Brommen

De eerste vide grenier is weer een feit. Samen met de hele ploeg over een straat vol met prullen geslentert. En verrek daar was een leuk proceleinen olifantje in de vorm van een theepot. Of is dat andersom. Mooi stukje voor Fannies verzameling van olifanten. Lekker afdingen en met een scheel oog nog naar de bakken boeken gekeken. Puin dus.

vide greniers Selles

De rest van de week met Wim nog even de laatste loodjes. Afzuigkap, stopkontakten en een kabeltje hier en daar fatsoeneren.
De dames hebben het atelier een kleurtje gegeven en ook die is weer een stuk lichter van kleur zo. Alleen hebben we van Ab de verkeerde verf gekregen. Want het aanstippen van de kamer muren gaf een veel te lichte kleur. Daar moet wat aan gebeuren. Ab maar weer eens uitnodigen. Nu nog de tegels plakken en plinten monteren en klaar. Moet toch de naden van het plafond maar dicht kitten, geen gezicht zo. Afijn Wim zit nu weer hoog en droog thuis, zes uurtjes met de TGV naar Rotjeknor. Vanochtend zijn de dames vertrokken, en vanavond komen de gasten slapen. Het is heerlijk koel op het terras, zo bij de zonsondergang, eigenaardige rode strepen aan de hemel.


EIFEL
Elk jaar wordt er door de motorclub van de Rabobank personeels vereniging een motortocht door de Eifel georganiseerd. Daar kan ik dan als introducee aan mee doen. Dit jaar ook weer. De dames zullen dit jaar op de zaak passen voor het geval er zich gasten aan komen dienen.
Voor mij is het een paar dagen ff lekker bijkletsen met oud collega's van de Rabobank en een lang weekeinde  brommen door de Eifel. Een mini vakantie. Twee vliegen in een klap. De Eifel is bijna net zo mooi als het gebied hier om Mailleroncourt. Het is stijler en de wegen zijn daardoor bochtiger. Perfect voor motorrijden. En motorrijders zijn er dan ook bij echt honderden in dat gebied te vinden. Ergens gelezen dat de mensen die daar wonen daar niet onverdeeld blij mee zijn. Maar hee! Het geeft negotie, omzet, en genietende motormuizen.

motormuis Cornelis. foto door HdK van Goose

De trek naar het rendez vous was dit keer helaas niet de meest plezierige trip. Het ergst was nog wel die tientallen aaneengeregen dorpen net over de grens met DLD, met haast om de honderd meter een stoplicht. Bij dat warme weer is dat geen pretje in je dikke motorkleding als je stil moet staan. Of daar heb je altijd van die malloten in 4X4's die denken alleen op de weg te rijden. En o wee als je ze voorbij knort. Dan gaan ze toeteren en dicht op je staart zitten, puur uit brood(asfalt)nijd of zo. En altijd prijs, een of andere randdebiel die denkt een 1300CC motor er uit te kunnen trekken bij een stoplicht. Gewoon om je te kunnen snijden. Nou ja dus niet hè? Had ik gelukkig op tijd in de smiezen wat ie van plan was. Dat soort truuken kan toch wel link worden als je even niet oplet. Als een havik houd je dan het stoplicht in de gaten, om toch vooral op tijd weg te komen. Floep, oranje, je speelt ff met je gashandel en je ziet dan een verbeten gezicht achter het stuur bijna fluimend van pissigheid zijn verlies verbijten. Met een klein grijnsje klop je dan op de tank van je stalen ros: goed zo jochie...
Ach dat zijn zo van die (binnen)pretjes die het rijden op dat monster tot een genoegen maken.

Het hotel waar we verbleven is niet  echt iets om aan te bevelen. Jawel de mensen zijn erg vriendelijk, en werken hard. Maar die kok! Iets eigennaardigers heb ik nog niet gezien. Met overdreven zwierige gebaren pastte de man een precies afgewogen portie eten op de borden af. Het zou erg grappig zijn ware het niet dat die drab niet te eten was. Een naar blik smakend bruine smurrie met draadjesvlees. We kwamen pas aan het eind van de maaltijd tot de conclusie dat het goulash moest voorstellen. Gecombineerd met een tot flubber gekookte pasta behoort deze maagvulling met stip tot de top tien van het meest belabberde eten dat ik ooit in mijn estomac heb laten verdwijnen.
De eerste avond sliepen we allemaal van vermoeidheid in - de tocht vanaf NL was blijkbaar lang en lastig geweest. Daarom, met de nodige pils achter het huigje was dat geen probleem. Niemand had daar de volgende dag klachten over. Maar na de tweede en derde nacht klonk gemor. Het slechte eten gecombineerd met spiraal matrassen uit de eer-vorige eeuw was toch wel een beetje teveel van het goede. Iedereen ging dan ook tussen de middag ergens anders lekker eten, om in de avond een minimale hoeveelheid voer uit de voederbakken op te scheppen. Gewoon uit beleefdheid, ze werkten er zo hard voor...
Er bleef toch verdacht veel over, vond ik.  Maar als je probeerd gefrituurde washandjes als zompige schnitsels te verkopen dan vraag je ergens om.

De door de club uitgezette tochten zijn als altijd een plezier om te rijden, daar mankeerde niets meer aan. Met soms uitzichten waar je stil van staat te kijken. En gelukkig is het nog geen hoogseizoen want dan waren we beslist gestruikeld over de motormuizen. Schijnt dat de pliesie in de zomer nogal fanatiek met radar en controles bezig zijn in de bergen.

loreley

Met dank aan Hans die de moeite nam om de foto te nemen met mijn kameraatje. Het weer speelde niet echt mee, een beetje triest, met af en toe een spettertje. Prima na die hitte van gisteren.

Bij de Loreley pakten we het pontje en dan kun je leuke plaatjes schieten.

koppie van hans

kopen?

sprookjesachtig

De laatste dag volgt dan de 1000 bochten rit. Een must voor iedere motormuis. Sturen, gassen, remmen, klimmen, draaien, en oppassen dat je niet op je voorganger inrijdt. Met 9 muizen is het een plezier om achter aan te rijden. Zie je ze als in een film door het landschap zwieren, en het lijkt keihard te gaan, maar als je op je tellertje kijkt is het 60-80 km in die bochtjes. Valt dus hard mee. Die haarspelden gaan natuurlijk een stuk langzamer. En eentje viel er bijna om, liep gelukkig heel goed af. Hier wordt wel je rijkunst aangesproken zo in die bochtjes. Prima om meer zelfvertrouwen op je brommer te krijgen.

Af en toe een bakkie doen hoort er ook bij.

plekkie zoeken

tafeltje

spreekt perfect neerlands, huh?

muizen je hebt ze van alle soorten

Na een lange dorstige dag de traditionele BBQ. Ik geef het op. Het was binnen te houden. Maar die kok... tsjonge jonge jonge jonge. Een professional laat de worsten toch niet verbranden?
Bij het afrekenen vroeg de bedrijfslijdster ook nog om mijn mening. Tsja dat vroeg ze dan precies aan de verkeerde persoon. En gaf mijn ongecensureerde mening. Een beetje kleintjes kwam het terug dat ze er met de kok over zou gaan praten. Arme vrouw, en ze werkte zich werkelijk uit de naad. Als goedmakertje bood ik haar aan om een nachtje bij ons te komen logeren dan zou ik voor haar koken. En ze nam het bod nog aan ook! Dat wordt gezellig. Als ze dan net zo eerlijk is als ik tegen haar dan hebben we er allebei wat aan. Toch?!

De volgende dag naar huis, rechtstreeks over de snelwegen dit keer maar, het stalen ros had er zin in, en denderde lekker die 400 nog wat km onder de wielen weg. Flitsers doen ze meestal van voren in LDF, dus daar grijnslach je een beetje om. Toch is het opletten op de pliesie die soms in roedels patrouileren. En erg veel te hard reed ik ook weer niet. Met 160 kruissnelheid op de DLD wegen gaat prima iedereen rijdt daar zo hard mogelijk. In LDF ligt de mooie kruissnelheid rond de 140, ook prima. Beetje opletten op de omgedraaide radarposten en je schiet lekker op. Moest toch ook een beetje op tijd zijn om de dames nog aan te treffen.

Fannie heeft tijdens mijn korte trip samen met Jeltje in Le mouton Qui Rit de honneurs waargenomen. Ook weer eens goed om er alvast in te komen hoe dat zo gaat. Bijkomend voordeel: hebben die twee ook nog de tuin onderhanden genomen en als een witte tornado het huis een draai gegeven. En er kwamen inderdaad gasten aan. En via de mail nog wat reserveringen of aanvragen. Zijn ze niet voor niets komen oppassen. Dat zou anders een beetje teleurstellend geweest zijn.