Thuis

En hop! Weer twee nieuwe lammeren. Het kan niet op! Maar ff een collage door de rest van de tekst heen. Nog vier ooien moeten werpen. Van twee ben ik niet zeker. De keer dat ik even keek naar de achtersten van de lammetjes, blijken het toch twee rammetjes te zijn. Niet goed gekeken dus. Er lopen nu, na zorgvuldige bestudering, vier rammetjes in de wei. Voor de verversing in de kudde niet veel waard, wel mooi voor de rammadan ergens in augustus geloof ik. Een 6 maands schaap is erg mals, zit weliswaar niet teveel vlees aan, maar goed, zo is het leven nu eenmaal.
A propos leven. Het leven hier in La Douce France. Daarover heb ik met gasten veel gesprekken. Althans, ik ben aan het woord en de rest luistert, meestal. Deze winter was prima voor een beetje zelfreflectie. Het zit er weer bijna op. De dagen worden nu merkbaar langer, en de eerste knoppen worden zichtbaar. Het is prachtig weer, de zonneverwarming is bloedje heet, met de twee nieuwe lammetjes kan de dag niet meer stuk dus.

GESPREKKEN

Tijdens de gesprekken met de gasten blijkt dat ze altijd nieuwsgierig, nee belangstellend, zijn over hoe we hier nu terecht zijn gekomen. Hoe het loopt, of ik NL of werk niet mis. Zelfs Fannie vraagt dat wel eens. Of je je thuis voelt, zoveel vragen...

Tja, het eerste deel van die vragen blijkt wel uit onze blog. Mijn oude werk? Een beetje. Af en toe een beetje aan de site van lemoutonquirit.eu knutselen kan ik niet laten. De THOCP site bijhouden doe ik ook nog, en onlangs ben ik weer begonnen met iets te programmeren. Als hobby, dat helpt voor de ontwenning.
En NL? Dàt mis ik totaal niet. In tegendeel, af en toe erger ik me behoorlijk aan de nasleep die de burocraten van NL, zelfs na 4 jaar nog veroorzaken. Dacht je alles netjes achtergelaten te hebben.
Zoals uitschrijven uit NL, bankrekeningen opzeggen, wat maar niet wil lukken bij iets als ING. Pensioenfondsen die ineens je naam kwijt zijn. Overheids instanties die weigeren je buitenlandse adres te accepteren en het gedoe dat daarmee ontstaat. De totale miscommunicatie tussen overheid en expat is gewoon verbijsterend. Ha, ha, zit ik net te bedenken dat het eigenlijk net zo is als in LDF: als ze niets meer aan je kunnen verdienen is de belangstelling verdwenen. Uiteraard dat wat met de communicatie tussen ex-burger en de ex- overheid mis kan gaan, gaat in alle gevallen mis. Gevolg: reacties op bezwaarbrieven komen steevast op een NL adres aan waar je al 4 jaar niet meer woont. En dan zijn ze verbaasd dat het een en ander volledig de soep in draait. Als ex-burger ben je gewoon de pineut. Dan vraag je je af of je naar de pijpen van onwillige ambtenaren moet dansen of niet. Op aandringen van mijn liefje doe ik nu nog een keer een poging in een totaal brief en daarna kunnen ze wat mij betreft aan het gas.

die moeten nog...

