Ik loop op BP af en, verrek! Hij heeft een paar tijdschriften in zijn hand! Cadeautje? Zou hij bijdraaien? Een beetje timide volgt hij me naar de keuken en ik open het gesprek met: "Je bent wel bezig je schepen te verbranden, je bent nu al je NL klantjes kwijt. Natuurlijk ben ik solidair met mijn landgenoten". Waarop tot mijn verbazing BP begrijpend knikt en een gebaar van submissie maakt. Een opening dus. Ik vertel hem welk verhaal ik van Willem en Yvette meegekregen heb en hoor zijn versie aan. Die verhalen komen niet echt overeen met elkaar en denk er het mijne van. Als notoire leugenaar kan BP blijkbaar niet anders dan de feiten in zijn voordeel te verbuigen. Recht op de man af vraag ik hem hoeveel uur hij nu werkelijk gewerkt heeft. Na een beetje heen en weer gepingpong, een beetje loven en bieden, erg veel naar boven afgerond, komen we uit op 11 uurtjes. Hiervan is natuurlijk de helft gelogen. Maar onderhandelen is een spel van geven en nemen. Een beetje van de bluf, en een beetje van mezelf. Da's dan een kleine 100 euries waar je redelijkerwijze recht op hebt, vertel ik hem. Geen 250. Hij knikt weer en kijkt nadenkend. Dan komt zijn voorstel, laten we het verschil delen. Top, dat wordt dan 130 euries terugbetalen. Van verbazing val ik van mijn stoel af als hij zonder enige weerstand akkoord gaat.
Blijkbaar heeft meneer zijn door alcohol verteerde brein, sinds het telefoon gesprek van vanochtend, overwerk laten draaien. Hoogstwaarschijnlijk heeft zijn vrouw ook nog een duit in het zakje gedaan. Behalve dat zij bijna altijd op mijn hand is, is zij ook vaak degene die hem corrigeert met zijn strapatsen die hij uithaalt. Wijze vrouw.
Om de zaak af te ronden vraag ik wanneer hij dat bedrag dan denkt terug te betalen, want dat geld heeft hij natuurlijk allang niet meer. Naar verwachting: "Nee deze week niet, volgende week wellicht, ik neem dan contact met u op en dan betaal ik het aan u als intermediair." Nou dat moet ik nog eens zien! Wat zal zijn volgende smoes c.q. truc worden? Zoiets van bij mij werken en dan dat uitbetalen aan Willem? Dacht het toch niet, eerst betalen en dan krijgt hij weer klusjes. Het op krediet leven moet maar eens afgelopen zijn. Maar of BP dat gaat leren? Een oude vos verliest zijn haren maar zijn streken niet, luidt het gezegde geloof ik.
Vandaag, dinsdag 19 juni, kon ik Yvette dan ook erg blij maken met deze boodschap. Fijn als je op die manier de ergste pijn een beetje kan verlichten. Hopelijk is het geen dode mus. Dit is een les geweest die ze nooit meer zal vergeten.
CONTROL TECHNIQUE
In LDF heb je ook een soort van APK. Mijn autootje moest er vandaag aan geloven. Eerste controle, zei men, dus moest de kar volledig door de mangel. Eigenlijk mankeerde er het een en ander wel aan, helemaal gerust was ik er daarom niet op dat de wagen in een keer door de keuring zou komen. Dat bleek ook zo te zijn, maar niet op de punten waarop ik dacht. De scheur in het raam, OK. Maar die winterbanden, en het profiel ervan konden nog makkelijk mee, werd niet eens naar gekeken. Er zit nog net voldoende profiel op, onvoldoende voor de volgende winter, maar had ik bedacht, dat laatste restje er maar af te rijden voordat ik nieuwe banden zou kopen. De lampen waren ook niet goed afgesteld, daarover geen kik, ook niet de remblokken, of de ingedrukte koplamp. Wel weer de barst in de mistlamp. Remproef werd gedaan, een beetje aan de wielen getrokken, een uurtje later stond ik met twee aantekeningen op mijn keurings rapport en 68 euries armer weer buiten. Moest toch wel nog ff de nummerplaat laten popnagelen, want daarover kon oom agent nog wel beginnen te klagen. Ook die barst, het raam moest nu toch echt vervangen worden. Nu zijn de autoruiten van de Volkswagen caddy van erbarmelijke kwaliteit, een nieuw raam zit in geen tijd zo vol met sterretjes, gewoon slecht dus. Daarom werd ik niet echt blij van die aantekening. Kost ook weer 25 euries om dat te laten herkeuren. Volgens mij zit zo'n scheur in een ommezien weer in die ruit. De Franse wegen zijn nu eenmaal bezaaid met grit dat tegen je auto spat de hele tijd. Getuige de talloze butsen in de carrosserie. Dit wordt dan ruit nummer zoveel om te vervangen, belachelijk eigenlijk.
Al met al is zo'n keuring vergeleken met de NL APK een beetje een eitje. Geen wassen neus, dat weer niet. Want de grootste dingen worden wel opgemerkt en je hebt te maken met je eigen veiligheid op de weg. Maar als je ziet hoe dat allemaal gaat, dan kan je de indruk niet ontlopen dat die hele keuring een beetje een poppenkast is. Ze schuiven wat apparatuur heen en weer, doen de uitlaat aan een slurf voor de uitlaatgassen, kijken naar olielekkages, en rukken wat aan wielen. Dat's it! Dan krijg je een zegeltje op je kenteken bewijs dat de auto weer een jaar mee kan. Voor bedrijfswagens moet je namelijk elk jaar een CT halen. Voor personen wagens is dat om de twee jaar. Afijn weer twee bednachten naar de knoppen.
A propos.
Zo langzamerhand krijg ik de neiging om te gaan denken dat we de eerste 300 bednachten voor de overheid werken. Al die verschillende belastingen over het huis, water, elektro, vuilnis, en dan nog een tientje hier, een 50-je daar. Dat tikt uiteindelijk behoorlijk aan hoor! Sommige belastingen kan ik niet eens opzoeken waar dat voor is. Die belasting op brandstof, ja, die is duidelijk. Dankzij dat heb je dan geen wegenbelasting, BVB en al die andere vormen van belastingen die in NL aan je voertuig gekoppeld zijn. Nota bene zijn de brandstoffen in LDF nog goeiekoper ook! Nederland kan wat dat betreft nog een hoop van LDF leren.
TEGELBOER
Staat aan het einde van de middag ineens de "tegelboer" voor de deur. Hij had wat opgevangen over een faktuur die ik niet correct vond. "Klopt", zeg ik, Ik heb 700 betaald en er staat maar 300 op. Dat was namelijk het bedrag op de cheque. Ik wil graag dat het volledig door mij betaalde bedrag op de factuur komt te staan." En hop. Tegelboertje gaat volledig in de stress. Begint me daar te foeteren, op te spelen en werkt zich op tot een soort van woede aanval. Ik kom er niet meer tussen. Dan breekt me de klomp, hij begint me nog te bedreigen ook! Mij zou het het leven onmogelijk gemaakt worden, daar zou hij persoonlijk zorg voor dragen." Wacht maar eens af, jij weet nog niet met wie jij te maken hebt", wordt er geschreeuwd. Kijk eens, hoe dun het laagje beschaving bij de fransjes is. Dan is het ineens jij en jou. En maken ze je voor christenhond uit.
Al foeterend klinkt het dat Ik hem manipuleer. Nu vraag ik me in alle eerlijkheid af hoe hij zich dat manipuleren had voorgesteld. Je kan namelijk geen normaal gesprek met hem voeren. Immers, zijn idee van een goed gesprek bestaat uit het overschreeuwen van de ander. Probeer je wat te zeggen, dan draait hij de volume knop op. Van manipulatie kan derhalve nauwelijks sprake zijn. Een ander aan het woord laten is niet iets dat bij hem tot de mogelijkheden behoort. De arme ziel begon zich steeds meer op te werken. Het ontbrak er nog maar net aan dat het schuim hem op de mond kwam te staan. Ook ben ik een onbetrouwbaar sujet, ik geloof namelijk niet, ben geen moslim. Dus! Niet te vertrouwen. Asjemenou! Voorts: ik ben ook niet voor rede vatbaar, of, klinkt het weer, ik ben niet goed bij mijn hoofd. Tja, dan ontwaakt er een klein duiveltje in mij hè. Hoe kwaaier iemand wordt, des te meer dat het duiveltje me aanzet tot een steeds zichtbaarder en uitgebreid grijnzen over te gaan. Echt, ik kan het niet helpen. Dus verzocht ik hem vriendelijk, of misschien wel sardonisch glimlachend, het gat van de deur maar op te zoeken. En oh ja, laat die factuur maar liggen die is voor mijn administratie. Helaas was dat nu precies waar het hem om begonnen was, en dat papiertje is dus foetsie. Loopt meneer fulminerend van opgefoktheid, want woede kan ik iets dergelijks niet noemen, heen en weer tussen zijn auto en mij, onderwijl maar uitbrakend wat voor een slecht persoon ik wel niet ben, want niet gelovig. Ik kan niet anders doen dan vriendelijk, doch smalend glimlachen om zoveel toneelspel. Zijn namaaktanden kwamen zowaar bloot. Een van woede grimas vertrokken gezicht kwam vlak bij het mijne. Dacht ik nog, geen onverwachte bewegingen maken, maar kijk hem strak diep achterin zijn ogen. Raak zijn brein aan, en als ie spatsies krijgt, kraak hem. Toch blijven glimlachen. Eigenlijk was ik niet echt onder de indruk van zijn spel. En dat sijpelde blijkbaar in zijn brein door. Hij klom een paar keer zijn auto in, en er weer uit, en draaide tenslotte de weg op. Stopte nog voor de keuken deur en begon weer een tirade af te steken. Uiteindelijk taaide hij al scheldend af.
Reflectie.
Word ik hier nu met gelijke munt terug betaald, met die gespeelde boosheid van mij de vorige keer? Zou ie zo slim zijn? En zit ie zich nu van het lachen in zijn broek te doen in zijn auto onderweg naar huis? Dat zou wel erg hilarisch zijn. Cornelis in de zeik gezet. Ha, ha, ha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten