Hulptroepen

Deze week een invasie van hulptroepen: Wim, Carla, Ab, Tim. En gasten door elkaar.
Het is 1 mei, in LDF een soort luilakken blijkt later. Kijk ik op de vroege morgen behoorlijk duf naar buiten, zie ik allerlei spullen op het dak van de garage van Didier liggen, dingen aan de lantaarnpaal hangen en de vuilnisbakken op een hoop 50 meter verderop. Niks van gemerkt denk ik dan, die storm. Als de auto van de gasten maar niet beschadigd is... Maar ja het lag wel erg ordelijk op een andere plaats en al snel kom je tot de conclusie dat hier de jolige mensenhand heeft bewogen. Bij het gemeentehuis had men een waarlijke installatie gemaakt. Ik vroeg ernaar bij de bakker, en zij vertelde me dat het een soort 1 april grap is. Alles wat los zit of makkelijk los gehaald kan worden wordt in die nacht verplaatst. Ik als een speer naar huis om een fotootje te gaan maken. Bij terugkomst bleek een humorloze brave burger de installatie alweer aan het afbreken was, te laat! Wat mankeert die gasten toch? Geen spiertje humor.
'sMiddags stonden ineens de sportieve fietsers Marion en Roberto voor mijn neus. Die konden we ook nog wel bergen! Hoe meer zielen hoe meer lol dacht ik maar zo. Alleen, ik was nog niet klaar met schoonmaken. Geen probleem klonk het, helpen we ff mee. Joepie, dat was weer mazzel! Yolanda en Yvonne kwamen mooi op tijd binnen, een uurtje daarna Fannie en Wim,  en het feest kon beginnen. Diner gemaakt, en dan kwamen eindelijk Ab, Carla en Tim binnen rollen. Zij hadden onderweg al wat gegeten. De avond was klassiek gezellig en de gesprekken weer geanimeerrd. Uiteraard veel verteld over hoe dit project is begonnen, hoe de verwachtingen voor dit jaar eigenlijk al zijn overtroffen en onze verdere plannen. Breed gelachen om allerlei situaties die er doorgemaakt waren de afgelopen winter. Vanzelfsprekend een ietsie pietsie bloemrijker verteld door ondergetekende, het oor wil immers ook wat.  Heerlijk om de avond onder het genot van de verschillende huiswijnen met zijn allen om de tafel door te brengen. De volgende dag trokken de fietsers door naar hun stekkie in de buurt van Grey en Yolanda en Yvonne begonnen aan hun eerste wandeling.
De hulptroepen begonnen met het serieuze uitmesten van kamer 5. Twee jaar als opslag en slaapplek gediend. Twee overwinteringen lang was kamer 5 mijn stekkie in dit gigantische huis. Dat was duidelijk te merken, ben nu eenmaal net een hamster die zo zijn holletje maakt.

Een stroom van spullen kwam naar beneden, en Tim en ik laadden de spullen in de auto en reden dat de Grange in, heerlijk om met je auto gewoon naar de eerste verdieping te kunnen rijden. Scheelt een boel gesjouw de trappen op. De persoonlijke spullen zijn ingepakt en gestald in een andere kamer.

Na een lange morgen lag de loeizware door de houtworm vergeven massief eiken zoldertrap in stukken op de grond. De vloerbedekking op de dechetterie hoop. En toen kon het serieuze optetteren, van het enige vertrek met de nog originele kleuren, beginnen. Letterlijk ging de witmaker door het vertrek heen.

Tim ontfermde zich over de kasten, Ab het plafond en Carla ging heldhaftig de douche te pakken nemen. Die is in ieder geval weer toonbaar geworden.

BRICO
Wim en ik tuften maandagmorgen naar ons favoriete winkeltje: Brico Depot. Het Walhalla van de knutselaar. Zaterdag kwam dat er niet van omdat 1 mei alles natuurlijk dicht was. De gebruikelijke zaterderdag inkoopdag was ons dan ook door de neus geboord. De spullen voor deze week gehaald. En toch nog even de tijd genomen om onderweg wat fotootjes te nemen. Ziehier het lente landschap vlak na Bains Les Bains richting Epinal.

Dan is de natuur in de lente toch wel errug mooi. Al dat jonge groen, die vergezichten over de heuvels.
De Haute Saone is nog een onontdekt gebied. Nee niet voor het massatoerisme maar voor hen die een beetje willen onthaasten, wandelen, fietsen, toeren, of gewoon eens een lang weekeinde willen luieren en de pure natuur opsnuiven. Dat vonden de fietsers van zaterdag ook.

Dinsdag was de pret van het mooie weer over en koelde het heelsnel af. Een snerpende noordelijke wind gaf temperatuursprong van 20 graden naar beneden! De kachel maar aanmaken. Uiteraard schaarden alle deskundigen zich om de kachel. Wim, van de dik hout zaagt men plakne methode, stak met de brander de fik erin, niet lullen maar poetsen. Dan is het altijd wel weer verbazend als de corridoor dan toch wel erg blauw van de rook begint te zien en de beteuterde gezichten hoe dat dan komt te observeren. Vuurtje stoken in de kachel is iets wat je, zoals alles hier op het 'plaattelaand', langzaam moet opbouwen. Niet meteen een gigantisch vuur maken maar klein beginnen. De 10 meter pijp ff de kans geven zich op te warmen, en dan langzaam het vuur groter laten worden. Het vraaagt even oefening, en natuurlijk droog hout.

Afijn het werd in ieder geval snel warm en daar ging het om. Kleumende gasten dat kan natuurlijk niet.

Beaupère, Wim en ik de week in met het verbouwen van het apartement beneden. En zo met zijn drietjes schiet dat behoorlijk op. Tussendoor nog ff een handeltje met een van BP's zwagers. Voor een prikkie een pallet watervaste platen. Die kunnen dan mooi tegen de achterwand dacht ik. Nee niet bellen en komen ophalen, alles hier neemt zijn tijd weet je nog wel? Dus twee-en-halve dag later kon de handel opgehaald worden. De Caddy hing weer bijna op zijn achterassen en hoppa dat ook weer geregeld. Met de sandwich methode van TonZon de achtermuur geisoleerd. Net als in ons eigen appartement.

Je brengt een soort raamwerk aan met aan de achterkant een vel plastic en aan de voorkant meerlagige isolatie. Daarmee creeer je een luchtkamer met stilstaande lucht. Hier boven zie je dat in wording. Dan de platen ervoor en zo krijg je en soort dubbel glas effect. Snel, goedkoop en effectief. Het schijnt dat dit bijna net zo veel isoleeerd als een 10cm plak glaswol.

Tussen de bewegingen door heeft BP nog een extra laag bitumen op het balkon gesmeerd en dat is nu eindelijk waterdicht. Pfoei! Kunnen de rubberen daktegels er in het weekeinde opgelegd worden en hebben we weer een plekkie voor onszelf.

Wim heeft de meeste stopcontacten voor het slaapgedeelte al gemonteerd. Bij ieder bed komt een drukknop om het licht uit te kunnen doen, is lekker handig hoef je je bed niet meer uit.
Zelf een gat in de wand geslagen om t-stukken tussen de waterleidingen aan de andere kant van de muur te fietsen. Dankzij een piepklein pijpsnijdertje geen problemen om twee kleine stukjes uit de leiding te halen, en hoppa klaar is uw kunstgebit. Wat ik alleen merkwaardig én verontrustend vond is dat het bijna uit het vers geslagen gat wààide, een puntje om uit te zoeken. Want waar komt die tocht vandaan als alles rondom gesealed is? BP maar staan leuteren dat de muren dan niet zo vochtig worden als het een beetje waait, maar de bedoeling was toch een stilstaande lucht kolom, of niet?

Natuurlijk sloeg Murphy weer toe en had ik toch de verkeerde fitting uit, wél, het goede doosje gepakt, maar toch met verkeerde maten. Blijkbaar verkeerde etiket. Morgenochtend vroeg dan maar weer naar Epinal om de juiste fittingen te zoeken en ook meteen een deel van de inkooplijst te halen. Zo maak je je kilometertjes wel weer.

KOOKPLAAT
Gisteren gaf de kookplaat het op. Paniek! Veel gedruk op de knopjes, de reset uitgevoerd, niets hielp. Oververhitting luidde het gezamenlijk oordeel. Een beregoed merk: NEFF. Dus niet. Het is al de tweede keer dat er iemand moet langskomen om dat ding te repareren. De leverancier deed een beetje moeilijk over hoe dit nu op te lossen. Bood uiteindelijk op mijn stellige eis wel een vervangend apparaat aan maar dan moest ik eerst ff bellen met Neff service centrum. Mijn beste frans maar weer van stal gehaald. Nummer draaien: muziek. Postcode intikken aub. U wordt doorverbonden, en meteen: we kunnen u helaas niet helpen. Dan zit je even op je buroblad te roffelen van ingehouden ergernis. Wat is dat nu weer. Bellen met de leverancier. Die adviseert om het na de middag nog maar eens te proberen. Ook na de middag lukt het niet. Maar een paar uur later kom ik op het idee maar eens de postcode van Vesoul (70000) in te toetsen, die van de leverancier. En verrek! Krijg ineens een levend persoon aan de lijn. Snap jij het? Een paar uur later komt er een monteur. Die drukt op de aan knop en het ding gaat aan! KRIJG NOU WAT!
Legt ie uit dat de plaat was vergrendeld, een soort beveiliging, en dat je dan wat langduriger op de aanknop moet drukken. Alsof we dat niet hebben geprobeerd. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen. Die van zovele andere monteurs die eenmaal op een knop drukken: niks aan de hand, kom ik helemaal voor niets! Je ziet het hem denken. En dan de paniekerige klant die hem verbouwereerd aankijkt met het idee: ben ik nu gek of hoe zit dat? Net zoiets als je auto wil niet starten op een kritisch moment, komt de hulpdienst, draait de sleutel om en starten hè? Maar we kunnen weer koken.

JARIG

Blijkt die boef van Wim zijn verjaardag te hebben verzwegen! Bij het legen van de brievenbus vind ik namelijk een dikke oranje envelop: "Le Mouton Qui Rit" voor Wim staat erop. Denk ik: hm..., en denk ik: afzender Vlaardingen, HMMM... Geef Wim de envelop, en die reageert ongewoon. Klik, het muntje valt: ben jij soms jarig! Och ach ja eergisteren al, maar waarom daar wat van zeggen. Typisch onze Wim.
Fannie en ik besluiten prompt een verjaardagsmaal in elkaar te schroeven. Maar toezingen wordt niet op prijs gesteld. Met zijn drieen zitten we te genieten van de surinaamse kip curry. Een lekker rustige avond, de gasten zorgen voor hun eigen eten, en wij, moe van het werk, doen het dan maar kalm aan.