Orange Acte 6

Het was ook te mooi om waar te zijn. En je weet: too good to be true straft zich af.
De snelheid van de eerste paar dagen is teruggebracht tot een magere 500Kbs. Heel af en toe meet ik een veel hogere waarde. Het gemiddelde van de afgelopen week ligt op hetzelfde nivo als SFR. Ik ben er dus weer eens ingestonken. Ook de kwaliteit van de verbinding is waardeloos, om nog maar te zwijgen van het bereik van de WiFi. Een stuk minder dan het oude modem. Voor het nieuwe seizoen begint moet ik daar toch iets aan doen. Iets met transponders om het bereik te vergroten.
Telefonie is er nog steeds niet. Het is een steeds bizarder verhaal aan het worden. In het contract staat 24 uur. In het volgende mailtje staat al 48 uur. In een chat met de HD vanochtend staat ineens 72 uur en een tweede chat 6 december. Ieder contact met Orange levert blijkbaar een boete op. Of ben ik gek?
Uiteraard sturen ze je alle richtingen op, maar krijg je toch iedere keer met dezelfde chatbox te maken. Het maakt allemaal geen jota uit via welke hoek je ze benaderd. Orange is zo mogelijk nog incompetenter en lastiger te bereiken dan SFR.
Ik ga het morgen maar weer eens proberen, want ze moeten niet denken dat ze zo maar van me af zijn. Helemaal triest werd het toen ik opmerkte dat het debiet toch wel erg ver aflag van wat er in de verloop prietpraat geboden werd. Komt er doodleuk een extreem hoog getal terug. Nog nooit gezien op mijn schermpje, en ik voer eigenlijk de hele dag metingen door om een gemiddeld en representatief beeld te krijgen. Meteen nadat madam dat onwaarschijnlijk hoog debiet opgaf, uiteraard ook ff op de knop gedrukt. Kwam toch ff een volle Mbs lager uit. Blijft het mens stug volhouden dat wat zij opgaf de exacte meting was. Waarop ik vroeg of ik haar een screendump van mijn meting kon aanbieden. Komt terug: ik heb u de exacte meting gegeven. Helpt dus niets om tegen te sputteren. Tenslotte komt er een datum: uiterlijk 6 december heeft u telefonie, de opdracht is in behandeling. Maar waarom heeft men mij in eerdere adviezen dan het modem laten resetten en een aantal keren opnieuw laten starten als men wist dat de order pas TWEE weken later uitgevoerd zou worden. Is het bovendien niet vreemd dat internet wel en telefonie niet geactiveerd is? Komt er een nietszeggend zinnetje terug van: de opdracht is in behandeling…
Geen beginnen aan, het zijn net robotten waar je tegen aan zit te tikken. Ze halen hun standaard antwoorden uit een tekstbestandje, plakken het in de chatbox en hop.

Niemand vraagt zich hopelijk meer af waarom de economie van LDF op zijn kont ligt, verkopen doen ze goed, eenmalig. Daarna is het afgelopen met de pret. Het systeem is nodig aan hervorming toe. Daar moet je net hier in LDF mee komen! Bij de minst geringste verandering wordt namelijk meteen het land plat gegooid. De vakbonden teisteren het land dan met stakingen. Dan denk je wel eens: heeft die ijzeren lady Tatcher het toch niet zo slecht gedaan door die macht van de vakbonden te breken. De UK schijnt, nadat dat een feit was, beter te managen te zijn. Moeten ze hier ook eens doen, zal ze de ogen openen.

PLAN
Maar eens naar Vesoul gaan en de Orange winkel onveilig maken? Goed plan, denk ik dan. Het zal niet veel uitmaken, maar dan kom je in ieder geval in het systeem terecht.
Overigens, de mail die ik via hun helpdesk formulier heb verstuurd, is nog steeds niet beantwoord. Het is 14:00. Ik ga mijn sjachrijn maar eens echter de draaischijf wegdraaien.

Blogje

Drie jaar geleden vond Fannie dat ik maar eens iets moest gaan melden over de toestanden in de wereld van Mailleroncourt, en zo. Vorderingen in de verbouwing en wat deze jongen zoal uit vrat. Zij zat toen nogal veel in het buitenland voor d`r werk. Alhoewel, Fannie was niet de enige die dat vroeg. Vrienden, bekenden, ex-collega`s en ook veel oud gasten wilden graag op de hoogte blijven van dit project. Geluiden als: waar begin je nu weer aan, tot aan goh spannend, hou ons op de hoogte klonken. En wat lag dan meer voor de hand om dat dan in een bescheiden blogje te doen.

Snel merkte ik, dat rapporten maken of onderzoeken uitschrijven, heel andere soep was dan het schrijven van een voor iedereen beetje leesbaar verhaal. Bij een technisch rapport kun je gewoon kort door de bocht gaan. "Het hoeft geen roman te worden", riep ik zelf ook heel vaak tegen teamgenoten op de werkvloer.

TAAL
Waar ik ook al eens iets over schreef was, dat basis dingen als D`s en T`s in een rotgang aan mij voorbij zijn gegaan. Te snel om ze op te pikken of vast te houden. Of misschien gewoon te vaak verhuisd. Wat ook niet heeft geholpen, is dat in de voorbije decennia de spelling van de NL taal nog eens een paar keer veranderde. Een keer zelfs werden de al te drastische wijzigingen in de spelling teruggedraaid, om vervolgens iedereen die niet veel met schoonschrijverij te maken had in verwarring achter te laten.
Daarbij kwam nog dat mijn leesvoer van de afgelopen decennia bij default niet veel Nederlands bevatte. Als je in de IT wereld je vakliteratuur wilde bijhouden, en dat deed ik behoorlijk fanatiek, dan is de taal Engels. Errug weinig Nederlands dus. En in welk modern vakgebied is dat heden ten dage niet zo. Het meeste, en vaak ook belangrijkste wordt in`t Engels gepubliceerd. Lezingen worden veelal in het Engels gegeven, op conferenties is de voertaal Engels en ga zo maar door. Voordat iemand iets anders gaat denken, ook mijn Engels is niet van een literair niveau. Naast vakliteratuur las ik weinig anders, geen tijd of zin. Of ik keek tv, om het malende brein te verdoven.

Dan schakel je ineens om, in het Frans nota bene. En voilà, weer een deuk in mijn toch al niet zo geweldige kennis van de NL grammatica ;=)

Een poosje na mijn verhuizing naar LDF ging volgens Carla mijn Nederlands er dan ook in rap tempo verder op achteruit. Nee, niet omdat ik een hekel heb aan het Nederlands, of in talen in het algemeen. Ik vind talen heel erg belangrijk als vehikel om te communiceren. Taal is eigenlijk prachtig! Heerlijk, om met een vlijmscherp sarcasme, dingen eens fijntjes aan een prutser uit te kunnen leggen bijvoorbeeld. Of iemand een vreselijke ziekte toe te wensen, maar wel zo dat het slachtoffer je er ook nog voor bedankt ;=) Of om dingen leuk en aardig te vertellen. Echt waar. Alleen, het boeit me overigens weinig of dat in hyper correct NL, of welke andere taal dan ook, gebeurd.

BELANGRIJK
We merken wel dat talen belangrijk zijn voor onze business hier. Correspondentie voor aanvragen en reserveringen worden in vijf talen gevoerd. Daardoor ben ik zelfs, door mijn contacten met spaans sprekenden, ook maar eens iets van het ES gaan leren. Fannie spreekt dat overigens heel goed. Samen spreken we dus vijf talen. Toch niet gek zoiets, voor een B&B-tje in het wereld-dorp Mailleroncourt-Saint-Pancras. We merken ook dat het redelijk spreken van een taal als Duits of Engels mee helpt in het krijgen van gasten van over de grens. En zelfs de Fransjes vinden het prachtig dat je echt probeert de taal zo goed mogelijk te spreken. De taalfauten nemen ze dan, beleefd glimlachend, op de koop toe.

Dan is er Marion die, na eerdere voorzichtige hints, definitief begon te balen van de slechte taal & grammatica op de blog en vervolgens aanbied een handje te helpen. Dat vind ik dan weer geweldig. Het leuke is dat we er allebei van leren. En mocht het iemand zijn opgevallen, het aantal taalfauten en al te erge zondes tegen de NL grammatica zijn drastisch verminderd. Als goede ghostwriter laat Marion mijn eigen stijl zoveel mogelijk in tact, en knipt de vuiltjes weg. Toch bijzonder vind ik dat, zo`n samenwerking. En dat voor een blog wat niets anders doet dan vrienden, bekenden, en gasten op de hoogte te houden van wat er hier zoal gebeurd.

Inmiddels zijn er gemiddeld +60 lezers per dag, is de blog +21.000 keer gelezen en staan er +444 verhaaltjes op. De vruchten van dik 3 jaar krabbelen. En ik merk als gasten, vrienden of kennissen komen dat ze bij-gelezen zijn. Of, al leuterend via de telefoon, dat meestal de mensen op de hoogte zijn, ook leuk om te merken.

WEEKEINDE

Van dingen die zoal gebeuren is het volgende er een van. Een mooie illustratie hoe onzeker zaken kunnen blijven tot op het laatste moment.

Twee weken geleden meldde zich iemand met een redelijk onzekere reservering. Of men niet alle vijf kamers en het appartement kon afhuren voor een groep vrienden. Een lang weekeinde zou dat worden en of er ook in het atelier iets gedaan kan worden. Want zo kwamen ze op onze B&B uit. Die combinatie. Snel zeg ik geen nee, dus reageer ik in redelijk Engels dat dat een goed plan was. Lijkt me dikke pret worden, een vol atelier met mensen die klei alle richtingen insturen. Zekerheid over het uiteindelijke aantal mensen en kamers kon pas later geboden worden, of dat een probleem was in verband met het voorschot? "Niet echt", antwoordde ik. Vanuit het buitenland geld overmaken duurt toch zeker een dag of vier, en als het aantal personen dan niet bekend is, tsja. Meestal ben ik dan wel soepel. Wordt dat door harde lessen overigens wel steeds minder.
Uiteraard heb ik dit soort reserveringen eerder gehad en het adres van de afzender bleek dan steevast uit Afrika of 0ost- Europa te zijn. Met natuurlijk list en bedrog als oogmerk. Dus je blijft op je hoede, toch? Hoewel je kunt nooit weten. Daarom benader ik dit soort reserveringen altijd met een beetje reserve, maar positief. Na enkele mailwisselingen groeide het vertrouwen.

Ondertussen meldden zich gasten voor de maandag en dinsdag, dus het feest werd steeds completer. Veel ervaring doe ik weer op om de kamers te prepareren voor winter gasten. Dat is toch weer anders dan voor zomer gasten. Je sleept wat verrijdbare elektrische kacheltjes aan en zorgt ervoor dat alle dekbedden op winterstand staan. En jawel hoor, toch weer een vergeten, mérde. Je stookt bovendien het huis op tijd warm genoeg zodat de gasten het niet koud krijgen. Warm in de lobby is ook warm in de rest van het huis. De lobby is namelijk nog steeds de koudste plek.
Gelukkig kwam die maandag eindelijk de rolluiken pipo, die het weerbarstige rolluik van kamer 2 fikste. Hij had daar zelfs een paar uur voor nodig, en dat is zijn dagelijkse werk ook nog eens. Ineens baalde ik dan ook niet meer van mijn paar mislukte pogingen. Nu hij er toch was, liet ik hem hem ook maar naar de andere luiken kijken. Een beetje WD40 smeerspul doet meestal wonderen, nu ook weer. Hier en daar moesten een paar van die kasten uit elkaar. Stuifzand en ander vuil eruit en na een morgentje door jakkeren liepen alle rolluiken weer prima op en neer. Dit ook maar op de seizoen`s klussenlijst plaatsen, besloot ik.

VRIJDAG
De vrijdag naderde. Nog steeds geen definitieve reservering. Wel dat het steeds minder mensen werden. En of ze zelf in de keuken iets mochten koken? Tuurlijk.
In de avond, op de afgesproken tijd, geen leven in de brouwerij. Ach het hele huis was warm, ook niet verkeerd een keer. En daarom ging ik maar in de corridoor naar een flimpie kijken. Opeens geluid in de keuken. Het bleek een groepje internationale studenten uit Fontainebleau te zijn. "Oh ja, zou vanochtend nog een mailtje sturen dat ook de vijfde kamer niet meer nodig was, maar dat is er niet meer van gekomen" zei de führer van het groepje, toen we al bezig waren te kamers door te lopen. Daar voel je je dan ineens onbehaaglijk bij. Zo van, wat moet ik hier nu mee? Zo kun je toch nooit maximale gastvrijheid aanbieden?

Zaterdag zou ik, zoals afgesproken, koken voor ze. Had het menu al gemaakt. Ter plekke veranderde ik het menu om toch maar vooral flexibel te blijven in hoeveelheden en zo. Toen we weer in de lobby stonden, vroeg ik: "Wat willen jullie voor vanavond gaan koken?" "Nee, toch maar liever niet, we hebben eigenlijk ook niets ingekocht. Waren er ergens pizza`s of zoiets te scoren?" Dat werd dus een makkie voor ze, slim. Gedurende de avond druppelden de rest van de gasten binnen en de pizza`s werden in grote getalen in de oven geschoven om op te warmen. Afijn, inkopen voor het knabbelen en drinken hadden ze gelukkig nog wel gedaan, dus die verzorging was prima geregeld. Wie er nu precies ging kleien werd ook niet duidelijk, en waar ze de volgende dag wilden wandelen? Oei, wel ver 10KM in dit onzekere weer. Gaf ik ze geen ongelijk in. En al rap kwamen de computers op tafel, evenals de boeken, aantekeningen, en diverse studie materialen. Een gezellige boel. Deed me wel aan de wilde tijden in Vlaardingen denken. Leuk hoor die discussies.

KLEIEN
Op zaterdag gingen twee gasten mee naar het atelier. Dikke pret. Beetje hangen in de stoel, wat aanwijzingen geven, en stimuleren dat er toch nog iets werd gefabriekt. Je hebt het over alles en niks. De zonne verwarming doet het overigens prima in het atelier. Voor alle zekerheid toch een mobiel element er bij gezet, maar dat bleek niet nodig. Beter mee verlegen dan om verlegen, zeg ik maar  Weet ik dan ook weer. Heel prettig dat je kunt schakelen tussen de CV en de solar farm. Want die installatie heeft de afgelopen week geen Joule opgeleverd. Dikke grauwe soep hing in de lucht de afgelopen week. De utopie dat je helemaal op zonne energie zou kunnen overgaan is en blijft daarom ook een utopie (voorlopig). Alhoewel, als geld geen bezwaar is, kun je natuurlijk een vreselijk diep gat graven, daarin een speciaal soort beton storten wat dan in de zonnige dagen opgewarmd wordt. Dat geval dient dan weer als accu. Zo zijn er nog wel meer van dat soort grapjes. Hoewel, als geld geen bezwaar is, zou je dan nog al die moeite doen? 

DINER

Het diner werd een succes: de traditionele winterkost als Boeuf Bouguignon, ging erin als koek. Had eerder nog even aan Choux Croute lopen denken maar liet dat idee varen. Ging wellicht een straatje te ver. Te uitgesproken misschien. B-B hadden de meesten tijdens hun verblijf in LDF nog niet gegeten. Natuurlijk Luberon als wijn, en als dessert had ik mini taartjes van bladerdeeg, met appel snippers, rozijnen en honing gemaakt. Licht en lekker. 

Zondag traditioneel crêpes, ook iets heel bijzonders zeiden ze, om dat als ontbijt te krijgen. Uit voorzorg had ik maar een dubbele hoeveelheid gebakken. Ook dat bleek een goede zet. Er waren er slechts drie over. Kwam goed uit want ik ben er niet vies van, een paar crêpjes. Vooral die appelstroop op de crêpes vonden ze lekker. En dat dat zo makkelijk te maken was, wekte verbazing. De lekkerste dingen zijn meestal erg eenvoudig te maken.

PAUZE

Uiteindelijk moest ik ze toch verzoeken afscheid te nemen, als ze tenminste nog op tijd in Fontainebleau wilden zijn vanavond.
Ver na twaalven vertrok de laatste gast. Hopelijk denken sommigen er nog aan om wat commentaar achter te laten op TripAdvisor of Zoover. Kan altijd weer helpen om gasten een indruk van ons B&B te geven.
Even een rondje gemaakt, lichten uitdoen, kijken of niemand wat vergeten is en bedden afhalen. De dode soldaten (lege flessen) stonden in cohorten van 6 opgesteld, en de pizza dozen vulden de afvalton tot aan de rand. Gelukkig is maandag weer vuilophaal. Schoonmaken komt dan maandag wel. Nu lekker even in een boekje duiken en de zondag verder van de weergekeerde rust in het huis genieten. Toch anders of je nu gasten in de winter hebt of in de zomer.

Incommunicado

updated: 20111124 Acte 5


Zit nu buiten onder het afdakje van de wasplaats bij 2 graden celcius te internetten via de WiFi van de buren. Ik ben dan ook voorlopig even niet telefonisch te bereiken en wel om het volgende.

PRELUDE
Al vaker eens geschreven over het stenen tijdperk nivo van telefonie en internet in LDF.  Uiteindelijk werd het me toch echt te gortig met SFR, onze huidige internet provider.  Om de haverklap moest het modem opnieuw gestart worden of zat je uren zonder internet en/of telefonie. Soms, midden in een gesprek viel het gesprek weg. En de Kafkaiaanse situaties die je dan krijgt. Belt u ons als u een storing heeft. Ja, zonder telefoon of zo zeker, een tam tam misschien, wellicht  rookwolkjes? Met uw mobiel. Heb ik niet. We sturen u een email, ja hoe lees ik die dan? Want inmiddels zit ik via de Wifi van de buren te klooien. Zouden ze gewoon achter hun terminal zitten te gniffelen? Zo van: we hebben weer een idioot aan de lijn, komt allen luisteren!

Exit SFR dan ook. Zoektocht naar een andere provider. Je enige macht die je als consument hebt is: een andere leverancier nemen. Na enig snufffelwerk blijkt Orange de minst slechte van het pack te zijn.

En dat ging als volgt. Luistert en huivert!

ACTE 1
Waar de fransjes wel erg goed in zijn is het verkopen van diensten. Een formuliertje om je op de nieuwe dienstverlening te abonneren, snel gevonden. Wel de NAW gegevens ingevuld, maar toen stokte het proces, de veel onbekende variabelen. Afgekapt dus.
Begint er zich een telefoon terreur af te spelen, niet te filmen! Drie keer of meer per dag zochten ze contact. Of je dan maar op die en die knop wilde drukken. Precies dezelfde pressie werd uitgeoefend als die verzekering verkopers van een aantal maanden geleden. Klinkt het opnieuw: "Druk op die button, heeft u dat al gedaan? Nee? Waarom niet? Toe dan, dan gaan we verder. Ik kan u overal mee helpen. Toe, wees niet bang, klik maar."

Ik, gekke Henkie, lees dan toch maar eerst ff wat er staat voordat er op die continue button geklikt wordt.  "Hé, vraag ik, wat is dat Megamax?" "Ja, ja, klik nu maar". "Nee", zeg ik resoluut, "want staat Megamax voor Megabit?" Geen direct antwoord. "Kunt u mij garanderen dat er dan 8 Mb wordt geleverd?" Een uitgebreid verhaal volgt, dat Orange hun eigen server in de centrale heeft staan en dat ze daarom tot 20Mb kunnen leveren. Opnieuw geen direct antwoord. En technisch gezien rammelt hun verkoop prietpraat aan alle kanten. Dus zeg ik "Vindt u dan maar iemand die weet wat 8 Megamax betekent, want die kreet ken ik niet. Het is geen officiëel erkende of formele uitdrukking." Lastig hè zo`n klant. Afijn, ik weet toch wel dat het kiezen of delen is. Of de ramp die zich SFR noemt, of ieder andere provider die een iets stabieler netwerk biedt.
Enfin, na meer dan 20 contact momenten, en geen duidelijk antwoord op mijn vraag: wat is Megamax,  houd ik tegen beter weten in gewoon vol: "Ik neem geen abo voordat u me dat vertelt".
Ha, ha, probeer als gebrekkig frans sprekende `Ollander maar eens door die muur van professionele training heen te breken. Dat lukte dus gewoon niet. Hoe vaak ik ook zei "Dit is geen officiële term, dus wat verkopen jullie dan?" Tuurlijk, er wordt meesterlijk omheen gemanoeuvreerd. Geweldig vind ik dat, zo`n steekspel! Steevast, wat Megamax dan betekende werd gewoon niet beantwoord. Er volgde telkens weer een vaag verhaal dat heel ver uit de buurt bleef van het beantwoorden van mijn directe vraag.

ACTE 2
Na erg veel gejengel, kreeg ik uiteindelijk een engelstalig sprekend figuur aan de lijn. Die gaf indirect toe dat het een reclame woord was. Ha! Deze truc werkt dus, haal ze uit hun eigen taalgebied, dan komen er barstjes in de verdediging.
Volgende zet, het steekspel ging verder. "Maar hoeveel debiet krijg ik dan?" Weer die ontwijking van de vraag, zeggende dat Orange 8 Megamax bood. "Is dat 8 Megabit?" "We kunnen u TOT 20 megabit bieden." klinkt het. "Dat biedt SFR ook, zei ik, maar ze halen nog geen 10%". "Garanderen we ook niet, wel 8 Megamax." Heb je dat weer.
Natuurlijk kun je als Don Quichote tegen de windmolens blijven strijden, maar dit keer ga je het niet winnen Cornelis. Waarop ik een einde aan deze charade besloot te maken. Dit, omdat ik toch wel wist dat ik dit abo zou nemen, evenals mijn tegenstanders. Even brak de professionele houding, een zeker ongeduld werd duidelijk, waarna de oorspronkelijke verkoopster het weer overnam. Die had meegeluisterd, zei ze. Ja kunnen jullie wel met zijn tweeën tegen een?! Opgewonden begon ze een heel exposé af te steken en de emotie brak steeds meer door. Geweldig! Natuurlijk moet je de pret eigenlijk niet bederven, maar na een minuut of zo van op topsnelheid geratel, kreeg ik medelijden met haar. Er brak een soort getergde ondertoon in haar betoog door. Zo`n zacht ondertoontje van waarom zit u me zo te pesten, huilie, huilie. Ik vroeg haar vervolgens een beetje te kalmeren, en stom verbaasd bood ze haar excuses aan. "ik ben nu gekalmeerd, ja ik ben nu weer kalm, laten we verder gaan" En de situatie was weer normaal. Van mijn kant wilde ik gewoon dat ze vertelden wat 8 Megamax dan was en of ik de garantie had op 8 Megabit. Twee heel gerechtvaardigde vragen, vond ik. Tuurlijk besefte ik dat zij zich in een spagaat bevond en dat gewoon niet mocht zeggen.

Toch puntjes gescoord, het gaat steeds beter het inbeuken op de verdediging van de telefonische verkopers. Ook goed geweest voor mijn Frans. Die twee vragen kwamen uiteindelijk behoorlijk soepel over mijn lippen. Na 20 keer oefenen mag dat dan ook wel. En, dat is de sport, weer een heel aantal gratis - le mot magique - lessen franse conversatie gescoord, toch?

Hop Orange werd het, buttons gedrukt, RIB (banknummer) opgegeven, en akkoord geklikt. Kopen gaat héél erg soepel in LDF.

ACTE 3

Dat was afgelopen zaterdagmiddag.

Maandagavond, plotseling geen internet en telefonie meer.

Je weet zo langzamerhand hoe de fransjes zich achter websites kunnen verstoppen. Want, ojee de klant zou wel eens contact met ons willen zoeken. Helpdesk nummers zijn dan ook op de meest onlogische plaats te vinden op de sites van telefoon bedrijven. Meesters zijn het in het opwerpen van barrières om toch maar vooral geen persoonlijk contact met een klant te hoeven hebben. Stel je voor, de klant zou wel eens boos kunnen zijn. Of zelfs maar een probleem kunnen hebben met diens internet, of iets dergelijks. 

SFR natuurlijk afschuiven op Orange, zo van dit is normaal als je het abo bij ons opzegt. Anders kan Orange de lijn niet overnemen. Zeg ik, "Op zijn minst zou daar iets over gecommuniceerd kunnen worden. Zo van, we gaan vanavond uw lijn afsluiten ivm omzetten naar de concurrent." Nee dat is Orange zijn pakje aan. Na eindeloos zoeken op de site van Orange, vond ik iets dat leek op een chatbox. Ook weer op aanraden van de buurman: gewoon alles uitproberen. Via die interface, wat niet scrolt en niet groter te maken valt, komt er pas na 3 minuten een zinnetje: ik wacht op uw vraag. Ondertussen al ff getikt: is er iemand? In plaats van dat iemand zich meldt moet je maar gokken, en in de blinde iets roepen, in de hoop dat er iets of iemand reageert. Primitievelingen. Op vragen als "waarom ben ik afgesloten?", geen antwoord. Uiteindelijk dacht ik, laat ik eens het helpdesk nummer vragen, bingo. Die nummertjes verschenen momentaan, waarop de chatbox zich bijna onmiddellijk sloot. Je zou dat nummer eens kunnen onthouden. Te laat, was tijdens het chatten al aan het bellen gegaan. Een wachtrij van heb ik jou daar. Gek hè?

De HD van Orange. Ja, uw lijn is overgegaan naar Orange en werkt. Ja, en? Modempje bijvoorbeeld? Die wordt morgenmiddag bij het magazijn besteld en dan heeft u die op zaterdag op zijn vroegst. Tuurlijk. Zoiets wordt natuurlijk weer op een of ander depot afgegeven, daar moet je dan weer heen, als het al open is. En hop weer een paar dagen extra zonder internet. Gedoe. In ieder geval houd ik ons oude telefoonnummer en de mailbox bij SFR is zowaar gratis te behouden, staat erg veel mail in. Eens kijken hoe dat te bewaren valt. Een goede les, je zit naar schatting twee weken zonder internet als je overstapt naar de concurrent, en niemand die daar iets aan doet. Of kan doen.

Van het hele verhaal konden de buren natuurlijk meegenieten, want daar zat ik in de bijkeuken in de telefoon te toeteren dat ik het helemaal gehad had met SFR. En waarom het 2 weken moest duren voordat iemand weer internet toegang zou hebben.

Afijn, van BP zijn wifi sleutel gebietst, weet die veel over privacy en internet beveiliging. Dus zit ik nu in de kou onder het afdakje van het washok, de mail op te halen en de blog te uploaden.

ACTE 4

Vanochtend bij 3° buiten de onderste post opgeladen, email opgehaald.
Wie schetst mijn verbazing, koekeloer ik na de lunch ff in de postbus. Modem van Orange ligt op postkantoor. Nu al ;=) Krijg nou wat.

Na twee uur opgehaald en de handel aangesloten. Dat programma voor installatie werkte natuurlijk niet op mijn compu, maar inloggen op het modem kon dan wel weer, dus installatie was daarna ultra snel gepiept.
Alleen telefonie moet dan door Orange geactiveerd worden. Merkwaardig. Kan wel een dag duren. Vraag ik me dus af waarom wel internet en niet telefonie inschakelen, rare jongens die fransjes. Maar zo door de bank genomen eigenlijk nog best wel snel en soepel. Dat dan toch wel weer. Slechts 2,5 dag zonder internet. Voor franse begrippen is dit ra-zend-snel!
Alleen de telefoon nu nog. Kan ik mijn schatje weer eens bellen.

ACTE 5

Uiteraard wil je wel eens weten wat dan de werkelijke snelheid van je nieuwe verbinding is. En uiteraard is er geen 8 mbps ofwel 8 miljoen bits - nullen en enen - per seconde. ( 8 bit = 1 byte = ± 1 letter ) En natuurlijk staat er in het echte contract ook geen 8mbps maar tòt 8 mbps vermeld. En ja, pure klantmisleiding. Op hun site staat toch echt iets anders. En die zogenaamde fop test die je mag doen als ze je bellen, daar trappen alle niet IT consumenten toch gewoon in? Tuurlijk geeft die test 8mbps aan. Begin er maar eens aan. Een proces beginnen? Ha, ha. Dan kun je als buitenlander maar beter weer emigreren voordat je zaken op je nek krijgt die zich tegen je keren.
Maar HERE ARE THE RESULTS!!!!

Download Speed: 4772 kbps (596.5 KB/sec transfer rate)
Upload Speed: 636 kbps (79.5 KB/sec transfer rate)
Latency: 91 ms

KB staat voor Kilo (=1024) en bps = bits per seconde. ms = miliseconde. Latency is, om het eenvoudig te zeggen, hoelang het duurt voordat je lettertjes aan de andere kant van de lijn zijn, in dit geval de andere kant van de wereld. Om je een idee te geven: het duurt 2-4ms voordat jou lettertjes bij je modem zijn, 10-50 ms voordat je daarmee bij de centrale bent, en 80 bij je provider en 150-250 bij een duistere server in China bijvoorbeeld. Alles daarboven kan een time-out opleveren: duurt te lang. Dan vind ik 91 ms iets aan de hoge kant. Maar hé, we leven in LDF

Conclusie:
TWEE keer zo snel als SFR, jawel! Totdat natuurlijk meer mensen in het dorp overgaan naar Orange, en dan is het weer het oude liedje, zit je met zijn 16-nen op één ADSL kaartje te pielen en zakt de snelheid verder terug naar SFR nivo. In beginsel was het doel slechts een stabielere situatie, en hogere snelheid is een mooie bonus. Die stabiliteit kan zich slechts in de tijd uitwijzen, hierover ongetwijfeld later.


Eens kijken, hoe lang duurt het naar THOCP (server in de USA) van hier uit: 178ms. Enne naar LeMonde 72ms. Hmm, de webserver van LeMonde.fr is niet goed beveiligd, en ik zie geen LB. sssstt. De Telegraaf dan? 108. Die is, aan de buitenkant te zien, wel goed in elkaar gezet. Wat wil je ook met al die kleine hackertjes in NL.

Overigens nog steeds geen telefoon. Dat zal wel weer over het weekeinde heen getild worden. Alhoewel, het voortraject verliep ook heel soepel. Dus niet te negatief Cornelis.

Pst. Zelf eens een testje doen?

(c) Speedtest

Dit & Dat

Krijg redelijk wat mailtjes over die afgeslachte geit. Ik voelde me ook behoorlijk verontwaardigd, en ook wel een beetje bedreigd. Bedankt voor het meeleven.

Zondag is luieren. Hèèèèhh lekker lezen, een beetje websurfen, radiootje op France Musique, de openhaard aan, en ik zie dat Chippie vrolijk bezig is op het balkon naar vogels te springen. Had dit zinnetje nog niet afgetikt of, verrek hij heeft er een! Zo in volle vlucht uit de lucht gemept! Nou ja zeg. Natuurlijk moet dat binnen opgeknauwd worden. Ach de stofzuigert is er goed voor.
Kwam ik dit flimpie via eat me daily op joetjoeb tegen:



Is dat nu vrouwenonderdrukking of is het dat niet?! Zonder meteen alles te veroordelen. Kijk ook eens naar de opname techniek en de uitlichting. Errug goed gedaan, hoewel het beeld-verhaal niet echt lekker loopt. Op dat eat me daily staan ook stukjes voor de echte vleeseters onder ons.


Het effect van het bijgebouwde gangetje is nu al goed te merken, ook al zit de deur er nog niet eens in. Er is merkbaar minder koudestraling vanaf de Grange. Morgen de handel afmaken en dan is er weer een stage van fase 3 af. Het lollige is dat dit gangetje ook nog bij het bruikbare oppervlakte van het winter atelier gevoegd kan worden. Kan met gemak een tafel in de couloir staan. En als je zo eens tegen de huidige constructie aankijkt, is er met een kleine ingreep nog wel een slaapkamer boven op te maken zonder dat je dat een kapitaal hoeft te kosten. Eigenlijk volgt dat wel een beetje uit de vorm die er nu staat. Afijn, leg ik bij de directie wel in de week, zien we volgend jaar wel weer. De grote dingen in huis zijn nu wel klaar. Kan deze winter lekker besteed worden aan het verfijnen of verder afwerken van het huis. Eens een keer wat anders om niet in de sneeuw een raam hoeven uit te hakken met een kango.

In het voorjaar komt de jacuzzi en de rest van de tuin aan de beurt, nog redelijk in de bandbreedte van de planning. En dan moet ook de tuin verder ingericht worden. We wilden dat zo eenvoudig mogelijk opzetten, voornamelijk om dat gevoel van open ruimte te behouden. Het moet ook geen engelse tuin worden waar alles volgepropt is met struiken, pergula`s, perkjes met rotspartijen, en ga zo maar door, zodat je er niet eens meer kan ravotten met de kids. Wel, als we iets planten dan moet het geuren, en/of een mooie plant of zo zijn. Zoals bijvoorbeeld een magnolia, vinden we erg mooi.

Ruim een maand geleden heb ik twee soorten onkruid verdelgingsmiddel gemengd. En daar waar dat is gesproeid, is alles redelijk dood. Zeg maar morsdood. Wat ook maar enigszins groen was is nu donkerbruin, op de juiste plekken dan. Die mix werkt uitstekend, hè hè. Misschien mag dat dan officieel niet gemengd worden, maar het goedje waar ik oorspronkelijk naar zocht, en alleen nog onder de toonbank door verkocht wordt, is nu eenmaal niet meer te krijgen. Dat scheen echt een mirakel spul te zijn. Ook nog langdurig te werken. Met dit mengseltje ging het ook prima en het scheelt een hoop gedoe. Normaal ben ik tegen gif spuiten en zo, maar met ons oppervlakte was het gewoon geen doen meer. Nood breekt wet zeg ik dan.

