandelingsloketten. Het was 11:30. Oh schrik als die betaal-nicht nu maar ff doorgaat. En dat ging ze. Na 20 minuten stond ik op straat, 325 euries armer. Alsof je een emmer leeg gooit.
NUMMER
Met het CIP naar de supermarkt. Geen ID niks. Iedereen kan dus zo'n CIP gewoon ff namaken want het rolt ook maar uit de computer. Zonder speciale merktekens of zo. De sleutelboer keek vluchtig op het papiertje en maakte de nummerplaten aan waar je bijstond. Geweldig dit zo lek als een mandje systeem.
Deze jongen rijd nu in een officieel tot franse omgedoopte auto. Maar letterlijk niemand heeft belangstelling voor de auto zelf gehad. En het PP werd wel bekeken maar meer om de naam te vergelijken dan iets anders.
VERZEKERING
De laatste aktie alles gladstrijken met de verzekering in NL en verdere afhandeling in LDF.
u hoort nog van me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten