Nattigheid

We voelen nattigheid. Letterlijk hier! Volgens de méteo hebben we de afgelopen 3 weken slechts 30 zon-uren gehad. Naar mijn gevoel is dat een heel stuk minder geweest, hoewel ze zullen het vast wel heel precies, volgens de franse normen ;=) , gemeten hebben. De rest van de tijd was het of zwaar bewolkt, of het regende, miezerde, stortregende, stormde, of loeide de wind om het huis. Brrrr.

Tussen de buien door hebben we de rest van het hout naar binnen gekruid. Al met al viel de modderzooi, gezien de hoeveelheid hemelwater, eigenlijk nog best wel mee. Slechts een paar keer de stal in geglibberd. Alexandre, de tuinjongen, had slim genoeg een paar oude golfplaten voor de stalingang gelegd, daardoor bleef ons het ergste bespaard. Ondanks dat het hout met plastic was afgedekt voelde het toch behoorlijk vochtig aan. Dat is niet zo erg want voordat die voorraad nodig is zijn we al weer maanden verder, wellicht dat we dan meer zon hebben en de Solar Farm (SF) voldoende oplevert. Dat is uiteindelijk het doel van die SF. Om in het voor- en najaar net voldoende warmte te leveren om het huis boven de 15º te houden. De uitbreiding is nog niet aangekoppeld, een klus voor november.
De afgelopen weken heeft het ook al een paar nachten rond de 10º gevroren en werd het behoorlijk kil in huis. Als kou minnend persoon vind ik dat niet zo erg, overdag hobbel je toch voortdurend in en om het huis om allerlei dingen te doen. Zo kom dan je vaak buiten en geniet je van de af en toe zonrijke perioden. Soms sta je gewoon de landelijke lucht naar binnen te snuiven. Een soort yoga ademhaling doe ik dan, extreem diep inademen en met pufjes die weer uitstoten. Noemen ze een reinigende ademhaling. Vooral in de ochtend wordt je daar behoorlijk helder van in je hoofd. En, oh ja, schapies kijken, een van mijn winterse favoriete tijdverdrijven. Het pastorale leven is zo slecht nog niet. Dan zie ik dat het zwembad toch wel erg vol is gelopen. Een item dus voor op de lijst volgende week, ook om het zwembad winterklaar te maken. Dat wordt een druk weekje.

Kortom de blaadjes zijn nu zo goed als van de bomen af. Maar tijd om eens lekker te zwelgen in een beetje depressief te zijn, is er nog niet echt bij. Ok, je stapt wat vroeger in bed dan normaal, lekker warm onder een dubbeldik dekbed een stom boek zitten, pardon, liggen lezen. Je krijgt van diverse hoeken mailtjes met dingen die ik beslist moet lezen, of zien, en of wat ik er dan wel niet van denk. Net of mijn gedachten over iets zo belangrijk zijn ;=) Het is dan ook vaak zo maar 12 uur, mijn normale tijd om de luiken dicht te doen, uit te loggen en zoete dromen te hebben. Het liefst natuurlijk nachtmerries, maar ja, je hebt het natuurlijk niet altijd voor het zeggen.

A propos. In de nazomer had ik het met wat mensen over de winter, en wat men dan zoal deed op het platteland. Bleek het niet zo ongewoon te zijn in deze streek om vroeg in je bed te kruipen. Noord-oost Frankrijk kent aan het einde van de herfst namelijk behoorlijk triest weer. Komt ook door de bergen een stukje verderop, waardoor de bewolking lang blijft hangen, en zonder dat er regen uit valt, geen meter verder gaat. Wat is er dan lekkerder dan onder een dekbed te liggen lezen, flimpie te kijken of een beetje blind surfen. Hm, Skyfall is alleen nog maar in CAM kwaliteit te krijgen. Buiten beroerd geluid, zie je soms mensen door het beeld lopen, bijgeluiden uit de bios, of de camera toont ineens beelden van iemands voeten. Toch maar even wachten totdat er een rip op het net verschijnt. Gisteren naar Der Untergang gekeken. De ondertiteling maar uitgezet, dat stoorde me teveel, en de film verder in het Duits gevolgd. Wat ik prachtig vond weergegeven is hoe ver de elite van de werkelijkheid afstond. Het kijken waard. 

