Zondag

Zo, de laatste gasten zijn weer weg, de keuken en lobby zijn al weer aan kant en het is weer stil in huis. Valt er toch een gat even. Een kamer blijkt niet beslapen te zijn geweest. Hebben blijkbaar een paar toch de gezelligheid van elkaar opgezocht. Mazzel voor mij, scheelt weer een kamer schoonmaken.
Bij het klaarzetten van het ontbijt kwam een van de dames al vroeg naar beneden, de slaap nog in de ogen. Gelukkig had ik de elektrische verwarming al aangezet voordat ik naar de bakker ging, anders was het veel te fris geweest voor haar. De grote kachel voed ik zo rond tienen 's avonds geen nieuw hout meer. Ook als de gasten die morgen weggaan stook ik het grote monster niet meer op. Dan kan het in de morgen een stuk koeler zijn in huis. Voor dat doel hangen er electrische kachels in de lobby en de keuken. Na een uurtje is meestal de kou wel weg. Een beetje afhankelijk van de wind en of het gevroren heeft in de nacht. Afijn, de koffie was al bruin, eerst maar eens een bakkie doen samen. Onderwijl gaan de preparaties voor het ontbijt door, vandaag kon dat behoorlijk relaxed. De meesten zouden pas laat opstaan was er gisteravond gezegd. Al snel zaten we breeduit te kletsen met elkaar over waar zij woonde, hoe ik hier terecht gekomen ben, het doel van het leven (42), en dat er steeds meer mensen schijnen te zijn die hun leven totaal omgooien. Een vriend van haar was van wiskundige naar geitenhouder omgeturnd. Een ander weer van kantoorklerk naar B&B, dat was al een heel normale, van bandenomlegger naar succesvol beeldhouwer vond ik dan weer een bijzondere. Er bleken uit onze verschillende kennissen kring meerderen zoiets gedaan te hebben. Gewoon opvallend. Het werd zo op de vroege ochtend al een beetje filosofisch. We vonden beiden dat men steeds meer naar de kwaliteit van het leven ging zoeken dan dat er zo nodig carrière gemaakt moest worden. En heel vaak creatieve beroepen. Dat ligt een beetje voor de hand. Om van bankdirecteur, schapenherder of geitenhoeder te worden, en daardoor in betrekkelijke eenvoud te gaan leven is wel heel radicaal. De geitenhouder in haar verhaal werd uiteindelijk ook nog als burgemeester van zijn dorp gekozen. Diens kinderen ontvingen dan vaak de gasten van diens B&B. Heel apart die verhalen, dat is echt genieten.
Als vanzelf kwam ie weer. Vroegah, ja, toen was alles beter. Niet echt, dacht ik nog even. Wel dat je vak heel divers was, om nu, 30 jaar later, zo gespecialiseerd te zijn geworden dat je nog maar een heel klein dingetje doet, elke dag weer. Dat ene memo begint op de andere te lijken. Na een veredelde zoek en vervang actie is de helft van het werk al weer gedaan. Ben je dan nog steeds tevreden met je job, vroegen we ons bij het zoveelste bakkie koffie af. De meesten kunnen zich erin vinden, berusten er min of meer in dat ze dat tot hun pensioen blijven doen. De ander beoordeeld zijn werk als minder zinvol en zoekt wat anders. Niet persée een uitdaging, als het maar iets anders is. Een enkeling gooit het roer radicaal om, springt in het diepe, en begint te zwemmen zonder dat ie weet waar het eindigt. Voor sommigen getuigt dat van moed, voor anderen betekent dat de enige uitweg om geestelijk weer bij te kunnen tappen. Voor weer anderen is het gewoon een midlife crisis die opgelost dient te worden. En dat om acht uur in de morgen aan de keukentafel. Ach, kletsen doe ik nu eenmaal graag met de gasten.

Lammetjes
Eindelijk heb ik lam vijf ontdekt. Hoe dat beessie zich zo verscholen kon houden zonder door mij opgemerkt te worden is me een raadsel. Als dat maar geen ontsnappingsdeskundige wordt. De laatste lammetjes lijken behoorlijk veel op elkaar, misschen dat lam vijf wel was gespot maar viel dat daardoor niet op. Zo rond het middaguur was de gehele ploeg dicht bij elkaar, ikke tellen, jawel, eindelijk klopte het aantal. Zucht. Je begint altijd het ergste te denken. Vorig jaar zat er ook al eentje klem in de houtstapels, je hoorde het wel blaten, een zoekplaatje. Het geblaat echode tegen de gevels aan waardoor je het niet echt kon localiseren. Gelukkig kwam de buurman de volgende morgen vertellen dat het klem zat in het hout. Ze hadden het de héééle nacht moeten aanhoren. Dan was ik er weer eentje kwijt, bleek het bekneld geraakt te zijn in de boomgaard. Je denkt ook meteen aan stropers of proletarische winkelaars. Eervorig jaar vonden we ook ineens een geit in de wei waarvan de voorpoot was afgesneden. Je hoort soms verhalen over schapen die gestolen werden uit afgelegen weides. Tsja.
Toch wil ik graag de kudde uitbreiden, daarvoor wil ik er een hectare bij hebben. Er zijn wel wat stukjes beschikbaar in de omgeving, geen volle hectaren maar voldoende om meer hooi van te halen en desnoods de rammen op te zetten. Mijn lief wil daar niet echt aan, juist vanwege al die verhalen. Landbouwgrond is niet zo duur, gemiddeld tegen de 2€ per m2. Zodra er op gebouwd mag worden schiet de prijs echter omhoog naar meer dan een tientje per m2. Er moet dan sprake zijn van meer dan 15000 m2, dan mag er op gebouwd worden. Dat laatste is nogal vaak het geval. Dat zo het land erg versnippert raakt zal de verkoper echt een zorg zijn. Gewoon blijven uitkijken naar een mooi stukkie in de buurt.

Foir artisan
Over drie weken is de kunstmarkt in Ambiéviller. Daar heb ik opnieuw een uitnodiging voor gekregen en toegezegd met een draaischijf iets te laten zien. Er werd speciaal om gevraagd. Het een en ander moet nog gebakken worden. Met wat er nu klaarstaat kan ik nog net geen oven volstoppen met nieuwe stukjes. De komende twee weken er is gelegenheid nog wat bij te gaan maken. Voor het nieuwe seizoen aanbreekt moet ik ook nog een paar schalen hebben. Dat nog, en er is nog plek voor een of twee huisjes. Ook maar. Het laatste huisje is tijdens de biscuit bak kapot geknald samen met een schaal die plofte. Een bombardement in je oven van scherven die rondvliegen is geen leuk geluid. Meestal blijft van de rest ook niet zoveel over. Dit keer viel het erg mee. Twee dingen kapot en de rest zo op het oog niet beschadigd. Volgende week maar eens een paar dagen inruimen voor het draaiwerk en dan weer een paar huisjes erbij maken. Die honderd huisjes gáán er komen, al duurt het misschien een paar jaar. Oh ja, en een paar bakproeven met de nieuwe klei en glazuur, kunnen dan mooi mee.