Scorsese

bron: IMDB.org

De lange winteravonden worden behalve met lezen, bloggen, ook met een film opgevuld. Tenminste als er een interessante film te vinden is. Enfin, de maaltijd achter de kiezen, de haard aan, een glas wijn of gewoon water in de hand en draaien maar. De ideale setting voor een avondje probleemloos vertier. Op het menu staat: Hugo.

De eigenlijke reden dat ik de film ging bekijken was het thema van de mechanische pop, geïnteresseerd als ik ben in het verschijnsel Automata. De film vond ik niet echt boeiend, maar de magie van de beelden hielden me gevangen. De film heb ik, zonder te weten wie de maker was, toch maar uitgekeken. Het muntje viel pas toen ik de aftiteling zag, gemaakt door Scorsese himself. Onthou die naam.

updated 20120301
Waarom? Via diverse filmsites, kranten, gasten en mijn schatje word ik op veel films gewezen. En kom vaak die naam tegen. Dat was een naam die bleef hangen, in dit geval dus: Scorsese. Dan Google je er eens naar en vind een imposante filmografie op Wikipedia. Volgens de commentaren een film magicus. Daarom: verplichte kost. Het is dan een uitdaging, zoiets als ik moet en zal iets vinden van die man. Dat heeft even geduurd, tot gisteravond dan.

HUGO
De film zelf? Hm, juist ja. De scenes spelen zich af in het Parijs uit de 30-er jaren, behoorlijk goed geïmiteerd. Vooral dat gietijzeren interieur van de klokkenhuizen van het station. Zeer hoogwaardig werk van de computer artiest. Het verhaal zelf is redelijk flut, geen echte diepgang, en overgoten met een dikke saus typisch USA sentiment. En dan die muziek, vreselijk misplaatst. Eigenlijk een tot het uiterste uitgemolken thema rondom het idee van die mechanische pop. De plot is de link tussen een vergeten cineast en die pop. De stijl doet heel erg denken aan die van in de ban van de ring. Zoals in bijna alle huidige films, hebben de computer graphics een zeer groot aandeel in de coulissen. Waardering op de IMDB site is ongemeen hoog, een acht nota bene. Nou ja, ook al is het film verhaal niet zo geweldig, die beelden, de props, zijn fantastisch.

Thuis

En hop! Weer twee nieuwe lammeren. Het kan niet op! Maar ff een collage door de rest van de tekst heen. Nog vier ooien moeten werpen. Van twee ben ik niet zeker. De keer dat ik even keek naar de achtersten van de lammetjes, blijken het toch twee rammetjes te zijn. Niet goed gekeken dus. Er lopen nu, na zorgvuldige bestudering, vier rammetjes in de wei. Voor de verversing in de kudde niet veel waard, wel mooi voor de rammadan ergens in augustus geloof ik. Een 6 maands schaap is erg mals, zit weliswaar niet teveel vlees aan, maar goed, zo is het leven nu eenmaal.
A propos leven. Het leven hier in La Douce France. Daarover heb ik met gasten veel gesprekken. Althans, ik ben aan het woord en de rest luistert, meestal. Deze winter was prima voor een beetje zelfreflectie. Het zit er weer bijna op. De dagen worden nu merkbaar langer, en de eerste knoppen worden zichtbaar. Het is prachtig weer, de zonneverwarming is bloedje heet, met de twee nieuwe lammetjes kan de dag niet meer stuk dus.

GESPREKKEN

Tijdens de gesprekken met de gasten blijkt dat ze altijd nieuwsgierig, nee belangstellend, zijn over hoe we hier nu terecht zijn gekomen. Hoe het loopt, of ik NL of werk niet mis. Zelfs Fannie vraagt dat wel eens. Of je je thuis voelt, zoveel vragen...

Tja, het eerste deel van die vragen blijkt wel uit onze blog. Mijn oude werk? Een beetje. Af en toe een beetje aan de site van lemoutonquirit.eu knutselen kan ik niet laten. De THOCP site bijhouden doe ik ook nog, en onlangs ben ik weer begonnen met iets te programmeren. Als hobby, dat helpt voor de ontwenning.
En NL? Dàt mis ik totaal niet. In tegendeel, af en toe erger ik me behoorlijk aan de nasleep die de burocraten van NL, zelfs na 4 jaar nog veroorzaken. Dacht je alles netjes achtergelaten te hebben.
Zoals uitschrijven uit NL, bankrekeningen opzeggen, wat maar niet wil lukken bij iets als ING. Pensioenfondsen die ineens je naam kwijt zijn. Overheids instanties die weigeren je buitenlandse adres te accepteren en het gedoe dat daarmee ontstaat. De totale miscommunicatie tussen overheid en expat is gewoon verbijsterend. Ha, ha, zit ik net te bedenken dat het eigenlijk net zo is als in LDF: als ze niets meer aan je kunnen verdienen is de belangstelling verdwenen. Uiteraard dat wat met de communicatie tussen ex-burger en de ex- overheid mis kan gaan, gaat in alle gevallen mis. Gevolg: reacties op bezwaarbrieven komen steevast op een NL adres aan waar je al 4 jaar niet meer woont. En dan zijn ze verbaasd dat het een en ander volledig de soep in draait. Als ex-burger ben je gewoon de pineut. Dan vraag je je af of je naar de pijpen van onwillige ambtenaren moet dansen of niet. Op aandringen van mijn liefje doe ik nu nog een keer een poging in een totaal brief en daarna kunnen ze wat mij betreft aan het gas.

die moeten nog...

