Valse cheque

Via het internet proberen bendes, meestal uit Afrika en Oost Europa, op slinkse wijze geld af te troggelen van hardwerkende mensen zoals jij en ik. De twee meest bekende zijn wel dat er tientallen miljoenen op je liggen te wachten, je hoeft alleen maar even je bankrekening ter beschikking te stellen. En deze. Via de mail komen er verzoeken als: er is een probleem met uw bankrekening, uit controle blijkt dat uw rekening geblokkeerd is, of we zijn bezig met een algemene controle, en zo voorts. Geef alstublieft even uw rekening gegevens, inclusief paswoord graag, dan maken we het allemaal prima voor elkaar. In veel gevallen zorgt de spam filter van de provider al voor een prullenbak om dat verzoek in te dumpen. Dat wat daar doorheen komt zien we in onze inbox van de mail verschijnen. Het extra speciaal spam- of junkfilter van ons mail pakket markeert die mail dan ook nog als zodanig. Daarna blijven er altijd nog een paar over die onopgemerkt blijven. De meesten van ons drukken die mail glimlachend om zoveel onhandigheid al snel de bittenbak in. Een enkeling ergert zich, en wist de junk vervolgens.

Echter, je hoort nog steeds verhalen van mensen die er alsnog intuinen. Ondanks alle waarschuwingen van je bank, politie, voorlichtingscampagnes, je vrienden of kennissen, ga zo maar door. In mijn omgeving vragen ze wel eens aan me: "Wat is dat met die mensen, hoe kun je daar nu nog intuinen?" Bedenk dan dat de verzoeken van die criminelen steeds geraffineerder worden, het lijkt soms echt van je bank of provider te komen. Hoe vaak die bedrijven je ook verzekeren dat zij never-nooit om een paswoord zullen vragen, gelooft ongelooflijk genoeg, een enkeling dat het wel snor zit. Nog steeds trek ik mijn wenkbrauwen op tot ongekende hoogten als ik de statistieken zie. Ook best wel trieste verhalen over dit onderwerp kom je in de diverse fora op het internet tegen. Zoveel naïviteit, als het over het verstrekken van je paswoorden gaat, en zoveel hebzucht als het om die miljoen miljard euries, of gouden baren gaat. De meeste gevallen komen nooit naar buiten of in de statistieken. Men schaamt zich achteraf, wijzer geworden. En toch. Die bendes zouden het echt wel af laten weten als er niet een kleine kans op weer een slachtoffer bestond. Zoals gezegd de brieven en smeekbedes worden steeds geraffineerder, steeds geloofwaardiger. Waardoor er toch weer mensen zijn die er instinken.  

In onze branche, bed and breakfast, hebben we ook met dat soort praktijken te maken. Regelmatig komen er reserveringen via de mail binnen voor een verblijf in Le Mouton Qui Rit. Daar zijn we natuurlijk altijd blij mee, en dus worden de vragen ook zo volledig mogelijk beantwoord. Heel af en toe zit er een tussen die afwijkt van de gangbare reserveringen of vragen voor informatie. Hoe weet je dat, of hoe kun je dat zien, wordt me vaak gevraagd als ik weer eens een sappig verhaal kan vertellen over hoe men op slinkse wijze Le Mouton Qui Rit geld probeert af te troggelen.

• Ten eerste wijken de te reserveren periodes af. Vaak twee of meer weken. 
• Ook het aantal personen of de samenstelling van het gezleschap is meestal anders. 
• Als bovendien de mail van buiten Europa komt en niet via een boekings site, dan gaan meteen alle argwaan circuits af. 
• Vaker wel dan niet is de mail in slecht Engels gesteld. 
• Wat te denken van namen die niet natuurlijk overkomen, Zoals Micheal, Vincend, Jhon, dat is geen normale spelling, denk je al snel.

Bij het ontvangen van een mailtje, een maand of zo geleden, om meer informatie, dacht ik, dit wordt weer een mooi verhaal. Want, inderdaad, slechte spelling, syntax klopt niet, en de bekende triggers zitten in het verhaal. Nu dan, tuk als ik ben om mijn verzameling valse cheques uit te breiden, het volgende ter lering ende vermeack!

Mail
Micheal was met zijn gezin op trektocht door Europa en wilde voor twee weken reserveren, of dat kon, en wat dat zou gaan kosten bij half-pension. Ze wilden namelijk in de buurt rond gaan toeren. Nu antwoord ik altijd serieus op alle verzoeken om informatie, ook in dit geval. Afijn, een berekening gemaakt en de offerte de deur uit gedaan. Eigenlijk kun je, in dit prille stadium van reservering, nooit helemaal zeker weten of het een legitiem verzoek is, of niet. Hoewel? De fout gespelde naam en de langere verblijfsperiode maakten de afloop van dit verzoek eigenlijk wel voorspelbaar. Na enige tijd kwam er een mailtje terug, zonder mijn mail onderin, alweer een trigger. En meldde dat hij met de prijs akkoord ging, en of er met een bankcheque betaald mocht worden. Daarop antwoord ik altijd met: een op een Franse bank lopende, of gecertificeerde cheque geen probleem. Zo staat het ook in de voorwaarden. Je weet dan nog steeds niet honderd procent zeker of dit daadwerkelijk fout zal gaan.
Weer een paar dagen later komt er een mailtje met het verhaal dat de cheque onderweg is. Maar met een groter bedrag dan gevraagd, dan kon ik ook nog een auto voor ze huren en alvast een voorschot op het eten. De rest, na aftrek van de kosten uiteraard, kon ik dan terugstorten. Wel gul hoor! Afijn, de score is 100%, bedrog is zeker. De schrijver maakte toch nog een extra foutje. Een auto huren? En hoe komen ze dan hier in Mailleroncourt aan? Echter, de show must go on, het toneelspel gaat uitgespeeld worden.

valse cheque

Ja, geen probleem, is dan altijd mijn antwoord. Zodra het geld op mijn rekening staat zal ik het teveel, na aftrek van de kosten, terugstorten. NOT! Geef even bericht als de cheque is gearriveerd, komt een vervolg mailtje dan. Een week later ligt er een couvert zonder afzender in de brievenbus. Ha, een cheque. De valsheid doet gewoon pijn aan je ogen. Slechte kopie dit keer, denk ik dan nog.

Nieuwsgierig als ik ben om te zien hoe slecht deze imitatie dan wel niet is, klim ik even op het internet voor een plaatje van een legitiem exemplaar. Een specimen zo te zeggen. Heel slecht dus, deze vervalsing. Dat daar mensen intuinen. Alhoewel, vorig jaar ging de baliekluivert bij de BNP ook zomaar mijn aangeboden valse cheque processen zonder een kik te geven. Als ik hem niet had gewezen op het feit dat ie nu toch echt een valse cheque zat te valideren, was het gegaan zoals de boef het bedoeld heeft.

Namelijk. Het geld wordt door de bank als service een dag na deposit op je rekening gestort. Jij blij. Dan vraagt meneer zijn deel van het geld op, dat doe je want je hebt immers het geld geïnd, én op je rekening staan. Naïef als je bent neem je het aan hem toekomend deel van het geld op en gaat dat storten. Meestal moet dat via Western Union of een dergelijke direct transfer company. Als de bank niet meteen het geld op je rekening stort dan vraagt de bank eerst het geld op bij de bank van de rekeninghouder (zie voetnoot). Hoe dan ook. Na een aantal weken, dat kan rustig 2 of meer maanden zijn, komt de bank er eindelijk achter dat de cheque vals, gestolen, of dat er onvoldoende geld op de contra rekening staat. In alle gevallen wordt het eerder op jou rekening gestorte bedrag gestorneerd (terug gehaald) door de bank. Plus een boete, provisie en andere kosten. Bovendien staan dan ineens allerlei vlaggetjes naast je naam. Het geld wat je teruggestort hebt ben je echt kwijt, en heb je dit dus uit eigen zak betaald. Want via Western Union overgemaakt of opgenomen geld is absoluut niet meer te traceren, laat staan terug te halen. Met dit soort trucs trek je dan ook altijd aan het kortste eind. Zelfs al schakel je de politie in, geeft hen de valse check, je email wisseling, de envelop waarin de cheque zat, de nummers van eventuele telefoongesprekken etc etc. het spoor loopt gewoon dood in een of ander achteraf internet winkeltje in landen als Kenia. Daar wordt echt geen administratie bijgehouden van wie wanneer welke computer bediende. Integendeel, dit soort operaties vinden na openingstijden van een internet shop plaats met ventjes die snel kunnen tikken, een lijst voor hun neus krijgen, een uurtje tekeer gaan en weer verdwijnen in het tropisch donker. Een paar dollar rijker om bier of een peuk te kopen.

Uiteraard lever ik de cheque daarom niet in. Buiten dat het heftig strafbaar is een valse cheque in te leveren, ook al zou je er geen weet van hebben. Ik mail het gajes dat verwerking toch wel drie weken zal gaan duren, pas daarna kan ik iets voor hem doen. Vervolgens maak ik een aantekening in mijn agenda. Na twee weken komt er een mailtje: of het geld al op mijn rekening staat. Hier antwoord ik weer op met dat het nog te vroeg is, even geduld hebben aub ;=) Een week daarna komt er weer een mailtje. Schrijf ik terug dat ik die dag net, puur toevallig, uitgenodigd was voor een gesprek met de bank. Een dag later schrijf ik een zielig verhaal, over dat ik bij de bank op het matje moest komen. Hoe ik het waagde om valse cheques in te leveren. Dat was nu al de tweede keer, nota bene. En dat ze me niet meer als klant wilden hebben. Mijn mailtje ging verder met: dat ik dit toch wel heel erg vond dat hij me in zo'n situatie had gebracht, en of hij mij nog aan een andere cheque kon helpen om mijn onschuld te bewijzen...
Ja ja, je lacht je te barsten. De bedrieger bedrogen! Ik leg het er niet al te dik boven op. Je moet tenslotte wel voorzichtig blijven. Je weet maar nooit waar ze toe in staat zijn. Dus blijf ik de argeloze maar toch vooral naïeve B&B figuur uithangen. Uiteraard is de communicatie plotseling weggevallen.

Zal ik die valse lapjes maar eens gaan inlijsten? Als dit zo verder gaat wordt het nog een mooie verzameling.

Leesvoer
Hier nog wat leesvoer voor de geïnteresseerden.

howbankswork uitleg over hoe het proces van cheques loopt
fake-american-express-travelers-cheques mooie voorbeelden van foute cheques
chequescams verhalen
419 scams onze Nigeriaanse vrienden...

Wat krijgen we nu? Op het internet kun je voor een paar honderd dollar software kopen om cheques te printen Uiteraard is de software ooit gemaakt om geheel legitiem niet met checkboekjes en zo te hoeven klooien maar die gewoon uit de printer te laten rollen.

controle op cheques kun je een betaal nummer bellen om cheques te verifiëren.

Pet weer

Het regent onafgebroken de laatste twee dagen. OK, dat klinkt niet erg opgewekt. Even opnieuw, want sikkeneurig kunnen we altijd nog zijn.
De regen spoelt de straten mooi schoon van de derrie. Ah dat lijkt er meer op ;=0 Het lijkt bijna alsof de boeren en de regenbuien het op een akkoordje hebben gegooid. Dan is er ineens hevige landbouw activiteit en daarna plenst het weer dagen achtereen. Op die manier is het eventjes spekglad op de weg om dan langzaam spik en span te regenen, klaar voor de volgende lading stront en grond. Maar goed dat er een behoorlijk portie hout al onderdak ligt.

kijk die regenband eens!

Knudde weer
Op dit moment wrijft een grauwe soep van honderden kilometers lang langs het Alpen gebergte en de Vogezen. Navenante plensbuien, driezel, en vette mist komen dan uiteraard over ons heen. Dit weertype houdt net zo lang aan totdat het wolkendek licht genoeg is om over de Vogezen heen te trekken. De regenbrij kan door deze geologische barriere namelijk geen enkele andere kant op dan naar het noorden. Helemaal als de windrichting ZWZ blijft. "Elk nadeel hep zijn voordeel" zei onze profeet Cruijf. Het voordeel van die wolkenbrij en regenbuien is dat het gegarandeerd boven 0º blijft. Een mooie herfst temperatuur van dik 9 graden overdag en de nachtelijke temperaturen blijven ook binnen de bandbreedte. Alleen de solar farm laat het op dit moment afweten. Geen spiertje straling dringt door dit wolkendek heen om het water op te warmen.

Perfect weer
Tot een week of drie terug was het perfect herfstweer, prachtige kleuren met af en toe een paar dagen zonnig weer, een paar stevige buien, en prima temperaturen. Helaas, naarmate de winter nadert keren de weergoden zich tegen ons. Het weer is omgeslagen in dagen gevuld met regen. Dan wil je alleen nog maar de kachel aan doen, je warm aankleden en in je leesstoel bij de openhaard vluchten in je literatuur. Alleen kan dat niet altijd. Er zijn nog een aantal serieuze klussen die voor de kerst af moeten. Geen geweldige hoeveelheid werk, het moet gewoon wel ff gebeuren.

Emile Zola

Rougon-Maquart

Met al dat gepraat over het slechte weer krijg je, zoals gezegd, grote zin om de haard maar eens in de fik zetten, glaasje sap erbij... Of gewoon vroeg op de bedbank gaan liggen met een dikke plaid en een ebook op je compjoetertje. Een van die duizenden die de afgelopen jaren verzameld zijn. Emile Zola's 24 delige saga over de familie Rougon-Macquart ben ik aan het doorworstelen. Het is niet spannend of onderhoudend, is mijn genre niet, en toch vind ik dit een must. Massochisme pur sang mag je gerust zeggen. Hopelijk ben ik daar over 10 jaar door heen. Gelukkig is Google translate maar een druk op de knop van me verwijdert. Op die manier raak je hier best wel belezen, want zowel de moderne schrijvers als de oude knarren lees ik (meestal) met plezier. Heel af en toe kleun ik mis als er een boek uit de top 10 meest verkochte boeken wordt gekozen. Niet altijd heeft de Vox Populare het bij het rechte eind, in mijn ogen dan. Mijn ontwikkeling in smaak en voorkeuren in de Franse literatuur moeten nog een heel eind gaan voordat het aan mijn Engelse- of Nederlandstalige bieb kan gaan tippen. Alhoewel dat ook een bonte verzameling is geworden. Tot zolang lees ik maar alles wat ik in mijn vingers kan krijgen, in het Frans dan.

KERSTMARKTEN

bron: BdT d'alsac

De eerste kerstmarkten zijn al geopend. Sinterklaas kent men niet zo hier. Uiteraard gaan Fannie en ik een paar van die markten afstruinen. Niet dat we daar even flink de buidel gaan trekken, het is voornamelijk gezellig. Veel demo's van allerlei ambachten, uiteraard veel spullen voor de traditionele kerststalletjes. Grote kitsch en kleine kitch, dus!
Echte kunst is er ook te bewonderen, en zelfs een verzameling kleinvee, als een soort van tentoonstelling. En, waar ben je anders voor in La Douce France: eten! Over dit soort markten loop je door wolken etensgeuren van allerlei lekkers om te knagen of te proeven. Ambachtelijke worsten van biologische oorsprong, soepen, wijnen, brood, flinterdunne mega crêpes met hazelnoten-chocopasta, ga zo maar door.
Dat wordt echt genieten van deze mooie Franse traditie. Ergens in zuid Duitsland schijnt de grootste ter wereld te zijn. Maar dat zal wel in oppervlakte en niet in diversiteit zijn. Eigenlijk is dat ook hier zo. Heb je er een gezien dan heb je ze allemaal gezien. Alleen als je in de grote steden komt is het assortiment wat groter. Maar die kleintjes vind ik precies goed. Persoonlijk heb ik geen behoefte aan 20 stalletjes met handgesneden poppetjes voor in je kersthuisje, en vijfhonderd meter worstkramen...
Als je tegen het donker worden die markt opstruint is het gewoon bere-gezellig. Koop een plastic bekertje met Vin Chaud (soort glühwein zonder pretenties) gewoon om de sfeer, en slenter een keer heen en weer over de markt. De bekendste Marchés de Noël in deze hoek zijn wel die van Mullhouse, tevens de grootste, Lure, Plombiere les Bains, en Montbéliard. Een overzichtspagina van de komende marchés de Noël tref je HIER of HIER De laatste link is ook interessant als culturele agenda voor het hele jaar door, gewoon als bookmark aanmaken of abo op hun wekelijkse mail.

Kerstdiner

De kooksites staan weer bol van de kerstmenu's. Marmiton, en LaCocotte zijn voor mij wel de meest geraadpleegde. Marmiton geeft zelfs een eigen blad uit. Dan heb je natuurlijk de Nederlandse en Belgische sites waar ik ook veel op snuffel. Uiteraard heb je dan YouTube, Dailymotion etc. die worden overspoeld met videootjes van would be koks die hun of haar beste kunnen laten zien. Opvallend is dat in het algemeen voor eenvoud wordt gekozen. Geen recepten waar je uren voor in de keuken moet staan. Iedereen moet het na kunnen doen. De meest populaire gerechten scoren 10 minuten bereidingstijd.  Als je wilt weten wat een klassiek kerstdiner in LDF is moet je vooral naar de Marmiton site gaan. Daar leggen ze dat van A tot Z uit.
Kort door de bocht bestaat zo'n diner uit 5 of meer gangen. Begint met een meestal koude entree à la hors d'oevre of iets warms, als entremet (tussengerecht) volgt dan nog een appetizer meestal dan iets kouds, en warms als er met iets kouds is begonnen. Er kunnen meerdere van die entremets aan elkaar geregen worden waarbij de smaken als zout, zoet, zuur, hartig elkaar afwisselen. Dan volgt het hoofdgerecht (plat principale). Dat kan dan nog eens herhaald worden met een koud hoofdgerecht of groenteschotel. Meestal wordt er een salade als entremet voor of na geserveerd. Dat is ook een beetje afhankelijk van de streek waar je woont. Dan volgen de nagerechten als kaas, gebak of ijs of een dessertwijn (muscadet bijv.) of een crême bruleé om af te ronden met koffie en een bonbon of pastille. Daarna toppen we dat af met een digestif: likeur of cognac, of er wordt gewoon (een goede) na-tafel-wijn geschonken. Soms wordt er nagetafeld met whiskey maar dat is minder traditioneel. Eindeloze variaties bestaan hierin, en sommige diners kunnen de beruchte 21 gangen hebben. Let wel koffie met een bonbon is ook een gang. Let op de contrasten in zowel kleur als smaken als je meerdere gangen gaat serveren. Twee warme gerechten achter elkaar kan natuurlijk wel maar is minder traditioneel. Twee keer iets zouts of hartigs achter elkaar kan echter alleen als je een neutraal iets er tussen hebt geserveerd. Contrasten dus in smaak, textuur, en temperatuur. Dat kan zelfs binnen een en hetzelfde gerecht.

Koken in het lachende schaap
Met het koken in Le Mouton Qui Rit speelt tijd bij het bereiden van een diner een belangrijke rol. Een diner moet binnen een doorlooptijd van twee uur op tafel staan: van voorbereiden, tot snijden naar opdienen. Ongeacht de grootte van de groep eters. Daar moet je soms behoorlijk voor aanpoten. Je gerechten pas je daar natuurlijk wel op aan, of beter, stem je op elkaar af. Uiteraard voor wat betreft smaak en de contrasten, maar ook qua hoeveelheid werk. Als je een ingewikkeld toetje hebt probeer je tijd te winnen met je entree. Dan staat bijvoorbeeld je hoofdgerecht al in de oven te pruttelen terwijl je met je entremet of dessert bezig bent. Sommige gerechten kun je al tussen de middag opzetten, tien minuten snijwerk, op lage temp op de kookplaat, klok instellen en hop klaar om zeven uur. Als de gasten arriveren ruiken ze meteen wat de pot schaft, de neuzen worden dan geheven en gegokt wat het zou kunnen zijn. Heel af en toe kan een gast diens nieuwsgierigheid niet bedwingen door de deksel op te lichten en in de pot te loeren. Dat is natuurlijk prima en geeft meteen een goed begin voor een uitgebreid gesprek over mijn meest favoriete bezigheid: koken.
Soms heb ik van die nagerechten die pas gemaakt kunnen worden als de hoofdschotel verorberd is. De tijd die ik daarvoor nodig heb geeft de eters de bekende 10-20 minuten de tijd om via de maag het brein te vertellen de spijsvertering een tandje hoger te zetten. Vaak, terwijl ik aan het snijden, hakken en braden ben, voeren we in de keuken geanimeerde gespreken over van alles en nog wat. Dat maakt het zowel voor de gasten als ons een hele happening. Zo schuiven we van keuken op naar de lobby en zetten aan tafel de discussies voort. Je zou dat met gemak een bourgondisch leven kunnen noemen.