Verstening

De verstening die in het dorp plaatsvindt in de winter, gaat naar mijn gevoel veel te vroeg in. Oktober was kei nat en koud. November laat vermoeden dat het niet anders wordt. Men voorspelt dat dit een lange winter wordt. Verstening: activiteiten buiten in het dorp stoppen eigenlijk totaal. Het toch al weinige verkeer neemt merkbaar af. Heel af en toe nog een houtkar of veewagen die langs dendert. Dan heb je het wel gehad. De rust van de winter is verbazend genoeg al in het dorp neergedaald. Minutenlang hoor je dan niets over de weg gaan. Je hoort alleen nog het irritant tikken van de klok aan de muur, verder, rust! Nu eerst ff kleppen met mijn lief, bakkie doen, een nocturne van Chopin opzetten en de sfeer voor vandaag is wel gezet. Een echte zondag.

Naast me liggen een paar boeken die ik echt heel erg nodig moet lezen voor mijn voorbereiding om THOCP bij te werken. Zit onderwijl te prutsen met een nieuwe layout voor onze B&B site lemoutonquirit.eu, en slurpend aan de gloeiend hete koffie, zit ik mijn nieuwste ontwerp voor een keramiek huisje te schetsen. Ik heb al een paar schetsen van huisjes klaar. Die laat ik dan een maand of zo liggen en schaaf wat bij. Het winter atelier wordt weer ingericht, niets gaat me dit keer in de weg staan om een paar leuke stukjes voor op tafel te gaan maken. De afgelopen zomer had ik ook wat werkstukken op tafel staan en is altijd een mooi onderwerp om over te kletsen tijdens het diner. Uiteraard is joetjoep een fundgrube voor allerlei technieken en bijzondere dingen op keramiek gebied, en daar kijk ik veel en lang naar. Dit keer ga ik ook eens iets voor een pitfire maken. Zaagsel zat, daar ligt het niet aan. Op joetjoep zie ik de mooiste dingen voorbij komen.. Een van de keramisten die ik al geruime tijd volg op het net, is: ‪Hsin-Chuen Lin‬. De zorg waarmee hij zijn werk omringt spreekt me bijzonder aan. Dit bijvoorbeeld is een vaas waar ik mijn kunnen ook eens op wil gaan toetsen.

bron: Hsin-Chuen Lin

Mooi glazuurtje ook. Afijn, een studie in vorm, ook belangrijk. Zelf vind ik Celadon een vreselijk mooie kleur. De kleur van celadon ligt zo tussen jade en opaal in. Dat zie je een heel klein beetje in de middelste vaas: soort van blauw groen. Een perfecte celadon heeft ook diepte in de kleur zitten, bijna 3D. Je raakt nooit op pottenbakken uitgeleerd. Dat is ook de uitdaging.

Flimpie

Eerst maar eens in het klein en dan omhoog naar 50cm. Vooral die truuk om een rolletje klei op de hoeken te doen en dan mooi strak haaks af te werken, geniaal in zijn eenvoud.

Vandaag geen stukkie over een stukkie schrijven, maar iets over het armste land in de westelijke hemisfeer.

HAITI

Haiti

De eerste beelden uit Haiti komen binnen. Die krijgen het opnieuw voor de kiezen. Wat een puinhoop is het daar geworden! Over dat eiland, of een deel ervan liever gezegd, is veel in de kranten geschreven. Ja inderdaad, het land waar Voodoo nog heftig gepraktiseerd wordt, waar de zombies vandaan komen ;=).

Het meest verbijsterende is dat Haiti er weer net zo uitziet als 25 jaar geleden toen Fannie en ik daar woonden. Wat een ellende krijgen die mensen over zich heen. Op Google Earth kan ik zien dat het wegennet en dergelijke in die 25 jaar iets uitgebreider is geworden.

Dame Marie

Wij woonden een paar kilometer onder Dame Marie, pal aan zee. Een beetje links onder in de baai in het midden van de satelietfoto boven. We hadden ook een kleine studio in Port-au-Prince als pied a terre, en knarden daar gemiddeld eens in de 6 weken heen. Helemaal verstoken van de beschaving waren we dan ook weer niet. Het was echt een ankerplaats om bij te tanken. Direct na aankomst in PaP gingen we meestal niet eens eerst douchen maar reden rechtstreeks naar een restaurant. Dat vonden de obers maar niets. Het was af en toe best wel afzien daar in de rimboe, en we meenden dat we dan ongewassen en wel aan tafel konden gaan zitten ;) Als je rond zes uur in de morgen vertrekt en pas om 8 uur in de avond aankomt in PaP, dan wil je snel iets lekkers. Je wilt dan eens iets anders dan een roadrunner van een wezen dat zich kip laat noemen.

zicht op bay bij ons stulpje

Nou da's frappant. Vind ik een fotootje van praktisch dezelfde de plek waar wij woonden! Die palen op de foto boven zijn van de nu verwoeste stijger die door het FAO visserij project, waar Fannie toentertijd voor werkte, was gebouwd. Tien meter rechts daarvan stond ons zelfgebouwd huisje. Daar is op Google Earth niets meer van te zien. Weggespoeld in de zee vermoed ik. Bij hoog water kon je zo de surfplank vanuit het balkonnetje in de zee mikken en de zee op tetteren. In de baai had je ook een zoetwater bron. Het zoete water steeg als het ware van de bodem naar boven. Daar dook ik wel eens heen, raapte een steen op en bleef dan even in het koele zoete water hangen. De temperatuur van het water in de baai zelf namelijk steeg regelmatig tot ver boven de 30º, niet echt prettig om in te zwemmen.
De vraag of de wegen echt verbeterd zijn kun je misschien afleiden aan de rijtijden van een routeplanner, dacht ik. Dus, van en naar ingetikt in Google Earth, en klik. De route planner geeft aan dat het nog slechts een kleine 5 uur duurt van Port-au-Prince naar Dame Marie. Zou dat willen zeggen dat de wegen inderdaad beter zijn? Of dat GE geen rekening houdt met de onverharde wegen? Zo te zien aan de foto's die langs de route zijn gemaakt, is het laatste het geval. Dat was 25 jaar geleden ook al een weg over de rotsen heen, en als het water in de rivier te hoog stond kon je het wel schudden. Je deed over die 330km van de hoofdstad Port-au-Prince naar Dame Marie zeker 10 uur, soms langer. Hoewel, de hoofdstraat van Dame Marie ziet er hier geplaveid uit. Enige verbetering is er dus wel geweest. Vast en zeker heeft dat ook afgegeven op de verbindingswegen.

schilderkunst uit Haiti

Het is misschien een tick van expats, maar als je ergens gewoond hebt blijk je het nieuws over dat land toch te blijven volgen. Meer dan normaal denk ik. De berichten die de internationale nieuws-sites halen, doen alleen het ergste vermoeden over hoe het met het land ervoor staat. Na de aardbeving in 2010 en de laatste orkaan 'Sandy' lijkt het een nog grotere puinhoop geworden dan het 25 jaar geleden was. Ook al worden er tientallen miljoenen jaar in jaar uit ingepompt. Alleen al in het jaar van de beving was er meer dan 420M ingezameld, binnen de EU. De burocratie en corruptie die het land teisteren is en blijft echter ongeëvenaard. De paar families die het land in hun houdgreep hebben zijn niet van plan ook maar iets van hun rijkdom op te geven om er een leefbaar geheel van te maken. Die wonen, niet verwonderlijk, dan ook grotendeels in Montréal of Miami. Tijdelijk grond afstaan, of misschien verkopen is er niet bij. Van enige medewerking van die families schijnt niet of nauwelijks sprake te zijn. Nu, na bijna drie jaar, is nog steeds niet al het geld besteed dat voor die beving vrij is gekomen. Je leest dat de eerste hulporganisaties het land al hebben verlaten. Niet zo vreemd. Sommigen hebben hun target gehaald, en anderen geven het gewoon op.

naïve schilderkunst uit Haiti

Nog steeds wonen mensen in tentenkampen, is de cholera nóg niet onder controle, integendeel. Mensen leven in omstandigheden die zelfs de slechtst behandelde honden hier in LDF nog niet eens zouden accepteren. Kortom, er creperen onnodig veel mensen. Wat ook niet in het voordeel van Haiti werkt is dat zich letterlijk tientallen hulporganisaties er zich mee bemoeien. Logisch wel dat een overheid daar geprikkeld op reageert en de hakken in het zand zet. Natuurlijk hebben ze het liefst dat geld zo pats op de bank staat. Helaas! De hulporganisaties weten dan ook echt wel dat het geld daarna plotseling zoek is, foutje van de bank, bedankt! Of dat een burgemeester ineens in een vette mercedes rijdt waarvan de schokdempers het na drie maanden toch begeven op de voortreffelijk van potholes voorziene wegen in het land. Weet je wat, eigenlijk zou je het land volledig onder curatele moeten plaatsen. Schoonschip maken en het jakkerend in de richting van een zekere welwaart stuwen. Grondstoffen hebben ze nauwelijks, laat staan dat er iets geëxporteerd wordt. Bijna al het voedsel wordt geïmporteerd. Blijven over, goedkope werkkrachten, het toerisme en de handicrafts.

Eugene Ledoine

Fannie en ik hebben vroeger wat van die naïve schilderwerkjes gekocht. Een ervan hangt hier in de lobby. Aan de haven had je zelfs een reguliere overdekte kunstmarkt. Geweldig vond ik dat. Ik kwam er dan ook regematig om de couleur locale op te snuiven. Dat het daar meurde naar het open riool nam ik dan voor lief. Houtsnijwerk was er ook in grote hoeveelheden, het meeste was van geen al te beste kwaliteit, echt naïve kunst - moest je van houden, maar gold wel als typerend voor dit eiland. Af en toe had je er juweeltjes tussen zitten, die vonden dan al snel hun weg naar een galerie, met als gevolg dat het werk voor ons toen onbetaalbaar werd.

Onder curatele stellen van een land staat eigenlijk gelijk aan het bezetten ervan. Dat hebben de Amerikanen een keer gedaan (1915–1934) omdat het land zijn schulden niet meer kon betalen. Op hun manier hebben ze orde op zaken gesteld. Veel geholpen heeft het niet, anders dan dat de mensen een grondige hekel hebben aan Amerikanen. Of dat nog zo is weet ik niet. Zal wel, zoiets slijt nu eenmaal niet snel. Sinds een paar jaar is er een soort UN bezettings macht. Al net zo ineffectief (en corrupt) als je zou mogen verwachten in een dergelijk millieu / situatie zonder verregaand mandaat overigens.

Haiti was het eerste land in die regio met zelfstandigheid: 1804. Meer dan 200 jaar verder is het nog steeds een janboel. Maar natuurlijk is dat de schuld van het rijke westen, toch? Nou als het onze schuld is laat ons het dan ook maar oplossen...
Afijn, de UN zou er moeten instappen met een blanco mandaat dit keer. Het bestuur overnemen, leger en politie eigen mensen, misdaad keihard aanpakken. Land onteigenen, huizen, wegen, scholen en ziekenhuizen bouwen. Internet voor iedereen, gratis onderwijs en gezondheidszorg. Leer ze als tweede taal Engels, dan hebben ze meteen contact met de rest van de wereld. Er is immers geld zat. En dan de bulldozers door die krottenwijken als Cité Soleil heen jagen. We are the Borg, resistance is Futile.

Ja, ja Cornelis de wereldverbeteraar.