We krijgen de eerste serieuze aanvragen binnen voor de kerstweek. Een beetje laat, maar dat was de vorige jaren niet anders. Hopelijk lezen de aanvragers ook onze leveringsvoorwaarden, over hoe een reservering definitief wordt gemaakt. Dan krijg je ook geen scheve gezichten of verkeerde verwachtingen. Voor de goede orde, een reservering wordt pas definitief - lees bindend - als 30% van de huursom is overgemaakt, een maand van te voren. In het geval van de gîte of het apartement dan. Is het korter dan een maand dan vragen we om 100% van de huurprijs voor zowel gîte of apartement over te maken, incluis de borgsom. Dat geeft beide kanten een stuk zekerheid.
Kamers betaald men 100% vooruit, dat kan op kortere termijn. Voor kamers tillen we daar niet zo zwaar aan, behalve als er meerdere kamers tegelijk gereserveerd worden. Meestal worden kamers slechts een paar dagen van te voren besproken, dan wordt vooruit betalen lastig. Doen we niet moeilijk over.
Dan is dit ook maar weer duidelijk.

Zo, het downloaden van een kookboekensite is klaar. Eens kijken wat daar allemaal inzit: +100 boekwerken uit het Gutenberg project. Het overgrote deel zal wel meteen in de bittenbak gemikt kunnen worden. 

Moord

BP, die onze wei en kudde uit puur zelf belang scherp in de gaten houdt, kwam er gisteren mee aan. "Is er wat aan de hand met die ene geit", zei ie? Ik pak de verrekijker en zie iets zwarts in de wei liggen. "Oh die ligt wel vaker zo voor pampus", merk ik dan op. De volgende inspectie gaf hetzelfde beeld, toch niet normaal dus. En lopen we de wei in. Blijkt. Een van de Mario Brothers is eergisternacht in de wei gewoon afgeslacht! En zomaar een voorpoot eruit gesneden! Dat is toch niet meer normaal. Loopt er dus in de nacht iemand je wei in, pakt het eerste de beste beest dat stil blijft staan, zip met een mes en hop snijdt een stuk uit het beest. Die messnede is duidelijk te zien, geen rafelig gat zoals beesten die iets aanknagen achterlaten. De vossen zijn ook even langsgeweest en het een en ander aan vogels, dat is duidelijk te zien. Maar de missende voorpoot is klip en klaar met een mes eruit gesneden. Moet je daar nu aangifte van doen? Dit heet toch stroperij, of vergis ik me? Och, dat helpt toch niks meer. Nou ja het beestje, van wat er dan van over is, morgen maar op de brandstapel leggen. Volgende week die beveiligingscamera toch maar weer activeren. Het is blijkbaar weer de tijd dat stropers actief worden. Volgens BP hebben ze in de provincie steeds meer last van inbraken en diefstallen. En als iemand uit mijn kennissenkring de zwarte kant van het bestaan kent is hij het wel. De sjacheraar ;=) Natuurlijk worden daar altijd de Roemenen en Roma bijgehaald. Persoonlijk geloof ik dat de waarheid ergens in het midden ligt, en dat er net zoveel franse criminelen zijn als Roemenen en Roma in dat gilde. Zoals overal ter wereld met een mix van allochtonen en autochtonen, is het criminele gilde niet anders dan zo samengesteld. Een hoop buitenlanders, en natuurlijk het crème de la crème van het autochtone schuim van die natie. Het is gewoon een verticale doorsnede van de bevolking. Van hoog in de sociale ladder tot aan de onderste trede ervan. In deze streek is er een extreem hoge werkeloosheid van bijna 25%. Dus wat mag je dan verwachten! Afijn, daarmee word ik alleen maar gesterkt in mijn overtuiging om elke avond mijn ronde te doen om te controleren of alles op slot zit. Misschien een camera of zo erbij?

AMAZON
In steden als Besançon, Nancy, Troyes, Mullhouse daar kom je wel aan je trekken. Even een paar km`s met de tram of bus, en al het snoepgoed ligt voor je in de etalage. Als je zo op het platteland woont, is eigenlijk de enige oplossing om nog iets te kunnen kopen zonder dat je 100 km moet rijden, via een on-line winkel. On-line firma`s als Amazon bieden meestal een betere deal. Je hoeft daarvoor niet eens je huis uit, alles wordt na een paar dagen, of een heel enkel keertje weken, in je postbus geplempt. En dat voor slechts een paar euries meer. Tweehonderd km rijden kost toch snel 15 liter brandstof ± 25 euro verder, en in een reguliere winkel is het zoals gezegd, meestal duurder. De online winkels profiteren daar natuurlijk van als geen ander. Het is een miljarden business geworden. Hier een infographic over Amazon. Niet te klein dus.

HESTON BLUMENTHAL

foto:college.saintebarbe

Gisteren stuurde Glenn me een link toe van een kok die, volgens Glenn dan, koken uit de middeleeuwen ook heeft omarmd. Blijkt het de drie Michelin sterren kok Heston Blumenthals te zijn. Van middeleeuwen weinig te zien bij hem, maar wel weer de victoriaanse tijd. Die tijd schijnt behoorlijk in beweging te zijn geweest. Een soort FlowerPower maar dan van de 19e eeuw, grijnszzz. Wat ik me uit de geschiedenis lessen herinner, was dat eigenlijk de gouden tijd voor mensen met geld, de rest crepeerde in dat feodale Engeland. Alles kon. Maar of nu 3 op de 5 huishoudens de opium pijp rookten durf ik even te betwijfelen, misschien de rijken van die tijd. De rest kon nauwelijks in leven blijven. Kan me niet voorstellen in die tijd te moeten leven, stank, pestherrie en opium op elke hoek van de straat. Alhoewel in de middeleeuwen was de straat eigenlijk meer een open riool en stortplaats. Het kan nog erger. Als je in de sloppenwijken van tropische steden rond loopt, kun je nog wel een glimp opvangen hoe het er toen aan toegeweest is. En het speciale parfum dat daar in de straten hangt is dan ook ongetwijfeld authentiek.
Vanochtend eens even naar die kok zitten kijken. Wat een opluchting en verademing is die gast. Geen excentriekeling dit keer, maar iemand die heel gedreven ambachtelijk zijn vak beoefent. Iemand die zijn 3 sterren niveau met bloed, zweet en tranen, veel onderzoek en hard werken heeft bereikt. De eerste ster doe je blijkbaar op kwaliteit en goede smaak, een tweede door aankleding en handhaven van originaliteit. Die derde ster krijg je tegenwoordig schijnbaar alleen als je koken uitoefent tot in extrema. Werken met vloeibaar stikstof en bladgoud is normaal. Processen als vriesdrogen moet je dan toch ook wel doen. En een beetje extravagant moet je je toko ook wel aankleden. Dat daargelaten, een verademing ook. Omdat ie niet grof in de mond is, geen extreme emoties laat zien, anders dan pure blijdschap dat zijn truuk gelukt is. Zijn mensen niet schoffeert, geen sensatie TeeVee. Anders dan andere TV koks, totaal anders.

Voor hem lijkt alles een sprookje, een jongens avontuur. Chapeau, voor zo iemand. Dat ie dan in 2008 een extravagant kookboekje The Big Fat Duck Cookbook uitbrengt voor een vriendenprijsje van 250 dollarkes mag dan ook verwacht worden. Zo te lezen is het niet alleen een kookboek maar ook een boek als een lust voor het oog. Eigenlijk zoals een kookboek als extravagant boek er hoort uit te zien, maar vooral beleefd hoort te worden. Zeer zeker ook een boek voor bibliofielen. Voor de keuken? Ach, ik neem het maar op face value, leuke recepten ongetwijfelt, maar ga ik zoiets nu naast mijn fornuis leggen? Nee, dat dan weer niet. Ga ik het kopen, nee. Alhoewel, bij Amazon kost het dan nòg maar 35 euries. Het is dan niet de bibliofiele uitgave uit 2008, maar het bewijst eens te meer dat met een beetje wachten de boeken vanzelf goeiekoper worden. Als een boek het een paar jaar overleeft en in folio formaat wordt uitgegeven, dan merk je ook meteen of een boek populair is of niet.

Etonnante

Ofwel. Verbazend!
Enerzijds omdat er weer gasten zijn de komende weken, het is winter en het is niet bepaald toeristisch weer. De meeste gasten hebben dan ook duidelijk iets in de omgeving te doen.
Anderzijds is het het soort gesprek dat ik met een van de gasten vanochtend bij het ontbijt had. Discretie verbied me hier om op details in te gaan. Minder discretie behoeft de opmerking over het gedrag van de nederlanders in het dorp waar we wonen. Eigenlijk betrof het meer de interactie tussen de dorpelingen en de kleine kolonie NL-ers die hier gegroeid is, de afgelopen twee decades. Die interactie is er namelijk niet of nauwelijks, klinkt het. En dat wordt een beetje gezien als merkwaardig, een beetje maar. "Ze zijn erg op zich zelf" wordt gezegd. "We hebben eigenlijk niet echt met ze gesproken". Toen ik dat tegen Marianne zei vanmiddag, op weg naar BigMat, zei die weer op haar beurt: "Waarom denken ze dat we uit NL zijn weggegaan, daar zit je op elkaars lip. Hier heb je alle ruimte om je heen, is het lekker stil, en je hebt met niemand wat te maken. Als ik elke week bij een iemand op de koffie ging van iedereen die ik hier kende, dan was ik volgend jaar nog bezig. Nee ik vind het best zo. Ik heb geen zin om net als zij doen, de deur bij elkaar plat te lopen, en het op een zuipen zetten. Niks voor mij. Het is ook allemaal familie van elkaar…"
Zoiets hing ik ook op tegen onze gast, dat het als erg prettig wordt ervaren door `ons`nederlanders, die rust, en het op ons zelf zijn. Voor mij gold dan nog, mijn literatuur, internet met skype, de muziek, de vele andere hobbies en passies. De behoefte om te gaan buurten is dan ook zeer gering. "Nee, nee" klonk het, "het is geen verwijt van de mensen hier, meer iets dat hen nogal opviel. En ja in uw geval komen er ook heel veel mensen over de vloer, dus begrijpelijk dat u niet zo de buurt ingaat". Nou ja en verder lekker kletsen aan het ontbijt over allerlei zaken. Soms heel serieus, soms heel luchthartig. Doe je erg veel mensenkennis mee op.

VERKEER

Op de dorpsgrens van de doorgaande D417 hebben ze van die paaltjes neer gezet zodat je én moet uitwijken én moet afremmen. Dat scheen een behoorlijk bedrag te hebben gekost. OK, de meesten  komen met een vaartje van +70 het dorp inkarren. En op zich is het ook niet verkeerd om daar iets tegen te willen doen. Het is wel een doorgaande weg, en dat lokt toch ook uit om hard te rijden. Met die paaltjes is het echter net een verhaal als die 10 kleine negertjes: en toen was er nog maar een. Elke week wordt er wel een van die paaltjes aan gort gereden. De meesten zijn eigenlijk nog maar stompjes, of al behoorlijk aangevreten door die automonsters. Weer duizenden euro`s down de drain. Eerst hadden ze er een soort of pedagogische radar staan, zoiets van u rijdt nu 100.000 met een lachebekje erbij. Dat hielp totaal niet natuurlijk omdat er nu eenmaal geen camera bijstond. Nu die tien negertjes. Wat is de volgende truuk? Mijn idee. Breng toch een slinger in de weg aan, doen al die dorpen die last van dit soort dingen hebben. Maar ja, daar zal wel geen budget voor zijn, of het wordt niet als een al te groot probleem gezien. Of, en daar hou ik het maar op, is dit weer een van die hobbies van de burgemeester. Hij wil alles zo perfect hebben. Moet je net in zo`n dorp als dit zijn waar iedereen gewoon zijn ding doet zonder zich al te veel aan de regeltjes te storen.

