Gasten

De maand mei en begin juni hebben verrassend veel fietsende gasten opgeleverd. Zeker meer dan vorig jaar. De meesten vinden ons omdat we in het fietsboek staan van Benjaminse. Deze uitgeverij heeft een aantal fietsroutes zeer gedetailleerd in routeboeken verwerkt. Zo zijn er beschrijvingen van tochten naar Rome, Barcelona en Parijs.

Het toeval wil dat Le Mouton Qui Rit precies op een van die routes ligt welke beschreven worden. De oostelijke tak van de route langs Nancy - Epinal dus. En dat levert dan weer gasten op. Alleen is ons adres in het boekje verkeerd, helaas gekopieerd van een bovenstaand adres. Dat krijg je met knippen en plak technieken. Volgens de gasten is de oostelijke route (waar wij dus aan liggen) mooier, ;=))

De gasten vertellen honderd uit over de route die ze gevolgd hebben. De meesten gaan met de trein of zelfs vliegtuig naar zuid Frankrijk en stappen dan op de fiets. Of doen dat andersom. We horen ook dat er niet zoveel B&B's te vinden zijn in het stukje route waarop wij liggen. Ook dat restaurantjes of cafeetjes in de aanrij route naar ons toe erg dun gezaaid lijken te zijn. Als de fietsers dan ook bij ons aankomen zijn ze meestal erg hongerig en dorstig. Een potje thee of koffie is dan snel gezet. Plompt men in het algemeen het zwembad in om de zere spieren verlichting te geven en gaan dan aan tafel verhalen vertellen. Ik ben dol op verhalen.
Zo hoorde ik van de fietsgasten van zaterdag dat ze een stel Australiërs hadden ontmoet die op een tandem door Europa aan het reizen waren, en onze richting opkwamen. Die zouden zich wel melden klonk het. En prompt ging de telefoon af met een Australisch nummer, uiteraard graaide ik de telefoon te laat van de tafel af. Natuurlijk belde ik even terug, geen verbinding mogelijk klonk het van de operator. Op de een of andere manier was men buiten bereik, sure...
Een paar uur later kreeg ik een mailtje van ze of ze maandag 3 juni hier konden logeren.  Maandag is 4 juni, hmm. Het meest logische was dat men niet de datum maar wel de dag goed had. Dat bleek achteraf de juiste gok te zijn. Toch maar even de kamer klaar gemaakt, laatste check, en eten uit de vriezer gehaald op zondagmiddag. Je weet maar nooit.
Ze kwamen dus maandag. Wel behoorlijk vroeg, tegen half twee. Een bakkie koffie ging er wel in. Zwemmen? Ze keken eens naar buiten, het regende, nee dat maar niet. Spoedig zaten we met zijn allen op de praatstoel. Heerlijk zo, lekker kwebbelen met een bak koffie in de hand. De ervaringen onderweg, daar was ik benieuwd naar. Vonden jullie wel genoeg B&B's, en hoe stond het met eten en drinken? Dat alles tussen de middag dicht was, daar hadden ze niet zoveel moeite mee. Het vinden van slaapplaatsen was een ander verhaal. Soms idioot kleine kamertjes, nog maar net groter dan onze eettafel. Of hotels waren dicht, meestal geen eten in het hotel of B&B maar wel weer restaurantjes in de buurt. Vol verhalen over de in hun ogen enorme kerken. Die zouden in Australië met gemak kathedralen worden genoemd. Opvallend zoveel grote kerken als hier stonden vonden ze, in zulke kleine dorpen.

kerkje in MSP

En dan al die kerkklokken die luiden. In Australie waren niet veel kerken, maar in elk dorp vond je dan wel weer een hotel.
Ze vielen van verbazing van hun stoel af toen ik ze vertelde dat er maar eens in de zes weken een dienst werd gehouden in de kerk van MSP.

Aan de andere kant zakte mijn mond weer van verbazing open toen ik hun tandem zag. Een zeer robuust geval met relatief erg kleine wielen. Je kon het geval zodanig uit elkaar halen dat het precies in de koffer paste die ze nu als aanhangertje aan hun fiets hadden zitten. Ingenieus in elkaar gebout. Dat wel. Ideaal om in het vliegtuig mee te nemen zoiets. Maar bepaald niet op snelheid gebouwd, of lange tochten mee te maken. Om het geval weer in de koffer te krijgen was wel een crime zei de gast. Daar kon je zomaar een uur mee verder zijn. Afijn, na het ontbijt gingen ze welgemoed op weg naar Epinal.