Huishoudboekje

In de auto op weg naar iets, in dit geval de materialenboer, zit ik altijd naar de praatzender France Culture te luisteren. Negen van de tien keer is het geneuzel. Een soort van achtergrond gebabbel is dat dan, en dringt dus nauwelijks door. Maar, het maakt deel uit van mijn pakket luisteroefeningen Franse taal, onbewust pik je de taal op die manier wel op. Deed ik bij het VWO ook, liet gewoon de BBC radio de hele avond aanstaan. Vooral hoorspelen hadden mijn belangstelling. Prachtige uitspraak, maar gezwollen taal altijd. Die zelfde methode hanteer ik sinds mijn verhuizing (hierover later) naar LDF opnieuw, zoiets als volcontinu opleiding.
Onvermijdelijk trekken sommige betogen op de radio, wat is er veel mooipraterij te beluisteren, toch je aandacht en begin je echt te luisteren. Met stijgende verbazing over de hardste schreeuwert's wereldvreemdheid zit ik naar diens monoloog te luisteren. Op een bijna verontwaardigde manier werd beweerd dat het betalen van meer belasting over de meerwaarde (plus value = winst) van je bedrijf bij verkoop (bedrijfsstaking) niet anders dan normaal zou zijn. Sterker nog, het is je patriottische plicht om meer belasting te gaan betalen voor de eer en glorie van LDF. La France moet gered worden van het crisis monster. En dat kan volgens het kakelende mannetje alleen maar door meer, veel meer, af te dragen van je bloedig verdiende centjes aan moedertje staat. Het is dus geen nieuwe belasting hè, begrijp dit wel. Die verhoging van 32 naar 60.5% voor de plus value is iets dat uit de koker van de huidige socialistische regering is gekomen. Want, die walgelijk rijken en bizar welvarende bedrijven moeten worden aangepakt. Die buiten immers de arme werklieden uit. Foei toch!
Als een van de gespreksleiders dan fijntjes opmerkt dat de meerwaarde van een bedrijf wel is opgebouwd uit vele jaren hard werken en steeds maar opnieuw investeren in het bedrijf, werd dat argument, tot mijn stomme verbazing, als niet ter zake van tafel geveegd. Met een stemmetje, alsof de kwakert alle gelijk van de wereld aan diens zijde zou hebben, klonk het: Nee er werd te weinig belasting betaald dus moesten andere manieren om de staatskas te spekken geïmplementeerd worden. Die redenering is toch bizar. Nog meer? Na enige tijd begon de herhaling van zetten in het gesprek, het punt was gemaakt.

Ruif
Mijn aandacht verslapte weer, maar in mijn hoofd begon een andere gedachtengang. Kijk, als in LDF nu in Griekse dimensies de belasting ontweken zou worden, kan ik me nog enigszins indenken dat een politieke vertegenwoordiger zo hoog van de toren zou mogen blazen. Dan zou dat regeringskliekje in Parijs terecht verontwaardigd mogen zijn. Zo is het echter niet. Frankrijk heeft een goed geregeld belastinginningsysteem. Een systeem dat blijkbaar net niet genoeg oplevert om het apparaat op de been te houden. Wegen aan te leggen, scholen in stand te houden, ziekenhuizen open te houden en nog meer van dat snoepgoed.
Bien sur, niet alle handel is zichtbaar voor de fiscus. Niet alles waar mee verdiend wordt, of waar geen geld mee gemoeid is, wordt aangegeven om daar tienden over te betalen. Een schaap verdwijnt zomaar, een pallet graan bijvoorbeeld vind je dan opeens in je stal staan. Niemand kijkt daar van op, zo gaat dat al eeuwen op het platte land. Dat de overheid een dikke hap uit die ruif wil hebben weet iedereen wel. Het gebeurt gewoon niet, het gaat ook niet gebeuren. Gewoon te ongrijpbaar..

Consuminderen?
Opvallend is wel dat je moet constateren dat geen enkele overheid ter wereld zegt: we gaan eerst eens de kaasschaaf over onze eigen operaties halen. Weg met die duizenden afscheids-, of ontvangstrecepties, dure inrichtingen van kantoren, nieuwbouwplannen voor werkelijk megalomane overheidsgebouwen. Of zet de belichting van overheidsgebouwen `s nachts eens gewoon uit, megawatten die niet opgebrand worden. Kan het wat soberder graag, trek zelf de riem eens aan. Niemand die zich afvraagt of het regelen van een hotelkamer en met het OV naar de opening van het een of ander gaan niet een goedkopere oplossing is. Boekdelen zou je met de verspillingen kunnen vullen. Gemeentes die tonnen aan belastinggeld uitstrooien over de meest bizarre projecten. Wat was dat ook al weer? In elk in de crisis ondergedompelt land neemt de staatsschuld met duizenden euries tegelijk toe. Per seconde! Eigenlijk is die toename voornamelijk rente over staatsleningen. Daarom, kan de overheid zelf eens niet wat consuminderen, in plaats van eerst de burger uit te knijpen?

Geldstroom
Waar gaat dat geld allemaal heen? Banken natuurlijk, pensioenfondsen ook wis en waarachtig, andere institutionele beleggers, en naar hier en daar een burger die staatsobligaties heeft gekocht van zijn spaarcentjes. Nou, laat ik er maar over ophouden. Maar als de staat een normaal huishoudboekje zou moeten voeren, zouden nu alle ambtenaren, politici incluis, dakloos zijn en van de bijstand leven. De west Europese staten zijn eigenlijk failliet te noemen met dergelijke schulden. Misschien moeten de overheden eens te rade gaan bij die talloze schuldsanerings-bureautjes die ze nota bene zelf subsidiëren. Scheelt weer overbetaalde consultants. En misschien moet je al die mensen die in de politiek hun ding doen, waar dan ook, op een zelfde basis salaris zetten en een deel als prestatieloon uitkeren. Het zou toch lachen worden als de postbezorger met diens prestatie toeslag meer zou binnen harken dan een minister.

VERHUIZEN
Heel af en toe kom ik wel eens in NL als mijn schatje al voor een poosje niet in LDF is geweest. Steevast organiseren we dan een of meerdere etentjes voor vrienden. In het begin kwamen altijd de vragen als: waarom ben je gestopt met werken, waarom ben je naar LDF geëmigreerd - dus, je bent vast en zeker francofiel. De vaste lezers weten hier de antwoorden op. Anders blader maar eens een vier jaar terug de blogs door. Dan begrijp je het wel. Maar het woord 'emigreren' triggerde mij vanochtend. Zat ik met een bel Hollandse koffie in de hand de kranten te lezen. Kreeg ik een mailtje van Yvette die schreef dat ze toch maar eens aan emigreren moest gaan denken met dat beroerde weer in NL. Emigreren? Voelde ik me geëmigreerd? En is dat nog wel het juiste begrip als je binnen de EU verhuisd? Want zo voel ik dat een beetje. Ik heb geen ander paspoort, betaal de belastingen, en ja, spreek wel een andere taal. Emigreren is, heb ik het gevoel, veel definitiever. Meer van zoiets als 1000-den kilometers verder. Hier heb ik dat gevoel niet. Wel toen we in Trinidad zaten. Vanuit Mailleroncourt st Pancras is het een stevige ochtend knarren en je sluit je lief weer in de armen. Afstanden zijn allemaal zo anders geworden. Jawel, als je de deur van je hok open doet dan zie wel degelijk een andere wereld. Minder strak, een beetje nonchalant voornamelijk. Andere huizenbouw, andere mensen. Maar wel Europeanen, dat scheelt. Niet dat het Europeaan zijn zo leeft bij iedereen, maar onbewust maakt het wel een verschil. Je mag gaan wonen en werken binnen de unie waar je wilt. Geen gedoe met verblijfsvergunningen of wachttijden voor het aanvragen van een, weet ik veel wat. Je doet de deur van je nieuwe huis van 't slot en dat is de plek waar je woont en of werkt. Prima toch? Oke, wel veel andere regeltjes, andere logica, andere volksaard. Maar om nu te zeggen dat je in een totaal vreemde wereld terecht bent gekomen? Nee. Althans ik vind het erg meevallen. Voor mij heeft altijd gegolden: waar mijn bed staat, daar woon ik. Dus, ik ben verhuisd.