Bij de avondcontrole even wat extra hooi in de ruif gedaan. Zie ik een witte vlek in het stro liggen. Bijna bovenop gestapt! Zie vaag dat het iets als een lam moet zijn, en druk het licht aan. En verrek ik tel ineens vier lammeren, da's er een teveel denk ik. En kijk om en zie inderdaad een dood lam op de grond liggen. Dat extra lam moet dan van Vlekkie zijn. Kijk nog eens goed en jawel ze heeft weer de normale vorm. Dacht namelijk eerst dat er nog wat in Tietsia's lijf zat. Maar de moederkoek was al opgevreten had ik eerder op de dag gezien. En leek me dat een beetje onwaarschijnlijk. Shit een dood dus. Ik pak het nog warme lam op en rammel er een beetje zachtjes aan. De vliezen zaten nog om het koppie heen, die veeg ik nog weg, maar eigenlijk weet je het wel. Als een ooi een lam zomaar laat liggen is ie niet meer te redden.
Ik stop mijn vingers als laatste redmiddel nog achter in de keel om een kots beweging op te roepen want dan gaan ze wel proesten. En spugen ze het slijm uit de longen enzo, ergens gelezen. De worp moet bij deze temperaturen 5 minuten geleden zijn geweest. Misschien... Maar het was ijdele hoop, de pootjes voelden al koud aan, het beesie is daud. En dan bekruipt je weer dat eigenaardige gevoel: "had ik dit kunnen voorkomen?" Tsja als je in de stal erbij blijft slapen, misschien, is dan je volgende gedachte. En ik besluit me erover heen te zetten en het dode lam ergens in de grond te stoppen. Domme pech, dat wel.
Daarmee hebben alle ooien gelammerd. Tietsia heef een lam, Sprotje heeft er twee en Vlekkie ook twee geworpen waarvan een dood. Een redelijke oogst toch nog. Nu nog effe staatsie portretten van de clan maken. Niet eens gekeken welk geslacht het laatste lam heeft. Nou komt morgen dan wel weer.
Dat was me het dagje wel. Eerst een lam in een ijzige wind het vege lijf gered, en daarmee denk ik ook de moeder. Dan tenslotte Sprotje die er gewoon even twee uitpoept zonder al te veel moeite. Eerst maar eens klinken op het nieuwe leven in de wei. Dat wordt weer genieten als je zo naar buiten zit te kijken de wei in. Vier van die over elkaar heen rollende kleintjes is toch een grappig gezicht.
27 februari 2010
25 februari 2010
Vuurdoop
Oh boy, wat was ik aan het twijfelen. De natuur zijn beloop laten gaan of ingrijpen. Het werd ingrijpen. Een pootje en het bekkie van het lam hing er al uit.
Oh boy da's niet goed er moet nog een pootje bij zijn. Als je goed kijkt zie je het tongetje er al uit hangen. Dan gaat alles rap. Dan is er geen aarzeling meer en ga er op af. Grijp de ooi met enige moeite bij zijn lurven en kijk wat er aan de hand is. Waarom moet ie zo persen en komt het er niet uit.? Shit andere pootje is blijven haken achter de rand van de baarmoeder. Ik doe de latex handschoenen aan, je moet per slot toch voorzichtig blijven. Veeg om het koppie heen, voel dat het beessie nog warm is. Zucht, het leeft dus nog. En trek het er iets verder uit, dan krijg ik het andere pootje te pakken en trek dat ook naar buiten, Aan beide pootjes nu trek ik het lam naar buiten. Geef het jong een paar tikkies om aan te geven dat ie geland is en kan gaan ademhalen. Na een beetje proesten kom ie tot leven en ik trek de navelstreng los uit de baarmoeder. Leg het lam zo wat voor de bek van het ooi en die begint voorzichtig het lam schoon te likken.
Dat laatste is belangrijk voor de binding, dus niet zelf schoonmaken. Wel er even bij gebleven om te zien of het verder goed gaat zo, Aan de omvang te zien zit er nog eentje in, maar daar kan ik in de baarmoederhals niets van voelen en ook buitenom niet. Ik besluit het even op zijn beloop te laten.
En dan voel je je tegelijk een beetje ongerust, gaat dit verder wel goed, ook niet erg blij, zoals met de eerste twee lammeren die zomaar om de hoek kwamen kijken. En toch weer OK, omdat je Vlekkie maar weer hebt kunnen helpen, en weer een lam erbij hebt. Het is een rammetje. Das ook weer leuk want die zijn veel speelser dan de ooien daar kun je leuk mee omgaan. En het draagt over een jaartje weer bij aan het bedrijfsresultaat ;=))
En dan voel je je tegelijk een beetje ongerust, gaat dit verder wel goed, ook niet erg blij, zoals met de eerste twee lammeren die zomaar om de hoek kwamen kijken. En toch weer OK, omdat je Vlekkie maar weer hebt kunnen helpen, en weer een lam erbij hebt. Het is een rammetje. Das ook weer leuk want die zijn veel speelser dan de ooien daar kun je leuk mee omgaan. En het draagt over een jaartje weer bij aan het bedrijfsresultaat ;=))
22 februari 2010
Schapies
Het gaat goed met de nieuwe lammeren. Cynthia en Chippie groeien als kool, toch weer opnieuw verbazend. Je moet ze bijna kunnen horen groeien!
Nog geen week oud! Links is Cynthia rechts is Chippie. Beetje merkwaardige knoken heeft dat beestje. Nou ja. Moeders krijgt een paar handjes brokken extra, en zo te zien bevalt dat prima. Als je die twee ziet rondrennen, leuk hoor. Kan er uren naar zitten kijken zo vanuit mijn stoel in het appartement. Helaas wordt het nog effe iets te vroeg donker. Vandaag wel 12º buiten.
Vlekkie staat nu echt op springen, de uier is barstens vol! Dat moet nu niet te lang meer gaan duren anders krijgen we weer die toestanden van vorig jaar en da's niet goed voor het beessie.
Bestaat er ook nog een plan om ens iets met de melk te gaan doen als de lammeren gespeend moeten gaan worden. Kaas maken? En hoe zou die boter smaken?
Wie hints en tips heeft mag het zeggen.
Nog geen week oud! Links is Cynthia rechts is Chippie. Beetje merkwaardige knoken heeft dat beestje. Nou ja. Moeders krijgt een paar handjes brokken extra, en zo te zien bevalt dat prima. Als je die twee ziet rondrennen, leuk hoor. Kan er uren naar zitten kijken zo vanuit mijn stoel in het appartement. Helaas wordt het nog effe iets te vroeg donker. Vandaag wel 12º buiten.
Vlekkie staat nu echt op springen, de uier is barstens vol! Dat moet nu niet te lang meer gaan duren anders krijgen we weer die toestanden van vorig jaar en da's niet goed voor het beessie.
Bestaat er ook nog een plan om ens iets met de melk te gaan doen als de lammeren gespeend moeten gaan worden. Kaas maken? En hoe zou die boter smaken?
Wie hints en tips heeft mag het zeggen.
21 februari 2010
Teletype
Vanmiddag ben ik via de telefoon door een amerikaanse journaliste geïnterviewed over iets uit mijn IT verleden. Een paar vragen had ik al via de mail beantwoord en blijkbaar beviel dat. Uiteindelijk spitste het gesprek zich toe op een monster van een ding als teletype (ongeveer 60 cm breed en een kilo of 20 zwaar) zie plaatje hieronder.
Tijdens mijn voorbereiding voor het beantwoorden van de vragen vond ik iets terug op het net. Een verhaaltje over mijn eerste stappen op het IT gebied. Wat toen nog met een duur woord als informatica werd geduid. Een teletype was in die dagen zo'n beetje het enige apparaat waarmee je met een computer contact kon krijgen op afstand. Dat verhaaltje wil ik jullie niet onthouden.
TSR33
Toen het op afstuderen aankwam kreeg de schoolleiding de idee INFORMATICA te willen gaan doceren, in het laatste jaar dan. Dat was natuurlijk een "foutje bedankt!" lieve mensen. Tachtig procent van onze klas was acuut verslaafd aan dit voor Nederlandse hogescholen met mysteries omhulde fenomeen. Iets waarover je zelfs je wiskunde docent niet hoorde praten omdat het voor hem ook "allemaal nieuw" was. Weer zoiets wat ik in de latere jaren niet anders meer heb horen zeggen door docenten; wat een pech eigenlijk dat soort leraren gehad te hebben. Je telkens maar net voor blijvend door een paar bladzijden vooruit te lezen. Maar dat is een heel ander verhaal. Voor ons bestond de computer, een woord dat steeds met ontzag werd uitgesproken, uit een teletype terminal SR33 (zie plaatje) waarin een soort breed uitgevallen WC rol zat en een of ander mechanisme dat voortdurend 2,5 cm brede gele papieren bandjes van gaatjes voorzag. Later leerden we dat we dat ponsbanden moesten noemen en dat we het maken ervan ook uit konden zetten door ergens een schakelaar om te zetten, Op die breed uitgevallen WC rol werd alles opgetekend wat je intikte en terug kwam als "antwoord" van de computer.
Tak, tak tak, taddahtak, tahtahtahtahtahtah tahtah tahtahtahtah tah! lawaaide het dan. In die betegelde kelder echoode dat lekker als alle drie de terminals aan het ratelen waren. Toen moest de muzieksoort Metallic uitgevonden zijn. Wat een klere herrie! Wisten wij veel dat die terminal niet de computer was en dat wat we later als computer leerden onderscheiden ergens in Wageningen stond. Wageningen was zo ver weg in die tijd. Een computer met de naam DEC 10 zei ons totaal niets. Het kon net zo goed een blikje cola zijn.
En ach wat waren we blij met dit nieuwe speelgoed! Ons tegoed aan, voor een heel semester bedoelde, computertijd was natuurlijk binnen 2 maanden op. Paniek bij de schoolleiding uitte zich in: hoe moest dit nu. En dan die telefoon kosten, die liepen natuurlijk ook behoorlijk uit de klauw. Wisten die gasten veel dat je om een computer te bereiken ook nog moest inbellen. Maar laat ik eerlijk zijn. Elk denkbaar budget was natuurlijk veel te laag voor een stel jonge ratten die een nieuwe wereld hadden ontdekt.
Je ontdekte in dit wonderlijke wereldje dat je zomaar een machine opdracht kon geven eindeloos onzinnige dingen te laten doen. Sommetjes maken door telkens de wortel te laten trekken van alle getallen van 1 tot een miljoen (dat was al heel wat) die bij elkaar op te laten tellen en telkens de logaritme van het tussen resultaat te laten berekenen. Hoogst interessant uitziende tabellen genereerde je daarmee. En had het zin? Wie vroeg zich dat nou af, behalve de leraar dan. Of gewoon een plus een plus een plus … laten doen totdat de machine of uit zijn geheugen liep of met een fout melding kwam. Je moest dan vaak weer opnieuw inloggen:
PLEASE LOGIN OR ATTACH
En dan na het gebruikelijke geratel van hoeveel geheugen je had gekregen (4KB!) hoe laat je inlogde kwam er netjes te staan:
READY, FOR HELP TYPE HELP
Want het verschil in kleine en grote letters bestond niet en we mochten toen alleen iets in BASIC experimenteren. En ja hoor we hadden een heus, in alle haast in elkaar geflanst, dictaat met echte opgaven. Jawel! Wij beschouwden dat meer als een manier om onze ongebreidelde honger en nieuwsgierigheid te beteugelen dan om iets als gestructureerd informatica onderricht te geven. Want meer dan: bewijs de ABC formule of bereken de inhoud van een bol was het eigenlijk niet. Al rap maakten de slimsten onder ons spelletjes als de torens van Hanoi, boter kaas en eieren en ga zo maar door
Ik zelf was meer bezig de code zo mooi en efficiënt mogelijk te maken en gaf weinig om het resultaat. Uren kon ik in de avond in mijn bed nog liggen krassen en gummen in de BASIC brei om nog compactere code te fabriceren. Wist ik veel wat spaghetti code was en dat je met je compacte code het leven van de leraar tot een ware hel maakte. Want pas als je code klopte mocht je het intikken op de terminal. Off-line wel te verstaan, je zette het ponsband ding aan en liet deze met je tikwerk meelopen. Natuurlijk duurde dat uren voordat je na enkele keren opnieuw begonnen te zijn een foutloos bandje had.
Later bedachten we hoe we de tape konden corrigeren zonder alles over te hoeven tikken. We hackten dan het account van de leraar, vraag me niet hoe, en lieten de computer de fouten opsporen. Met veel gedoe door LIST 100-200 in te tikken kreeg je dan een tape tot aan de foute regel, tikte de juiste code voor regel 210 in, en weer LIST 220-300, je moest dan niet vergeten het bandje uit te zetten en weer aan te zetten als je het commando over de lijn verstuurde. Het duurde toch minstens een seconde voordat de computer het antwoord teruggaf, tijd zat dus. Romantiek, ja echte romantiek werd geschreven in die kale betegelde kelders van de school!
In die jaren, en dan heb ik het over rond 1976 was het fenomeen computer junky volledig onbekend. Verslaving? Nou neuh. Je zat hooguit een paar uur aan je terminal gekluisterd als anderen irrigatiekunde studeerden, en Nederlands, waar was dat goed voor als je je tijd achter een terminal kon verslijten. Toch?
Een paar jaar later was ik, na lange omzwervingen, professional, of wat daar voor doorging, en klopte de door mijn werkgever gevraagde code in via een heuse video terminal (Rank Xerox 860) De verslaving kreeg me opnieuw in diens klauwen en het informatica virus heeft me daarna nooit meer losgelaten.
Toen ik ergens in 1992 bij het computermuseum betrokken raakte en een SR33 terminal te pakken kreeg was de cirkel natuurlijk rond. En nog steeds als ik de knoppen van dat apparaat aanraak doet het in mijn hoofd: tak, tak tak, taddahtak, tahtahtahtahtahtah tahtah tahtahtahtah takh!
de originele plaatjes uit het oorspronkelijke artikel zijn vervangen door iets duidelijkers...
HAHA wat voel je je dan oud ineens met al dat nieuwe snoepgoed om je heen.
Nu hang je met je laptopje in een stoel je blog bij te werken. Het internet is altijd aan. Een brief heb ik eigenlijk sinds de begin jaren 80 niet meer met de hand geschreven. Zelfs notities berg je digitaal op, dossiers aanleggen daar komt al jaren geen snipper papier meer bij kijken. Alleen anderen vinden het nog belangrijk dat je van hen papier ontvangt. Mensch!
Nu zijn er toetsenbord loze machientjes, er zijn er die het toetsenbord op je buroblad projecteren. Spraakgestuurd, aanraakschermen. In de 80-er jaren science fiction by Star Trek en 30 jaar later is het nieuwste gadget al weer veel kleiner, heeft ook internet en een video. Plaatje is van LG.
Maar tegen een computer aanleuteren zoals met HAL2000 wordt uitgebeeld, dat zal dan ook nog wel 20 jaar duren. De kunstmatige intelligentie komt maar niet echt spectaculair van de grond. Of moet er eerst een fatsoenlijke quantumcomputer komen of iets wat er op lijkt voordat AI het baby dom ontgroeid. En dus eindlijk iets intelligents in handen van de consument terecht komt.
Ik kan er eigenlijk niet op wachten, en alles lijkt in dat licht nog zo primitief.
updated 20100223
Tijdens mijn voorbereiding voor het beantwoorden van de vragen vond ik iets terug op het net. Een verhaaltje over mijn eerste stappen op het IT gebied. Wat toen nog met een duur woord als informatica werd geduid. Een teletype was in die dagen zo'n beetje het enige apparaat waarmee je met een computer contact kon krijgen op afstand. Dat verhaaltje wil ik jullie niet onthouden.
TSR33
Toen het op afstuderen aankwam kreeg de schoolleiding de idee INFORMATICA te willen gaan doceren, in het laatste jaar dan. Dat was natuurlijk een "foutje bedankt!" lieve mensen. Tachtig procent van onze klas was acuut verslaafd aan dit voor Nederlandse hogescholen met mysteries omhulde fenomeen. Iets waarover je zelfs je wiskunde docent niet hoorde praten omdat het voor hem ook "allemaal nieuw" was. Weer zoiets wat ik in de latere jaren niet anders meer heb horen zeggen door docenten; wat een pech eigenlijk dat soort leraren gehad te hebben. Je telkens maar net voor blijvend door een paar bladzijden vooruit te lezen. Maar dat is een heel ander verhaal. Voor ons bestond de computer, een woord dat steeds met ontzag werd uitgesproken, uit een teletype terminal SR33 (zie plaatje) waarin een soort breed uitgevallen WC rol zat en een of ander mechanisme dat voortdurend 2,5 cm brede gele papieren bandjes van gaatjes voorzag. Later leerden we dat we dat ponsbanden moesten noemen en dat we het maken ervan ook uit konden zetten door ergens een schakelaar om te zetten, Op die breed uitgevallen WC rol werd alles opgetekend wat je intikte en terug kwam als "antwoord" van de computer.Tak, tak tak, taddahtak, tahtahtahtahtahtah tahtah tahtahtahtah tah! lawaaide het dan. In die betegelde kelder echoode dat lekker als alle drie de terminals aan het ratelen waren. Toen moest de muzieksoort Metallic uitgevonden zijn. Wat een klere herrie! Wisten wij veel dat die terminal niet de computer was en dat wat we later als computer leerden onderscheiden ergens in Wageningen stond. Wageningen was zo ver weg in die tijd. Een computer met de naam DEC 10 zei ons totaal niets. Het kon net zo goed een blikje cola zijn.
En ach wat waren we blij met dit nieuwe speelgoed! Ons tegoed aan, voor een heel semester bedoelde, computertijd was natuurlijk binnen 2 maanden op. Paniek bij de schoolleiding uitte zich in: hoe moest dit nu. En dan die telefoon kosten, die liepen natuurlijk ook behoorlijk uit de klauw. Wisten die gasten veel dat je om een computer te bereiken ook nog moest inbellen. Maar laat ik eerlijk zijn. Elk denkbaar budget was natuurlijk veel te laag voor een stel jonge ratten die een nieuwe wereld hadden ontdekt.
Je ontdekte in dit wonderlijke wereldje dat je zomaar een machine opdracht kon geven eindeloos onzinnige dingen te laten doen. Sommetjes maken door telkens de wortel te laten trekken van alle getallen van 1 tot een miljoen (dat was al heel wat) die bij elkaar op te laten tellen en telkens de logaritme van het tussen resultaat te laten berekenen. Hoogst interessant uitziende tabellen genereerde je daarmee. En had het zin? Wie vroeg zich dat nou af, behalve de leraar dan. Of gewoon een plus een plus een plus … laten doen totdat de machine of uit zijn geheugen liep of met een fout melding kwam. Je moest dan vaak weer opnieuw inloggen:
PLEASE LOGIN OR ATTACH
En dan na het gebruikelijke geratel van hoeveel geheugen je had gekregen (4KB!) hoe laat je inlogde kwam er netjes te staan:
READY, FOR HELP TYPE HELP
Want het verschil in kleine en grote letters bestond niet en we mochten toen alleen iets in BASIC experimenteren. En ja hoor we hadden een heus, in alle haast in elkaar geflanst, dictaat met echte opgaven. Jawel! Wij beschouwden dat meer als een manier om onze ongebreidelde honger en nieuwsgierigheid te beteugelen dan om iets als gestructureerd informatica onderricht te geven. Want meer dan: bewijs de ABC formule of bereken de inhoud van een bol was het eigenlijk niet. Al rap maakten de slimsten onder ons spelletjes als de torens van Hanoi, boter kaas en eieren en ga zo maar door
Ik zelf was meer bezig de code zo mooi en efficiënt mogelijk te maken en gaf weinig om het resultaat. Uren kon ik in de avond in mijn bed nog liggen krassen en gummen in de BASIC brei om nog compactere code te fabriceren. Wist ik veel wat spaghetti code was en dat je met je compacte code het leven van de leraar tot een ware hel maakte. Want pas als je code klopte mocht je het intikken op de terminal. Off-line wel te verstaan, je zette het ponsband ding aan en liet deze met je tikwerk meelopen. Natuurlijk duurde dat uren voordat je na enkele keren opnieuw begonnen te zijn een foutloos bandje had.
Later bedachten we hoe we de tape konden corrigeren zonder alles over te hoeven tikken. We hackten dan het account van de leraar, vraag me niet hoe, en lieten de computer de fouten opsporen. Met veel gedoe door LIST 100-200 in te tikken kreeg je dan een tape tot aan de foute regel, tikte de juiste code voor regel 210 in, en weer LIST 220-300, je moest dan niet vergeten het bandje uit te zetten en weer aan te zetten als je het commando over de lijn verstuurde. Het duurde toch minstens een seconde voordat de computer het antwoord teruggaf, tijd zat dus. Romantiek, ja echte romantiek werd geschreven in die kale betegelde kelders van de school!
In die jaren, en dan heb ik het over rond 1976 was het fenomeen computer junky volledig onbekend. Verslaving? Nou neuh. Je zat hooguit een paar uur aan je terminal gekluisterd als anderen irrigatiekunde studeerden, en Nederlands, waar was dat goed voor als je je tijd achter een terminal kon verslijten. Toch?
Een paar jaar later was ik, na lange omzwervingen, professional, of wat daar voor doorging, en klopte de door mijn werkgever gevraagde code in via een heuse video terminal (Rank Xerox 860) De verslaving kreeg me opnieuw in diens klauwen en het informatica virus heeft me daarna nooit meer losgelaten.
Toen ik ergens in 1992 bij het computermuseum betrokken raakte en een SR33 terminal te pakken kreeg was de cirkel natuurlijk rond. En nog steeds als ik de knoppen van dat apparaat aanraak doet het in mijn hoofd: tak, tak tak, taddahtak, tahtahtahtahtahtah tahtah tahtahtahtah takh!
de originele plaatjes uit het oorspronkelijke artikel zijn vervangen door iets duidelijkers...
HAHA wat voel je je dan oud ineens met al dat nieuwe snoepgoed om je heen. Nu hang je met je laptopje in een stoel je blog bij te werken. Het internet is altijd aan. Een brief heb ik eigenlijk sinds de begin jaren 80 niet meer met de hand geschreven. Zelfs notities berg je digitaal op, dossiers aanleggen daar komt al jaren geen snipper papier meer bij kijken. Alleen anderen vinden het nog belangrijk dat je van hen papier ontvangt. Mensch!
Nu zijn er toetsenbord loze machientjes, er zijn er die het toetsenbord op je buroblad projecteren. Spraakgestuurd, aanraakschermen. In de 80-er jaren science fiction by Star Trek en 30 jaar later is het nieuwste gadget al weer veel kleiner, heeft ook internet en een video. Plaatje is van LG.
Maar tegen een computer aanleuteren zoals met HAL2000 wordt uitgebeeld, dat zal dan ook nog wel 20 jaar duren. De kunstmatige intelligentie komt maar niet echt spectaculair van de grond. Of moet er eerst een fatsoenlijke quantumcomputer komen of iets wat er op lijkt voordat AI het baby dom ontgroeid. En dus eindlijk iets intelligents in handen van de consument terecht komt.
Ik kan er eigenlijk niet op wachten, en alles lijkt in dat licht nog zo primitief.
updated 20100223
20 februari 2010
De zin verzetten
Maar nu eerst weer iets vrolijkers.
SCHAPIES
De nieuwgeborenen houden zich prima. Hadden ze gisteren niet echt in de gaten dat ze mee moesten hollen met moeders naar de brokkies, vandaag ging dat dus prima.
In het nieuwe appartement kun je perfect over de weide kijken. En dan zie je dat jong rundvee en jong schaap elkaar nieuwschierig besnuffelen. Er zit dan wel een hek tussen maar beide groepjes waren verbaasd elkaar te zien.
Om het onderwerp een beetje duidelijk te krijgen greep ik maar ff naar mijn foto bewerkings zachte waar. Klik klik, en het overgrote deel van de vegen en het stof van het verbouwen op de ruit verdwijnen als sneeuw voor de zon. Je kunt tegenwoordig ook al niet meer vertrouwen wat je op foto's ziet, nietwaar. Ruitje schoonmaken maakt het beeld misschien wat beter? Och. MUZIEK
Via die kleine achterlijke weggetjes van twee meter breed ben ik op weg gegaan naar een café concert door Duo LisMa in Jussey. Dat is met dit vochtige winter weer best wel oppassen. Tegenliggers denken blijkbaar altijd dat jij wel in de berm duikt. En af en toe moet je echt het vege lijf redden door een "voorzichtige" snoekduik in die zachte berm nemen. Staat er even later ook nog een bordje dat de bermen aan gort zijn gereden. Ja hallo!Afijn aangekomen zie je een griebus hotel staan met kapotte neon verlichting, haveloos, en verlaten. Twijfel! Heb ik me vergist in tijd en datum? Geen auto te bekennen, geen lichten aan. Doodse stilte,geen ziel te bekennen. Daarop besluit ik een straatje om te gaan, even wachten, wellicht is dit het frans halfuurtje. Maar dan moesten de artiesten er toch wel zijn om zich moed in te drinken? Het adres is goed, huisnummer ook nog: 8 rue de la gare in Jussey.
Alle gordijnen zitten dicht, geen piep komt er uit dat verlaten gebouw. Ik loop er eens omheen, wat een haveloze toestand! En geen hond te bekennen. Na een paar minuten stap ik weer in de auto en knar huiswaarts. Balen. Maar het internet is bordevol interessante dingen, en na ff wat door klikken vind je toch een paar muziekvideootjes van die twee.
OK geen topartiesten zo te horen. Hoewel, met een stevig glas wijn op en enigszins wazig geworden dan ondergedompelt in de couleur locale, onderuithangend in een gribus hotel,
Wie hoog zit...
Balkie biedt het ontslag van alle PvdA ministers en staatssecretarissen aan. Wohaha! Dat betekent dat zij (CDA en CU) staatsrechterlijk gewoon door kunnen blijven gaan. Hoe vind je die. De portefeuilles zijn ter beschikking gesteld. Nou dat betekent zoveel als: we zoeken nieuwe poppetjes en gaan dan eventueel gewoon door. (met nederland af te breken...)
Of lees ik dat verkeerd
Als die man nu net zo goed regeerde als ie formuleringen kon maken was er niets aan de hand, de crisis voorbij, en iedereen meer in zijn loonzakje.
