Zonnecollectoren

De laatste geul van een meter diepte is gegraven.
De pijp ligt erin en is gevuld met purschuim. Een van die wondermiddellen van de 20st eeuw. Die een meter diepte zorgt ervoor dat het temperatuurverlies in de winter tot een minimum beperkt wordt. Op die diepte blijft het rond de 7 graden hangen, ook bij strenge vorst.  In de zomer geeft dat natuurlijk wel verlies, maar dan is er een overcapaciteit en kan het systeem dat met gemak opvangen.
Voor het geval dat er nog meer collectoren opgesteld moeten gaan worden hebben we de zaak aan de collector kant demonteerbaar gemaakt . De bochten zijn daarom met siliconenkit en ducttape aan elkaar gefietst. Zolang er maar geen vocht inkomt is dat prima. Met Wim ga ik de meet en regel techniek nog doen en dan is de  zonnefarm een feit. Er is voldoende plek om nog 2 rijen op te stellen maar dat laten we een beetje afhangen van de resultaten van de komende winter. Voor de zomer is de huidige opstelling meer dan voldoende, ook om de boilers te verwarmen. Dat scheelt weer een hoop electro. Juist in het seizoen dat we die extra warmte kunnen gebruiken. Kun je wel lachen dat onze ecologische footprint zo behoorlijk veel kleiner wordt. Maar dat is het minste wat me bezig houdt. Meer van: we besparen ons hiermee een kleine 1000 euries aan brandstof- en electro kosten

En dat is toch niet gering zou ik zeggen. Over een jaar of wat misschien nog wat electro cellen installeren voor de pompen, scheelt ook weer een slok op een borrel. Pompen worden sowieso door de meet en regel techniek aangestuurd en gaan op die manier uit als ze niet nodig zijn. Kwestie van voldoende antivries in het systeem mikken zodat ze niet bevriezen. Wat me ook nog bezighoudt, is hoe je nu zo efficient mogelijk de warmte op kan slaan. Ergens iets gelezen over glycerine of een soort (geheim) mengsel met glycerine als hoofdbestandsdeel. Een geconcentreerde oplossing van zout kan ook, maar daar zijn de pompen dan weer niet op gebouwd. En dan schijnt er nog iets met speciale bolletjes, met een hoge soortelijke warmte, op nanometer formaat te zijn. Dat is nu dan nog ff te kostbaar.

Alles zit in de grond nu. Nog even een overzichts fotootje.

close-up zonnefarm

Zowel BP als ik vinden het er behoorlijk strak uitzien zo. Door de pijpen die nu boven de grond uitsteken komen de definitieve leidingen te lopen waarna ze zwaar geïsoleerd kunnen worden.

de zonnefarm is opgesteld

Vanaf het balkonnetje ziet het er zo uit. De rest van de week de handel in het pomphuisje voorbereiden en zoveel mogelijk aansluiten. Het terrein netjes glad maken en het onkruid een beurt geven. Het buitenwerk is dan achter de rug. Nu nog de vloer in de tuinkamer en de garage openbreken met een joekel van een jackhammer (marteau piqueur). Dan de leidingen ingraven tot aan het opslagvat aldaar. Daaromheen komt dan weer een heftig geïsoleerde wand, waarna het veredelde aansluitwerk kan beginnnen. Ik ben benieuwd tot hoever we komen in die week. Spannend is het hoe het systeem zich zal houden in de winter. Daar zal ik natuurlijk ook wel het een en ander over te epibreren hebben. Vandaag hebben wel ff watertemperaturen gezien tot net aan de 50ºC van wat uit de collector kwam. En dan is nog niet eens alles goed geïsoleerd.

MINIMAX
Hieronder wordt het saai, dus sla maar over als je niet geinteresseerd bent in de economie van de zonneverwarming.

Vroeg me iemand tot hoever je daarmee kunt gaan, met het uitbreiden. Daar komt dan voor mij een vraag bij: wat is de minimale inspanning die je nodig hebt om een maximaal resultaat te krijgen. Het MiniMax principe dus. Wim en ik hebben gemerkt dat per element het water zo'n 2ºC bijverwarmd wordt. Water van 10º erin 12º eruit. Of 40º erin en 42º eruit. Dat is ook een beetje afhankelijk van de doorstroomsnelheid van het water. Je zou theoretisch 50 elementen van 18 buizen kunnen neerzetten. Zeg maar 15 van die rijen van 3 elementen elk die we nu hebben staan. Daar komt dan stoom uit uit. Wat eigenlijk geen zin heeft. Omdat je dan met verschijnselen te maken krijgt van hoge druk en temperaturen. Met de daarbij behorende veel duurdere regel-dingen, hoge temperatuur slangen en fittingen etc. etc. Zoiets heeft alleen zin bij bijvoorbeeld blokverwarming, gecombineerd met een aangepaste (snellere) doorstroming van het medium. Water in ons geval, en in hoge temperatuur installaties een soort olie. Je hebt ook nog verschillende modellen van die vacuum buizen maar dat voert te ver voor dit stukje.

Met 2 elementen krijg je de boiler al behoorlijk op temperatuur (tussen de 50 en 60º), waarbij je wel rekening moet houden met de opwarmtijd van het water in je zonneboiler. Net als bij een gewone boiler duurt het een tijdje voordat het "badwater" erin op temperatuur is, meestal 60º. De totaalkosten voor zo'n kleine installatie liggen rond de 2000 euries, turn key. Clé à main in mooi Frans.
Daarmee dek je voor een normaal huishouden ongeveer 60-70% van je warmwater behoefte af. Terugverdientijd in 4 jaar. Niet gek toch?

Een opmerking is hier toch wel op zijn plaats. Er  is af en toe gewoon slecht weer, zware bewolking en zo voort. Dat wil zeggen dat er niet altijd voldoende bruikbare (zonne)straling is. En 100% dekking is daarom bij een standaard installatie gewoon een illusie. Of je moet er echt veel geld voor over hebben en ruimhartig willen investeren in een overgedimensioneerde warmte opslag, hoge temperatuur installatie, en ruim 60 elementen. Terugverdienen doe je zo`n installatie nooit meer, maar je bent dan wel onafhankelijk van (toe)leveranciers geworden. Ook wat waard met de komende crisis.

Zoals hierboven al beschreven, hebben wij iets grotere plannen. Om ons huis in de winter op 15-20º te krijgen, is er een opslag van 2500 liter nodig en tussen de 12 en16 elementen (4-5 rijen). Dat samen met voldoende warmtecapaciteit verhogende stofjes als glycol (antivires) erin, moet het doen. Zet je meer elementen neer, dan is je terugverdien model niet 4-7 jaar meer, maar langer. Nu is het 3-4 jaar. Meer is niet altijd beter. En wat moet je met 40+ elementen in de zomer? Een heftige overkill dus. Zelfs 12 is in de zomer misschien al teveel. Beter is te investeren in grotere warmte opslag en goede meet en regel apparatuur, zodat je niet zinloos zit bij te verwarmen of nodeloos in de kou zit. Ergens is er dus een breakeven point tussen investering in zowel de installatie als brandhout, en comfort. In ons geval ligt dat rond de 12 elementen. Rekening houdend ook met onze geografische ligging. Voor kleinere, of zuidelijker gelegen, huizen kan dat rond de 6 à 8 liggen. Je begint vanaf het eerste jaar al terug te verdienen. Omdat je in absolute zin minder hout, olie, of gas nodig hebt.

Sommige leveranciers willen je ook nog een warmtepomp/wisselaar combinatie laten installeren. Geloof me de efficiëntie en het rendement van dat soort pompen is gewoon te gering om die investering goed te praten. Nergens goed voor, anders dan voor de bodemloze geldzak van je leverancier. Of het moet zijn dat de prijs van de stroom, die nodig is voor dat soort apparaten, ineens drastisch daalt. ;=))

Voor het zwembad liggen de overwegingen anders. Of je verwarmd je bad niet en zwem je van medio juni tot medio september, 2 maanden, 3 max dus. Of met verwarming. Dan zwem je van mei tot en met oktober, zes maanden. Dat is een heel verschil van het gebruik van je dure zwembad, toch? Toerekenbare kosten? De badfilterpomp moet altijd lopen, verwarmen of niet. Die reken ik bij het verdienmodel daarom even niet mee. Het laten lopen van de circulatiepomp van de zonnecollectoren kost 70 watt a 9 uur a 12 cent = 8 cent per dag tegen 14 euries als je het bad electrisch op temperatuur zou houden. Voor een seizoen 15 euro op zonnewarmte, tegen 1275 electrisch. Dan krijg je nog de vermindering in houtkosten geraamd op 800-1000 euries. Tel dan maar uit je winst. Misschien is het jezelf een beetje rijk rekenen, maar so what! We hebben daarom 1200 eurie per jaar als richtgetal genomen van wat je terugverdiend. En op deze manier, in de zomer voor het bad, in de winter voor de verwarming van het huis, betekent het de installatie natuurlijk wel zo volledig mogelijk uit te nutten.

/saai modus uit/

Zondag

Het belooft een pracht van een dag te worden, 23 graden! Snel een bakkie doen, de mail afhandelen, met mijn schatje kletsen en de laatste hand aan de kamers. Dan, hop op die motor! Kan ik mooi nog een paar uurtjes tuffen voordat de gasten komen.

RESERVERINGEN
Krijg nou wat! Zie nu al een aanvraag voor het oud en nieuw verschijnen. Toch een beetje te grote groep (27) voor ons huis. Dus geantwoord dat we zoveel mensen niet fatsoenlijk onder kunnen brengen. Overigens verhuren we de gite liever een hele week. Dit laatste in verband met de soort van aanvragen vorig jaar. Een nadeel is wel dat de kerst en oud nieuw precies tussen de omliggende weekeinden vallen. De feestweek ligt tussen zondag 25 en zaterdag 31 dec. Voor veel mensen is dit geen gunstige week voor hun vrije dagen.

MAANDAG
Een dagje later dus. Gisteren  liepen de werkzaamheden iets uit de hand. En zwemmen gaf toch ff de voorkeur, het zwemwater was 23 graden. Vandaag was het 23 graden buitentemp en  de badwatertemperatuur is stijgende. Wat een nazomer. Van herfstplaatjes kon je dan ook nauwelijks spreken. Maar toch leuke plaatjes in de buurt van Trémonzey geschoten. Aan de weg tussen Clerjus en Trémonzey ligt een hotel of zo aan een meertje. Met een eigen watermolen. Ziet er allemaal zeer luxe uit.  Zo uit mijn ooghoek zag ik een spiegelglad water. Hop omdraaien en fotootjes maken. Geen zuchtje wind te bekennen, perfect voor zo'n klassieker onder de plaatjes: spiegelbeeld.

De brommer parkeer ik aan de kant van de weg, geen ziel te bekennen en het verkeer kun je op twee vingers tellen op deze tijd van de dag. Dacht ik. Komt er ineens een enorme bus aanzeilen en scheert rakelings langs me heen. Da's effe schrikken. Op mijn zware motorlaarzen slof ik naar de rand van het meertje om fotootjes te maken. De ondergrond is heel erg zacht en bezaaid met afgevallen takken. Met die zware klompen en m'n heup, die de laatste paar dagen weer eens behoorlijk opspeelt, is het lastig de oever te bereiken. Maar het lukt zonder te  vallen. De inspanning wordt beloond en maak precies het plaatje wat me voor ogen stond. Kom ik terug aan de weg zie je ineens die laagstaande zon door het bos heenschieten.

Volgens Wim heb je op de vroege morgen en in de late middag het mooiste licht. Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Vandaar dat strijklicht. Tuurlijk een echte fotograaf had er een mooi dekkend plaatje van gemaakt. Maar zo dat late herfstlicht door dat groen heen. Ik raak daarvan onder de indruk zo van al die groene kleuren. Tuurlijk de echte herfsttooi laat nog ff op zich wachten, en het lijkt nog wel zomer. Door het zachte weer van de laatste weken laten die mooie bruin-geel-rode kleuren nog even op zich wachten. Alsof de zomer een eindspurt inzet. Een volgende keer beter.

FLASH

Hé, de eerste schapen zijn tochtig! Mooi op tijd, tenminste iets wat in deze op hol geslagen natuur nog op de "afgesproken" tijd begint. Hoogste tijd om een ram te vinden.

ff ontspannen van een hele dag maaien

BP die "toevallig" langs kwam, had daar wel oren naar. Hij wist wel iemand die een ram te koop zou hebben. Niet te beroerd voor een avontuurtje, zei ik: "Hop de auto in en knarren". Waarvoor ie kwam is niet echt duidelijk geworden, dat zou ongetwijfeld wel ter sprake komen. Zal wel weer iets willen lenen of zo voor een van z`n karweitjes. Had ie het gisteren al over. Meestal legt ie zoiets bij mij te weken. Heel bereidwillig zou hij wel even wat stro en zo in de auto leggen. Kijk, bij zoveel geslijm gaan bij mij altijd de alarmbellen rinkelen.



"Ik wacht gewoon af", dacht ik bij mezelf.  "Laten we eerst langs die boer in Melincourt gaan" zei ik, "want die had beloofd rond deze tijd rammen voor de verkoop te hebben". Helaas, was die boer nergens te bekennen, pech dus. Want hij had wel de door Fannie fel begeerde Zwartkop schapen. BP`s adresje was in Allainville, daar zat inderdaad een boer die wel een van zijn rammen kwijt wilde. Een beetje jong nog, 9 maanden, doch dat mocht de pret niet drukken. Charlie had er een paar jaar geleden ook al flink trek in op die leeftijd. Een bizarre onderhandeling volgde. Met een steeds veranderend verhaal over prijs per kilo, en dan weer het gewicht. Eerst ging het over het koud geslacht gewicht van 20 kilo met een bijbehorende prijs van 3,75/kg. En toen ik de knip trok om, naar boven afgerond, 80 euries neer te tellen, een prijs die redelijk was gezien de prijzen op het internet, draaide meneer ineens andersom. "Nee", zei ie, "het moet 120 euro zijn voor een ram". Huh? "Maar 20 x 4 is nog altijd 80 hoor!" riep ik boven het kabaal van de draaiende trekker uit. "Ja maar het is 120" klonk het stijfkoppig, "anders niet. Het is 2,90 per kilo levend gewicht, dus ik wil 120 euro hebben". Kijk dat had ie snel uitgerekend, moest ik toegeven. Maar om voor een volle maag en de darmen vol stront 2,90/kg te gaan betalen, vond ik iets te gortig. In mijn gebrekkig Frans riep ik dat ook, waarop een nogal merkwaardige blik mijn deel werd. Ik gebruikte natuurlijk een uitdrukking die als een tang op een varken sloeg ;=) Zoals zo veel van die uit het Nederlands komende uitdrukkingen in vertaling soms, of iets heel onbeschofts zijn, of als iets totaal waanzinnigs klinken in de oren van een Fransje.

Onverrichter zake zaten we tien minuten later weer achter de computer op LeBonCoin.fr (soort van Marktplaats.nl) te koekeloeren. Ha, Bingo! Iemand die voor een normale prijs 2 zwartkop rammen aanbiedt! Was wel 40 km verderop, maar dan hadden we in ieder geval een ram gescoord. De onderhandelingen verliepen dit keer normaal, voor 100 euries konden we een stevige 1,5 jaar oude ram meenemen. Tien tot vijftien euro teveel vond ik, maar ik had geen puf meer nog een paar adressen af te kleppen. Het was een nogal heftige week geweest. Dan volgde het gepiel om het beest in de auto te krijgen. Want meneer moest en passant eerst nog even boven op zijn vriendinnetjes duiken voordat ie mee wilde. Een emmertje met oud brood deed ook hier wonderen. BP en de boer hadden hem bij zijn kladden en schoven meneer achter in de auto. Nog even een briefje dat ie aan mij verkocht was, kon je anders gezeik mee krijgen bij controle onderweg. Zo gezegd zo gedaan.
Tijdens het wachten liet het beest een beetje merkwaardig gemekker horen, maar tijdens de terugreis zelf verder geen kik. Dat gaat goed komen.
En, ik mag een boon zijn, we draaiden het terrein af en er stonden inderdaad agenten een auto te controleren. Asjemenou! Zo in the middle of nowhere! OK, wij zaten met dat briefje goed, niks aan de hand, werden ook niet aangehouden of zo. Maar de auto voor ons moest wel ff alles open doen.

FLASH

Dit is `m dus, en op het naamplaatje zet ik: FLASH. Dit omdat ie zo heen en weer schichtte in de wei en flitsend een paar madammekes beklom voordat we hem te pakken kregen. Het verhaal van de eigenaar dat ie al flink bezig was om de ooien te bespringen, klopte dus precies. Het is een stevig beest, beetje laag bij de grond, z`n ballen raken met gemak het gras, en hij is fanatiek bezig met dekken bezig. Als dat maar geen toestanden geeft bij het apart houden van deze ram. Volgens de dierenarts moet je nieuwe beesten altijd ff apart zetten om te kijken of ze niets onder de leden hebben. Fannie zegt terecht dat we dit jaar al teveel schapen hebben verloren  en dat we een beetje voorzichtigheid in acht moeten nemen. Voilà, c'est fait. Flash staat nu aan de andere kant van het hek verlekkerd naar de tochtige dames te kijken. Als ie maar niet de kolder in de kop krijgt en over het hek gaat klimmen. Daar kunnen brokken van komen. We zijn benieuwd wat voor soort lammeren we van deze mix krijgen: Texels x Zwartkop. De nieuwe lammeren zullen wel een soort Dalmatier worden, zegt Fannie.

LeMoutonQuiRit

Afijn, alle 9 gasten zijn weer vertrokken. Vandaag hoeft er slechts een kamer klaar gemaakt te worden voor de gasten van vanavond, en dan is het rustig tot zondag. Kan ik lekker op mijn gemak de rest schoonmaken en het beddengoed vervangen. Toch wel maf dat de gasten blijven binnen druppelen. We zitten nog niet helemaal op onze target van dit jaar, dus we kunnen nog wel wat gasten gebruiken. Maar komt de kerst er nog aan, en tussendoor komen er ook nog wel gasten. We raken ook steeds meer bekend in de omgeving, men begint ons zelfs aan te bevelen. Niks verkeerd mee dus.
De eerste tekenen van een soort van klantenkring voor Le Mouton Qui Rit - het lachende schaap - beginnen zich dan ook af te tekenen. Een paar families hebben hier vrienden of familie in de omgeving wonen en zien ons als een mooie uitvalsbasis. Een aantal gasten komen volgende week voor een 4e keer hier, ook al op familiebezoek. Van een familie hebben zo langzamerhand alle familieleden hier mogen vertroetelen. De afgelopen seizoenen hebben we een aantal terugkerende gasten opnieuw mogen verwennen. En er komen meer en meer gasten die iets te doen hebben in de omgeving. Bijvoorbeeld, de komende weken hebben we een klein groepje stoere mannen die een enorm terras aan het aanleggen zijn in de buurt. Ze hebben voor het appartement gekozen. Dan kunnen ze lekker hun eigen gang gaan, voor zichzelf zorgen, zonder ook van iemand afhankelijk te zijn. Een lerares aan het college in Vauvillers zit hier een paar dagen totdat ze haar appartement in St. Loup kan betrekken. Ze vertelde dat dit haar eerste ervaring met een B&B was. En die beviel prima, zei ze. Ze zal al haar vrienden hier naar door verwijzen. Geweldig! We vervullen duidelijk een soort streekfunctie. In de zomer zijn het veelal vakantiegangers, en in het voorjaar fietsers, wandelaars, duikers en kajakkers. Een mooie mix van gasten denk ik dan.
Uiteraard vraag ik naar hoe men ons vindt, bijna zonder uitzondering via het internet. Men bereikt ons ofwel via boekingssites, de pages jaune (gele gids) of gewoon via zoekmachines. Daarom is een goede aanwezigheid op het internet erg belangrijk. Zoals dat gisteravond tijdens een gesprek met een van de gasten nadrukkelijk gezegd werd. Zonder internet zou ons B&B in Mailleroncourt-Saint-Pancras niet floreren. Zou er heel veel geld in reclame gestoken moeten worden, of zouden we echt de boer op moeten gaan. Bijvoorbeeld zouden we dan op beurzen moeten gaan staan. En adverteren in bladen als: de Kampioen, Motor, Telegraaf, AD, Volkskrant, Klei en...en...en. Nu kan het een bescheiden budget blijven voor boekingssites en wat promotiemateriaal als boomerang kaarten. Misschien dat we voor het volgende seizoen nog iets als flyers gaan maken. Die moet je natuurlijk ook gaan verspreiden. Eens serieus gaan nadenken over hoe we ons B&B in de belangstelling van de klant kunnen brengen. Belangrijk is wel dat je voortdurend aan de weg blijft timmeren. En nieuwe dingen moet blijven bedenken om je B&B aantrekkelijk te houden voor je gasten.
Hetzelfde geldt ook voor onze site. Voortdurend wordt daar, al dan niet zichtbaar, aan geknutseld. Er staat een boekingspagina op stapel die, voor het volgende seizoen start, life moet zijn. Dan kunnen mensen meteen zien of er kamers vrij zijn en wat hun verblijf gaat kosten. Dit zijn twee van de meest gestelde vragen. Als de gasten meteen via onze site kunnen boeken schijnt dat ook weer een extra trigger te zijn om dat daadwerkelijk te gaan doen. Overigens het uitgangspunt blijft wel: het gemak dient de mens. Zoekers op het internet, zo hoorde ik gisteren, hebben er een hekel aan eindeloos te moeten mailen of bellen om een kamer te vinden. Met die boekingspagina verlaag je de drempel. Dan denk je maar dat er daardoor ook meer gasten zullen komen. We zitten immers nog steeds in de opbouwfase van ons bedrijfje: jaar drie van vijf. Wat gaat die tijd.

COLLABORATEUR
Een paar epistels terug had ik het nog over ghostwriters en dat ze dat in LDF collaborateurs noemen. Nou, ik heb er ook een. Eentje die me geweldig helpt er iets leesbaars van te maken. Wat een luxe! De laatste paar maanden zul je dan ook, als regelmatige lezer van deze blog, gemerkt hebben dat stilletjes aan het Nederlands aan het verbeteren is. Dat is dankzij de inspanning van Marion. Zij drukt me met de neus op mijn al te grote flaters. Voornamelijk die D's en T's en sinds de laatste paar weken ook de interpunktie. Af en toe kijkt Fannie ook mee. Geweldig die hulp, want ik zeg eerlijk, mijn Nederlands is een puinhoop.

NATUURLIJK
De natuur is totaal van slag af. Ik zeg het je! Vanochtend zag ik in de wei twee nieuwe kalfjes liggen. Eerst dacht ik dat er eentje al total loss was, maar die lag gewoon te zonnen. Het is 19 graden! Komt de boer aangelopen, en rats een tang in het oor om een oormerk aan te brengen. Je zag het kalf gewoon stuiteren van de schrik. Toch wel grappig hoor die kleine beesten zo helemaal beduust van de nieuwe wereld om hen heen.

le mouton qui rit maaiers

Nu het nieuwe deel van het hek er staat, zijn de schapen naar de voorste wei verplaatst. De truuk om ze te lokken met een bakkie granulaat werkt geweldig. Ik hoef geen schijnbewegingen te maken of de wei in te lopen en moeizaam de beesten te drijven. Gewoon met een bakkie granulaat schudden en hop, komen ze op een drafje aan. Hek achter ze dicht en klaar. Voor BP zijn ze nogal bang, die kreeg het niet voor elkaar om ze te lokken. Schapen zijn van nature een beetje schichtig. De kleinen zijn dat helemaal. Zijn er ook nog niet aan gewend om door mij gevoederd te worden. Het begint te lukken. De geiten komen met de schapen mee, ook al weten ze dat er niets te halen valt. Maar, goed alles zit nu in een wei, zodat die eens flink kaal gevreten kan worden voor de winter invalt.

Hersenkronkel

Zit je in de auto lekker naar een keuvelend paar te luisteren op de radio, drijft er ineens dit in je bewustzijnshorizont:

De mogelijkheid dat er iets gebeurt is heel erg groot. Maar de waarschijnlijkheid dat er iets wat je waarneemt ook daadwerkelijk plaatsvindt is erg klein.

En ik ben even in de war. Heb ik dat gehoord over de radio? Of ergens anders opgevangen? Na een minuutje besluit ik dat het iets uit mijn onderbewustzijn moet zijn. Of was het de wijn van gisteravond die slecht gevallen was Een paar seconden later, althans zo lijkt het, word ik me weer van de stemmen van de radio bewust. Ik vervolg de rest van het, ook al zo merkwaardige gesprek. Ik parkeer de auto op een strategische plek bij de supermarkt, pal voor de uitgang. Altijd sluikreklame blijven maken hè. Haal afwezig een karretje. Shit, muntje vergeten te pakken. Uiteindelijk stond ik met muntje in de hand voor de karretjes. Oh ja, karretje meenemen. Dan hobbel ik daas de supermarkt door. Neem eindelijk het tafelzout en de suikerklontjes mee, die ik nu al drie keer vergeten ben bij de vorige boodschappen doen. Kieper de boodschappen in de wagen, en knar naar huis toe. Thuisgekomen krabbel ik die zin snel op voordat ik `m vergeet. Maar het houdt me de hele avond bezig, ook tijdens de gesprekken aan tafel. Ik ben er niet helemaal bij met m`n gedachten waardoor het keuvelen ietsjes stroever dan normaal loopt. Terwijl ik dit zit in te tikken, vraag ik me nog steeds af waar dat vandaan kwam. Natuurlijk is het klinklare onzin. OK, merkwaardige onzin dan.

INTERNET

In de Telegraaf staat een artikeltje over download snelheden. Dat wil zeggen: hoe snel haal je een bestand van het internet af. Zoiets wordt uitgedrukt in aantallen karakters per seconde. Die zouden wereldwijd gemeten zijn door Pando Networks, een Amerikaans media distributie bedrijf. Je weet wel, een van die bedrijfjes die rondspit op het internet en daar geld aan verdient. Daarbij denk je natuurlijk meteen: "Hoe meten ze dat, waar, op welke compu's?". Welk en wiens internet verkeer tappen ze daarvoor af? En de kernvraag is wat ze doen met de gegevens, de pakketjes die ze afvangen om die snelheden te kunnen meten. Of ben ik nu paranoïde? Afijn, buiten dat wordt mijn indruk dat het slecht gesteld is met het internet in LDF door dit artikel wel bevestigd. Wereldwijd is de gemiddelde downloadsnelheid 580 lettertjes per seconde. Zeg maar een kwart A4-tje, getikt in 12p en normale marges. Met uitersten als N-Korea (2200) en Kongo (13). LDF schijnt op 600 te liggen en NL op 900 (Cijfertjes voor de leesbaarheid afgerond). Nu fiets ik zelf in de vroege morgen en late avond ook wel wat rond op het internet. Doe af en toe zelf onderzoekjes in verband met de bereikbaarheid van mijn levenswerk: THOCP.net (The History of Computing Project). Uiteraard krijg ik metingen waarvan de resultaten niet eens in de buurt komen van de getallen die voor LDF opgegeven worden. De download snelheden komen in de buurt van slechts 200 en als het Franse `net` er echt zin in heeft, wel eens helemaal 350. Maar 600? Nooit gemeten! Misschien halen ze dat in de grote steden, universiteiten en industrie gebieden waar natuurlijk een veel groter debiet geboden wordt. Hier op het plaatelaand kun je het wel schudden. Nou ja, waar maak ik me eigenlijk druk om. Zit niet meer in de IT en het weinige dat ik nog doe op het net is het journaal kijken en af en toe een flimpie. Streaming video, zoals Uitzending Gemist, kun je niet zonder seconden-lange haperingen ontvangen. Kortom we leven hier wat dat betreft op het zelfde niveau als in een ontwikkelingsland.

ZONNECOLLECTOREN

Vanochtend kwam BP aanzetten met iets voor de panelen. Blijkbaar begint het hem te interesseren. En gaf me een url met meer info over allerlei nuttige extra's voor de zonnepanelen. Zo is daar ook precies het soort regelaar dat ik nodig heb voor de pomp. Blijkbaar heb je er twee nodig. Een voor de voedingsleiding en een voor de uitgang. Soort hotelschakeling of zo? Nou ja eens aan Wim vragen hoe dat dan moet werken. (bij deze Wim ;=)
Stond er ook een videootje op over reflectoren. En ik maar denken dat je die met die vacuumbuizen niet meer nodig had. Eens meer over gaan lezen. Want als de presentator gelijk heeft scheelt dat weer +30%, een slok op een borrel. Daarom de moeite meer dan waard.

Stortbui

Vanochtend om een uur of 4 hoorde ik de regen met groot kabaal op het dak kletteren. Een stortbui die je niet vaak hebt hier. Nu slaap ik behoorlijk licht dus zat wel ff rechtovereind in m'n bed. Zo plotseling ging het te keer. Van slapen komt dan niets meer terecht en pak je je compu maar. Rammelt door de dagelijkse kranten heen. Uiteraard leiden sommige links via via naar een aantal bizarre pagina's. Interessante dingen soms. Dan is het zomaar 7 uur. Bakkie doen maar? Oven aan voor een stukkie stokbrood uit Faverney, flink met Rustique beplakt. Heerlijk onderuit in de leesstoel, lubberend aan de hete koffie en het ovenverse brood naar binnen sabbelend, terwijl je luistert naar de regen die nog steeds op het dak klettert. Zal het zwembadwater wel flink van afkoelen denk je dan. Gluur ik ff op het weerstation. Jawel hoor, de buitentemperatuur is gedaald tot 11 graden. Lekker fris. Maar als dat zo doorgaat zal ik al vroeg de CV moeten opporren. Zal het weer zo'n winter als vorig jaar worden? Niet te hopen. Nu valt het nog wel mee, de temps overdag stijgen nog steeds richting de 20. En gisteravond was het gewoon zwoel weer. Die herfsten zijn echt mijn ding hier.

ZONNECOLLECTOREN

De offerte van EcoEnergie is nog niet binnen. Ik besloot daarom maar eens een rondje te gaan bellen met de verschillende brico's. Of ze soms de onderstellen al binnen hadden? Nancy antwoordde een beetje ongemanierd dat ze helemaal geen zonne-dingen meer verkochten, al een tijdje niet meer. Huh? Mijn opmerking: "Het staat wel in jullie catalogus", werd afgedaan met: "ze zetten wel meer op die site, niks mee te maken". Montbéliard had niks, maar het was bingo bij Chalezeule (bij Besançon). Ze hadden er zowaar 11 op voorraad. Hop in de wagen, snelste weg op de TomTom ingesteld en knarren maar. Dat ging allemaal behoorlijk soepel, de winkelbediende herinnerde zich mij nog ook! Laden en weer 90km terug. Uiteindelijk toch een duur grapje geworden met al die ritjes. De  onderstellen liggen nu in de tuinkamer te wachten om maandag gemonteerd te gaan worden. Dat traject kan dan nu worden afgewerkt. Kan BP gaan graven, weer een stap verder.

TRIPJE

Zei Fannie een keer: "Eigenlijk weten we helemaal niets van LDF, altijd druk met onze B&B. Het lijkt me leuk om eens iets meer van La Douce France te leren kennen" Zeg ik: "OK we gaan een trip plannen". Beetje langs de wijnboeren, wat specialiteiten van de streken waar we door heen knarren. En natuurlijk andere B&B's op zoeken. Een zekere vorm van bedrijfsspionage is niet verkeerd, zeg maar. Wanneer? Dat is dan nog maar de vraag. Is natuurlijk afhankelijk van de verschillende agenda's en gasten voor Le Mouton Qui Rit. Wel is het dan zaak het een en ander uit te vlooien. Welke route, welke wijnen, wat is er dan te zien. Wat is er bijzonder. Een beetje meanderend door het land naar het zuiden wordt het denk ik wel. Zo even uit de losse pols: Bordeaux (Medoc), Bourgondie, Morvan, Chablis, La Borne (pottenbakkers), kastelen kijken, Luberon uiteraard, Savois (kazen) etc. etc. Er is veel te proeven en te ontdekken. Maar wat kun je in een weekje doen? Dat worden keuzes maken. Zoiets van zeven dagen zeven wijnen en zeven B&B's? De afstanden zijn dan ook goed te behappen, en als je de kortste weg instelt wordt het nog leuk ook. Als je tenminste niet midden in een wei of kanaal terecht komt.

GASTEN

Vandaag en morgen arriveren weer nieuwe gasten, zowel voor de B&B als voor het appartement. De ondernemer die een paar weken geleden is wezen kijken, heeft toch voor ons appartement gekozen. Dat kan nog mooi voordat we in oktober met de verwarming gaan pielen daar. Fannie zei een beetje cynisch dat ie dan waarschijnlijk niets goedkopers heeft kunnen vinden. Gasten in het appartement heb ik weinig omkijken naar. Het is echter niet de goedkoopste optie want nu moeten ze voor hun eigen eten zorgen, ook het ontbijt. Hopelijk beseffen ze dan ook dat het wel iedere week ff schoonmaken geblazen is. Maar dat vertel ik ze morgen nog even nadrukkelijk zodat er geen misverstanden over gaan ontstaan. Misverstanden = ontevreden gasten. Dat strookt niet met onze kijk op de gastvrijheid die we hier willen bieden.

Ontbijt

Tijdens de ontbijten wordt honderduit gepraat. Waar de mensen heen gaan, hoeveel kilometer ze denken te gaan fietsen of rijden die dag. Wat ze hebben meegemaakt. Politiek, godsdienst, economie, misère, familie, werk. Alles, alles, alles komt ter sprake. Goed voor mijn talen, zonder meer. Zo was er vorige week iemand een paar dagen lang te gast die de geschiedenis van het dorp kent. Een geschiedenis typerend voor een plattelandsgemeente. Zo vertelde ze hoe arm de mensen waren. Dat pas het derde kind verplicht naar school moest en indien dat niet gebeurde de kinderbijslag ingehouden werd. Een ramp natuurlijk voor gezinnen die helemaal niets te bikken hadden. Dat de priester het dorp zo'n beetje terroriseerde, en niet alleen voor het doen krijgen van veel kinderen. De priester scheen dan een bezoekje af te leggen om de mensen onder druk te zetten. Dat 2 kinderen toch wel erg weinig was. De volgende moest nu toch wel erg dringend op stapel gezet worden. Of jonge bakvissen de absolutie niet gaf als ze buiten de erkende feestdagen waren gaan dansen. De meiden stapten dan op de fiets en zochten vervolgens een andere priester op die wat milder in de leer was. Op het platteland werd veel getrouwd uit zakelijke overwegingen. Vaak om het land dat erbij hoorde, of vee, een business, afijn wat dan ook. De fransjes drukten dat dan subtiel uit. Het was dan niet "ik ben met die of die getrouwd". Maar "ik heb La Nicole gehuwd". Zoiets van: je weet wel die van de grote hoeve, of die rijke slager. Ging de boerderij naar de oudste zoon of dochter, de rest van het kroost moest dan maar zijn heil ergens anders zoeken. Zonen gingen dan vaak in het leger. De meiden? Broedmachines, dat sowieso. Verder liet ze zich daar niet zo over uit, zal wel zwarte ellende zijn geweest voor dat deel van de mensheid. De huisvesting was ook niet bijster geweldig op het platteland. Bij het vee in, op een aangestampte lemen vloer. Het schijthok buiten. In de winter kropen de mensen om het open vuur heen. En volgens haar leefden de mensen onder erbarmelijke omstandigheden tot diep in de 20e eeuw. Ze had het over periodes van na 1940 nota bene! Mensen die naar het seminar gingen moesten van huis uit nog bijgevoederd worden, dat bedoel ik maar.

Maar de verhalen klonken prachtig, je waande je dan even terug in die donkere tijd. Een typisch voorbeeld ervan maakte ik vorig jaar zelf mee; lees de "Aardappeleters". Een barrage aan losse verhaaltjes, zonder begin en eind, stroomden over de ontbijt tafel. Uiteraard fladderde ze van de hak op de tak, soms zinnen niet eens afmakend. De rest moest je er dan maar bij verzinnen. Met mijn levendige fantasie viel me dat gemakkelijk ;=)  En ikke maar knikken en glimlachen: toe maar, kom maar met die verhalen. Voor de lijn in de verhalen er af en toe een paar woordjes tussendoor gooiend om het gesprek ietsjes te sturen. Ach ze had het zo naar haar zin op die praatstoel. Samen lekker koffieleutend, wat wil een mens nog meer? Dan keek je eens op de klok, 10 uur werd het dan gemakkelijk. Ondertussen passeerde wel ff de hele geschiedenis van het dorp, de meest markante figuren incluis. En, prima voor mijn Franse luistertoets, bleef ze in herhalingen vallen. Zodat ik uiteindelijk toch nog alles begreep. Ahh, het leven in La Douce France was toch nog zo gek nog niet. De zon die door de keukenramen op de resten van het ontbijt op tafel viel. De geur van een tweede pot koffie die door het huis zweefde. De boter die dan toch wel erg zacht begon te worden. En de Camembert die pootjes kreeg, waarvan de geur zich door die van de koffie aan het mengen was. Af en toe stak ik een korstje baguette in mijn mond om dat op te sabbelen.

De keiharde realiteit van 3 kamers schoonmaken die morgen, duwde ik nog even van me af.

