Keramiek

huisje #12

Huisje 12 staat in de steigers. Deze is dan weer meer in de stijl van #9 gemaakt. Klassiek vond ik die. Volgens Fannie was huisje 10 een model à la transformator huisje. Die zie je namelijk veel in LDF, wellicht dat onbewust mijn "inspiratie" daar vandaan kwam. Zelf vond ik het een moderne vorm geven aan een huisje een leuk idee, maar goed, smaken verschillen. Huisje 10 vond ik echt iets voor mensen met een moderne smaak. En daar is ie ook heen gegaan, naar iemand met een moderne smaak.
Deze is een beetje meer barok dan de voorgaanden, ook net iets meer vervreemd dan. Nog eentje te gaan en dan heb ik weer een ovenplaat vol. De nieuwe kleurtjes schreeuwen het uit om uit het potje op de huisjes gesmeerd te worden. Een paar bakproefjes kan geen kwaad denk ik voordat dat gaat gebeuren.

huisje #12

Nu ben ik me er heel bewust van dat een teveel aan die basiskleuren (rood, geel, blauw) het huisje net zo makkelijk kan verprutsen. De uren die je hebt zitten boetseren zijn dan foetsie. Zolang ik de kleuren om slechts accenten aan te brengen blijf gebruiken kan er niet zoveel misgaan. Minder is altijd mooier, ook al omdat ik vind dat de vorm moet spreken en kleur ter ondersteuning is.
Vaak zit ik op een stukje papier de volgende huisjes te krabbelen. Zoals je hieronder kan zien. Die rechter is herkenbaar, niet? Die krabbels gaan al snel een eigen leven leiden. Soms letterlijk, en vind je er weer eentje terug bij een opruiming van je bureau. Soms tijdens het boetseren wijzig je opeens van plan. Dat komt een beetje door het materiaal waar je mee bezig bent. In 3D is het altijd weer anders dan op zo'n schets.

Eigenlijk zou ik zowel moderne als klassieke huisjes willen maken. Dat komt vanzelf wel, ff geduld. Zo is er ook het plan om wat van de huisjes uit het dorp te gaan boetseren. Uiteraard niet een kopie ervan, wel met een beetje vervorming, als ze nog maar net herkenbaar zouden zijn, is het prima. Ter voorbereiding heb ik al een kleine verzameling foto's aangelegd. Stop! Alles stap voor stap, rustig aan. Eerst maar eens wat meer huisjes bouwen en de afwerk techniek nog beter onder de knie krijgen en ook iets sneller gaan werken. Het is naar mijn zin nog teveel poetsen en gepriegel om, na uren poetsen, alles netjes en mooi glad te krijgen. De inspiratie is er, nu alleen de veredelde noeste arbeid nog om er wat voor de verkoop klaar te krijgen.

VERHAALTJE 4
De voorgaande deeltjes hebben de basis gelegd voor het maken van een recept van een verhaaltje. De contouren zijn daarmee wel duidelijk geworden. Met deze aflevering begint het uitschrijven van de contouren.

Opbouw

I Verhaallijnopstellen

II Storyboard

III Ordenen 

IV Uitbreiding

V Uitwerking

VI Aankleding

VII Nawoord

IV Uitbreiding

• Groepen krijgen een kop
• Koppen krijgen subtitels
• Subtitels worden aangevuld met samenvatting
  • Personages
  • Referentes en voetnoten

Groepen krijgen een kop

Hier gebruik je het storyboard als handvat en de namen van de objecten in je breinmap. Vaak zijn de namen van je objecten de koppen van je alinea's of hoofdstukken. Een kop houd je kort, meer dan 7 à 10 woorden is niet nodig. Voor nadere toelichting heb je immers de subtitels.

Voor een memo houd je het zo kernachtig mogelijk, twee hooguit drie woorden voor een kop. Kernachtige koppen blijven vaak beter hangen dan hele zinnen. Daar is een subtitel voor bedoeld.

Koppen krijgen subtitels

Het verzinnen van subtitels is als het verzinnen van de samenvatting voor je alinea's of hoofdstuk. Deze mogen tussen de 10 à 25 woorden bevatten. Langer heeft niet zoveel zin omdat je dan al snel bijzinnen, met komma's en zo, krijgt. Er mogen best meerdere subtitels komen zolang de subtitels iets gemeenschappelijks hebben. Niet voor een memo omdat het voor de lezer verwarrend kan werken. De memo lezer wil klip en klaar, broksgewijs, weten waar het precies over gaat zonder omwegen. Overigens een memo langer dan een bladzijde met kern tekst (dwz het eigenlijke verhaal) wordt al snel niet meer gelezen.

Subtitels worden aangevuld met samenvatting

Wat wil je in dit gedeelte aan de lezer vertellen, als vuistregel geldt een alinea van max. 50 woorden. Bij het uitwerken zal dit de kern tekst of hoofdstuk worden.

Personages

Hier is het ook tijd om heel summier aan te geven welke personages op deze plek een rol gaan spelen. En in enkele woorden welke actie of interactie plaats vindt. Een à twee zinnen is voldoende.

Voor een memo vermeld je altijd wie welke opmerking of idee heeft geopperd. Niet als: "Jan zei:..." 

De namen vermeld je in de kantlijn zodat je niet van de idee of tekst afgeleid wordt. Met afkortingen voor de namen is in dit stadium niets mis mee.

Referenties en voetnoten

Dit is vaak een ondergeschoven kindje in het schrijven van memo's. Als je ondersteunend materiaal hebt gebruikt voor het schrijven van je memo dan is dit het moment om voetnoten en referenties aan je document toe te voegen. Daarmee houd je het verband en geef je je memo een zekere meerwaarde. Ook als je een grafiek of foto gebruikt vermeld dan ook de plaats (soms url) waar je die vandaan hebt gehaald en wanneer. 

Overigens is er niemand die je verbied om dat ook voor een verhaal te doen, zijnde fictie of non-fictie. Dan heet het vaak :"voor verdere referentie" of "aanbevolen literatuur", en krijgen meestal een aparte pagina achter het hoofdstuk of aan het einde van je stuk of verhaal.

Resultaat: de ruwe tekst van je verhaal of memo is klaar in een herkenbare samenhang.

Bestudeer opnieuw de samenhang en de posities van je personages. Blijft wat je net hebt gemaakt de tijdlijn volgen. Spring je niet van de hak op de tak en zit er een zekere logica in, dan ben je halverwege. Vraag je zelf af: zou het helpen om objecten aan te passen of toe te voegen?  Over het lopen van de zinnen maken we ons in een later stadium wel zorgen.

note:

Als de voorgaande drie deeltjes voor het grootste deel uit jouw pen moesten komen, vanaf dit deel zal in de toekomst de computer het grotendeels overnemen. De uitwerking om er dat computerprogramma voor te bakken is al wat lastiger, en zal er meer dan een halve pagina nodig zijn om precies te omschrijven wat een programma of computer nodig heeft om kopregels en subtitels uit te schrijven. Het toevoegen van referenties is natuurlijk een peulenschilletje, daar heb je zoekmachines voor.