Eeuwig

Nacht
Vannacht een boekske gelezen over hoe je het eeuwige leven zou kunnen zien. Maf, maar af en toe zou je dat best willen. Weetgierig als ik ben over hoe de mens zich zou gaan ontwikkelen in de verre toekomst. Of hoe de computer dan toch niet verdwijnt uit ons leven. Of zouden wij onzelf als ras dan toch uitroeien, wat op zich een zegen voor de natuur zou zijn. Dat allemaal even daargelaten.
Vervolgens lag ik me te bedenken, dan zou je ook geen last hebben van al die ouderdoms pijntjes die zo met de jaren komen. Of vrienden om je heen die met bosjes tegelijk sterven. Je zou, denk ik, wél een dolende worden. Immers, alles heb je al eens gezien, meegemaakt en gedaan. Een 108ste doctoraat in de weet-ik-niet-wat is het ook niet meer. Een zoveelste partner, ach, gedoe!

Heremieten
Volgens mij ontstaat er dan een wereld vol met heremieten die in de ondergaande zon zouden zitten te staren, wachtend op een einde dat nooit zal komen. Het overgrote deel zal een totaal malloot worden, moordende bendes gaan er ontstaan, gewoon voor de kick, en zullen verdwijnen, die elk bewegend object in pulp veranderen. Alle stadia van de waanzin zullen gepasseerd worden, om het daarna zorgvuldig nog een keertje over te doen. Dat tot in oneindigheid. De enige weg uit die ellende: je zelf te verbranden, te laten verpulveren, of op te laten eten. En heb je de pech gereïncarneerd te worden dan begint het weer van voren af aan. Er is geen ontsnapping, want je bent gevangen in de kerker van je eigen geest, aldus.

Beeld
Whoah! Dan schilder je wel een heel schamel beeld van de veerkracht van de mens. Dit werd me eens gezegd in een heel andere discussie die ik had over de geestelijke vermogens van een gemiddeld mens. Wérkelijk?
Wat, als het leven niets anders is dan de wachtkamer tussen geboren worden en doodgaan. Dat betekent toch niets anders dan: amuseer je zoveel mogelijk in de tussentijd, en voor de rest is het betekenisloos. "Is het leven dan zo zinloos?", vroeg men mij in een weer andere discussie. Of was dat voor de verandering een zelfgesprek, ik weet het niet meer, zo lang geleden.

Hierover lag ik even na te denken voordat ik in slaap viel.


Zon
Vanochtend stroomde de zon mijn slaapkamer in. Verfrist door de slaap kreeg ik ineens heel opgewekte gedachten over het verhaal in de nachtelijke uurtjes.
Uiteraard is het leven zinloos als je dat beziet op één enkel leven. Het gaat erom wat je nalaat, zogezegd de erfenis van je menselijke existentie. Op zichzelf staand bekeken is dat betekenisloos, of verdwijnt in het niets vergeleken met de som van alles. Toch is dit de essentie van je bestaan. Zeg maar dat dat de manier is waarop je bijdraagt aan het antwoord op de levensvragen die een ieder zich wel eens stelt: wat is het doel van mijn bestaan, wat is de zin van alles.
Heel veel grote geesten zijn ons hierin voorgegaan, die net als wij mindere geesten, geen bevredigend antwoord hebben gevonden op deze eenvoudige vraag. Oh ja, de randverschijnselen, de uitingen ervan, daarvan zijn hele bibliotheken vol van wijze boeken geschreven. Slechts niet meer dan dat. Het lijkt daarmee alsof je de aanwezigheid van het licht aantoont door het beschrijven van de schaduw. Daarmee beschrijf je eigenlijk niet meer dan vagelijk het effect van het licht. Maar je ziet noch het lichaam waarop het licht schijnt, noch het licht zelf. Met heel veel moeite leer je misschien een beetje om het hoekje te gaan kijken, maar het licht blijft nog steeds verborgen. We noemen iemand die om het hoekje kan gaan kijken vaak een 'verlicht' persoon. En we weten allemaal hoe zeldzaam die zijn. Dus ja, totdat we het afleren elkaar zonder reden uit te willen roeien, en elkaar te helpen om het hoekje te leren kijken, tot zolang heb ik persoonlijk geen hoge pet van ons op, mijzelf uiteraard incluis.

Blaadjes
Hè, hè, je kunt echt merken dat de eerste blaadjes weer zijn gevallen en ik veel tijd heb om in de duistere krochten van mijn brein rond te dolen. Eigenlijk moet ik dat soort boekjes niet meer lezen. Het brengen de slechtste gedachten in je op.

Zo, nu ga ik eerst een bakkie doen.