In de krant stond dat er nog geen enkele van Balkie's kabinetten de eindstreep heeft gehaald. En toch weer lijsttrekker worden? Plank voor kop doet.
Plaatjes stonden op geenstijl.nl, ff collage van gemaakt.
Vraag ik me alleen nog af onder welke voorwaarden Bosch is opgerot. Daar zal wel heftig over zijn gebakkeleid. Dat soort gasten willen zich immers altijd drie hoog indekken, n'est-ce-pas?
Een minderheids kabinet heeft volgens mij geen levensvatbaarheid als ze er geen derde partij, en desnoods nog eentje, bijhalen om een meerderheid te krijgen. Of de pvda moet een deal met Balkie hebben gemaakt dat ze zich koest houden. Zou zo maar kunnen. Maar goed, de rekenaars onder ons zijn vast al wel aan het plussen en minnen.
Op het franse nieuws werd het ook gemeld, en daar ging men erover alsof dit toch wel erg normaal was dat, als je afsprak tot 2011, er dan geen gezeur over moest zijn. En de verslaggever meldde ook nog dat Belgique en Duitsland er precies zo over dachten. Dus die Bosch zit er misschien toch niet zo ver naast om de plug er uit te trekken.
Het zwartepieten is ondertussen begonnen. Hoe kan een klein land toch nog kleiner worden. Echte polderpolitiek, kleiner dan een kleiplaatje (kleideeltje) kan het niet worden.
Kretologiemixer
Aan die anekdote moest ik meteen weer denken toen ik deze zag:
Je kunt zeggen wat je wilt van dit kabinet maar ze zijn wel geniaal in het vinden van ontnappingsformuleringen. Juist, ze vergaderen daar dan enkele weken over. En ze komen er nog mee weg ook, dat is nu echt het grappige ervan. Dat echter daargelaten, aan die aan het geniale grenzende teksten zullen de volgende generaties VWO-ers tijdens hun tekstanalyses nog een vette kluif hebben. Dat is maar toch weer zo.
Nu is er een zogenaamde crisis omdat ze het niet met elkaar eens zouden zijn. Natuurlijk allemaal rethoriek. De journaals staan er stijf van, het halve nederlandstalige internet is overbelast. Twitter stroomt over. En och, het loopt toch weer op een sisser uit.
Alhoewel. Partij corrifeën worden al in stelling gebracht om de scherpe kantjes er van af te vijlen. Juist ja met zo'n zelfde kretelogiemixer. Alles om Bosch geen gezichtsverlies te laten leiden als het ineens weer 180º draaikonterij wordt. Opvallend is wel dat ex-partijbonzen ineens ergens om af treden, en nemen stellingen in, om later weer in de strijd gebracht te kunnen worden. Je ziet allerlei omtrekkende bewegingen als voorbereiding om, of als het kabinet inderdaad moet inpakken, of de schade zoveel mogelijk te beperken. Zouden ze het kabinet dan toch willen laten klappen? Of is het een uit de hand gelopen damage control / Contrôle de damage. Wel erg amusant om dat te zien gebeuren. Ik lach me te barsten. ROTFLOL
18 februari 2010
Lammeren
De eerste twee lammeren zijn geboren. Dat moet kort na mijn ochtend ronde zijn geweest, want na mijn middagslaapje zag ik iets wits in de weide schitteren wat er normaal niet was. Dus hop de brokkies er tegenaan. En jawel hoor ik zag twee vlekkies langszij komen. Na ff het achterste van de nieuwkomers geinspecteerd te hebben: het zijn een ram en een ooi. Mooi dat dat zo probleemloos ging. Een beetje eerder dan wat ik had uitgerekend maar dit is gewoon mazzel hebben. Nu Sprotje nog, want Vlekkie is nog steeds een twijfel geval. Sprotje is minder dik dan de eerste dus daar zal wel geen tweeling in zitten.
De naming en adoptie van deze twee staat open. De ooi heet inmiddels Cynthia. Wat al die namen moeten, nou ja zolang men er maar lol aan heeft.
OK zugabe, nog een pic
Links onder op de foto zie je nog net de liksteen hangen. Zijn ze he-le-maal geschift van, ze knokken er zelfs om. Zo van weg jij, IK ben aan het likken, en bong. Je hoort dan het doffe klappen van twee beenharde koppen tegen elkaar. Da's niet zachtjes zoals dat daar toegaat. Ze hebben het naar hun zin lijkt het.
Nu die twee kleintjes er zijn is ook meteen het gedrag van het groepje verandert. Dat viel me vorig jaar ook al op. Een beetje beschermend stelden ze zich rondom de twee op toen ik binnenkwam met de brokkies. Nou dat wordt nog gezellig.
Voorbeeldje hoe schapen tekeer kunnen gaan kijk flimpje; maar zo aggressief heb ik ze zelf nog niet gezien. Er moet dan ook echt iets heftigs gebeurd zijn. Alhoewel als die jongens eenmaal doordraaien is er absoluut geen houden meer aan. Charley (rip) kon ook zo beginnen en als je hem dan niet meteen een dreun verkocht (euhm, terecht wees...) dan kon je maar beter hard weglopen ;=)) Maar wie de baas was wist ie heel goed. En kalmeerde hij altijd vrij vlot. Om niet te zeggen: meteen, onmiddellijk, dadelijk, direkt. En hard hoefde je ook niet op zijn kop te kloppen, een "opvoedkundige" lel was eigenlijk altijd voldoende.
BLOG
Deze blog wordt door heel wat mensen gelezen, en dat doet me natuurlijk veel plezier. Ook mensen buiten onze kennissenkring blijken tot de trouwe lezers te behoren. Ook erg leuk. En soms krijg je wat opmerkingen over de schrijfstijl, die neem je dan goed ter harte want die blog is er grotendeels voor jullie. Tuurlijk probeer je zoveel mogelijk plaatjes erin te zetten, zo langzamerhand zijn het er honderden, dat maakt het leesbaarder. En ook veel levendiger.
Ergens begin december heb ik een landkaartje ingebed (zie rechtsboven) en verrek in nog geen drie maanden tijd hebben jullie meer dan 500 keer de weg naar deze blog gevonden. Volgens Google Analytics zijn dat ongeveer 80 unieke lezer adressen. Grappig toch? Iets wat op verzoek van Fannie is begonnen, om ook tijdens haar missies bij te blijven, en dan zo'n lezersschare heeft gekregen. Dat stimuleert wel moet ik zeggen. Op zijn minst probeer ik een maal per week iets te berichten, soms wordt dat meer, en in de winter nog meer. Een beetje afhankelijk wat er gebeurd, of waarover ik ff wil afreageren. Lammetjes krijgen doet je natuurlijk heel erg blij worden, toch?
Dat landkaartje, daar kun je op klikken en dan zie je uit welke landen de lezers komen, de rode stippen. De meesten uiteraard van NL maar wat doet Libanon in dat rijtje, zal dat een vakantieganger zijn geweest? Leuk zo'n kaartje.
De naming en adoptie van deze twee staat open. De ooi heet inmiddels Cynthia. Wat al die namen moeten, nou ja zolang men er maar lol aan heeft.
OK zugabe, nog een pic
Nu die twee kleintjes er zijn is ook meteen het gedrag van het groepje verandert. Dat viel me vorig jaar ook al op. Een beetje beschermend stelden ze zich rondom de twee op toen ik binnenkwam met de brokkies. Nou dat wordt nog gezellig.
Voorbeeldje hoe schapen tekeer kunnen gaan kijk flimpje; maar zo aggressief heb ik ze zelf nog niet gezien. Er moet dan ook echt iets heftigs gebeurd zijn. Alhoewel als die jongens eenmaal doordraaien is er absoluut geen houden meer aan. Charley (rip) kon ook zo beginnen en als je hem dan niet meteen een dreun verkocht (euhm, terecht wees...) dan kon je maar beter hard weglopen ;=)) Maar wie de baas was wist ie heel goed. En kalmeerde hij altijd vrij vlot. Om niet te zeggen: meteen, onmiddellijk, dadelijk, direkt. En hard hoefde je ook niet op zijn kop te kloppen, een "opvoedkundige" lel was eigenlijk altijd voldoende.
BLOG
Ergens begin december heb ik een landkaartje ingebed (zie rechtsboven) en verrek in nog geen drie maanden tijd hebben jullie meer dan 500 keer de weg naar deze blog gevonden. Volgens Google Analytics zijn dat ongeveer 80 unieke lezer adressen. Grappig toch? Iets wat op verzoek van Fannie is begonnen, om ook tijdens haar missies bij te blijven, en dan zo'n lezersschare heeft gekregen. Dat stimuleert wel moet ik zeggen. Op zijn minst probeer ik een maal per week iets te berichten, soms wordt dat meer, en in de winter nog meer. Een beetje afhankelijk wat er gebeurd, of waarover ik ff wil afreageren. Lammetjes krijgen doet je natuurlijk heel erg blij worden, toch?
Dat landkaartje, daar kun je op klikken en dan zie je uit welke landen de lezers komen, de rode stippen. De meesten uiteraard van NL maar wat doet Libanon in dat rijtje, zal dat een vakantieganger zijn geweest? Leuk zo'n kaartje.
17 februari 2010
Hout en puin
De dag wordt verdeeld tussen het kruien van het puin inclusief het verder slopen van de vloer in het nieuwe appartement en het kruien van hout.
Op de een of andere manier is het hout te vochtig geworden en komen de temperaturen van de houthaard niet echt hoog, nu er wat meer hout naar binnengehaald is wordt dat probleem geleidelijk aan minder en is het een beetje te harden. Sterker nog het wordt nu onaangenaam warm in de woon/slaapkamer. Je bent er maar druk mee. Na enig pielen uitgevlooid hoe je een kruiwagen zo vol mogelijk kun laden, want een ritje heen en weer is toch snel 100 meter. En ziehier het resultaat. Hollande: douze points!!!
Er gaan ongeveer 2 à 3 van dit soort kruiwagens per dag de kachel in. Het is een gesleep met dat hout. OK het houd je van de straat af en je wordt er lekker warm van.
Dat het hout zo nat is kan ik niet echt goed verklaren. De handel goed onder een bâche (soort dekzeil) geborgen. Althans dat deel wat ik gepland had om op te stoken dit jaar. Het hout wordt toch gewoon te vochtig. Voor volgende winter de hele handel maar meteen binnen leggen. Nu wordt er niet elke dag gestookt omdat veel meestal wagenwijd openstaat of in iedergeval frequent open gaat. En je voortdurend in en uitloopt. Ben dan ook flink verkouden nu. Maar om de twee a drie dagen moet de fik er toch echt in anders wordt het te kil in huis. Als je dan aan je buro in de gang zit te lunchen om ff de mail en nieuws binnen te lepelen, dan slaat het op je bezweette rug. Dan pas merk je hoe koud het in huis geworden is met al die deuren open en dicht en niet stoken.
En zo leer je iedere keer weer: hout al in de zomer zagen in lengtes van 50cm en naar binnen halen wat je die winter denkt te gaan gebruiken. Want als het echt vriest, denk aan -20 graden dan moet je alles toch een beetje opendraaien dan krijg je het niet echt warm met hout van buiten. Alleen in de kamers wordt het wel warm. De keuken en lobby blijven steken op 15 graden. Maar die lobby is een thermisch vergiet, dat is een project dat voor de volgende winter opgelost moet worden. Die lijst wordt steeds langer! ;=)
PUIN
Dat slopen van die stalvloer gaat erg langzaam, af en toe toch weer een stuk betonijzer, ka-loote. Soms was het de afgelopen 2 weken echt te koud buiten. En aangezien de ramen nog niet geplaatst zijn is het in het appartement net zo koud als buiten. Een keer plat gegaan met een volle kruiwagen puin toen er weer eens een plak sneeuw lag, dat was balen. Nou ja het hoort er allemaal bij.
En een keer kwamen de schapen achter me aan, stomme cornelis & slimme beesten; het hek opengelaten. En dan begonnen ze tegen de kruiwagen aan te duwen, alsof ze wilden zeggen: BROKKIES! De enige manier om ze weg te krijgen was: met brokkies. Zijn ze verslaafd aan. De laatste keer dat ze weer in het strohok de zak met brokkies aan stonden te knagen, de schuifdeur was natuurlijk open om er met de kruiwagen hout door te kunnen, heb ik lijfelijk de zak tegen die veelvraten moeten beschermen. Met zacht geweld die knapen de deur uit-ge-bonjourd. Wie is hier nu de baas!
Om de kou te ontvluchten ga ik af en toe dan maar in ons privé appartement verder met het dichten van de kieren. Da's een heel gepruts. En nu ben ik niet zo precies dus het gaat nogal eens mis met dat gefiguurzaag. Maar dat stukje vordert wel. Met iedere spleet die ik dichtwerk lijkt de tocht wel af te nemen. Dat is natuurlijk verbeelding, je bent in beweging en het werkwater staat op je voorhoofd, het zal dan wel weer wishfull thinking zijn.
Al met al denk ik nog ruim twee weken voor het slopen nodig te hebben. Het wordt weer warmer da's dan een meevaller. Een andere meevaller is dat het pad rondom de tuin nu mooi groeit, dat is dan mooi met gratis materiaal de paden aanleggen. Dat wel weer dan.
HOUT
Op de een of andere manier is het hout te vochtig geworden en komen de temperaturen van de houthaard niet echt hoog, nu er wat meer hout naar binnengehaald is wordt dat probleem geleidelijk aan minder en is het een beetje te harden. Sterker nog het wordt nu onaangenaam warm in de woon/slaapkamer. Je bent er maar druk mee. Na enig pielen uitgevlooid hoe je een kruiwagen zo vol mogelijk kun laden, want een ritje heen en weer is toch snel 100 meter. En ziehier het resultaat. Hollande: douze points!!! Er gaan ongeveer 2 à 3 van dit soort kruiwagens per dag de kachel in. Het is een gesleep met dat hout. OK het houd je van de straat af en je wordt er lekker warm van.
Dat het hout zo nat is kan ik niet echt goed verklaren. De handel goed onder een bâche (soort dekzeil) geborgen. Althans dat deel wat ik gepland had om op te stoken dit jaar. Het hout wordt toch gewoon te vochtig. Voor volgende winter de hele handel maar meteen binnen leggen. Nu wordt er niet elke dag gestookt omdat veel meestal wagenwijd openstaat of in iedergeval frequent open gaat. En je voortdurend in en uitloopt. Ben dan ook flink verkouden nu. Maar om de twee a drie dagen moet de fik er toch echt in anders wordt het te kil in huis. Als je dan aan je buro in de gang zit te lunchen om ff de mail en nieuws binnen te lepelen, dan slaat het op je bezweette rug. Dan pas merk je hoe koud het in huis geworden is met al die deuren open en dicht en niet stoken.
En zo leer je iedere keer weer: hout al in de zomer zagen in lengtes van 50cm en naar binnen halen wat je die winter denkt te gaan gebruiken. Want als het echt vriest, denk aan -20 graden dan moet je alles toch een beetje opendraaien dan krijg je het niet echt warm met hout van buiten. Alleen in de kamers wordt het wel warm. De keuken en lobby blijven steken op 15 graden. Maar die lobby is een thermisch vergiet, dat is een project dat voor de volgende winter opgelost moet worden. Die lijst wordt steeds langer! ;=)
PUIN
Dat slopen van die stalvloer gaat erg langzaam, af en toe toch weer een stuk betonijzer, ka-loote. Soms was het de afgelopen 2 weken echt te koud buiten. En aangezien de ramen nog niet geplaatst zijn is het in het appartement net zo koud als buiten. Een keer plat gegaan met een volle kruiwagen puin toen er weer eens een plak sneeuw lag, dat was balen. Nou ja het hoort er allemaal bij.
En een keer kwamen de schapen achter me aan, stomme cornelis & slimme beesten; het hek opengelaten. En dan begonnen ze tegen de kruiwagen aan te duwen, alsof ze wilden zeggen: BROKKIES! De enige manier om ze weg te krijgen was: met brokkies. Zijn ze verslaafd aan. De laatste keer dat ze weer in het strohok de zak met brokkies aan stonden te knagen, de schuifdeur was natuurlijk open om er met de kruiwagen hout door te kunnen, heb ik lijfelijk de zak tegen die veelvraten moeten beschermen. Met zacht geweld die knapen de deur uit-ge-bonjourd. Wie is hier nu de baas!
Om de kou te ontvluchten ga ik af en toe dan maar in ons privé appartement verder met het dichten van de kieren. Da's een heel gepruts. En nu ben ik niet zo precies dus het gaat nogal eens mis met dat gefiguurzaag. Maar dat stukje vordert wel. Met iedere spleet die ik dichtwerk lijkt de tocht wel af te nemen. Dat is natuurlijk verbeelding, je bent in beweging en het werkwater staat op je voorhoofd, het zal dan wel weer wishfull thinking zijn.
Al met al denk ik nog ruim twee weken voor het slopen nodig te hebben. Het wordt weer warmer da's dan een meevaller. Een andere meevaller is dat het pad rondom de tuin nu mooi groeit, dat is dan mooi met gratis materiaal de paden aanleggen. Dat wel weer dan.
14 februari 2010
War4Ever
Deze is erg leuk omdat het zo mega kreatief is gedaan. Enjoy.
Blijkt dat onze geschiedenis voornamelijk een aaneenrijging is van oorlogen. =;(
Blijkt dat onze geschiedenis voornamelijk een aaneenrijging is van oorlogen. =;(
13 februari 2010
Frans
De afgelopen maanden heeft er een Nationale Diskussie plaatsgevonden hier in La Douce France. Eigenlijk een maandenlange aubade op het Franse volk zelf, het eigenzijn, hoe bijzonder het is om Frans te zijn, de culture, de taal... blahdiblahdiblère. Dan van de week zou er als een soort mirakel geopenbaard worden wat uit al die duizenden ideeën, opmerkingen, en voorstellen, diskussierondes en fora gekomen was.
En het orakel sprak: de nationale vlag moet op de scholen prijken, op alle scholen moet het volkslied gaan gezongen worden en we gaan een commissie instellen die al die ideeen gaat bekijken.
Verbijstert was ik bij het aanhoren van dit gekrakeel van het orakel! En wanhopig graaf je diep in jezelf, je filosofeert, je gaat in meditatie, en stelt jezelf deze cruciale vraag: "wat is de diepere, wellicht verborgen, betekenis hiervan; de symboliek".
Is dit nu de aanzet tot de zo gezochte nationale eenheid, de kern van het Franse volk?
Al snel kwam de teleurstelling over het klaarblijkelijk onvermogen van de fransjes om, al was het maar iets wat er op leek, iets te destilleren uit dat alles waar men iets mee kan (kon gaan) doen. Kom op, iets wijs, iets verhevends, het hoeft niet veel te zijn, ik smeek je!
Nee, dan simpelweg de vlag hijsen, man, man man. Die rijen filosofen, wijze mannen, geleerde heren en dames, schrijvers en kunstenaars, konden die nu met niets zinnigers komen voor al die tijd die men eraan heeft besteed? Nee dus. We gaan elke morgen het volkslied zingen!
Of zou het dit zijn. Zou het een aansporing zijn voor de gewone mensen, U en ik dus, om, nadat we met zijn allen van onze verbijstering zijn bekomen over zoveel onbenul, dat ieder bij zichzelf te rade gaat? Zich voorts begint af te vragen: "En ik dan? Wat ga ik doen?" Als het dit is, die verborgen boodschap, dat zou dan werkelijk geniaal zijn, wèrkelijk.
Maarre, ik denk niet dat er een soort Da Vinci achtig iets verborgen zit in deze openbaringen.
TAAL
Een paar dagen later stel je jezelf daadwerkelijk die vraag, wat ga jij doen? Natuurlijk heb ik weinig op met de Franse Nationale Eenheid. Sterker nog ik ben slechts te gast in dit land. Maar je hebt je wel te gedragen naar 's lands eer en 's lands wijze. Wat ga ik doen? Een voor de hand leggend ding om te zeggen is: iets van je leven maken... nou ja, welk mooier cliché kunnen we bedenken.
Maar het is wel een van de redenen waarom er elke dag iets meer frans bijgespijkerd wordt. En de inspanning vergrotend om er iets van de bakken, die taal dan in ieder geval. Enfin, ik luisterde toch al naar Frans Culture op de autoradio, en de wekkerradio staat standaard op France Musique. En elke dag doe ik ook een paar van die lesjes online van Francais Facile. Ze zijn echt niet moeilijk en je wordt gericht geprikkeld om hogere scores te halen. En, verbazing, het begint erop te lijken dat de autochtonen me beginnen te begrijpen. Het helpt. Geleidelijk aan vind je ook steeds meer hulpmiddelen op het web. En opnieuw vind ik dat het web de Encyclopedia Universalis is; scholen heb je eigenlijk op die manier niet meer nodig. Wel meer van die mensen die een soort lespakket in elkaar draaien met uitsluitend materiaal van het net. Dat zou wat zijn. Net zoals die gratis site Fancais Facile. http://www.francaisfacile.com. De opmaak ziet er niet uit, blijkbaar meer aandacht gehad voor de content en de techniek, in dit geval het meest belangrijke. Het is een beetje een chaos, maar met goede wil kun je van alles leren. Je hebt wel een minimale basiskennis Frans nodig, dat beslist wel. Niet iets voor beginnende francofielen. Wat me ook opvalt is dat er voortdurend engels tussen de verklarende of begeleidende teksten staat, net alsof die site op een later tijdstip is omgebouwd om andere talen ook aan te kunnen bieden. Slordig.
En deze dan http://www.leconjugueur.com/ vervoegingen overzichtelijk gemaakt. Verschrikkelijk die vervoegingen.
Dan is er nog de site "le professeur" , waar een paar maanden geleden al over is geschreven. Ook handig voor talen leren. En die online woordenboeken die je bijna altijd hebt openstaan, diccionario espagñol bijvoorbeeld is er een die veel gebruikt wordt voor mijn internet contacten. En wat denk je dan van google translate, oh mennnn, een hele batterij van die dingen heb ik verzameld. Papieren woordenboeken staan nu allang stof te vergaren.
Maar goed, over dat Frans nog een keer.
Mezelf maar eens op de borst te kloppend, het begint me na een paar weken al aardig te lukken mijn puntjes wat op te vijzelen bij die online lessen. Gewoon een paar keer herhalen die lesjes en je ramt de theorie er wel in. De vervoegingen lukken nog niet echt maar qua idioom, zinsopbouw en dergelijke begint beter te gaan.
Voor die vervoegingen gebruik ik standaard die tweede link, OK dat is cheaten, maar op de een of andere manier moet je het toch leren. Je tikt een willekeurig woord in om de stam van een werkwoord te vinden. Niet gevonden komt de site met een rijtje suggesties, heel handig. Nou ja gramatica is altijd mijn zwakke punt geweest en zal dat ook wel blijven. Eerlijk gezegd nooit echt moeite voor gedaan, maar nu is er geen ontsnappen meer aan. Zinnen als: "ik nu ging gewenst hebbende..." klinken toch echt krom. En het is soms echt vermakelijk om te zien hoe men het gezicht in de plooi probeert te houden. Zo'n nerveus trekje om de lippen vertelt mij voldoende dat er op dat moment weer iets kroms door mij uitgebraakt wordt. En ach je bent maar een barbaar van een buitenlander. Daarmee bevestig je opnieuw de superieuriteit van de fransman en zijn beheersing van de taal. Maar ze blijven vriendelijk omdat ze merken dat je er moeite voor doet.
Dan bedenk je weer eens in een vergevingsgezinde bui, ieder volk acht diens eigen taal ver verheven boven elke andere. Behalve de nederlanders dan, moeten ze nu nòg in de grondwet zetten dat Nederlands blijkbaar de nationale taal is. Je lacht je toch helemaal te barsten! Dan die fransjes met hun "trots op mijn taal" gevoel, da's andere koek. Sterker nog er bestaat een wet dat er geen vreemde leenwoorden in officiële stukken mogen staan. Toch zijn woorden als white spirit, weekend, en "en black" (zwart werken), en zo gemeengoed geworden.
Niettemin het is gewoon prettig een vreemde taal te beheersen omdat het zoveel extra's geeft. Nieuwe literatuur, cultuur, en films die je anders nooit zou lezen, beleven of bekijken. Buiten dat je ook makkelijker begrip voor vreemdelingen kunt opbrengen als die staan te stotteren.
Zo werd er een paar dagen geleden met iemand geskyped en uiteraard ging het over de taal en hoe je daar mee omgaat. En dan kwam ineens op: je spreekt, leest, en schrijft elke dag in meerdere talen. Da's best wel grappig als je daar zo bij stilstaat. Toegegeven voor een gemiddelde nederlander is dat niets bijzonders, en de gemiddelde tegenwoordig zo verguisde babyboomer spreekt op zijn minst 2 vreemde talen. Voor een amerikaan is dat erg knap, zeggen ze. Dan grinnik je maar wat en legt het standaard cliché maar weer uit dat nederlands op de wereldkaart een stipje is en dat we daarom wel meerdere talen moeten kennen.
Maar taal is geweldig gereedschap. Taal kun je verpletterend gebruiken waarmee je iemand volkomen geweldloos de grond in kan boren, je kunt hem ook de hemel in prijzen en hem of haar daarmee vleugeltjes geven. Een licht gebaar en een enkel woord op het juiste moment doet soms wonderen.
Waarom denk je dat die politici altijd zo vals lachen bij het bij elkaar harken van nietszeggende kretelogie? Omdat ze juist dat geleerd hebben, je komt geloofwaardiger over als je er bij glimlacht. Een gebaar, een enkel woord...
Een goed weekeinde toegewenst.
gewijzigd: 200902131728
9 februari 2010
DitjesenDatjes
Er is hier, zat ik me net ineens te bedenken, een hele menagerie aan beesten. Gek want ik ben eigenlijk helemaal geen huisbeesten fan. Zo zijn er...
BIOS V0.0
Een kat, genaamd BIOS naar Basic Input Output System ;=), die af en toe van die aanhoudende zeur buien heeft dat je er gek van wordt en hem dan maar naar buiten flikkert om er van af te zijn. Daarna drie dagen negeren helpt absoluut. Sindsdien is het kermen een zacht greeuwen geworden, en schorre afstempeling van het keiharde gekerm van eerder. Kunnen katten leren? Deze wel dus. Zal het dan versie 0.1 zijn geworden na zo'n behandeling? Het luistert naar zijn naam en reist al sinds ie klein is mee naar allerlei bestemmingen. Je gooit hem uit de auto en binnen no time is ie weer gewend. Als we de straat in Maurik inrijden wordt ie onrustig. Net alsof hij alles herkent. Merkwaardig. Andersom is dat nog niet zo, maar hij weet wel meteen de weg weer. Bijzonder.