Wijn

Het oogsten van het wijnsap is weer begonnen! Dat merk je aan de verschillende  Foir du Vins (wijn beurzen) die weer aan de gang zijn in de verschillende supermarkten en waar dan ook niet. De wijnen uit 2009 zijn nu mooi op dronk. Van de smilies toch maar eens een Guide Hachette des Vins gekocht. Dat is zo'n beetje de wijn-bijbel hier. Als je niet in dat boekje van 1400 bladzijden genoemd wordt besta je niet. Dat is natuurlijk een beetje overdreven, hoewel. Een vermelding verzekert je wel van een stijgende omzet. Vreemd genoeg wordt het Domaine Farigoules van de Côte du Lubéron, onze tafelwijn, niet vermeld. Nou ja er zijn betere wijnen. Nu blinken noch de Franse sites, noch andere informatie bronnen, d'orgine Française, uit in het vindbaar maken van feiten. Deze gids is geen uitzondering. Na driftig gespit in het boekske vond ik eindelijk de Luberon wijnen. Niet via de normale index voor wijnnamen, niet die via die van producenten, nee via de Appelations index. Een fransje zou zeggen: logisch toch? Maar volgens mij zijn indexen gemaakt om mensen die iets niet kunnen vinden de weg te wijzen. Afijn, het blijft een voortdurende strijd tussen mij en de Franse manier van denken hoe te bewegwijzeren in de informatieovervloed.
Zoals gezegd is Côte du Lubéron niet alleen onze tafelwijn maar ook privé de meest gedronken wijn. Wel wat hoog in alcohol: 14.5%. Maar zeer fruitig en geen chateau migraine. De wijnen uit de Luberon zijn een mengsel van voornamelijk twee druiven: Shiraz (60-80%) en Grenache (10-20%). Daar komen soms dan nog een paar procent van wat smaakmakers als Mourvèdre, Carigna, en Cinsault bij. Die laatste ken ik van horen drinken.  De Luberon wijnen in de gids starten zo met 5E de fles, een stevige prijs voor een niet bijzondere wijn. We zijn vast van plan om eens naar die streek te gaan en eens flink in te schenken.

ZONNECOLLECTOREN

We naderen de definitieve opstelling van de installatie.Oude autobanden dienen als een soort bekisting, wat grind, tout venant, en ijzer erin tegen het scheuren, goed aan laten stampen door BP. Deed ie eerst weer als een watje totdat ik met mijn hoofd begon te schudden. Wat! Zegt ie. Aanstampen riep ik, niet aanvegen of er overheen aaien. Daarna ging het goed. Hij begreep natuurlijk totaal niet waarom. Heb hem dat maar uitgelegd. Autobanden vond ie ook maar vreemd. Afijn, alles nog een keer gecontroleerd op vlak en waterpas zijn. Het was OK. Na een paar dagen was het beton hard genoeg om de nieuwe elementen erop te plaatsen. Dat ging stukken beter dan met de eerste vier elementen. Stukken beter? De handel staat  beter in een lijn, én waterpas. Afijn het zware werk is gedaan. Vandaag  de buizen ingebracht, verrek die moet je niet in het zonlicht leggen als je er nog contactpasta op moet smeren. Bijna de blaren op mijn vingers! Nadat de nieuwe elementen in elkaar zaten, zijn de slangen omgehangen en ging de pomp weer aan. Verrek zeg! De twee nieuwe elementen doen het een stuk beter dan alle andere bij elkaar! Waar zou dat nu weer aan liggen? De hoek? Of omdat de buizen er toch niet goed inzitten of zo? Morgen de handel maar eens goed schoonmaken en van de twee oudere installaties de buizen maar eens goed aandrukken. Wellicht dat dat helpt. Zodra de resterende onderstellen er zijn gaan die elementen toch weer uit elkaar en kunnen we eens nauwkeurig kijken wat er mee aan de hand is.

Om de twee huidige onderstellen te krijgen, dat is een heel gedoe geweest. Bij de aanschaf van de eerste vier elementen waren ze niet eens te krijgen. Nu vroeg ik er meteen naar  bij de aanschaf van de laatste twee elementen. Hadden ze er maar eentje. Ik wilde er toch wel zes hebben. Werd er nogal loconiek gezegd: die zijn er niet. Echt op de manier van: en verder zoek je het zelf maar uit. Zoals die fransjes dat zo kunnen zeggen. Net nog niet onbeschoft, maar ook weer niet zo dat ze het jammer vinden voor je. Tuurlijk ga je dan als botte Hollander een beetje stennis schoppen. En na enig aanhouden werd er gezegd: "die komen met de volgende bestelling binnen meneer". Klinkt als het overbekende mañana, zo van komt u morgen maar eens kijken, dan zijn ze er alsnog niet. Bestellen? Nee hoor daar doen we niet aan bij Brico Depot. Echt ze komen met de volgende leveringen mee. De 19e hebben we ze op voorraad! Werd er zeer vriendelijk gezegd. Nu, we leven in LDF, ik kan het echt niet helpen, en dus geloof ik daar geen bal van. Dat zeggen ze immers om maar van je af te zijn, toch? Maar wie gaat nu tegen een vriendelijke medewerker zeggen dat ie liegt dat ie barst? C'est pas gentile, dat is niet aardig! Maar ikke was behoorlijk teleurgesteld dat de migratie naar een vaste opstelling alsnog niet afgemaakt kon worden. Ook mijn tocht naar Montbéliard bracht maar één extra onderstel op, ook al zeiden ze via de telefoon dat ze er twee hadden. Maar toen ik om de tweede vroeg zei de medewerkster doodleuk dat de andere een demomodel was, en niet verkocht werd. Daarop werd ik pas echt pissig, ging met het ene ding naar de kassa en liet de rest van mijn boodschappenlijst maar voor wat het was! Wat een derde wereld land is dit zeg! In andere landen waar de handelsgeest wèl heerst verkopen ze je zelfs je grootmoeder nog als maagd. Maar in LDF is alles wat buiten het gangbare valt onmogelijk. De rozigheid van de afgelopendagen was omgeslagen in een soort van sjacherijnigheid die zijn weerga niet kende. Nou ja 'k ben er al weer overheen. Een paar afleveringen van Warehouse 13 waren een perfekte afleiding. Even je zinnen op iets anders zetten heet dat.

Maar vandaag vond ik het telefoonnummer van de company die die handel verkoopt / importeert. Na drie keer doorverbinden, mijn verhaal werd steeds gladder, en twee keer mijn adres uitgespelt te hebben, zou hij een offerte opsturen voor de resterende vier onderstellen. Misschien lukt het op die manier wel, maar het blijft afwachten hé, LDF weet u wel....Anders moet ik het advies van BP maar opvolgen en van aluminium profielen de handel namaken. Kan het niet linksom dan maar rechtsom. Want de houten stellingen die Wim en ik in het voorjaar gemaakt hebben, dat gaat niet echt goed. Die verzakken en het hout werkt te veel na blijkt nu.

Na een dag knutselen ziet de nieuwe opstelling er zo uit, veel strakker toch?

Onder de collectoren de zaak netjes afgedekt en tout venant eronder gestrooid. De slangen en zo ga ik dan met Wim perfect aansluiten. Die moeten nog door de pijpen heen geleid worden. En BP gaat de twee laatste sleuven ervoor nog graven de komende weken.

Weekend

Het weekeinde staat weer voor de deur, en we hebben zowaar het huis bijna vol! Dolle pret dus. Toch wel maf zo. Het naseizoen is nog maar net aan de gang en nog krijg je telefoontjes en mail voor reserveringen binnen. Niet dat het storm loopt, maar er blijft loop in. Zou dat een van de voordelen van het hele jaar open zijn? Ook het goed vindbaar zijn op het web denk ik dat daaraan bijdraagt. En zo gek als het klinkt: minder goed vindbaar van de concurrentie. Afgelopen donderdag kreeg ik iemand op bezoek die een klus moest klaren in de buurt, en voor zijn mensen onderdak zocht. Ook hij had ons via het internet gevonden. Vond het allemaal net ietsjes te duur, zo aan zijn reactie te zien, dus daar horen we denk ik niets meer van. Zou me althans verbazen.

Voor de middag nog even de vloeren doen en dan zijn we klaar voor de weekeind gasten. Kan ik me op de menu's gaan gooien. Voor deze tijd van het jaar lijkt me een Boeuf Bouguignon wel weer op zijn plaats. Met een puree van onder de gril en stinkkaas erin. Voor zaterdag en zondag laat ik het ff van de gasten afhangen of ze naar een restaurant gaan of blijven eten. Maar een varkens escalope in Roquefort saus en zondag iets als karbonade in paprika/room saus lijkt me ook wel iets. Een beetje zwaardere kost dan normaal. Het is de laatste dagen dan ook alleen maar aan het miezeren, dus dan past dit er wel bij.

LITERATUUR

De winter staat weer voor de deur, de avonden worden langer en het wordt weer later licht. Het afgezaagde liedje. Traditie getrouw ook weer een periode van veel lezen in de lange avonden. Stendhal, Balzac, Zola staan op het programma. Ja, ja, de klassiekers, gewoon omdat het kan. Oke, staat natuurlijk wel Google Translate roodgloeiend, puffend en hijgend ernaast te stampen. Je m'en fou - heb ik lak aan. Ben van mening dat er een hele inhaal slag te maken valt in de Franse literatuur. Tuurlijk komen de prettig weg te lezen detectives ook aan de beurt. Zijn er toch al wel weer tientallen Franse e-boekskes gedownload en netjes geordend op de harde schijf gezet.
In de Figaro stond een heel artikel over de ecrivains fantome - ghost writers in goed Nederlands. En dat dat, volgens het artikel, ik citeer: "een neger arbeid" is. Die  arbeid wordt slecht betaald en er valt weinig eer aan te behalen. Eufemistisch worden het collaborateurs genoemd. Volgens datzelfde artikel schijnt het nu een trend te zijn de namen van deze ghost writers ook op het titelblad; of op zijn minst op een van de eerste vier pagina's te vermelden. Na een snelle blik in de boekjes van Michelle Barierre - de dame die culinaire detectives schrijft, niks te zien, ook niet achterin. En het leek mij zo opvallend, het verschil tussen het eerste en tweede boek. Dat is gewoon te groot. Is daar de hand een "nègre" (neger) in te herkennen? Of misschien toch niet en heeft ze snel een cursus: "hoe schrijf ik een plot" gevolgd.

BADMUTS

Na de rentrée - terugkeer van de vakantie - begint men weer te werken in LDF. En prompt liet ook de badmuts weer iets van zich horen. Hoe staat het zwembad ervoor, vroeg ie? Nou dat is helemaal groen uitgeslagen zei ik. Oh geen probleem kom ik vanmiddag ff langs. Had ook nog een paar rekeningen bij ons open staan hè, en daar gaat ie natuurlijk, en terecht, om vragen. Ondanks dat, nam hij er ruim de tijd voor om even naar de Ph (zuurgraad) van het water te kijken, een kwak chloor erin te mikken en uit te leggen waarom die algen groei er zo opeens weer was. Regenwater deed de Ph  sterk stijgen, en het warme weer van de afgelopen tijd deed't 'm ook. Uitleg, emmertje van die chloor shit erin, en hoppa wij achter de wijn. Legde hem uit dat twee cheques al een tijdje op hem lagen te wachten. Maar over twee andere rekeningen wilde ik toch nog wel ff praten. Voor twee wagentjes tout-venant en grind was dat bedrag wel erg hoog, het klopte niet als ik deze vergeleek met de eerdere rekeningen. Begon ie een beetje mompelend verhaal op te hangen van de prijsverhogingen na de rentrée. Maar deze prijsverhoging was toch wel erg sterk, en van voor de bouwvak nota bene! Oh, ik zal er naar kijken, het waren maar twee wagens? Ok, dat verklaart het. Nou volgens mij heeft ie er gewoon een slag naar geslagen en bedacht dat dat wel goed zou gaan, moet je net bij mij zijn. 'k Heb ze door die fransjes. Maar een mooie vluchtroute, niet zeggen 'k heb er maar wat van gemaakt maar ik heb me vergist. Heb drie wagens gerekend maar het waren maar twee wagens. Een elegante ontsnapping, maar toch.
Dat ging ook zo met de isolatiedeken voor over het water. Omdat het veiligheidsnet eigenlijk te duur was zou ik die deken gratis krijgen, bij wijze van compensatie. De rekening werd zonder bedenken weer terug genomen en er werd "zakelijk gebaar" ofwel geste d'affaires van gemaakt. Kijk dat soort gebaren zie ik graag. Gratis kan er niet op de rekening gezet worden volgens hem, iets met BTW of zo begreep ik. Nou ja alles is in den minne, heel elegant, opgelost. En ik moet zeggende after sales service ik OK bij de Badmuts. Alleen aan het leveren zelf, daar moest ik nogal aan trekken, aandringen, dreigen of wat dan ook. Die fransjes zijn moeilijk in het gareel te houden en doen waar ze zelf zin in hebben. En erg precies ging het ook niet allemaal. Net als met een huis kopen, doe je zo'n zwembad ook maar een keer in je leven toch? Dus kan niet zeggen: bij een volgende keer ga ik beter opletten. Alhoewel, een keer in je leven een huis kopen gaat niet meer op bij ons.  

Code

Sinds het VWO heb ik altijd een zekere interesse gehouden in de wiskunde. Ook al was ik daarin nooit een hoogvlieger. Maar als ik eenmaal een kunstje doorhad, viel het me makkelijk dat met de andere kunstjes te combineren en daarop voort te borduren. Kon makkelijk een avond doorbrengen met wat gekrabbel in een klapper waarvan ik een jaar later of zo, absoluut niets meer begreep. Zelfde verschijnsel trad op bij het opruimen van dingen die ik jaren al niet meer had aangeraakt. Zo vlak voor het vertrek naar LDF. Daarbij kwam ik uitdraaien van programmatuur en aantekeningen tegen waar ik ook al geen bal meer van begreep. Verbijsterd denk je dan: heb ik dat in elkaar zitten klussen? Hop in de ton ermee. Immers, ik zou er nooit meer iets mee doen.

Nou ja, het balletje rolde anders. Nadat ik in La Douce France belandde is die interesse weer een beetje opgeleefd.  En in de constructies van allerlei dingen hier, zitten wat grapjes uit de wis- en natuurkunde. Totaal werd ik opnieuw getriggerd in de afgelopen paar weken toen ik bezig ging wat harde schijven leeg te ruimen om te vernietigen. Verrek, kwam ik ineens weer een heleboel sourcecode tegen van mijn "real world simulation" modules - soort of "spel" waar ik ooit eens mee begonnen ben. Veel wiskunde erin, waar ik natuurlijk ook al geen jota meer van begreep. Laat staan dat ik de code zelf nog vloeiend kon lezen. Wat je in die paar jaar schijnt te vergeten of te verleren is gewoonweg verbijsterend. Ik word oud.
Zo zag ik ook nog wat experimenten terug om uit een reeks van willekeurige getallen mooie plaatjes te maken. Herkende het programma in die reeksen, patronen dan werden daar kleurtjes aan gegeven en de mooiste psychedelische plaatjes kwamen dan op je scherm. Weet nog dat ik daar dan reeksen van het weer, de beurs, nieuwsberichten en alles wat maar ter tafel kwam op los liet. Kon er uren naar zitten staren. Op de eenvoudige PC's die ik daarvoor had duurde het allemaal veel te lang voordat de nieuwe "dia" was gegenereerd. Dat was misschien ook de reden waarom ik ermee ophield. Mijn plan was om dat realtime te kunnen doen. Als er iets in de wereld veranderde moest dat ook meteen op het scherm zichtbaar worden. Maar daar had ik een iets krachtiger machine voor nodig. Een machine die natuurlijk zelf gebouwd moest worden omdat die op dat moment niet op de markt te koop  was. Eentje met meerdere processoren op een board en meerdere moederborden in een kastje die allemaal met elkaar verbonden waren. (later werden dat dan weer "blades" genoemd) Dus zoiets in elkaar te prutsen met off the shelf onderdelen die bij de eerste de beste PC boer te krijgen waren. Ook het OS ervoor bestond al.  Het is er nooit van gekomen want mijn betaalde klussen vergden gewoon teveel tijd en energie van me. Later, zo rond 2007, kwamen de eerste van dergelijke machines toch op de consumenten markt, kostten geloof ik tegen de 15.000 dollar. Voor mij te laat.

JEUKEN
Nu anno 2011 nadert de winter, jeuken mijn vingertjes weer en kruipt het bloed waar het niet gaan kan. In de loop der jaren zijn er voldoende PC's verzameld die nu staan te niksen. Eens kijken of die niet tot een klustertje samen te voegen zijn. Laten we daar maar eens mee beginnen. Ook al is het allemaal oude meuk, ça m'est égal!
Begin ik gewoon weer met vingeroefeningen als priemgetallen (1,3,5,7,...), pi tot in tig decimalen (3.1415...), de natuurlijke logaritme (e=2.718281828), en de gulden snede (1.618033...) te programmeren.

plaatje van wikipedia

Grappiger wijze heeft ons zwembad bijna precies de verhouding van de gulden snede. De Badmuts kon nu eenmaal niet goed omgaan met de maatvoering, dus is het bad 16cm te breed. De Chinese en Japanse bouwmeesters schijnen ook zo'n maat  als de gulden snede gehad te hebben.

Interessant zal worden hoe ik de reken-taken kan laten opsplitsen tussen de verschillende PC's en processoren...

Romeinen

Vlak bij ons loopt een oude romeinse weg. Althans dat beweerd men. Die weg is kaarsrecht dwars door het landschap getrokken en grote delen daarvan kun je afknarren. Moet je nagaan een weg die dik 2000 jaar geleden is aangelegd bestaat nog steeds. Dat die Romeinen drukke baasjes, en het nogal reislustige mannekes waren is bekend. Nu bestaat er een soort wegenkaart uit die tijd de: Tabula Peutingeriana, zeg maar een perkamenten TomTom. Die kaart is door René Voorburg omgefietst naar een routeplanner-achtig-iets en op het web gezet. Een screendump:

Hier de url: www.omnesviae.org. Een soort Google Earth dus maar dan die van het Romeinse keizerrijk. Kun je plaatsnamen ingeven en moet het de route tussen die twee plaatsen op die kaart weergeven. Moet je maar eens in de nachtelijke uurtjes doen want op dit moment lijkt de server overbelast te zijn. Het blijft natuurlijk een uniek stukje huisvlijt van René Voorburg, dat zeker de nodige belangstelling verdient! En misschien de nodige hulp om de rekenmodule te optimaliseren, want die lijkt niet vooruit te branden ;=)

Het Romeinse rijk was gigantisch, en liep van ergens uit de UK tot aan India. In hoeverre je dat met een korrel zout moet nemen? De VOC had Sri Lanka ook bezet heette het maar had slechts een paar handelshuizen aan de zuidelijke kust. Als je de kaart van het rijk bestudeerd zal het toen wel niet anders geweest zijn: een stel voorposten met een groepje soldaten erin die zich de hele dag verveelden. Zit ik me net te bedenken wat je van de grootte van het toenmalige romeinse leger voor moet stellen. Een klein miljoen? (Notitia Dignitatum) Want hoe groot was de wereldbevolking in die tijd eigenlijk? Die wordt ingeschat op 150 miljoen, waarvan slechts 20% in Europa woonde. Een slordige 30 miljoen dus. Dat lijkt me erg veel, maar verschillende populatie sites geven ongeveer de zelfde schatting af. Als je dan een miljoen mensen onder de wapenen hebt was dat dus ruim 3% van de Europese bevolking. Dat is erg veel, heel erg veel. En het moet wel bijna zo zijn geweest dat de totale Romeinse bevolking in het leger zat of er iets mee te maken heeft gehad. De druk die dat op de nationale rekening gaf moet enorm geweest zijn, en alleen door expansie nog te betalen, klinkt dat bekend?

Terug naar de romeinse wegen.Want dat is leuk om eens uit te vlooien wat er van hier in de omgeving nog te zien is. Die weg hier in de buurt loopt ergens langs St. Loup. Lijkt me een mooi winterproject die eens in kaart te brengen. Leuk voor gasten die de weg af willen fietsen.

Ochtend

De wekker gaat af, hop brood halen voor de gasten. Je schiet in de kleren, douchen doe ik wel als ze weg zijn denk ik dan. Het is fris, en de mist hangt in de vallei. Toch neem ik nog ff de tijd om een plaatje schieten. Want zo met die opgaande zon, te mooi om te laten gaan.

De schaapies staan al te maaien. Het is 10 graden buiten, het zal razendsnel opwarmen, om vandaag 30 graden te worden.

Als ik na het ontbijt, samen met de 8 jarige dochter van de gasten, een paar handjes Bix korrels aan de schapen aan het geven ben, zegt ze ineens: "Wat piesen die schapen hè! Waar krijgen ze dat vandaan?". Dan wijs ik naar het kletsnatte gras en zeg: "Daar uit, uit het gras". Een beetje onwennig met het schapen voeren laat ze de korrels uit haar handen glijden, bang dat ze in haar hand zouden bijten. En prompt gaan de beesten tussen het gras naar de korrels zoeken. Ze vond het ook een beetje eng, zo die schapies die tegen haar aandrongen. En wat ik ook zei, als: "Je moet je arm strekken, dan hou je vanzelf afstand". Dat was tegen dovenmans oren gezegd, en de rest van de brokkies werden over het gras gestrooid. Nou ja voor een stadsmensje moet het ook wel eng zijn om die lippen van de schapen in je handpalm te voelen. Maar het voeren van de schapen is altijd wel een succes bij de kleinen. Achteraf vond ze het toch wel gaaf met die schapen.

ZONNEWARMTE
Vandaag naar de Brico in Besançon gereden om de extra zonnecollectoren te halen. Element 5 en 6 zijn dat. Volgens de berekeningen moeten die 6 elementen het huis op zijn minst vorstvrij houden in de winter. Dat op zich moet al een boel hout gaan schelen, en wordt de installatie behoorlijk snel terugverdiend. Vorige week zijn de eerste werkzaamheden gestart om er een definitieve opstelling van te maken. Het hek is zes meter de wei in verplaatst, en voor de retourleiding is een buis een meter in de grond gegraven. Zie rode cirkels op foto.

Volgende week worden de eerste betonnen funderingen gemaakt en de bestaande  opstelling verplaatst. Het pomphokje moeten we ietsjes aanpassen, de accumulator gaat eruit, maar er moet dan wel een geisoleerde ruimte komen voor de kranen en zo.
Dan komen er uiteindelijk 2 x 3 elementen te staan. Honderd en acht buizen in totaal.

De kanalen 1,4,5,6,7,9,10 zijn nu klaar en ingegraven. De accumulator, 8, gaat naar de garage waarvoor 11 en 12 gegraven moeten worden. Gelijk aan 1 worden ook de verbindingen 2 en 3 tussen de collectoren ondergronds gemaakt. Er zijn nog 4 weken om alles af te maken, want ik wil natuurlijk in oktober nog wel kunnen blijven zwemmen. Om daarna bij de eerste vorst de handel om te kunnen schakelen naar de CV.