MARKETING
Mensen vragen wel eens wat wij aan reclame doen. Nou, tot nu toe niet veel anders dan het bij regelmaat aanmelden bij allerlei boekings- of Chambre d`hôtes sites. Natuurlijk geeft onze eigen site de meest uitgebreide informatie. Die krijgt in december-januari een nieuw jasje + de mogelijkheid om direct te boeken. Verder scan ik het internet een keer in de maand om de concurrentie te bespioneren. Uhm, markt- of concurrentie onderzoek noemen ze dat geloof ik.
Maar vanmiddag had ik een gesprek met Glenn Rogers. Dat is iemand die Chinese toeristen naar ons B&B zou kunnen lokken. Dat zou ie doen door op vakantie sites een pagina voor ons te plaatsen, in het chinees dan. Eerlijk gezegd zag ik dat niet zo rooskleurig in. We liggen niet zo in de voor hen aantrekkelijke gebieden. Dat ging ook nog 300 flappen kosten. Gelukkig was ie eerlijk genoeg om te zeggen dat het daar, voor de Chinese markt althans, nog te vroeg voor was. Zouden we in een wijnstreek zitten, dan hadden we wel een hele goede kans gehad. De Chinese toeristenmarkt is zonder meer een booming business. En de trend is dat de Chinese toerist meer de B&B`s begint op te zoeken. Ook in de meer rurale gebieden als het onze, om de authenticiteit van het Franse platteland te ervaren.
Die gedachten uitwisseling was een heel interessante ervaring. Om, wat je aan het doen bent eens tegen het licht te houden. Vooral tegen een wildvreemde, die blijkbaar kijk heeft op dit soort dingen. Toch weer wat hints en tips rijker. Zoals de site pimpen, alhoewel daar alle info op stond die nodig was. We zijn redelijk gepositioneerd in de zoekmachines, vond ie ook al een goede. Volgens hem hadden we nog erg weinig van de mond op mond reclame gemerkt. Daar kon dan nog aan gewerkt worden. Het contact met oud-gasten zou daarom eens aangehaald kunnen worden. Was ik hem een stapje voor door te vertellen dat er een nieuwsbrief op stapel staat voor eind dit jaar of begin volgend jaar. Hij bood spontaan aan om daar eens doorheen te fietsen. Sympa nietwaar? We spraken af dat in 2014 nog eens contact gezocht zou worden om te kijken wat de Chinese markt voor ons zou kunnen betekenen.

COULOIR

Het werk aan de couloir vordert gestaag, vandaag de dwarsbalken er ingehangen. Een heel gesjor en gehijs. Morgen kan ik weer alleen verder met de afwerking. Maandag BP nog ff om de platen omhoog te tillen en dan kan die weer gaan wieberen.

couloir grange

Over korreligheid gesproken - 800 ISO. Veel ruis in de foto. Maar zo`n zwart-witje is dan toch altijd veel dramatischer in dit soort dingen. Het enige licht kwam van die twee bouwlampen, geen halogeen maar met spaarlampjes.

Couloir

Hoera, krijg eindelijk het gevoel dat ik vooruit ga met mijn frans. Vanochtend een lange zin zonder ook maar een keer te stotteren of zoeken naar woorden. Was ook niet eens boos, dan komt het er namelijk behoorlijk vloeiend en rap uit ;=) Floep, daar lag die zin dan toch maar zomaar op tafel, stond er zelf verbaasd van te kijken. Kreeg ook even het gevoel dat ik door een soort van een barrière heen brak. Nu is deze jongen niet zo bang om fauten te maken, maar voor de luisteraar is het geen doen, als je zo staat te haspelen en zoeken naar woorden. Zeker, dat accent zal never nooit weggaan. Na een paar woorden hoort iedereen dat ik uit NL kom. Belde laatst Antenne Bleu op, een lokale radiozender, en het klonk heel beleefd hoor. "Goh", zegt ze, "u heeft een heel licht accent. Waar komt u vandaan"? "Nederland", zei ik. "Oh maar dat had ik niet gedacht". Toemaar gaan ze ook nog slijmen met je. Als je je zelf dan terug hoort, stijgt het schaamrood je toch wel naar het kale kruintje. Afijn, elke dag lees ik nu een stukje hardop uit een of ander boek of tijdschrift. Las ik ergens als tip. Dat kun je met de compu opnemen, nou dat wil je niet horen! LOL Gewoon volhouden, stug volhouden. Wat ik ook regelmatig doe is de praters op radio zender France Cultuur nawauwelen, in de auto dan. Gaat me steeds beter af.
Dit moet je ook eens doen. Eens roepen: POUR LA GLOIRE DE LA FRANCE! - voor de glorie van Frankrijk. Wel in de context van een of andere discussie hoor, anders slaat het natuurlijk als een tang op een varken. Vinden ze prachtig. Vooral als je dat met een overdreven nasale rollende R doet. Ze gaan dan meteen meedoen en verzinnen dan weer andere kreten met die brallende GLOIRE - spreek uit: glwaarrruh. Ach, je amuseert je wat met die autochtonen, nietwaar?

COULOIR

Het couloir - de gang van ons appartement naar het atelier - vordert gestaag. Voor het zware tilwerk, de wandplaten en het plafond, BP maar weer ingehuurd. De timmerman uit het dorp heeft het zo ontzettend druk dat ie pas in april kan. Komt ie alsdan nòg niet opdagen, gezien de vorige ervaring, is helemaal niet erg. Daar leer je mee om te gaan. Althans, ik wind me er niet meer over op, is volkomen zinloos. Bovendien, met dat soort leveranciers maak ik korte metten en zet ze op de liste noir, de zwarte lijst.
Over vakmensen of lokale bedrijven inhuren. De burgemeester gooide onlangs een balletje op waarom ik die of die `vakman` of entreprise (bedrijf) niet inhuurde uit het dorp. Heb ik hem toch maar even fijntjes uitgelegd waarom, zonder grof of onbeleefd te worden. Zoiets van: "Ik heb niet zoveel zin om een half jaar te wachten, want over een half jaar staan de gasten al weer voor de deur. Dan doe ik het liever zelf, maar dan meteen. U weet toch hoe ongeduldig die Hollanders zijn"? Dat moest ie wel beamen. En daarmee was de kous af. Hij doelde natuurlijk op BP,  waarom die bij mij werkte. Legde ik hem ook uit. Iets met zere heup, het zware tilwerk dat ik daardoor niet meer kon doen, op ladders klimmen gaat ook moeillijk. Afijn beetje zielig doen, en dat was ook weer klaar. Hij knikte vriendelijk, en al bonjourend liep ie verder. Heel discreet, dat moet ik hem meegeven. Ach ja vorm en decorum, erg belangrijk hier. Leuk om daaraan mee te doen. Je weet allebei dat je elkaar in de maling staat te nemen. En toch speel je het spel. Ze kunnen dan ook zo`n heel klein, bijna onmerkbaar glimlachje op hun lippen hebben liggen. En ja tuurlijk nemen ze je in de maling, daarom is die onmerkbare grijns er ook. En zo wat, ik ga gewoon daarin mee. Ook al zie je ze denken: "Die gosert is maf!" Prachtig toch, nietwaar?!

Om het bouwplan in het chicken brain van BP te krijgen, had ik voor hem een stappenplan gemaakt, zoiets van 1,2,3,4, en 5 resp vloer, achterwand, zijwand, plafond, voorwand. Schetsjes erbij, koffie, werkoverleg, en an die Arbeit!

Stap 1. Vloertje gelegd.
Niet zwevend want dan gaat het hout alle kanten op. De Bigmat had hele mooie grote PUR platen met een soort reflexielaag er op geplakt. Dacht meteen aan: grote stappen snel thuis. En bij toeval ook nog de ideale maten. Nog een vracht spaanderplaten erin, demi chevrons, latten geladen, er kon niet meer bij. Het karretje hing weer eens op zijn assen. Stuurde ook niet zo best naar huis toe. Had ik me nog zo voorgenomen om dit niet meer te doen, zo zwaar te laden.
Van het appartement project had ik nog kant en klare, vier keer gelakte vloerplanken liggen. Precies genoeg voor dit oppervlakte. Dacht nog even, waar kan of ga ik die anders nog voor gebruiken. Niet in voorzienbare tijd. Dus hop die planken worden dus het nieuwe vloertje, over de isolatie heen, je ziet er niets meer van. Vloer meteen klaar, hoef je niets meer aan te doen.

Stap 2 De betimmering van de muur aan de kant van het apartement 

Er waren nog een paar isolatieplaten over, die maar meteen verwerkt. BP tillen met die vloerplaten en ikke schroeven. De bovenste mocht BP dan weer doen. Dat deeltje toch weer redelijk netjes afgetimmerd. Helaas is BP niet zo tuk op pur schuim als ik, en hij vergat dan ook voor het gemak de naden af te spuiten. Nou ja, het wordt uiteindelijk toch een binnenmuur, dus niet zo erg. Je moet ook overal zijn handje vasthouden. En dat doe ik, ik hou hem dit keer ultra kort aan de lijn.

 

Zo vloertje en achterwand staan. 

Stap 3. De zijwand.
De platen met houtwol moeten helemaal ingesloten worden, anders ontstaan er teveel koudebruggen en isoleert het niet optimaal. We beginnen met het vochtregulerende plastic, pare vapeur noemen ze dat. Mooi dik spul. Het voordeel van dit stappenplan is ook nog dat je een behoorlijke stijfheid van de constructie krijgt als je alles in kunt klemmen. Zo dient de achterwand weer als vast punt voor de zijwand. Niks zwiebelt ook. Alles zit muurvast zogezegd. De maten van de platen isolatie zijn bepalend voor de afstand tussen de staanders. Die maakten we van spaanderplaten en demi chevrons (4x6 cm), de hele handel werd verlijmd. Zo ontstaat een zeer sterke sandwich constructie. Daarop komen ook nog de liggers van het plafond te rusten. De zwaartekracht zorgt er ook voor dat de isolatieplaten goed op elkaar blijven liggen, dus daar hoefde ik ook niets meer aan te doen. De wandplaten er tegenaan geschroefd en klaar is uw kunstgebit.
 

Zit ook wel redelijk in elkaar. Tot nu toe is alles volgens ontwerp gebouwd, een mooie meevaller. En, de ene wand klemt de ander vast. Geen gedoe met extra zware verankering. Gewoon een aantal slagschroeven van 200mm doen het meeste werk. Het zaakje kan immers geen kant op.