In ieder geval BIOS kwam 15 jaar geleden bij ons zodra die van de mem afgehaald kon worden. Paste in zijn geheel in mijn handpalm en is nog steeds niet een van de grootste. We hebben wat met hem afgelachen. En soms verbaasd over wat ie uitspookt. Vooral als we er niet zijn is het natuurlijk kasie. Geen rotstreken of zo maar echte kattekwaad, ha ha de woordspeling alleen al.
Maar goed na bijna 16 jaar raak je toch wel verknocht aan zo'n beest. Wat je ook zit of ligt te doen, samen lezen we een boek of zitten eindeloos op het internet te schooieren, dan ligt ie bij voorkeur boven op je. Toen ie nog klein was was de cursor nog iets waar je jacht op moest maken. Later kwam de laserpointer, speelgoed had ie niet veel mee, en waar ie gek op is zijn halfdode muizen.
Of hij lag in mijn nek terwijl ik tot diep in de nacht in mijn hoge rugstoel zat te programmeren. En nu kruipt ie altijd op me als ik een moment ergens stil zit, te lezen, flimpie te kijken of gewoon zit te pimpelen op het balkon. Zolang ie maar weet dat je in de buurt bent is ie een held.
Ook zijn eetgedrag is merkwaardig, wat de baas lust, lust hij ook, zegt Fannie. De vreemdste dingen. Kwark, mits juist gezoet is ie gek op. Spullen met knoflook, sambal, het gaat er allemaal in. Een vleugeltje van de kip currie, ook geen probleem. Klop je een beetje op de snijplank, zoef, meneer staat al te kermen om een beetje voor hem. Nou ja ook een beetje mijn eigen fout, ik voer hem altijd wat. Bij voorkeur uit de hand, en dan moet ie op zijn achterste poten staan om het te pakken. Vind ik leuk, en is een goede oefening voor'm, blijft ie lenig van. Je kunt hem nog steeds in allerlei bochten wringen, en dan hangt ie lam in je handen en kijkt je soms lijdzaam aan zo van, genoeg lol gehad baas? Maar ja je dicht dieren graag menselijke eigenschappen toe, nietwaar.
Vorige week kwam de hond van Louise mee naar binnen. En dat was lachen. Je ziet op youtube wel eens van die jonge lenigerts hoog langs een muur lopen alsof de zwaartekracht niet meer bestaat. Nou Bios scheurde, na een bliksemsnelle kennismaking, vertikaal langs de keukenlades schuin over de rand van het keukenblad in veiligheid. Natuurlijk wel na eerst een haal naar hondlief uitgedeeld te hebben. Het blijft natuurlijk een krengetje. Maar toch, je lacht je te barsten, zo'n kat van bijna 16 effe de free fall nadoen in de keuken.
Ach en zo kan ik wel een boek volschrijven over die gast.
Die komt ergens bij de Kilamanjaro weg zeggen we altijd spottend, als ie weer eens aan het fladderen is. Een kado van Fannie's ouders 30 jaar geleden, die hem meegenomen hebben vanuit Liberia. Dus die vogel moet al wat ouder zijn dan 30. Maar goed. Floppy is een kanibaal. Die knauwt met goeste kippenbotjes aan gruizels om het merg eruit te slurpen. Daar kan ie bijna niet genoeg van krijgen! Ook een soort allesvreter dus, met beperkingen uiteraard.
Aan een vleugel is ie lam, bij het vangen ofzo gebeurd. Echt vliegen is er dan ook niet bij, en kun je de kooi altijd openlaten. Bios heeft een keer geprobeerd een pass op Flop te nemen. Buiten dat flop zijn kaken al opensperde kreeg Bios ook nog eens een doodsklap van Fannie, is dat ook weer geleerd. Toch aast Flop nog steeds op dat irritant omhoog stekende puntje van Bios' staart. Het lukt altijd net niet, maar treiteren doen ze elkaar graag. Flop roept Bios bij naam, en daar stinkt ie nogal eens in. Of doet m'n fluitje na en dan komt het kreng ook wel eens opdraven om daarna flink te balen dat ie daar weer is ingetuind. Een vette grijns veegt zich dan om onze monden.
Ook dit beestje heeft zijn nukken, je moet alert blijven als je hem aanhaalt. Want dan zapp! Bijt ie in je vinger.
Lotti, een oud collega uit mijn studenten tijd, 'k werkte als afwasser en hulp van alles in een hotel, heeft een paar jaar geleden eens bij ons gelogeerd en kreeg Floppy zover om op haar arm te komen lopen. En trots dat ze daarop was! Maar dat gebeurde niet voordat Flop haar diep in de duim had gehakt. Dat was een behoorlijke wond. Maar ja je ziet wat je met veel geduld en pijn kunt bereiken met zo'n vogel.
Als ie honger heeft roept ie luidkeels om "snoep" of als ie iets ziet waar ie trek in heeft. Als wij zitten te eten gaat de veestapel ook eten. Waar halen z't vandaan.
Beiden zijn erg aardig voor de gasten en laten zich zonder problemen aanhalen. Die aaibaarheidsfaktor is groot.
Tsja dat is de nieuwste hobby hier. Voor het maaien van het gras oorspronkelijk aangeschaft. Nu is het principe dat ze zich zelf moeten terugbetalen, triest voor diegenen die daarom het loodje leggen. Niets is perfect, toch?
Over die schapen heb ik zo langzamerhand wel voldoende geschreven. En nieuwe avonturen zijn er sindsdien eigenlijk ook niet te melden. Natuurlijk worden ze elke dag ernstig bekeken met het oog op zwellende uiers (het begint), vochtige vulva's (nog niet echt) en of ze een beetje schoon zijn (mwah). Want het miezert nogal en daar worden de beesten nogal vuil van.
Vanochtend weer een nieuwe hooibaal aangebroken, zoveel mogelijk dat bindtouw eruit gesloopt en we zijn weer voor verscheidene weken gedekt. Nu je toch een paar keer per dag over de vloer komt lijken ze me toch wat makker te worden. En lopen ze niet meer weg als je met het hooi aan het klooien bent. Ze lopen je gewoon omver als het moet.
Kwam ik vanmiddag in de wei om de mollenhopen uit elkaar te harken, dat is namelijk hardstikke goede vette klei, komen ze toch weer op je af, ook al was het nog geen voedertijd, in mijn ogen dan. Na gedane arbeid dan maar weer brokkies uitdelen. Ook een manier om ze telkens op je af te laten komen: brokkiessss!. Totdat het zover is blijven ze toch om je heen zekkeren. Zo van: kom op met die brokkies anders blijven we je gewoon voor de voeten lopen. Pure chantage!
Al met al loopt hier dus toch aardig wat vee rond, en dat voor een asfalt-tijger als ondergetekende. Maar het is, ook al had ik dat niet verwacht, toch heerlijk zo'n beetje aanklooien met die beesten. Het houd je in ieder geval bezig in de winter. Buiten natuurlijk puin kruien en vloertje slopen wat er voor deze maand op de agenda staat.
A propos. Dat uit elkaar harken van die mollenhopen heeft ook een prettig neven effect. Vorig jaar bleek dat mollen daar niet echt van houden, en zo waren ze op zeker moment verdwenen. Dus nu maar eens op grotere schaal uitharken, en kijken of dat niet toeval was. In ieder geval helpt voor het tegengaan van mierenbulten in de tuin en je breekt je nek er niet over als het gras wat hoger is. Je zou die hopen ook kunnen opscheppen, vermengen met zand en zaagsel om als plantmedium voor de toekomstige plantenbakken te gebruiken. Afijn we gaan eerst het uitharken maar eens uitproberen.
gewijzigd 200902111727
SITE
Nu heb ik de afgelopen 10 jaar best wel wat ervaring opgedaan met het bouwen van een website. Ook onze website lemoutonquirit.eu bouw ik dan zelf. Het karakter van deze site is wel totaal anders dan de informatie sites die ik tot nu toe heb gebouwd. Met dit nieuwe idee moet ik nog wat ervaring opdoen, dat blijkt ook wel uit het telkens veranderende formaat. Maar met behulp van John en Fannie's kritische opmerkingen kom ik een heel eind.
Als je op de website van lemoutonquirit.eu kijkt zie je links van de url in het scherm (op de adresregel) de schapenkop van hierboven staan, OK heel klein dan. Dat noemen ze een "favicon"; een soort web icoontje. Vond ik wel leuk als kenmerk.Voor wie een website onderhoudt: elk klein plaatje genaamd favicon.ico zal zich op die plek proberen te nestelen. Wordt ook zichtbaar in je bookmarks. Grappig dingetje weer.
Dan rest de vraag hoe gebruiken de mensen je site. Daarvoor heb ik Google analyse gelinked. OK misschien niet de beste keuze (big brother zoiets?), maar het is wel gratis, dusss. Daarmee zie je uit welke landen de meeste bezoekers komen, welke pagina's het meest of minst bekeken worden. En of de doelpagina's bereikt worden. Perfecte informatie om je site te optimaliseren voor je bezoekers. Niet verrassend komen de meeste bezoekers uit NL, en FR staat op de tweede plaats. Daarna is er een hele tijd niets en dan volgt de rest van europa.
Het vreet tijd, je blijft er mee aan de gang totdat je het gevoel hebt dat het door de commissie geaccepteerd wordt.
Sinds gisteren staat er een nieuwe, iets overzichtelijker NL pagina op de site. Met een nieuwe opmaak die meeloopt met het formaat van het scherm. Moet je je window van je browser maar eens kleiner maken, dan zie je het effect. En een die ook veel sneller laad. De frans talige pagina wordt nu omgewerkt en komt deze week ook on-line, nu nog iemand vinden die zo vriendelijk is om van mijn frans ook daadwerkelijk Frans te maken. Daarna komen de duitse- en engelstalige pagina's aan de beurt.
Om een site als deze op te zetten, dat is toch een hele klus, maar de avonden zijn lang, geen TV, dus een prima tijdspassering. En het is erg leerzaam, wat je al niet op het net vind aan info is werkelijk geweldig.
Nu is de verfijningsronde aangebroken. Moet nog zoiets van bezettingskalender, reserveringsformuliertje, contactform, dingen die je kunt downloaden bijvoorbeeld routebeschrijvingen, contracten etc. toevoegen. Kortom er is nog genoeg te doen voordat het een bijna perfecte site wordt. Want uitbesteden zoals je zoveel B&B's ziet doen is, buiten dat dat niet te betalen is, natuurlijk mijn eer te na. Dan maar een paar maanden extra werk. In ieder geval kun je info er opzetten zoals wij het willen, en op het moment dat dat schikt. Zonder iedere keer weer een poot uitgedraaid te worden of te moeten wachten op de ontwikkelaar. Die moet je dan toch weer uitleggen wat je wilt etc etc...
BIOS V0.0
In ieder geval BIOS kwam 15 jaar geleden bij ons zodra die van de mem afgehaald kon worden. Paste in zijn geheel in mijn handpalm en is nog steeds niet een van de grootste. We hebben wat met hem afgelachen. En soms verbaasd over wat ie uitspookt. Vooral als we er niet zijn is het natuurlijk kasie. Geen rotstreken of zo maar echte kattekwaad, ha ha de woordspeling alleen al.
Maar goed na bijna 16 jaar raak je toch wel verknocht aan zo'n beest. Wat je ook zit of ligt te doen, samen lezen we een boek of zitten eindeloos op het internet te schooieren, dan ligt ie bij voorkeur boven op je. Toen ie nog klein was was de cursor nog iets waar je jacht op moest maken. Later kwam de laserpointer, speelgoed had ie niet veel mee, en waar ie gek op is zijn halfdode muizen.
Of hij lag in mijn nek terwijl ik tot diep in de nacht in mijn hoge rugstoel zat te programmeren. En nu kruipt ie altijd op me als ik een moment ergens stil zit, te lezen, flimpie te kijken of gewoon zit te pimpelen op het balkon. Zolang ie maar weet dat je in de buurt bent is ie een held.
Ook zijn eetgedrag is merkwaardig, wat de baas lust, lust hij ook, zegt Fannie. De vreemdste dingen. Kwark, mits juist gezoet is ie gek op. Spullen met knoflook, sambal, het gaat er allemaal in. Een vleugeltje van de kip currie, ook geen probleem. Klop je een beetje op de snijplank, zoef, meneer staat al te kermen om een beetje voor hem. Nou ja ook een beetje mijn eigen fout, ik voer hem altijd wat. Bij voorkeur uit de hand, en dan moet ie op zijn achterste poten staan om het te pakken. Vind ik leuk, en is een goede oefening voor'm, blijft ie lenig van. Je kunt hem nog steeds in allerlei bochten wringen, en dan hangt ie lam in je handen en kijkt je soms lijdzaam aan zo van, genoeg lol gehad baas? Maar ja je dicht dieren graag menselijke eigenschappen toe, nietwaar.
Vorige week kwam de hond van Louise mee naar binnen. En dat was lachen. Je ziet op youtube wel eens van die jonge lenigerts hoog langs een muur lopen alsof de zwaartekracht niet meer bestaat. Nou Bios scheurde, na een bliksemsnelle kennismaking, vertikaal langs de keukenlades schuin over de rand van het keukenblad in veiligheid. Natuurlijk wel na eerst een haal naar hondlief uitgedeeld te hebben. Het blijft natuurlijk een krengetje. Maar toch, je lacht je te barsten, zo'n kat van bijna 16 effe de free fall nadoen in de keuken.
Ach en zo kan ik wel een boek volschrijven over die gast.
FLOPPY V1.0
Aan een vleugel is ie lam, bij het vangen ofzo gebeurd. Echt vliegen is er dan ook niet bij, en kun je de kooi altijd openlaten. Bios heeft een keer geprobeerd een pass op Flop te nemen. Buiten dat flop zijn kaken al opensperde kreeg Bios ook nog eens een doodsklap van Fannie, is dat ook weer geleerd. Toch aast Flop nog steeds op dat irritant omhoog stekende puntje van Bios' staart. Het lukt altijd net niet, maar treiteren doen ze elkaar graag. Flop roept Bios bij naam, en daar stinkt ie nogal eens in. Of doet m'n fluitje na en dan komt het kreng ook wel eens opdraven om daarna flink te balen dat ie daar weer is ingetuind. Een vette grijns veegt zich dan om onze monden.
Ook dit beestje heeft zijn nukken, je moet alert blijven als je hem aanhaalt. Want dan zapp! Bijt ie in je vinger.
Lotti, een oud collega uit mijn studenten tijd, 'k werkte als afwasser en hulp van alles in een hotel, heeft een paar jaar geleden eens bij ons gelogeerd en kreeg Floppy zover om op haar arm te komen lopen. En trots dat ze daarop was! Maar dat gebeurde niet voordat Flop haar diep in de duim had gehakt. Dat was een behoorlijke wond. Maar ja je ziet wat je met veel geduld en pijn kunt bereiken met zo'n vogel.
Als ie honger heeft roept ie luidkeels om "snoep" of als ie iets ziet waar ie trek in heeft. Als wij zitten te eten gaat de veestapel ook eten. Waar halen z't vandaan.
Beiden zijn erg aardig voor de gasten en laten zich zonder problemen aanhalen. Die aaibaarheidsfaktor is groot.
SCHAPEN
Tsja dat is de nieuwste hobby hier. Voor het maaien van het gras oorspronkelijk aangeschaft. Nu is het principe dat ze zich zelf moeten terugbetalen, triest voor diegenen die daarom het loodje leggen. Niets is perfect, toch?
Over die schapen heb ik zo langzamerhand wel voldoende geschreven. En nieuwe avonturen zijn er sindsdien eigenlijk ook niet te melden. Natuurlijk worden ze elke dag ernstig bekeken met het oog op zwellende uiers (het begint), vochtige vulva's (nog niet echt) en of ze een beetje schoon zijn (mwah). Want het miezert nogal en daar worden de beesten nogal vuil van.
Vanochtend weer een nieuwe hooibaal aangebroken, zoveel mogelijk dat bindtouw eruit gesloopt en we zijn weer voor verscheidene weken gedekt. Nu je toch een paar keer per dag over de vloer komt lijken ze me toch wat makker te worden. En lopen ze niet meer weg als je met het hooi aan het klooien bent. Ze lopen je gewoon omver als het moet.
Kwam ik vanmiddag in de wei om de mollenhopen uit elkaar te harken, dat is namelijk hardstikke goede vette klei, komen ze toch weer op je af, ook al was het nog geen voedertijd, in mijn ogen dan. Na gedane arbeid dan maar weer brokkies uitdelen. Ook een manier om ze telkens op je af te laten komen: brokkiessss!. Totdat het zover is blijven ze toch om je heen zekkeren. Zo van: kom op met die brokkies anders blijven we je gewoon voor de voeten lopen. Pure chantage!
Al met al loopt hier dus toch aardig wat vee rond, en dat voor een asfalt-tijger als ondergetekende. Maar het is, ook al had ik dat niet verwacht, toch heerlijk zo'n beetje aanklooien met die beesten. Het houd je in ieder geval bezig in de winter. Buiten natuurlijk puin kruien en vloertje slopen wat er voor deze maand op de agenda staat.
A propos. Dat uit elkaar harken van die mollenhopen heeft ook een prettig neven effect. Vorig jaar bleek dat mollen daar niet echt van houden, en zo waren ze op zeker moment verdwenen. Dus nu maar eens op grotere schaal uitharken, en kijken of dat niet toeval was. In ieder geval helpt voor het tegengaan van mierenbulten in de tuin en je breekt je nek er niet over als het gras wat hoger is. Je zou die hopen ook kunnen opscheppen, vermengen met zand en zaagsel om als plantmedium voor de toekomstige plantenbakken te gebruiken. Afijn we gaan eerst het uitharken maar eens uitproberen.
gewijzigd 200902111727
RESERVERINGEN
De eerste reserveringen komen binnen en dat weekeinde van 5/6 juni schijnt nogal populair te zijn, we zijn voor dat weekeinde helemaal uitverkocht. Inclusief onze eigen slaapkamer. Een week of zo geleden heb ik speciaal voor mensen buiten Frankrijk een paypal account aangemaakt, en dat werkt ook al. De eerste reservering is er al op binnen gekomen. Via dat account kun je trouwens ook zonder dat je een PayPal account hebt met een credit kaart of bankkaart betalen. Geweldig, heb je dan ook geen ge-k... meer met buitenlandse cheques of mensen die niet kunnen betalen van buiten de EU of zo. Daarmee is de site in financieel opzicht wel rondgebreid.SITE
Nu heb ik de afgelopen 10 jaar best wel wat ervaring opgedaan met het bouwen van een website. Ook onze website lemoutonquirit.eu bouw ik dan zelf. Het karakter van deze site is wel totaal anders dan de informatie sites die ik tot nu toe heb gebouwd. Met dit nieuwe idee moet ik nog wat ervaring opdoen, dat blijkt ook wel uit het telkens veranderende formaat. Maar met behulp van John en Fannie's kritische opmerkingen kom ik een heel eind.
Als je op de website van lemoutonquirit.eu kijkt zie je links van de url in het scherm (op de adresregel) de schapenkop van hierboven staan, OK heel klein dan. Dat noemen ze een "favicon"; een soort web icoontje. Vond ik wel leuk als kenmerk.Voor wie een website onderhoudt: elk klein plaatje genaamd favicon.ico zal zich op die plek proberen te nestelen. Wordt ook zichtbaar in je bookmarks. Grappig dingetje weer.
Dan rest de vraag hoe gebruiken de mensen je site. Daarvoor heb ik Google analyse gelinked. OK misschien niet de beste keuze (big brother zoiets?), maar het is wel gratis, dusss. Daarmee zie je uit welke landen de meeste bezoekers komen, welke pagina's het meest of minst bekeken worden. En of de doelpagina's bereikt worden. Perfecte informatie om je site te optimaliseren voor je bezoekers. Niet verrassend komen de meeste bezoekers uit NL, en FR staat op de tweede plaats. Daarna is er een hele tijd niets en dan volgt de rest van europa.
Het vreet tijd, je blijft er mee aan de gang totdat je het gevoel hebt dat het door de commissie geaccepteerd wordt.
Sinds gisteren staat er een nieuwe, iets overzichtelijker NL pagina op de site. Met een nieuwe opmaak die meeloopt met het formaat van het scherm. Moet je je window van je browser maar eens kleiner maken, dan zie je het effect. En een die ook veel sneller laad. De frans talige pagina wordt nu omgewerkt en komt deze week ook on-line, nu nog iemand vinden die zo vriendelijk is om van mijn frans ook daadwerkelijk Frans te maken. Daarna komen de duitse- en engelstalige pagina's aan de beurt.
Om een site als deze op te zetten, dat is toch een hele klus, maar de avonden zijn lang, geen TV, dus een prima tijdspassering. En het is erg leerzaam, wat je al niet op het net vind aan info is werkelijk geweldig.
Nu is de verfijningsronde aangebroken. Moet nog zoiets van bezettingskalender, reserveringsformuliertje, contactform, dingen die je kunt downloaden bijvoorbeeld routebeschrijvingen, contracten etc. toevoegen. Kortom er is nog genoeg te doen voordat het een bijna perfecte site wordt. Want uitbesteden zoals je zoveel B&B's ziet doen is, buiten dat dat niet te betalen is, natuurlijk mijn eer te na. Dan maar een paar maanden extra werk. In ieder geval kun je info er opzetten zoals wij het willen, en op het moment dat dat schikt. Zonder iedere keer weer een poot uitgedraaid te worden of te moeten wachten op de ontwikkelaar. Die moet je dan toch weer uitleggen wat je wilt etc etc...
6 februari 2010
THOCP
THOCP staat voor The History of Computing Project (www.thocp.net). Er wordt sinds 1986 aan het materiaal gewerkt. Ook al stamt het gros van het verhaal van mijn hand, daarom mag ik niet vergeten de vele andere redacteuren van de afgelopen jaren. En ook niet in het minst alle kritiek, opmerkingen en suggestie die de lezers emailen. Zelfs nu nog na een paar jaar op een heel laag pitje gestaan te hebben.
JUBILEUM
Wat is er vandaag zo bijzonder aan? Wel vandaag, 6 februari, staat de site in zijn huidige opzet 10 jaar on line. Daarvoor zijn er wat experimenten geweest om het onderwerp de wereld in te krijgen (papier, floppy, CD), maar zonder al te groot publiek. In deze pre web jaren kwam het onderwerp computergeschiedenis nauwelijks ter sprake, niet op scholen en helemaal niet onder het algemene publiek. Anno 2010 is het een standaard les op colleges en HBO's.
Voor ons project was er aanvankelijk ook geen grote belangstelling. Dat kwam pas toen het verhaal in het engels werd vertaald (20000206). En 4000 unieke bezoekers op de site was de eerste paar jaar helemaal niets. Dat je zo'n site moet blijven onderhouden blijkt wel uit het feit dat het bezoekers aantal nu tot ongeveer 2000 bezoekers per dag is geslonken. De laatste paar extreem drukke werkzame jaren en mijn vertrek naar LDF hakte behoorlijk in op het aantal lezers. De site stond op een laag pitje. Ook was het traditie elk jaar een nieuwe front pagina te maken, maar de laatste vormgeving beviel goed dus die kon wel wat langer mee dacht ik. Dat gezegd hebbende lijkt me wel voldoende over dit project zonder einde.
Klik hier om eens rond te neuzen op die site.
Nee ga ik niet uitwijden over hoe het allemaal begon, lees dat maar op deze pagina, als je dat wilt weten. Volsta ik met te zeggen: het is een levenswerk geworden. Nog ff en iets als 25 jaar zoeken, schrijven, mailen en verzamelen zit erop. Maar het is ook dan nog lang niet af, nieuwe ideeen over vormgeving en inhoud zitten al in de pen. De manier waarop de informatie zal worden aangeboden wordt anders.
En al heb ik de laatste 3 - 4 jaar niet zoveel aan de site gewerkt als ik wel gewild zou hebben, heb mezelf wel beloofd dat weer op te pakken als de verbouwing in dit ernorme huis zo'n beetje voorbij is. Dat zal dan aan het eind van de komende zomer zijn. Geen gigantische stoftroep meer, althans niet in het woongedeelte, en het gasten seizoen is dan weer voorbij.
Kijk er nu al naar uit weer mijn neus in de boeken te duwen en de schandelijk verwaarloosde kontakten weer aan te halen.
JUBILEUM
Wat is er vandaag zo bijzonder aan? Wel vandaag, 6 februari, staat de site in zijn huidige opzet 10 jaar on line. Daarvoor zijn er wat experimenten geweest om het onderwerp de wereld in te krijgen (papier, floppy, CD), maar zonder al te groot publiek. In deze pre web jaren kwam het onderwerp computergeschiedenis nauwelijks ter sprake, niet op scholen en helemaal niet onder het algemene publiek. Anno 2010 is het een standaard les op colleges en HBO's.
Voor ons project was er aanvankelijk ook geen grote belangstelling. Dat kwam pas toen het verhaal in het engels werd vertaald (20000206). En 4000 unieke bezoekers op de site was de eerste paar jaar helemaal niets. Dat je zo'n site moet blijven onderhouden blijkt wel uit het feit dat het bezoekers aantal nu tot ongeveer 2000 bezoekers per dag is geslonken. De laatste paar extreem drukke werkzame jaren en mijn vertrek naar LDF hakte behoorlijk in op het aantal lezers. De site stond op een laag pitje. Ook was het traditie elk jaar een nieuwe front pagina te maken, maar de laatste vormgeving beviel goed dus die kon wel wat langer mee dacht ik. Dat gezegd hebbende lijkt me wel voldoende over dit project zonder einde.
Nee ga ik niet uitwijden over hoe het allemaal begon, lees dat maar op deze pagina, als je dat wilt weten. Volsta ik met te zeggen: het is een levenswerk geworden. Nog ff en iets als 25 jaar zoeken, schrijven, mailen en verzamelen zit erop. Maar het is ook dan nog lang niet af, nieuwe ideeen over vormgeving en inhoud zitten al in de pen. De manier waarop de informatie zal worden aangeboden wordt anders.
En al heb ik de laatste 3 - 4 jaar niet zoveel aan de site gewerkt als ik wel gewild zou hebben, heb mezelf wel beloofd dat weer op te pakken als de verbouwing in dit ernorme huis zo'n beetje voorbij is. Dat zal dan aan het eind van de komende zomer zijn. Geen gigantische stoftroep meer, althans niet in het woongedeelte, en het gasten seizoen is dan weer voorbij.
Kijk er nu al naar uit weer mijn neus in de boeken te duwen en de schandelijk verwaarloosde kontakten weer aan te halen.
5 februari 2010
Schapen
Loos alarm voor de geboorte, het vloeien is weer gestopt. En bij nader inzien waren de uiers ook nog niet echt gezwollen, een teken van dat er een worp op handen is. Waar je al niet op moet letten. Weer een leermoment geweest dus. Gewoon geduld hebben en goed kijken naar het gedrag van de beesten. En die kunnen je nog altijd verassen. Een van de ooien is loeidik, die verdiend extra observatie.
Ben je lekker aan het kruien met het hout, lopen ze je voor de voeten, flikkert je kruiwagen om. Want natuurlijk willen ze brokjes hebben. Toch wel apart dat zoiets je herkent voor wat je bent: de provider. En dat er brokkies te halen vallen als je op komt dagen. Maar goed het begint weer te regenen en dus dan maar de brokkies uitdelen. Het lijkt wel dope voor die beesten want ze drukken elkaar van hun plek af. Geen milimeter geven ze toe. Lijken wel de autorijders in NL ;=) Dram als kleinste wordt gewoon weggedrukt door de grotere, en hoogbezwangerde "Sprot" - te herkennen aan meerdere vlekkies aan het rechteroor. En verdomd, Dram zet zich schrap en neemt een snoekduik, verovert zowaar een mondvol brokken voordat ie weer opgebonjourd wordt door de groteren. Geweldig. Die wordt zeker de stamvader van de volgende lichting lammeren. Over brokkies gesproken.
Wat ook erg grappig is dat je maar een paar keer hoeft te rammelen met de bak om ze van achter in de wei naar de stal te lokken. En wel in galop. De hoogzwangeren lopen nu wat moeilijk, maar haast hebben ze altijd wel om bij de voederbak te komen. Het alfa vrouwtje wordt door geen enkel schaap voorbij gelopen, typisch, dus het gaat allemaal in haar tempo. Maar normaal gesproken is het een gestrekte draf. Die krengen kunnen echt hard gaan! Daar ga ik eens een flimpie van maken, lachen!
KEEL
Fannie heeft een of andere keel ontsteking, de arme. Een diepdonkerbruine stem klinkt door de telefoon. Toen ze vertrok naar NL kwam er al een onduidelijk geluid uit haar keel. En gisteren was het niet meer te verstaan. Na een bezoek aan herr doktor was het: verplicht in je bed! En voor haar is dat, niets doen, de ergste straf die je maar kunt bedenken. Thee met honing, anti biotica en een paar goede nachtrusten moeten de klus klaren. Zelf heb ik er een schampschot ervan opgelopen, een droge strot, misselijk en koppijn. Daarom gisteren ook maar in bed gebleven.
Wijs dan aan wat er gereinigd moet worden en op-ge-kalefatert het zwart uitgeslagen deel op de foto. Tot drie keer toe moest ik dat uitleggen, om geen vergissingen te krijgen, zei ie. Elegante manier om te zeggen: ik versta je niet goed. Kun je nagaan hoe slecht mijn frans nog is. Afijn het werd uiteindelijk duidelijk en wij weer naar binnen de verwarmde keuken in. En zonder te hebben gemeten gaf hij, na een beetje gegoochel op een gammele calculateur, zomaar een prijs af van, schrik niet, 2400 euries. Nu behield ik mijn pokerface en dacht ff na over de te volgen taktiek. Vraagt ie ook nog: "u kijkt bedachtzaam". Tuurlijk. Een schriftelijke offerte kon er niet af (vereist volgens de franse wet) En het geschutter met zijn documentatie gaf me toch een beetje het kofferbak (automarkt apeldoorn) gevoel. Een sjoemelende net beginnende ondernemer die met wat bij elkaar geschraapte documentatie zijn act duidelijk niet voor elkaar had. Het enige dat naar hem toe wel goed zit is natuurlijk de prijs. De rest: een fatsoenlijke offerte waaruit duidelijk blijkt wat er gaat gebeuren en hoe. Dat ontbrak.
Op mijn vraag hoe lang hij er over zou doen, kwam een duidelijk antwoord: drie dagen. Dus zeg maar vijf. Materiaal? Dat en dat. Kijk en nu kon ik mijn berekening wel maken. En laten we het simpel houden de kosten bestaan uit loon, materiaal en afschrijving (=inclusief overhead) Loon duidelijk, materialen opgezocht zoveel kilo schoonmaak en verf, afschrijving, overhead etc. Alles verhogend met 25% winst, dan kom ik op een overwinst van 250 euries uit. Twintig procent van de factuur is sowieso de onderhandelingsruimte heb ik gehoord dus 480 euries valt uit te onderhandelen omdat ze die sowieso boven op de prijs zetten. Geven ze daarmee eigenlijk gewoon een sigaar uit eigen doos weg. Plus nog eens de buitenlander toeslag - vaak ook iets als 10-20%. Mijn onderhandelingsruimte ligt dan tussen de 250 en 480 euries. En wie een betere calculatie heeft mag het zeggen. Als ik het zelf zou doen kom ik op 500-750 euries materialen en twee weken werk. Een beetje afhankelijk hoe ik in de tijd zit is de keuze dus duidelijk. Zelf doen bij voldoende tijd. Vorig jaar heb ik eens een experiment gedaan met bleekwater en dat plekje is nog steeds schoon! Dat is daarmee simpel, snel en doeltreffend gebleken, mijn ideaal voor dit soort klussen. Buiten dat er nog wel het een en ander aan reparatie van de crepie (stuc) gedaan moet worden.
Op zijn vraag wanneer dat moest plaats vinden hanteerde ik mijn planning: begin mei. Zijn gezicht betrok hierop. Natuurlijk, winterwerk (slappe tijd) is altijd beter. Maar er moet nog zoveel gebeuren voordat de gevel daarvoor klaar is, blahdiblah, jemineerde ik. OK geef me een belletje 2 maanden van te voren als u denkt dat u zover bent. En daarmee kon de man weer in zijn autootje klimmen en naar een volgende klus op jacht.
Tuurlijk, dit soort dingen is een soort van "tug-of-war" spel met bieden en loven totdat je er uit bent en de prijs redelijk klinkt. Voor beide partijen dan. Het afgelopen anderhalf jaar is er veel geleerd over dit soort zaken. ;=)
REFLECTIE
En sta je er bij stil, de afgelopen periode is een en al leermoment geweest. Hoe ga je met gasten om, hoe kien je het uit dat je binnen je kook-budget blijft. Hoe wordt je niet al te optimistisch bij je planning. Hoe gaat dat met die schapen (paniek!) en ga zo maar door. En dan dat Frans, ook een avontuur in een taal waarbij een totaal nieuwe horizont zich opent. Je leert het plattelandsvolk nu iets beter inschatten. Nee ze lopen de deur niet bij je plat, moet er niet aan denken, maar het zijn vriendelijke mensen. Je buurman houdt ongevraagd een oogje in het zeil op de beesten en voedert ze dan, als het echt nodig is, in je afwezigheid. Dat is het ouderwetse noaboarschap (buurhulp) dat nog leeft hier. Hoewel, ook een bevolking die je natuurlijk met een grote glimlach zondermeer een poot uitdraait, maar hee dat hoort bij het spel! Het eten smaakt beter, voller. Er is geen nadrukkelijke overheids bemoeienis. En de gemeente secretaris belt je op om te vragen of je nog gebruik wilt maken van je houtrechten, ook al is de inschrijftijd al lang verlopen, (was die formulier kwijt) da's ook weer zo wat.
Oh nee niet alles is zonnig. De burokratie is hier vreselijk. En bij pech of iets waar je met de overheid in de clinch komt, dan kun je maar beter emigreren, als tweederangs burger - die een buitenlander hier natuurlijk altijd is en blijft. Het leven is iets duurder dan in NL, vooral als het op speciaal dingetjes aankomt. Handgemaakte zaken zijn al helemaal niet te betalen, van eten tot tafels en van diensten naar stripboeken. Om maar eens wat te noemen. Natuurlijk kanker je er als rasechte nederlander op los! Geef je af op de eigenaardigheden van het land en de mensen. Maar onder die streep, kijk, daaronder, dan is het goed.
Maar dat is niet alleen in LDF zo, dat is in alle landen waar men dit gevoel van vrijheden nog heeft. En waar men zijn eigen gangetje nog kan gaan zonder dat er meteen een ambtenaar op je stoep staat. Of iemand op zijn lip te zitten. En waar niet elke meter die je aflegd in een of andere database wordt vastgelegd. Je niet meteen een boete krijgt als je wiel 3 mm buiten de lijn van een parkeervak staat. Daarvan, Daarvan zijn er nog landen genoeg, je moet alleen ff zoeken wat je het meeste aantrekt.
Lao Tse zei: "als je een kans wilt moet je wel je hand uitsteken om hem te pakken."
En dat hebben Fannie en ik gedaan.
Over de rol verdeling gesproken. Mensen zijn wel eens nieuwschierig hoe wij dat doen. Nou, dat in het diepe springen is mijn specialiteit, en Fannie houdt alles binnen de perken van de realiteit. Want ikke zei de gek zou rustig aan een soort van La Sagrada Familia - die in Barcelona - gaan beginnen. Fannie trekt me dan aan het vestje en brengt me terug naar de reeele wereld. Deze jongen zuigt wat uit zijn duim, en Fannie brengt dan subtiel de zaken binnen proporties. Fannie richt LMQR in - bepaalt de kraak en smaak van LMQR - en ikke levert het doe ding: die arbeit. En toch, misschien is Le Mouton Qui Rit ook wel zo'n Sagrada Familia project. 8). Mijn dromen kennen althans geen grenzen.
KEEL
Fannie heeft een of andere keel ontsteking, de arme. Een diepdonkerbruine stem klinkt door de telefoon. Toen ze vertrok naar NL kwam er al een onduidelijk geluid uit haar keel. En gisteren was het niet meer te verstaan. Na een bezoek aan herr doktor was het: verplicht in je bed! En voor haar is dat, niets doen, de ergste straf die je maar kunt bedenken. Thee met honing, anti biotica en een paar goede nachtrusten moeten de klus klaren. Zelf heb ik er een schampschot ervan opgelopen, een droge strot, misselijk en koppijn. Daarom gisteren ook maar in bed gebleven.
GEVEL
Lopen we afgelopen maandag langs een kraampje waar iemand met gevelreinigingsdienst staat. Toch nieuwschierig naar wat het nu kost om een stuk gevel te laten reinigen door een professional geef ik mijn adres af. En verrek, het moet een slappe markt zijn want hij stond gisteren al aan de deur. Ik klim uit bed, doe de deur open en loop met hem mee naar achteren.
Wijs dan aan wat er gereinigd moet worden en op-ge-kalefatert het zwart uitgeslagen deel op de foto. Tot drie keer toe moest ik dat uitleggen, om geen vergissingen te krijgen, zei ie. Elegante manier om te zeggen: ik versta je niet goed. Kun je nagaan hoe slecht mijn frans nog is. Afijn het werd uiteindelijk duidelijk en wij weer naar binnen de verwarmde keuken in. En zonder te hebben gemeten gaf hij, na een beetje gegoochel op een gammele calculateur, zomaar een prijs af van, schrik niet, 2400 euries. Nu behield ik mijn pokerface en dacht ff na over de te volgen taktiek. Vraagt ie ook nog: "u kijkt bedachtzaam". Tuurlijk. Een schriftelijke offerte kon er niet af (vereist volgens de franse wet) En het geschutter met zijn documentatie gaf me toch een beetje het kofferbak (automarkt apeldoorn) gevoel. Een sjoemelende net beginnende ondernemer die met wat bij elkaar geschraapte documentatie zijn act duidelijk niet voor elkaar had. Het enige dat naar hem toe wel goed zit is natuurlijk de prijs. De rest: een fatsoenlijke offerte waaruit duidelijk blijkt wat er gaat gebeuren en hoe. Dat ontbrak. Op mijn vraag hoe lang hij er over zou doen, kwam een duidelijk antwoord: drie dagen. Dus zeg maar vijf. Materiaal? Dat en dat. Kijk en nu kon ik mijn berekening wel maken. En laten we het simpel houden de kosten bestaan uit loon, materiaal en afschrijving (=inclusief overhead) Loon duidelijk, materialen opgezocht zoveel kilo schoonmaak en verf, afschrijving, overhead etc. Alles verhogend met 25% winst, dan kom ik op een overwinst van 250 euries uit. Twintig procent van de factuur is sowieso de onderhandelingsruimte heb ik gehoord dus 480 euries valt uit te onderhandelen omdat ze die sowieso boven op de prijs zetten. Geven ze daarmee eigenlijk gewoon een sigaar uit eigen doos weg. Plus nog eens de buitenlander toeslag - vaak ook iets als 10-20%. Mijn onderhandelingsruimte ligt dan tussen de 250 en 480 euries. En wie een betere calculatie heeft mag het zeggen. Als ik het zelf zou doen kom ik op 500-750 euries materialen en twee weken werk. Een beetje afhankelijk hoe ik in de tijd zit is de keuze dus duidelijk. Zelf doen bij voldoende tijd. Vorig jaar heb ik eens een experiment gedaan met bleekwater en dat plekje is nog steeds schoon! Dat is daarmee simpel, snel en doeltreffend gebleken, mijn ideaal voor dit soort klussen. Buiten dat er nog wel het een en ander aan reparatie van de crepie (stuc) gedaan moet worden.
Op zijn vraag wanneer dat moest plaats vinden hanteerde ik mijn planning: begin mei. Zijn gezicht betrok hierop. Natuurlijk, winterwerk (slappe tijd) is altijd beter. Maar er moet nog zoveel gebeuren voordat de gevel daarvoor klaar is, blahdiblah, jemineerde ik. OK geef me een belletje 2 maanden van te voren als u denkt dat u zover bent. En daarmee kon de man weer in zijn autootje klimmen en naar een volgende klus op jacht.
Tuurlijk, dit soort dingen is een soort van "tug-of-war" spel met bieden en loven totdat je er uit bent en de prijs redelijk klinkt. Voor beide partijen dan. Het afgelopen anderhalf jaar is er veel geleerd over dit soort zaken. ;=)
REFLECTIE
En sta je er bij stil, de afgelopen periode is een en al leermoment geweest. Hoe ga je met gasten om, hoe kien je het uit dat je binnen je kook-budget blijft. Hoe wordt je niet al te optimistisch bij je planning. Hoe gaat dat met die schapen (paniek!) en ga zo maar door. En dan dat Frans, ook een avontuur in een taal waarbij een totaal nieuwe horizont zich opent. Je leert het plattelandsvolk nu iets beter inschatten. Nee ze lopen de deur niet bij je plat, moet er niet aan denken, maar het zijn vriendelijke mensen. Je buurman houdt ongevraagd een oogje in het zeil op de beesten en voedert ze dan, als het echt nodig is, in je afwezigheid. Dat is het ouderwetse noaboarschap (buurhulp) dat nog leeft hier. Hoewel, ook een bevolking die je natuurlijk met een grote glimlach zondermeer een poot uitdraait, maar hee dat hoort bij het spel! Het eten smaakt beter, voller. Er is geen nadrukkelijke overheids bemoeienis. En de gemeente secretaris belt je op om te vragen of je nog gebruik wilt maken van je houtrechten, ook al is de inschrijftijd al lang verlopen, (was die formulier kwijt) da's ook weer zo wat.
Oh nee niet alles is zonnig. De burokratie is hier vreselijk. En bij pech of iets waar je met de overheid in de clinch komt, dan kun je maar beter emigreren, als tweederangs burger - die een buitenlander hier natuurlijk altijd is en blijft. Het leven is iets duurder dan in NL, vooral als het op speciaal dingetjes aankomt. Handgemaakte zaken zijn al helemaal niet te betalen, van eten tot tafels en van diensten naar stripboeken. Om maar eens wat te noemen. Natuurlijk kanker je er als rasechte nederlander op los! Geef je af op de eigenaardigheden van het land en de mensen. Maar onder die streep, kijk, daaronder, dan is het goed.
Maar dat is niet alleen in LDF zo, dat is in alle landen waar men dit gevoel van vrijheden nog heeft. En waar men zijn eigen gangetje nog kan gaan zonder dat er meteen een ambtenaar op je stoep staat. Of iemand op zijn lip te zitten. En waar niet elke meter die je aflegd in een of andere database wordt vastgelegd. Je niet meteen een boete krijgt als je wiel 3 mm buiten de lijn van een parkeervak staat. Daarvan, Daarvan zijn er nog landen genoeg, je moet alleen ff zoeken wat je het meeste aantrekt.
Lao Tse zei: "als je een kans wilt moet je wel je hand uitsteken om hem te pakken."
En dat hebben Fannie en ik gedaan.
Over de rol verdeling gesproken. Mensen zijn wel eens nieuwschierig hoe wij dat doen. Nou, dat in het diepe springen is mijn specialiteit, en Fannie houdt alles binnen de perken van de realiteit. Want ikke zei de gek zou rustig aan een soort van La Sagrada Familia - die in Barcelona - gaan beginnen. Fannie trekt me dan aan het vestje en brengt me terug naar de reeele wereld. Deze jongen zuigt wat uit zijn duim, en Fannie brengt dan subtiel de zaken binnen proporties. Fannie richt LMQR in - bepaalt de kraak en smaak van LMQR - en ikke levert het doe ding: die arbeit. En toch, misschien is Le Mouton Qui Rit ook wel zo'n Sagrada Familia project. 8). Mijn dromen kennen althans geen grenzen.
3 februari 2010
Keuken 2
Fannie heeft geen goed woord over voor de uitvoering van de keuken. Weer bellen met de leverancier Avivia. Er was al het een en ander doorgegeven en zonder veel discussie wordt er een nieuw werkblad besteld en zullen er een aantal herstel dingen gedaan worden. Aanstaande zaterdag er heen om het een en ander te verduidelijken.
Zo troffen we het appartement aan:
De keuken anderhalf jaar geleden, een soort van ongebruikte ruimte. Niet geisoleerd, met ramen en deuren van een soort 60-er jaren ijzeren kozijnen. En een regelrecht sluipdoor kruipdoor verhaal. Want welke trap moest je nemen om in welke kamer te komen? Ja, lach maar. Fannie werd er horendol van, stootte haar hoofd iets te vaak aan de lage deuren, en verwenste het huis naar de vuilnisbelt. Nu is er nog maar een deur die echt te laag is, die komt volgend winter seizoen aan de beurt.
Overigens die vloerverwarming doet het erg goed. Als je de thermostaat op 40 zet geeft het een gevoel alsof je voeten uit elkaar spatten zo warm, terug naar 30 graden geeft een goed comfortabel leefklimaat. Nu nog alle tochtgaten dicht maken en ook bij lagere buitentemperaturen wordt het aangenaam verblijven.
Het apartement krijgt veel licht van buiten, precies zoals het ontworpen is. Als je het vergelijkt met de andere vertrekken...
Ook een mooie lichttherapie voor de melancholie die je zo tegen het einde van de winter bekruipt.
SCHAPEN
De schapen hebben het met deze sneeuw niet erg naar hun zin. Er wordt dan ook stevig bijgevoedert. En dat geeft meteen een goede gelegenheid de bezwangerde beesten te kontroleren. Volgens de berekening zou de eerste ergens rond 7 maart moeten werpen. De tweede is blijkbaar later gedekt en heeft ook minder slijm achterop, dus die ligt achter op schema. En verrek, de derde begint ook tekenen van dracht te vertonen, da's mooi. Die zal erg laat gedekt zijn. Dat komt nog wel goed denk ik. De drie maar flink in de gaten houden. De jongste komt volgend jaar met DRAM aan de beurt, dat is dan een goede leeftijd om drachtig te worden. Want volgens mij waren de ooien iets te jong vorig jaar, gezien de toestanden die er mee waren (drie dood geboren lammeren). Nu vind ik wel dat de natuur zoveel mogelijk zijn gang moet gaan, maar schapen zijn zover doorgefokt dat ze het alleen niet goed meer redden. Die hebben een beetje hulp nodig. Ook dit wordt vervolgd. Plaatjes! vraagt er een, OK die ga ik ff nemen. Let op geen fris gezicht.
Die met die drollen onder z'n staart is 'DRAM' en die begint al een behoorlijk ram gedrag te vertonen. Dat wordt nog wat met 'm. Brutaal genoeg loopt ie ook als eerste achter je aan naar het hok met de brokjes. En als je niet oppast drukt ie je gewoon van de sokken af, als je hem niet in zijn nekvel pakt zit ie dan ook zo met de bek in de brokkies, en daar raken ze nu eenmaal van aan de schijt bij teveel van het goede. Dat kunnen we in deze periode ff niet hebben.
Tot mijn ergernis worden staarten hier gecoupeerd, als argeloze asfalt-tijger dacht ik dat dat erbij hoorde, want je ziet niet anders. En het afknippen van de staarten zal heus wel een praktische reden hebben. Als hobby boer vind ik het verminken van beesten nu eenmaal niet kunnen. Aan de rechterkant op de foto zie je er eentje MET staart, dat ziet er, vind ik zelf, natuurlijker uit. Die heb ik er aan laten zitten. Als een ooi er nog niet voor klaar is om gedekt te worden dan kan ie het ding er nog ff voorhouden, toch? Ze hebben anders totaal geen verweer, of moeten wegspurten om het volblaffen te voorkomen. Maar ja dat hou je niet lang vol bij een ram die jong en willig is. ;=) Dat vloeisel bij het tochtig worden van schapen maakt een ram helemaal gek, dat kon je wel zien aan Charlie (RIP). Die wist van geen ophouden.
laatste wijziging: 5 feb 2010
APARTEMENT
Dat begint nu echt vorm aan te nemen. En na het voegen van de muur geeft het een indruk van het eindresultaat.Zo troffen we het appartement aan:
En bijna klaar dit is wat het wordt, mooi geworden die muur.
Daar hebben de jongens van Scheffer, en himself, behoorlijk hun best op gedaan. Een mega klus, vijf dagen stofhappen en dan een 25 zakken specie er tegenaan. Nu nog een goedje erover om het stof tegen te gaan. Hetzij hydrofuge (waterdicht) of een soort vernis, een beetje afhankelijk van de verkleuring. Gaan we een experimentje mee doen op de muur van de corridoor om te kijken naar het verschil in verkleuring
Een provisorisch zithoekje geeft een blik naar buiten.
En hier doe je het dan voor, ondergaande zon op je achtertuin...
De keuken anderhalf jaar geleden, een soort van ongebruikte ruimte. Niet geisoleerd, met ramen en deuren van een soort 60-er jaren ijzeren kozijnen. En een regelrecht sluipdoor kruipdoor verhaal. Want welke trap moest je nemen om in welke kamer te komen? Ja, lach maar. Fannie werd er horendol van, stootte haar hoofd iets te vaak aan de lage deuren, en verwenste het huis naar de vuilnisbelt. Nu is er nog maar een deur die echt te laag is, die komt volgend winter seizoen aan de beurt.
Het apartement krijgt veel licht van buiten, precies zoals het ontworpen is. Als je het vergelijkt met de andere vertrekken...
Ook een mooie lichttherapie voor de melancholie die je zo tegen het einde van de winter bekruipt.
SCHAPEN
De schapen hebben het met deze sneeuw niet erg naar hun zin. Er wordt dan ook stevig bijgevoedert. En dat geeft meteen een goede gelegenheid de bezwangerde beesten te kontroleren. Volgens de berekening zou de eerste ergens rond 7 maart moeten werpen. De tweede is blijkbaar later gedekt en heeft ook minder slijm achterop, dus die ligt achter op schema. En verrek, de derde begint ook tekenen van dracht te vertonen, da's mooi. Die zal erg laat gedekt zijn. Dat komt nog wel goed denk ik. De drie maar flink in de gaten houden. De jongste komt volgend jaar met DRAM aan de beurt, dat is dan een goede leeftijd om drachtig te worden. Want volgens mij waren de ooien iets te jong vorig jaar, gezien de toestanden die er mee waren (drie dood geboren lammeren). Nu vind ik wel dat de natuur zoveel mogelijk zijn gang moet gaan, maar schapen zijn zover doorgefokt dat ze het alleen niet goed meer redden. Die hebben een beetje hulp nodig. Ook dit wordt vervolgd. Plaatjes! vraagt er een, OK die ga ik ff nemen. Let op geen fris gezicht.
onder het staartje zie je duidelijk wat slijm zitten
Die met die drollen onder z'n staart is 'DRAM' en die begint al een behoorlijk ram gedrag te vertonen. Dat wordt nog wat met 'm. Brutaal genoeg loopt ie ook als eerste achter je aan naar het hok met de brokjes. En als je niet oppast drukt ie je gewoon van de sokken af, als je hem niet in zijn nekvel pakt zit ie dan ook zo met de bek in de brokkies, en daar raken ze nu eenmaal van aan de schijt bij teveel van het goede. Dat kunnen we in deze periode ff niet hebben.
Tot mijn ergernis worden staarten hier gecoupeerd, als argeloze asfalt-tijger dacht ik dat dat erbij hoorde, want je ziet niet anders. En het afknippen van de staarten zal heus wel een praktische reden hebben. Als hobby boer vind ik het verminken van beesten nu eenmaal niet kunnen. Aan de rechterkant op de foto zie je er eentje MET staart, dat ziet er, vind ik zelf, natuurlijker uit. Die heb ik er aan laten zitten. Als een ooi er nog niet voor klaar is om gedekt te worden dan kan ie het ding er nog ff voorhouden, toch? Ze hebben anders totaal geen verweer, of moeten wegspurten om het volblaffen te voorkomen. Maar ja dat hou je niet lang vol bij een ram die jong en willig is. ;=) Dat vloeisel bij het tochtig worden van schapen maakt een ram helemaal gek, dat kon je wel zien aan Charlie (RIP). Die wist van geen ophouden.
laatste wijziging: 5 feb 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)