Over vragen over hoe ik me hier thuis voel, over integratie en de taal.
Meestal zeg ik: "Waar mijn bed staat is mijn thuis." Een dood doenertje? Niet echt. Fannie en ik zijn al zo vaak verhuisd in ons leven dat het aantal keren niet meer op 4 handen te tellen is. Je hecht je dan ook niet meer aan je woonplek. Integratie? Ach, ik doe er echt mijn best voor de taal goed te leren. Heb overigens nooit de illusie dat ik die ooit perfect zal spreken, al lukt het me prima iemand voor grof vuil uit te maken in de beleefdheidsvormen die de fransjes zelf ook graag gebruiken. Daar staan ze je dan stomverbaasd over aan te staren. Inwendig brul ik dan van het lachen. Ook ben ik buitengemeen geinteresseerd in de lokale cultuur en in het bijzonder de Franse literatuur. Luister ik in de auto graag naar France Culture, waar oeverloos geëpibreerd wordt. Alhoewel, daar luister je naar, totdat je van de slappe lach over zoveel hypocrisie, onbenul of chauvinisme, kies er maar een, uiteindelijk maar naar France Musique overschakelt. Een CD-tje met eigen muziek zit eigenlijk altijd startklaar in de CD speler in de auto, als plan B zeg maar. Want praten doen die fransjes graag en veel ;=) Oreren zit nu eenmaal in de genen van een gemiddeld fransje. Beschaaft epibreren is in LDF tot een kunst verheven. Urenlang converseren zonder iets grijpbaars, iets essentiëels, te zeggen, dat is de ware kunst. Werd tot diep in de 20e eeuw nog onderwezen: de kunst van het converseren. Luisterend naar France Culture leer je de finesses en aspecten van de taal in dat opzicht beter te begrijpen. Als je af en toe wat van dat soort sleutelzinnen uitbraakt tijdens een gesprek, dan ben je een hele Piet. Steevast volgen dan complimentjes over hoe goed je de taal wel niet spreekt. Men herkent immers de stijl, de gespreksvorm als conversatie en kunstvorm, als het ware. Prachtig! "Spreek je de taal goed?", vraagt men dan. Nee dat niet, in grammatikaal opzicht bak ik er echt geen koek van. Maar ik ben dol op de Franse wijze van converseren en daar raak je dan uiteindelijk redelijk bedreven in. Ook al zal het me nog jaren kosten om Frans echt goed onder de knie te krijgen. Nou ja de een wil zijn dagelijkse hap perfect in het Frans kunnen bestellen, de ander wil helemaal gaan voor het zich correct uit kunnen drukken. En ik? Ik ga voor het flirten met de taal, de kunst van het converseren.

Tenslotte vraagt men:"Voel je je hier thuis?". Ben je hier gelukkig?" Heb je aansluiting met de lokale bevolking?". Vanochtend hoorde ik iets op de radio wat me trof. "Thuis is niet waar je bed staat maar waar je passie is." Prachtig gezegd. Er volgde nog een heel betoog, maar mijn aandacht was reeds gevangen door die ene zin. Ja, ik moet bekennen dat mijn passie hier is. Ons B&B, koken vooral, en een beetje pottenbakken.
Omgang met de lokale bevolking? Nou nee, niet echt. Of ik dit wel wil is een beetje de vraag. Zeker, je bent altijd bereid voor een praatje, een geintje, en als ze je hulp nodig hebben zal ik echt geen nee zeggen. Maar me met de lokale mensen aktief bemoeien, ik heb zoveel andere dingen die me bezig houden. Om te zeggen dat je geen tijd hebt, is natuurlijk onzin. Gewoon geen behoefte aan is misschien beter uitgedrukt.

Zo en nu terug naar de echte wereld.
Oh, en ergens in de komende blogs zal ik eens een opsomming geven waar je aan moet denken als je naar LDF verkast, definitief of niet.

Omgang met de lokale bevolking, nou, nee, niet echt. Of ik dit wel wil is een beetje de vraag. Zeker, je bent altijd bereid voor een praatje, een geintje, en als ze je hulp nodig hebben zal ik echt geen nee zeggen. Maar me met de lokale mensen inlaten, ik heb zoveel dingen altijd die me bezig houden. Geen tijd, om dat te zeggen is natuurlijk onzin. Gewoon geen behoefte aan is misschien beter uitgedrukt.

Zo en nu terug naar de echte wereld.
Oh, en ergens in de komende blogs zal ik eens een opsomming geven waar je aan moet denken als je naar LDF verkast, definitief of niet.

Dierenboel 2

En dan nu een plaatje. Gisteren was het zo'n triest, maar wel zwoel weer. Nu is het weer niet echt geweldig licht, alhoewel het wolkendek op breken staat. Af en toe een lekker zonnetje, bijna geen wind. Kortom het ideale weer om te werpen.

Het is een rammetje en een ooi geworden. Het ooitje was vanochtend ff kwijt. Meteen paniek in de winkel, want in de stal raakt zo'n klein beest natuurlijk meteen in de verdrukking. Eerst maar eens naar de stal gestiefeld. Niks te zien, opluchting. Tja, en dan kan het een hele zoektocht worden. Is het ergens achter gekropen waar het niet meer uit kan? Maar daar lag 't. Beetje kleumend tegen de houtstapel aan. Na een duwtje kwam het overeind, en nog een duwtje en na wat geblaat van mams huppelde madammeke richting de spenen. Zeker niet op tijd mee gelopen de wei in vanochtend, en dan raak je elkaar kwijt hè. Jonge schaapies zijn bijna blind en gaan dan ook op geur en geluid af. Aan die oren mankeert helemaal niets. Grappig dat mechanisme, bij het lam zit het geblaat van de moeder in de hersenen en bij de ooi de geur. Werkt perfect.
Alleen jammer dat de zwarte kop van Flash niet door is gegeven aan de kleintjes. Recessieve genen? Of wordt dat pas over een tijdje zichtbaar? Nou ja, we zien wel. Hopelijk redden ze het, het weer werkt in ieder geval mee.
BP belde nog op dat ie de lammeren gezien had, kondigde ook maar gelijk aan dat de komende weken veel meer lammeren geworpen zouden worden. Och, daar hoef je geen prof voor te zijn om dat te zien.

Dierenboel

Hoera! De eerste lammeren zijn geboren. Heb het werpen ook maar net gemist want de ooi is nog druk bezig de kleinen schoon te likken. Dat schoonlikken is een heel belangrijke fase na de geboorte, dat is de bonding tussen de kleinen en de moeder. De reuk wordt dan in de hersens van de ooi `ingeprint` zoals dat heet. Alle andere lammeren worden zonder de juiste geur opzij gekopt als ze proberen te drinken bij de verkeerde moeder. En niet zo zachies ook. Ze staan nog een beetje wankel op hun pootjes, maar zo te zien zijn ze gezond. Vanmiddag ff foto`s maken, kan ik meteen het geslacht vast stellen.

BUREN

De buren hebben 2 varkentjes in de garage tegenover ons gestopt. Zo`n houten geval van 3x4, redelijk veel plek dus. Het wordt een gezellige beestenbende rondom ons heen. Bedenk ik me dat die twee varkens het daglicht niet veel te zien zullen krijgen. Maar ja, dat is de Franse wijze om met beesten om te gaan. Een varken heeft toch wel een emmer voer per dag nodig. Of dat enig rendement gaat hebben in dit geval? De buren zijn twee jonge mensen, dus erg veel rest afval zal er wel niet zijn. Dat wordt bijvoederen. Of hun ouders moeten ook het afval bewaren, zoals Fannie zegt. Het zal wel een familie projectje zijn. Varkens hebben ongeveer drie kilo voer nodig om een kilo vlees te maken. Redelijk efficiënt dus. Is het iets voor ons in de zomer? Denk het niet. Wij gooien erg weinig aan voedsel weg, heel erg weinig. Het snij-afval dat overblijft is misschien net genoeg voor een konijn denk ik.

Variaties

Na drie dagen achter elkaar konijn wordt het me ff teveel. Er is nog een portie over. Om het in de vriezer te stoppen lijkt me niet echt een oplossing. En het is dinsdag. DUS. Epic Meal Time tijd.

WIE?
Die jongens hebben wat met bacon strips. De enige reden is waarschijnlijk omdat ze door een bacon strips fabriek gesponsord worden. Het is wel een groepje stoere jongens uit Canada die een trend gezet hebben. Met het toevoegen van een `calorie en vet teller` bij hun filmpjes op Youtube werd het ineens een rage onder voornamelijk studenten om ook van die calorie bommen te maken. Ik tel nu zo`n achttal groepjes die het aanzien waard zijn. Copy cats? Wie maalt daarom. De meesters zijn voorlopig nog even onverslaanbaar. Ook al hebben ze de laatste tijd ingeboet aan originaliteit en kwaliteit. Al dat ge-shit en ge-fuck er tussendoor hoeft ook niet voor mij. Het zijn dan ook voornamelijk de eerste tiental filmpjes van hun hand die me aanspreken. Monsterlijk grote hopen eten in de meest onmogelijke vormen als kastelen, mega hamburgers of taarten. Maar dan volgepropt met gehakt, bacon, worst, of zelfs snoepgoed. Het een en ander gelardeerd met veel whiskey en/of een dikke laag chocolade. Uiteraard wordt alles door die gasten buiten proporties getrokken. Groter is beter. Meer is goed, dat moet. Het is een beetje choquerend, indruk maken ze wel met hun giga creaties. Af en toe maken ze een ritje langs de hamburger tenten voor 50 hamburgers, cones, nuggets of wat dan ook. Lollig om de reacties van de bediening te zien. Ook daar ging na een paar keer de lol en nieuwigheid wel van af. Even leek het alsof de EMT zou ophouden. Na een kleine inzinking, kwam er een soort van come-back. Een iets beschaafdere versie en op kleinere schaal. Toch zie je de populariteit afnemen, de trend is evenwel gezet. Wat overblijft zijn de oorspronkelijke recepten en de variaties van andere epic meal time koks hierop. Dan bedenk ik me: toch wel decadent zoiets.

Hoewel als amateur kok zou ik stiekem ook wel eens zo`n berg voedsel uit de oven een keer op tafel willen zetten. Maar ja, ik heb geen sponsor die dat allemaal betaalt. En eerlijk gezegd is zoiets ook je reinste verspilling als niet het hele dorp mee kwam eten.

RECEPT

Wie zei dat ooit eens? "Bestudeer alles en behoudt het goede". Grappig is dat de grens tussen slecht en goed nogal vaag is. Een beetje afhankelijk van je geloof, cultuur, of overtuiging. Maar onbewust sla je toch alles op. Echt vergeten doe je niets in je leven, het lastige is alleen je dingen te herinneren op het juiste moment en perspectief.

Vanochtend kwam zo iets weer eens boven drijven, geprikkeld natuurlijk door het wekelijkse filmpje van EMT en dat konijn, waar ik zo langzamerhand lange tanden van kreeg. Daar moest nodig iets anders mee gedaan worden. Fannie had het over een ragout gisteren. Dat zou volgens mij alleen maar vulling zijn. "Daar moet nog iets bij", bedacht ik me. Maar wat als je de handel eerst eens van de botjes af haalde, met bacon inpakte, er een jasje deeg omheen deed en dat geheel in de oven met een laagje geraspte kaas erover? Hmmm. denk, knars... Of wat zou het zijn als je een plakje deeg uit zou rollen en met het geplukte vlees een soort vleesrol zou maken? Geen vulling in het midden maar overal in het deeg? Zou er iets als extra vulling bij kunnen, groentes en een ei of zo? Wat uien, prei snippers, paddo`s, ah, en maçedoine! En klaar is je mini epic meal. Het wordt een uitdaging om dit in een eenpersoons portie te maken. Wijntje? Typisch iets voor een Médoc of een Bordeaux Supérieure.


Zo ontstaan hier in Le Mouton Qui Rit de recepten. Je ziet wat, leest wat, graaft een beetje in je geheugen, en luistert naar Fannie`s suggesties en opmerkingen. Dan mik je alles in de blender, en daar is weer een nieuw idee. Meestal volgen er eerst een aantal probeersels, een beetje fijn tuning. Dan zet ik het aan de meester voor en als het door die jury komt dan hoeft er vaak niet veel aan veranderd te worden. Dan komen de gasten aan de beurt. Als die het lekker vinden dan blijft het in de map zitten. Voor later gebruik.

Wat een baan hè?

update19:42
Het is geen Bordeaux Sup. geworden trouwens, maar een Minervois een cepage van 40% Grenache 20% Syrah en 40% Carignan. Een zeer krachtige smaak, een beetje peper proef ik. Maar volgens de beschrijving perfect bij konijn. Zeer aan te bevelen: Domaine La Prade Mari, secret de fontenille 2008. Als je zo'n naam aan je wijn durft te geven moet het wel iets zijn. En dat klopte gelukkig ook. Hij smaakt heerlijk; die 13.5% alcohol voel je direct. Morgen even inslaan en in onze speciaal verzameling onderbrengen. Wat een heerlijk land toch, dat je zo op verkenning kunt gaan met de wijnen.

 

Aan het gerecht moet nog wat gesleuteld worden. Met feuilletée deeg zal het luchtiger zijn, en de macédoine overheerst te veel. Veelbelovend, dat wel. Vooral dat inrollen van het fijngesneden vlees.
 

Sta je in de winkel voor de vitrine, dan vind je drie soorten kant en klaar deeg. Pate Feulletée, Pate Brisée, en Pate Sablée. Wat het eerste is zal duidelijk zijn: bladerdeeg. Nu heb ik me verscheidene keren afgevraagd wat het verschil tussen de laatste twee nu is, dus heb het via mijn compjoetertje toch maar eens opgezocht. Brisée is deeg uit meel water, zout (soms melk ipv water). Het wordt veel gebruikt voor hartige taarten en zo. Het Sablée deeg is dat wat wij meer kennen als zandtaart deeg, daar zit dan nog eieren en suiker door. De laatste is breekbaarder en korreliger dan de brisée variant. Het wordt uiteraard voor taartjes en zo gebruikt. Als je het weet is het logisch en volgt ook uit de naamgeving. Sta je voor de vitrine, dan twijfel je toch iedere keer weer. Wel superhandig dat je die drie soorten deeg zo kant en klaar kunt kopen. Bespaart een hoop geknoei.

CHOUXCROUTE

Het is ook volop Choucroute tijd. Een soort zuurkool met alles erop en erin. De Franse zuurkool is eigenlijk totaal niet zuur, soms zelfs aangemaakt met witte wijn. Je kunt drie soorten kant en klaar in de winkel krijgen: puur, op basis van witte wijn, of al met spekkies erin. Bijna overal is het hier te koop. Er bestaan tientallen recepten van dit gerecht. Het is hier typische winterkost. Een beetje afhankelijk van de ingrediënten kun je het als een blok beton op je maag maken (veel spek en worst) maar ook lekker licht verteerbaar.

bron: toutlemondeatabl.canalblog.com

Mijn recept komt in de buurt van het recept uit de Alsac. Alleen bouw ik het op in meerdere laagjes van zuurkool, uien en koflook, spek, worst, en aardappelen. Zodat alles lekker intrekt. Hier en daar enkele zwarte peperkorrels erin. Een paar lepels sherry er door, als de zuurkool niet op basis van witte wijn is gemaakt, doen wonderen. Als je de spek en de worst van te voren uitbakt dan komt er een boel minder vet in het gerecht. Kook je de aardappels voor, bijvoorbeeld 15 min. in de magnetron, dan ben je snel klaar. Dan kun je toe met de oven op 145° te zetten en een uurtje later kun je dan opdienen. Zelf vind ik alles smakelijker worden als alles mee stoomt op 125° voor een 3-tal uren in de oven. Het vlees en zo, blijft een stuk sappiger, en de smaak van het gerookte spek trekt lekker overal in. Een kwestie van smaak welk recept je gebruikt en hoe je het wil toebereiden. 

Kapot

Het appeltje is kapot. Althans de voeding. Vandaag naar Besançon gereden om een nieuwe te halen. Heen was een race tegen de klok en was ik nogal ongeduldig met de sukkelaars voor me op de weg. Waarom ga je ook in vredesnaam 70 rijden als je 90 mag, toch? Glij je langs je voorganger, kijk je opzij de cabine in, zie je een jongeman met zijn knieën opgetrokken achterover hangend met een peukje bungelend tussen zijn lippen uitgezakt achter het stuur zitten. Die auto kòn dus waarschijnlijk geen meter sneller. Zou ik ook van balen. Maar ik wilde perse op tijd zijn en niet verplicht tussen twaalf en twee ergens rondhangen in een bistro of zo. Ik haalde het. Net voor twaalven struikelde ik de werkplaats binnen, bleken ze tot 12:30 open te zijn. Zucht. Gelukkig namen ze alle tijd voor het probleem. Opeens klonk een klagend geluid uit de reparatie werkplaats. "Oh, klonk het, waar is die meneer? Toch niet vertrokken?" De receptioniste wees naar me, of ik ff naar de werkplaats wilde komen. Een beetje geïrriteerd klonk het of ik even mijn password en gebruikersnaam wilde invoeren. Tuurlijk. En ik ging weer zitten in de ontvangstruimte. Opnieuw verscheen er een hoofd om de hoek, of ik mijn administrator password ff wilde intikken. Nu ben ik een beetje achterdochtig als het om beveiligen van mijn compjoetertje en gegevens gaat, dus wilde ik weten waarom een kapotte voeding het nodig maakte om mijn schijf te controleren. Er volgde een vaag verhaal. Ik tikte het password in en bleef erbij staan om te kijken of ik er iets van kon leren wat die gosert uit vrat. Uiteraard ging dat allemaal te snel, maar het leek een normale systeem check te zijn. Op mijn vraag wat die utp kabel in mijn doos moest, kwam ook weer iets vaags terug. Afijn, na 10 minuten liep ik met een nieuwe voeding de deur uit, en nam me voor thuis ff te checken wat er op mijn compu was uitgevreten door de reparateur. Bij thuiskomst bleek dat er iets naar Apple was verstuurd. Wat, dat mag Joost weten. Maar ik hou nu eenmaal niet zo van dat soort spooky dingen. Dus de volgende keer de beveiliging nog een beetje strakker aan trekken op mijn doosje. Zeventig euries kostte dit geintje, dure trafo. Apple hè, als dat er op staat verdubbelen zich de prijzen. Overigens hadden ze voor 150 euries ook aangeboden bij mij langs te komen. Als je bedenkt dat je een morgen kwijt bent, 200 km moet knarren, twee tienen aan peut, is dat voor mij zeker te doen. Maar voor een professional die speciaal hier heen moet komen is dat eigenlijk heel goedkoop. Door er echter zelf heen te gaan was het en sneller en goeiekoper.

TERUG

Een eerst nogal gehaaste Cornelis liep behoorlijk relaxed het prachtige winterzonnetje in. Nieuwe voeding, einde probleem, voor mij dan.
Ik had net besloten de binnendoor weggetjes te nemen, TomTom staat dan op kortste weg modus. De maag begon te knorren en bij een patatkraampje ging ik ff een bakkie doen. Het stonk me te vettig om ook een patatje te nemen. Totdat iemand me vroeg of ik het niet koud had, besefte ik niet dat iedereen stijf in ongezond dikke kleding buiten stonden te kleumen. "Onbegrijpelijk dat iemand midden in de winter in zijn t-shirtje buiten kon lopen" opperde er eentje. Waarop ik antwoordde dat in de luwte van het plastic het zelfs warm was! Uiteraard merkten ze na twee lettergrepen mijn accent op. "Ah, klonk het, "jullie `Ollanders hebben het nooit koud". Met een flinke klont suiker slurpte ik vervolgens de koffie drab naar binnen en stapte weer in de kar.
Prachtig winterweer, schitterend landschap! Onderweg nog ff een broodje gescoord en op mijn gemak buiten in de zon zitten opknauwen. Fannie zei vorige week nog dat alles er zo grauw uit zag in de winter. Maar als je iets langer kijkt, dan zie je toch al die mooie bruin, zwarte en mos groene tinten. Hier en daar een beekje dat wild stroomt. Dan een bevroren bron met de meest bizarre ijsvormen. Of een paard dat in het midden van nergens staat te grazen. Die boerderijen van natuurstenen opgetrokken. Soms vervallen en soms glorieus midden in het winters landschap de tijden trotserend. Want je kunt duidelijk zien dat sommigen van die boerderijen eeuwenoud zijn. Af en toe zie je iemand buiten aan het werk. het gaat allemaal heel erg sloom. Niets en niemand haast zich. Een trekker sukkelt door de wei, een valk zweeft sloom over de weg heen, en ik, ik rij aanzienlijk langzamer over de smalle weggetjes richting mijn honk in Mailleroncourt.
Vanuit Melincourt rij ik het dorp binnen. Wow, het stikt er van de auto`s, niet te zuinig. Bij de kerk zit het vast, en met een beetje moeite kan ik nog net tussen het blik heen schuiven. Het is centimeterwerk. Oh een lijkenwagen. Dat verklaard een boel, maar zoveel mensen? Misschien staat er iets op de aankondigingsbordjes. En ja hoor, een dode uit het dorp wordt vandaag begraven.Toch ongewoon veel volk. Eens bij BP vragen wie dat nu wel niet was.

Thuis de kachel weer aangepord en een bakkie echte Hollandse koffie gemaakt. De Franse koffie vind ik nog steeds niet te zuipen en die smaak blijft gewoon in je mond hangen. Of is dat verbeelding?

De zonnecollector geeft erg veel warmte af, buiten is het 2°, de verwarming in het atelier is op de collector aangesloten. De meter bij het regelpaneel geeft 70° aan. Dat werkt dus weer geweldig.

Duikers

Meerder keren per jaar komen hier duikers uit Belgie. Dit keer is het een hele groep die in de grotten van de Source de Planey (filmpjes!) bij Anjeux gaan duiken. Kijk hier voor een korte beschrijving. Een paar duikers kwamen midden in de nacht aan. Anderen gingen meteen na aankomst duiken, die ontvingen we dan pas in de avond hier.
Vanochtend tijdens het ontbijt, ontstond een heus werkoverleg over methoden en technieken hoe de grotten op te meten. Doel: een drie dimensionale voorstelling van de grot te maken. Een hele toer is dat nog, zo blijkt uit de technische diskussies die ontstaan. Welke methode gaat gebruikt worden, hoe legt men de meetpunten vast (stations) op welke manier geeft men bijzonderheden of bijzondere situaties aan (cookies). En legt men nu een nieuwe lijn neer of gaat men vanuit de bestaanbare lijnen werken. Dan begint het eigenlijke werk. Voorbereiden voor de video opnamen. Het leggen van knoopjes in een touwtje elke meter, en dat voor een klos van een paar honderd meter. Daar ben je dan ff druk mee. Gelukkig is onze tafel precies 1 meter breed ;=) dat scheelt.
De duikers gaan de beheerder met een bezoekje vereren. Waarom de slagboom niet open was... ben benieuwd welk verhaal ik vanavond te horen krijg. Afijn, we hebben nog even beproken dat er iets eerder zekerheid zou moeten zijn wanneer men precies ging duiken bij de volgende keren. Anders kan ik namelijk weinig voor hen doen m.b.t. het laten openen van de slagboom. Je moet eerst bij het stadhuis langs en dan kan de beheerder de slagboom pas open gaan doen. Het gemeentehuis is ook niet elke dag open, een reden te meer om iets eerder dingen te gaan melden. Een goede les voor volgende keren.

BRONWATER

Vanochtend voor het ontbijt, besloot ik om de croissantjes in een dorp een paar kilometer verder dan Vauvillers te gaan halen. Namelijk in Demangeville. Die bakker heeft behoorlijk groot uitgevallen croissants, reuzen croissants zo gezegd. Die dingen van de bakker in Vauvillers zijn én veel kleiner én beginnen zo langzamerhand toch verdacht veel naar reuzel of bakkersvet te smaken. Van dat spul komt een vettige film in je mond. Dat geeft nu niet direct de meest geweldige eet ervaring, vind ik dan weer. Soms worden croissants aan je verkocht als met echte boter bereid, en dan nog blijkt vaak de kwaliteit een beetje inferieur te zijn. Met stomme verbazing echter las ik bij binnenkomst in de bakkerij, een aankondiging dat de prijzen van het brood verhoogd zijn omdat men bronwater is gaan gebruiken bij het bereiden van de deegwaren. Echt waar, ik lieg hier geen letter van. Bronwater! Mijn kaken zakten wijd open van verbazing. OK, ok, ik geef toe dat het een zeer creatieve vondst was om een prijsverhoging door te voeren. Ik had het zelf kunnen bedenken. Maar bronwater als prijsverhogend element, dat slaat toch werkelijk alles. Natuurlijk voel je je meteen bekocht of belazerd, want hoe bewijs je dat als bakker. Nergens hing een certificaat om dat aan te tonen. En daar is een gemiddeld fransje toch wel behoorlijk tuk op. Iets als een certifikaat is in LDF absoluut noodzakelijk om zo'n bewering te onderbouwen. Geen certifikaat, geen bronwater. Gebruikt men zand om dat in onze ogen te strooien dan nog hoort een speciaal ogen-zand-strooi-certifikaat hiervan te getuigen. Het ontbreken daarvan maakt het ongeloofwaardig dat er daadwerkelijk zand gebruikt wordt om ons dat in de ogen te strooien. Het lijkt dan misschien iets als zand, het voelt aan als zand, maar kan het niet zijn, ook al is het zo. Simpel weg omdat het niet gecertificeerd is en daarom ook niet gebruikt had mogen worden. De bronwater truuk is daarom ook totaal ongeloofwaardig.
Uiteraard werd dit sappige verhaal door mij in geuren en kleuren aan de ontbijt tafel verteld. En iedereen glimlachte fijntjes, als van ongeloof bij het horen van dit verhaal.

Het moet niet gekker worden, da'lijk moet je nog extra gaan betalen vanwege het genieten van de broodgeur in de winkel, of het uitzicht op de vitrine. Dan denk ik weer dat als je dan op de kosten wilt besparen, waarom laat je dan je auto met lopende motor buiten staan... niet dan?

Overigens is dit dezelfde bakker uit een van de verhalen van een paar maanden geleden, die na 0900 geen koffie meer schenkt.

Antenne Blue

Op Antenne Blue, onderdeel van het nationale netwerk van Radio France, draait een programma van zoiets als: ken je plekje. Daar is een soort quiz omheen gefabriekt en kunnen de mensen inbellen om de vragen te beantwoorden. Dit keer is een nacht bij Le Mouton Qui Rit de hoofdprijs, ontbijtje, dineetje voor twee. En een dagdeel in het atelier. Maandag was het zover. Even na elven belde de redactie van Antenne Blue op, zoals afgesproken, en kondigde aan dat ik over een paar minuten later live in de uitzending zou komen. Live in de uitzending, oh gut, het ging echt gebeuren. Dankzij mijn ervaring bij radio Tiel gierden de zenuwen me niet echt door de keel heen. Alhoewel. Het is natuurlijk wel ff anders om op de radio in een vreemde taal je toko te promoten. In het voorgesprek, een paar weken geleden, hadden we de items al behandeld, de vragen waren dan ook bekend en had ik me een beetje voor kunnen bereiden. Toch ging alles nog verbluffend snel en waren mijn paar minuten wereld beroemdheid in Mailleroncourt Saint Pancras in een oogwenk voorbij. Een beetje jammer was dat de vragen een beetje teveel met ja en nee beantwoord werden. Fannie zei later dat ik iets meer had moeten ouwehoeren. Vrijdag de herkansing, dan praat ik live met de winnaar.   

LIST EN BEDROG
Gistermiddag op aandringen van de reis check organisatie toch maar naar de politie gegaan om de valse checks in te leveren. Bij de pliesie verbazing allom. Een voor een kwamen de gendarmes bij de balie langs om die valse cheques te inspecteren. Niemand van hen had ooit een reis check gezien, maar nadat uitgelegd was dat de veiligheidskenmerken toch echt ontbraken was er een universeel AHA moment. De eenstreper die mijn aangifte opnam had erg scherpe ogen en ontdekte alsnog een vage indruk van een afgedrukte veiligheidsdraad. Nou ja, de eerder hier beschreven history werd keurig netjes vastgelegd in een proces verbaal. Na voorlezing verscheen er een bestempelde en ondertekende verklaring, heel officiëel allemaal. Als je aangifte doet krijg je ook een soort verklaring mee om te bewijzen dat je aangifte hebt gedaan. Dat heet dan RÈCEPISSÈ DE DÈPÔT DE PLAINTE, letterlijk: ontvangstbewijs van het indienen van een aangifte. Dat zou je dan aan de verzekering of zo kunnen geven waarmee die procedure dan in gang gezet kan worden. In dit geval ging het niet op, er is immers geen schade geleden. Op verzoek kreeg ik het procès verbal d`audition gestempeld en wel ook nog mee. Gevraagd werd om de uitgewisselde email op te sturen, dat is uiteraard ook gedaan. De mail terug lezende kwam ik een aantal verschillen tegen tussen het proces verbaal en de werkelijkheid. Is altijd zo, je beleving is meestal anders dan de werkelijkheid.
Zelf kwam de eenstreper nog met het idee om terug te schrijven dat het innen van de cheque niet gelukt was maar dat ze bij aankomst cash zouden kunnen afrekenen. Als ze zouden komen dan zou oom agent klaar staan om ze beleefd aan de tand te voelen waarom er valse checks waren uitgegeven. Dat schijnt strafbaar te zijn, vooral in dit land, waar veel van het betaalverkeer nog met cheques gaat. 

LeMoutonQuiRit

Zo na mijn middagdutje ontstaan er vaak de meest vreemde gedachten. Net alsof je uit een soort roes ontwaakt. In de winter is de behoefte aan een dutje tussen de middag niet zo aanwezig als in de zomer, en dat komt denk ik door de langere nachten. Bacchus zij dank dat de dagen nu weer merkbaar langer worden. In de zomer dan is het middagslaapje onontbeerlijk. Dan maken we ook met gemak dagen van 18 uur of langer. Dat begint al met het ontbijt, zo rond 0700, ritje naar de bakker, tafeldekken, ontbijten met de gasten, afrekenen, opruimen, afwassen, kamers schoonmaken. Dan een dutje, waarna de mallemolen weer begint. Soms duurt een diner tot diep in de avond, en rol je na het schoonmaken van de keuken enzo, doodmoe zo rond 1 uur in je bed. Maar het maakt me intens tevreden, nee een beter woord is: gelukkig, om je gasten blij en voldaan te zien vertrekken.
Soms blijven gasten wat langer en heb je meer tijd om met elkaar kennis te maken. Af en toe duiken we het atelier in en zie je ze de eerste dingen van de draaischijf halen. Een bijna ideaal leventje zou je zeggen. Voor mijn gevoel is het dat ook wel een beetje. Toch is niet alles zon en maneschijn. Als een schaap dood gaat, of als gasten het maar niet naar de zin te maken is, dat maakt me droevig. Soms heb je een gesprek met een gast wat me droevig maakt. Of maak je een zeer beklemmende situatie tussen gasten mee. Echt er gebeurt hier van alles. En dat maakt dit zo prachtig om te doen. Een luisterend oor hier, een lekker extra veel toetje daar, en een geintje op zijn tijd. De kids die eerst een beetje bang de schapies brokkies geven en dan zonder schroom de wei instruinen richting de fruitbomen om daar te scoren. Ouders die vreselijk lui kunnen zijn in het zwembad om dan `s avonds aan te schuiven aan het diner. De meest fantastische gesprekken ontstaan dan. Als de tafel vol zit houden we heel af en toe een wijnproeverij, zetten dan vijf verschillende wijnen op tafel. We kiezen daar wijnen voor uit met iets geks of opvallends in de naam, etiket, cepage, kleur fles... Gewoon om iets nieuws te ontdekken. Altijd die Luberon, hoe lekker ook, vraagt toch om een beetje afwisseling.
Voor het komend seizoen hebben we weer een paar lekkere recepten ontwikkeld, getest en geproefd. Dus dat belooft wat. We zijn er klaar voor. De komende maanden nog ff wat muurtjes een nieuwe verflaag geven, hier en daar een reparatie, en ook het huis is er weer klaar voor. In mei koppelen we de solar farm weer aan het zwembad en dan kan het dagelijkse zwemmen weer gaan gebeuren. Mis het wel, dat zwemmen.

FEESTCOMMISSIES
Wellicht komen de twee feestcommissies van Mailleroncourt-St-Pancras dit jaar ook eens van hun handen af en gaan eens iets organiseren, dat zou wat meer leven in de brouwerij geven. Doch dat is denk ik ijdele hoop. Louise heeft een bijna volledig programma aan de twee commissies aangeboden. Het animo was nul komma nul. Het is dan ook uiterst merkwaardig te noemen dat er voor een dorp met 200 mensen twee feestcommissies bestaan. En nog gebeurd er geen flikker. Oh ja, de 14e juli, le jour d`armistice, het kerstdiner voor de 65+ers en de jaarlijkse vide grenier op de eerste zondag van augustus. Dat is voor commissie een. De tweede commissie schijnt dan iets met het fête du lac te doen en daarna blijft het oorverdovend stil. Er schijnt nog iets als een spelletjes/hobby middag te zijn en dan hebben we nog het koor. Sterker nog, beide commissies ontvangen subsidies om het een en ander te organiseren. In de praktijk schijnt er nog moeite te zijn om het op te krijgen, dus is er dat jaarlijkse diner voor hen zelf. Naar wat me verteld is schijnen de feestelijkheden of andere activiteiten iedere keer door ruziemakers verstoord te zijn geworden, waardoor het animo naar 0 zonk om nog iets te organiseren of bij te wonen. Waarop, denk ik, die 2 commissies ontstonden om in ieder geval de officiële dingen te blijven doen. De rest werd dan aan de andere fractie over gelaten. Zo zal dat wel gegroeid zijn. Er schijnen ook twee, of wellicht meer, fracties in het dorp te zijn. Waar een klein dorp toch groot in is. Het lijkt wel het dorp van Don Camillo, om je te bescheuren! Die vijf films van Don Camillo zijn overigens zeer grappig, zwart wit weliswaar en uit de 60-er jaren, maar voor kleine dorpjes als het onze denk ik nog steeds actueel.

DUTJE

Waar ik deze blog mee begon, mijn middag dutje. Dat daarbij af een toe merkwaardige gedachten ontstonden na het ontwaken. Vanmiddag was dat dutje weer eens nodig vond ik. Overigens wordt er beweerd dat het doen van een middagdutje zeer gezond is.
Terug naar het topic.

Kijkt er iemand mee over mijn schouder naar welke achtergrond ik gekozen heb op mijn computerschermpje. En zegt dan: "Goh ik wist niet dat je die schilderijen van Monet, Lautrec, Renoir enzo mooi vond." Dit soort opmerkingen triggeren mij altijd om eens goed na te denken over een antwoord.

bron annedijon-art-vie.blogspot.com

Vind ik impressionisme mooi? Mooi als achtergrond op mijn scherm? Of mooi genoeg? Of niet mooi, maar de minst slechte van de mij geboden keuze? In dit geval het laatste. Bij de keuze van achtergronden vond ik deze het minst onaantrekkelijk. Om die nu meteen mooi te vinden, dat gaat me te ver. Op zich een voor de hand liggende conclusie. Er is zoveel van dit soort screen savers te vinden op het internet dat je net zo lang kunt zoeken totdat je iets vindt wat je echt mooi vindt. Dat je daar niet die moeite voor wilt doen en een snelle keuze maakt uit het onmiddellijk beschikbare, kwam bij mijn gesprekspartner niet op. Ook verklaarbaar. Een verkeerde conclusie van mijn gesprekspartner? Wellicht een net iets te oppervlakkige. Nog zoiets. Iedereen kent deze uitdrukking wel: voor eigen parochie preken. Wat zoveel wil zeggen als: voor gelijkgezinden je praatje houden. Denk hier eens over. Ik las laatst een column over een symposium dat over de nieuwe economie gaat. Groene economie. Iets over zonnepanelen, herbruikbare middelen en zo voort. Op de vraag aan de deelnemers of deze nieuwe economie een feit is, zegt een overgrote meerderheid dat dit zo is. Bij dit soort dingen gaat er bij mij dan een lampje branden. Er ontstaan vragen als:: Aan welke groep wordt deze vraag gesteld? Wat is de samenstelling van de groep? Allemaal mensen die in de scène zitten. Natuurlijk vinden deze medestanders dat de nieuwe economie een feit is. Ze kunnen niet anders dan dat antwoorden. Maar of je kunt concluderen dat het werkelijk zo is? Dan moet je toch eerst kunnen vaststellen of de nieuwe economie de mainstream van de bestaande economie is geworden, daarvoor ontbreken mij sowieso de gegevens. De conclusie die men trekt is net zo oppervlakkig als die van het stellen dat Renoir en Lautrec`s schilderijen dùs: Monet`s werk mooi vinden als je die bij toeval op je scherm hebt staan.
In de winter heb je gemiddeld iets meer tijd de kranten en fora uit te spellen dan in de zomer. En daarbij valt het me op dat er nogal eens conclusie worden getrokken die komen uit een betoog waarbij de onderliggende feiten nogal eens eenzijdig zijn samengesteld. Vervolgens ontstaat er dan een soort halleluja verhaal, dat het allemaal zo is als beweerd wordt. De argeloze lezer weet niet beter en vindt dat dan ook. Zo worden fabels geboren. Die nieuwe economie heeft naar mijn mening nog een lange weg te gaan.

bron: verpakkingsmanagement

Een hele lange weg. Het verhandelen van CO2 contracten maakt de wereld echt niet méér vrij van CO2. Integendeel, dergelijk handelen lijkt wel bijna een vrijbrief om dan maar te gaan stoken. Net zo`n onzin is de bewering dat het op houtstoken CO2 arm zou zijn. Nonsens natuurlijk. Loopt maar eens door het dorp hier bij een koude dag als alle kachels het hout per kubieke meter aan het opfikken zijn. Roet en as en allerlei stofjes (fenolen) die bij een BBQ vrijkomen ruik je zeer sterk. Hernieuwbare energie? Kul!
Hernieuwbaar is als je iets terugwint en daarmee nieuwe producten kan fabrieken. Hout gaat de lucht in bij verbranding, daar kun je niets aan liegen. Net als die zogenaamde groenestroom onzin. Verbranden van huisvuil om stroom op te wekken of wijken te verwarmen is groen? Kom nou! Ga eens uitgebreid boven zo`n pijp hangen, hoe lang denk je dat je blijft even? Niet lang denk ik. Zo giftig als wat die rook.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat beweringen gedaan worden, waaraan men een zeker geloof wil hechten, die vaak zonder onderbouwing met de juiste argumenten of feiten gedaan worden. Waarna men ze brengt als waarheden.

De twee boven beschreven incidenten spreken daarbij voor zich zelf.

Bij het opstaan van mijn middagdutje schoot me dat even door het brein. Daarna ben ik de openhaard in ons appartement weer flink met hout gaan laden en de nieuwe economie gaan steunen door de solarfarm te schakelen aan de CV installatie.

Spuug

Gisteravond liep een van de schapen me van de voeten. Het beest ramde de stal in, niets ontziend, alles en iedereen omver lopend, om maar als eerste bij die brokkies in de voedergoot te komen. Onbewust strek je toch je hand uit voor steun. Zinloos, te ver van de muur weg, maar tikte nog wel net even de muur aan. Deze jongen viel uiteraard vol in een net gelegde vette keutel. Net op tijd voor de rest van de aanstormende schapen krabbelde ik weer overeind en sprong uit de weg van de kudde. Behoorlijk veel kracht hebben die beesten, daar vergis je je toch iedere keer weer in. Af en toe zijn het net tanks, niet te stoppen. Dan kijk je eens naar het kleine schrammetje en likt daar eens met voldoende spuug over heen. Spuug heeft volgens mij een licht antisceptische werking. Je wonden likken heet dat. Het zette me aan het denken over spuug. Beesten likken ook hun wonden schoon, en bepaalde beesten hebben spuug met bijzondere antisceptische werking, heb ik ergens gelezen. Spuug, speeksel of wat ook, heeft bijzondere werkingen. Het helpt in de eerste stage van de vertering, daarom moet je ook goed kauwen. "Kompt het goed in je bloed tereg", zeiden de Koot en de Bie ooit eens. Ook bij het drinken van water komt er een behoorlijke sloot speeksel met het water mee. Als je last van maagzuur hebt helpt het ook wel eens om zeer veel te slikken, speeksel is een base en dat helpt het zuur in de maag te compenseren. Als je een muggenbeet hebt helpt het erover te likken. Werkt als pijnstiller en het ontsmet meteen. Bij een lichte verbranding werkt dat ook zo. Enerzijds verkoelt het een beetje en anderzijds ontsmet het. Spuug werkt ook als smaakverbeteraar. Men zegt ook wel: goed kauwen dan proef je het beter. Namelijk als je vaak genoeg kauwt, zeg elke hap minimaal 15 keer, dan komt veel speeksel in je eten en begint het voorverteringsproces al. De echte nuances van de bestanddelen komen dan veel beter tot hun recht. Spuug is dus goed voor heel veel dingen. Ontsmetting, smaak, vertering, pijnverzachtend… Alles met nuance uiteraard, de kracht van speeksel moet ook weer niet overdreven worden. Ik bedenk altijd maar, als we het niet nodig zouden hebben dan zou het wel weg-geëvolueerd zijn. Moet er niet aan denken een kurkdroge hap door mijn slokdarm te moeten persen.

bron: wikipedia.nl

En je ziet, we hebben een hele batterij aan dat soort klieren in ons hoofd zitten. HIER meer info.

Zoals je mag verwachten bestaat er ook een Nederlands Speekselcentrum, een dikke stapel proefschriften met vermelding van allerlei enge ziektes die je daar weer mee kunt hebben, en tenslotte een bak met andere sites die over speeksel gaan. Over de heilzame werking van speeksel vind ik zo snel niets, maar dat zal ongetwijfeld ook ruim voorhanden zijn. De mens is toch een nijver beessie, door al die informatie op het web te plempen ;=)

Dus als je iemand in zijn gezicht spuugt, onthou dan dat je hem of haar daar helemaal niet mee beledigt. In tegendeel je zou zelfs mogen concluderen, na het bovenstaande, dat je hem of haar juist een gezond leven toewenst.  Vette grijns bij het zien van al die spugende of likkende mensen morgen. Alleen ben ik bang dat een bepaalde tak van mensen met deze veranderde instelling wellicht niet blij zal zijn. Ach het zal wat.

SPUUG EROVER 

Er bestaan eigenlijk nergens zoveel negatieve uitdrukkingen als over spuug trouwens. Om er maar een handje te noemen:

Ik ben het spuug zat, ik spuug erop, spuuglelijk, spuug vervelend, zijn gal spugen, met spuug en paktouw aan elkaar hangen, spuug is in jargoens: jodenlijm en dat heeft geen positieve betekenis…

Ik denk dat als je echt gaat zoeken naar uitdrukkingen, gezegden en spreekwoorden met spuug erin, wordt die lijst opvallend lang. Uiteraard zijn er best wel positieve uitdrukkingen over spuug te vinden. Zoek die zelf maar eens op in het ethymologisch woordenboek, staat er vol van. Dit stukje is alleen geschreven vanuit mijn verwondering over hoe iets als spuug, zoiets alledaags, zo diep in ons gedrag en handelen zit. Verbazend niet?
toegevoegd 20120207

Koud hè

Het vriest hier 12°. Voelt aan als: heel koud. Er staat een straffe wind, en naar buiten gaan is dan ook geen pretje. Het leven bestaat met deze kou uit: hout halen, kachel aan de praat houden, schapen twee of drie keer per dag checken. `s Avonds brokkies in de voedergoot, en hooi in de ruif proppen. En dan weer gauw voor de haard kruipen met een, op dit moment moeilijk verteerbaar, boek.

De zonnefarm doet het geweldig. Water van bijna 60° komt er naar naar binnen en je merkt het aan de binnen temperatuur dat de echte koude uit het huis blijft. Omdat nog niet alles is geautomatiseerd moet ik veel met de hand schakelen, dat is het project voor dit jaar. Dan komt het fijn tunen, alles computer gestuurd. Ik denk daarvoor een Raspberry in te gaan zetten. Alles zit er op en er aan, maar het past wel in een sigarendoosje. Klein maar fijn. Soon for sale: 35€. Sla de eerste batch toch maar even over, de kinder ziektes, je weet wel.

SCHAPEN
Volgende week moeten de eerste ooien uitgeteld zijn, ik ben benieuwd. Drie ervan zijn duidelijk drachtig met 2 jongen, van de anderen is het nog moeilijk te zien, de tweede batch zo te zeggen. Mijn hoop is dat we alles levend houden. OK, er is elk jaar wel een miskraam, een zware worp waarbij ingrijpen onontkoombaar is. Vorig jaar is echt een rampjaar geweest wat dat betreft. Dit jaar is er nog een extra factor bij gekomen, zijn de ooien vrij gebleven van de besmetting van dat vliegje.

Opnieuw tobben met een flesje om een lam in leven te houden staat bepaald niet hoog op mijn lijstje. Zeker, het was zeer bevredigend la Bouf toch te zien groeien, en het rond te zien dartelen. Iedereen vond het een geweldig dat lam met de fles te voeden. Leuk om te zien hoe de kinderen er mee omgingen. Maar flessen lammeren maken praktisch geen kans om het te halen. Of je zou ze vol met antibiotica moeten spuiten en er bovenop zitten, constant in de gaten houden en op het minste ziekte signaal de spuit weer pakken. Tegen beter weten in probeerde ik het met la Bouf toch, helaas is la Bouf vorig jaar aan een long ontsteking ter ziele gegaan. Dus maak ik me gedachten of ik daar weer aan wil beginnen. Of, in het geval een ooi het niet gaat redden, het lam mee te laten versterven. Je kan het een paar maanden extra in leven houden, en dan wat? Aan het mes rijgen na vier maanden? Ik weet er zijn mensen gek op dat vlees, het schijnt ook supermals te zijn. Is het de moeite waard? Al ware het alleen al om het respect voor ieder levend wezen dat een essentieel deel van mijn denken is. Ga je niet iedere keer als je de fles geeft denken, over 4, 3, 2, 1, maand rijgt iemand je aan het mes. Zo zinloos dan die oefening. Goed, die beslissing hoeft nog niet genomen te worden. Aan de andere kant heb ik met schapen die hier 2 of 3 jaar dienst hebben gedaan geen moeite om te verkopen, en ieder jaar wordt de ram verkocht. Dit jaar ga ik trouwens proberen met een andere hobby boer rammen te ruilen, geeft toch een beter gevoel zoiets. Zinvoller dan na slechts een seizoen naar de slachtbank, al weet je met je verstand dat dat tijdstip er gewoon aankomt.

Voorlopig kijk ik met arendsogen naar de schapies of er al geworpen gaat worden, en check het hok een paar keer per dag.