Kookboeken

picture:750g.com

Van diverse vrienden en kennissen krijg ik kookboeken aangeboden. Geweldig! En warempel, vanochtend kwam BP ook nog aangehobbeld met een dikke zak kookboeken. Een boekje Les Meilleures Recettes de Régions de France - de beste recepten uit de franse regio`s verdient speciale aandacht. Waarom? Het sluit mooi aan bij mijn bestudering van de middeleeuwse keuken van Frankrijk. Die recepten lijken me namelijk behoorlijk authentiek te zijn.
Toevallig zag ik op het franse journaal ook een item over de lokale keuken. En volgens de journalist is dat ook een beetje de trend aan het worden. Terug naar de oorsprong. Een mooi item op het journaal. Daarin werd een restaurant getoond in de Limoge, een departement beetje links in centraal Frankrijk. De kok specialiseerde zich zelfs in de produits du terroir - streek producten. En de klanten maar klagen, oh oh oh wat een calorieën, maar erg lekker. En hap, ging er weer een brok van die paté de pomme de terre - aardappeltaart - in dat ronde smullende gezicht. Tuurlijk je kunt overal lardons - spekkies - indouwen, en creme fraiche en fois gras en…
Zelf denk ik dat het juist de kunst is om er geen vette hap van te maken. Verbazend genoeg mag je deze aardappeltaart als een entree zien. Krijg je ook maar een klein puntje van op je bordje, zag ik, da`s ook weer zo. Het moet de eetlust opwekken, een entree, niet bederven.
Gekte er een aan de bar, dat ie nu alvast maar een bodempje legde voor vanavond. En passant lieten ze nog wat gerechten zien die de maaltijd completeerden. Dan heb je tot de volgende morgen toch geen trek meer?

KLASSIEK
Zo langzamerhand begint het me te dagen hoe een klassieke franse eetdag er uit ziet:

• In alle vroegte ontbijt je met een stukkie brood en een plas koffie in een kom, al of niet met (veel)melk en suiker
• Om tien uur heb je dan een stuk(je) brood - fiselle / baguette - met ham of zoet erop, vaak een stukje fruit, een kop koffie, melk, of koude chocolademelk - een of ander oplosgoedje. Of zelfs een croissant. Van gasten begreep ik dat die croissant er vaak alleen op de zondag is - te veel vet.
• Omstreeks 12 uur hét Midi. Dan eet je een repas met alles erop en eraan.

Dat bestaat uit een entree (paté, hors d`oeuvre, soepje o.i.d.),

een plat - hoofdschotel- stukkie vlees met iets als pasta, aardappelen of een ander vulmiddel

een entremet, bijvoorbeeld een salade. De salade kan ook als entree gelden

een dessert iets zoets als pudding, ijs etc of kaas, of koffie met soms een bonbon. Als je het dan chique wilt doen kun je dat dessert ook nog uitsmeren over verschillende gangen.

Na het midi volgt dan in de nog redelijk relaxte kringen een uiltje knappen. Dat komt er tegenwoordig niet veel meer van. Volgens een onderzoek van Le Monde schijnen mensen steeds meer snel iets te pakken als een sandwich en dat achter hun buro op te eten. Of de pauze is vaak niet langer dan een halfuur, dan doe je de luiken ook niet ff snel meer dicht.

• Dan rond 4-5 uur een snack, meestal iets kleins een croque monsieur, een stuk fruit, wat noten, petits fours, een koekje of zo en iets te drinken. Water, thee, koffie, limo…
• Aansluitend neemt men in bepaalde kringen dan een soort aperatief 5-6 uur. Dan wordt of de snack overgeslagen en/of men knabbelt wat noten tijdens de apéro.
• Rond 8 uur gaat men voor het diner, dat tijdstip varieert sterk. Het moderne drukke arbeidsleven, steeds langere werkdagen, en dergelijke dwingen soms dat tijdstip te verleggen. Meestal naar voren. Het diner in de avond is lichter dan het Midi. Hier beperkt men zich tot een koud en of warm gerecht en een salade, meestal brood erbij. Dat kan dan afgetopt worden met een licht dessert. Iets als yoghurt, een flan, of stukje kaas. 
• Souper. Hà, het beruchte Souper. Dat kan plaats vinden vanaf 11 uur. Dat wordt alleen in zeer gegoede kringen nog gedaan of eigenlijk alleen nog maar bij dinner parties of feesten. Hoe zo`n souper exact in elkaar zit moet ik nog uitzoeken.

Als je dit dan leest denk je meteen dat al die Fransen moddervet moeten zijn. Niet dus. Volgens datzelfde onderzoek in le Monde, is het geheim om niet tussendoor even een graai in de koelkast te doen. En matig te eten als je de hele dag op die manier gevoederd wordt.  Echter, wees eerlijk denk ik dan. Welk urbaan / modern gezin kan zich al die tijd voor al die maaltijden nog veroorloven. Niet te denken aan de pegeltjes. In werkelijkheid zal zich dat natuurlijk op veel bescheidener schaal afspelen. Bovendien kunnen gewoonten, tijdstippen, en samenstellingen van zo`n eetdag per streek en sociale laag natuurlijk anders zijn. Op het platteland leeft men nog wel richting dat patroon. Ook dat is echter aan het veranderen lees ik. Het boven geschilderde scenario is toch wel erg luxe, ook wat tijd betreft. 

BP 

foto:jrhoeve

Zo had BP wel een punt toen hij zei dat meestal dat apéro alleen nog maar vrijdag ingenomen werd. "Dan zetten we het op een zuipen omdat de rest van het weekeinde er dan nog aankomt", zei ie. "Door de week is men erg matig met drinken." Nou als er één iets over drinken kan vertellen dan is het BP wel. Als die kerel eens een keer niet een kegel uit zijn gezicht heeft hangen is dat iets zeer bijzonders. Na het aanbieden van de boekjes ontspon zich wel weer een gesprek over eten natuurlijk. Koken kan hij als de beste. En ben geneigd daar wel enig geloof aan te hechten. Als we het over recepten hebben dan weet ie zijn weetje wel. Het is een scharrelaar, die zo links en rechts wat `regelt` of "recupereert', zoals hij het dan zo zegt. Recht voor zijn raap zeg ik dan "gejat dus", en daar is ie dan niet eens verbolgen over. "Die is toch gek, dien `Ollander`" zie je hem altijd denken. Meestal geeft ie dat stelen nog wel toe, en is er nog trots op ook! Rare kwibus. En steevast komt er dan achter aan: "Maar bij u ben ik absoluut te vertrouwen hoor, mijnheer Robat!" Hu, mijnheer Robat. "Kontkruiper", denk ìk dan weer.
Maar volgens zijn eigen zeggen kookt ie ook graag, en goed. Dat wil ik graag wel eens proeven, zonder meer, laat ik blijken. Vervolgens had ie nog hert en zwijn in de aanbieding, of ik belangstelling had. "Ach doe maar een paar kilo" zei ik. "Ben niet zo gek op wild maar Fannie kan daar vast wel iets lekkers uit maken denk ik."

WINTERPOT
In deze regio zijn er eigenlijk drie gerechten die de winterpot vormen. Althans de traditionele gerechten.

Natuurlijk de Choux Croute.

Laagjes zuurkool afgewisseld met laagjes uien, plakken worst, gerookt spek, penen. Wat al niet, en in allerlei varianten. 

Dan de Boeuf Bourguignon.

Draadjesvlees met gerookt spek, wortels, knoflook, uien en champignons. Daar leeg je nog een fles wijn in, paar uurtjes pruttelen, heerlijk. 

Als klapper, de Pot Au Feu.

Een soort stevige soep met kool, kruiden, stuk vlees, aardappels, en penen. Daarvan bestaan, heb ik begrepen, net zoveel varianten als inwoners van Frankrijk van. De BB en CC idem. 

Zo, dat was mijn wekelijkse blurp wel weer over eten.

Weer

Veel mensen vragen me naar het weer hier, best vaak wel. Dat leek mij zo voor de zondagmiddag wel een leuk onderwerp.  De haard staat lekker te loeien, Chippie snurkt lekker, en Floppie rammelt wat aan zijn spiegeltje.

Het weer dus.

`Ollanders` hebben een soort haat liefde verhouding met het weer. Het is namelijk nooit goed. Te warm, koud, nat, winderig, heiig en wat weet ik veel welke weertypes in ongenade bij den `Ollander` gevallen zijn. Is het (te) koud, klinkt het "was het maar warm". Is het lekker warm, klinkt het " veel te warm, mag het wat minder zijn". Het is ook nooit goed. Daarom is het zulk knudde weer boven Nederland. De weergoden weten gewoon niet meer wat ze met al die verzoeken aanmoeten. En raken daardoor uiteraard in verwarring. Weergod of niet.
Hier in de Haute-Saône is het wat minder extreem, eigenlijk hoor je niemand van de Fransjes echt klagen. En persoonlijk vind ik dan weer dat we het in deze streek niet eens zo slecht getroffen hebben met het weer. OK het kan dagenlang in-diep-triest weer zijn. Daarna heb je vaak een of twee dagen schitterend weer. Net als nu. De morgen begon slecht, de zonnecollector kwam niet boven de 15°. Zo tegen de middag knapte het op. Nu schijnt de zon dan toch maar weer.

kaasje, wijntje, in de winter

Koude is in deze streek niet echt zoals dat aanvoelt in NL. Zegt Fannie ook altijd, dat ondanks de kou ze toch gewoon in een lichte trui kan buiten lopen. De koude ervaring is hier heel anders. Temperaturen in de winter liggen zo gemiddeld rond de 4 à 7 graden. Een paar dagen kan het heel erg vriezen: -20. Daarna stijgt de temperatuur snel. En dan een heel aantal dagen wiebelt het zo tussen de -7 in de nacht en +6° overdag. Als de zon er ook nog bij komt wel 12°
Zo gaat het ook met de warmte. Het is in de zomer al snel boven de 25°. Opnieuw in NL zouden we dan aan het klagen gaan bij de weergoden, die er vervolgens ook geen koek meer van kunnen bakken. Vorig jaar was het een paar keer boven de 40 hier. Dan ga je in de schaduw zitten en wacht je de avond maar af. Met het zwembad dit jaar viel alles prima te verdragen. Het weerstationnetje recht in de straling van de koperen ploert, wees wel eens 56 graadjes aan, maar ja die is ook nog zwart, en vol in de zon. Trek daar dan maar eens 10 graden voor af, nog steeds bloedje heet, maar te harden.  Toch zeggen de meteorologen hier dat we te maken hebben met een oceaan klimaat. Hier dus, hier aan de voet van de bergen, kun je nagaan. Overigens bij -20 +40° in NL ligt het land plat, kun je nagaan.

in de bossen bij Fougerolles

De herfst is overigens net zo`n ramp in NL. Bij een blaadje op de spoorrails, ligt meteen het spoornet plat. De Fransjes hebben speciale waswagens op het spoor rijden, die al rijdend met hogedrukspuiten de zaak schoonmaken van gevallen bladeren. Weer een van die voorbeelden dat niet alles rammelt of onlogisch is in LDF. De spoorwegen geven ook `eerlijk` toe dat door de blaadjes op de rails 2000 uren vertraging opgelopen wordt. Zal wel iets meer zijn in realiteit, als er maar een getal genoemd wordt denk je dan weer. Met sneeuw en ijs gaan ze ook iets praktischer om. Zonder al te veel omhaal. In onze streek wordt indien mogelijk geen zout gestrooid. Op de hoofdwegen gaan (meestal) eerst de shovels aan de gang en daarna pas strooi- en bezemwagens. Ik heb tot nu toe ook nooit gedoe gehoord over tekorten aan zout of zo. En ook niet vastgezeten in de sneeuw. Dat is al heel wat, vooral omdat ik veel de paden in, de lanen uit rij. Op verkenning in de streek waar ik woon.
Het weerbeeld in het zuiden is een stuk extremer. De afgelopen weken stort-regen-bui-de het, niet meer normaal. Wat gewoonlijk in een maand viel kletterde nu in een paar uur naar beneden. Dat kan geen riool ter wereld verwerken. Overstromingen volgden, hier en daar stond het water anderhalve meter in de huiskamers. Dat is natuurlijk stevig balen voor de mensen. Op het journaal liet er eentje een soort meetlat zien die in de gevel was gebeiteld. Schijnt dan toch nog wel vaak voor te komen. En dan maar zeggen, ja maar in 97 stond het nog veel hoger. Zo van gemaakt optimistisch, het kan nog slechter. Natuurlijk klagen ze steen en been dat de regering er niets aan doet. En uiteraard wordt dat vakkundig weggeknipt door de redactie van het journaal. Maar als je de lichaamstaal leest van de getroffen Fransjes dan balen ze stevig. Nu wordt het verhaal met een knipoog en grimlachje gebracht. Lijkt het, na stevig editen van de journaal redacteur. Je ziet gewoon de verbolgenheid in de ogen van die mensen. Als het dan eens in de drie jaar voorkomt ga je toch iets aan kanalisatie en riolering doen toch? Dat het anders kan, ja, in NL. Maar daar slaan ze momenteel wel erg door. Duur betaalde polders worden weer onder water gezet op voorstel van overbetaalde politici die daar natuurlijk totaal geen kaas van gegeten hebben. Ben benieuwd welk politiek steekspel in het departement Var (ligt aan de middellandse zee) hier weer over uitgevochten gaat worden. En zoals overal ter wereld, zodra er geld bij komt kijken is niemand thuis. Dan zijn het ineens gevallen die statistisch gezien een keer in de 150 jaar voorkomen. Heerlijk toch, we leven in een poppenkast uitvoering. Het trieste is dat dit dan wel ff live is.

picture: lemonde

In de winter sneeuwde het ook weer als een bezetene in de zuidelijke provincies. Voornamelijk in de tegen de Alpen aangelegen departementen. Voor de liefhebbers: Savoie, de Alpes, de Pyrénées, en alles wat daar in de buurt ligt. Dat gedeelte van het land lag dus welgevoeglijk plat. Stormen met hagelstenen als tennisballen, stortregens, en wat ze al niet in de aanbieding hadden. Het kwam allemaal achter elkaar naar beneden. Net alsof er uitverkoop was. Zaten we in de Haute-Saône nog lekker in de zon, daar beneden was het bar en boos.
Daarom, we hebben het hier nog niet zo slecht. Geen steile bergen, geen rivieren die ineens een kilometer breed worden. Of weergoden die er een gletsjer van dreigen te maken. Alles ideaal? Nee natuurlijk niet. Het kan hier af en toe dagenlang aanhoudend regenen. Gek genoeg komt het dan bijna recht naar beneden. Bijna net zoals in de tropen. En bij die hondsdagen ga je maar op de vloer liggen, ergens slapen, of neem je een duik in het zwembad. De herfst en de lente zijn hier het mooist, gemiddeld is het hier dan erg goed toeven. In de zomer is het lange tijd loei droog en lekker warm, de winter heeft zo zijn kuren. Afgelopen winter duurde zelfs voor autochtone inwoners erg lang.

Onder de streep is het echter een prima klimaat, in ieder geval beter te verdragen dan het Nederlandse.

Winteratelier

kijk `m gaan!

handvormen

Grappig, de eerste pot die werd gedraaid in mijn winteratelier werd gemaakt door een kind van acht jaar. Geweldig dat kleine manneke zo achter die draaischijf te zien zitten. Voor zo`n eerste introductie in het edele pottenbakken ging het hem toch niet slecht af, helemaal niet. Ooit een hyperactief kind iets proberen te leren? Nou, ik kan je vertellen dat dit een totaal nieuwe ervaring is geweest voor me! The kid keek overal heen behalve zijn werk. En voor draaien is het handiger ietsjes meer concentratie op te brengen. Hij deed zijn best, en bij het centreren kreeg ie een rooie kop, gewoon aandoenlijk. Wat ik me afvraag is, hoe je je als kind moet voelen als drie volwassenen op je in zitten te praten. Niet op je gemak denk ik. Je zag dat hij zich afsloot. Dus al snel gaf ik hem gewoon de stukjes van 500 gram klei aan en deed niets anders dan het ergste te korrigeren. Daarmee ging het steeds beter. Hij hield zich kranig, zonder meer. We hebben toch wel lol gehad en daar ging het per slot om. Twee werkstukjes zal ik verder voor hem afwerken dan heeft ie er toch nog een herinnering aan. Vreemd dat ouders altijd willen dat hun kids met iets naar huis komen… een soort prestatie dwang of zo? Zo jong al?

ONDERTUSSEN
De gasten in het appartement waren niet zo geweldig enthousiast. Het begon al dat ze bij aankomst buiten in hun  auto bleven wachten. En het was best fris buiten. De voordeur was toch echt open! Was ook een beetje bij toeval dat ik naar buiten keek en hun auto ontdekte. Jammer. Gauw naar buiten gelopen en ze verwelkomd. De heer was behoorlijk ontstemd, en dat merkte je de volgende ochtend nog. Je vraagt je af wat hun verwachtingen zijn geweest. Wat de gasten zich niet gerealiseerd hadden is dat er voor het appartement niet zoveel pampering plaatsvindt dan als je in de gewone gastenkamers verblijft. En bij de boeking was toch nadrukkelijk gezegd dat ze zich zelf moesten redden in het appartement. Jawel, de bedden waren opgemaakt, alles was klaar. En ik heb ze even wegwijs gemaakt. Toen ik koffiepoeder en zo aanbood, zodat ze in ieder geval een bakkie konden zetten, werd dat afgeslagen. Waarschijnlijk omdat ik er niet bijvertelde dat dat on the house was. Merk ik wel vaker dat mensen iets weigeren omdat ze denken dat dat op de rekening kom, en dat ze zich generen om daarna het alsnog te accepteren. Als ik die signalen opvang, zeg ik dat nog eens nadrukkelijk: du maison - op het huis. Waarschijnlijk had ik al teveel strafpunten. Op mijn vraag de volgende morgen, of ze goed geslapen hadden, kwam dat typische beleefde, maar toch afkeurende antwoord van mijnheer. Zoals Fransjes dat zo subtiel kunnen brengen. Mevrouw had last gehad waar veel reizigers mee te kampen hebben, namelijk dat ze slecht in een ander bed slapen de eerste nacht. Toen ze vertrokken zat ik natuurlijk in het atelier te klussen, tsja en als je dan zomaar weg wil gaan... Afijn, eentje kwam er op het idee om ff te bellen. Waarop ik het atelier uitstormde om afscheid van de gasten te nemen. Het is een groot huis, dus je kunt elkaar wel eens niet meteen vinden. Meneer knikte maar eens. Geen beste beurt gemaakt dus. Moet es ff met Fannie overleggen hoe we hier het beste mee kunnen omgaan als gasten voor een nacht in het appartement willen slapen. Suggesties iemand?

In ieder geval ben ik blij dat ik de elektrische kacheltjes heb laten hangen. `s Nachts dooft het vuur in de CV natuurlijk en koelt het af in de kamers. Dan kunnen de gasten die kacheltjes aandoen als het hen te fris wordt. Dat was in ieder geval dan weer een pluspunt. An sich deed de CV het prima, die kan die 11 radiatoren met gemak aan. De zonnecollectoren houden overdag, als de zon schijnt dan, het zaakje op 15 graden en dan is de sprong naar 20° in de kamers door de houtkachel natuurlijk zo gemaakt.

PEREN

Gisteren weer een nieuw eet experiment. Peren met chocola (LMQR`s kookboek - naar beneden scrollen totdat je het recept ziet van de chocoladesaus) krijgen de gasten hier vaker. Als er kinderen bij zijn dan zit er bijna altijd iets met chocolade bij, dan laat ik wel de alcohol eruit. De peren die in de schappen van de supermarkt lagen waren nu niet direct rijp. Toch de rijpste er maar uitgezocht. Ergens kwam vaag iets bovendrijven als peertjes koken met iets erbij. Dat iets erbij werd vanille. Na een halfuurtje koken vond ik ze zachtgenoeg. De peren door midden gesneden, in een stervorm op een groot bord gelegd, dan de vriezer ingeschoven. Tijd om de chocoladesaus te maken kwam wel als het toetje opgediend moest worden.
Toch maar gekozen voor boeuf bourguignon en aardappelpuree met een gegrilde kaaslaag er boven op. Omdat er een kind bij was verder niet zitten sleutelen aan de puree, anders doe ik daar nog een stinkkaas door en room + een klont boter. Salade is bij Fransjes altijd een entremet (tussengerecht) of een entree, daar maakte ik dan de fromage blanc saus bij omdat de BB al redelijk zwaar op de maag ligt. De zachtgekookte peer was behoorlijk gekoeld, daar met een lepel voorzichtig de chocoladesaus over die gelukkig ook nog meteen opstijfde. Altijd weer spannend of de saus niet te dun of te warm is. De rest in een kommetje er bij geserveerd. Misschien een volgende keer nog iets als rode kersjes erop of zo. Walgelijk klassiek maar het oog wil ook wat. Het smaakte weer voortreffelijk en de peren waren precies zacht genoeg. Een gouden truuk die ik moet onthouden.

Ontbijt

Ontbijten doe ik laat in de morgen. Zo tegen een uurtje of 11, dat bevalt me het beste. Dan heb je de post en de kranten gelezen, de email beantwoord, het weer bestudeerd, de beesten gevoederd, de planten bewaterd... Een soort ritueel in deze periode van het jaar.
Maar het ontbijt. Tot mijn verbazing vond ik vanochtend twee dozen met heel kleine restjes havervlokken staan. Had die toch al weggemikt? Afijn, het was precies voldoende om daar een ontbijt uit te fabrieken. Es Effe kijken. Een halve cup vlokken, een zakje vanille suiker, handje ongezwavelde rozijnen, klontje boter en klein mespuntje zout en een halve liter melk. En, had ik nog staan: een soeplepel room. Melk warm maken, haver erin, rozijnen erbij, wachten tot de handel borrelt, vuur op 4 en de rest erbij. Ondertussen goed roeren. Als de zaak een beetje slijmerig wordt, dan is de havermout gaar en kan er gegeten worden. Een heerlijke geur van koffie en iets romigs verspreidt zich door de keuken.

KLEl

picture:japan-i.jp

Muziekje aan. De koud geworden koffie 30 secs in de magnetron, en het tijdschrift Klei er nog eens bijgepakt. Staan vaak leuke dingen in die je op ideeën brengen. Dit keer een special over wat er met het kunstenaarsdorp Mashiko in Japan is gebeurd na de aardbeving. Dat is ronduit gezegd rampzalig. Ik lees een paar interviews met achtergebleven keramisten. Een enorme triestheid spreekt daaruit. Hun wereld is ineen gestort. Veel kunstenaars zijn vertrokken en toeristen blijven goeddeels weg uit angst voor de straling. Over duizend jaar zullen archeologen zich afvragen waarom deze potttenbakkers cultuur tot een abrupt einde kwam. Hier kun je de ravage zien. Die puinhopen zijn de overblijfselen van de specifiek Japanse, meters lange, ovens  Stel je voor dat het Franse kermiekstadje La Borne weggevaagd zou worden. Zou ook niet zo gunstig voor dat gilde zijn. De natuur geeft en neemt.

Al lepelend aan de gloeiendhete havermout staar ik dromerig de wei in, tel de beesten, ze zijn er allemaal nog. Chippie, de kat, amuseert zich door een van de schapen te treiteren en zijn nagels in de vacht te zetten. Gek, eerst scheet ie pullen van die beesten en nu zit ie ermee te klooien. Nou ja, het is beter dat ze mekaar verdragen dan dat ze bang voor elkaar zijn.