Over vragen over hoe ik me hier thuis voel, over integratie en de taal.
Meestal zeg ik: "Waar mijn bed staat is mijn thuis." Een dood doenertje? Niet echt. Fannie en ik zijn al zo vaak verhuisd in ons leven dat het aantal keren niet meer op 4 handen te tellen is. Je hecht je dan ook niet meer aan je woonplek. Integratie? Ach, ik doe er echt mijn best voor de taal goed te leren. Heb overigens nooit de illusie dat ik die ooit perfect zal spreken, al lukt het me prima iemand voor grof vuil uit te maken in de beleefdheidsvormen die de fransjes zelf ook graag gebruiken. Daar staan ze je dan stomverbaasd over aan te staren. Inwendig brul ik dan van het lachen. Ook ben ik buitengemeen geinteresseerd in de lokale cultuur en in het bijzonder de Franse literatuur. Luister ik in de auto graag naar France Culture, waar oeverloos geëpibreerd wordt. Alhoewel, daar luister je naar, totdat je van de slappe lach over zoveel hypocrisie, onbenul of chauvinisme, kies er maar een, uiteindelijk maar naar France Musique overschakelt. Een CD-tje met eigen muziek zit eigenlijk altijd startklaar in de CD speler in de auto, als plan B zeg maar. Want praten doen die fransjes graag en veel ;=) Oreren zit nu eenmaal in de genen van een gemiddeld fransje. Beschaaft epibreren is in LDF tot een kunst verheven. Urenlang converseren zonder iets grijpbaars, iets essentiëels, te zeggen, dat is de ware kunst. Werd tot diep in de 20e eeuw nog onderwezen: de kunst van het converseren. Luisterend naar France Culture leer je de finesses en aspecten van de taal in dat opzicht beter te begrijpen. Als je af en toe wat van dat soort sleutelzinnen uitbraakt tijdens een gesprek, dan ben je een hele Piet. Steevast volgen dan complimentjes over hoe goed je de taal wel niet spreekt. Men herkent immers de stijl, de gespreksvorm als conversatie en kunstvorm, als het ware. Prachtig! "Spreek je de taal goed?", vraagt men dan. Nee dat niet, in grammatikaal opzicht bak ik er echt geen koek van. Maar ik ben dol op de Franse wijze van converseren en daar raak je dan uiteindelijk redelijk bedreven in. Ook al zal het me nog jaren kosten om Frans echt goed onder de knie te krijgen. Nou ja de een wil zijn dagelijkse hap perfect in het Frans kunnen bestellen, de ander wil helemaal gaan voor het zich correct uit kunnen drukken. En ik? Ik ga voor het flirten met de taal, de kunst van het converseren.

Tenslotte vraagt men:"Voel je je hier thuis?". Ben je hier gelukkig?" Heb je aansluiting met de lokale bevolking?". Vanochtend hoorde ik iets op de radio wat me trof. "Thuis is niet waar je bed staat maar waar je passie is." Prachtig gezegd. Er volgde nog een heel betoog, maar mijn aandacht was reeds gevangen door die ene zin. Ja, ik moet bekennen dat mijn passie hier is. Ons B&B, koken vooral, en een beetje pottenbakken.
Omgang met de lokale bevolking? Nou nee, niet echt. Of ik dit wel wil is een beetje de vraag. Zeker, je bent altijd bereid voor een praatje, een geintje, en als ze je hulp nodig hebben zal ik echt geen nee zeggen. Maar me met de lokale mensen aktief bemoeien, ik heb zoveel andere dingen die me bezig houden. Om te zeggen dat je geen tijd hebt, is natuurlijk onzin. Gewoon geen behoefte aan is misschien beter uitgedrukt.

Zo en nu terug naar de echte wereld.
Oh, en ergens in de komende blogs zal ik eens een opsomming geven waar je aan moet denken als je naar LDF verkast, definitief of niet.

Omgang met de lokale bevolking, nou, nee, niet echt. Of ik dit wel wil is een beetje de vraag. Zeker, je bent altijd bereid voor een praatje, een geintje, en als ze je hulp nodig hebben zal ik echt geen nee zeggen. Maar me met de lokale mensen inlaten, ik heb zoveel dingen altijd die me bezig houden. Geen tijd, om dat te zeggen is natuurlijk onzin. Gewoon geen behoefte aan is misschien beter uitgedrukt.

Zo en nu terug naar de echte wereld.
Oh, en ergens in de komende blogs zal ik eens een opsomming geven waar je aan moet denken als je naar LDF verkast, definitief of niet.