Ditjes en datjes

Natuurlijk lees je veel over zonnewarmte, zonne-energie, milieu, zuiniger met water, hergebruik van van alles en nog wat, ga zo maar door. Af en toe schrik je je te pletter als je sommige raportages over hoe wij met onze aarde omgaan ziet. Uiteraard worden de dingen een beetje dramatisch aangedikt. Vooral als het over het milieu gaat. Anders komt het niet ernstig genoeg over, denken journalisten, denk ik dan weer.
Filmpje over afval eilanden in de Pacifische oceaan. Nog een filmpje, (skip naar 7') nou ja klik maar een eindje weg op YT, geeft wel te denken.

plastic in oceaan
bron: 1.bp.blogspot.com

Ik schrok enorm toen ik las, en nog steeds lees, over hoe onrustbarend veel plastic fibers in onze voedselketen zit. Dan ook in onze lijven: organen vooral. Verontrustend veel zelfs in de moedermelk, hoewel dat een andere discussie zal zijn. Een beetje extreme reactie van me misschien, maar ik kocht van de ene op de andere dag geen flessenwater meer toen ik zag dat komplete eilanden van afval plastic in de oceaan dreven. Tot zover dan mijn reactie.
Op Joetjoep is er een filmpje over iemand die bij wijze van experiment een week zonder plastic probeert te leven. Dat bleek zeer lastig te zijn. Je zult daarvoor je consumptie patroon drastisch moeten aanpassen. Zo had die persoon erg veel moeite om melk in glazen flessen te krijgen. Of groente in glas. In NL is dit niet zo'n probleem. Groenten in blik, waarvan de binnenwand gecoat is met een plastic velletje valt natuurlijk ook al af. Nu kun je bijvoorbeeld brood in een papieren zak kopen, de laatste tijd alleen in LDF gezien. In NL zit er altijd plastic omheen. Het filmpje liet zien dat overal, letterlijk, in de USA (waar anders) plastic op of omheen zit.
Van de week was er een uitzending op de BBC over het gebruik van plastic. Bekeek ik een scene die zich afspeelde in een willekeurig motel, daar moest je alles van plastic af-mee-uit eten. Als je daar zo eens bij stil staat. Met hoeveel plastic komt ons eten wel niet in contact. Je warmt je eten (soms) op in plastic in de magnetron. Komt er weer een bekkie weekmakers in je eten terecht. Die weekmakers zijn echt geen onschuldige vluchtige jongens. Weekmakers zorgen ervoor dat een plastic zakje bijvoorbeeld opvouwbaar blijft zonder dat er scheuren in komen. Het maakt de zaak soepeler. In weekmakers zitten ook zware metalen als Nikkel, Cadmium en dergelijke. In bepaalde concentraties zeer giftig. Fibers en die metalen gaan allereerst in je organen zitten en migreren uiteindelijk naar je weefsels. Veel slaat neer in je lichaamsvet. Er zitten zelfs plastic fibers in je hersenen, eng toch? Moet je nu doodsangsten uitstaan? Nee denk het niet, anders waren we allang uitgestorven. Moet je er wat aan gaan doen? Ja, je consumptie van plastic kun je makkelijk terugdringen, niet totaal vermijden vermoed ik.
Ons plastic gebruik in ons huishouden is in de jaren beslist teruggedrongen. Zelf probeer ik plastic te vermijden, plastic flessen gaan sowieso de recycling in. In LDF mogen al sinds 2010 geen plastic zakken meer in de supermarkten verstrekt worden bij de kassa. Zo pak ik bijvoorbeeld losse groenten vaak in een enkele zak en plak de etiketten van de verschillende items er gewoon op. Of plak het etiket rechtstreeks op de prei bijvoorbeeld. Wordt door de kassadames al als heel normaal gevonden. Dat soort vermijden van plastic kost absoluut geen moeite. Beetje aanpassen van je gewoonte om alles maar in aparte zakjes te willen doen is al een mooi begin.
Het onderzoek naar waar al dat plastic in die afval hoop blijft, lijkt nog maar net op gang te gekomen te zijn, maar dat is schijn. Wetenschappers waarschuwen al langere tijd tegen het overmatig gebruik van plastics die onze voedselketen raken. Laat staan hoe lang de verschillende milieu bewegingen het er al over hebben. Nu het probleem zich aan de oppervlakte begint te vertonen lijkt ook het publiek wakker te worden. Net als ik overigens.
Verder lezen? LINK, LINK, link

CAMERA
In een van de vorige verhaaltjes heb ik al eens iets geschreven over de levensduur van spullen. Gisteren was er een herhaling op ZDF van het maximaal aantal pagina's die door een printer afgedrukt konden worden, waarna een gemiddelde gebruiker min of meer gedwongen wordt een nieuwe printer te kopen. Een eenvoudig (russisch) programmaatje reset de ingebouwde teller, en je bent weer goed voor een paar jaar onbezorgd printen. Daarvan bewust geworden, begon ik te letten op wat er in het huishouden binnen de vijf jaar kapot ging. Stofzuiger, printer, scherm, boormachines, compressor, wasmachine, allerlei kleinhuishoudelijk spul, de lijst is verdacht lang. Je kunt natuurlijk de hoofdprijs betalen voor professioneel spul. Dat blijkt dan 2 tot 3 keer zo duur te zijn. En ook maar twee tot drie keer zo lang mee te gaan. Dus wat is daarvan het nut, vraag je je af. Voor de zaagmachine en zo heb ik wel prof spullen, het loopt allemaal net ff iets soepeler, dat dan weer wel. Maar ik gebruik die handel ook erg veel. Het overige gereedschap haal ik gewoon bij de Brico, koop nieuw als het kapot is. Geld wijs net zo duur als heavy duty professioneel spul.
Zo is het nu de beurt aan onze compact camera van nog geen 4 jaar oud! Die begint echt kuren te vertonen. Mechaniek die hapert, klepjes die er zomaar afvallen, batterijen die het begeven. Last but not least, de automatische belichting vertoont nu mankementen. Tijd voor een nieuwe camera? Want fotografie is in deze familie best wel een ding.
Zelf heb ik een Sigma camera. Toentertijd gekozen vanwege de bijzondere technologie die in de fotosensor gebruikt wordt. Dat wil zeggen. Niet per hoofdkleur een pixel en dan met een stukje software de zaak aan elkaar plakken, maar rechtstreeks de echte kleur op één pixel. Dat geeft een mooiere kleurscheiding naar mijn smaak, en onder goede lichtomstandigheden, gemiddeld een hogere detaillering van het plaatje. Ook al moet je heel goed weten waar je naar moet kijken om het verschil met een andere gelijkwaardige camera te zien. Naar mijn mening is de technologie nog niet helemaal uitgekauwd, en is er nog meer dan zat ruimte voor verbetering. Zo zou ik graag een volbeeld sensor in die camera willen zien en een hoger aantal pixels zonder trucage van software of zo. Afijn, zoiets stamp je nu eenmaal niet uit de grond op commando. Wellicht dat de volgende generatie van deze camera sensor meer gaat bieden.

canon powershot
bron canon.com

Voor de nieuwe compact hebben we gekozen voor de Canon powershot SX260. Via internet besteld, scheelde alweer 5 tienen met de prijs in de winkel. Die gaat een dezer dagen komen. Dus verwacht de plaatjes binnenkort op deze blog. Een collega van Fannie uit SA kwam met een lijstje van camera's aandragen. Een andere collega had dat type Canon ook al gekocht en leek daar zeer tevreden mee te zijn. Dus waarom het wiel opnieuw uitvinden. Via Tweakers.net kwam de camera er ook als goed uit. Je moet geen professionele kwaliteit van een compact verwachten, daarvoor is een compact voor ons ook niet bedoeld. Gezien onze wensen leek deze camera het beste te voldoen. Gewoon voor het betere point en shoot werk: groot zoombereik, oplossend vermogen, beeld stabilisator, grootbereik ISO waarden en zowel handmatig als automatisch te bedienen. Zelf keek ik dan nog een beetje naar de gadgets van dat korte lijstje. HDR en GPS waren nog twee van mijn wensen. WiFi? Ach, wat je ermee kunt op een camera is zeer beperkt, en maakt de camera toch weer een paar tienen duurder. De toegevoegde waarde is in mijn ogen nihil, exit Wifi dus. Totdat je natuurlijk een volwaardige web interface op je camera krijgt, inclusief touch screen, waar je wat mee kunt doen. Zo stel ik me voor dat je dan via de Cloud je foto's meteen kunt bewerken, opslaan op je NAS thuis, verzenden naar twitter-vrienden-werk, in je blog of vakantiefotoboek kunt zetten (die je natuurlijk via je camera bij kunt houden), of naar de centrale sturen om af te drukken...

WOW!

Vogeltje met een spanwijdte van 1.5 meter
foto: paul dirksen

Van de week stonden BP en ik te kletsen bij het hek van het weiland over of er werk voor hem was op Le Mouton, niet echt dus. Of hij moest die gleuven verder willen graven voor de uitbreiding van de solarfarm. Daar had ie duidelijk geen trek in, althans niet nu.
Opeens zagen we een joekel van een vogel over de wei scheren. Zegt BP zo langs zijn neus weg: "Die jaagt op jonge lammetjes", en lacht een beetje mijn ongerustheid weg door er op te laten volgen dat de onzen al te groot voor die vogel waren.
Omdat het een nogal opvallend groot ding was vroeg je je natuurlijk meteen af wat dat voor vogel was. Niemand die het wist. Tikkerdetik op het internet, zoekende naar roofvogels in de Haute Saône leverde niets op. Maar roofvogels alleen gaf wel weer voldoende hints. Klik op plaatjes alleen. Plaatjes zeggen toch meer dan 1000 woorden, en meteen herkende ik het monster. Het is een Zwarte Wauw. De Franse naam is volgens mij: Milan Noir. Of dat de juiste naam is, dat gaat ongetwijfelt iemand mij vertellen ;=) De vogel lijkt een beetje op een arend, is echter familie van de sperwers. Was ook mijn eerste gok toen ik de vogel vanuit de verte zag. Ietsjes later met de verrekijker erbij leek het ook weer niet op de sperwers die we hier heel veel zien. Te groot en die poten waren anders. De kop leek er wel weer behoorlijk op. Hoewel, iets van bijna twee meter was wel uitzonderlijk groot voor de gemiddelde roofvogel hier uit de buurt. De schapies waren in geen velden of wegen meer te bekennen natuurlijk. Er zaten nog wel veel kauwen op het land, die vinden schapenkeutels erg voedzaam, en werden behoorlijk onrustig. Grappig hoe die dan weer op en neer wipten en probeerden een veilig heenkomen te zoeken in de notenboom. Uiteindelijk vertrok de Wauw weer. Volgens Wikipedia komt deze vogel niet zo veel voor in noord west Europa. Mooi hoor, om zo'n enorme vogel boven de bomen in je achtertuin te zien scheren, op zoek naar een hapje.