Regen

Nu heb ik het zelf maar eens gemeten. Zegge en schrijven de afgelopen 7 dagen 4 hele zonuren. Daar ga je dan met je Solar Farm. Ergens stond dat je in deze streek (lees breedtegraad) tijdens de wintermaanden twee à drie keer zoveel capaciteit nodig hebt dan in de zuidelijker streken. Eerst geloofde ik dat eigenlijk niet echt. Maar de praktijk wijst zondermeer uit dat in de herfst drie maal de capaciteit  echt geen luxe is. Liefst meer. In mijn voordeel pleit dan weer dat ik niet de illusie heb dat je 100% met zonnebuizen alleen je huis kunt verwarmen. Het aantal zonuren op jaarbasis is hier gewoon te weinig om het ideaal, volledig op zonne energie te kunnen verwarmen, niet haalbaar is. Vandaar mijn bescheiden streven naar 15º. Met de juiste besturing en opslagcapaciteit ga ik dat met de uitbreiding erbij makkelijk halen. In de winter zijn meer zonuren te verwachten, dan zit ik wel goed. Dan stook je sowieso ook nog een aantal uren per dag de haard in het appartement en de rest wordt dan door de SF vorstvrij gehouden. Je moet denk ik in zuid Frankrijk ergens aan de kust zitten wil je helemaal op zonne energie kunnen gaan. Hoewel, daar was het de afgelopen maanden ook dikke soep. Dan heb je daar in de zomer weer het koeling probleem. Het is ook nooit goed hè!

Het is in ieder geval weer een beetje droog geworden sinds gisteren, nog wel een midden-grijs wolkendek waar af een toe wat blauw door siepelt. De temperaturen stijgen weer iets door de zuidelijke wind. Vandaag mezelf maar eens op een tochtje trakteren om weer bij te komen van de trieste periode.

Helaas het tochtje ging bijna letterlijk de soep in. Eerst ff de maandelijkse rit naar de dechetterie gemaakt en al het groffe vuil afgeleverd. Doorsjeezen naar richting epinal, binnendoor dan. Ineens reed ik in een soort van druilerige half mist half regen. Balen. Tot overmaat van ramp, pingggg, daar flikkert het lampje van de brandstof aan. Oh merde, en iedere keer dat een benzinestation gepasseerd werd, ik maar denken: 'k neem de volgende wel.
Ha! Het was al twaalf uur geweest, eerst de lunch! Repas midi heet dat. Ook een van mijn favoriete bezigheden. De antennes gaan uit en ik kijk rond naar een opeenstapeling van kris kras geparkeerde auto's voor een huis. Zoiets zit een beetje gecompliceerd in elkaar zo'n tussen de middag restaurantje. Ten eerste herken je meestal het restaurant niet een twee drie. Je ziet vaak eerst een hoop auto's staan, dan iets met een deur, en vaag ergens een bordje met de vermelding wat de plat du jour (dag schotel) voor die dag zou zijn. Een plat du jour zou het dus worden.
Nu heb je een soort van gedragscode als je zo'n huiskamer restaurantje binnenstapt. In NL loop je gewoon naar binnen bij zo'n eenvoudig ding. Je kijkt om naar een vrije plek en gaat zitten. Vervolgens plempt de eigenaar de kaart voor je neer en je begint nadrukkelijk te studeren op welk voeder er zoal aangeboden wordt. Zo niet in LDF. Hoe eenvoudig een restaurant ook is. Je loopt naar binnen, je begroet degene die je gaat bedienen en pro forma geef je te kennen dat je het repas komt gebruiken. Stupide natuurlijk, want waarom zou je anders naar binnen komen, nietwaar? Maar zo werkt het nu eenmaal. De vorm mijn waarde, de goede vorm. Daar hecht men aan. En als je als botte NL-er ergens plompverloren gaat zitten wordt je beleefd doch nadrukkelijk genegeerd, je bent immers meteen geclassificeerd als lompert. Dus je begroet de gérant, zegt dat je komt eten, en de gérant wijst je vervolgens in een volkomen lege eetzaal je plek aan. Dat is nu eenmaal de goede vorm. Meestal wissel je dan nog een paar zinnetjes met prietpraat uit, en gaat zitten. Kijk en dan verschijnt ineens de kaart. En de gérant gaat niet eerst voor iedereen koffie maken, en als hij echt niets meer te doen heeft, pas dan, ja dan, ben jij als lomperik aan de beurt. Daarmee heeft hij zijn statement gemaakt over je ongemanierdheid, en jij voelt je te kakken gezet. Zo zijn de verhoudingen duidelijk. Dergelijke gebeurtenissen kunnen zich heel snel en bijna ongemerkt afspelen. Het gaat soms heel subtiel. Hoe ik dat weet? Omdat ik in het begin van mijn verblijf in LDF uiteraard als een olifant in de porceleinkast op de mores van de fransjes rondstampte. Onnozel als ik was. Gaanderweg leer je de subtiliteiten te onderscheiden en wordt je steeds tevredener over je behandeling door de fransjes. Vanmiddag had ik echter toch even een terugval in mijn rol als botte hollander. Toen ik plompverloren ging zitten werd ik mijn fout bewust, maar het was al te laat. En prompt kreeg ik de behandeling van botterik dubbeldwars uitgeserveerd. Nu weet je dat te onderscheiden, een paar jaar geleden gleed dat volledig langs me af. Had van dat soort dingen totaal geen notie toen.
Als de gérant uiteindelijk aan mijn tafeltje staat probeert hij toch nog iets van de situatie te redden en biedt me een uitweg: "Wilt u eerst een apératiefje gebruiken?" Ik grijp de kans met beide handen aan en vertel hem dat ik nog moet rijden en dat de politie nogal heftig aan het controleren is de laatste week. Hij knikt waarderend, heeft na twee lettergrepen natuurlijk meteen door dat ik een étranger ben en begint met gebaren zijn aanbieding te ondersteunen als ik dan om koffie vraag. "Een kleine," en daarbij duidde hij met zijn handen iets kleins aan, "of een grote koffie". En geeft daar de maten van een stoelleuning mee aan. Buitenlanders spreken meestal de taal niet zo best, en een gebaartje kan dan veel duidelijk maken. Bovendien als je de taal niet echt beheerst wordt je ook vaak voor een beetje dom versleten. Dus vind de communicatie met veel armslag plaats. Ik vraag om een grote bak koffie. Na enige minuten staat er een sloot koffie voor me van heb ik jouw daar, een werkelijk grote bak. Dus eigenlijk was zijn wijds gebaar niet eens zo overdreven. We hebben de vrede weer getekend. Een minuut later komt de serveerster voor me staan en begint op topsnelheid in het plaatselijke koeterwaals mij het menu uit te leggen. Ik versta er maar de helft van, herken "kip"en bestel dat met friet. Dat leek me genoeg voor een lunch. Nadrukkelijk vraagt ze nog of ik het zeker weet of ik geen dessert wil. Ja dat weet ik zeker. Trouwens dat komt meestal toch gewoon uit een pakje of potje. Bovendien heb ik geen zin me vol te stoppen met loze calorieën als er vanavond andijvie quiche op me wacht.
Tijdens het eten kijk ik eens naar de decoratie van de muren. Hé, die loopt door over het plafond. En dan zie ik het grappige er van. Wat me eerst opviel was dat er houten dingen aan het plafond hingen. Een eend bijvoorbeeld. In het verlengde ervan waren er ook een paar eenden op het plafond geschilderd. In alle hoeken van de kamer hadden ze zoiets gedaan. Iets met een ballon, en een vliegtuigje. Leuk bedacht. En eigenlijk geheel onverwacht zoiets origineels in zo'n plattelands restaurantje.
Het eten smaakte prima. Kippenpootjes die eerst voorgekookt waren en dan in de oven afgebakken, bedekt met verse basilicum snippers. De franse keuken is ondenkbaar zonder sausen. Bijgevolg zwommen de pilons de poulet (kippenpootjes) in een saus van creme fraiche, heerlijk. Die frietjes hadden een eigenaardige vorm, net een soort krullen, ook niet slecht en alles was goed warm. Tot slot nog even soppen met het brood om tot de laatste druppel de saus op te deppen en ik ging afrekenen. Opnieuw verbazing of ik alsnog niet een dessert wilde. Tien euro armer stapte ik in de auto en tikte op de navigator "kortste weg naar huis" in. Tweehonderd meter verder besloot ik anders en koos: snelste. Bij zulk weer was er ook geen lol aan.

Wat een in en in triest gedoe dat weer van de laatste weken.