Kookclub
Ruim een jaar heeft de NL gemeenschap in Mailleroncourt een informeel kookclubje. Geboren uit het idee dat er bij ieder stel wel iemand zat die koken als hobby heeft of het graag doet. Als vanzelf kwam het naar bovendrijven dat gezamenlijk koken misschien wel eens leuk zou kunnen zijn. Zo gezegd zo gedaan. We wisselen bij toerbeurt van huis, en degene in wiens huis we eten maakt dan het hoofdgerecht. De voorgaande gastgever het toetje enz. Het komende kerstdiner schijnt in gala te moeten. Oeps, pas ik nog wel in mijn tuxedo? Ach pakken zat in de kast die ik nooit meer aan heb. Een ervan zal beslist nog wel passen. Soit!
Onze breinen zijn we nu al aan het laten overwerken om er iets smakelijks en leuks, niet persé spectaculairs, van te maken. Dit keer is het onze beurt voor het dessert. We denken dat we iets hebben gevonden. Eerst maar eens een paar keer in huis proberen, uiteraard wordt de receptuur verbouwd om het onze eigen kraak en smaak te geven. Nadenken over de presentatie, en smullen maar. Eens kijken of men het Le Mouton waardig vind.

Kerstkip
Via de bovengenoemde bronnen komen ideeën bovendrijven. Worden experimenten gedaan, gerechten uitgeprobeerd, afgekeurd, goedgekeurd, vies gevonden of mislukken gewoon. Vaak combineer ik veel van wat ik op het net zie met mijn eigen ideeën. Daarom zijn mijn recepten meestal een beetje van "hunnie" en een beetje van mij. Origineel kun je volgens mij niet echt meer zijn met die rond de honderd-tig-duizend kookboeken in een honderdtal talen en dialecten, miljoenen filmpies op het net en tienduizenden super koks die allemaal op televee hun show staan weg te geven. Natuurlijk 'verbeter' je weleens een recept, of gaat wel eens mis. Soms laat het ruimte voor verbetering en knutsel je net zo lang aan de receptuur totdat het geschikt is voor ons B&B. Heel af en toe ontstaat er een hit. Zoals bijvoorbeeld de schapenbout op middeleeuws recept. Als dat op tafel gezet wordt en ik zie de mensen glimmen van genot dan is mijn dag gemaakt.
Zo denk ik met het volgende gerecht ook in die buurt te komen.

Gereedschap:
koksmes, snijplank, braadpan, keukentissue

Ingrediënten:
1 kippenfilet per persoon, olijfolie, kleine ui, 1 knoflook teen, 100 gr gerookte spekkies, mespuntje cardamon, 1 mandarijn, flesje oudbruin (kasteelbier) of bokbier, mespuntje gemberpoeder, zout, peper

Bereiding:
De kipfilets met keukentissue drogen en heel licht inzouten. Zet de kookplaat thermostaat op 9 en doe een scheutje olijfolie in de pan. Even op temperatuur laten komen en bak de spekkies uit. Schep ze daarna op een schoteltje. Nu de kipfilets licht aanbraden, de fijngesneden ui en knoflook erbij doen en  glazig laten worden. Kookplaat op 5 zetten, spekkies weer toevoegen, even op temperatuur laten komen en blussen met het bier. Mandarijn fijn hakken en erbij doen. Deksel erop en 25 minuten laten stoven. Kip eruit en de saus laten inkoken. Kip weer in de saus opwarmen, voor het opdienen trancheren (dunne plakjes snijden). Een paar eetlepels van de saus erover doen. Als versiering kun je nog krulselderie of een paar snippers rode paprika gebruiken. Of hak bieslook heel fijn en strooi dat over het vlees.

Gaat goed samen met gebakken aardappelen uit de oven en witlof salade. Een Pinot Noir past hier goed bij.

Eet smakelijk!

Keramiek

huisje #12

Huisje 12 staat in de steigers. Deze is dan weer meer in de stijl van #9 gemaakt. Klassiek vond ik die. Volgens Fannie was huisje 10 een model à la transformator huisje. Die zie je namelijk veel in LDF, wellicht dat onbewust mijn "inspiratie" daar vandaan kwam. Zelf vond ik het een moderne vorm geven aan een huisje een leuk idee, maar goed, smaken verschillen. Huisje 10 vond ik echt iets voor mensen met een moderne smaak. En daar is ie ook heen gegaan, naar iemand met een moderne smaak.
Deze is een beetje meer barok dan de voorgaanden, ook net iets meer vervreemd dan. Nog eentje te gaan en dan heb ik weer een ovenplaat vol. De nieuwe kleurtjes schreeuwen het uit om uit het potje op de huisjes gesmeerd te worden. Een paar bakproefjes kan geen kwaad denk ik voordat dat gaat gebeuren.

huisje #12

Nu ben ik me er heel bewust van dat een teveel aan die basiskleuren (rood, geel, blauw) het huisje net zo makkelijk kan verprutsen. De uren die je hebt zitten boetseren zijn dan foetsie. Zolang ik de kleuren om slechts accenten aan te brengen blijf gebruiken kan er niet zoveel misgaan. Minder is altijd mooier, ook al omdat ik vind dat de vorm moet spreken en kleur ter ondersteuning is.
Vaak zit ik op een stukje papier de volgende huisjes te krabbelen. Zoals je hieronder kan zien. Die rechter is herkenbaar, niet? Die krabbels gaan al snel een eigen leven leiden. Soms letterlijk, en vind je er weer eentje terug bij een opruiming van je bureau. Soms tijdens het boetseren wijzig je opeens van plan. Dat komt een beetje door het materiaal waar je mee bezig bent. In 3D is het altijd weer anders dan op zo'n schets.

Eigenlijk zou ik zowel moderne als klassieke huisjes willen maken. Dat komt vanzelf wel, ff geduld. Zo is er ook het plan om wat van de huisjes uit het dorp te gaan boetseren. Uiteraard niet een kopie ervan, wel met een beetje vervorming, als ze nog maar net herkenbaar zouden zijn, is het prima. Ter voorbereiding heb ik al een kleine verzameling foto's aangelegd. Stop! Alles stap voor stap, rustig aan. Eerst maar eens wat meer huisjes bouwen en de afwerk techniek nog beter onder de knie krijgen en ook iets sneller gaan werken. Het is naar mijn zin nog teveel poetsen en gepriegel om, na uren poetsen, alles netjes en mooi glad te krijgen. De inspiratie is er, nu alleen de veredelde noeste arbeid nog om er wat voor de verkoop klaar te krijgen.

VERHAALTJE 4
De voorgaande deeltjes hebben de basis gelegd voor het maken van een recept van een verhaaltje. De contouren zijn daarmee wel duidelijk geworden. Met deze aflevering begint het uitschrijven van de contouren.

Opbouw

I Verhaallijnopstellen

II Storyboard

III Ordenen 

IV Uitbreiding

V Uitwerking

VI Aankleding

VII Nawoord

IV Uitbreiding

• Groepen krijgen een kop
• Koppen krijgen subtitels
• Subtitels worden aangevuld met samenvatting
  • Personages
  • Referentes en voetnoten

Groepen krijgen een kop

Hier gebruik je het storyboard als handvat en de namen van de objecten in je breinmap. Vaak zijn de namen van je objecten de koppen van je alinea's of hoofdstukken. Een kop houd je kort, meer dan 7 à 10 woorden is niet nodig. Voor nadere toelichting heb je immers de subtitels.

Voor een memo houd je het zo kernachtig mogelijk, twee hooguit drie woorden voor een kop. Kernachtige koppen blijven vaak beter hangen dan hele zinnen. Daar is een subtitel voor bedoeld.

Koppen krijgen subtitels

Het verzinnen van subtitels is als het verzinnen van de samenvatting voor je alinea's of hoofdstuk. Deze mogen tussen de 10 à 25 woorden bevatten. Langer heeft niet zoveel zin omdat je dan al snel bijzinnen, met komma's en zo, krijgt. Er mogen best meerdere subtitels komen zolang de subtitels iets gemeenschappelijks hebben. Niet voor een memo omdat het voor de lezer verwarrend kan werken. De memo lezer wil klip en klaar, broksgewijs, weten waar het precies over gaat zonder omwegen. Overigens een memo langer dan een bladzijde met kern tekst (dwz het eigenlijke verhaal) wordt al snel niet meer gelezen.

Subtitels worden aangevuld met samenvatting

Wat wil je in dit gedeelte aan de lezer vertellen, als vuistregel geldt een alinea van max. 50 woorden. Bij het uitwerken zal dit de kern tekst of hoofdstuk worden.

Personages

Hier is het ook tijd om heel summier aan te geven welke personages op deze plek een rol gaan spelen. En in enkele woorden welke actie of interactie plaats vindt. Een à twee zinnen is voldoende.

Voor een memo vermeld je altijd wie welke opmerking of idee heeft geopperd. Niet als: "Jan zei:..." 

De namen vermeld je in de kantlijn zodat je niet van de idee of tekst afgeleid wordt. Met afkortingen voor de namen is in dit stadium niets mis mee.

Referenties en voetnoten

Dit is vaak een ondergeschoven kindje in het schrijven van memo's. Als je ondersteunend materiaal hebt gebruikt voor het schrijven van je memo dan is dit het moment om voetnoten en referenties aan je document toe te voegen. Daarmee houd je het verband en geef je je memo een zekere meerwaarde. Ook als je een grafiek of foto gebruikt vermeld dan ook de plaats (soms url) waar je die vandaan hebt gehaald en wanneer. 

Overigens is er niemand die je verbied om dat ook voor een verhaal te doen, zijnde fictie of non-fictie. Dan heet het vaak :"voor verdere referentie" of "aanbevolen literatuur", en krijgen meestal een aparte pagina achter het hoofdstuk of aan het einde van je stuk of verhaal.

Resultaat: de ruwe tekst van je verhaal of memo is klaar in een herkenbare samenhang.

Bestudeer opnieuw de samenhang en de posities van je personages. Blijft wat je net hebt gemaakt de tijdlijn volgen. Spring je niet van de hak op de tak en zit er een zekere logica in, dan ben je halverwege. Vraag je zelf af: zou het helpen om objecten aan te passen of toe te voegen?  Over het lopen van de zinnen maken we ons in een later stadium wel zorgen.

note:

Als de voorgaande drie deeltjes voor het grootste deel uit jouw pen moesten komen, vanaf dit deel zal in de toekomst de computer het grotendeels overnemen. De uitwerking om er dat computerprogramma voor te bakken is al wat lastiger, en zal er meer dan een halve pagina nodig zijn om precies te omschrijven wat een programma of computer nodig heeft om kopregels en subtitels uit te schrijven. Het toevoegen van referenties is natuurlijk een peulenschilletje, daar heb je zoekmachines voor.

Social Media

logo facebook

Informatie is iets waar onze maatschappij steeds meer afhankelijk van wordt. Je zou kunnen zeggen dat informatie, in de zich ontwikkelende maatschappij, het levenssap is geworden van wat ons aan het werk of bezighoudt. Overdrijf ik? Mogelijk. Niet iedereen is zo fanatiek bezig met het zich verdiepen in hoe alles werkt, functioneert, en ingrijpt in de dingen om ons heen. Van de generatie 45+ zal niet iedereen zich dat afvragen en het gebeuren aan zich voorbij laten gaan. De generaties die daarna komen zien het als hun tweede natuur, hun avatar waart rond op het net, spelen online spellen, kortom, zijn zeer vindbaar en kennen bijna geen reserves. Vooral de generatie non professionals (< ± 25 jaar) maakt zich daar nauwelijks zorgen om. De grens tussen de virtuele wereld (VW) en de werkelijke wereld (IRL) begint voor die generatie meer en meer te vervagen. Sterker nog, onlangs is er zelfs een moord gepleegd bekend geworden als de Facebook moord. Sommigen beweren zelfs dat als je als professioneel niet in LinkedIn, Facebook of een ander sociaal medium staat, je niet existeert. Je telt niet meer mee. Dat is natuurlijk een beetje onzin, de mensen die het rondbazuinen en de VW als beroep hebben gekozen vinden beslist van niet. Zelf stel ik me op het standpunt dat je beide werelden best wel kunt combineren maar moet oppassen, bewust moet zijn met wat je er mee doet.

Af en toe vragen mensen mij wel eens: "Wat moet ik er mee?" Moeten niets. Echter, kijk eens wat de meerwaarde voor je kan zijn. Zowel professioneel als privé. Haal je je schouders op en kun je zeggen, het zal wel, dan kun je de SocialMedia rustig laten voor wat het is. Twijfel je, vraag jezelf dan af op welk niveau je de SocialMedia kunt gebruiken. Opnieuw in de privé of zakelijke sfeer. Is het puur privé dan is het eenvoudig. Pak iets als bijvoorbeeld Facebook, Twitter, of begin een blogje over je wederwaardigheden, favoriet onderwerp, wat al niet. En, hoppa! Voor je het weet ben je deel van de internaut community. Krijg je vrinden die je niet kent, en ontvang je mailtjes van volslagen onbekenden die iets leuk vinden aan je blog, je foto of je avontuur. Of leuker nog, iemand uit je verleden, een oud collega wellicht, een verloren vriend, een onbekend gebleven familielid, wie dan ook, zoekt via die media contact met je. De impact van de SocialMedia in de reële wereld? Facebook passeerde onlangs de magische grens van 1 miljard leden. Dat is één-zevende, 14% dus, van alles was op twee benen rondloopt op deze aardkloot. Nu is slechts een derde van de mensheid aangesloten op het net. Daarmee is meer dan 40% van de internauten aangesloten op Facebook, een niet geringe mijlpaal zou ik zeggen.  

Schuilen er gevaren, of ergernissen op het internet met al die media? Uiteraard. Moeilijk te vermijden? Nee totaal niet. Er is slechts een valkuil die je als beginnend internaut moet leren te vermijden. Namelijk: stort niet je hele ziel en zaligheid uit op het internet. Neem een zekere reserve in acht. Want iets wat eenmaal op het net is vrijgelaten raakt er never nooit meer van af. Mits je natuurlijk door de cloak and dagger afdelingen van diverse overheden ondersteund wordt je verleden te wissen. Die hebben daar tooltjes en de macht voor om dat te doen.

Professioneel neem je die reserves sowieso in acht. Op bijvoorbeeld LinkedIn, erg populair in NL, vermeld je slechts je opleiding, functies, expertises, en hoe men met jou in contact kan komen. Klinkt allemaal erg eenvoudig, maar opnieuw, dat is het niet. Identiteits roof is een steeds ernstiger wordend probleem. Mensen beginnen zelfs hun geboortedatum aan te passen of te wissen, om iets kleins te noemen. Een beetje data-anarchie toepassen is in deze virtuele wereld dan ook nooit verkeerd.
Een ander voorbeeld waarom je voorzichtig moet zijn. Apps als WhereAmI verklappen je positie op de wereldbol, inbrekers hebben dan vervolgens vrij spel. Daarom, vertel pas over je avonturen als je weer thuis bent. Verkondig niet aan de hele wereld dat je naar verweggistan gaat voor een paar weken. Regel dan met de buren dat ze de zaak goed in de gaten houden, wat natuurlijk onmogelijk is. Ik kan me zo voorstellen dat verzekeringen er uiteindelijk naar overgaan om je dan te korten op de schade-uitkering als je rondgebazuind hebt dat je op vakantie gaat of bent. Of dat je een mooie vakantiefoto op het net zet met jouw gulzige lippen aan de kan met Sangria. De rest van de wereld groetend: tot volgende week ;=). Niet doen dus.

Multimedia is echt meer dan alleen een paar profielen hier of daar. Dat is ook filmpjes en foto's, die je bijvoorbeeld op  

 

of

 

 of

of ....

Het wemelt letterlijk van de diensten waar je je verhaal, beeld en geluid op kwijt kunt. De meesten zijn gratis, voor enkelen moet je een klein bedrag betalen. Dan zijn er nog de honderden fora waar je je ideeën kwijt kunt, commentaar kunt geven op alles wat ter tafel komt, of je professionele hulp kunt aanbieden en dat ook doet. Een eindeloos scala van mogelijkheden staan tot je beschikking. Met gemak kun je daar zelfs een dagtaak aan hebben om al die kanalen te onderhouden. Ook zo iets, verspreid je niet te dun.
Maar heb je het nodig? Nee, niet echt. Is het leuk, of nuttig? Dat hangt er van af. De jonge mensen gebruiken de social media bijna zelfs dwangmatig. Er wordt door oudere cabaretiers behoorlijk mee gespot. Jonge mensen die maar een gebaar kennen, van zak naar oor. Het mobieltje nooit loslaten. Of zelfs hun mobieltjes tijdens het vrijen gewoon opnemen. Vaste telefoon verbindingen horen voor die generatie tot het verleden. Overigens in de minder ontwikkelde gebieden blijkt de opkomst van de mobieltjes dé oplossing te zijn geweest voor het niet hoeven aan te leggen van vaste telefonie netwerken. Die kwamen er niet, zijn er niet, en zullen daarom ook nooit komen.
Kan het gebruik van Sociale Media nut hebben? Definitief, ja! Sociale Media kun je gebruiken om met je (echte) vrienden contact te houden op elk moment van de dag. Er bestaan eigenlijk geen tijdzones meer, je dumpt jouw content wanneer jij dat wilt. Je collega's lezen, eigenlijk iedereen, in een voor hen gunstige tijd mee op je Twitter kanaal. Ze abonneren zich op jouw YouTube kanaal om je escapades te volgen op je mountainbike, of kijken naar je techniek van het pottenbakken. Potentiële klanten kijken naar videootjes van je kamers van je B&B, of wat je dan ook wilt promoten. Het is het goedkoopste medium om je creatieve aspiraties te publiceren, en ga zo maar door. Kostte dit alles een aantal jaren geleden onvoorstelbaar veel meer moeite om dat te kunnen doen, nu is het een kwestie van op de knop drukken. En professioneel? Kun je de SocialMedia daar ook voor gebruiken? Ja, je kunt precies dezelfde media gebruiken. Zij het als uithangbord, voor job hunting, reclame te maken voor wat je aan het doen bent, of de rest van de wereld te melden dat je echt geweldig bent in je vak door foto's of filmpjes los te laten op het net. Een leuk voorbeeld is van wat er tijdens en voor de Amerikaanse presidents-verkiezingen gebeurde op het internet. Beide kandidaten maakten op massieve schaal gebruik van de virtuele media. Onvoorstelbare hoeveelheden data vlogen over het net. Zo veel zelfs dat bepaalde providers dachten dat het een digitale aanval op hun netwerken was. En stopten de services naar de data centra van de kandidaten. Ik bedoel maar.

Conclusie. Het gebruik van de sociale media kan een zegen en tegelijkertijd een plaag zijn. Gebruik het met verstand en je hebt er een extra kanaal voor je creatieve uiting en het onderhouden van vriendschappen bij zonder dat het noemenswaardig veel kost.

Ik hoop dat de vragenstellers aan het bovenstaande wat hebben, anders is een mailtje maar een druk op de knop weg.


Volgende keer deel 4 van het recept voor het schrijven van een verhaal.

KopIntZand

Ah! De fransjes krijgen eindelijk door dat het ook crisis is in de bakermat van de Europese keuken. De overheden beginnen voorzichtig toe te geven dat het er niet zo best voor staat. Ze beginnen toe te geven dat er heftig bezuinigd moet gaan worden en dat de gegevens van diverse Europese en mondiale bureau's toch wel kloppen. Een jaar geleden werd er nog gesteigerd als Moodie's c.s. beweerden dat de kredietwaardigheid van LDF onder druk stond. Een jaar dáárvoor protesteerde de regering zelfs nog formeel tegen het economisch buro van de EU als deze aantoonde dat LDF best wel eens hulp zou kunnen gebruiken om hun zaakjes op orde te krijgen. Tegen beter weten in, blijkt. Dat schrijf ik dan maar af tegen het politiek niet verkoopbaar zijnde in verkiezingstijd. Nu is boven komen drijven dat de niet geregistreerde werknemers zoals de contractlozen (inhuurkrachten en medewerkers zonder arbeidsovereenkomst), de losse arbeiders, de leerlingen, en zwartwerkers zo langzamerhand allemaal hun tijd doorbrengen met het thuis op de bank zitten. Het kernwoord is “geregistreerd”. Immers, als het niet op papier staat bestaat het in LDF niet! De eerste aarzelende geluiden beginnen hoorbaar te worden dat het wellicht, heel misschien, of eventueel toch niet zo best gaat als men de buitenwereld wilde voorspiegelen. Sterker nog, dat het echt, werkelijk waar, crisis is.

Dat idee heeft voor een deel ook de breinen van de zakenwereld bereikt. Vertrouwd geworden gezichten verdwijnen uit diverse winkels, het assortiment krimpt, prijsstijgingen lijken zich te stabiliseren en ogenschijnlijke aanbiedingen vliegen je om de oren. De aanbiedingen van koop 3 betaal voor twee, typerend voor de supermarkten in LDF, beginnen in aantal af te nemen. In plaats daarvan schreeuwende reclames van "blijvend lagere prijzen", langs de weg, aan de gevels van de supermarkten, in de kranten, etc.

Huismerken
Breeduit geadverteerde prijsverlagingen door het invoeren van de zogenoemde “huismerken” beginnen toe te nemen. Het aantal A-merken vermindert, het huismerk is begonnen met een opmars. Mogen in NL de B- of huismerken niet merkbaar onderdoen voor de A-merken, in LDF is dat beslist wel het geval.

Hoe viel mij dat op? Er is een lokaal soort Salami dat ze Rosette noemen. Een wat grovere soort Salami met heel veel knoflook erin. Met een paar plakjes op echt vers stokbrood een tractatie! Begin dit jaar verscheen ineens een tweede merk in de schappen. Het smaakte anders, naar mijn smaak iets minder uitgesproken, maar toch, het was uiteindelijk Rosette. Je kreeg direct aan de kassa 80 cent korting, ook al ongebruikelijk. Meestal krijg je een tegoedbon, of het wordt op je klantenkaart bijgeschreven. Nee het goedje is niet goedkoop. Uiteraard dat het goed ging verkopen. Daarna verdween het goedkopere maar vertrouwde merk. Toen... een beslist slechtere kwaliteit als eigen merk, keerde terug in de “huismerken” sectie. Veel goedkoper, dat wel. De mensen hebben nu een keus tussen een niet te pruimen huismerk en een duur, niet smerige, Rosette. Op papier is een keuze, dus alles prima geregeld. Maar wie lust die vette smurrie van het huismerk nu? Het wordt ook niet echt verkocht. Van het duurdere merk liggen altijd maar een of twee pakjes in het schap. Ik bedoel maar.

Waar ik heen wil is dat de supermarkten aan de ene kant hun huismerken promoten, daar is natuurlijk niets verkeerds aan, om aan de andere kant toch een duurder merk aan te bieden. Op papier is dus alles in orde. Er zijn meerdere voorbeelden hiervan. Dat er een aanmerkelijk – soms onacceptabel – verschil in kwaliteit is, dat geeft mij nogal te denken. Zo verdwijnt vast en zeker het duurdere merk, want te kleine omzet, en heb je alleen nog maar de keuze uit het huismerk drab. Opnieuw, op papier is alles in orde en te rechtvaardigen. Zoals het hoort in LDF. Dat de prijs van het huismerk uiteraard snel gaat stijgen, mag dan geen verwondering wekken. Daarmee stijgt de winst per m2, en waarborgt de werkgelegenheid. Een win win situatie, zou je denken.

Of ben ik nu soms paranoïde?

Keihard feit is wel dat ik steeds minder waren in mijn mandje vind voor steeds meer geld. Shoppen bij Lidl ipv HyperMarché scheelt in de knip, soms ook in de kwaliteit. Het vlees bij Lidl is goed, de groentes lijken van betere kwaliteit, en de deals van bijvoorbeeld wijn zijn ook realistischer. Daarom rijd ik de laatste paar maanden steeds vaker bij Lidl het parkeerterrein op. Toch wel grappig om te merken.

Prijzen en Reclame
Wat ik ook opvallend vind, is de steeds heftiger schreeuwende reclame die iets roept over de zogenaamde “blijvende prijsverlagingen”. Net zoals in de rest van de wereld. Hoewel “blijvend”, bij de commercie in LDF, een nogal rekbaar en kwetsbaar begrip bleek te zijn in het verleden. Net zo opvallend is dat, indien de prijzen even mochten dalen, deze weer omhoog gaan zodra zich een ogenschijnlijk herstel heeft ingezet van het consumeren. Op dit moment houden vraag en aanbod elkaar een beetje in evenwicht. De prijzen lijken zich te stabiliseren en niet verder te stijgen. De kerst komt eraan, een spannende periode voor de commercie. Over een breed front was de winkelomzet vorig jaar behoorlijk lager. Dat compenseerde men dan door extra goedkope meuk uit China te importeren, waarna de prijzen in het voorjaar sterk stegen. Verklaarbaar? Ineens was die campagne "koop Franse goederen" er weer. Ben ik nu gek of mag ik terecht zeggen: is Frans dus Duurder? Daarom ben ik benieuwd wat ze nu gaan doen. Niet alleen tijdens de kerst, maar ook daarna. Want de luxe van prijsverhogingen in het voorjaar kunnen geen van beide partijen (aanbieders en consumenten) zich meer veroorloven. Er is al een kleine kopersstaking op gang gekomen. Het is duidelijk minder druk in de winkels.

Een van de voor de hand liggende oorzaken is natuurlijk de sterk stijgende werkeloosheid. De officiele werkeloosheid scoort in de Haute Saone 12%, onder de jeuged het dubbele, de landelijke werkeloosheid ligt rondom de 11%. Officieus veel hoger als je de niet geregistreerden er bij optelt.

Je zou bijna zeggen dat we in een neerwaartse spiraal terecht zijn gekomen. Een recessie staat voor de deur volgens diverse economen.

update:
Verrek, heb dit blogje nog niet gepost of er verschijnt al een vet artikel in de Economist over precies dezelfde problematiek. Uiteraard wordt dit meteen door kopstukken in de Franse scène gebagatelliseerd. Prachtig deze klucht! Of gewoon buitengemeen triest?


HUMOR
Politiek is doorgaans een pathetische vertoning. Zielige zakkenvullers die hun bestaan proberen te rechtvaardigen door extra veel in het luchtledige te blaten. Een niet anders dan wanvertoning te noemen happening vond de afgelopen twee dagen plaats op uitzending gemist. Constateer ik dat ze een hanengevecht aan het leveren zijn, of proberen ze het land te besturen? Of niets van dat alles. Het blijft een open vraag.

Maar dit keer is het echt humor:

Rutte haalt uit naar Wilders: "u staat nu met lege handen, en ik hoop dat het zo blijft." Onkarakteristiek vinnig van die Rutte.

Wilders had moeten antwoorden: "Maar ik heb er tenminste geen gat in." Edoch, de witte kuif hing onderuit, grijnsde wat slapjes, wetende dat hij bezig was zijn zakken te vullen. Tja, dan zou ik nog veel vetter grijnzen, uitdagend grijnzen zelfs.

Je zou je te barsten kunnen lachen over die poppenkast, als het niet zo'n trieste vertoning zou zijn. Tegelijkertijd bedenk je dan ook dat het nergens ter wereld anders is. Blijkbaar is de mens gespeend geraakt van de rede en moraliteit die de grondvesten van behoorlijk bestuur zouden moeten zijn. Ach, wat zeur ik. Als ze er zo graag een nog grotere puinhoop van willen maken, laat ze dat vooral doen. De condities van de Franse revolutie worden steeds beter benaderd ;=)

Huisje #11

De keramieken huisjes die ik vorig jaar ben gaan maken krijgen deze winter een vervolg. Nummer 11 staat in de stijgers, ik ben ze maar gaan nummeren om ze uit elkaar te kunnen houden. Deze is opnieuw "vrij naar Gaudi", vind ik mooi, dus denk dat ik die stijl maar even aanhoud. Dit keer heb ik als basisvorm een kegel gekozen. Dat is wel een stuk bewerkelijker, je bouwt de basis op uit kleine plakken die je om een fles heen legt en drukt dan de zo ontstane cilinder in een kegelvorm. Daardoor komen er vouwen en onregelmatige vlakken in de "muur", om dat een beetje mooi glad af te kunnen werken is er dan ook vrij  veel gepoets en geschraap nodig. Met de plakkenwals heb je immer de muren meteen glad. Die heb ik hier niet gebruikt, foutje bedankt. Vergeleken met de torentjes-vorm van de voorgaande "huisnummers" lijken de mogelijkheden wat beperkter. Of het komt misschien omdat je bij een huisje te snel aan een rechthoekig of vierkant torentje denkt. Deze is zo'n beetje 25 cm hoog. Het is nog ongebakken fijne chamotte klei dus ik kan er nog alle kanten mee uit. Zelfs de klei ton weer in.

Chamotte is gewone klei, met hele fijne stukjes gemalen (gebakken) klei erin. Je kunt klei met hele grove stukjes erin krijgen, tot aan heel fijn (0.2mm). Klei met chamotte erin is erg goed tegen temperatuur schokken bestand tijdens het bakken. Deze klei wordt voornamelijk voor boetseren gebruikt, draaiklei is het eigenlijk niet, maar er zijn wel keramisten het gebruiken om te draaien. Chamotte klei is ook veel toleranter tegen luchtbelletjes die tijdens het boetseren gegarandeerd in je werkstuk terecht komen. Luchtbellen in gewone draaiklei is bijna altijd het doodvonnis van je werk. Tijdens het bakken hoopt zich stoom op in de luchtbel, dat wil dan ontsnappen maar kan nergens heen. De baktemperatuur voor bicuit loopt zo'n beetje op tot 900º, en +1200º voor steengoed. Het doet dan boem doordat de luchtbel explodeert. Het omringende werk in de oven gaat dan wel eens mee in die grote boem. Na afkoeling vind je in de oven een chaos aan scherven van wat een mooie schaal had kunnen zijn. Chamotte klei kun je in alle mogelijke aardkleuren krijgen. Van wit naar zwart, bruin, rood, geel etc.

Gisteren bij de keramiekhandel een paar nieuwe kleurtjes kwast glazuur gescoord. Kleine potjes eerst maar eens, als het mooi uit de oven komt kan ik altijd nog grotere potten bestellen. Mooi spul is dat van de firma Botz, kant en klaar glazuur dat je zo op je biscuit gebakken werkstuk kunt penselen. Door het een of meerdere keren in te smeren krijgt je transparante tot goed dekkende mooie felle kleurtjes, net als Gaudi dat op zijn tegels en dergelijke aanbracht. Die deed dat ook met complete keramiek vormen als bijvoorbeeld daklijsten, of dakpannen. Toen Fannie en ik jaren geleden een weekje in Barcelona doorbrachten keken we onze ogen uit. De kleurpracht in parque Gruel, de monumentale panden die verspreid in de stad staan, die hebben op ons een blijvende indruk gemaakt. Nu probeer ik daar mijn eigen draai aan te geven. Een behoorlijke uitdaging, zoals ik dat vorig jaar al schreef. Want de meester evenaren is natuurlijk onmogelijk. Wat mij aanspreekt is namelijk dat er met de ornamenten of versieringen geen echte hoeken zijn, alles is op de een of andere manier rond, afgerond, bijna niets is symmetrisch of kaarsrecht. Ons huis hier in LDF heeft dat ook. Niets is haaks, vlak of evenwijdig. Geen enkele muur staat recht! Al ben ik van bange vermoedens dat dat niet opzettelijk is gedaan ;=(
Bij Gaudi's werk geeft het een zekere charme, maar dat is misschien niet het goede woord.