GASTEN
Vandaag maar eens de kamers inspecteren voor de gasten morgen. Nog de laatste hand nodig, of misschien iets vergeten? Gasten die om iets komen vragen is niet goed. Een paar ervan willen ook nog kleien. Wat een geluk dat het winteratelier klaar is. De zonneverwarming werkt helaas de laatste dagen niet echt mee, dus dat wordt een boom opfikken in de grote kachel morgen.

Wat gaan we eten? Het idee van de MasterChef op TV1 leek me wel leuk. In de entree dezelfde ingrediënten gebruiken als de hoofdschotel. Maar dan wel anders verpakt. Een ideale kans om die Aumônière te proberen, dan kan die ook weer terugkomen bij het desert maar dan met ijs gevuld  en besprenkeld met chocoladesaus. De cirkel is dan rond. Hmmm-mmm. Vlees? Iets van faux steak? Boontjes erbij of zo? Wat ligt er zoal op de groenteafdeling? Of gewoon aardappeltjes uit de oven, altijd lekker. Er is nog een dag om daar over na te denken en het kan natuurlijk iets totaal anders worden. Aan de andere kant is het bijna winter en dan denk je bijna automatisch aan een choux croute of boeuf bourgignon. Awel, ik laat het een beetje in me bezinken en dan morgen maar eens inkopen doen.

KLUCHT

Dat ik persoonlijk niet zo veel op heb met politici weet de regelmatige lezer van dit blog wel. Maar wat er zich de afgelopen paar maanden aan het afspelen is hier in Europa tart alle verbeelding. Ook dat half Europa door een kleuterklasje geregeerd wordt zal na de komedie van de laatste weken wel duidelijk zijn. Een Berlusconi die alleen maar aan vrouwen kan denken. Een Papandreo die slechts voor zijn eigen politieke hachje gaat en landsbelang of Europa daaraan volledig ondergeschikt maakt. Om het voor deze week af te toppen met een Sarkozy, die natuurlijk gelukkig is met zijn nieuw geborene, maar het verder oorverdovend stil laat zijn. Anders dan wat slap gewauwel over hoe ernstig het allemaal is komt er niet van het Elisée. Komt er een van die regerings bobo`s op teevee om nog eens fijntjes `toe te lichten`waarom er nog meer mensen da`lijk hun huur of hypotheek niet meer kunnen betalen. Nog meer windowdressing, het is gewoon een belediging voor ieders intellect. Spaanse en Portugese overheden spelen een potje poker, met als inzet een recessie voor de komende tien jaren. De Belgen die dan nu na meer dan een jaar neuzelen een regering hebben, maar nog steeds  bakkeleien over een begroting. Waar hebben ze het over. Hop aan het werk mensen!
Iedereen liegt de Europese commissie staalhard voor, en die tuint daar met open ogen in. En niet te vergeten, de oost Europese landen. Ook daar schort het nodige in de nationale huishouding. Je zou zeggen: wat mankeert die gasten? Zien ze niet dat er echt wat moet gebeuren en dat het voor je uitschuiven van dit soort cruciale zaken nu niet meer kan? Nee, ze dreutelen wat, voeren een show op in Cannes, of spelen van de domme.
Op steeds meer fora schijnt door dat de mensen er zo langzamerhand genoeg van beginnen te krijgen. Maar ja dat lees ik nu al een aantal jaren, en het zet nooit door. Iedere keer komt er dan weer een schijnbeweging van een of andere regering en dan waait het weer over. Revolutie, tuurlijk joh! Dan komen de heren van de revolutie weer in het pluche te zitten en beginnen we van voren af aan. In Egypte zie je ook dat verschijnsel. Blijkbaar is het genoeg om als oude machthebber `over te lopen` naar het nieuwe kamp om je weer van een met pluche beklede zetel te verzekeren. Wat is nieuw.
Als ze nu gewoon eens zeiden: wij weten het ook niet meer. Wie wil ons helpen? Om vervolgens die kinderachtige politieke spelletjes eens een poosje opzij te zetten. Om dan met zijn allen keihard te gaan werken aan het herstel van een wereld. ONZE wereld.
Wat las ik op Geenstijl?  "De arrogantie zit zo hoog in je bol, dat je kapsel er voor gevlucht is…" Dit sloeg dan op Dion Graus met zijn kale kop. Maar ik vraag me af of… Ach laat maar.

Hier breekt de zon door op het einde van de dag, da`s al heel erg mooi in deze trieste tijden.

House Management Manual

Sommige delen van de installaties hier in huis beginnen een behoorlijk gecompliceerde vorm aan te nemen. Dus roeptoeterde ik dat er een House Management Manual moest komen. Iets waarin stond hoe alles hier in huis aan elkaar is en wordt geknoopt. Hoe sommige dingen werken, en waar je wat vindt. Het afgelopen weekeinde ben ik met een eerste opzetje begonnen. Gewoon om eens te kijken waar ik aan begon. Een soort voorstudie dus. Enfin, eerst maar eens de hoofdstukken bepalen. Dan een structuur van die hoofdstukken en nog wat onderdelen als adressen, leveranciers etc. Er bestaan van praktisch alle deel projecten schetsen, een hoop email, tientallen foto's en de rekeningen heb ik ook nog bewaard. Al te moeilijk moet het niet zijn om dat allemaal in te vullen.

Douches en toiletten kamers

Je vraagt je dan af hoe gedetailleerd het moet zijn.
Over 10 jaar weet je echt niet meer hoe alles loopt. Waar iets is ingegraven, welke stop in de stoppenkast nu met welke stopcontacten werkt, of waar de stroom nu vandaan komt. Zo zijn er 4 stoppenkasten in dit huis, 6 als je die van het badhuis en solarfarm meerekent. Kom daar nu maar eens uit als je er niet bijna vier jaar aan hebt lopen knutselen, uitbreiden, upgraden (sterkstroom). OK vrij gedetailleerd dus.

En voor wie schrijf je dit allemaal op?
Ten eerste, voor mijzelf, als bricoleur en voor Fannie als chef als ze eens iets moet uitbesteden. En ten tweede voor de nieuwe eigenaar wellicht, die over +10 jaar dit huis koopt. Want hoe leuk dit werk als B&B ook is, op een gegeven moment wordt je er te oud voor. Dan zou het leuk zijn als de nieuwe eigenaar met Le Mouton verder gaat. Trekken wij ons terug in een klein apartementje aan de zuidkust of zo. Maar ja als je ziet dat het daar overstromingen, stormen en heftige sneeuwval geeft, lijkt me dat ook niet weer zo'n gunstige stek om neer te strijken.

picture: interchalet.com

Hoe ver moet je gaan?
Nadat de hoofdstukken waren opgeschreven, de structuur binnen die hoofdstukken was vastgelegd, ben ik voorzichtig met een onderdeel begonnen. Want wie A zegt, moet ook B zeggen, toch? Nou, dat is dan ff schrikken geweest. Zovéél. En moeten daar nog foto's bij, en tekeningen? Volgende vraag. Is het interessant om te weten hoe iets is ontstaan? Nee. Voor iemand die alleen de informatie zoekt is dat niet interessant. Weglaten dus. Wel waar het staat en hoe het verbonden is met het huis bijvoorbeeld. Waar de leidingen lopen, en wat wat is. Leverancier? Ja dat wel, garantie en zo.  Iets over die leverancier, hm alleen als dat zinvol is denk ik. Want dat geeft je een goede start bij nieuwe onderhandelingen. Maar moet dat in het HMM? Nee vind ik dan weer. Maar je wilt het wel vastleggen? Ja, waar nodig. Stop dat dan in een aparte bijlage, of beter nog apart deel. Beperk de informatie tot het essentiële dus. De bla bla in een ander deel. Belastingen hoort dat thuis in het HMM? Of hoort dat weer thuis in dat aparte deel. Of moet over hoe je Le Mouton managed ook weer een apart deel komen? Ja denk je dan. Op die manier ontstaat er een technisch deel, een deel over de nitty gritty van het geheel, en hoe run je le Mouton. Tenslotte besluit ik alleen het HMM pur sang te gaan maken. Het moet zinvol zijn, niet ontaarden in hobbyisme. Dan wordt het een tien jaren project. De rest komt dan heel misschien wel, als dat nodig mocht zijn. Er zijn immers nog +10 jaren te gaan?

picture from: atistbooknews.com

Zo dat is dan afgekaart. Alleen de essentiele info, een foto van het eindresultaat, en de ontwerpen. Dat maakt het een overzichtelijk iets, en geen tien jaren plan.

BLOGGERS
Bloggers komen en bloggers gaan. Er zijn er miljoenen van. De gemiddelde levensduur van een blog ligt zo tussen de drie en vijf jaar. De blijvers, die hebben zonder uitzondering iets speciaals. Zo ook deze blog, die van Paul Wuesten. Fotograaf. De mooiste platen maakt ie en houd daar zelfs exposities van. Kijk eens hier voor de blog en hier voor zijn professionele site. Vergeleken met Paul's platen zijn de mijne natuurlijk gewoon vakantiekiekjes. Ook niks mis mee, maar die van Paul zijn werkelijk een genot om naar te kijken. En da's natuurlijk een heel verschil. Hij werkt veel met een techniek die HDR heet. Je maakt drie foto's met een iets verschillende belichting en een programaatje voegt die naadloos samen. Heb ook ergens gelezen dat dat programmaatje die drie verschillende opnames ook kan simuleren, helemaal mooi toch? Je krijgt er zeer indrukwekkende en bovenal dramatische platen mee. Zie je, iets speciaals hebben, dat doet een blog overleven.
Mijn blog heeft niet zo iets speciaals. Het heeft gewoon een duidelijk doel. Iedereen op de hoogte houden van wat Fannie en ik hier uitvreten. Hoe Le Mouton Qui Rit vaart.. Waar we tegen aan lopen, wat we meemaken, verbouwen, kortom gewoon een gezellig babbelen zonder pretenties te hebben. Fatsoenlijk Nederlands schrijven kan ik toch niet, plaatjes maken ook niet, tekeningen maken weer wel.
Hier nog eentje. Deze blog is ook een blijvertje, een jonge journalist Oliveer van Beemen, die op 23 jarige leeftijd als journalist in Parijs aan de slag ging. Reist heel Frankrijk door en heeft daar een boekwerkje van het daglicht laten zien. De recensies zijn lovend.
Zo kan ik nog wel ff doorgaan over bijzondere blogs, maar dan ben ik vannacht nog aan het tikken.

POTJES
Wellicht wordt het pottenbakken toch nog eens iets. Ik ben nu bijna klaar met het inrichten van het winter atelier. Bezig met de droogrekken en materialen naar binnen te sjouwen. De draaitafel staat klaar. En nu is het enige nog de wastafel met warm en koud water. Dan kan  het grote zoeken naar een mooie vorm voor ons eigen servies beginnen. Dat servies moet er met het volgende seizoen zijn, een pracht van een deadline.
Om met een pennenstreek een schapenvorm op een stuk papier zetten, ons handelsmerk moet dat worden, lukt nog niet zo best. Het lijkt meer op een hond tot nu toe. Awel, er is nog wel tijd voor om dat onder de knie te krijgen. Misschien moet ik gewoon een stempel maken. Dan ben ik er vanaf. Hoewel, het is wél een uitdaging.