Verkiezingen

Volgend jaar wordt in LDF gekozen voor een nieuwe gemeenteraad en burgemeester. Vraagt er eentje: "ga je daaraan meedoen, het kiezen?"

Dat is een gewetensvraag. 

Nu heb ik in mijn hele leven slechts twee keer een stembiljet ingevuld. Beide keren was het om de zaak te zieken, om daarmee aan het establishment een tegen-signaal af te geven. Toen nog, vol vertrouwen in de werking van het kiessysteem, en niet uitgevlooid hebbende waaróp, voor wie of wát je eigenlijk stemde. De partij waarop door mij gestemd was kreeg een aanmerkelijke hoeveelheid zetels, dat dan wel weer. De eerste hint dat het eigenlijk fout zat kwam vanuit de gevestigde partijen: die deden deze verschuiving af als protest stemmen. Als de mensen weer tot hun zinnen zouden komen zouden ze echt niet weer op die partijen gaan stemmen. Ze kregen gelijk uiteraard, maar niet omdat de protest stemmers tot hun zinnen kwamen. Er werd door het establishment natuurlijk meteen een cordon sanitaire ingesteld rondom de nieuwbakken partijen, ook al mocht dat niet zo in de kranten vermeld worden. De uitverkoren partij lag uiteraard in no time uit elkaar als gevolg van een strijd der ego's. Of het waren gewoon "foute" lieden die politiek gezien heel erg makkelijk uit te schakelen waren door de o zo "brave" partijen. 

Afijn, er wordt een politicus afgemaakt door een krankzinnige, een cineast neergestoken door een totaal gestoord figuur en alles is weer bij het oude.

Na de verkiezingen ontstaan er dan weer omtrekkende bewegingen, achterkamergesprekken, compromissen sluitende splinterpartijtjes en zo zaten we opnieuw met een kabinet waarop of waarvoor niemand had gestemd of die niemand had gewild. De grauwe massa wilde immers een nieuwe politieke orde die het belang van het volk voorop stelde en niet het eigenbelang als douceurtjes, declaraties, pensioenen en wachtgelden.

Zit ik naar een interview op YouTube te kijken met cabaretier Rusell Brand. Daar hoor ik een zeer eloquent verwoord argument waarom je niet (meer) moet gaan kiezen, hijzelf heeft naar eigen zeggen nog nooit gestemd:

"Waarom zou je stemmen op een politicus die slechts een kleine groep vertegenwoordigd. Namelijk de bovenklasse. De onderklasse wordt genegeerd en naar hun noden en behoeften wordt niet geluisterd. Laat staan dat de onderklasse vertegenwoordigd wordt in het politieke lichaam van de kamer. Politici dienen allereerst hun eigen zaakjes."

Het oreren gaat nog even door en Brand begint zich behoorlijk op te winden als de ondervrager steeds maar blijft onderbreken. Jammer is dat het interview ontaardt in een soort schreeuwpartij waarbij de hardst roepende altijd gelijk krijgt. Slechte interviewer dus. En slechte sprekert. Want je moet je niet laten uitlokken door een interviewer die je alleen maar probeert te stangen en totaal geen interesse heeft om je ideeën aan een groter publiek duidelijk te laten worden. Weer een strijd der mega ego's.

Af en toe vertel ik weleens waarom ik niet stem en voer dan mijn rekensommetje ten tonele. Is eigenlijk ook wel een leuke, vind ik zelf dan. Het argument van Brand vind ik dan toch wel weer beter.  Dat daargelaten.

Komt ie.

Ledental

Het aantal mensen dat georganiseerd is in een politieke partij bedraagt al jaren rond de 300K. Waarbij het aantal kiesgerechtigden in die periode (1990-nu) bijna verdubbeld is. Hier hebben we honderdduizenden "zwevende kiezers".

Dan zijn er nog een tiental partijen die niet in een van de kamers terecht zijn gekomen, wordt geschat op 100K leden. Al met al 400K georganiseerde leden verdeelt over rond de 35 partijen die op de kieslijst staan.

Kiescommissies

Elke partij heeft een of andere vorm van een kiescommissie. Vaak een driemanschap. Neem vijf voor het gemak. Zo'n kiescommissie stelt de kieslijst voor die partij vast. Binnen zo'n partij ontstaat meestal een politiek gevecht op leven en dood wie op die lijst komt en op welke plaats. Want hoog op de lijst = pluchen zetel = 4 jaar inkomen +  8 jaar wachtgeld = maximaal 12 jaar inkomen gegarandeerd.

Als de lijst uiteindelijk klaar is mogen de ledencongressen daar nog een klap opgeven en men gaat de strijd aan met de andere partijen om toch maar vooral zoveel mogelijk mensen op hun lijst te kunnen scoren om de tweede kamer te bevolken. Die blije gezichten op de televee na de verkiezingen zijn echt niet omdat men zo blij is de onderklasse te mogen vertegenwoordigen. Twaalf jaar gegarandeerd riant inkomen zou mij namelijk ook erg blij maken.

Een aantal van 35 partijen maal 5 mensjes leveren 175 mensjes van kiescommissies op die de eigenlijke machtshebbers zijn. Die stellen lijsten van gemiddeld 20 personen op, samen 700 lieden waarop u uw stem mag uitbrengen. Niks geen voorrondes of debatten ter plekke met de onderklasse.

Kiesgerechtigden 

Het Aantal kiesgerechtigden in NL beloopt zo rond de 12M. Rond de 3% van de kiesgerechtigden zijn dus in een politieke partij georganiseerd. Daarvan bepaalt slechts 0,014 promille (5 nullen achter de komma en dan 14) waarop u en ik, 12 miljoen sterk, mogen stemmen. Op die 700 piepeltjes dus. Even ter herinnering: we stemmen op mensen die alleen de belangen van de bovenklasse koesteren. Ook al zeggen ze tijdens hun verkiezingscampagne dat ze er voor u en u alleen zijn. Na een paar kamervergaderingen, kamer coach sessies, media trainingen zijn ze dat na enkele maanden al vergeten. Vluchtige geheugens noemen we dat, in hun taal: belangen afwegingen.

Vrije verkiezingen staan garant voor democratie. Democratie is regeren door het volk. Met 0.014 promille die de zaak voorkoken kun je nauwelijks spreken van regeren door het volk. Mag je dan wel spreken van democratie bij het huidige kiesstelsel?
 

Vrije verkiezingen?

"U mag elke kleur kiezen zolang het maar zwart is." Dat was een opmerking van Ford de automaker. Hoe toepasselijk is dat op de kieslijsten. Vrije keuze is er dan ook totaal niet. Een kleine kliek die een nog kleinere kliek in het verdien-zadel helpt, die zijn dan geborgen voor 12 jaar. Om de 4 jaar komt een volgende ploeg aan bod. Waarvan meer dan 80% uit de oude garde blijft bestaan.

Wist u dat...
De gemiddelde leeftijd van een kamerlid is gedaald van 52 (1990) naar 45. Dat op zich is niet slecht. Er zitten nog steeds acht leden in de kamer die ouder dan 60 zijn. Het oudste lid is 66.

Nu kan ik nog een paar pagina's met cijfertjes ophoesten over kiesdrempels, kiessleutels, geldige stemmen, opkomstperentages en kun je daarmee rekenen naar een door mij gewenste weergave van de feiten. Namelijk dat het helemaal fout zit met ons kiesstelsel. Maar dat duidt het eigenlijke probleem niet. Het probleem van Nederland is dat we opgescheept zitten met een aantal lagen volledig incompetente bestuurders met een pakket inadequate kennis en opleidingen om een land te besturen. Het gaat namelijk helemaal niet om stemmen winnen, compromissen sluiten, regels maken of internationaal aanzien. Wat wél de hoofdbezigheid van de huidige bestuurders is. Het gaat om van de BV Nederland een gezond vitaal bedrijf te maken. Waarbij de werknemers een gevoel van betrokkenheid hebben om het bedrijf ook vitaal en dynamisch te houden. En zijn we eenmaal een gezonde BV geworden en de toekomst is veiliggesteld, dan moeten we uiteraard onze welstand kunnen delen met anderen die dat nodig hebben. In welke vorm dan ook, opnieuw met beleid.

Vakmanschap is meesterschap

Dat gaat in het geheel niet op voor de mensen op het pluche. Het enige waar ze gehaaid in zijn is het handhaven van de status quo of vergroten van hun status. Daartegenover worden de vraagstukken die de maatschappij de laatste tijd plagen op een erbarmelijke manier mishandeld. Niet gezien, genegeerd, verwaarloosd, foute dingen mee gedaan, vooruitgeschoven en verkeerd beoordeeld. Er zitten voor het merendeel mensen in de kamers die nog nooit een werkelijke baan in IRL, de maatschappij, hebben gehad. Als er al een voorgekookt werkbezoek in Ghana of Indonesië wordt gemaakt dan is het uiteraard belangrijker daar honderden miljoenen heen te sturen dan het eigen erf op te ruimen. De geesten van die mensen fladderen tussen de waan van de dag en zinsbegoocheling van de dollartekens in hun ogen. Van dat soort mensen kun je geen verstandig bestuur verwachten.

Werkt het?

Als we mensen met verstand van zaken in de kamer hadden zitten, oké al wordt ons dat kliekje voorgekauwd, dan was dat allemaal niet zo erg geweest. Maar dat is niet zo. Het "gekozen" clubje bestaat uit geschiedenisleraren, letterkundigen en heel veel mensen die nooit een vak hebben geleerd of uitgeoefend. Een enkele econoom die door de politieke haaien de mond wordt gesnoerd daargelaten. Een dictator zou nog minder schade aanrichten dan de huidige en vorige klieken.

Revolutie

Wat ga jij eraan doen? Repliceert mijn schatje dan als ik weer eens zo'n rant heb gehouden?

"Ik draag mijn idee uit aan hen die het horen willen. Om de mensen te laten nadenken, én evenzo te vragen wat gaat U er aan doen.

Revolutie heeft totaal geen zin. Dan verwoest je meer dan je lief is. Helemaal al niet omdat de meester van de revolutie op de troon van de oude koning terecht komt. Na een paar jaar is het dan weer terug bij het oude. We hebben een omwenteling nodig in onze geest, onze mentaliteit zal om moeten gaan willen we deze vicieuze cirkel doorbreken. Een cirkel van eigenbelang, hebzucht en afgunst waarin we gevangen zitten."

"Mooi gezegd", zegt mijn schatje dan altijd, dit verhaal al duizend keer aangehoord hebbende. "Maar wat ga je er dan in praktische zin aan doen?"

"Dat doe ik al, ik laat mensen zien dat je met een eenvoudiger levensstijl heel goed kunt leven. Dat er meer is dan ieder jaar een nieuwe auto te kopen of om de zoveel jaar een nieuw huis nodig hebt. Dat je met iedereen van welke komaf dan ook fantastische gesprekken kunt hebben over de maatschappij waarin we leven en wat we daarin kunnen veranderen zonder de hele zaak overhoop te moeten halen. Of wat verder ter tafel komt (w.v.t.t.k.), uiteraard. Kortom ik draag mijn idee uit en laat ze dat tegelijkertijd zien en ervaren. Ik heb niet de illusie dat ik de maatschappij zal kunnen veranderen, slechts dat je met mensen kunt praten en misschien een zaadje kunt laten ontkiemen tot wat heel misschien in een goed idee kan groeien dat invloed zal hebben op weer anderen. De zachte weg van groei en naar volwassenheid."

Meestal leggen we daarna de telefoon weer op de hoorn en denken we ieder daar het hare/zijne van.

Persoonlijk blijf ik erbij, het is niet het door de maatschappij moedwillig opgelegde respect naar anderen toe waar we voor moeten leven. Het is juist uit respect voor de wereld om ons heen en wat daar zoal op rondloopt waarom we moeten veranderen. Het ophangen, verminken van wezens lost helemaal niets op en heeft een averechts effect. Buiten dat die agressiviteit slechts enkelen dient, maar bepaald niet de onderklasse. Die willen helemaal geen oorlogen, graaiende politici en despoten, corrupte banken of elkaar beconcurrerende magnaten waarvoor teveel nog steeds niet genoeg is. 

Binnen "de limieten van het onmogelijke" zou ik graag een wereld zien waarop ieder het zijne doet en anderen dat ook laten doen. Een wereld waarin we ons niet door onze eigen overheid bedreigd voelen. Waar we ons naar eigen inzicht kunnen ontwikkelen. Waarbij we jonge mensen een opleiding kunnen geven en vakken kunnen laten leren waarin ze kunnen streven naar excellentie zonder wanhoop voor de toekomst. En voor de generaties die daarna komen. Een wereld waarin kennis en kunnen niet aangewend wordt voor het voeren van oorlogen maar om onszelf te dienen, wellicht om onszelf op een hoger plan te brengen. Om ons, voor ons.

Mijn schatje kijkt me dan na zo'n betoog meestal meewarig aan en schuift dan vervolgens een lasagna in de oven. Want aan onze keukentafel wordt veel gepraat.

                                                                    ---o-O-o---

P.S.
Als je mee wilt doen aan de Franse gemeenteraadsverkiezingen in 2014 moet je je voor 31 dec 2013 opgeven bij je gemeentehuis voor het kiesregister. Je moet dan wel uitgeschreven zijn in NL en permanent in LDF wonen