Al snuffelend in het rek met de glazuren vond Fannie ook een potje luster glazuur. Een koperkleurig goedje in dit geval. Lusters houden een metaal achtige kleur na het bakken, zoals de metallic lak op je auto. Lijkt me spannend om daar extra speciale accenten mee te kunnen maken. Volgens de verkoper gebruikte Gaudi ook veel lusters in zijn werk. Afgelopen jaar heb ik een paar van mijn stukjes kunnen verkopen. Nu met de wat fellere kleuren valt mijn werk op de Franse markt wat meer in de smaak. Want ik wil graag wat meer van mijn werk verkopen om nog mooiere glazuren en kleisoorten te kunnen kopen. Bij de gemiddelde fransjes viel me op dat die van felle kleuren en bizarre effecten houden. We zijn gisteren trouwens naar een tentoonstelling geweest, en ook daar zag ik (opnieuw) fel gekleurde stukken staan. Niet alleen de fransjes houden dus van sprekende kleuren. Al denk ik wel dat je met felle kleuren ook weer niet al te enthousiast aan de gang moet gaan. Dat is mijn smaak nu eenmaal niet, ik hou van de natuurlijke aardse kleuren op mijn werk met een krul of veeg in een enkele kleur en een mat of glazend transparant glazuur vind ik al heel mooi. Zo gebruik je de kleur van de klei optimaal. Alhoewel, op de huizen in deze streek zie je bijna altijd kleurtjes zitten. Fellere kleuren zijn bon ton geworden. Soms ketst dan een gifgroen, kanariegeel, of pimpelpaars geschilderd huis je ogen in. Doet gewoon pijn. Hoe kom je erop alle kozijnen, deuren, en daklijsten indringend paars te schilderen, of zouden ze het lavendel noemen. Zelfs het smeedijzeren hek is dan paars gekleurd, de brievenbus... Overal waar maar verf op gesmeerd kon worden is paars. Aan de andere kant wel grappig zoiets, echt een dissonant aan te treffen tussen de traditionele stenen gebouwen die dan toevallig neutraal crème of aardetoon gestucked zijn. Geeft gewoon een beetje leven in de anders redelijk saaie stenen gebouwen. Je vraagt je alleen soms af of dat zomaar mocht, hier in het overgereguleerde LDF.

Verhaaltje 3

De laatste weken ben ik OpenOffice gaan gebruiken om mijn blogjes te schrijven. Daarbij blijken soms dingen mee te komen in de blog editor die zorgen dat bij bepaalde browsers delen van de blog niet meer te zien zijn. Het stukje van gisteren was voor niemand zichtbaar. Daarom bij deze deel 3 nog een keer maar dan zonder de 'special' karakters / symbols van OpenOffice er tussen door.

Opbouw

I Verhaallijnopstellen

II Storyboard

III Ordenen 

IV Uitbreiding

V Uitwerking

VI Aankleding

VII Nawoord

III Ordenen

Aan de hand van de ruwe verhaallijn, de breinmap, het storyboard en de personages wordt het geraamte van het verhaal gemaakt.

• Breinmap en Storyboard
• Tijdlijn
• Personages

Breinmap en storyboard

De (hoofd)groepen uit de breinmap vormen je stepping stones, je uitgangspunten, of de incidenten / gebeurtenissen in je verhaal. Door die te vertalen naar een soort schetsen of plaatjes is een soort stripverhaal ontstaan. Nu nog in een willekeurige volgorde omdat je tijdlijn nog niet is uitgewerkt. Je hoeft geen tekenaar te zijn om een storyboard te maken. En het is erg waarschijnlijk dat er hiaten in je storyboard zitten of dat je stukjes wilt aan of opvullen. Daarover later.

Bij een zakelijk memo komt het maken van een storyboard of stripverhaal eigenlijk nooit voor. Ook al omdat je daar de tijd niet voor krijgt. Hoe vaak hoor je niet, na de lunch verwacht ik je verslag? Uiteraard moet je wel een zekere opbouw in je verhaal aanbrengen door de hoofdpunten even als een krabbel op een A4tje te plempen als houvast. Handig als je dat al tijdens het vergaderen doet, sommigen maken zelfs al tijdens de vergadering een breinmap. Als het een verslag van een bijeenkomst zou zijn, dan is de tijdlijn meestal de agenda. Zie elk punt van de agenda als incident. En die is weer onder te verdelen is paragrafen. Een paragraaf kan ook een enkele zin zijn. Een memo bestaat meestal uit drie delen: aanleiding, opsomming feitelijkheden, conclusie of oplossingsrichting(en) / aanbevelingen. Welk soort tijdlijn je ook kiest, het stramien van hoe je een verslag / verhaal opbouwt blijft gelijk.

Tijdlijn

Heb je geen storyboard, omdat je verhaaltje bijvoorbeeld de tijd die je daaraan moet besteden niet rechtvaardigd, ook geen ramp. Voor een breinmap geldt dat ook, geen ramp indien niet. Minder is altijd beter. Het is prima om even in een tekstverwerker de trefwoorden in te tikken. Die vervolgens in korte steekzinnen uit te werken zodat de idee duidelijk is en op die manier ook een storyboard ontstaat.
Dan is het handig om op dit punt een logische volgorde aan te brengen, een soort tijdlijn volgens welke de avonturen zich af spelen. Of dit nu in tijd is zoals we tijd begrijpen (de klok), of in een volgorde waarbij wat volgt, afgeleid kan worden uit het voorgaande (logica). Er komt daarmee een lijn in je verhaal. Pietje zit immers pas pinda's aan je tafel te pellen als Pietje van de maan is terug gekomen, waar hij de kristalschimmel aan het bestrijden was. Voor hetzelfde kun je ook A6 kaartjes gebruiken en die als een kaartspel op je keukentafel rangschikken. Of (combineer de) geeltjes die je van je geeltjes sessie nog aan de muur hebt hangen. Die kun je dan rangschikken in een logisch of prettig lopende tijdlijn. Heb je toch een story board gemaakt dan plak je op elk velletje (incident) de bijbehorende geeltjes.

Personages

Ook hier weer, hoe minder hoe beter. Maak geeltjes (avatar) met namen erop en bij elke scene of incident plak het bestreffende stickertje erbij indien van toepassing. Doe je alles in je tekst verwerker tik dan de namen bij elke kopregel / alinea, scene of paragraaf. Over het creeren van personages heb ik zelf nog geen vast omlijnde ideeën, dat komt nog wel. Ga nu nog niet beschrijven wat de personages in de scene gaan uitspoken dat komt later.
Je hebt nu een prikbord of muur volhangen met je storyboard en daarop geeltjes van de scenes en avatars geplakt. Je hebt zelfs een presenteerbaar verhaal, bijna als in een slideshow.
 

Resultaat: een rangschikking van scenes in een voor de lezer volgbaar geheel.

Test! Doe alsof je een presentatie geeft aan een gezelschap. En vertel het verhaal aan ze terwijl je je eigen storyboard gebruikt. Je zult wellicht opmerken dat er hiaten in je verhaal voorkomen. Koppel terug naar je breinmap, ben je niet iets vergeten of moet er iets aangevuld worden dan is daar nu het tijstip voor. Uitbreiden kan later ook nog.

willekeurige volgorde

eindresutaat met compleet storyboard

 P.S. de plaatjes zijn van het internet geplukt en heb ik met opzet vaag gemaakt.

P.P.S. trap er niet in door hele stukken tekst alvast te gaan maken, je hebt immers toch al je tekstverwerker open? Trap er niet in. Houdt het kort en krachtig in kopregels - subtitels - steekzinnen en avatars, meer niet. Anders ga je al snel verzuipen.

 Volgende deel: IV Uitbreiding

Regen

Nu heb ik het zelf maar eens gemeten. Zegge en schrijven de afgelopen 7 dagen 4 hele zonuren. Daar ga je dan met je Solar Farm. Ergens stond dat je in deze streek (lees breedtegraad) tijdens de wintermaanden twee à drie keer zoveel capaciteit nodig hebt dan in de zuidelijker streken. Eerst geloofde ik dat eigenlijk niet echt. Maar de praktijk wijst zondermeer uit dat in de herfst drie maal de capaciteit  echt geen luxe is. Liefst meer. In mijn voordeel pleit dan weer dat ik niet de illusie heb dat je 100% met zonnebuizen alleen je huis kunt verwarmen. Het aantal zonuren op jaarbasis is hier gewoon te weinig om het ideaal, volledig op zonne energie te kunnen verwarmen, niet haalbaar is. Vandaar mijn bescheiden streven naar 15º. Met de juiste besturing en opslagcapaciteit ga ik dat met de uitbreiding erbij makkelijk halen. In de winter zijn meer zonuren te verwachten, dan zit ik wel goed. Dan stook je sowieso ook nog een aantal uren per dag de haard in het appartement en de rest wordt dan door de SF vorstvrij gehouden. Je moet denk ik in zuid Frankrijk ergens aan de kust zitten wil je helemaal op zonne energie kunnen gaan. Hoewel, daar was het de afgelopen maanden ook dikke soep. Dan heb je daar in de zomer weer het koeling probleem. Het is ook nooit goed hè!

Het is in ieder geval weer een beetje droog geworden sinds gisteren, nog wel een midden-grijs wolkendek waar af een toe wat blauw door siepelt. De temperaturen stijgen weer iets door de zuidelijke wind. Vandaag mezelf maar eens op een tochtje trakteren om weer bij te komen van de trieste periode.

