LeMoutonQuiRit

Zo na mijn middagdutje ontstaan er vaak de meest vreemde gedachten. Net alsof je uit een soort roes ontwaakt. In de winter is de behoefte aan een dutje tussen de middag niet zo aanwezig als in de zomer, en dat komt denk ik door de langere nachten. Bacchus zij dank dat de dagen nu weer merkbaar langer worden. In de zomer dan is het middagslaapje onontbeerlijk. Dan maken we ook met gemak dagen van 18 uur of langer. Dat begint al met het ontbijt, zo rond 0700, ritje naar de bakker, tafeldekken, ontbijten met de gasten, afrekenen, opruimen, afwassen, kamers schoonmaken. Dan een dutje, waarna de mallemolen weer begint. Soms duurt een diner tot diep in de avond, en rol je na het schoonmaken van de keuken enzo, doodmoe zo rond 1 uur in je bed. Maar het maakt me intens tevreden, nee een beter woord is: gelukkig, om je gasten blij en voldaan te zien vertrekken.
Soms blijven gasten wat langer en heb je meer tijd om met elkaar kennis te maken. Af en toe duiken we het atelier in en zie je ze de eerste dingen van de draaischijf halen. Een bijna ideaal leventje zou je zeggen. Voor mijn gevoel is het dat ook wel een beetje. Toch is niet alles zon en maneschijn. Als een schaap dood gaat, of als gasten het maar niet naar de zin te maken is, dat maakt me droevig. Soms heb je een gesprek met een gast wat me droevig maakt. Of maak je een zeer beklemmende situatie tussen gasten mee. Echt er gebeurt hier van alles. En dat maakt dit zo prachtig om te doen. Een luisterend oor hier, een lekker extra veel toetje daar, en een geintje op zijn tijd. De kids die eerst een beetje bang de schapies brokkies geven en dan zonder schroom de wei instruinen richting de fruitbomen om daar te scoren. Ouders die vreselijk lui kunnen zijn in het zwembad om dan `s avonds aan te schuiven aan het diner. De meest fantastische gesprekken ontstaan dan. Als de tafel vol zit houden we heel af en toe een wijnproeverij, zetten dan vijf verschillende wijnen op tafel. We kiezen daar wijnen voor uit met iets geks of opvallends in de naam, etiket, cepage, kleur fles... Gewoon om iets nieuws te ontdekken. Altijd die Luberon, hoe lekker ook, vraagt toch om een beetje afwisseling.
Voor het komend seizoen hebben we weer een paar lekkere recepten ontwikkeld, getest en geproefd. Dus dat belooft wat. We zijn er klaar voor. De komende maanden nog ff wat muurtjes een nieuwe verflaag geven, hier en daar een reparatie, en ook het huis is er weer klaar voor. In mei koppelen we de solar farm weer aan het zwembad en dan kan het dagelijkse zwemmen weer gaan gebeuren. Mis het wel, dat zwemmen.

FEESTCOMMISSIES
Wellicht komen de twee feestcommissies van Mailleroncourt-St-Pancras dit jaar ook eens van hun handen af en gaan eens iets organiseren, dat zou wat meer leven in de brouwerij geven. Doch dat is denk ik ijdele hoop. Louise heeft een bijna volledig programma aan de twee commissies aangeboden. Het animo was nul komma nul. Het is dan ook uiterst merkwaardig te noemen dat er voor een dorp met 200 mensen twee feestcommissies bestaan. En nog gebeurd er geen flikker. Oh ja, de 14e juli, le jour d`armistice, het kerstdiner voor de 65+ers en de jaarlijkse vide grenier op de eerste zondag van augustus. Dat is voor commissie een. De tweede commissie schijnt dan iets met het fête du lac te doen en daarna blijft het oorverdovend stil. Er schijnt nog iets als een spelletjes/hobby middag te zijn en dan hebben we nog het koor. Sterker nog, beide commissies ontvangen subsidies om het een en ander te organiseren. In de praktijk schijnt er nog moeite te zijn om het op te krijgen, dus is er dat jaarlijkse diner voor hen zelf. Naar wat me verteld is schijnen de feestelijkheden of andere activiteiten iedere keer door ruziemakers verstoord te zijn geworden, waardoor het animo naar 0 zonk om nog iets te organiseren of bij te wonen. Waarop, denk ik, die 2 commissies ontstonden om in ieder geval de officiële dingen te blijven doen. De rest werd dan aan de andere fractie over gelaten. Zo zal dat wel gegroeid zijn. Er schijnen ook twee, of wellicht meer, fracties in het dorp te zijn. Waar een klein dorp toch groot in is. Het lijkt wel het dorp van Don Camillo, om je te bescheuren! Die vijf films van Don Camillo zijn overigens zeer grappig, zwart wit weliswaar en uit de 60-er jaren, maar voor kleine dorpjes als het onze denk ik nog steeds actueel.

DUTJE

Waar ik deze blog mee begon, mijn middag dutje. Dat daarbij af een toe merkwaardige gedachten ontstonden na het ontwaken. Vanmiddag was dat dutje weer eens nodig vond ik. Overigens wordt er beweerd dat het doen van een middagdutje zeer gezond is.
Terug naar het topic.

Kijkt er iemand mee over mijn schouder naar welke achtergrond ik gekozen heb op mijn computerschermpje. En zegt dan: "Goh ik wist niet dat je die schilderijen van Monet, Lautrec, Renoir enzo mooi vond." Dit soort opmerkingen triggeren mij altijd om eens goed na te denken over een antwoord.

bron annedijon-art-vie.blogspot.com

Vind ik impressionisme mooi? Mooi als achtergrond op mijn scherm? Of mooi genoeg? Of niet mooi, maar de minst slechte van de mij geboden keuze? In dit geval het laatste. Bij de keuze van achtergronden vond ik deze het minst onaantrekkelijk. Om die nu meteen mooi te vinden, dat gaat me te ver. Op zich een voor de hand liggende conclusie. Er is zoveel van dit soort screen savers te vinden op het internet dat je net zo lang kunt zoeken totdat je iets vindt wat je echt mooi vindt. Dat je daar niet die moeite voor wilt doen en een snelle keuze maakt uit het onmiddellijk beschikbare, kwam bij mijn gesprekspartner niet op. Ook verklaarbaar. Een verkeerde conclusie van mijn gesprekspartner? Wellicht een net iets te oppervlakkige. Nog zoiets. Iedereen kent deze uitdrukking wel: voor eigen parochie preken. Wat zoveel wil zeggen als: voor gelijkgezinden je praatje houden. Denk hier eens over. Ik las laatst een column over een symposium dat over de nieuwe economie gaat. Groene economie. Iets over zonnepanelen, herbruikbare middelen en zo voort. Op de vraag aan de deelnemers of deze nieuwe economie een feit is, zegt een overgrote meerderheid dat dit zo is. Bij dit soort dingen gaat er bij mij dan een lampje branden. Er ontstaan vragen als:: Aan welke groep wordt deze vraag gesteld? Wat is de samenstelling van de groep? Allemaal mensen die in de scène zitten. Natuurlijk vinden deze medestanders dat de nieuwe economie een feit is. Ze kunnen niet anders dan dat antwoorden. Maar of je kunt concluderen dat het werkelijk zo is? Dan moet je toch eerst kunnen vaststellen of de nieuwe economie de mainstream van de bestaande economie is geworden, daarvoor ontbreken mij sowieso de gegevens. De conclusie die men trekt is net zo oppervlakkig als die van het stellen dat Renoir en Lautrec`s schilderijen dùs: Monet`s werk mooi vinden als je die bij toeval op je scherm hebt staan.
In de winter heb je gemiddeld iets meer tijd de kranten en fora uit te spellen dan in de zomer. En daarbij valt het me op dat er nogal eens conclusie worden getrokken die komen uit een betoog waarbij de onderliggende feiten nogal eens eenzijdig zijn samengesteld. Vervolgens ontstaat er dan een soort halleluja verhaal, dat het allemaal zo is als beweerd wordt. De argeloze lezer weet niet beter en vindt dat dan ook. Zo worden fabels geboren. Die nieuwe economie heeft naar mijn mening nog een lange weg te gaan.

bron: verpakkingsmanagement

Een hele lange weg. Het verhandelen van CO2 contracten maakt de wereld echt niet méér vrij van CO2. Integendeel, dergelijk handelen lijkt wel bijna een vrijbrief om dan maar te gaan stoken. Net zo`n onzin is de bewering dat het op houtstoken CO2 arm zou zijn. Nonsens natuurlijk. Loopt maar eens door het dorp hier bij een koude dag als alle kachels het hout per kubieke meter aan het opfikken zijn. Roet en as en allerlei stofjes (fenolen) die bij een BBQ vrijkomen ruik je zeer sterk. Hernieuwbare energie? Kul!
Hernieuwbaar is als je iets terugwint en daarmee nieuwe producten kan fabrieken. Hout gaat de lucht in bij verbranding, daar kun je niets aan liegen. Net als die zogenaamde groenestroom onzin. Verbranden van huisvuil om stroom op te wekken of wijken te verwarmen is groen? Kom nou! Ga eens uitgebreid boven zo`n pijp hangen, hoe lang denk je dat je blijft even? Niet lang denk ik. Zo giftig als wat die rook.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat beweringen gedaan worden, waaraan men een zeker geloof wil hechten, die vaak zonder onderbouwing met de juiste argumenten of feiten gedaan worden. Waarna men ze brengt als waarheden.

De twee boven beschreven incidenten spreken daarbij voor zich zelf.

Bij het opstaan van mijn middagdutje schoot me dat even door het brein. Daarna ben ik de openhaard in ons appartement weer flink met hout gaan laden en de nieuwe economie gaan steunen door de solarfarm te schakelen aan de CV installatie.