Foto boven de leiding naar het atelier: 20 meter en dat 3 keer.
Twee dagen bijna volcontinue graven! Daar ging toch meer tijd inzitten dan je dacht. Wim en ik waren geradbraakt zondagavond. Die machine schokte en denderde door je lichaam heen dat het een lieve lust was. Alles deed zeer: Maar de twee belangrijkste leidingen liggen erin en dat is al heel wat.
Alleen jammer dat de BBQ doormidden brak. Niet echt stevig spul dus, en misschien ook niet bedoeld om weer uit elkaar te halen. Maar eens kijken of dat nog te repareren valt.
Overigens, BP mag de andere twee erin graven: Heeft ie meteen wat te doen als ie uit de bak komt. En omdat we het hele weekeinde hadden doorgewerkt namen we vandaag maar een middagje vrij.
Na eerst wat boodschappen ook nog even bij de Badmuts langs om te horen wanneer hij het pompfilter aan kon gaan sluiten op de boiler. De gasten van het afgelopen weekeinde vonden het water toch nog iets aan de frisse kant. Het werd een beetje heen en weer gezever maar na zachte aandrang kwam het eruit: morgen aan het eind van de middag. Dat wordt uiteraard weer een verhaal zonder einde zeiden we tegen elkaar. Toch nog even een soort zuiveringsgel meegekregen voor het zwembad, en dan is het maar afwachten wanneer ie komt.
GEITEN
Daarmee waren we door de boodschappenlijst heen en konden we gaan touren. Een rondje rondom Luxeuil-les-Bains leek me wel leuk. Opnieuw bossen afgewisseld met uitgestrekte vergezichten. Langs het militair vliegveld gereden, en waarempel een prive vliegshow speelde zich boven onze hoofden af. Leuk om eens te zien waar al dat belastinggeld aan vergoten wordt: een achttal piloten amuseren zich met formatie vliegen.
Ineens kwam me nog iets bovendrijven. Moest er niet nog een geit geregeld worden om de brandnetels te knauwen? Annabel had vorig jaar de zaak zo kort en grondig geschoren dat daar maar zeer weinig nieuwe brandnetels meer stonden. Die methode werkt dus wel degelijk. En het is ook dat het gras op die plekken weer van prima kwaliteit is. Een nieuwe Annabel moet er dus komen. We zetten koers naar Pont-du-Bois waar een geitenkaas bedrijfje is. Dat werd redelijk snel gevonden. De eigenaresse stond haar apparatuur met een hogedrukspuit af te spuiten. Zij hing een weemoedig verhaal op dat ze geen geiten meer had en ook gestopt was met de melkerij. Het was ook een zooitje, maar dat kon natuurlijk liggen aan de schoonmaak van alle apparatuur die nu overal in de kleine werkplaats rondzwierf. Zij raadde me aan naar Richard Bertrand in Jonvelle te gaan die had of wist vast wel een paar geiten.
Wij er op af. Verbazing ten top werd dat bedrijf meteen goed aangegeven met verschillende borden met een geit erop. We troffen de eigenaar in een schuur aan, zonder electrisch licht. Maar wat een onbeschrijfelijke puinhoop. Op bijna alle werktuigen lag een dikke laag stof alsof ze al jaren niet meer gebruikt werden. Een sjofel manneke met nog net twee vergeelde tanden in zijn onderkaak stond ons te woord. Geiten? Geiten als in dieren klonk het? Oh shit dacht ik krijgen we er weer zo een. Iemand met een accent wordt dan zogenaamd niet verstaan, en wordt je weer als randdebiel versleten. Na een minuut of wat begreep ie dat er gezocht werd naar een geit. Nee geen melk of fok geit. Gewoon eentje om het onkruid op te knauwen. Dat brak het ijs een beetje. Heeft u een telefoonnummer voor me vroeg ie. Ja dat heb ik wel, even een kaartje pakken. De man was zelf iets aan het knauwen dat voortreffelijk rook, bleek later het geitenvoer te zijn - haver met melasse en boekweit - wat ie aan het vermalen was met zijn twee tanden. Dat maakte ie zelf dat voer zei ie omdat de leveranciers er maar van alles in stopten wat ie zo niet erg vertrouwde. Tsja waar heb ik dat meer gehoord...
Hij liep mee naar het autootje, zag het karretje, en meteen begonnen zijn oogjes te glimmen: BUSINESS. Dollar dollar...
Zijn aanvankelijk ontoeschietelijke houding sloeg als een blad aan de boom om. Nam mijn boemerang kaartje met graagte aan en beloofde de man die zijn overtallige geiten zou ophalen voor de worst verwerking te vragen of die er niet een of twee kon missen. Volgende week zou ie bellen. Ook maar afwachten, net als met de badmuts.
Voor de entree van vanavond toch maar even twee geitenkaasjes gekocht. Een pyramide, en die smolt als boter op je tong en een oud geitenkaasje, dat smaakt bekender. Die pyramide daar gaan we er meer van kopen. Heerlijk met honing van de honingboer erover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten