Duikers

Gisteravond laat kwamen ze aan. De duikers voor Le Source de Planey, de bron van het riviertje de Planey, waar die grotten onder zitten. De tweede groep al vanuit België die hier een weekend de plomp ingaat.  Een ideaal weekend vertier blijkens hun opmerkingen.

SLEUTEL
Via de mail kwam de vraag of ik wist wie de sleutel van de slagboom had. Geen idee, maar men kon altijd ff informeren, toch? Afijn, de coordonées van het stadhuis van Anjeux opgezocht en gebeld. Naïef natuurlijk om te denken dat dat altijd open is, en ik werd dan ook beloond met het keiharde gesnerp van een fax toon. Dan maar eens kijken wanneer het gemeentehuis open is. Snel gevonden op de site "annuaire des mairies de france", een soort gids van alle Franse gemeenten - erg handig. Ha, open van 16:30 tot 18:30 op vrijdag. Maffe tijden. Zal wel iets met de verschillende jobs van de mensen te maken hebben. Tegen vijven er maar eens heen getogen. Het is altijd beter dat je je neus laat zien, dan gaan dingen gewoon wat sneller. Op de gok bepaal ik dat nummer twee van rue de la Tour dat gebouw op de hoek moet zijn. Nergens staat aangegeven dat daar de Mairie is. Op de eerste verdieping zie ik licht branden. Ha, daar kijkt een pipo-tje nieuwsgierig uit het raam. Blijkbaar gebeurd het niet vaak dat er bezoek komt. Er is in ieder geval leven in de brouwerij.  Shit, waar is de ingang? Ik loop eens om het gebouw heen, voel aan wat deuren, allemaal op slot. Kom ik weer terug bij de auto, wat nu? Zoals gebruikelijk helpt het om in LDF, in dat soort gevallen, je verstand uit te zetten en een willekeurige deur te kiezen. Bingo, die is open. Er brandt geen licht in die gang en het is stikdonker. Zie ik in het licht van de buiten lantaarn een papiertje aan de muur hangen waarop staat: dat het verboden is om naar boven te lopen als het gebouw in gebruik is. Echt waar! En weer dat bordje "sans issue" bij de deur naar rechts. Betekent in dit geval dan verboden toegang, of doorgang, of zoiets. Mijn verstand staat nog steeds uit, en ik besluit om juist wel naar boven te lopen. Hoor stemmen achter een deur en loop naar binnen. In het slecht verlichte vertrek kijken drie mensen verbaasd op. Waarop ik mijn verhaaltje af reutel, een beetje reclame maak voor ons B&B, en om de sleutel vraag. Nee, die hebben ze niet. Die heeft meneer... een onduidelijke naam volgt. Een vriendelijke dame wijst mij vervolgens het huis aan waar de beheerder van de sleutel woont. Hop, dat gaat goed, bedank de mensen en loop die stikdonkere gang weer in, de trap af en naar buiten. Tsja, ook bij het huis van de beheerder ontbreekt een duidelijke voordeur. Daar zijn die Fransjes echt geweldig goed in: het verstoppen van essentiële informatie. Ik besluit ook hier om maar eens om het huis heen te lopen, nergens een duidelijke deur. Loop weer terug, en hoor vaag iemand foeteren. Ah, daar beweegt wat! Voorzichtig klop ik op het raam, om de man niet te laten schrikken. Moppert ie: "Waarom loop je om mijn huis heen, kun je niet gewoon aankloppen"? "Tsja, waarop dan", denk ik dan. Maar de garagedeur staat open. Ik loop erheen en steek nadrukkelijk mijn hand uit, die hij na enige aarzeling schudt. Daarmee is meteen zijn weerstand gebroken. De vormen en beleefdheid winnen het altijd! Ik geef hem ons kaartje, die hij nieuwsgierig bekijkt. Oh Mailleroncourt, daar ken ik mensen heel goed, ratel de ratel... Het ijs is gebroken. Ik stel me voor en leg uit waar ik voor kom. Ik vraag hem: "Kan ik de sleutel krijgen, dan breng ik hem morgen meteen weer terug?". Hierop is de man intussen helemaal ontdooid en stelt vriendelijk voor om dat zelf morgenochtend te komen doen. Hij vraagt: "Wanneer komen uw gasten duiken"? "Half tien", zeg ik. "OK, zorg ik ervoor dat de slagboom open is." Ook goed, zelfde resultaat, nietwaar? We nemen hartelijk afscheid.
Had eigenlijk stiekem het plannetje lopen smeden om de sleutel te kopiëren, voor een volgende keer. Misschien beter zo, raak je zo beter bekend bij herhaalde bezoeken, en verwijzen ze misschien gasten door naar ons. Business is business, vind ik maar weer.
Al met al verliep het allemaal vrij soepel. Als je dat via de telefoon had moeten regelen was het denk ik niet (op tijd) voor elkaar gekomen.
Begin ik die Fransjes dan nu toch een beetje aan te voelen?

Update: de gasten mailen terug dat de slagboom inderdaad opengemaakt was, perfect!