Potten & Pannen

Een maand geleden vond ik dat een van de pannen zijn tijd gehad had. De creppies bleven in die pan maar aankoeken. Dat kostte dan zoveel extra tijd dat ik de laatste crêpe pas op tafel had als de gasten aan het einde van hun opslagcapaciteit waren. 

deBuyer crêpes pan

Er zit gelukkig altijd wel een gast tussen die er nog meer op kan. Altijd een genoegen om te zien dat mensen met veel genot van je kokerij zitten te genieten. Zelden blijven er dan ook crêpes over, ook al heb ik de gewoonte aangenomen om niet zelf nog een handje toe te steken bij het minimaliseren van de stapel. Hoe je het ook draait er zijn er bijna altijd te weinig. Oké, elk weekeinde creppies is me eigenlijk teveel van het goede geworden, ben niet zo'n grote ontbijter.

Er moest dus een nieuwe pan bij komen. Goede raad is duur, want deze uithoek van LDF is niet zo dik bezaaid met kwaliteitswinkels voor het betere kookgerei. Tuurlijk, via het internet kun je alles krijgen, maar kookspullen wil ik dan toch in de hand hebben, keuren, balanceren. Af en toe weet je dat het gewoon goed is, helemaal als er levenslange garantie op zit. Dan bestel je het begeerde alsnog via het internet, spullen voor de laagst mogelijke prijs. Op die manier had ik een half jaar geleden een flensjespan van deBuyer gekocht. Daar heb ik erg veel lol aan. Niet alleen voor de flensjes maar ook het matje bacon met spiegeleieren lukt er bijzonder goed in. Voor veel meer bakken en braden is het niet geschikt vanwege de lage rand. Een flensjespan voor crêpes is, vond ik, te klein. Een grotere maat zou een uitkomst zijn. Via het net twee grotere exemplaren van die pannetjes gekocht. En jawel, een uitkomst. Afgelopen zondag was ik keurig op tijd klaar en kon lekker met de gasten gaan zitten kletsen ipv boven het fornuis te hangen.

Het toeval wil dat de fabriek hier in de omgeving staat én dat er een fabriekswinkel bij zit. De plannen waren snel gemaakt. We lastten dus een baaldag in. Ook al omdat de afgelopen weken niet wat je zou noemen zonnig zijn geweest. In tegendeel het plenste je links en rechts om de oren. Zegge en schrijven de laatste drie weken is er 1,5 dag zon geweest.

fabrieks winkel deBuyer
foto: Wim

Wij klommen in de knar en reden richting le Val d'Ajol, slechts dertig kilometertjes verderop. Met een toeristische omweg reden we er heen, 80 km later. Nou, je kijkt je ogen uit, en ter plekke krijg je een gat in je hand. De grillpan en de vleesmepper waren ook aan vervanging toe, en stonden ook, echt waar, op de lijst. Er werd nog voor gewaarschuwd die mepper niet in de vaatwasser te doen, hetgeen is genoteerd. De schade viel dus mee, ook omdat ik mezelf strak aan het boodschappen lijstje hield schoot ik toch niet uit de bocht. Kwam thuis met slechts een extra ding. Een ijsscoop, maar dan van massief metaal, mag ook niet in de vaatwasser. Die krakkemikkerige ijsschep kan dus mooi op pensioen.
 

De vervanging van de koekenpan heeft plaatsgevonden door een uit de kluiten gewassen plaatstalen ding te kopen. Bijna drie kilo, dus ongeschikt voor mijn schatje. Goedkoop was ie niet, 45 euries. Doch, met levenslange garantie.
Ha, ha, ongemerkt zit ik dan wel ff een hele blog vol te klakken met gereutel over koekenpannen ;=)

Fotosafari

Via de toeristische enorme omweg over allerlei kleine weggetjes zijn we terug gereden. Het bleef zo goed als droog, met af en toe een miezertje er tussendoor. Mooi mazzel dit keer. Uiteraard klim je bij een geschikt fotoplekje uit de auto om een plaatje te maken, dat moet. Want het bos en zo is wel heel erg mooi groen. De waterval bij de fabriek is ook zo'n fotomoment. Water in beweging is altijd prettig om naar te kijken. Daar is iets mee, met stromend water. Met een langzame sluitertijd komt dat dan ook mooi op de plaat volgens Wim. Oordeel zelf, het is toch met volle teugen genieten van die natuur hier?
 

waterval by val d'ajol
foto: Wim

Prachtige groene tinten door Wim op de plaat gezet. Zo uitbunig zie je dat maar zelden.

Door de aanhoudende regen komt overal water uit het bos zetten. Langs de weggetjes zijn kleine watervallen ontstaan, veel akkers staan gewoon blank en de rivieren lopen over hun oevers. Het blijft koud, grijs en grauw. Echt weer om diep onder de dekens te kruipen.

Hieronder nog een keer de winkel van deBuyer. Op mijn verzoek door Wim ge-foto-soept en in het zonnetje gezet. Gewoon als compensatie voor al dat slechte weer. Zo konden we dan toch nog zien hoe het bij zonnig weer ervaren zou kunnen worden.
 

foto en bewerking Wim

Eigenlijk een fooi lelijk plaatje hè? Maar met die regensluier erover is het ook weer niks. Dan maar zo, toch? Ach, als niet al te fanatiek NL-er heb je natuurlijk altijd wat te klagen. Zelfs al heb je dat niet dan nóg zeg je: "Ik heb helaas niets te klagen". Ik bedoel maar.

Potten & Pannen 2
Thuisgekomen ging de nieuwe pan natuurlijk meteen uit het jasje van bijenwas. Een laagje olie in de pan en hop fikken maar. De opmerking in de gebruiksaanwijzing dat het een beetje kon gaan roken moet je met een kruiwagen zout nemen. Dikke mist in de keuken, de twee ventilatoren konden het niet aan. De pan wordt nu uiteraard elke dag gebruikt en begint al mooi bij te kleuren. Volgens de gebruiksaanwijzing zou dit ook te verwachten moeten zijn. Pas na "enig" gebruik ontstaat dan die beroemde anti aanbak laag. Schoonmaken, waarschuwt men, moet je alleen met gloeiend heet water doen en vooral niet met afwasmiddel (dus nooit in de vaatwasser). Droog maken dient met papier te worden gedaan. Doe je het op deze manier, dan heb je er je leven lang plezier van. Daarmee zijn we af van de teflon anti aanbak laag, die toch maar loslaat. En wie weet hoeveel van die teflon zooi in je eten terecht komt. Na een jaar is zo'n pan wel op. Een keramische anti koek laag leek eerst een mooi alternatief, die gaf het na 1 1/2 jaar dus ook op. Zo duur is de deBuyer pan dus eigenlijk helemaal niet als je het zo bekijkt. Net als onze sauspan, die een vermogen kostte, van Demeyere. Op de keeper beschouwd is het een goede zaak om in kwaliteitspannen te investeren vinden Fannie en ik. Enerzijds het gemak van goed gereedschap, anderzijds puur economisch. Gewoon je levenlang plezier ervan zonder ergernis over weigerend spul. Per jaar kost zo'n pan dan nog geen euro, dat is spotgoedkoop. Kook je een keer in de week een eitje, dan is een pannetje van 3 euries bij de Hema natuurlijk prima-de-lux.

Canard

Het van Wim gekregen kookboekje zijn we van kaft tot kaft aan het doorwerken. Zo heb je elke dag wat anders. Elke dag spare-ribs is ook maar niks. Vandaag stond canard á l'orange op het menu. Nu had ik dat nog nooit gemaakt dus een dubbele uitdaging. Wel bewerkelijk, eerst een soort marmelade maken, apart bouillon nog erbij, de canard op de grill en wat aardappel puree voor de vulling. Dan moet je wel ff jongleren met de pannen om alles op het zelfde moment klaar te hebben. Maar het is gelukt. We keken elkaar over de randen van het bord glunderend aan. Als Wim zegt dat dit gerecht wellicht binnen de kostprijs van een diner ligt, doe ik snel een kleine rekensom. Ja het zou kunnen. Die houden we er dus in. Een beetje bewerkelijk gerecht, vooral voor slechts twee mensen, dat dan wel weer. Nog maar eens een paar keer oefenen om routine op te bouwen. Lijkt me voor 4-6 eters ideaal als je kijkt naar de inspanning/resultaat verhouding voordat je zoiets op tafel hebt. Dat was wel prima voer voor ons lekkerbekken!

recept hier

Dit plaatje leek wel het meeste op wat we vanavond zaten te smullen.

 

Crap

Oeps! De blog van gisteren kwam niet door de redactie heen: "totale crap" luidde het. Dat oordeel heb ik dan maar te respecteren want anders moet ik Marion mijn teksten niet laten redigeren. Dat bewuste stukje "crap" is inmiddels in de bittenbak verdwenen.

Het ging over een mannetje dat probeerde geld uit mijn zak te kloppen en onze werkzaamheden aan de Solar Farm. Daarom vandaag alleen een collage van de plaatjes, want dat zegt hopelijk meer dan duizend slecht aan elkaar gebreide woorden.

klik voor groter

Toch iets over het middelste plaatje. De gasten kunnen voortaan via hun computertjes of tabletjes zien hoe warm of koud het zwemwater is ;=)

HotTub

De laatste hand wordt deze week volgens de leverancier aan de hottub gelegd. Hij zou proberen het verhaal de laatste week van mei op transport te krijgen. Of dat gaat lukken is gewoon afwachten. In ieder geval staat het ding er vóór dat het seizoen begint. Zo langzamerhand moeten dan ook de voorbereidingen starten om de tub hier te kunnen plaatsen. Veel is daar niet voor nodig. De fundering ligt er al, die moet alleen nog vlak en waterpas gemaakt worden. Deze week maar eens beginnen met het uitzetten van de positie en een laagje beton storten. Dan levert dat geen gedoe op als de levering plaats vindt.

De late levering werd ook veroorzaakt door een verschil in mening wat er na de aanvaarding van de offerte nu wel en niet afgesproken was over de spuitmonden. (Zie schetsjes. Die zijn na een gesprek met de techneut inderhaast gemaakt en naar die man gemaild. Kreeg het gevoel dat de man mijn (telefonische) uitleg niet echt begreep. ;=) Wat er besproken was tijdens het aanvaardings gesprek over de positie van de spuitmonden, werd echter door de leverancier glashard ontkend, waardoor het project on hold kwam te staan. Eigenlijk pure chantage praktijken. Laat dat nu precies de reden geweest zijn waarom we nu juist niet met een fransje in zee wilden gaan wat dat betreft. Dat verwacht je niet, vooral niet na een persoonlijke kennismaking en bestelling met het doorspreken van de mogelijkheden. We hadden wijzer moeten zijn, en niet alles voor zoete koek aan moeten nemen. We hadden dus eigenlijk alles mondeling en schriftelijk moeten bevestigen. Het ging om de wijze waarop wij dachten dat de spuitmonden gemonteerd hadden moeten worden. Wij hadden zelfs de hoogte van de spiraal ring van de spuitmonden nog doorgesproken. waarom wisten we dan die maten zomaar op te spuien?

Ja alles kon als we maar bijbetaalden. Kijk, en dan gaan alle remmen bij mij er op. Eerst: alles kan, en we vinden het een uitdaging om nieuwe ideeën toe te passen, om dan later terug te krabbelen en meer geld te vragen. Dat leek mij weer teveel op de franse praktijken. Nu nog even afwachten hoe de aflevering verloopt, want buiten dat ene akkefietje gaat eigenlijk alles prima tot nu toe. 

Klusjesman

Eind vorige week werd ik gebeld door het arbeidsbureau. Of ik er in geslaagd was iemand te vinden voor het klussen. Bijzonder attent van deze mevrouw. Op dat moment viel het kwartje en heb ik eindelijk een beslissing genomen. Hopelijk is het de juiste keuze want anders: gedoe. In totaal zijn er 10 brieven binnengekomen, een paar mensen die alleen belden en vervolgens langskwamen om kennis te maken. Zelfs uit plaatsen van 80km verderop kreeg ik brieven. Die vielen natuurlijk meteen af, de afstand zal onder meer een probleem gaan vormen. En daar houden fransjes niet van, problemen. Een van de mensen was bakker, maar had zijn huis verbouwd, vond zich daardoor al een hele bricoleur. Bien sûr. Of iemand had op de meubelplaten fabriek de hele dag knopjes in staan drukken, maar kon alles aan. Ook maar afgelegd. Net zoals de 12 ambachten en 13 ongelukken CV's.

Blijkt dat verreweg de meesten verlegen zaten om een bijverdienste naast hun normale werk. Werken op een zaterdag vond niemand een probleem, enkelen hadden een probleem met een korte aaneengesloten periode te werken (solarfarm en hottub). Die vielen ook af. Een veelbelovende had ik zelfs op proef een keer laten werken, uiteraard tegen betaling. Die heeft het na die ene keer meteen weer laten afweten. Beviel ook niet, 3 uur over het opnieuw lakken van een kozijn doen is toch wel erg lang. Het werk maar zelf afgemaakt, drie in een middag. Dus exit. De oogst was daarom erg mager.

Ook uit het dorp had ik belangstelling. Een tandloos figuur die een uur in de wind stonk naar heftige sigarettenrook, en iemand die al ondernemer was, of zichzelf daarvoor uitgaf. Zelfs twee dames die informeerden of ik geen huishoudelijke hulp nodig had, belden spontaan aan. Afijn, namen genoteerd en indien nodig zou ik bellen. De tweede keus bood zich eigenlijk onverwacht aan. Eigenlijk liep ik al met het idee rond om de procedure af te sluiten bij het arbeidsbureau toen hij aan de deurbel hing. Het was iemand uit het dorp. Van diens werk heb ik het een en ander gezien en dat beviel me. Hopelijk heb ik hem goed ingeschat en wordt het geen tweede BP met diens streken. Eerst maar weer een proeftermijn afspreken en daarna zien we dan wel weer verder. Ach je leert altijd weer bij. Wat bij mij de doorslag gaf was niet alleen diens werk maar ook het feit dat hij zeer verstaanbaar frans sprak. Dat komt de communicatie zeker ten goede. BP begon met een steeds zwaarder accent tegen me te praten. Hij wist echt wel dat een buutenlaander moeite heeft om dat goed te verstaan. Daarom vatte ik dat op als de zoveelste onbeschoftheid van 'm.

Met de nieuwe ster aan het firmament lijkt taal een ondergeschikt probleem te worden. Als hij hier net zo werkt als ik eerder van hem gezien heb dan kan dat wel eens een prima samenwerking voor ons beiden worden.

Brunch

Maandag met Willem, Wim en Yvette een late midi gehad. Om rond 14:00 aan tafel te gaan is zelfs voor franse begrippen een beetje aan de late kant. Het avond eten konden we daardoor wel overslaan.

Yvette kwam met een geweldige coq au vin. Lekker mals en erg geurig. Gebakken aardappels uit de oven, altijd een succes. Zelf had ik een pastei als entree gemaakt met gekruid gehakt als vulling en feuilleté deeg als jasje. Voor het nagerecht had ik een soort van appelflappen gemaakt. De vulling bestond uit pruimen en appel. Honing, kaneel, en wat rietsuiker als zoet en de gembersiroop maakte het lekker pittig. Kon het toch niet nalaten verschillende manier van dichtvouwen uit te proberen. De manier om een kwart deel van het deeg te gebruiken, vulling erop en dan over de lengte dicht te vouwen ging het beste. Je koopt hier namelijk kant en klaar feuilleté deeg als een ronde plak, dat verdeel je in vieren, vulling erop en de "taartpunt" dichtvouwen. Achteraf gezien had een bolletje ijs en of chocolade het een volwaardiger toetje gemaakt, dat zijn dan die dingen voor latere verbetering. Als afronding een paar glaasjes likeur. Bere gezellig. Lucas nog even Floppy een stukje gedroogde bananenschijf laten voeren en iedereen was voldaan. Op die manier kun je je niet geheel vrijdenken van een Zwitsers leven gevoel in LDF. Toch?

Afijn zij zijn weer terug aan het werk in NL en Wim en ik gaan vandaag hopelijk het laatste onderdeel van de besturing in de ontwikkel omgeving aan de praat krijgen. De motor gestuurde drieweg klep. Dan kan alles omgezet worden naar de besturing van het zwembad (productie omgeving) en hebben we ons doel bereikt. Daarna volgen verfijningen, stukjes code om toe te voegen en nog wat losse klusjes in huis zelf. Dit keer lijkt het een haalbare zaak te worden. Dat is wel eens anders geweest ;=)

Zondag 2

De gasten wilden extra vroeg en snel vertrekken, dus had ik 's ochtends ook geen verwarming aangezet. Alsof ze dat wisten kwamen ze in hun bodywarmers aan het ontbijt: zondag, crêpes, traditie. Vandaag kon ik de nieuwe Buyer crêpes pannen in gebruik nemen. Dat ging buiten verwachting erg goed. Stond ik vorig weekend nog te pielen met een koekenpan die eigenlijk op was, nu ging alles vlotjes. Het beslag van vorige week werkte ook niet erg mee, nu vond ik het iets te dik. Vreemd eigenlijk want ik gebruik altijd de zelfde maatbeker (1 cup boekweit, 2 cups farine fluide, 2 eieren, tl zout, tl vanille, 1 el honing, 1 l melk, 100 ml water, 2 el crème fraîche). De stapel crêpes was in een oogwenk achter het huigje gewerkt, koffie, choco en thee opgeslokt en de resterende koffie ging mee in de thermos. Afgerekend, gasten uitgezwaaid en hop, even nog een uurtje slapen.

Vide Grenier

Het weer is redelijk, geen nattigheid, wel een loodgrijze hemel en behoorlijke wind. Nog steeds veel te koud voor het jaar, dat wel. Voordat we naar de vide grenier gingen nog even de temp van het badwater gecontroleerd. Nog steeds veel te koud: 16º. Het moet nu echt warmer weer worden anders gaat dit voorjaar de geschiedenis in als de vroegste herfst aller tijden. Bah!

Op de VG tref je natuurlijk het halve dorp aan, handjes schudden, je wisselt wat plaisanterie uit, en dan slenter je over de markt heen. Toch weer een paar boekjes en wat tafelspullen opgepikt. Zocht nog naar wat petanque ballen, maar die bleven even uit het zicht. Plotseling steekt de meest afschuwelijke pot in je ogen ooit! Nee, die linker! Wat een walgelijk ding. Zo lelijk, dat het eigenlijk weer mooi wordt. In het algemeen vind je slechts verschrikkelijke kitsch en puinhoop op een VG. Mensen kopen wat, gaan daar vol trots mee naar huis, komen uiteraard tot inkeer en verkopen het weer op de eerst beste VG. Is altijd lollig om te zien. Dat geeft ook een beetje antwoord op de vraag waarom je altijd de zelfde rommel ziet: recycling!

Dat mensen inventief worden als ze ergens last van hebben mag ook wel even vermeld worden. In elk dorp in deze streek staat er wel een soort fontein of wasplaats. Ook in Bouligney. Dat spettert natuurlijk hinderlijk als je toevallig je stalletje puinzooi ernaast hebt staan. Dan verzin je iets.

Uiteraard met de bekende oranje tape, wat touwtjes, een geweldige contraptie.

Ommetje

Ook al is het loodgrijs, eigenlijk geen foto weer, en veel te koud, we gaan toch een ommetje maken. Het regent immers niet ;=)

Verscholen in het landschap ligt Ambiévillers, zoals zo velen van de kleine dorpjes in deze streek. En alles is groener dan groen, zeer weelderig dankzij het vele regenen denk ik dan maar weer. Het moet wel haast een mega oogst worden dit jaar. Je ziet overal de mais de grond uit fluiten.

Ambiévillers

Cuve ligt 5 km ten oosten van ons. Meestal knar je via de 417 er door op weg naar de supermarkt. Altijd met een beetje haast. Vandaag werd het een onderdeel van ons tochtje.

Cuve

Ptachtig geworden, de vorig jaar gerestaureerde kerk in Cuve. Waar we in het begin eens een huis zijn gaan bekijken, zeg maar ruïne. Waarom ruïnes op NL-ers zo'n aantrekkingskracht uitoefenen varbaast alle fransjes.

Fontenoys le Chateau

Fontenoys is een rare eend in de bijt. Ooit welvarend geweest, nu bijna een spook dorp. Althans de hoofdstraat. Daaromheen is wel het een en ander verhernieuwbouwd.

Hoofdstraat Fontenoys le Chateau

Toch eens nachtopnames maken in dit deel. Met de neon verlichting is het daar namelijk extra speciaal spookachtig.

Frans

Ergens in de 70-er jaren maakte ik via een bemiddelings bureautje contact met een Franse (schrijvende) correspondentie vriend. Nou ja, vriend, een soort niet gezien en nooit gesproken persoon met enkele gemeenschappelijke interesses. Meer precies: we waren eigenlijk meer nieuwschierig naar hoe het leven er in onze beide landen aan toe ging. Na een stijf jaartje verloren we het contact met elkaar en dat was het dan. Mijn eerste echte kennismaking met de Franse cultuur. Behalve mijn school Frans had ik natuurlijk totaal geen idee wat de taal en in het bijzonder La Douce France nu eigenlijk voorstelde.

Snail Mail

Het contact verliep via snail mail. Fysieke stukjes papier waarop je je boodschap krabbelde, in een envelop propte, een postzegel erop likte en vervolgens in de postbus liet glijden. Ongeveer veertien dagen later kwam dan een stukje papier terug, om met behulp van een woordenboek de zaak te vertalen. Het lukte me dan na een paar dagen om moeizaam een kantje in gebrekkig frans terug te schrijven en weer op de post te doen. Dat herhaalde zich zo ≈ een keer per maand. Bewondering alom uit mijn omgeving dat ik correspondeerde met iemand uit zo'n ver land. Via diezelfde organisatie liepen ook briefwisselingen met een meid uit de UK en iemand uit Egypte. Engels was eigenlijk niet mijn favoriete taal, integendeel Engels vond ik een ruwe taal. Ongeschikt om je in uit te drukken. Na een paar jaar corresponderen met van alles en nog wat droogde de best wel gestaag aankomende post een beetje op. Je was je verhaal eigenlijk steeds aan het herhalen tegen de vreemdelingen. Het waren ook roerige jaren in de lage landen. Er gebeurde van alles. Bijvoorbeeld Flower Power die overwaaide uit Californië of kunst die in NL bizarre vormen aannam. Maar ook het door mij gekozen beroep als tropische landbouwer was interessant voor de briefschrijvers. Idealen als voor de armen voedsel te gaan kweken, commercie was een erg vies woord in die tijd, protesten tegen het establishment, wekte de interesse van mijn pen-pals. Het was een wild bestaan wat een jong mens in die tijd doormaakte. Het avontuur schitterde je aan de horizont tegemoet. De wijdse wereld lag voor je open.

Treinen

In die tijd kon je met een Interrail kaart nog kriskras door Europa treinen zonder dat je op alle mogelijke manieren moest bijbetalen. Heel veel jonge mensen deden dat dan ook uitbundig. Vierde je het middernachts feest in Noorwegen, een paar dagen later hing je bij het Collosseum in Rome rond, om vanuit Mykonos via nachttreinen (spaarde je weer een jeugherberg uit) in Londen aan te komen. Alleen voor de boot en vliegtuig moest je bijbetalen. De opbrengst van een gok sessie in een speelhal in Brighton besteedde je aan een ticket naar Guernsey. Na twee jaar zo mijn vakanties gedaan te hebben had ik het belangrijkste in Europa wel gezien. De vreemdste dingen had ik gegeten, gedronken en gedaan. Dan krijg je ergens een baan en laat je de wilde jaren achter je. Krijg je eindelijk een beetje meer geld en spullen. Heb je ergens een kamer en suite gehuurd, en de eerste IT-achtige baan kondigde zich aan. De rest van het verhaal is bij de meesten wel bekend.

De nostalgie druipt wel een beetje van dit verhaal af hè?

Mijn belangstelling voor vreemde talen is altijd wel gebleven. Gingen de contacten met andere culturen eerst met brieven, nu gaat dat via het internet. Niet om de veertien dagen, maar dagelijks. Soms meerdere mailtjes per uur als het spannend wordt. Door ons B&B voer je bijna dagelijks correspondentie in 4 talen, sta je mensen te woord in evenzoveel talen, en heb je via fora allerlei contacten over de meest uiteenlopende onderwerpen. Sinds 1979 heb ik nog maar uiterst zelden een brief met de hand geschreven.

Jaren geleden kreeg ik via het werk een gratis abo op l'informatique. Een Frans IT blad dat opgegaan is in Le Monde Informatique (hier). Dat heb ik tot diep in de 90-er jaren aangehouden, samen met een trits aan andere bladen en kranten. Stapels papier verzamelde je zo. De abo's gingen uiteindelijk de deur uit en trok ik de nodige info uit het internet. Nog steeds in verschillende talen. Met de steeds beter wordende vertaal machines lees je ook Chinese, Indische, Russische, en wat nog meer, aan informatie over je vak. Nog steeds schuim ik het net af wat dat onderwerp betreft. Nu met nadruk op historische ontwikkelingen, met uit mijn ooghoek de huidige trends in de gaten houdend.

Franse Taal
De fransjes staan bekend om hun afwijkende benadering voor wat betreft de evolutie van hun taal. Gekker nog, er is zelfs een wet die bepaald dat officiële stukken geen leenwoorden mogen bevatten. Waar in andere talen het IT vocabulair gewoon in de oorspronkelijke taal overgenomen wordt, weliswaar met een lokaal sausje overgoten, moeten alle IT woorden in proper Frans 'vertaald' worden. Op bevel van de Kultur Kammer (Académie Française). Voor een buitenlander én ex IT'er ontstaan er dan nogal gekunstelde uitdrukkingen. Althans dat dacht ik voordat ik vertrok naar LDF en ondergedompeld werd in de taal. Nu ik de laatste steeds meer leer te begrijpen komen sommige vertalingen niet meer zo merkwaardig over. Op het net vond ik een mooi lijstje. Een paar kreten zijn nog steeds merkwaardig of te gekunsteld denk ik. Die wil ik jullie niet onthouden. Temeer omdat het lijstje soms ook het kromme NL aangeeft en, hoe gek het ook klinkt, de Franse vertaling soms beter voldoet dan de NL. Het lijstje geeft ook aan hoe de Engelse kreet dan soms toch de overhand krijgt, wel met een lokale tint. Zo is bijvoorbeeld: email van courier electronique via courier naar mèl geëvolueerd. Hoezo is hoofdstation en mainframe unité central gebleven. Ik gooi het dan maar op de manier van interpretatie van het vertaalwerk van de bron van dit lijstje. In het frans komt de beschrijving ook achter het onderwerp te staan. Het witte huis is maison blanche, website is site web. Komt mensen met germaanse talen als moedertaal soms vreemd over.

Woordenlijst 
@  arobase 
backspace  retour chariot
besturingssysteem  système d’exploitation
bladeren  se promener
bladeren (door een programma)  faire défiler
bookmark  signet
browser  navigateur/logiciel de navigation

chip  puce
cookie  témoin (de connexion)
cursor  curseur

directory (sub) répertoire (sous)
downloadcenter  centre de téléchargement
downloaden  télécharger
e-mail  e-mail/courriel/mèl

FAQ  questions courantes,  foire aux questions FAQ
favorieten  raccourcis personnels
firewall  par-feu

gateway  passerelle
grafisch programma  grapheur

hardware  matériel
home  accueil
hoofdstation  unité central
hoofdtelefoon  casque/kit oreillette

icoon  icône
inloggen  se connecter
instellingen  paramètres
internationale toegangscode  indicatif téléphonique international
interval  temps d’affichage
intoetsen  saisir
invoeren (het)  les opérations de saisie

laptop  ordinateur portable
LCD scherm  écran à cristaux liquides
login  nom de connection

mailbox  boîte mails/boîte aux lettres électronique
mainframe  unité central

multimedia  multimédia

niet markeren  enlever

off line  hors ligne/déconnecté
OK (klikken)  valider
ophalen  (berichten) récupérer
opslaan  sauvegarder/enregistrer/stocker
overschrijven  remplacer

PC  micro(-ordinateur)/ordinateur individuel/PC
PDA  PDA pocket pc/ordinateur de poche/assistant/personnel/agenda
profiel  mode
provider  fournisseur d’accès (à Internet)
pull technology  recherche individuelle

RAM-geheugen  mémoire vive
ROM-geheugen  mémoire morte

schuifbalk  ascenseur
smiley/emoticon  smiley
snelkeuze  appel abrégé
spreadsheet  tableur
surfen  surfer

tekstbericht  message texte
terminal  terminal
trackball  TrackBall
trilfunctie  vibreur

updaten  mettre à jour
upgrade  mise à jour

verzendknop   bouton d’envoi

waarschuwingstoon  bip d’alerte
webpage  page web
website  site web

zip-bestand  fichier zip
zoekmachine  moteur de recherche
zoekpagina  page de recherche

© interculture.nl - gratis e-cursus Frans

Raspberry

Gisteren was de eerste dag dat de nieuwe warmtewisselaar 100% in bedrijf was. De warmtecapaciteit bleek enorm te zijn. Ondanks dat het in de morgen nogal bewolkt was steeg de temperatuur van het zwemwater 3º. Daarmee kun je uitrekenen hoeveel energie er van de collectoren is gekomen. Om een volume van 30m3 een graad in temperatuur te doen stijgen heb je 30 x 4187kJ = 125610 kJ nodig. Omgerekend is in 8 uur tijd grofweg 35kWh door het water opgenomen. Zeg maar dat 2 straalkachels voluit stonden te fikken gedurende 8 uur. Zomaar gratis energie uit de zon gehaald. Elk paneel in de huidige opstelling (er zijn er 6) leverde daarmee ruim 600 W/h aan energie op. Niets verkeerd mee.

Vandaag laat ik de bescherm bache over het water liggen, eens kijken wat dat voor een effect heeft aan extra toename van temperatuur.

Dinsdag middag startten Wim en ik de eerste Raspberry Pi op. Dat ging als van een leien dakje. Nog even de juiste instelling voor de monitor ontdekken, beeld! Zo uit doos aan de praat. Nu had ik een 5-tal losse toetsenborden in huis slingeren, maar allen zonder usb aansluiting. Dus hop naar de supermarkt. Voor een tientje waren we klaar. Het eerste exemplaar, hoe kan het ook anders, was kapot. Het tweede exemplaar deed het gelukkig wel. Anders was dat wel even stevig balen geweest. Waarom je hier altijd alles dubbel moet kopen om zeker te zijn dat je werkend spul hebt zal mij nooit duidelijk worden. En, ik weet zeker dat als we het weer inleveren, dat kapotte ding gewoon weer in het rek terecht zal komen. 

Volgende stap: het in elkaar solderen van een experimenteer opstelling om een relais en zo via de RasPi aan te sturen. Eerst maar eens een WiFi dongel aan de Pi, toetsenbord inpluggen, en gaan met die banaan. WiFi icoon aangeklikt, WPA key ingevoerd, ook dat werkte zonder problemen, zij het met enige vertraging, meteen. Toch wel prettig zo, geen gedoe met allerlei dingen die je nog moet installeren vooraleerst je ook maar met je muis heen en weer kan schuiven. Echt plug en play dit keer. Dat computertje ter grootte van een sigarettenpakje is prima ontworpen. Wim was na een stijf uurtje klaar met het betere soldeerwerk en bijna gelijktijdig had ik een stukkie code klaar om de zaak aan te sturen. Wel ff wennen aan de licht afwijkende syntax van Python, vergeleken met C dan, het ging uiteindelijk behoorlijk soepel. Het leuke was dat je vanuit je leunstoel (voor de kenners: ssh 192.168.1.14 -l pi) op de Pi kon knutselen via mijn macbook. Zodra Wim op het experimenteerbordje een knopje indrukte hoorde je het relais klikken.

Programmaatje

Drukknop.py
import RPi.GPIO as GPIO
import time
import os

#pin aangeven voor drukknop
B_PIN = 11
# IO initialiseren
GPIO.setmode(GPIO.BOARD)
GPIO.setup(B_PIN,GPIO.IN) # wordt de knop ingedrukt?
while True:
  if (GPIO.input(B_PIN)):
    # schakel relays
     os.system("python relays.py")

relays.py
# set up RPi.GPIO
import RPi.GPIO as GPIO
import time
import os

# pin aaangeven voor relays
R_PORT = 7
print("setting output channels")
GPIO.setmode(GPIO.BOARD)
GPIO.setup(R_PORT, GPIO.OUT)
print("set an output high")
GPIO.output(R_PORT, GPIO.HIGH)
print("wait loop 2 sec")
time.sleep(2)
print("set output low")
GPIO.output(R_PORT, GPIO.LOW)
print("Clean up output")
GPIO.cleanup()

Dat is alles. Het programmaatje start je dan met: sudo python button.py
Op mijn scherm verscheen iedere keer als Wim op de knop drukte:

setting output channels
set an output high
wait loop 2 sec
set output low
Clean up output

Alles werkte in een keer goed. Waarmee de basis is gelegd voor de besturing van de SolarFarm. Vandaag heeft Wim de temperatuursensor op het experimenteerbordje aan de praat gekregen, en peurde het programmaatje zowaar ook gegevens uit de sensor. Dat moet ik nog een beetje fatsoeneren en morgen een stukkie code schrijven om meerdere sensoren tegelijk uit te kunnen lezen. Vervolgens kunnen we de eerste elementen van het project gaan monteren. Zou je die thermo dingen overigens moeten kalibreren? Dat wordt nog interessant. De uitvoer vergelijkend met het weerstation in de kamer gaf geen grote verschillen. Ik ga er maar vanuit dat de waarden in beginsel correct zijn. Uiteraard gaan we dat nog wel checken, met ijswater en zo.

United States of Food

Zondag zaten we te kijken naar een tv serie die over voedsel in de US  gaat. In het bijzonder gerechten met bacon. Een ervan hebben we aan onze gasten van maandagavond voorgezet.

Men neme twee pakjes van 200 gram gerook ontbijtspek en ongeveer 500 gram varkensrollade. Bak dat op 115ºC (240ºF) gedurende 4 uur.

Men vlechte een matje van gerookt ontbijtspek

Daar wikkel je de varkens rollade in

het pakketje stop je in de oven

Na 3 uur op 130 graden in de oven is het vlees gaar. Volgens het recept zou dat op 115 en 4 uur moeten, maar die tijd had ik niet meer. De bacon strips zitten als een strak jasje om het vlees heen. Het vet is er mooi uitgebakken. Alleen jammer dat de strips te kort waren. Daarom vertoonde het matje hier en daar open plekken. Waardoor het vlees niet overal even gaar was, op sommige plekken zelfs aan de droge kant. Verder experimenteren is nodig.

na drie uur op een bedje van rijst

Er is ruimte voor verbetering, dat maakt het weer spannend.

Alle foto's Wim.

Mei

Mei maakt je blij. Vogeltjes in de wei, het is ineens overal groen. Koeien worden losgelaten in de weides, de strontwagens verspreiden hun soms adembenemende  "Airwick Strontspray" weer.
Voor wat betreft gasten begint het jaar bijzonder goed. Het afgelopen weekeinde was het mega druk met gasten. Weer mensen die iets actiefs aan het doen zijn. Zoals paardrijden, fietsen en wandelen in de directe omgeving. Ook al speelt het weer niet echt mee, de gasten genieten van de omgeving en de dingen die ze aan het doen zijn. 's Avonds pamper ik ze dan met een lekker diner en mijn zelfgemaakte likeur.

Met Wim was het vandaag de eerste knutsel dag en gaat vanaf morgen de SolarFarm het zwembad te verwarmen. Nou ja als die zon eindelijk eens wil doorbreken. Hopelijk kunnen we eind deze week een duik nemen. Deze rit hebben Wim en ik heel bewust gekozen om alleen de automatisering van de Solar Farm te realiseren. In de ochtend knutselen aan allerlei dingen, in de middag programma schrijven en solderen aan de schakelingen. De avonden zijn dan om een filmpie te kijken of gewoon lamlendig in een stoel hangen. Tenminste als er geen gasten zijn.

Fietsvervoer
Vandaag drie Belgische gasten die richting Cluny aan het fietsen zijn. Dat zijn toch altijd wel helden in mijn ogen, mensen die op eigen spierkracht twee of drie weken lang op het keiharde sportzadel zitten en dik 700KM knarren. Vanuit NL is het ruim 800KM. Sommige fietsers regelen het vervoer terug in de sleurhut of camper van familie of zo en vliegen of treinen dan terug naar NL. Iets nieuws waar ik gisteren van hoorde is een dienstverlening van Soetens fietsvervoer. Die haalt fietsen aan het eindpunt - bijvoorbeeld Compostella de Santiago of Geroma - op en levert die dan af op een adres in NL of BE. Omdat ik wel eens vragen kreeg en een paar keer zoiets heb moeten regelen, met het bijbehorende gedoe er omheen, vond ik dit toch wel een erg mooie oplossing. Prompt heb ik Le Mouton dan ook aangemeld als eventueel depot of beginpunt. Kunnen de mensen per trein naar hier komen en dan hun fietstocht al of niet hier beginnen of eindigen. Dan worden de fietsen door de fa. Soetens opgehaald en bij de mensen weer afgeleverd. Weer een extra stukje service van Le Mouton dacht ik zo. Ook een mooi idee om gewoon een stuk te fietsen in het mooie Haute Saone zonder gedoe en gesleep met fietsen. Ook je bagage kan door hen meegenomen worden. Uiteraard kost dat wat. Lees de bijzonderheden op hun eigen site.

Paardrijden
Soms krijgen we ook vragen van gasten waar ze ergens kunnen paardrijden. Het toeval wil dat er een nieuwe manege in Fontenois la Ville is geopend. Hier 4km vandaan. De eigenaren daarvan kwamen eervorgie week bij ons aankloppen of we klanten van hen konden herbergen. Dat idee is natuurlijk met open armen ontvangen. Na een prettig gesprek is zo de tweede uitbreiding van diensten ontstaan. De afspraak is dat mensen die dat willen gaan dan bij hun een weekje paardrijden kunnen bij ons komen logeren en eten. Wellicht dat dit in de toekomst in de vorm van een arrangement aangeboden kan worden. Nu gaan we eerst eens zien hoe zich dat ontwikkelt.

Als mensen willen gaan reserveren is een van de vragen altijd: wat is er bij jullie in de buurt te doen? Erg veel. Opsommend kun je hier in de omgeving: kajakken, duiken (grotten), paardrijden, mountainbiken, fietsen en rond toeren uiteraard. Zo is er een behoorlijk palet ontstaan aan aktiviteiten die je vanuit Le Mouton Qui Rit kunt doen. Meer ontspannend, kun je bij ons in het zwembad dobberen, de schapen voederen en binnenkort in de hottub zitten weken.

Update Eutopia

bron Joep Bertrams

Het onderwerp Europa heb ik toch maar op mijn to do lijstje gezet. Als vehikel gebruik ik het blogje: Utopia. Dat ga ik van tijd tot tijd bijwerken. Zo las ik gisteravond een artikel over hoeveel de provincie Auvergne aan subsidie van de EU ontvangt. Elk jaar 515 miljoen! Spit je dieper dan zie je ineens dat zich daar, voor de hand liggend, meerdere lagen en organisaties vanuit de Europese Commissie mee bemoeien. Dat betekende een mooie aanvulling op mijn lijstje met agentschappen. De bedragen tussen haakjes zijn miljarden. Het begrotingsvoorstel dat ik daarbij aantrof is een pracht van een voorbeeld hoe warrig en tegelijkertijd verstrengeld de geldstromen binnen de EU lopen. Ook hoe de aktiviteiten van de agentschappen elkaar overlappen. Daarin lees je ook over 40 miljard die men gaat besteden om dat te stroomlijnen. Je leest het goed 40 miljard voor een reorganisatie van een door henzelf geschapen puinzooi. Waarom in vredesnaam dit soort informatie slechts sprokkelenderwijs in een overicht gezet kan worden en niet in een duidelijk document staat laat zich raden: niemand die het weet. Althans, op mijn vragen komen bijna altijd vage antwoorden of verwijzingen die klinken als een kluitje in het riet: in die richting kunt u het zoeken. Voor mij bevestigt dat mijn vermoeden, dat inderdaad niemand een totaal beeld heeft. Het is ook niet voor niets dat er al jaren geen accountant diens handtekening onder het budget verslag wil zetten.

Geplant

Dat iets averechts kan werken, totaal de mist in kan gaan, absoluut desastreus uit kan pakken, heb ik mezelf deze middag weer eens bewezen.

Van tijd tot tijd staan de wouten namelijk op een zeer strategische rotonde voor het dorp St. Loup een verkeerscontrole te houden. Er is van de kant van Mailleroncourt (N417) eigenlijk geen goede weg naar dat dorp, of je moet 10 kilometer om willen rijden. Een perfecte verkeers fuik dus. Vandaag was het technisch weer en de eerste controle van dit jaar was een feit. Zoals altijd seinen tegemoet komende automobilisten je dan met de lichten dat er een controle is. Merde, nou dat ook nog. Hoe gek het ook klinkt, ik had haast, en besloot om te keren en die 10km om te rijden. Het kost je namelijk toch snel een kwartier gedoe. Altijd willen ze mijn papieren overdreven nauwkeurig bestuderen, stellen allerlei vragen en laten me steeds lang wachten. Net alsof ik een soort van crimineel ben. Nu draag ik overheden geen warm plekje in mijn hart toe, was ik niet in opperbeste stemming omdat mijn schuurmachine spoorloos was, en had haast. Goed. Omgekeerd dan maar. Dáár zou ik spijt van gaan krijgen.

Het begon al door een afslag te vroeg te nemen. Na een paar minuten, ja hoor! De weg werd alsmaar slechter. Gezien mijn eerdere ervaringen zocht ik naarstig naar een plekje om te keren. Steeds was de situatie net niet geschikt om de wagen te kunnen keren. Uiteraard eindigde de weg in een weiland. "Ah, plek zat om te keren", denk je nog. Schijn bedroog en voordat ik het wist vraten de wielen zich in de blubber vast. Wat kan klei toch vet zijn. Fannie en ik gingen takken verzamelen en na een kwartiertje heen en weer schommelen was de auto weer vrij. Opnieuw een verkeerde beslissing veroorzaakte een herhaling van zetten, hop weer glibberde de auto zachtjes de helling af. Tja, terug en tegen de helling op met dit gladde spul was natuurlijk onmogelijk. Tegen beter weten toch doen hè! Iets lager, verderop, leek het droger te zijn. We zouden nog één poging doen om de auto uit de wei te krijgen, dan gingen we hulp bij een boer halen, spraken we af. Ook al vraten de wielen zich niet eens de grond in, de derde keer was het weer raak. Eventjes een poging met takken gedaan, maar ook dit keer bleek de gladde klei het van ons te winnen. Afijn, ondanks dat het te gek was dat een paar centimeter blubber, én winterbanden, je lieten stranden, toch maar een boer op gaan zoeken. Auto op slot, waardevolle spullen eruit, en de benenwagen aangeslingerd, terug naar het dorp. Gek genoeg bleek de weg veel korter te zijn dan we dachten. Na slechts een kilometer belden we aan bij een huis. Daar vroegen we om hulp, en die werd zonder enig nadenken geboden. Ah, vous êtes planté (geplant) in de modder, klonk het. Pas de problème. Na een paar minuten was een trekker geregeld. Wel was de trekker niet gerechtigd om op de openbare weg te komen, maar op die achteraf weggetjes en midden in de wei moest dat niet echt een probleem opleveren. Ik klom op de trekker en Fannie zou achter ons aanwandelen.
Na een paar minuten klungelen, geen trekoog te vinden natuurlijk, hadden we een touw aan de wagen geknoopt. Voorzichtig gas geven en in luttele seconden stond de auto op het droge. De boer trok nog even door en stopte toen plotseling. Daar reed ik zijn houten bak aan gort. Brekend hout geeft altijd een behoorlijke knal, iedereen schrikken en de boer zichtbaar vreselijk aan het balen. Zelf zag ik dat als een beetje geluk hebben. Maar goed dat die bak er zat, anders had mijn achterkant het niet overleefd tegen het staal van de trekker. Die paar planken kosten een hoop minder om te repareren. De boer meldde nog: "Honderd meter lager loopt er weer een gravel pad, u had gewoon door kunnen rijden". "Sure", dacht ik nog, "dat zie je natuurlijk van die afstand dat er een pad in het gras verscholen ligt". En waarom hij me in vredesnaam achteruit aan het trekken was gegaan zal altijd een raadsel voor me blijven. Na een minuut stond het autootje weer te knorren op het pad en reden we samen richting zijn huis. Uiteraard had ik het idee om hem te belonen voor zijn moeite. Halverwege wuifde hij me door en schoot de wei in. Begrijpelijk, want, openbare weg. Ik besloot om eerst Fannie op te pikken en reed weer richting die wei. Ze was echter in geen velden of wegen te bekennen. En verrek stond ik wéér bijna vast in die zooi. Opnieuw geen plek om te keren, stevig vloekend waarom die meid niet was blijven wachten. Wat nu?.
Op het gevaar af mezelf onsterfelijk belachelijk te maken richtte ik de auto naar het grindpad aan de overkant van de wei en gaf gas. Hop met een rotgang door de blubber heen, slingerend over het weiland, om met een slalom op het pad te belanden. OK dan! Zo kom je dus door die blubber heen. Gewoon met een 60km/h, in mijn beleving dan, over de glibberzooi heen gaan. De massa van de wagen geeft je dan voldoende push om over de te gladde plekken heen te zijlen. Dat was een beetje mijn wanhopige redenering althans. Puur geluk natuurlijk dat ik niet in de bosjes belandde, of ergens tegen een weidepaal tot stilstand kwam. Een beetje stuurmanskunst liet de balans in mijn voordeel doorslaan, denk ik dan maar. Eindelijk een keer een goede beslissing in dit avontuur. Aan de overkant van de glijbaan gekomen, zag ik mijn schatje lopen. Opluchting, want wáár ik die had moeten zoeken, was me een raadsel geweest. We besloten om maar geen boodschappen meer te gaan doen, morgen een appeltaart te bakken voor de reddende engel en een envelop met een vergoeding aan te bieden.
Geluk bij een ongeluk was ook dat we geen eters hadden vandaag. De gasten uit het appartement hadden ergens een BBQ gescoord, en kamer 1 zou bij diens zoon eten. We konden het er van nemen deze avond. Zaterdag komen er gasten bij en hebben we voor de hele bubs een BBQ op het menu staan. Tenminste als het droog blijft. Het is bijna full house ook nog!
Beiden hadden we echt geen puf meer om iets te koken en besloten om het met kaasjes en wijn te doen. Nog wel even onder de douche om de derrie af te spoelen, en semi gesloopt zeeg ik op de bank neer. "Nee, niet gaan slapen", riep mijn lief nog. Zou ik wel willen, maar het mega interessant boekje over antieke Chinese en Japanse glazuren wilde ik nu wel eens van kaft tot kaft gaan lezen.

Een enerverende dag eindigde in betrekkelijke kalmte. Wijntje, kaasje, en een goed boek.

Vragen

Mailbox: wat in vredesnaam is entanglement!

Entanglement is een situatie wanneer bijvoorbeeld twee elektronen (lees:elementair deeltjes) zich op afstand 'precies' op dezelfde manier gedragen. Dat is een misschien een beetje over overgesimplificeerd, maar het komt er wel min of meer op neer. Die elektronen zijn als het ware een kloon van elkaar. Een elektron in computer 1 zal zich precies zo gedragen als een elektron in computer 1", de kloon dus, ongeacht de afstand. Verandert er in de kloon iets, dan verandert dat op hetzelfde moment ook in computer 1. Computer 1 is daardoor niet in staat te controleren of er een verandering heeft plaats gevonden. Zo kan zelfs de meest bizar beveiligde computer waar ook ter wereld vanaf je hobby plek op de keukentafel zo te zeggen gehacked worden.

Nu zou dat meer dan een paar energie centrales aan energie vergen om deze truc uit te halen. De energie consumptie zou zonder meer opvallen en vervolgens wandel je opnieuw met RVS armbandjes om de gevangenis in. In de (verre) toekomst als energie geen issue meer is zou dat zonder meer binnen de mogelijkheden liggen. Wanneer dat klonen in de toekomst plaats zal vinden is uiteraard onmogelijk te zeggen. Even zo vele experts of futurologen zullen even zo veel verschillende schattingen geven. Ook al zal er een bepaalde consensus onder hen bestaan, het gebeurt toch op een ander moment. Wie in de toekomst kan kijken moet nog geboren worden. Wel kun je een uitspraak doen of bepaalde technologie ooit beschikbaar zal komen: tijdreizen, teleportatie, onuitputtelijk beschikbare energie, iedereen rijk. Dit kun je bereiken door eenvoudig weg de trends te bestuderen en ontwikkelingen te volgen. Of de vorm of voorkomen van je idee over een aantal jaren of decennia er daadwerkelijk ook zo uit zal gaan zien is natuurlijk een onderwerp van speculatie.

Om te zien wat men nu al kan met atomen, kijk maar eens naar het volgende filmpje van IBM.

Let ook eens op de maten van die (elektro tunneling) microscoop. Nog geen 10 jaar geleden was dat een ding van meters hoog en groot. Nu past het op een (absoluut trillingsvrije) "keukentafel" zo te zeggen. Ik bedoel maar.

Niet zolang geleden kon men zich geen voorstelling maken van een telefoon zo klein als een polshorloge waarmee je ook nog een video gesprek kon hebben. Nu zijn ze bijna marktklaar. Het project Glass van Google is ook zo'n voorbeeld dat 10 jaar geleden voor onmogelijk werd gehouden.

muis engelbart
bron wikipedia

Een figuur als Douglas Engelbart voorspelde niet alleen de muis en de grafische interface maar bouwde er ook een prototype van in 1964. Pas jaren later in 1981 kwam er een voor de consument praktisch hanteerbaar type uit. Vooral door de eerste MacIntosh computer geïntroduceerde muis in 1984, kreeg bekendheid. Daarna was deze ontwikkeling niet meer te stoppen en is de muis bijna niet meer weg te denken uit de huidige computer omgeving. Een ontwikkeling kan heel erg snel gaan, net zo makkelijk kan het 20 jaar duren voor iets dergelijks op de markt komt, wat het bovenstaande voorbeeld aantoont.

muis MacIntosh 18984
bron wikipedia

Wat als

Slechte nacht gehad Cornelis? Ja. Dus hier komt weer zo'n krankjorum idee.

Wat als er een virus gemaakt wordt dat ondetecteerbaar is. Door geen enkel virus herkenningsprogramma. Dat is zo'n beetje de heilige graal van alle virus bouwers, weet ik wel. Wat als datzelfde virus dwars door alle beveiligingen heen zou gaan als ware het lucht. Wat als deze generatie virussen niet meer te stoppen viel, het alle systemen zou opvreten en zo de totale wereldeconomie plat zou kunnen leggen.
De enigen die niets zouden merken zijn de nog onbekende stammen in het zuidelijk halfrond. Die hebben geen elektronica of zijn er op geen enkele manier afhankelijk van. Die plukken elke dag hun mango, vangen een visje of peuzelen een boom rat op. Zolang ze maar geen mobiel of iets anders elektronisch bij zich hebben zijn ze veilig.
Is het mogelijk zoiets te maken?Ja dat is mogelijk. Zo denk ik dat de eerste generaties zich in een paar jaar zullen aankondigen. Hebben dit soort virussen dan een kans als het de evolutionaire kant op gaat? Nee. Alleen als het virus compleet is en zich met een BIG BANG kan manifesteren. Tot dan zal het zich gedeisd moeten houden, slapend blijven, en niet als een virus geclassificeerd moeten geraken. Is dat mogelijk? Ja, dat is mogelijk.

Kenmerken
Welke eigenschappen zou zoiets dan moeten hebben.

• Acteren als stealth virus, die zijn genoegzaam bekend
• Het geheel is meer dan de som van alle delen afzonderlijk samen. Dat wil zeggen dat de losse stukjes maar een eigenschap hebben, het herkennen van soortgenoten en daarmee een kritische massa genereren om de intelligentie te bereiken die nodig is voor de volgende stap. Niet actieve deeltjes worden niet als zodanig herkend.
• Het virus is een zwerver, nestelt zich nooit ergens permanent
• Het virus reageert op bedreiging door het zich opnieuw in elementaire deeltjes op te splitsen die op zich niet meer te detecteren zijn
• Het communiceert niet via computers en netwerken maar via de reële wereld. Er zijn geen scanners de je muren of kop koffie, op virussen controleert.
• Het virus is gebaseerd op de quantum theorie. 

voorbeeld petaplex virus
bron: wallpaperam.com

Elementair deeltjes
De huidige stealth virussen zijn lastig detecteerbaar. Lastig maar niet onmogelijk omdat elk stukje code toch een soort handtekening bevat. Zeg maar een soort vingerafdruk. Nu zijn er virussen die gebruik maken van polymorphe eigenschappen. Wat zoveel wil zeggen dat ze zich als een kameleon aanpassen aan de omgeving en daardoor moeilijker te detecteren zijn. Dergelijke virussen zijn best wel grote stukken programma's alleen daardoor al te detecteren. Als je zoiets dergelijks zou volgen en vaststelt dat inhoud en grootte verandert zou het al als virus geclassificeerd kunnen worden, zo eenvoudig. Maar wat als je het programma nu zou kunnen verstoppen in de lege ruimtes van een afbeelding. Zoals met steganografie gebeurd. Zelfs in programmatuur kun je nog code verstoppen. Of met een versleuteling een patroon in een veel voorkomend programma vastleggen die de code voor het virus vormt. Kan allemaal.

Bijvoorbeeld in een schilderij of poster die aan de muur achter je hangt, zit code verborgen. Denk maar aan zoiets als de QR code (barcode in twee dimensies). Dat wordt op enig moment door het virus gedetecteert.

stegano QR code

In het bovenstaande plaatje is de QR code deels weggewerkt in de achtergrond. Het menselijk oog zal na de volledige bewerking ervan niets meer van de QR code kunnen herkennen. Hoe de poster te verspreiden is niet zo moeilijk te bedenken. Op enig moment zal iemand de poster aan een muur hangen en de webcam zal het registreren. Tijd is hier geen factor. De code wordt herkend en omgewerkt naar elementaire deeltjes, genomen of aanvulling op de bestaande code.

event horizont
bron: butteflyeffect.com

Quantum horizont
Enter Quantum technologie. Daarmee zijn allerlei lollige dingen te doen. Eigenlijk moet ik zeggen zullen lollige dingen te doen zijn. Want de techniek is nog niet helemaal dagelijks voer voor programmeurs. De theorie duidt er op dat je met een vorm van, en hier komt het futuristische deel, teleportatie hele computersystemen op afstand kunt spiegelen. Zeg maar een soort eeneiige tweeling maken. De computer is daarmee gekloond en kan worden ontdaan van alle beveiligingen. De ongewenste delen worden min of meer genegeerd. Daarna is het een peulenschilletje programmatuur op de tweeling te installeren. Programmatuur als het Petaplex Virus. Vervolgens wordt de entanglement (verstrengeling) teniet gedaan en plop! De originele machine bevat de nieuwe code zonder dat zich de beveiligings software daarvan bewust is. Dat denkt namelijk dat het er altijd al stond. Daarmee is het systeem gepenetreerd en kan het virus aan het werk gaan.

Executie!
Wat bezielt makers van virussen eigenlijk? Zijn het zielige stumpers die het voor de kick doen? Zijn het goed georganiseerde criminelen, is het de overheid zelf die jou doen en laten in de gaten wil houden? Van alles een beetje denk ik.
Wat zou het doel zijn van de maker(s) van het Petaplex virus? Het simpel leeghalen van rekeningen is uiteindelijk een te riskante bezigheid, te kort door de bocht en te korte termijn denken. Ook niet een gijzeling van data. Want dan moet er iemand zijn die het geld ontvangt. Dan ben je traceerbaar en wandel je binnen geen tijd met roestvrijstalen armbandjes om zo het gevang in.
Het doel van het imaginaire Petaplex Virus zal zijn: totale controle over zowel de digitale als de fysieke wereld. Wereld hegemonie! Het gekke is dat er geen individu aan te wijzen zal zijn die hier de hand in heeft. Het virus is namelijk autonoom en intelligent. Alle sporen van de oorspronkelijke makers zijn allang verdwenen, juist door het autonome en polymorfe  karakter van het virus.
Dat wat er zich de afgelopen maanden heeft afgespeld bij toestanden met toegankelijkheid van banken en organisaties is nog kinderspel vergeleken bij wat het Petaplex Virus zal kunnen. Het blokkeren van toegang eigenlijk een volkomen zinloze oefening. Bovendien zou dat te veel in het oog lopen. Het Petaplex Virus gaat veel subtieler aan de gang. Het steelt gewoon de hele wereld bij elkaar zonder dat iemand er ook maar iets van merkt. Daarmee krijg je regeringen op de knieën, levenslang belastingvrijheid, onbeperkte toegang tot om het even welke informatie, het kan allemaal. Je zou met gemak een omgeving kunnen maken waarin iedereen van iedereen slaaf is. De nieuwe orde is geboren ;=)
Is dit mogelijk? Ja dit zal mogelijk zijn.

Nu pas vallen mijn ogen dicht. Welterusten.

Hoos

Gisteren haalde ik wat spullen bij de Brico, ook meteen maar boodschappen voor de rest van de week gedaan. Dat was meer geluk dan wijsheid. Want, ondertussen was er een regenhoos over een deel van mijn route heen gegaan, niet normaal meer. Niet alleen regen. Vette hagel! En niet te zuinig! Er kwam zelfs een sneeuwschuifwagen aan te past. Op sommige plekken zag je de hagel zeker 10cm dik liggen. Dit stukje van de route was ineens veranderd in een winterlandschap. De onderkoelde lucht zorgde voor een lichte mist, niet iets waar je geleidelijk aan in reed, maar met een duidelijk scheiding strak als een streep over de weg. Uiteraard stampte mijn voorligger meteen boven op de rem. Wat een malloot! In Bouligney zag ik dat kinderen een glijbaantje hadden gemaakt. Een ietwat merkwaardig plekje, midden in het dorp op het plein, waar nog een voldoende dikke laag lag. Ik keek op de thermometer op het dashboard, 14 graden, en dan zo'n dikke laag hagel. Onwezenlijk! De zon scheen alweer, het landschap was even winters.

Uit mijn ooghoek zag ik een fantastisch mooie plaat. Mijn voet liet het gas al los, maar onder deze omstandigheden ging ik echt niet stoppen. In het spiegeltje zag ik geen verkeer, toch maar niet stoppen? Twijfelend gaf ik toch maar weer gas. Te link met die hagel op de weg. Vette slierten damp hingen over de akkers. Als nu de bloesem maar niet van onze fruitbomen is geslagen door die hagel. Thuisgekomen bleek het mee te vallen, er was slechts een fikse regenbui over gekomen.

De nieuwe klusjesman kwam vandaag ook al afzeggen. Problemen van de hoos van gisteren, zijn huis was ondergelopen. Veel Franse huizen zijn namelijk onderkelderd. Kelders die gewoon onderlopen als de plensbui niet verwerkt kan worden. Wij staan gelukkig op een helling, echt water overlast zullen we dan ook niet snel hebben. Hij kon ook niet zeggen wanneer hij weer terug kwam. Exit klusjesman?

Bijen

Fannie stuurde me een relaas over hoe moeizaam het was om het EU voorstel om het verbod op het bijen dodende gif door te laten gaan. Gelukkig is de slag voorlopig gewonnen en heeft de bijen populatie twee jaar respijt gekregen om zich te herstellen.

Honing maakt een belangrijk deel uit van mijn recepten. Vorig jaar was het ineens een schaars artikel geworden. Mijn honingboertje had praktisch geen honing te koop, en een andere honingboer in de buurt kwam met een zelfde verhaal. Uiteraard ging de prijs keihard omhoog. Marktwerking hè. Naar zeggen van de honingboeren lag het niet alleen aan de slechte lente, ook was er opvallend veel ziekte, infecties door schimmels, parasieten en zo voorts. Ik was dus genoodzaakt mijn kokerij aanpassen. Geen rijkelijke hoeveelheden honing meer. Weg recepten als Gigot au Moyen age, mijn favoriete toetje met fromage blanc en het vruchten gebak als dessert moest ook van de kaart. Dat was stevig balen. Zeker, je kon honing uit de supermarkt halen, maar die smaakte toch anders, soms zelfs merkwaardig anders. Die van het honingboertje uit Polaincourt was gewoon de allerbeste honing die ik tot nu toe heb geproefd. Dat zegt toch wel wat. Elke vervanger zou dan op zijn minst in de buurt moeten komen. Tot nu toe geen succes.
Terug naar het artikel.
Dat ging over de fabrikanten die koste wat het kost hun vergif wilden blijven slijten, waar die bijen dan uiteindelijk dood aan gaan door onder andere verslechterde resistentie. Of ze gaan dood doordat er insecten zijn die andere insecten weer eten die maden eten die nu niet meer opgegeten worden en dus een andere gastheer zoeken. Kun je je voorstellen, hele streken in la douce france zonder bijen?! De oppositie kwam van een internationale groep die zich inzet voor het behoud van de natuur. Onze natuur. De bijtjes en de bloemetjes, de geur van rozen in de avonduren, de lavendel die je neus inkringelt als je op een terrasje zit te pimpelen. De geur van vers gemaaid gras of de parfum van het dennenwoud bij je vakantie huisje. De frisse geur van het vennetje bij je in de buurt als je 's ochtends een wandelingetje maakt. Of die gronderige groene geur in de herfst als je zondags 's morgens op het balkonnetje zit te genieten van je ontbijtje. Zo'n natuur dus.
Volgde een verhaal over de strijd tegen politici die zich schijnbaar niets aantrokken van wetenschappelijke onderzoeken die toch klip en klaar aantoonden dat bepaalde giffen (neonicotines) de bijen populatie ernstig hadden gedecimeerd. Oppositie die in mijn ogen een duidelijk verhaal had, en aannemelijk kon maken, dat de bijtjes bijna aan het uitsterven waren. Dat dit een probleem zou worden omdat bijen toch een van de grootste bestuivers zijn in de natuur. Bij uitsterving zou er een probleem ontstaan door een groot tekort aan fruit en andere producten.
Het verhaalt over politici die de oren lieten hangen naar de lobbyisten van de chemie kartels. Welke laatsten nog even snel reclameborden opkochten in de luchthavens waar de uitvreters uit Brussel normaliter landen. Net voordat de vergadering over dit voorstel zou plaatsvinden. Wat stellen die fabrikanten zich hierbij voor? De Europese landbouw even een draai om de oren geven? Onze natuur, die van iedereen is, op te offeren voor een paar miljoen profijt per jaar? Of zijn het gewoon makkelijk verdiende euries, en waarom zouden we het moeilijk doen. Waarom moet de honing uit het beeld verdwijnen.

// complot aan

Ja lekker, laten we er eens een samenzweringstheorietje op los laten.
Uiteraard zitten ze te klooien met gemodificeerd zaaigoed, planten, struiken, bomen die niet meer zonder een speciaal activeringsstofje kunnen bloeien. Gelukkig is de invoer van dat spul in sommige Afrikaanse landen gewoon verboden.
Dan ligt er ook nog een voorstel op tafel om alleen Europees gecertificeerd zaaigoed in Europa te mogen gebruiken. Wat denk je dat daar mee gaat gebeuren? De binnenlandse productie zal stijf duurder worden, de levenskosten zullen daardoor behoorlijk gaan stijgen. Oh ja, geïmporteerd zaaigoed moet eerst "ontsmet" worden. Als je met ontsmetten bedoelt dat het geen zaad meer kan maken, dan is dat ontsmetten. De prijzen van zaaigoed: granen, pootgoed enz, gaan natuurlijk sky high! Als dat is wat ze in Brussel graag willen, ja dan zijn ze op de goede weg. Hen zal het niet raken want ze stemmen zich ieder jaar toch 5% loonsverhoging toe. Hun pensioenen blijven geïndexeerd. Lekker belangrijk dus wat er met Europa gaat gebeuren. Behalve als het rechtstreeks hun portemonnaie raakt, dan komen de uitvreters in Brussel in verzet.
De fabrikanten spelen natuurlijk onder een hoedje met de regelgever. Bedrijfskundig gezien is dat een logisch verhaal. Maximalisatie van de winst heet dat. Ethisch gezien is dit een uiterst verwerpelijk verhaal. Onze natuur gaat naar de haaien! Puur voor korte termijn gewin. Hebben die managers dan geen kinderen en familie, zouden ze zo gewetenloos zijn?
Moeten we in de toekomst zaaigoed uit Kameroen gaan smokkelen! Dikke kansen dat de chemtrails dan niet alleen bedoeld worden voor het dociel houden van de bevolking maar ook het vermeerderen van zaad verhinderd wordt

// complot uit

Veel complot zal het niet zijn. Gewoon de industrieel die de mensen onvoldoende welvarend probeert te houden - schuldenaren zijn goede slaven - en de overheid op diens beurt wil de bevolking dom houden - geen revolutionairen. Dan blijft het makkelijk uit te melken belastingvee.

Zwemmen!

Vandaag het zwembad gereedgemaakt voor de zomer. In zo'n winter kunnen zich toch heel wat algen in het water verzamelen. Toch prettig dat de onderdelen die ik voor de winter had gedemonteerd uit het zwembad, en van het filter, netjes in een kratje lagen opgeborgen. De handel zat ook zomaar weer in elkaar. Voor het zomerklaar maken van het zwembad vroeg de Badmuts vorig jaar meer dan 100 euries. Vond ik een beetje overdreven. Uiteraard had ik goed gekeken naar wat ie gedaan had, en dacht: dat is geen rocket science! En nam me voor dat geld voor deze zomer in mijn zak te houden. Dan kan dat weer in de aankleding van het bad gestopt worden.
Er is echt niks aan. Gewoon de pomp aanzetten. Een paar emmers water in het pompfilter mikken om het circuit te vullen. Beetje logisch met de kranen spelen, zodat ook het zandfilter met water gevuld werd, en niet meteen terug liep. Hop klaar! Even tien minuten laten lopen, het filter laten spoelen, overtollige water uit het zwembad de wei in, en bwam. Honderd euries plus verdiend. Nu nog een paar chloortabletten in het overloop bakje en een vijftal bekertjes hypochloride in het zwemwater mikken. Kuch, daar moet je mee oppassen met die tabletten, de chloordamp slaat gewoon op je longen. Nu moet de bodem nog ff schoongemaakt worden. Uhm, die kraan voor de stofzuigert, welke was dat ook al weer. Ah, de middelste. Na een halfuurtje stofzuigeren was ook de bodem weer van algendrab verlost.

chemische kraam
bron: aurorachem.com

Er zit nu in het zwemwater: anti alg, hypochloride, oxidetabletten. Dat kan niet goed zijn, als je daar goed bij nadenkt. Er zitten nu zoveel chemicaliën in het water dat het voor Mr. Kauw niet meer drinkbaar is. Verontreinigd zwemwater heet dat. Tijdens het stofzuigeren kwam er een wolk algen uit de spuitmonden zetten van heb ik jou daar. Die zooi zou het filter toch moeten tegenhouden dacht ik zo. De komende dagen moet ik de stofzuig oefening herhalen, af en toe wat hypochloride erbij, de Ph (zuurgraad) checken en we zijn weer in business. Hopelijk is over een paar dagen het water weer kristal helder, want ik ga echt niet zwemmen in die groene soep.

warmtewisselaar

Vandaag koppel ik de nieuwe super compacte warmtewisselaar aan het zwembad. Ook geen rocket science. Ben benieuwd hoe lang het dan duurt voordat het water aangenaam lekker is. Het is weliswaar twee weken vroeger dan vorig jaar dat de handel aangesloten wordt. Mais, je m'enfou alors! Ik wil zwemmen!

Nu beginnen we ook met de voorbereidingen voor het terras rondom het zwembad. Dat geeft het wat meer body en kun je makkelijker rondom lopen. Bij de brico hebben ze 50 x 50 cm tegels, precies dezelfde die al aan de kopse kant liggen. Er zijn er een kleine 70 nodig. Bigmat, is dichterbij, heeft dezelfde maar dan een maatje kleiner, zelfde m2 prijs maar dan wordt het weer zo'n mix. Grote tegels staat toch weer mooier vind ik. Of die 70 in een keer in de auto passen betwijfel ik. Gewoon tot net boven de assen laden en we zien wel. Dan nog zand en cement aanslepen, bekisting aanbrengen. Tegels in de mortel leggen, en weer een item van de lijst afstrepen. Een klus voor de komende 2 weken.

zwembad anno 2011

Sollicitanten
Had ik al verteld hè? Via de site hollanders.fr had ik een tip opgepakt om een main d'oeuvre (klusjesman) via het arbeidsbureau (pole d'employ) te gaan zoeken. Dat liep gesmeerd, een vijftal kandidaten dienden zich aan. Die kwamen deze week aan de deur. Keurig op tijd, het kan dus wel! Van alles wat passeerde de revue. Van een moeder die voor haar zoon had gebeld, maar haar man meenam in plaats het kind. Fannie merkte in stijl op dat het met onwillige honden moeilijk hazen vangen is. Dan vaders maar mee getroond. Tot aan een redelijk verlopen figuur uit de buurt, die volgens mij niet serieus was om dit te gaan doen. Die heb ik meteen maar weer naar huis gestuurd. Stonk ook een uur in de wind naar zware sigarettenrook. Weet ik, je mag iemand daar niet op afkeuren, maar een slecht gebit met nog maar drie tanden in de bovenkaak, op zo'n jonge leeftijd al twaalf ambachten en dertien ongelukken. Plus een vaag verhaal over een of andere aandoening. Nee dat zat gewoon niet goed. Next!
Een ander was een camping aan het opzetten, en wilde dit dan als schnabbel tussen door doen. Het is ook maar voor een halve dag per week werk, dat is waar. Een camping zelf is een heleboel werk, altijd klussen, nooit vrij. Next.
Er zaten twee redelijke tussen. Daar heb ik er een van gekozen. Ik ben benieuwd. Wacht nog even, het is donderdag, op de laatste en dan bel ik de afgevallen kandidaten even af. Wel zo netjes. Wat wel opviel: geen gedoe over de betaling, iedereen wist van tevoren dat het minimum loon zou gelden van 9.43 / uur bruto. Werd niet over gemekkerd, stipte ik iedere keer wel aan, gewoon om dingen even duidelijk te stellen.
En nu ik zo aan de koffie zit te slurpen, wel behoorlijk overdreven om voor een klusjesman voor een halve dag in de week een sollicitatie procedure te starten. Daar kon ik niet veel aan doen, zo was immers de procedure die door het arbeidsbureau is opgezet. Flink overdreven is het wel. Hadden ze niet gewoon een of twee mensen eruit kunnen pikken en die aanbieden? De rest loopt ook via het bureau, betalingen, uren briefjes. Helemaal wit, officieel. Het moet niet gekker worden. 

Zugabe

Het viool concert van Beethoven. Dit klinkt wel erg goed. De techniek is fenomenaal, mooi tempo. Zonder meer moet je dit horen, de muziek is een van de mooiere viool concerten die ik ken.

Heb het stukje nu bijna 3 keer beluisterd. Ik mist iets, ik weet het niet. Meestal zit of lig ik na zoiets perfect gespeelde zwaar onder de indruk na te genieten. Nu vroeg ik me af waar ik naar heb zitten luisteren. Misschien omdat het een tikkeltje übermenschlich is. Of dat de passie er wel is maar niet echt luid en duidelijk doorklinkt in haar spel? Het is slechts mijn mening, ga zelf maar eens luisteren!