Daar moet je ook niet te snel doorheen willen rijden. Al was het alleen maar om te ervaren dat de tijd daar heeft stilgestaan. Moet je kijken, behalve de auto's is dit toch wel erg 19e eeuws. Wat mij nog wel eens gebeurd komende vanuit NL, is dat ik er midden in de nacht doorheen rij. Dan is alles spookachtig verlicht, en waan je je midden in een filme noir. Je verwacht bijna Maigret uit het cafe te zien stappen! Reden genoeg voor Wim en mij om eens wat plaatjes te gaan schieten daar, als we er toch doorheen zouden moeten om spulletjes te halen in de bouwmarkt.
Fontenoy-le-Chateau ligt aan het Canal de l'Est. Dat is een van de oudste kanalen van Frankrijk. En dat vraagt er gewoon om gekiekt te worden.
Wat doet dan zo'n stapeltje hout in een venster in de muur dan?
Volgens de fransjes zijn wij nederlanders gek op oude vervallen huizen. Helemaal om te fotograferen. Waar dan ook ter wereld.
HUISIE KOPEN?
Naar aanleiding van de laatste foto, denk je ineens aan iets anders.
Veel Nederlanders kopen graag (vervallen) huisjes in deze omgeving - rij afstand en zo - dat merk je aan al die NL nummerplaten tijdens een lang weekeinde. En veel vinden het te gek om dat op te knappen. De fransjes wrijven dan aan hun slaap (discrete beweging om aan te geven dat iemand geschift is). Oei, oei oei. Zelf denk ik dat de meeste "NL-ers" denken een spotgoedkoop huisje op de kop getikt te hebben. Jawel tussen 4 en 50 duizend zijn er heel leuke ruines te koop. Maar in mijn ogen vergeet men dat het verbouwen veel geld kost, en niet alles zelf gedaan kan worden, hoe graag dan ook. Het meeste constructie werk zal dan toch door een aannemer gedaan moeten worden. En verbouwen op afstand vraagt nu eenmaal om veel geduld en levert gegarandeerd de nodige ellende op. Niet alleen maar vanwege de taal, voornamelijk omdat het beeld van het nieuwe - opgeknapte - huisje nu eenmaal vaak door een roze bril gezien wordt. En wat praktisch mogelijk is, en betaalbaar, daar nogal eens van af wijkt. Bovendien improviseert een aannemer vaak als het niet voor elkaar te krijgen is zoals afgesproken. Voor het gemak denkt ie dan dat dat wel snor zit met de opdrachtgever. En neemt niet de moeite om kontakt met je op te nemen. De taal en zo he. Kijk en dan ontstaat de ergernis. Maar zo gaat dat hier, zeer nauwkeurig afspreken hoe en wat je wilt, tekeningen en foto's, is het enige wat hiertegen helpt. Zodra iets op papier staat is er geen ontkomen meer aan in LDF. Dat daardoor het werk dan VEEL langer duurt, overleg en zo, (risico mijdend gedrag is fameus in LDF) moet daarom dan ook ingecalculeerd worden. En zullen dingen dan gewoon niet af zijn, ook al is een leverdatum afgesproken.
Je hebt dan ook als nieuwe eigenaar vooral veel tijd, heel veel tijd, geduld, persistentie en het nodige geld nodig. Door de streek heen rijdend zie ik af en toe van die huisjes staan waar de verbouwing stil ligt. Daarna weer te koop staan, en de volgende eigenaar neemt het estafette stokje weer op. Bijna elk lang weekeinde zie je dan een geel nummerbord voor die huisjes staan. Echt zoiets is een tienjaren of langer project, afhankelijk hoe perfectionistisch je het wilt hebben. En, tuurlijk, als je je hier op in stelt, en planmatig aan de gang gaat, is er niets aan de hand.
De Fransjes, wijzer, kopen dan ook het liefst een tweede huisje dat al redelijk goed bewoonbaar is, en wellicht alleen een kwast verf, en een nieuwe koelkast of zo nodig heeft. En als het even kan ook dat niet eens. Per saldo, kant en klaar of ver-her-nieuw-bouwen, kom je bijna gelijk uit. Alleen die verbouw tik van de nederlanders vindt dan toch nog wel plaats. Muurtje hier, deurtje te laag daar, keuken, die moet veel beter. Isoleren, ja dat moet ook. Ook al kom je er in de winter niet... je weet maar nooit.
En oh ja, de prijzen stijgen hier zeer gematigd. Als beleggingsobject met forse winst, waarover je ook nog belasting moet betalen is het de moeite niet waard, eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten