5 Gangen

Zit je na te genieten van het diner met de gasten, kletsen, koffie, komen er recepten oprispen. Krijg ik van Yvonne en Gert een heel aantal beschrijvingen van de puur Hollandse pot. Wie zegt dat er eigenlijk geen NL keuken bestaat! Bij sommige gerechten zeg ik al snel getver! Of te vet, of te zwaar.voor mijn maag. Blijft overeind dat er wel degelijk een Nederlandse keuken is. Of misschien moet ik zeggen dat we het over de volkse keuken  hadden. Gerechten die veel in de provincie gegeten worden. Zoiets als Balkenbrei, Bloedworst, karnemelk met aardappelen. Om NL staat geen muur, daarom zijn in de volkse keuken best wel invloeden van buiten de grenzen merkbaar. Of gerechten die je ook in de ons omringende landen terug vindt. Heus wel.
Als het gesprek dan uiteindelijk op toetjes terecht komt, die twee zijn gek op toetjes, besluiten we voor de volgende dag eens gek te doen. We stellen ter plekke een diner vast bestaande uit alleen toetjes die in Le Mouton Qui Rit geserveerd worden. De zoete variant dan:

• Fruit cocktail: zachte vruchten van het seizoen met een meloen erdoor en zoete mousserende "Rose", een soort punch achtig iets maar dan met bijna geen alcohol.
• Crêpes: met ijs roomijs (of rum&raisin), chocoladesaus en abrikozen-roomsaus.
• Fromage Blanc: de LMQR variant; met crème fraîche, vanille, honing, en als garnering chocoladevlokken en Grenadine. Vertel de gasten altijd: niet roeren maar scheppen.
• Peren: met chocolade saus, een schep mokka ijs met stukjes karamel erin. Een soort Poire Belle Helene.
• Fruit taartje: stukjes banaan, sinaasappel, rozijnen, en uiteraard honing, op een vierkant stukje feuilletee deeg met een veeg jam van Mirabelles als glazuur, wordt warm uit de oven gegeten.

Misschien moet ik eens wat poëtischer namen voor die gerechten bedenken.

Het vijf gangen menu van toetjes nou, dat hebben we geweten. Met drie toetjes zaten we eigenlijk al vol. Na de 5e kon niemand meer boe of ba zeggen. Natafelend zeiden we tegen elkaar: "Hier moet je wel mesjogge voor zijn om zoiets te doen, maar wat een feest!"
De volgende dag aan het ontbijt, zondag = crêpes = traditie, bleek iedereen te hebben liggen stuiteren in zijn bed van de hyper suiker niveaus in zijn bloed.
Het toetjes menu was weliswaar volkomen geschift. totaal apart, en moet je een keer gedaan hebben. Ik besloot ter plekke: dit doen we dus nooit meer. Een variant ervan, met wat hartigs, kaas of zo er tussen door, en maximaal 2 zoetig spul dingen ertussen, misschien, wellicht. Dat is wat Fannie suggereerde, althans.
De rest van de zondag had ik niet zoveel behoefte aan eten. De ontbijtgasten smulden wel weer van de crêpes. Onze Franse gasten hadden nog nooit Appelstroop en Suikerstroop gehad, voor hen weer iets aparts. Altijd zie je ze smullen. Overigens heb ik wel de gewoonte om de gasten van te voren te informeren dat we als ontbijt crêpes hebben en vraag ik of ze dat wel willen. Heel af en toe zie je de gezichten even nadenkend staan. Hoewel, crêpes gaan er altijd wel in, tot nu toe heb ik maar een of twee gasten gehad die een gewoon ontbijt wilden hebben. In plaats van, dus, hè.

Toch was dat 5 gangen toetjes menu wel een buitengemene ervaring. Vooral die blije gezichten en de van genot glimmende oogjes, zo aan tafel. Er zijn uitgebreid foto's gemaakt, die verschijnen te zijner tijd wel op de blog.

BP

Velen vragen zich af waar BP voor staat. Dat is een uitdrukking voor Beau Pere, soort van stiefvader. BP is namelijk Damien's stiefvader, de kreet heb ik bij gebrek aan beter van Damien overgenomen. Onder intimi staat BP ook wel bekend als Bruno Gumeaux. Afijn, waarschijnlijk is dit ook het laatste verhaal over BP. Want wat wil het geval.

De Nederlandse gemeente hier in MSP heeft het gehad met BP. Zelf stelde ik me uiteraard solidair op met de goegemeente. Wat BP nu geflikt heeft met de laatst gearriveerde NL-ers in het dorp is te schandalig voor woorden. Kort door de bocht: meneer legt een paar straattegels koud op de grond. Zegge en schrijven zal dat 3m2 geweest zijn. Heeft een uurtje of wat gras gemaaid, volgens hem, en wat getuinierd. Rekende daarvoor een bedrag waar je een gecertificeerde meester hovenier en stratenmaker met 20 jaar ervaring voor zou kunnen inhuren. Als je ze al kunt krijgen, die gasten zijn namelijk voor 3 jaar volgeboekt. Toen er afgerekend moest worden ging dat ook nog eens behoorlijk onbeschoft volgens getuigen. Het geld stak hij in zijn zak met de opmerking: "dat was afgesproken werk en dit is wat het kost. Verder bekijk je het maar." Uiteraard was de kwaliteit van het werk onder de maat. Gistermiddag ging ik ff een bakkie bij hen doen en zag dat de heer des huizes het maar dunnetjes over aan het doen was. Hij was helemaal ontdaan van deze rotstreek. Bleek BP ook nog eens een fles wijn leeg gedronken te hebben in die paar uurtjes dat hij met zijn werkzaamheden bezig is geweest. Nee je doet er niks aan, als je niet van te voren afspreekt wat het gaat kosten. Helemaal niet hoelang hij er over moest gaan doen en wanneer klaar. Dan heb je geen poot om op te staan en ben je aan de genade van BP overgeleverd. En die jongen kent geen genade waar het om buitenlanders gaat. Voor hem is dat gewoon vrij wild, buitenlanders, en maakt een fransje daar geheid misbruik van. Immers: buitenlander = pigeon = prijsschieten. BP probeert de NL-ers altijd een poot uit te draaien, dat zeg ik hem van tijd tot tijd ook recht in zijn gezicht. Wordt daar altijd kwasi verontwaardigd over. Meteen wordt ie na dit soort opmerkingen verdacht joviaal. Alsof ie een binnenpretje heeft.

Met zijn allen hebben we besloten hem verder geen klusjes meer te gunnen. Vertelt er iemand dat meneer ook nog doodleuk zei dat ie genoeg klanten had. Nou ons dus in ieder geval niet meer. Al te veel werk kan ie niet meer hebben, anders zou ie niet met kleine kadootjes aan het goochelen zijn. Dat is namelijk zijn manier van klant relatie beheer (CRM). Wordt het werk minder dan gaat ie bij mensen langs met een stukje worst, een prullaria, tijdschriften, of iets wat ie "gerecupereerd" heeft, zeg maar van de vrachtwagen gevallen. En dat gebeurde de afgelopen week, duidelijke signalen zou ik zeggen.

Kwam ik nog met een idee om hem een groot deel terug te laten betalen en hem dan wellicht weer een paar klussen te laten doen in de toekomst. eerst maar eens een tijdje droog zetten. Dat viel bij de buuv' wel in goede aarde, dus als ie vandaag durft op te komen draven, hij zal wel nattigheid voelen, dan gaat het gesprek eerst daar over. Je moet tenslotte een beetje solidair met elkaar zijn, toch? Wij pigeons verweren ons maar eens een keer.
Alleen, het is negen uur geweest en hij is er nog niet, Fannie's voorspelling lijkt dus uit te komen. Moet toch nog een paar kamers schoonmaken en de corridoor een flink schrobben, komt eigenlijk wel goed uit.

Net kwam Willem binnen om te informeren of BP hier aan het werk was. Dat was niet het geval. Bakkie gedaan en verteld wat ik van plan was met BP, namelijk hij moet geld teruggeven. Dat zal een harde noot worden, geld van BP terug te krijgen. Die man heeft nooit geld, of drinkt het op, of heeft teveel schulden die ie moet betalen. Misschien was ie daarom zo tuk op het geld. De vraag blijft, waarom zo onbeschoft?
Verschijnt er ineens de nieuwe klusjesman aan de deur, die vorige week een offerte in de brievenbus zou doen. Te laat vertelde ik hem. Toch maar even de offerte ingekeken, altijd beleefd blijven hè. Op zijn papiertje, in keurig handschrift stond met een uurpijs van 10E, een euro boven die van BP. Dat heb ik dan maar meteen afgekapt en gelijk getrokken. Ging eigenlijk veel te snel en te soepel dat naar beneden bijstellen, ik leer het nooit, het onderste uit de kan te halen. Uiteraard hebben BP en hij contact gehad, kan niet anders. Ook vertelde ik deze nieuwe klusjesman dat ik andere aannemer heb aangetrokken omdat hij niets van zich liet horen. Maar hij kon nog steeds rondom het zwembad de tegels opnieuw komen leggen. Dat wilde Frerik toch niet doen. Een soort test zou dit dan zijn, als het ware. Bovendien geef je hem toch een kluif, en het signaal dat er misschien nog het een en ander te halen / doen valt. Je weet maar nooit waar dat dan weer goed voor is. Ook, zeker is maar zeker, het aantal uren en datum afgesproken. Gewoon om zeker te stellen dat we elkaar goed begrijpen over tijd en geld.
Afijn, Willem nog even op zitten beuren, en hop hij weer verder met zijn klusje thuis. Direct daarna in de telefoon geklommen om BP zijn verhaal aan te horen. Dat was een taai gesprek. Nee hij zou niet komen, en de rest van de week ook niet. En hij had ook geen tijd om ff een bakkie te doen om erover te praten. "En waar ging het dan over?" Naar de bekende weg vragend. Want als BP zich verschuilt dan weet ik al dat er iets niet goed zit. Is er stront aan de knikker. Ik moest hem wel wat geven om over na te denken en vertelde het verhaal over zijn overcharging van Willem en Yvette, en dat we dat bepaald niet waardeerden. Volgens eigen zeggen had ie toch iets meer gedaan dan dat platje en we kwamen uit op grofweg 10 uur. "Da's 90 euries, niet dat wat je gevraagd hebt." zeg ik dan. "Afgesproken werk", kwam er als verweer. "Nou als je dan niet bereid bent een handreiking te doen dan heb je bij mij ook geen werk meer" zei ik. Komt ie net zo onbeschoft terug als bij de anderen. Nu begin ik een beetje onraad te ruiken. Als fransjes onbeschoft worden zijn ze erg zeker van hun zaak. Zegt ie tegen me, een beetje te snel, "je m'en fou, j'en ai merde (ik heb er lak en schijt aan) dat ik dan bij u ook geen werk meer heb". Waarop ik hem toevoeg dat dat nogal onbeleefd is zich zo uit te drukken. Altijd is het monsieur dit of dat geweest en nu ineens je m'en merde. Dat is buitengemeen grof, sowieso voor een gemiddeld fransje. Verdacht. Zal hij een vaste baan hebben dat ie zo zijn schepen achter zich verbrand? Die zelfde avond om 1900 hebben we een afspraak staan. Eens kijken wat nu het verhaal werkelijk is.
Ga dan ook nog ff langs bij Willem om het naadje van de kous te horen, en dan wacht ik BP verder maar af.
Als een haas nog boodschappen doen, en een kamer nog ff de laatste dingen doen.