Helaas het tochtje ging bijna letterlijk de soep in. Eerst ff de maandelijkse rit naar de dechetterie gemaakt en al het groffe vuil afgeleverd. Doorsjeezen naar richting epinal, binnendoor dan. Ineens reed ik in een soort van druilerige half mist half regen. Balen. Tot overmaat van ramp, pingggg, daar flikkert het lampje van de brandstof aan. Oh merde, en iedere keer dat een benzinestation gepasseerd werd, ik maar denken: 'k neem de volgende wel.
Ha! Het was al twaalf uur geweest, eerst de lunch! Repas midi heet dat. Ook een van mijn favoriete bezigheden. De antennes gaan uit en ik kijk rond naar een opeenstapeling van kris kras geparkeerde auto's voor een huis. Zoiets zit een beetje gecompliceerd in elkaar zo'n tussen de middag restaurantje. Ten eerste herken je meestal het restaurant niet een twee drie. Je ziet vaak eerst een hoop auto's staan, dan iets met een deur, en vaag ergens een bordje met de vermelding wat de plat du jour (dag schotel) voor die dag zou zijn. Een plat du jour zou het dus worden.
Nu heb je een soort van gedragscode als je zo'n huiskamer restaurantje binnenstapt. In NL loop je gewoon naar binnen bij zo'n eenvoudig ding. Je kijkt om naar een vrije plek en gaat zitten. Vervolgens plempt de eigenaar de kaart voor je neer en je begint nadrukkelijk te studeren op welk voeder er zoal aangeboden wordt. Zo niet in LDF. Hoe eenvoudig een restaurant ook is. Je loopt naar binnen, je begroet degene die je gaat bedienen en pro forma geef je te kennen dat je het repas komt gebruiken. Stupide natuurlijk, want waarom zou je anders naar binnen komen, nietwaar? Maar zo werkt het nu eenmaal. De vorm mijn waarde, de goede vorm. Daar hecht men aan. En als je als botte NL-er ergens plompverloren gaat zitten wordt je beleefd doch nadrukkelijk genegeerd, je bent immers meteen geclassificeerd als lompert. Dus je begroet de gérant, zegt dat je komt eten, en de gérant wijst je vervolgens in een volkomen lege eetzaal je plek aan. Dat is nu eenmaal de goede vorm. Meestal wissel je dan nog een paar zinnetjes met prietpraat uit, en gaat zitten. Kijk en dan verschijnt ineens de kaart. En de gérant gaat niet eerst voor iedereen koffie maken, en als hij echt niets meer te doen heeft, pas dan, ja dan, ben jij als lomperik aan de beurt. Daarmee heeft hij zijn statement gemaakt over je ongemanierdheid, en jij voelt je te kakken gezet. Zo zijn de verhoudingen duidelijk. Dergelijke gebeurtenissen kunnen zich heel snel en bijna ongemerkt afspelen. Het gaat soms heel subtiel. Hoe ik dat weet? Omdat ik in het begin van mijn verblijf in LDF uiteraard als een olifant in de porceleinkast op de mores van de fransjes rondstampte. Onnozel als ik was. Gaanderweg leer je de subtiliteiten te onderscheiden en wordt je steeds tevredener over je behandeling door de fransjes. Vanmiddag had ik echter toch even een terugval in mijn rol als botte hollander. Toen ik plompverloren ging zitten werd ik mijn fout bewust, maar het was al te laat. En prompt kreeg ik de behandeling van botterik dubbeldwars uitgeserveerd. Nu weet je dat te onderscheiden, een paar jaar geleden gleed dat volledig langs me af. Had van dat soort dingen totaal geen notie toen.
Als de gérant uiteindelijk aan mijn tafeltje staat probeert hij toch nog iets van de situatie te redden en biedt me een uitweg: "Wilt u eerst een apératiefje gebruiken?" Ik grijp de kans met beide handen aan en vertel hem dat ik nog moet rijden en dat de politie nogal heftig aan het controleren is de laatste week. Hij knikt waarderend, heeft na twee lettergrepen natuurlijk meteen door dat ik een étranger ben en begint met gebaren zijn aanbieding te ondersteunen als ik dan om koffie vraag. "Een kleine," en daarbij duidde hij met zijn handen iets kleins aan, "of een grote koffie". En geeft daar de maten van een stoelleuning mee aan. Buitenlanders spreken meestal de taal niet zo best, en een gebaartje kan dan veel duidelijk maken. Bovendien als je de taal niet echt beheerst wordt je ook vaak voor een beetje dom versleten. Dus vind de communicatie met veel armslag plaats. Ik vraag om een grote bak koffie. Na enige minuten staat er een sloot koffie voor me van heb ik jouw daar, een werkelijk grote bak. Dus eigenlijk was zijn wijds gebaar niet eens zo overdreven. We hebben de vrede weer getekend. Een minuut later komt de serveerster voor me staan en begint op topsnelheid in het plaatselijke koeterwaals mij het menu uit te leggen. Ik versta er maar de helft van, herken "kip"en bestel dat met friet. Dat leek me genoeg voor een lunch. Nadrukkelijk vraagt ze nog of ik het zeker weet of ik geen dessert wil. Ja dat weet ik zeker. Trouwens dat komt meestal toch gewoon uit een pakje of potje. Bovendien heb ik geen zin me vol te stoppen met loze calorieën als er vanavond andijvie quiche op me wacht.
Tijdens het eten kijk ik eens naar de decoratie van de muren. Hé, die loopt door over het plafond. En dan zie ik het grappige er van. Wat me eerst opviel was dat er houten dingen aan het plafond hingen. Een eend bijvoorbeeld. In het verlengde ervan waren er ook een paar eenden op het plafond geschilderd. In alle hoeken van de kamer hadden ze zoiets gedaan. Iets met een ballon, en een vliegtuigje. Leuk bedacht. En eigenlijk geheel onverwacht zoiets origineels in zo'n plattelands restaurantje.
Het eten smaakte prima. Kippenpootjes die eerst voorgekookt waren en dan in de oven afgebakken, bedekt met verse basilicum snippers. De franse keuken is ondenkbaar zonder sausen. Bijgevolg zwommen de pilons de poulet (kippenpootjes) in een saus van creme fraiche, heerlijk. Die frietjes hadden een eigenaardige vorm, net een soort krullen, ook niet slecht en alles was goed warm. Tot slot nog even soppen met het brood om tot de laatste druppel de saus op te deppen en ik ging afrekenen. Opnieuw verbazing of ik alsnog niet een dessert wilde. Tien euro armer stapte ik in de auto en tikte op de navigator "kortste weg naar huis" in. Tweehonderd meter verder besloot ik anders en koos: snelste. Bij zulk weer was er ook geen lol aan.

Wat een in en in triest gedoe dat weer van de laatste weken.

Nattigheid

We voelen nattigheid. Letterlijk hier! Volgens de méteo hebben we de afgelopen 3 weken slechts 30 zon-uren gehad. Naar mijn gevoel is dat een heel stuk minder geweest, hoewel ze zullen het vast wel heel precies, volgens de franse normen ;=) , gemeten hebben. De rest van de tijd was het of zwaar bewolkt, of het regende, miezerde, stortregende, stormde, of loeide de wind om het huis. Brrrr.

Tussen de buien door hebben we de rest van het hout naar binnen gekruid. Al met al viel de modderzooi, gezien de hoeveelheid hemelwater, eigenlijk nog best wel mee. Slechts een paar keer de stal in geglibberd. Alexandre, de tuinjongen, had slim genoeg een paar oude golfplaten voor de stalingang gelegd, daardoor bleef ons het ergste bespaard. Ondanks dat het hout met plastic was afgedekt voelde het toch behoorlijk vochtig aan. Dat is niet zo erg want voordat die voorraad nodig is zijn we al weer maanden verder, wellicht dat we dan meer zon hebben en de Solar Farm (SF) voldoende oplevert. Dat is uiteindelijk het doel van die SF. Om in het voor- en najaar net voldoende warmte te leveren om het huis boven de 15º te houden. De uitbreiding is nog niet aangekoppeld, een klus voor november.
De afgelopen weken heeft het ook al een paar nachten rond de 10º gevroren en werd het behoorlijk kil in huis. Als kou minnend persoon vind ik dat niet zo erg, overdag hobbel je toch voortdurend in en om het huis om allerlei dingen te doen. Zo kom dan je vaak buiten en geniet je van de af en toe zonrijke perioden. Soms sta je gewoon de landelijke lucht naar binnen te snuiven. Een soort yoga ademhaling doe ik dan, extreem diep inademen en met pufjes die weer uitstoten. Noemen ze een reinigende ademhaling. Vooral in de ochtend wordt je daar behoorlijk helder van in je hoofd. En, oh ja, schapies kijken, een van mijn winterse favoriete tijdverdrijven. Het pastorale leven is zo slecht nog niet. Dan zie ik dat het zwembad toch wel erg vol is gelopen. Een item dus voor op de lijst volgende week, ook om het zwembad winterklaar te maken. Dat wordt een druk weekje.

Kortom de blaadjes zijn nu zo goed als van de bomen af. Maar tijd om eens lekker te zwelgen in een beetje depressief te zijn, is er nog niet echt bij. Ok, je stapt wat vroeger in bed dan normaal, lekker warm onder een dubbeldik dekbed een stom boek zitten, pardon, liggen lezen. Je krijgt van diverse hoeken mailtjes met dingen die ik beslist moet lezen, of zien, en of wat ik er dan wel niet van denk. Net of mijn gedachten over iets zo belangrijk zijn ;=) Het is dan ook vaak zo maar 12 uur, mijn normale tijd om de luiken dicht te doen, uit te loggen en zoete dromen te hebben. Het liefst natuurlijk nachtmerries, maar ja, je hebt het natuurlijk niet altijd voor het zeggen.

A propos. In de nazomer had ik het met wat mensen over de winter, en wat men dan zoal deed op het platteland. Bleek het niet zo ongewoon te zijn in deze streek om vroeg in je bed te kruipen. Noord-oost Frankrijk kent aan het einde van de herfst namelijk behoorlijk triest weer. Komt ook door de bergen een stukje verderop, waardoor de bewolking lang blijft hangen, en zonder dat er regen uit valt, geen meter verder gaat. Wat is er dan lekkerder dan onder een dekbed te liggen lezen, flimpie te kijken of een beetje blind surfen. Hm, Skyfall is alleen nog maar in CAM kwaliteit te krijgen. Buiten beroerd geluid, zie je soms mensen door het beeld lopen, bijgeluiden uit de bios, of de camera toont ineens beelden van iemands voeten. Toch maar even wachten totdat er een rip op het net verschijnt. Gisteren naar Der Untergang gekeken. De ondertiteling maar uitgezet, dat stoorde me teveel, en de film verder in het Duits gevolgd. Wat ik prachtig vond weergegeven is hoe ver de elite van de werkelijkheid afstond. Het kijken waard. 

Verstening

De verstening die in het dorp plaatsvindt in de winter, gaat naar mijn gevoel veel te vroeg in. Oktober was kei nat en koud. November laat vermoeden dat het niet anders wordt. Men voorspelt dat dit een lange winter wordt. Verstening: activiteiten buiten in het dorp stoppen eigenlijk totaal. Het toch al weinige verkeer neemt merkbaar af. Heel af en toe nog een houtkar of veewagen die langs dendert. Dan heb je het wel gehad. De rust van de winter is verbazend genoeg al in het dorp neergedaald. Minutenlang hoor je dan niets over de weg gaan. Je hoort alleen nog het irritant tikken van de klok aan de muur, verder, rust! Nu eerst ff kleppen met mijn lief, bakkie doen, een nocturne van Chopin opzetten en de sfeer voor vandaag is wel gezet. Een echte zondag.

Naast me liggen een paar boeken die ik echt heel erg nodig moet lezen voor mijn voorbereiding om THOCP bij te werken. Zit onderwijl te prutsen met een nieuwe layout voor onze B&B site lemoutonquirit.eu, en slurpend aan de gloeiend hete koffie, zit ik mijn nieuwste ontwerp voor een keramiek huisje te schetsen. Ik heb al een paar schetsen van huisjes klaar. Die laat ik dan een maand of zo liggen en schaaf wat bij. Het winter atelier wordt weer ingericht, niets gaat me dit keer in de weg staan om een paar leuke stukjes voor op tafel te gaan maken. De afgelopen zomer had ik ook wat werkstukken op tafel staan en is altijd een mooi onderwerp om over te kletsen tijdens het diner. Uiteraard is joetjoep een fundgrube voor allerlei technieken en bijzondere dingen op keramiek gebied, en daar kijk ik veel en lang naar. Dit keer ga ik ook eens iets voor een pitfire maken. Zaagsel zat, daar ligt het niet aan. Op joetjoep zie ik de mooiste dingen voorbij komen.. Een van de keramisten die ik al geruime tijd volg op het net, is: ‪Hsin-Chuen Lin‬. De zorg waarmee hij zijn werk omringt spreekt me bijzonder aan. Dit bijvoorbeeld is een vaas waar ik mijn kunnen ook eens op wil gaan toetsen.

bron: Hsin-Chuen Lin

Mooi glazuurtje ook. Afijn, een studie in vorm, ook belangrijk. Zelf vind ik Celadon een vreselijk mooie kleur. De kleur van celadon ligt zo tussen jade en opaal in. Dat zie je een heel klein beetje in de middelste vaas: soort van blauw groen. Een perfecte celadon heeft ook diepte in de kleur zitten, bijna 3D. Je raakt nooit op pottenbakken uitgeleerd. Dat is ook de uitdaging.

Flimpie

Eerst maar eens in het klein en dan omhoog naar 50cm. Vooral die truuk om een rolletje klei op de hoeken te doen en dan mooi strak haaks af te werken, geniaal in zijn eenvoud.

Vandaag geen stukkie over een stukkie schrijven, maar iets over het armste land in de westelijke hemisfeer.

HAITI

Haiti

De eerste beelden uit Haiti komen binnen. Die krijgen het opnieuw voor de kiezen. Wat een puinhoop is het daar geworden! Over dat eiland, of een deel ervan liever gezegd, is veel in de kranten geschreven. Ja inderdaad, het land waar Voodoo nog heftig gepraktiseerd wordt, waar de zombies vandaan komen ;=).

Het meest verbijsterende is dat Haiti er weer net zo uitziet als 25 jaar geleden toen Fannie en ik daar woonden. Wat een ellende krijgen die mensen over zich heen. Op Google Earth kan ik zien dat het wegennet en dergelijke in die 25 jaar iets uitgebreider is geworden.

Dame Marie

Wij woonden een paar kilometer onder Dame Marie, pal aan zee. Een beetje links onder in de baai in het midden van de satelietfoto boven. We hadden ook een kleine studio in Port-au-Prince als pied a terre, en knarden daar gemiddeld eens in de 6 weken heen. Helemaal verstoken van de beschaving waren we dan ook weer niet. Het was echt een ankerplaats om bij te tanken. Direct na aankomst in PaP gingen we meestal niet eens eerst douchen maar reden rechtstreeks naar een restaurant. Dat vonden de obers maar niets. Het was af en toe best wel afzien daar in de rimboe, en we meenden dat we dan ongewassen en wel aan tafel konden gaan zitten ;) Als je rond zes uur in de morgen vertrekt en pas om 8 uur in de avond aankomt in PaP, dan wil je snel iets lekkers. Je wilt dan eens iets anders dan een roadrunner van een wezen dat zich kip laat noemen.

zicht op bay bij ons stulpje

Nou da's frappant. Vind ik een fotootje van praktisch dezelfde de plek waar wij woonden! Die palen op de foto boven zijn van de nu verwoeste stijger die door het FAO visserij project, waar Fannie toentertijd voor werkte, was gebouwd. Tien meter rechts daarvan stond ons zelfgebouwd huisje. Daar is op Google Earth niets meer van te zien. Weggespoeld in de zee vermoed ik. Bij hoog water kon je zo de surfplank vanuit het balkonnetje in de zee mikken en de zee op tetteren. In de baai had je ook een zoetwater bron. Het zoete water steeg als het ware van de bodem naar boven. Daar dook ik wel eens heen, raapte een steen op en bleef dan even in het koele zoete water hangen. De temperatuur van het water in de baai zelf namelijk steeg regelmatig tot ver boven de 30º, niet echt prettig om in te zwemmen.
De vraag of de wegen echt verbeterd zijn kun je misschien afleiden aan de rijtijden van een routeplanner, dacht ik. Dus, van en naar ingetikt in Google Earth, en klik. De route planner geeft aan dat het nog slechts een kleine 5 uur duurt van Port-au-Prince naar Dame Marie. Zou dat willen zeggen dat de wegen inderdaad beter zijn? Of dat GE geen rekening houdt met de onverharde wegen? Zo te zien aan de foto's die langs de route zijn gemaakt, is het laatste het geval. Dat was 25 jaar geleden ook al een weg over de rotsen heen, en als het water in de rivier te hoog stond kon je het wel schudden. Je deed over die 330km van de hoofdstad Port-au-Prince naar Dame Marie zeker 10 uur, soms langer. Hoewel, de hoofdstraat van Dame Marie ziet er hier geplaveid uit. Enige verbetering is er dus wel geweest. Vast en zeker heeft dat ook afgegeven op de verbindingswegen.

schilderkunst uit Haiti

Het is misschien een tick van expats, maar als je ergens gewoond hebt blijk je het nieuws over dat land toch te blijven volgen. Meer dan normaal denk ik. De berichten die de internationale nieuws-sites halen, doen alleen het ergste vermoeden over hoe het met het land ervoor staat. Na de aardbeving in 2010 en de laatste orkaan 'Sandy' lijkt het een nog grotere puinhoop geworden dan het 25 jaar geleden was. Ook al worden er tientallen miljoenen jaar in jaar uit ingepompt. Alleen al in het jaar van de beving was er meer dan 420M ingezameld, binnen de EU. De burocratie en corruptie die het land teisteren is en blijft echter ongeëvenaard. De paar families die het land in hun houdgreep hebben zijn niet van plan ook maar iets van hun rijkdom op te geven om er een leefbaar geheel van te maken. Die wonen, niet verwonderlijk, dan ook grotendeels in Montréal of Miami. Tijdelijk grond afstaan, of misschien verkopen is er niet bij. Van enige medewerking van die families schijnt niet of nauwelijks sprake te zijn. Nu, na bijna drie jaar, is nog steeds niet al het geld besteed dat voor die beving vrij is gekomen. Je leest dat de eerste hulporganisaties het land al hebben verlaten. Niet zo vreemd. Sommigen hebben hun target gehaald, en anderen geven het gewoon op.

naïve schilderkunst uit Haiti

Nog steeds wonen mensen in tentenkampen, is de cholera nóg niet onder controle, integendeel. Mensen leven in omstandigheden die zelfs de slechtst behandelde honden hier in LDF nog niet eens zouden accepteren. Kortom, er creperen onnodig veel mensen. Wat ook niet in het voordeel van Haiti werkt is dat zich letterlijk tientallen hulporganisaties er zich mee bemoeien. Logisch wel dat een overheid daar geprikkeld op reageert en de hakken in het zand zet. Natuurlijk hebben ze het liefst dat geld zo pats op de bank staat. Helaas! De hulporganisaties weten dan ook echt wel dat het geld daarna plotseling zoek is, foutje van de bank, bedankt! Of dat een burgemeester ineens in een vette mercedes rijdt waarvan de schokdempers het na drie maanden toch begeven op de voortreffelijk van potholes voorziene wegen in het land. Weet je wat, eigenlijk zou je het land volledig onder curatele moeten plaatsen. Schoonschip maken en het jakkerend in de richting van een zekere welwaart stuwen. Grondstoffen hebben ze nauwelijks, laat staan dat er iets geëxporteerd wordt. Bijna al het voedsel wordt geïmporteerd. Blijven over, goedkope werkkrachten, het toerisme en de handicrafts.

Eugene Ledoine

Fannie en ik hebben vroeger wat van die naïve schilderwerkjes gekocht. Een ervan hangt hier in de lobby. Aan de haven had je zelfs een reguliere overdekte kunstmarkt. Geweldig vond ik dat. Ik kwam er dan ook regematig om de couleur locale op te snuiven. Dat het daar meurde naar het open riool nam ik dan voor lief. Houtsnijwerk was er ook in grote hoeveelheden, het meeste was van geen al te beste kwaliteit, echt naïve kunst - moest je van houden, maar gold wel als typerend voor dit eiland. Af en toe had je er juweeltjes tussen zitten, die vonden dan al snel hun weg naar een galerie, met als gevolg dat het werk voor ons toen onbetaalbaar werd.

Onder curatele stellen van een land staat eigenlijk gelijk aan het bezetten ervan. Dat hebben de Amerikanen een keer gedaan (1915–1934) omdat het land zijn schulden niet meer kon betalen. Op hun manier hebben ze orde op zaken gesteld. Veel geholpen heeft het niet, anders dan dat de mensen een grondige hekel hebben aan Amerikanen. Of dat nog zo is weet ik niet. Zal wel, zoiets slijt nu eenmaal niet snel. Sinds een paar jaar is er een soort UN bezettings macht. Al net zo ineffectief (en corrupt) als je zou mogen verwachten in een dergelijk millieu / situatie zonder verregaand mandaat overigens.

Haiti was het eerste land in die regio met zelfstandigheid: 1804. Meer dan 200 jaar verder is het nog steeds een janboel. Maar natuurlijk is dat de schuld van het rijke westen, toch? Nou als het onze schuld is laat ons het dan ook maar oplossen...
Afijn, de UN zou er moeten instappen met een blanco mandaat dit keer. Het bestuur overnemen, leger en politie eigen mensen, misdaad keihard aanpakken. Land onteigenen, huizen, wegen, scholen en ziekenhuizen bouwen. Internet voor iedereen, gratis onderwijs en gezondheidszorg. Leer ze als tweede taal Engels, dan hebben ze meteen contact met de rest van de wereld. Er is immers geld zat. En dan de bulldozers door die krottenwijken als Cité Soleil heen jagen. We are the Borg, resistance is Futile.

Ja, ja Cornelis de wereldverbeteraar.