Zomaarwat

Sta je boven aan de trap met je compjoetertje in de hand. Het licht floept automatisch aan. Ik wissel de rekendoos van links naar de rechter armholte en begin naar beneden te lopen.

En dan begint het.

Waarom slijten dingen?
Waarom heb je altijd angst dat je kompjoetertje het niet meer gaat doen omdat je Appeltje ouder dan drie jaar is, en het opstarten ineens een seconde langer duurt dan je gewend bent.
Waarom zit er in een A-merk muesli verpakking meer dan een C-merk en kosten beide pakken bijna evenveel?
Waarom kun je alleen alle lichten in de keuken aandoen en niet alleen die boven de tafel, en andersom?
Waarom mag je niet breeduit een wildvreemde vrouw staan te bewonderen als een kunstwerk door de natuur aan ons gegeven. En waarom zie je diezelfde vrouw dan denken dat ik een vies oud mannetje ben. Terwijl ik echt zou willen dat ik een echte kunstenaar zou zijn om dat mooie menswezen te kunnen mogen vereeuwigen. En waarom stapte ik niet op haar af om haar dat te vragen.
Waarom wordt je midden in de nacht wakker en ontdek je Stefan Pop. En waarom grinnik ik eigenlijk voor het eerst sinds zeer, zeer lange tijd om een komiek?  Met zijn meer dan drie x-jes.

bron JC-Pardoes

Twaalf treden later ben je beneden, kijk je eens mistroostig naar het overgebleven brandhout op de caddy, sloft die twee tredes naar de lobby op, hobbelt de keuken in. Trekt de la met de ontbijtgruwel open, en denk je als laatste: waarom pakte ik niet meteen de fromage blanc uit de koelkast, nu moet je weer teruglopen.

Vaag denk je nog: waarom vraag ik me dat alles af.

Dan stinkt de kaneelgeur uit de muesli je tegemoet en verandert de euforie van het waarom in de realiteit van alle dag.

De koffiegeur dreint door de lucht, het zonlicht piept naar binnen, net over de dakrand van de ruine-en-face. Een vrachttractor dendert door de straat en een eerste hap kleffe muesli met fromage blanc verdwijnt achter mijn huigje.

De dag is nu echt begonnen. Die koffie moet ik NU hebben.

NOTES

De volgende keer dat ik een mooi mens zie moet ik er gewoon op af stappen, neem ik me voor.

Ik kan me mateloos ergeren aan de overmatige geur en smaak versterkers in mijn eten. Helemaal als je dan zo'n nieuwe zak ontbijtmurf openmaakt en de airwick spuitbussen-kaneel-geur je door de neusgaten giert. Da's echt een afknappert.

En waarom ik dan nooit lach om een komiek? Omdat de meesten ofwel groffe taal komisch vinden, buitengemeen narcistisch zijn, vaker wel dan niet opendeuren intrappen, politiek belangrijker vinden dan het grappige wat om hen heen zomaar voor het oprapen ligt, of shockeren van hun publiek grappiger vinden dan de toehoorders zelf ervaren. Kortom, ik lach eigenlijk nooit om de huidige komieken. Alleen, dan is er nu meneer Pop, die heeft me vanochtend een vage glimlach om de lippen weten te ontlokken. Overigens, meneer Pop heeft lak aan de BUMA maffia en heeft zijn show gratis op het net gezet. Klik HIER