Observatie

Over die croissants nog eens. Had ik het nog uitgebreid met mijn schatje over vanochtend. In Demangeville bij de bakker heb je dus van die mega croissants. De bakkersvrouw zelf is ook redelijk ruim voorzien van de moderne welvaart, en omhuld met een forse oorlogsvoorraad. De croissants zijn namelijk net zo fors uitgevallen als zijzelf. Au contraire, de croissants van de bakker in Vauvillers zijn nogal magertjes uitgevallen, net zoals de bakkersvrouw. Een echte Francaise in de maat "petit". Net als haar croissants dus. Daar moet ik eens op gaan letten. Is er een correlatie tussen de omvang van bakkersvrouwen respectievelijke die van een croissant? Zou zomaar eens kunnen zijn.

Gewoon een observatie. Ik houd jullie van dit onderzoek op de hoogte ;=).


SPREKEN

foto: WvdM

Een andere observatie is een beetje merkwaardig. Hoor mij nu. Dat wil zeggen: luisterend spreken. Of, door gewoon naast iemand te gaan zitten, die vanzelf iets gaat zeggen, te spreken zonder iets te zeggen. Je luistert door je lichaamstaal daarop af te stemmen, als het ware. Zo zijn wij mensen. Zet er twee naast elkaar en er ontstaat een gesprek. De een luistert, de ander spreekt. Was het niet Erasmus die in zijn Lof der Zotheid schreef: als een vrouw tot je spreekt glimlacht slechts. Luisterend spreken dus. En geloof me, luisteren is het moeilijkste wat een mens heeft te leren. Maar helemaal om je gesprekspartner te laten zien dat je luistert. OK, niet altijd is het gesprek hoogstaand. Over de dingen des levens en de zin ervan. Vaker wel dan niet gaat het om juist de kleine dingen van het leven. Een paar vogels die in formatie landen in een weiland, of de pastelkleuren van de ontluikende lente in de ochtend zon. Of de volle maan die in het zwembad schijnt, de over het weiland kruipende mist, die de zware maar subtiele geuren van een net geboren herfst in je neusgaten doet kringelen. Die keer dat je een klem zittend lam uit een schaap haalt, die blik dan in de ogen van moeders als je het verse lam voor de bek legt om te laten likken. Dat je aan de rand van een vennetje eventjes helemaal alleen bent. Of gewoon op een verdwaald bankje in het nergens, het gevoel van weidsheid krijgt als je kilometers ver het dal inkijkt en de beschaving ver van je waant. Die kleine dingen dus. Dingen die bepalen dat luisterend spreken een fundamenteel deel van je wezen uitmaakt.

Gewoon een observatie, dus.