Kapot

Het appeltje is kapot. Althans de voeding. Vandaag naar Besançon gereden om een nieuwe te halen. Heen was een race tegen de klok en was ik nogal ongeduldig met de sukkelaars voor me op de weg. Waarom ga je ook in vredesnaam 70 rijden als je 90 mag, toch? Glij je langs je voorganger, kijk je opzij de cabine in, zie je een jongeman met zijn knieën opgetrokken achterover hangend met een peukje bungelend tussen zijn lippen uitgezakt achter het stuur zitten. Die auto kòn dus waarschijnlijk geen meter sneller. Zou ik ook van balen. Maar ik wilde perse op tijd zijn en niet verplicht tussen twaalf en twee ergens rondhangen in een bistro of zo. Ik haalde het. Net voor twaalven struikelde ik de werkplaats binnen, bleken ze tot 12:30 open te zijn. Zucht. Gelukkig namen ze alle tijd voor het probleem. Opeens klonk een klagend geluid uit de reparatie werkplaats. "Oh, klonk het, waar is die meneer? Toch niet vertrokken?" De receptioniste wees naar me, of ik ff naar de werkplaats wilde komen. Een beetje geïrriteerd klonk het of ik even mijn password en gebruikersnaam wilde invoeren. Tuurlijk. En ik ging weer zitten in de ontvangstruimte. Opnieuw verscheen er een hoofd om de hoek, of ik mijn administrator password ff wilde intikken. Nu ben ik een beetje achterdochtig als het om beveiligen van mijn compjoetertje en gegevens gaat, dus wilde ik weten waarom een kapotte voeding het nodig maakte om mijn schijf te controleren. Er volgde een vaag verhaal. Ik tikte het password in en bleef erbij staan om te kijken of ik er iets van kon leren wat die gosert uit vrat. Uiteraard ging dat allemaal te snel, maar het leek een normale systeem check te zijn. Op mijn vraag wat die utp kabel in mijn doos moest, kwam ook weer iets vaags terug. Afijn, na 10 minuten liep ik met een nieuwe voeding de deur uit, en nam me voor thuis ff te checken wat er op mijn compu was uitgevreten door de reparateur. Bij thuiskomst bleek dat er iets naar Apple was verstuurd. Wat, dat mag Joost weten. Maar ik hou nu eenmaal niet zo van dat soort spooky dingen. Dus de volgende keer de beveiliging nog een beetje strakker aan trekken op mijn doosje. Zeventig euries kostte dit geintje, dure trafo. Apple hè, als dat er op staat verdubbelen zich de prijzen. Overigens hadden ze voor 150 euries ook aangeboden bij mij langs te komen. Als je bedenkt dat je een morgen kwijt bent, 200 km moet knarren, twee tienen aan peut, is dat voor mij zeker te doen. Maar voor een professional die speciaal hier heen moet komen is dat eigenlijk heel goedkoop. Door er echter zelf heen te gaan was het en sneller en goeiekoper.

TERUG

Een eerst nogal gehaaste Cornelis liep behoorlijk relaxed het prachtige winterzonnetje in. Nieuwe voeding, einde probleem, voor mij dan.
Ik had net besloten de binnendoor weggetjes te nemen, TomTom staat dan op kortste weg modus. De maag begon te knorren en bij een patatkraampje ging ik ff een bakkie doen. Het stonk me te vettig om ook een patatje te nemen. Totdat iemand me vroeg of ik het niet koud had, besefte ik niet dat iedereen stijf in ongezond dikke kleding buiten stonden te kleumen. "Onbegrijpelijk dat iemand midden in de winter in zijn t-shirtje buiten kon lopen" opperde er eentje. Waarop ik antwoordde dat in de luwte van het plastic het zelfs warm was! Uiteraard merkten ze na twee lettergrepen mijn accent op. "Ah, klonk het, "jullie `Ollanders hebben het nooit koud". Met een flinke klont suiker slurpte ik vervolgens de koffie drab naar binnen en stapte weer in de kar.
Prachtig winterweer, schitterend landschap! Onderweg nog ff een broodje gescoord en op mijn gemak buiten in de zon zitten opknauwen. Fannie zei vorige week nog dat alles er zo grauw uit zag in de winter. Maar als je iets langer kijkt, dan zie je toch al die mooie bruin, zwarte en mos groene tinten. Hier en daar een beekje dat wild stroomt. Dan een bevroren bron met de meest bizarre ijsvormen. Of een paard dat in het midden van nergens staat te grazen. Die boerderijen van natuurstenen opgetrokken. Soms vervallen en soms glorieus midden in het winters landschap de tijden trotserend. Want je kunt duidelijk zien dat sommigen van die boerderijen eeuwenoud zijn. Af en toe zie je iemand buiten aan het werk. het gaat allemaal heel erg sloom. Niets en niemand haast zich. Een trekker sukkelt door de wei, een valk zweeft sloom over de weg heen, en ik, ik rij aanzienlijk langzamer over de smalle weggetjes richting mijn honk in Mailleroncourt.
Vanuit Melincourt rij ik het dorp binnen. Wow, het stikt er van de auto`s, niet te zuinig. Bij de kerk zit het vast, en met een beetje moeite kan ik nog net tussen het blik heen schuiven. Het is centimeterwerk. Oh een lijkenwagen. Dat verklaard een boel, maar zoveel mensen? Misschien staat er iets op de aankondigingsbordjes. En ja hoor, een dode uit het dorp wordt vandaag begraven.Toch ongewoon veel volk. Eens bij BP vragen wie dat nu wel niet was.

Thuis de kachel weer aangepord en een bakkie echte Hollandse koffie gemaakt. De Franse koffie vind ik nog steeds niet te zuipen en die smaak blijft gewoon in je mond hangen. Of is dat verbeelding?

De zonnecollector geeft erg veel warmte af, buiten is het 2°, de verwarming in het atelier is op de collector aangesloten. De meter bij het regelpaneel geeft 70° aan. Dat werkt dus weer geweldig.