Het beste werkt het als je doelen stelt voor een bepaalde dag.
Gek genoeg is dat zo logisch en overduidelijk, EN voor de handliggend dat je het pas gaat doen als je al een maand verder bent en niemand behalve jijzelf zich afvraagt wanneer iets af moet zijn. Zo'n aannemer heeft daar lak aan lijkt het. Die komt pas in November de ramen zetten. Dan kan het al behoorlijk fris zijn hier op 300 meter hoogte, en een landklimaat. Als ie betaald wil worden dan is het meteen op de stoep staan. Elektro herstellen, ach als ik ergens een gaatje heb... Ondertussen werken her en der schakelaars niet meer.
Zo gaat alles hier, een beetje laisser faire, relaxed doen - in onvervalst nederlands. En meestal is dat geen probleem, hout komt vanzelf wel als je er eenmaal om gevraagd hebt, meer schapen ook. Een kwestie van geduld hebben, niet stressen. En dat kan ook bij dat soort zaken.
Maar bij deze verbouwing, lukt het me niet om geduld te hebben en wil ik dat bepaalde dingen gebeuren volgens planning omdat andere dingen dan niet afgemaakt kunnen worden. Of omdat er dan noodgedwongen aan een nieuwe klus begonnen moet worden. En dat veroorzaakt bij de mensen die hier werken verwarring. Totdat ik aankondig het zelf te gaan doen of te kopen of organiseren, dan is er plotseling beweging in het kamp van leveranciers of aannemer. Dat was ook al zo toen in Haiti. De lui gingen daar in staking omdat ze meer geld wilden. Moet je net bij mij zijn in die tijd. Mijn lijfspreuk was toen "Pas de travail, pas de bagai" of wel geen poen voor weinig doen. Dus geen geld. Daarom ging ik zelf maar aan het metselen van de fundering, wat was daar nu zo moeilijk aan. Dat het niet allemaal even recht werd, zolang het oppervlak maar breed genoeg was. Toen ze zagen dat deze manier niet werkte kwamen ze terug. Maar daar zag ik maar vanaf, dergelijke praktijken was ik niet van gediend. En ook dat namen ze de blanken weer kwalijk: voet bij stuk houden. Op de een of andere manier komt dan altijd dat duiveltje genaamd discriminatie als een soort tover argument weer uit het trukendoosje. Dat ik daar ongevoelig voor was werd als zeer merkwaardig ervaren. Ah in die tijd had ik gewoon schijt aan al die politieke ellende. Nu denk ik dat politici sociale criminelen zijn, maar ach dat ben ik maar. Als er da'lijk een revolte uitbreekt heb ik niks gzegd; op een gegeven moment is het toch wel welletjes, of niet soms?
In Mailleroncort is het leven een stuk minder gecompliceerd, hoewel ik me er af en toe op betrap vergelijkingen met Haiti te maken. Enfin, toch heb ik een vaste klusser ingehuurd, een jonge vent, maar een die precies doet wat je hem verteld en weinig sjoege heeft van planning en zien wat er moet gebeuren. We leven daarom maar per dag, stellen een doel en gaan aan de slag. Soms is dat pezen, meestal lukt het precies. Het blijkt goed te werken dat systeen, en Damien, zo heet ie, lijkt dit ook het best te bevallen. Kan hij zich ergens op richten. En zowaar hij begint zelf zijn dagdoelen te verzinnen! Zo is iedereen redelijk tevreden en ik kras elke dag iets van mijn lijst af.
Het is weekeinde en na een gloeiend hete douche, warm gekleed, lekker onderuit de blog bijgewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten