Maart

Je zou zeggen, het mag zo langzamerhand toch wel wat warmer worden, LENTE  a.u.b., en wel NU!

nachtvorst
bron: meteox.fr

Helaas, de laatste dagen is het kouder dan normaal. De EDF (électricité de france) kan alleen nog de Temps BLUE uitdelen. Dat is het goedkoopste elektriciteits-tarief. Ze kunnen ook niet anders meer omdat alle hogere tariefdagen voor het komende jaar op zijn ;=) Dat is voor heel veel mensen een mazzeltje in deze leterlijk en figuurlijk barre tijden. Zelf heb ik de verwarming in de keuken aanstaan om wat te kunnen boetseren aan een van de huisjes.

Die koudegolf die in NL zo huishoudt, daar krijgen we hier ook een tik van mee. Als je op Meteox.fr kijkt dan zie je dat in het noorden van LDF  in de nacht nog wel vorst is. De animatie laat zien dat de vorst in de ochtend vrij snel verdwenen is.

overdag
bron: meteox.fr

De gevoelstemperatuur licht een stuk hoger dan in NL, ook omdat er bijna geen wind staat. Door de aanhoudende sluierbewolking blijft het wel een trieste boel, dat geeft aan de andere kant ook weer net ff die extra warmte. Want in MSP vriest het eigenlijk niet. Mijn weerstationnetje geeft wel temperaturen in de buurt van de 0º aan 's nachts. Eigenlijk valt het dus wel mee, maar lekker lenteweer is het ook weer niet.

Het mag kraken of vriezen, Chippie wil nog steeds zo bij het ochtendgloren (nu rond 5 uur in de morgen) naar buiten. Althans hij mekkert net zo lang totdat ie, soms een beetje met mijn nadrukkelijke hulp, naar buiten wordt geschoven. Raar beest. Gebruikt zijn kattenbak niet, nee hij zal en moet dat buiten doen. Dan komt ie rond achten weer aan de deur mekkeren, loopt linea recta naar de etensbak, doet een paar happen en wil  dan weer naar buiten. Floppie krijgt dan eerst zijn eten, en voorruit, dan eet ik ook maar een hapje mee. Het hele huishouden zit dan aan de troggen.  Gek hoor zoals mens en dier dat op elkaar af beginnen te stemmen. Meen ik ergens gelezen te hebben dat dat een vrij normaal ding is dat de ménagerie zich aanpast aan de gewoonten van de baas, in dit geval is het andersom. Eten, buiten het seizoen om, is hier niet zo duidelijk op tijd dan wel het moment van ontbijten. Ontbijt ik, en dat kan rustig pas in de middag zijn, dan willen de beesten ook ineens gevoederd worden. Dus loop je eerst te rammelen met blikkies en zakken voer waarna vervolgens iedereen zit te smakken. Uiteraard tilt Chippie eerst zijn voer buiten het bakkie en begint dan te knauwen, puinzooi altijd.

Kranten
Lees je in de krant dat de "bezitter telefoon makkelijk te identificeren" is.  Ik citeer uit de Washington post c.q. telegraaf:

Als bekend is waar een mobiele telefoon is geweest, blijkt het een koud kunstje om te achterhalen wie de eigenaar is. Uit Belgisch-Amerikaans onderzoek blijkt dat het in 95 procent van de gevallen lukt om iemands identiteit vast te stellen op basis van vier plaatsen waar de telefoon is geweest. ... De locatiegegevens kunnen vergeleken worden met informatie uit databases, waarin bijvoorbeeld staat waar mensen werken, wonen of op school zitten. Vrijwel iedereen blijkt met zijn telefoon een unieke 'geografische vingerafdruk' te creëren. Wie zijn telefoon aan heeft staan is dus nauwelijks nog anoniem.

Hebben we de clipper chip - op last van de US overheid in alle telefoons ingebouwd - de GPS gegevens, tientallen databases gevuld met jou leven en lusten. Nog maar een paar jaar, en voordat je het weet krijg je als je door een winkelruit gluurt allerlei op jou gerichte aanbiedingen op je netvlies gemikt. Met de huidige techniek kan dat nu al. Dus ook wat je via www.pikantondergoed.nl hebt gekocht voor Valentijnsdag. Of, kijk je naar een billboard op de snelweg, dan zie je niet de reclame die er op staat, maar wanneer seizoen 4 van Warehouse 13 start (29-4) omdat je daar vorig jaar een CD van hebt gedownload.

A propos. WH13 is een tv serie die een leuke mix is van een detective, HG Wells, van magie, raiders of the lost ark, en een snuifje suspense. Korte snelle scenes met veel visueel genietwerk. Aan te bevelen voor een regenachtige zondagmiddag.

het pakhuis 13 bron scifi.com

De serie laat de avonturen zien van 2 FBI agenten die op artefacten jagen om ze op een veilige plek op te slaan. Het gaat om gewone alledaagse voorwerpen als een poederdoos, een zweepje, een ketting. Alle voorwerpen hebben magische krachten die niet altijd even goed uitpakken. Het mes van een moordenaar die je aanzet tot het doorsnijden van halzen, een handtasje wat je tot kleptomaan maakt, een spiegel die je gevangen neemt in diens reflectie... De voorgaande seizoenen zijn vast nog wel ergens op een torrent te vinden.

Bankieren

Het mag bekend zijn dat het bankieren in LDF 'een beetje' achterloopt. Een van mijn kleine ergernissen in dit land. In allerlei opzichten is het bankieren hier nogal gehandicapt. Zowel het betalingsverkeer an sich (cheques!!) het plastic geld wat toch net niet doet wat het moet doen (je Franse bankpasje werkt niet overal in het buitenland), als het internet bankieren dat aan alle kanten rammelt en meer een raadpleegfunctie heeft dan dat je er al je bankzaken mee kunt doen zoals in andere landen. Na een paar jaar de geneugten van het Franse platteland ondervonden te hebben, ben ik tot de conclusie gekomen dat dit gebrekkige halfwerkende systeem ontstaan is door de overdreven betutteling die de banken hun cliënten opdringen. BNP is wel de beruchtste daarvoor. Niet alleen in diensten, maar ook in de professionaliteit laat die bank het afweten. Voor ieder wissewasje heb je een piepeltje van de bank nodig. Geld naar het buitenland overmaken kan pas na goedkeuring door de bank. Iemand als crediteur opvoeren om een rekening te betalen, idem. En ga zo maar door. Niet zonder verwondering zie je dan ook hele bossen verdwijnen in de mallemolen van de beruchte Franse administratie.

couurtesy: thocp.net

Gaan ze moderniseren! Om je te begillen!. Voert men hier nota bene nú pas de chipknip in! De chipknip verdwijnt in alle andere landen, of wordt niet geïntroduceerd omdat het gebruik van bankkaart als betaalkaart of betalen met je smartfoon de chipknip overbodig maakt. Hier in LDF, wordt het chipknip systeem juist ingevoerd, ook al gaat dat niet al te nadrukkelijk. Het aantal betaalpunten is uiterst gering, al met al een zinloze en uiterst kostbare oefening dus. Reken er ook niet op dat je NL chipknip hier werkt, dat heb ik ff stiekem geprobeerd. Nu verdienen die banken extreem veel aan jou als klant, de maandelijkse vergoeding kan rustig tot 30€ oplopen als je niet oppast. Vreemd genoeg kun je daar volgens het nederlanders.fr forum ook nog weer over onderhandelen. Zoals je dat met heel veel dingen kunt doen, je moet gewoon om kortingen vragen.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat in een uiterst zeldzaam geval de franse banken wel weer modern zijn, zoals het introduceren van die chip op je kaart als extra beveiliging op je bankpas. De magneetstrip strip is hier in onbruik geraakt. Het zit er nog wel op voor terugwaartse compatibiliteit.

Overigens is de smartcard door een fransje uitgevonden! Roland Moreno deponeerde zijn patent voor de werkbare smartcard in 1974 die overigens pas in 1986 geïntroduceerd werd.

Affouage

Voor het eerst sinds in vijf jaar, was ik in de gelegenheid zelf een lootje te trekken voor het houtkaprecht (affouage) uit het gemeentebos. Voorgaande jaren was ik meestal de laatste, of ik was even buitengaats, dan had de burgermeester mijn kaplijst steevast in een laatje klaarliggen. Er waren nog een aantal lootjes niet getrokken zag ik. Wel raar dat er twee mandjes met lootjes stonden. De secretaresse schutterde even welk bakkie ze nu zou aanbieden. Uiteindelijk zei ze: "Trek er hier maar een uit, niet de groene". Er zaten ook groene lootjes in. Nu ben ik in principe niet zo wantrouwig, maar dit vroeg toch om enig navragen. Er kwam geen eenduidig antwoord anders dan iets vaags over dat het voor de consillieres (houtvesters c.q. vergunninghouders) was. Het was voor zover ik weet nog niet voorgekomen dat consillieres kaprechten hadden in een stuk dat voor de dorpelingen was bestemd. Óf de gemeente had handjeklap met een van de houtvesters, die ook nog in de gemeenteraad zit, gedaan, of de gemeente had een ernstig geldprobleem. Als niet zo wantrouwend mens denk ik het eerste geval, en er het mijne van. Zouden de raadverslagen openbaar zijn?
FF tellend krijg ik tien bomen die door mij naar beneden gehaald kunnen worden. Half om half essen en eiken. Thuisgekomen bekijk ik via Google maps even de details aan de hand van het bijgevoegde kaartje waar die stukken hout staan. Oeps, een mazzeltje en een probleem tegelijk. Het eerste perceel ligt keurig aan een mooie geasfalteerde toegangsweg. Mazzel dus.

perceel 1

Als je goed kijkt zie je boven met een stippellijn de gemeentegrens lopen. Een centimeter onder die stippellijn aan de bovenkant, een beetje op het midden van de foto, is er een licht vlekje. Dat is het gemeentelijk visvijvertje (étang educative). Links daarvan ligt dan het perceel waar de vrijwilliger zich helemaal mag uitleven met een kettingzaag en een bijl, desnoods. Goed bereikbaar met de auto.

Het tweede perceel ligt ergens ten zuiden van MSP en voor mij vermoedelijk moeilijk toegankelijk. Modderweggetje, slippartij, vastzitten, zijn de kernwoorden. Dat is het pech geval.

perceel 2

Nooit geweten dat daar ook nog bos stond van de gemeente. Het heeft zelfs een naam: Le Breuilleraumont (spreek uit: bruijeroomôh). Nou ja, in het eerste perceel kan ik dan gaan zagen, ook al is het maar een boom. Gewoon voor de kick. Dat tweede moeilijk bereikbare perceel moet dan maar helemaal uitbesteed worden aan Dominique. Evenals het op maat zagen en kloven van al het hout. Volgens Louise is de prijs dit jaar 25€ per sterre ( ongeveer een m3) gezaagd en gekloofd. Daarvoor wordt het ook nog netjes thuisbezorgd en op een plek naar keuze opgestapeld.

Spam

Gisteren was het blogje "Zondag" nog niet gepost of er zat al een opmerking over het stukje in de mailbox. Even denk je nog, zo snel is Marion er nooit mee. En die mailt rechtstreeks. Het was een verzoek om iemands blog te gaan volgen. Nu ben ik uiteraard niet nieuwsgierig, dus eerst maar eens alles op scherp gezet - noscript, do-not-track-me, cookies uitgezet, addblocker aan, enz enz. Ben ook helemaal niet wantrouwig. Daarna de URL in de zoekmachine ingetikt om te kijken welke opmerkingen op het net herover gemeld worden. Niets zorgwekkends. Hop klikken maar. En ziedaar! Zomaar een mooie pagina van een gristengekkie die wil dat ik zijn zaligmakende boodschap met blijdschap tot mij zal nemen. Uiteraard wordt iedereen's geloofsovertuiging gerespecteerd. Verwacht derhalve ook dat ze dat doen met de mijne. En zo bewaren we de rust en vrede. Dit vond echter ik nogal frappant, snel ook nog, dat wel. Na een seconde zoeken wist je dat het een volgeautomatiseerde spam machine was, die blijkbaar scanned op bepaalde woorden als zondag. Kan ook niet anders als je na luttele seconden al, BENG, een mailtje krijgt. Of je maar even de blijde boodschap wil gaan volgen op diens blog. Uit respect verlaat ik de pagina onmiddellijk. Check toch nog ff wat registers en logfiles of er geen vuiligheid is meegekomen, en stuur het verzoek voor het volgen van die blog rücksichtslos naar de bittenbak om naar de oorsprong van alle andere bitjes te gaan zoeken. De moderne vorm van: "ga eens een haas vangen". Allergisch als ik ben voor spam zet ik de afzender ook, bij wijze van speciale gunst, in mijn blacklist. Zo, die zien we nooit meer terug!

Maar die gehaaidheid, iemand te spammen met dergelijke zooi, alleen omdat je toevallig een titel geeft aan een stukje dat in de zoektermen van die spammer voorkomt. Kijk als het nu een Jehova getuige is die aan de deur komt rammelen. Ja, die nodig je natuurlijk voor een uurtje spraakles uit. Bakkie doen, beetje kletsen en tot de volgende keer maar weer. Toch? Iemand die aan je virtuele voordeur rammelt daarentegen, kijk daar heb ik dan weer totaal niets mee. Die kan opzouten, wegwezen, kssst!

Shocques! Moet je daar ook weer op gaan letten welke titel je geeft aan je blog? Waar kan ik mijn beklag doen omdat de spam optie van blogger niet goed werkte?

BP

Het blijft gedoe met die vent. Zou hij vandaag beginnen met het klaarmaken van het terrein als voorbereiding voor het plaatsen van de hot-tub, komt ie niet opdraven. Belt niet af, geen piep. Balen weer. Bij wijze van geintje besluit ik zijn telefoon maar eens te gaan spammen. Uiteraard neemt die vogel niet op. Na een paar uur om het kwartier gebeld te hebben is zijn toestel ineens continu in gesprek. Kijk, hij heeft het dus wel gemerkt! Op weg naar de bank toch ff bij zijn huis langsgegaan, vrouwlief deed open en wist ook niet anders te vertellen dat ie ineens weg moest. Waarheen? Neuh, ook onbekend. In bedekte termen zei ik dat als er geen reactie van hem, dan maar eens gezocht moest worden naar een vervanger. Het werk moest wel gedaan worden voordat die kuip aan zou komen. Anders hebben we echt een probleem. OK, het is fris buiten, het waait een beetje, maar geen regen of zo. Ben dus benieuwd met welke smoesjes hij aankomt vanavond. Want zijn vrouw die zit hem wel achter de broek. En zij zag ook wel dat deze jongen pas amusé was.

Waar had ik het nummer van die andere klusjesman ook alweer gelaten?

Update:
Eindelijk na een keer of 50 (ROFL) te hebben gebeld, neemt ie op. Hij moest om 5 uur in de morgen weg naar een klus. Op mijn tegenwerping van dat ie vorige week de klus bij mij aangenomen had en ik niet zou weten waar het werk anders dan hier op het terrein zou zijn, bleef ie maar mekkeren dat hij in de ochtend was gebeld om te komen werken. Bij een ander dan. Zo zie je maar weer als buitenlandse titelhouder van een Pigeon (sukkel) is het altijd achteraan sluiten. Ja volgende week kon ie. Sure, totdat iemand anders hem nodig heeft. Mijn opmerking over waarom hij zijn telefoon niet opnam werd dan opgelost met: "Had ik in mijn kamer laten liggen". "Wie heeft de telefoon dan van de haak afgelegd?, want ik kreeg een bezettoon". Daar had ie geen antwoord op. En als je het dan hebt over zijn toezegging om hier te komen werken, krijg je alleen als antwoord dat ie ergens anders moest werken. Ik heb maar opgehangen. Tegen zoveel plank voor de kop kan ik niet. Word ik uiterst kriegelig van. Afijn, ik moet dat papiertje met dat nummer terugvinden van die andere klusser. Ligt vast wel tussen de andere papiertjes met nummers.

Shall we play a game?

Fannie kwam van het weekeinde aan met een link van de Gentse Uni om een woord spelletje te spelen: hoe groot is je woordenschat. HIER Leuk hoor. Gewoon heel snel, zonder al te veel nadenken, klikken op F of J haalt toch nog een score van 82. Komt ook nog bij dat ik af en toe op de verkeerde knop drukte. De tweede keer een beetje beter nagedacht en even meer opgepast om niet op de verkeerde knopjes te drukken 96, redelijk goed dus. Toch nog ff 4 woorden gemist de laatste keer. De score wordt dan vermindert met het percentage foute antwoorden van de zogenaamde forwoorden. Als je 10% van de fopwoorden verkeerd had dan gaat van je eindscore nog eens 10% af.  

Eén woord wordt inmiddels als twijfelwoord op de lijst gezet door de onderzoekers. Ikke dacht namelijk dat draaister wél een goed woord was. Gewoon de vrouwelijke vorm van draaier - pottenbakster is namelijk ook een bestaand woord. Dan lijkt het me toe dat een vrouwelijke (potten)draaier dan draaister mag zijn. Is overigens niet te vinden op Google, en dat zegt wel wat, eigenlijk. Hé, pottendraaister is wél te vinden op Google. Ha, ha, wellicht dat ik nog gelijk krijg ook, lachen!

Of dit spelletje nu verslavend moet zijn, is naar mijn idee een beetje overdreven. Na twee keer had ik het wel gezien. Mensen die veel computerspelletjes spelen vinden het misschien wèl verslavend. Zelf speel ik nauwelijks of geen spelletjes op de computer. Daarom misschien.

Zondag

Zo, de laatste gasten zijn weer weg, de keuken en lobby zijn al weer aan kant en het is weer stil in huis. Valt er toch een gat even. Een kamer blijkt niet beslapen te zijn geweest. Hebben blijkbaar een paar toch de gezelligheid van elkaar opgezocht. Mazzel voor mij, scheelt weer een kamer schoonmaken.
Bij het klaarzetten van het ontbijt kwam een van de dames al vroeg naar beneden, de slaap nog in de ogen. Gelukkig had ik de elektrische verwarming al aangezet voordat ik naar de bakker ging, anders was het veel te fris geweest voor haar. De grote kachel voed ik zo rond tienen 's avonds geen nieuw hout meer. Ook als de gasten die morgen weggaan stook ik het grote monster niet meer op. Dan kan het in de morgen een stuk koeler zijn in huis. Voor dat doel hangen er electrische kachels in de lobby en de keuken. Na een uurtje is meestal de kou wel weg. Een beetje afhankelijk van de wind en of het gevroren heeft in de nacht. Afijn, de koffie was al bruin, eerst maar eens een bakkie doen samen. Onderwijl gaan de preparaties voor het ontbijt door, vandaag kon dat behoorlijk relaxed. De meesten zouden pas laat opstaan was er gisteravond gezegd. Al snel zaten we breeduit te kletsen met elkaar over waar zij woonde, hoe ik hier terecht gekomen ben, het doel van het leven (42), en dat er steeds meer mensen schijnen te zijn die hun leven totaal omgooien. Een vriend van haar was van wiskundige naar geitenhouder omgeturnd. Een ander weer van kantoorklerk naar B&B, dat was al een heel normale, van bandenomlegger naar succesvol beeldhouwer vond ik dan weer een bijzondere. Er bleken uit onze verschillende kennissen kring meerderen zoiets gedaan te hebben. Gewoon opvallend. Het werd zo op de vroege ochtend al een beetje filosofisch. We vonden beiden dat men steeds meer naar de kwaliteit van het leven ging zoeken dan dat er zo nodig carrière gemaakt moest worden. En heel vaak creatieve beroepen. Dat ligt een beetje voor de hand. Om van bankdirecteur, schapenherder of geitenhoeder te worden, en daardoor in betrekkelijke eenvoud te gaan leven is wel heel radicaal. De geitenhouder in haar verhaal werd uiteindelijk ook nog als burgemeester van zijn dorp gekozen. Diens kinderen ontvingen dan vaak de gasten van diens B&B. Heel apart die verhalen, dat is echt genieten.
Als vanzelf kwam ie weer. Vroegah, ja, toen was alles beter. Niet echt, dacht ik nog even. Wel dat je vak heel divers was, om nu, 30 jaar later, zo gespecialiseerd te zijn geworden dat je nog maar een heel klein dingetje doet, elke dag weer. Dat ene memo begint op de andere te lijken. Na een veredelde zoek en vervang actie is de helft van het werk al weer gedaan. Ben je dan nog steeds tevreden met je job, vroegen we ons bij het zoveelste bakkie koffie af. De meesten kunnen zich erin vinden, berusten er min of meer in dat ze dat tot hun pensioen blijven doen. De ander beoordeeld zijn werk als minder zinvol en zoekt wat anders. Niet persée een uitdaging, als het maar iets anders is. Een enkeling gooit het roer radicaal om, springt in het diepe, en begint te zwemmen zonder dat ie weet waar het eindigt. Voor sommigen getuigt dat van moed, voor anderen betekent dat de enige uitweg om geestelijk weer bij te kunnen tappen. Voor weer anderen is het gewoon een midlife crisis die opgelost dient te worden. En dat om acht uur in de morgen aan de keukentafel. Ach, kletsen doe ik nu eenmaal graag met de gasten.

Lammetjes
Eindelijk heb ik lam vijf ontdekt. Hoe dat beessie zich zo verscholen kon houden zonder door mij opgemerkt te worden is me een raadsel. Als dat maar geen ontsnappingsdeskundige wordt. De laatste lammetjes lijken behoorlijk veel op elkaar, misschen dat lam vijf wel was gespot maar viel dat daardoor niet op. Zo rond het middaguur was de gehele ploeg dicht bij elkaar, ikke tellen, jawel, eindelijk klopte het aantal. Zucht. Je begint altijd het ergste te denken. Vorig jaar zat er ook al eentje klem in de houtstapels, je hoorde het wel blaten, een zoekplaatje. Het geblaat echode tegen de gevels aan waardoor je het niet echt kon localiseren. Gelukkig kwam de buurman de volgende morgen vertellen dat het klem zat in het hout. Ze hadden het de héééle nacht moeten aanhoren. Dan was ik er weer eentje kwijt, bleek het bekneld geraakt te zijn in de boomgaard. Je denkt ook meteen aan stropers of proletarische winkelaars. Eervorig jaar vonden we ook ineens een geit in de wei waarvan de voorpoot was afgesneden. Je hoort soms verhalen over schapen die gestolen werden uit afgelegen weides. Tsja.
Toch wil ik graag de kudde uitbreiden, daarvoor wil ik er een hectare bij hebben. Er zijn wel wat stukjes beschikbaar in de omgeving, geen volle hectaren maar voldoende om meer hooi van te halen en desnoods de rammen op te zetten. Mijn lief wil daar niet echt aan, juist vanwege al die verhalen. Landbouwgrond is niet zo duur, gemiddeld tegen de 2€ per m2. Zodra er op gebouwd mag worden schiet de prijs echter omhoog naar meer dan een tientje per m2. Er moet dan sprake zijn van meer dan 15000 m2, dan mag er op gebouwd worden. Dat laatste is nogal vaak het geval. Dat zo het land erg versnippert raakt zal de verkoper echt een zorg zijn. Gewoon blijven uitkijken naar een mooi stukkie in de buurt.

Foir artisan
Over drie weken is de kunstmarkt in Ambiéviller. Daar heb ik opnieuw een uitnodiging voor gekregen en toegezegd met een draaischijf iets te laten zien. Er werd speciaal om gevraagd. Het een en ander moet nog gebakken worden. Met wat er nu klaarstaat kan ik nog net geen oven volstoppen met nieuwe stukjes. De komende twee weken er is gelegenheid nog wat bij te gaan maken. Voor het nieuwe seizoen aanbreekt moet ik ook nog een paar schalen hebben. Dat nog, en er is nog plek voor een of twee huisjes. Ook maar. Het laatste huisje is tijdens de biscuit bak kapot geknald samen met een schaal die plofte. Een bombardement in je oven van scherven die rondvliegen is geen leuk geluid. Meestal blijft van de rest ook niet zoveel over. Dit keer viel het erg mee. Twee dingen kapot en de rest zo op het oog niet beschadigd. Volgende week maar eens een paar dagen inruimen voor het draaiwerk en dan weer een paar huisjes erbij maken. Die honderd huisjes gáán er komen, al duurt het misschien een paar jaar. Oh ja, en een paar bakproeven met de nieuwe klei en glazuur, kunnen dan mooi mee.

Hot tub

Zit ik ff rustig de kranten te lezen, wordt er zachtjes op het raam geklopt. Verrek BP! Heeft zeker geen werk meer, denk ik nog.
Vol trots komt ie melden dat alle drachtige schapies nu geworpen hebben. Ik ben namelijk een paar weken weggeweest, dan houdt hij de handel een beetje in het oog. Als goede buur, zegt ie dan altijd. De stand is nu: 5 lammeren. Dat zijn er twee minder dan vorig jaar. Slechts een ooi is er afgelopen jaar "overleden", dat was een noodslacht. Uiteraard heeft BP zijn oog al laten vallen op een van de lammeren. Voor de Pasen zegt ie, want hij vindt onze schapen erg goed smaken. Immers, ze zijn praktisch biologisch opgegroeid. Tuurlijk! Mijn opmerking over hoe hij dat gaat betalen, bij voorkeur in cash, wordt weggewimpeld. Even kijkt ie me bescheten aan, we doen het als altijd toch? Werk voor een lam. Waarop ik dan weer zeg dat er ook een beetje cash nodig is voor het kopen van zoutblokken, granulaat en eventueel de veearts. Maar die heeft u toch nooit nodig gehad? Zeker wel, in het eerste en derde jaar waren er complicaties, vertelde ik hem. Oh, dat was voor mijn komst hier, brabbelde hij. Net alsof hij alle geboorten begeleide. Ik heb even moeite om hem te begrijpen. Tegen mij begint hij steeds meer te vervallen in zijn dialect. Dat is natuurlijk wel leuk om ook te leren verstaan, maar voorlopig heb ik al mijn aandacht nodig om het in rap tempo uitgesproken Frans van hem te ontcijferen. Afijn, het zal er wel weer op neer komen dat ie gaat werken voor een lam. Het maakt ook eigenlijk niks uit in dit geval. Nu nog even vaststellen hoeveel rammetjes er zijn.

Hot tub

De hottub is besteld in een uitvoering dat er ook jacuzzi spuitmonden inzitten. Voordat het tot een bestelling kwam is er uiteraard met de leverancier intensief overlegd over de uitvoering, hoe en wat aan elkaar te koppelen. Ik moet zeggen dat de leverancier graag doet wat zijn klanten willen. Alles is in principe mogelijk zonder dat het meteen een kapitaal meer kost. Dat is weer eens iets anders dan LDF waar je alleen maar hoort dat je wensen onmogelijk zijn of dat het door jou gevraagde niet bestaat - alleen maar omdat het niet in diens catalogus voorkomt. Dit was dus een verademing. Ook na bezoek aan andere leveranciers sprong deze er echt uit met service, geduld en mogelijkheden. Nu nog even afwachten hoe de levering en zo gaat, voordat ik deze jongen aanbeveel. Voor 440 euries wordt de handel op de plek gezet waar we hem hebben willen. Vanuit NL dus helemaal hè. Het is gewoon bezopen om te merken dat transport vanuit NL een paar honderd euries goedkoper is dan als je een kuip uit LDF bij je op het erf zou willen laten bezorgen.

hottub
bron: hottubsite.nl

Deze tub op de demo foto is bovenop een plancher gezet. De onze moet half in het platje verzonken worden. Dat maakt het instappen een stuk makkelijker. Er boven wordt een gazebo gemaakt, een soort dak zeg maar.

Er is ruim plek voor vier volwassenen of een mix van 5-6 met kleine mensjes. Wellicht dat we daar een soort van baby zitjes voor moeten maken anders gaan ze kopje onder. En dat is nu ook weer niet de bedoeling. Het komt dus wel uit dat BP geen werk heeft. Dan kan ik samen met hem de komende weken het verhaal voorbereiden. Eerst maar eens het nieuwe deel van de SolarFarm maken. Dan de aansluitingen naar het zwembad en de leidingen omleggen waar nodig.. De nu nog boven de grond liggende delen ook meteen maar ingraven, en we zijn wat dat betreft weer klaar voor de zomer. Volgt het maken van de ombouw voor de hottub, het plancher rondom het zwembad en dat van de gazebo. Voor de zomer moet er dan nog een dak boven komen, WC en douche, en voor de winter goed geïsoleerde muren. De komende week moet ik sowieso de ontwerpen voor de SolarFarm besturing afmaken, dan kan dat van die tub en gazebo meteen mee.

Full house

Komend weekeinde hebben we ons eerste full house. Ergens in Vauvillers is er een bruiloft, en daar profiteren wij dan weer van. Dat is dus even aanpoten om het hele huis weer op lente stand te brengen. Volgende week is Pasen, ook weer gasten. Het lijkt erop dat het jaar goed begint.
Louise kwam met een soort stoom-zuig-achtig ding aanzetten. Een ouderwets uitziend soort stofzuiger maar dan werkt het op stoom. Het gaat werkelijk heel erg rap. Ideaal voor tegels zegt ze. Nu heb ik altijd moeite om de voegen van de corridoor echt schoon te krijgen, dus wellicht dat dit een oplossing is. Eens gaan kijken in de winkel. Was er ergens niet een elektroboer in de buurt? Vanmiddag maar eens gaan oriënteren. Hoe heet zoiets in het Frans eigenlijk. Omschrijven is meestal het beste: dispositive de nettoyage á vapeur les sols carrelées - schoonmaak apparaat op stoom voor tegelvloeren - of zoiets? Het werkt net als een stoomstrijkijzer maar dan met een dweil eraan. Als daarmee alles in een klap schoon is dan heb ik het er wel voor over.

Likeur

transparantie

kleur

Vandaag de mandarijnen likeur afgemaakt volgens de methode 44. Definitief is het een stuk helderder. Je kunt zelfs de achtergrond door de fles heen zien. En dat is een stuk in de richting waar ik heen wil. Uiteraard een theelepel geproefd. Heftig, zo onversneden. Zo is het veel te scherp naar mijn smaak, ik vind het zelfs bitter.
Stap twee. Een kilo suiker wordt in een liter warm water opgelost, is bedoeld voor 2 liter likeur. Eerst maar eens 500 cc suikerwater vermengd met 500cc van de essence. Nog een keer geproefd. Het blijft scherper en een tikkeltje bitterder dan mijn receptuur van voorgaande keren. De tweede helft van de essence vermeng ik nu met de rest van het suikerwater. Daarmee heb ik totaal ongeveer 2,5 liter mandarijnen likeur gemaakt. Ook dat proef ik. Vind ik de 44 methode een succes? Niet echt, voor dit recept althans. Er moet nog wat aan gesleuteld worden qua diepte van de smaak, besluit ik. En voor het gemak besluit ik ook dat ik de mandarijnen likeur weer op de oude manier ga maken. Nu snap ik helemaal waarom brouwers soms jarenlang aan het stoeien zijn om een goed recept te krijgen. Het blijft proberen, keuren en kritisch zijn. Ook een goed beeld hebben hoe het moet worden is niet verkeerd. Alles zorgvuldig noteren om later niet eerder tegenvallende resultaten te herhalen, zal ook helpen. Terug naar de oorspronkelijke bereidingswijze dan maar weer.

 

Snelst

bron: journaldugeek.com

Over communicatie met telefoontjes is een boel te doen over snel, sneller, snelst. De laatste anderhalf jaar hebben ze het over 4G netwerken. Met andere woorden 4e generatie netwerken = sneller. De licenties worden aan telefoon companies voor extreem veel geld verkocht. Gebakken lucht eigenlijk, want over 15 jaar of zo mogen deze ondernemingen opnieuw een afdracht aan de schatkist ophoesten. Ze kopen alleen het recht om over die frequenties te mogen uitzenden. Overheden realiseren zich met hun hebzucht onvoldoende dat juist door exorbitante bedragen hiervoor te vragen onderzoek en ontwikkeling een beenklem wordt aangehangen. Precies wat de commerciëlen ook zeggen. Commercie gaat immers puur om centjes verdienen. Daarmee komt de eindrekening gewoon bij de klant te liggen, juist. Zelfs met alle heren accoorden ter wereld, op zich al een lachertje in een op concurrentie gebaseerde "open markt". Het abo wordt dan ogenschijnlijk niet duurder, maar je kunt voor dat bedrag steeds minder, of je betaalt een paar extra centen per klik. En je scherm wordt overspoeld met reklame. Ook een bandbreedte vreter zoiets. Dus links of rechtsom het komt op je consumenten bordje terecht. En waarom daar niet duidelijk, laat staan transparant, over zijn. Of juist niet? De consumenten zouden eens op basis van keiharde gegevens kunnen kiezen, een nachtmerrie van elke marketteer nietwaar? 

Stokpaardje

Het snelheids verhaal doet me denken aan een van mijn stokpaardjes: sneller, snelst is eigenlijk nog niet snel genoeg. De gevleugelde uitspraak van een van mijn collega's gedachtig: het is dus redelijk snel, want het (resultaat) is er direct. Mijn mening over snelheid is bekend: het moet al gebeurd zijn voordat je op de knop drukt.

koperdraden verbinden alles
bron: raylinks.com

Het gedoe met koperdraadjes, glasvezel en radiogolven wordt treurigerwijze nog steeds uitgemolken. In mijn ogen voldoet het huidige netwerk niet bijzonder goed, is storingsgevoelig, vééél te langzaam en uiteraard reeds verouderd vóórdat de technologie bij de consument aankomt. Reëel gezien is daar wel wat voor te zeggen. Ontwikkelingen moeten nu eenmaal terugverdiend worden. Toch, naar mijn zin rekken ze dat nét iets teveel op. Ik zie dat als innovatie die veel te traag de markt bereikt. Soms wordt dat verdedigd met dat de consument er nog niet rijp voor is. Nonsens natuurlijk. Eerst scheep je ze op met verouderde bullen en dan verklaar je dat de consument nog niet rijp is voor wat soms al jaren op de plank ligt. Dit, omdat eerst de oude zooi verkocht moeten worden. Als consument kun je een florijn maar een keer uitgeven, geld is nu eenmaal eindig. Het gros koopt heus niet elke maand een nieuwe telefoon. Consumenten worden daarenboven ook moe van de te snel opeenvolgende "innovaties" die vaak slechts opnieuw verpakte meuk blijkt te zijn. Zoiets als een ander kleurtje met een extra lintje eromheen. Net als het aanpassen van de koffie smaak per land, een nieuwe melange en hoppa een nieuw product. Kul dus. Het blijft koffie.
De tech journalistiek is vreemd genoeg ook debet aan dit verschijnsel. Deze broodschrijvers kijken altijd uit naar het volgende innovatieve product. Het gras aan de overkant is altijd groener nietwaar? Als er met een volgende versie niet voldoende nieuw snoepgoed te ontdekken valt kraken ze het product af na eerst een hype van verwachtingen te hebben veroorzaakt. Aan de ene kant hebben ze gelijk vanwege die snelle veroudering van technologie. Aan de andere kant proberen de fabrikanten de kritiek te ontduiken door er dan maar meer gadgets aan toe te voegen die vanzelfsprekend nauwelijks voldoen aan de verwachtingen. Vervolgens wordt dat weer afgekraakt.

bron: asia.ru

Een pracht van een neerwaartse spiraal van verwachtingen en hoop. In plaats van te roepen hé kijk, dat is een interessante truc, wordt een innovatie de grond in geboord door te roepen dat het geen innovatie is. Het feit dat de huidige smartphones het startrek niveau allang voorbij zijn wordt echter genegeerd. Dat het beter kan, en vooral goedkoper, dat is echt een open deur. Om 700 euries te vragen voor een telefoon, die een beetje leentjebuur zit te spelen met de eerder uitgekomen telefoons, is natuurlijk net zo belachelijk. Het is dan ook grappig om te zien dat uit het pakhuis weer telefoons worden verkocht waar je alleen mee kan bellen en sms-jes mee kunt versturen. Dat laatste gaat volkomen voorbij aan het feit dat het sms gebruik elk jaar zo'n beetje halveert. Hoezo markt onderzoek. Telefoons waar je alleen mee kunt bellen zijn steeds populairder aan het worden. Vooral telefoons daterend uit de tijd van voor het inbouwen van de afluister chip.

Stokpaardje 2

Zoals gezegd, snelheid en volume. Daar ga ik al sinds heugenis voor. Na het lezen van het artikel over de nieuwste telg van smartphones begin je te denken of er iets in telefoontjes gepiept kan worden dat sneller dan snelst kan communiceren.
Graag zou ik een soort phone willen hebben die al mijn wensen honoreert over snelheid, opslag, processor power, gemak van bediening, levensduur, batterij... bestaat dus nog niet. Wellicht dat ik daarom toch nog maar een paar generaties of zo oversla voordat ik overstap op een tablet of "smart"-phone. De laatste jaren heb ik ook zonder kunnen leven, dus dat houden we nog wel ff vol. Ook de notebooks worden steeds lichter, uiteindelijk groeien die twee wel naar elkaar toe. Afijn, mijn beeld van een ideale computer en het gemak van iets draagbaars.
Opvallend is de weg erheen. Eerst ontstaat eerst een weerwar aan dingen die je aan elkaar moet knopen: trafo, toetsenbord, scherm, telefoon, camera, micofoon, opslag... kortom een kluwen aan draadjes en kastjes. Na jaren van ergernis verdwijnt die wirwar uiteindelijk in een klein kastje. Waarna de cyclus zich weer herhaalt =;)

virtueel keyboard
bron: depositphoto.com

Nu nog een virtueel toetsenbord, iets wat je vinger gebaren begrijpt (tot zelfs doventaal aan toe) en het begint erop te lijken. Het gedoe met de cloud of hoe dat dan ook heet moet je meer als een overgangs fase zien, totdat opslag van enkele ducentillion (10 ^ 603) exabyte gratis in het papiertje van een pakje boter wordt verstrekt. Die papiertjes kun je dan met elkaar laten praten via een vortex van data verbindingen. Wat zeg ik, alles om je heen is een potentiele datadrager. Het onderzoek om data in DNA op te slaan is al vergevorderd. Dat begint er een beetje op te lijken, een plant als üsb" stickie? Nu vraag ik me ineens af wat er eigenlijk met dat onderzoek uit de jaren 70 is gebeurd. Dat, waarmee data in krisallijne structuren als zand opgeslagen zou worden? Een kruiwagen zand zou alle data van nu en in de toekomst op kunnen slaan. Een probleem duikt dan meteen aan de horizont op: hoe vind ik het terug. Het onwikkelen van een soort massieve (privé) zoekmachine gepaard aan een stuk volwassen kunstmatige intelligentie en true-object modellen, associatief zoeken, nieuw verbanden leggen... blablablah.

data vortex

Droom lekker verder zeg ik dan iedere keer na zo'n mijmer sessie bij ondergaande zon. Vroeger als programmeur wilde ik zoiets zelf gaan maken: het informatie continuum. De tools en capaciteit van de toemalige hardware en de software schoot (en schiet) nog te kort om dat te kunnen realiseren. Met veel denktijd in de winter ben ik daar een tijdje geleden weer eens over gaan nadenken. De modellen van destijds zijn ooit tijdens een van de verhuizingen de prullebak in verdwenen. Helemaal opnieuw beginnen is het ook weer niet, zoiets blijft altijd een beetje onder je bewustzijn drijven. Het blijft bij je hangen totdat er weer een tijd-luik komt om het op te pakken. Voorlopig blijven het gedachten experimenten, ook leuk.

Likeur

Zo, de eerste resultaten van het maken van de mandarijnen likeur volgens de 44 methode: HEERLIJK. Verschillende mensen hebben mijn recept op die manier uitgeprobeerd. Mijn batch kan ik volgens de 44 dagen telling pas volgende week openmaken. Daar zal het testpanel wel weer smakke-baardend-lekker-likkend van willen gaan proeven.

Als dit dan de manier is om een likeur helderder te krijgen ben ik weer een heel eind op weg naar het doel een gouden gloed aan het brouwsel te krijgen.

Ondertussen zijn er 2L potten gekocht voor het betere werk. Zo wil ik een aantal varianten van de mandarijnen likeur maken, en moet er ook nog kalua en citroen likeur gebrouwen gaan worden. Het duurt toch nog 1,5 maand voordat je een mooi product kan uitschenken. Een paar flessen op de achterhand hebben voordat het seizoen losbreekt is altijd beter. Als variant heb ik nu 25gr 82% chocolade en een stokje kaneel toegevoegd aan het recept, dat schijnt een zachtere nasmaak te gaan geven. Vol verwachting klopt het hart.

Destillatie

Het destillatie plan is natuurlijk niet van de baan, al zou het maar gaan om de kostprijs van de likeur te drukken. Het is een prima zet geweest langer op zoiets te gaan zitten studeren waarmee steeds meer kennis vergaard wordt over hoe je de alcohol uit een vloeistof kunt krijgen. Daardoor kan het ontwerp steeds eenvoudiger worden. Dat is namelijk een van de volgende doelen:

• het apparaat moet zo te maken zijn dat je het bij wijze van spreken met onderdelen uit de brico in elkaar kunt zetten. Een beetje soldeer werk neem ik dan op de koop toe. 
• het apparaat moet onder de afzuigkap op je kookplaat kunnen staan, dat heeft te maken met geurtjes en veiligheid. Alcohol in gasvormige staat is boven een bepaalde concentratie nogal brandgevoelig, zeg maar bijzónder brandgevoelig.
• iedereen moet het apparaat kunnen maken. 
• Een laatste eis is dat het apparaat makkelijk schoon te maken moet zijn. Door de vereenvoudiging zal het makkelijk te monteren en demonteren zijn, dus daar maak ik me niet zoveel zorgen over.

Versie 3

Het oorspronkelijk ontwerp is een aantal keren van vorm en opbouw gewijzigd. En wel zodanig dat het bijna minimalistisch is geworden. Stel het je zo voor: een cilinder op een kookplaat, gekoppeld aan een koelelement en een kannetje eronder voor het opvangen van de alcohol. In de laatste versie van het ontwerp wordt de cilinder gevuld met glazen knikkers. Het water dat deels (mee) verdampt, condenseert op de knikkers en vloeit weer terug naar de vloeistof (wijn) onderin de cilinder. Dat heeft als voordeel dat alleen de alcohol als damp aankomt bij het koelelement. Enig experimenteren van hoe hoog die kolom dan moet zijn om in een keer hoogwaardige alcohol (>80%) uit de wijn te koken zonder dat de smaakjes (aroma) van de wijn zelf mee in het destilaat terecht komen is dan stap twee. Blijkt de kolom te kort te zijn, komt er meer aroma en water mee. De kolom zal dan verhoogd / verlengd moeten worden. Indien je dat niet wilt zul je de gewonnen alcohol nóg een keer moeten destilleren - met een ongewenst veiligheids risico van dien. Dit her-destillatie proces kun je herhalen totdat je uiteindelijk pure alcohol krijgt (+/- 98%). Iedere extra destillatie betekent ook verlies. Er blijft namelijk altijd een heel klein percentage alco in het residu in het kookgedeelte achter. Theoretsich kun je alles eruit koken maar in de praktijk zal dat tegenvallen. Zelfs al zou je een nauwkeurig regelbare verwarming kunnen monteren in het kookgedeelte. Een kookplaatje zou daarvoor dan weer te grof zijn. Ik denk dan zomaar weer aan het Raspberry project (meet en regel techniek) voor de SolarFarm die het kookproces op 78.2 ºC kan regelen.

Filet Mignon

Filet Mignon noemen ze ook wel eens de arme lui's biefstuk. Ook al zou je dat aan de prijs van een gerecht met Filet Mignon in een restaurant niet zeggen. Daar betaal je weleens de hoofdprijs voor. In de keuken van Le Mouton is het een populair stukje vlees. Niet alleen omdat het zo veelzijdig ingezet kan worden. Ook omdat dit vlees het hele jaar door goed beschikbaar is. Eigenlijk net zo belangrijk. Dit keer probeer ik iets anders uit dan de medaillons, of het in lange dunne repen snijden en daar iets inrollen. Nu snijd ik overlangs een filet mignon met een fileermes open tot een platte plak vlees. Net alsof je het vlees ergens van af pelt. Met een keukenbijl plet ik de handel nog verder tot het een soepele dunne plak is geworden. Er gaat geen zout en peper over. Voor de vulling bak ik op laag vuur een half bakje gerookte spekkies uit. Dan een zeer fijn gesneden halve ui en een grote teen knoflook erbij, even laten uitbakken en tenslotte een handje fijn gesneden paddo's assortie en een paar blaadjes salie, nog even laten garen om het overtollige vocht van de paddo's kwijt te raken. Deze massa spreid ik uit over de geplette filet en rol het verhaal als een rolmops op. Tot zover klinkt het bekend nietwaar?  De volgende stap plukte ik van EpicMealTime's kanaal af. Namelijk een matje van ontbijtspek.

Op YouTube is er een kanaal van Epic Meal Time die gerechten letterlijk buiten proporties trekt en dat nog eens uitvergroot, grotesk is misschien een beter woord. In de filmpjes is het taalgebruik een beetje grof, maar wordt het meeste weggepiept. Misplaatste kuising vind ik. Het is nu niet bepaald de fijne keuken, wel makkelijk er naar om te bouwen. Dat is ook de reden waarom ik er naar kijk. Af en toe zie je een leuke techniek voorbijkomen, of zelfs een gerecht dat in verkleinde vorm prima uit te voeren is.  

Op EMT gaat dat met bakplaten tegelijk, ik neem, wat bescheidener, 100 gram gerookte spek. Vlecht dat tot een vierkant matje. Doe ik ook wel eens voor de brunch: een matje ontbijtspek uitbakken, eieren er bovenop, zout & peper, garen en klaar. Perfect voor een stevig ontbijt met een vers stukje stokbrood, eerder dan 8 uur in de avond heb je echt geen honger meer.

Dus dat matje. Daar wikkel ik de rol filet mignon in, leg dit in een glazen bakschaal, en zet dat midden in de oven 10-15 minuten op 200ºC. Tussendoor even controleren of het spek al is uitgebakken. De FM wordt sowieso gaar in die tijd. De truc is het matje zo uit te bakken dat het vet eruit is en dat het net aan krokant wordt. Dat is ook afhankelijk van hoe dik de plakjes spek zijn gesneden. Daarom moet je af en toe even controleren. Is het zaakje uitgebakken dan schep je het geheel uit de bakvorm, het vet heb je niet meer nodig. Even ietsjes laten afkoelen en het in 2 cm dikke plakjes snijden. Neem een grote filet (500gr), dan kun je hier makkelijk 4 porties uit snijden. Opdienen met een niet al te krachtige roquefort of tomaten-room saus waarin je de rest van de paddo's hebt gebakken. Een paar fijne sliertjes basilicum en een schijfje tomaat er bovenop maakt het ook voor het oog aantrekkelijk. Pasta of rijst gaat hier het best bij. Wijn: een lichte droge rode wijn. Iets als Cote du Rhone of en Pinot. Maar een droge witte gaat ook prima. Gebakken aardappels ipv pasta of rijst ook natuurlijk.

SNEEUW

Zo hé. De kougolf uit het noorden heeft de westelijke provincies in LDF een behoorlijk pak sneeuw bezorgd. Ik vind sneeuw beter dan regen, maar dat is dan weer persoonlijk. Sneeuw maakt vrolijk, regen sjacherijnig. In het westen is een laag van 50cm gevallen, in een nacht. Gecombineerd met de harde wind was het niet erg handig om op weg te gaan. Dus honderden kilometers files. In de bergstreken ligt stuifsneeuw van meer dan 12 meter hoog! Hoger dan een gemiddeld huis of zeven personen van een gemiddelde lengte boven op elkaar. Als je daar in terecht komt kun je het dus wel schudden. Wat me wel altijd opvalt in LDF is dat de hulpdiensten vrij snel met water en eten aankomen dragen bij de gestrande reizigers. Op het Franse 8 uur journaal zag je zelfs dat conducteurs in de treinen met mandjes vol belegde baguettes rondliepen. Dat kan ook voor het oog van de camera gebeurd zijn hè. Ieder jaar weer zie je dat de opvang van reizigers supersnel geregeld is, en zelfs slaapplekken. Daar komen die salles polyvalentes (soort dorpshuis) of salles des fêtes (feestzaal) weer om de hoek kijken. In elk dorp hebben ze wel zo'n gebouwtje staan, er is dus altijd wel een opvangplek. Een van die puike ideeën die je zoal in dit soort landen tegenkomt.

Gelukkig is die sneeuwjacht bij ons een beetje weggebleven, de temperaturen schommelen rond om het vriespunt. De lente is nog maar een paar dagen weg!

HDR

Eens wat dieper duiken in het maken van foto's voor HDR (High Dynamic Range Imaging) staat al een poosje op mijn lijstje. Dat soort foto's heeft als kenmerk dat ze zeer contrastrijk zijn. Of juist dramatische effecten geven. Op zijn minst het beste uit een scene halen. HDR kun je vol automatisch maken als er een auto bracketing optie op je camera zit. Anders zul de de belichtings instellingen met de hand moeten doen. Vooral bij  landschaps fotografie komt de HDR techniek echt goed tot zijn recht. Als eerste stap besluit ik eerst maar eens een paar vinger oefeningen te doen. Dat wil zeggen het zoeken van een programma dat HDR rendering doet, en wat geschikte foto's maken. Basis materiaal voor een HDR  plaatje komt neer op het nemen van drie of meerdere foto's die verschillende belichtingen hebben. In mijn experiment maak ik drie plaatjes van een wijnglas dat toevallig op tafel staat. Mijn camera heeft een automatische optie voor bracketing, dat ontdekte ik een tijdje geleden. Eerder had ik al eens handmatige met instellingen zitten knoeien, gewoon om te kijken of je HDR ook handmatig kon doen. De bijgeleverde handleiding van de camera blonk niet uit in het duidelijk maken van hoe je AB automatisch kon doen. Enter YouTube. Een filmpje hoe je AB moest uitvoeren was dan ook snel gevonden.
Met een programma moeten de opnamen samengevoegd worden om de contrasten van elke opname te optimaliseren en in een enkel plaatje te fietsen. Software dus. Ook niet zo'n probleem. Via een site met reviews over HDR programmaatjes vond ik een voor deze HDR verkenning geschikt pakketje. Er blijkt nogal verschil te zijn in het te maken eindproduct tussen de verschillende programma's. Ik kies voor een gratis pakket. Gewoon omdat het, voordat ik er geld aan uitgeef, handiger is om eerst de mogelijkheden goed te bestuderen. Na een paar minuten was ik in business, en is er in geen tijd een resultaat. Alleen jammer dat het programma geen RAW formaat aan kan.

eindresultaat van drie samengevoegde foto's in HDR

Opvallend is dat er een veel betere tekening is gekomen in de reflectie in het glas. Geen dramatische effecten omdat het object ook geen grote contrasten en kleurverschillen had.

Het volgende object heeft wel grote kleur contrasten. Het bereikte effect geeft dan ook de gezochte vervreemding die je met de HDR techniek kan bereiken. In dit geval heb ik het misschien een beetje te dik aangezet. Verder experimenteren met de schuifjes (instellingen) zullen betere resultaten gaan geven. Als de foto nog door een fotoshop achtig iets gehaald zou zijn, zou dat de zaak vast wat meer beng gegeven hebben.

origineel

HDR

Eigenlijk moet je HDR opnamen met een statief maken om echt goede resultaten te krijgen. Als je ook maar een fractie verschuift met je kadrering, dat is met het uit de hand nemen van drie foto's altijd het geval, wordt het eindresultaat er niet mooier op. Voor een eerste serieuze poging toch niet onaardig.
Zoals met alles is hier meer oefening op zijn plaats.

Conclusie: HDR biedt voor deze foto hobbyist groot potentiëel.

Als Wim over een paar maanden komt gaan we samen eens een duik in het HDR diepe nemen.

Jacuzzi

zoiets dus
foto hottubsite.nl

We zijn er denk ik wel uit. Twee leveranciers voor een hot tub zijn uiteindelijk overgebleven. Beiden leveren het clé a main (turn key) af in LDF. Nou ja kant en klaar, zoiets als batterijen worden niet geleverd. (Batteries not included) Er zal best nog wel iets gesleuteld moeten worden.

Op zijn minst zal er nog gegraven moeten worden om de handel te koppelen aan de solarfarm, elektriciteit, water voor de douche en zo. Afvoer voor water en zuivering. Dat alles loopt nu nog allemaal op een meter diepte in de grond. Opgraven, aftakking maken, een mooi graafklusje voor BP dus.

Daarna zal er een leuke ombouw moeten komen, een soort van badhuis. Een folie zoals dat mooi in het Frans heet of gazebo, prieeltje. Voor mij is het gewoon een badhuisje. Het mooie van deze oplossing is dat we allebei krijgen wat we willen. Fannie wilde een jacuzzi, en ik een hottub. Als je de bellenblazer en jets afzet heb je gewoon een hottub, toch?
Eigenlijk, het mooiste van de twee vereend. Perfectie in eenvoud.
Het heeft er nu alle schijn van dat de jacuzzi in mei geleverd gaat worden. Louise was al klaar om een plons te nemen zei ze. Nu heb ik geen probleem om de hot tub ter beschikking te stellen aan de buurtjes, maar dat werpt meteen een vraag op. Louise vroeg terecht al wat we dan als vergoeding wilden hebben als ze een plons zou willen nemen. Een goede suggestie vond ik. Omdat het dan geen verplichtingen schept en het daarmee gewoon een dienstverlening wordt. Het heeft een beetje voorbereiding nodig, zo'n plons: de tub moet zo 2 uur van te voren worden opgestookt, water moet gecontroleerd worden, even nog checken op handdoeken etc. Zonder "reservering" is dat niet altijd in te plannen. In de volle zomer zal het water altijd al redelijk warm zijn en kan het opstoken veel korter. Dan ben je snel klaar. In de voor- en nazomer is er echter minder zon en dan is het hout sjouwen geblazen. Geen enkel probleem uiteraard, maar het vereist nu eenmaal voorbereiding. De warmte van de kachel warmt dan meteen de ruimte op in de wat koudere periodes, een win win situatie op alle fronten.
De twee overgebleven leveranciers maakten wel opmerkingen over de hygiëne. Doordat de hot tub meer dan gemiddeld gebruikt gaat worden, zelf doe je dat misschien 2 x per week. moet je daar veel meer aandacht aan schenken. Extra investering in een krachtiger UV buis (ontsmetten) en groter zuiveringsfilter is dan nodig. Dat alles in overweging nemende dachten we dat een vergoeding van 1 á 2 eurie pp redelijk zou zijn voor niet gasten. Voor onze gasten is het gebruik van de jacuzzi natuurlijk inbegrepen.

ideetje voor een gazebo
foto buildman.ca

Natuurlijk moet je, om er voor iedereen een perfecte ervaring van te maken, wat spelregels opstellen zoals: je van te voren lekker te douchen, een afspraak maken om zeker van een plekje in de tobbe te zijn, maximum verblijf in de tobbe afspreken voor als er nog meer gegadigden zijn, wat te doen als mensen meer privacy willen... etc.
Ik weet zeker dat dit een mooie aanvulling op het zwembad zal zijn. Gaan we er dan toch nog een wellness achtig iets van maken ;=)
Zie me zo al met het zweet op mijn voorhoofd over het besneeuwde landschap kijken, in de hottub! Sterrenkijken in bad? Huh?! 

Die gazebo moet dan ook wel dicht gemaakt kunnen worden voor de winter. Heb ik al wat ideetjes voor. Als er eerst maar eens een dak boven zit voor het seizoen, zit je een beetjre uit de zon, dan ben ik al tevreden.

Firma L&B

Iets kopen via het internet doe ik regelmatig. In mijn omgeving gebeurt dat dus ook. Maar je moet natuurlijk wel een beetje oppassen op marktplaats of andere koopjes sites. Beetje gezond wantrouwen is altijd goed, getuigt gewoon van realisme. Zeker, iedereen weet dat kopen via marktplaats, leboncoin en zo, niet helemaal zonder risico's is. Iedereen weet het, maar het kan je zomaar overkomen. Zolang je echter blijft opletten, via internet af en toe leest over de nieuwste trucs van de firma List & Bedrog dan zul je niet al te snel in een val trappen. Gewoon een beetje gezonde logica: is dit te mooi om waar te zijn, niet doen. Ook er moeten bepaalde alarm belletjes afgaan die je vertellen dat deze deal misschien niet helemaal jofel is.

In een niet zo ver verleden waren er eens twee bakstenen die een verre verre reis maakten in een donkere doos. Dat was wel knus zo met zijn tweeën, gezellig kletsend, dan leek de reis ook niet zo lang. Het hobbelde wel wat, en dat schuren tegen elkaar werd tijdens de reis misschien wel een beetje vervelend, maar ze keken erg uit naar hun nieuwe eigenaar. Na een paar dagen hoorden ze stemmen. Hé zou die hoge stem van onze nieuwe eigenaar zijn? Het klonk als: erg bedankt en goede terugreis. Toen werd het stil. Geen geraas meer van verkeer, geen schudden tegen elkaar. Spannend. Rits, rits, klonk het van een mes die de verpakking opensneed. Vol verwachting keken de stenen door de breder wordende opening van de doos; VERRASSING!!!! Gilden ze om het hardst. Maar oh oh, wat trok die mevrouw toch een lelijk gezicht. Zou ze niet blij zijn met de twee nieuwe o zo gezellige bakstenen? Ze hadden nog wel zo hun best gedaan om het een verrassing te laten zijn! Wat nu, huilde die mevrouw? Ze voelden weer beweging en plotseling lagen ze in de donker zwarte koude modder elkaar verbaasd aan te kijken. Een harde knal van de deur hoorde ze als laatste van hun nieuwe baasje, stampvoetend liep deze verder het huis in. Diep in het huis knalde nog eens keihard een deur dicht. Toen viel er een doodse stilte. Ze keken elkaar bedroefd aan en begonnen aan een nieuw lang durend gesprek. Of ze ooit weer zo'n reis zouden maken? Hun neefjes in ieder geval wel.

DWLD
Ken je dat programma op TV? De Wereld Leert Door? Gisteren voor het eerst eens naar gekeken. Niet geheel toevallig hoor, het zou namelijk gaan over quantum computers. Nu ben ik echt niet nieuwsgierig maar wil graag alles weten. Dus kijken. Na 10 seconden begreep ik dat hier karaktermoord werd gepleegd. Mijn kaken zakten van verbazing zover open dat de pijngrens met gemak gepasseerd werd. Mijn oren registreerde het geluid, maar mijn brein kon niet geloven wat ze hoorden. Wàt een INFANTIELE vertoning. Denken ze nu heus dat we debiel zijn of zo? Ja, oké, ik weet echt wel dat je een soort paardensprong in een aantal dimensies moet maken om te bevatten hoe men met behulp van quantum mechanica computertjes in elkaar zou kunnen frutselen. En ook wel dat er maar een paar bollebozen op een handjevol universiteiten op de wereld zijn die dat kunnen. Er is niemand die dat in bewoordingen kan uitleggen die het gemiddelde kijkvee begrijpt.
Quantum mechanica echt begrijpen doe ik natuurlijk zelf ook niet met mijn kennis van wis- en natuurkunde. Intuïtief ben ik wel buitengemeen gefascineerd van het concept. De mogelijkheden van quantum computers zijn, net als je fantasie, zonder limieten. Alleen dat is al genoeg om een brandje in je brein te stichten. Goed, DWLD. Een geweldig initiatief om wetenschap onder de aandacht van het kijkersvolk te krijgen. Dat dit niet altijd even goed uitpakt bewees de uitzending van gisteravond. Van de hak op de tak. Die arme prof, voor wie het onmogelijk was om op kijkers niveau iets uit te leggen,. Zelfs eigenlijk een beetje meelijwekkend te noemen. Aan tafel een presentatrice, eerder een debiel giechelende geblondeerde toethola die alles dolletjes vond. Alles bij elkaar een perfect recept voor het slechtste stukje televee ooit vertoond. Daar betalen u en ik dus belasting voor.
Dat was dus de karakter moord waar ik het over had: de quantum computers. De gemiddelde kijker is geen letter wijzer geworden, sterker nog ik denk dat zelfs het tegengestelde doel is bereikt. Zelfs de prof verdiende deze tenenkrommende infantiliteit niet. De vraag die dan blijft hangen is of je zo'n kamergeleerde wel voor de camera's moet slepen. Niet dat je er een gortdroog verhaal over moet gaan staan houden met een strak getrokken pokerface. Maar dit heen en weer stuiterend, volkomen uit zijn verband getrokken verhaal is het ook niet. Uiteindelijk heb ik 10 minuten verbijsterd naar de televee zitten luisteren naar een chaotisch verlopend interview. Enne, het tot vervelens toe vertellen dat je het zelf ook niet snapt scoort geen punten bij het kijkvee meneer de prof. Maar dat hij het niet snapte, kijk, daar geloofde ik dus weer geen bal van. Kortom een drama in de promotie van quantum computers.
Volgens mij moest De Wereld Leert Door een swingende show zijn hoe spectaculair, geweldig en fantastisch wetenschap wel niet kan zijn. Dit keer werd de plank magistraal misgekleund.
Hoe het wel kan wordt door NEC in dit artikel getoond, iedereen kan dit begrijpen. Deze firma is een van de weinigen overgebleven supercomputer fabrikanten die de zaken serieus blijft aanpakken. Uiteraard doen ze ook fundamenteel goed onderzoek naar quantumcomputers. De race is aan! 

Quantum versus van neumann architectuur
bron: NEC

Dit grafiekje geeft perfect weer dat de standaard computer (van Neumann architectuur) uiteindelijk te pletter loopt tegen een muur. In die richting doorgaan heeft niet zoveel toegevoegde waarde. Kleiner dan kleinst gaat gewoon niet met onze huidige technologie. Terwijl de quantum computer de komende 100 jaar zonder noemenswaardige hindernissen het speelveld kan gaan veroveren. Voor mij staat daarom buiten alle twijfel vast dat dit quantum speeltje over 50 jaar het wereldbeeld volledig gaat beheersen. Waarbij bijna alle conventionele computers weggevaagd gaan worden. Enter Frankenstein complex, exit alle ratio.

Ditjes en datjes

Natuurlijk lees je veel over zonnewarmte, zonne-energie, milieu, zuiniger met water, hergebruik van van alles en nog wat, ga zo maar door. Af en toe schrik je je te pletter als je sommige raportages over hoe wij met onze aarde omgaan ziet. Uiteraard worden de dingen een beetje dramatisch aangedikt. Vooral als het over het milieu gaat. Anders komt het niet ernstig genoeg over, denken journalisten, denk ik dan weer.
Filmpje over afval eilanden in de Pacifische oceaan. Nog een filmpje, (skip naar 7') nou ja klik maar een eindje weg op YT, geeft wel te denken.

plastic in oceaan
bron: 1.bp.blogspot.com

Ik schrok enorm toen ik las, en nog steeds lees, over hoe onrustbarend veel plastic fibers in onze voedselketen zit. Dan ook in onze lijven: organen vooral. Verontrustend veel zelfs in de moedermelk, hoewel dat een andere discussie zal zijn. Een beetje extreme reactie van me misschien, maar ik kocht van de ene op de andere dag geen flessenwater meer toen ik zag dat komplete eilanden van afval plastic in de oceaan dreven. Tot zover dan mijn reactie.
Op Joetjoep is er een filmpje over iemand die bij wijze van experiment een week zonder plastic probeert te leven. Dat bleek zeer lastig te zijn. Je zult daarvoor je consumptie patroon drastisch moeten aanpassen. Zo had die persoon erg veel moeite om melk in glazen flessen te krijgen. Of groente in glas. In NL is dit niet zo'n probleem. Groenten in blik, waarvan de binnenwand gecoat is met een plastic velletje valt natuurlijk ook al af. Nu kun je bijvoorbeeld brood in een papieren zak kopen, de laatste tijd alleen in LDF gezien. In NL zit er altijd plastic omheen. Het filmpje liet zien dat overal, letterlijk, in de USA (waar anders) plastic op of omheen zit.
Van de week was er een uitzending op de BBC over het gebruik van plastic. Bekeek ik een scene die zich afspeelde in een willekeurig motel, daar moest je alles van plastic af-mee-uit eten. Als je daar zo eens bij stil staat. Met hoeveel plastic komt ons eten wel niet in contact. Je warmt je eten (soms) op in plastic in de magnetron. Komt er weer een bekkie weekmakers in je eten terecht. Die weekmakers zijn echt geen onschuldige vluchtige jongens. Weekmakers zorgen ervoor dat een plastic zakje bijvoorbeeld opvouwbaar blijft zonder dat er scheuren in komen. Het maakt de zaak soepeler. In weekmakers zitten ook zware metalen als Nikkel, Cadmium en dergelijke. In bepaalde concentraties zeer giftig. Fibers en die metalen gaan allereerst in je organen zitten en migreren uiteindelijk naar je weefsels. Veel slaat neer in je lichaamsvet. Er zitten zelfs plastic fibers in je hersenen, eng toch? Moet je nu doodsangsten uitstaan? Nee denk het niet, anders waren we allang uitgestorven. Moet je er wat aan gaan doen? Ja, je consumptie van plastic kun je makkelijk terugdringen, niet totaal vermijden vermoed ik.
Ons plastic gebruik in ons huishouden is in de jaren beslist teruggedrongen. Zelf probeer ik plastic te vermijden, plastic flessen gaan sowieso de recycling in. In LDF mogen al sinds 2010 geen plastic zakken meer in de supermarkten verstrekt worden bij de kassa. Zo pak ik bijvoorbeeld losse groenten vaak in een enkele zak en plak de etiketten van de verschillende items er gewoon op. Of plak het etiket rechtstreeks op de prei bijvoorbeeld. Wordt door de kassadames al als heel normaal gevonden. Dat soort vermijden van plastic kost absoluut geen moeite. Beetje aanpassen van je gewoonte om alles maar in aparte zakjes te willen doen is al een mooi begin.
Het onderzoek naar waar al dat plastic in die afval hoop blijft, lijkt nog maar net op gang te gekomen te zijn, maar dat is schijn. Wetenschappers waarschuwen al langere tijd tegen het overmatig gebruik van plastics die onze voedselketen raken. Laat staan hoe lang de verschillende milieu bewegingen het er al over hebben. Nu het probleem zich aan de oppervlakte begint te vertonen lijkt ook het publiek wakker te worden. Net als ik overigens.
Verder lezen? LINK, LINK, link

CAMERA
In een van de vorige verhaaltjes heb ik al eens iets geschreven over de levensduur van spullen. Gisteren was er een herhaling op ZDF van het maximaal aantal pagina's die door een printer afgedrukt konden worden, waarna een gemiddelde gebruiker min of meer gedwongen wordt een nieuwe printer te kopen. Een eenvoudig (russisch) programmaatje reset de ingebouwde teller, en je bent weer goed voor een paar jaar onbezorgd printen. Daarvan bewust geworden, begon ik te letten op wat er in het huishouden binnen de vijf jaar kapot ging. Stofzuiger, printer, scherm, boormachines, compressor, wasmachine, allerlei kleinhuishoudelijk spul, de lijst is verdacht lang. Je kunt natuurlijk de hoofdprijs betalen voor professioneel spul. Dat blijkt dan 2 tot 3 keer zo duur te zijn. En ook maar twee tot drie keer zo lang mee te gaan. Dus wat is daarvan het nut, vraag je je af. Voor de zaagmachine en zo heb ik wel prof spullen, het loopt allemaal net ff iets soepeler, dat dan weer wel. Maar ik gebruik die handel ook erg veel. Het overige gereedschap haal ik gewoon bij de Brico, koop nieuw als het kapot is. Geld wijs net zo duur als heavy duty professioneel spul.
Zo is het nu de beurt aan onze compact camera van nog geen 4 jaar oud! Die begint echt kuren te vertonen. Mechaniek die hapert, klepjes die er zomaar afvallen, batterijen die het begeven. Last but not least, de automatische belichting vertoont nu mankementen. Tijd voor een nieuwe camera? Want fotografie is in deze familie best wel een ding.
Zelf heb ik een Sigma camera. Toentertijd gekozen vanwege de bijzondere technologie die in de fotosensor gebruikt wordt. Dat wil zeggen. Niet per hoofdkleur een pixel en dan met een stukje software de zaak aan elkaar plakken, maar rechtstreeks de echte kleur op één pixel. Dat geeft een mooiere kleurscheiding naar mijn smaak, en onder goede lichtomstandigheden, gemiddeld een hogere detaillering van het plaatje. Ook al moet je heel goed weten waar je naar moet kijken om het verschil met een andere gelijkwaardige camera te zien. Naar mijn mening is de technologie nog niet helemaal uitgekauwd, en is er nog meer dan zat ruimte voor verbetering. Zo zou ik graag een volbeeld sensor in die camera willen zien en een hoger aantal pixels zonder trucage van software of zo. Afijn, zoiets stamp je nu eenmaal niet uit de grond op commando. Wellicht dat de volgende generatie van deze camera sensor meer gaat bieden.

canon powershot
bron canon.com

Voor de nieuwe compact hebben we gekozen voor de Canon powershot SX260. Via internet besteld, scheelde alweer 5 tienen met de prijs in de winkel. Die gaat een dezer dagen komen. Dus verwacht de plaatjes binnenkort op deze blog. Een collega van Fannie uit SA kwam met een lijstje van camera's aandragen. Een andere collega had dat type Canon ook al gekocht en leek daar zeer tevreden mee te zijn. Dus waarom het wiel opnieuw uitvinden. Via Tweakers.net kwam de camera er ook als goed uit. Je moet geen professionele kwaliteit van een compact verwachten, daarvoor is een compact voor ons ook niet bedoeld. Gezien onze wensen leek deze camera het beste te voldoen. Gewoon voor het betere point en shoot werk: groot zoombereik, oplossend vermogen, beeld stabilisator, grootbereik ISO waarden en zowel handmatig als automatisch te bedienen. Zelf keek ik dan nog een beetje naar de gadgets van dat korte lijstje. HDR en GPS waren nog twee van mijn wensen. WiFi? Ach, wat je ermee kunt op een camera is zeer beperkt, en maakt de camera toch weer een paar tienen duurder. De toegevoegde waarde is in mijn ogen nihil, exit Wifi dus. Totdat je natuurlijk een volwaardige web interface op je camera krijgt, inclusief touch screen, waar je wat mee kunt doen. Zo stel ik me voor dat je dan via de Cloud je foto's meteen kunt bewerken, opslaan op je NAS thuis, verzenden naar twitter-vrienden-werk, in je blog of vakantiefotoboek kunt zetten (die je natuurlijk via je camera bij kunt houden), of naar de centrale sturen om af te drukken...

WOW!

Vogeltje met een spanwijdte van 1.5 meter
foto: paul dirksen

Van de week stonden BP en ik te kletsen bij het hek van het weiland over of er werk voor hem was op Le Mouton, niet echt dus. Of hij moest die gleuven verder willen graven voor de uitbreiding van de solarfarm. Daar had ie duidelijk geen trek in, althans niet nu.
Opeens zagen we een joekel van een vogel over de wei scheren. Zegt BP zo langs zijn neus weg: "Die jaagt op jonge lammetjes", en lacht een beetje mijn ongerustheid weg door er op te laten volgen dat de onzen al te groot voor die vogel waren.
Omdat het een nogal opvallend groot ding was vroeg je je natuurlijk meteen af wat dat voor vogel was. Niemand die het wist. Tikkerdetik op het internet, zoekende naar roofvogels in de Haute Saône leverde niets op. Maar roofvogels alleen gaf wel weer voldoende hints. Klik op plaatjes alleen. Plaatjes zeggen toch meer dan 1000 woorden, en meteen herkende ik het monster. Het is een Zwarte Wauw. De Franse naam is volgens mij: Milan Noir. Of dat de juiste naam is, dat gaat ongetwijfelt iemand mij vertellen ;=) De vogel lijkt een beetje op een arend, is echter familie van de sperwers. Was ook mijn eerste gok toen ik de vogel vanuit de verte zag. Ietsjes later met de verrekijker erbij leek het ook weer niet op de sperwers die we hier heel veel zien. Te groot en die poten waren anders. De kop leek er wel weer behoorlijk op. Hoewel, iets van bijna twee meter was wel uitzonderlijk groot voor de gemiddelde roofvogel hier uit de buurt. De schapies waren in geen velden of wegen meer te bekennen natuurlijk. Er zaten nog wel veel kauwen op het land, die vinden schapenkeutels erg voedzaam, en werden behoorlijk onrustig. Grappig hoe die dan weer op en neer wipten en probeerden een veilig heenkomen te zoeken in de notenboom. Uiteindelijk vertrok de Wauw weer. Volgens Wikipedia komt deze vogel niet zo veel voor in noord west Europa. Mooi hoor, om zo'n enorme vogel boven de bomen in je achtertuin te zien scheren, op zoek naar een hapje.